Audiobook Biuro skradzionych wspomnień mp3

„Biuro skradzionych wspomnień” Gaëlle Nohant przeczytałam dość szybko, jednak od kilku dni myślę co o niej napisać. Czytam wiele pozytywnych recenzji, a ja odebrałam tę książkę zupełnie inaczej...

Powieść opowiada o Irène i jej pracy Międzynarodowej Służbie Poszukiwawczej (obecnie Archiwa Arolsen). Stara się ona odtworzyć losy ofiar niemieckich nazistowskich obozów, rekonstruując historie zaginionych na podstawie osobistych przedmiotów. Każdy przedmiot, jak wyblakła lalka czy haftowana chusteczka, kryje w sobie nie tylko zagadkę, ale i głęboki ładunek emocjonalny, który prowadzi Irène ku zrozumieniu tragicznych losów ofiar.

Jeden z głównych zarzutów, jakie można postawić autorce, to przedstawienie Polaków w sposób stereotypowy, zwłaszcza w kontekście antysemityzmu i stosunku do Żydów w czasie II wojny światowej i współcześnie. Autorka, skupiając się na wywózkach i majątkach przejmowanych przez sąsiadów, pomija kontekst, w którym za ukrywanie Żydów w Polsce groziła kara śmierci całych rodzin, co wprowadza czytelnika w błąd. Współcześnie podkreśla jakie szkody, co prawda nie tylko u nas, ale i w całej Europie, wyrządza skrajna prawica. Smuci fakt, że jesteśmy tak postrzegani w świecie, książkę przetłumaczono na kilkanaście języków, a w planach jest jej ekranizacja. Akcja dzieje się do 2017 r., nie odnajdziemy tu nic na temat konfliktu izraelsko-palestyńskiego. W wywiadzie, który został przeprowadzony niedawno, też nie padło żadne pytanie o ofiary ze Strefy Gazy.

Podsumowując: książka porusza temat zbiorowej pamięci Europy, ukazując zarówno mroczne, jak i piękne oblicze ludzkości. Zmusza do refleksji na temat nie tylko przeszłości, ale i teraźniejszości. Historia powinna być naszą nauczycielką, ale czy tak jest?

K.K.

Szkolny Klub Recenzenta

" [...] Czasami, gdy szukasz zmarłych, znajdujesz żywych. [...]"

Nie dziwię się, że książka "Biuro skradzionych wspomnień" autorstwa Gaëlle Nohant została nagrodzona Grant Prix RTL-Lire 2023. Znalazłam tutaj taką ilość emocji, że aż płakałam jak bóbr.

To ludzie ludziom zgotowali taki los. Pamiętajcie, nam nie wolno zapomnieć o tym, co stało się podczas II wojny światowej w obozach koncentracyjnych. Musimy naszą wiedzę przekazywać młodszym pokoleniom, żeby nikt nie spotkał ich podobny los. Przeciwieństwem miłości jest obojętność. Nie bądźmy obojętni i przeciwstawiajmy się złu.

Tutaj mamy do czynienia z pewną grupą, a właściwiej organizacją, która między innymi znajduje krewnych przedmiotów znalezionych podczas drugiej wojny światowej w obozach koncentracyjnych. Czy odnalezione przedmioty trafią do prawowitych właścicieli? Czy rodziny poznają losy swoich bliskich, którzy zaginęli podczas wojny? Do takiej organizacji w 1990 roku trafiła Irene, główna bohaterka. Całą siebie oddała w poszukiwania zaginionych i ich rodzin. Mogę śmiało stwierdzić, że poświęciła na to również swoje życie osobiste i rodzinne. Czy było warto? Przekonacie się o tym podczas czytania. Autorka bardzo dobrze przedstawiła tę postać. Koniecznie powinniście ją poznać.

Swoją drogą, czy po osiemdziesięciu latach od wyzwolenia obozu w Auschwitz, chcielibyście otrzymać przedmioty należące kiedyś do waszych krewnych, którzy tam zginęli? Dla mnie to byłby naprawdę wzruszający moment.

Z miłą chęcią, za jakiś czas ponownie sięgnę po tę książkę. Jest bardzo wartościowa.

Powieść Gaëlle Nohant "Biuro skradzionych wspomnień" zmusza czytelnika do głębokiej refleksji i na długo zostaje w pamięci.

Czy może być coś cenniejszego od pamiątek? Niemych świadków minionych czasów, nie zawsze szczęśliwych, często brutalnych zdarzeń, ale niosących ze sobą swego rodzaju oczyszczenie i pogodzenie się z losem. Chyba nie. Dlatego tuż po zakończeniu II wojny światowej, w niemieckim miasteczku Bad Arolsen powstała Międzynarodowa Służba Poszukiwań, która działa do dziś. Pracownicy tej organizacji mieli za zadanie śledzić losy zaginionych, oddać dokumenty/pamiątki, etc. rodzinie, lub powiadomić ich o losie najbliższych.

Gaelle Nohant utkała na tej kanwie powieść poruszającą i wzruszającą, która opowiada losy kilkorga ludzi, którzy w wojennej zawierusze zostali zmuszeni do rozłąki. Przedstawia tu dzieje ludzi, na trop których trafia dzięki różnym przedmiotom, zdjęciom czy listom i jest w stanie dotrzeć do rodziny tych osób nawet po wielu latach od zakończenia w Europie działań wojennych.

Autorka postawiła sobie zadanie niełatwe i jak się domyślam karkołomne. Ale podołała temu z wielkim sukcesem! Mimo, iż jej bohaterowie to jedynie fikcja literacka, to jednak wiedza jaką operuje w tej powieści jest tak olbrzymia i drobiazgowa, że wskazuje na wielogodzinny lub nawet wielodniowy research. Każda opisana w tej książce nacja, oddana jest w najmniejszym szczególe, a przekazanie czytelnikowi obyczajów czy nastrojów politycznych, panujących podczas wędrówki bohaterów jest niewiarygodna. To, co uderzyło mnie najbardziej to celne podsumowanie tego, co działo się w Polsce od 2015 roku, a także działania skrajnej prawicy i opętańcze wręcz wyszydzanie kobiet, szafowanie ich zdrowiem i życiem oraz fanatyczne przywiązanie do religii i płytkie traktowanie historii i patriotyzmu. Ale autorka nie opowiada jedynie o Polsce, choć wspomnienia jej bohaterów z czasów pobytu w polskich obozach, stanowią lwią część tej powieści, ale też o Grekach, Żydach, Czechach, Francuzach i znienawidzonych okupantach.

Nohant zwraca uwagę na wiele rzeczy. Na to, że czasem do końca życia trudno się pogodzić z utratą bliskich, na fakt, że okrucieństwa wojny odbijają się na psychikach zmęczonych nią ofiar, a potem przenoszą się na bliskich i kolejne pokolenia. W powieści, autorka ukazała też poczucie winy jako element maskujący uczucia. Zawsze jednak traumy wracają do ofiar, a nie do oprawców, choć i niektórzy z nich mieli wyrzuty sumienia. Choć naprawdę był to niewielki odsetek.

Ta powieść to pasjonując i porywająca historia o poszukiwaniu własnej tożsamości, ale także ostrzeżenie przed skrajnościami, niebezpieczną polityką pełną fanatyzmu i zacietrzewienia. To znak ostrzegający przed niebezpieczeństwem, które czyha na wszystkich ludzi na tym świecie. I mimo, że pozbawione patosu, to jednak gorejące jasno i wyraźnie.

O tej książce i jej treści trudno będzie zapomnieć. To wyjątkowa historia ludzi o ludziach.