10 minut i 38 sekund na tym dziwnym świecie

W książkach cenię sobie nie tylko wciągającą fabułę i ciekawych bohaterów, lecz także możliwość okrycia wielu nieznanych mi wcześniej miejsc, krajów lub kultur. Książka “10 minut i 38 sekund na tym dziwnym świecie” znalazła się w zeszłym roku na mojej liście życzeń i niezmiernie się ucieszyłam znajdując ją pod choinką. To moja pierwsza książka autorstwa Elif Shafak, ale na pewno nie ostatnia.

Autorka zabiera nas w podróż do Stambułu, który obok postaci ludzkich jest ważnym bohaterem tej opowieści. Finał tej historii poznajemy już na pierwszej stronie, jednak w tym przypadku od samego zakończenia ważniejsze są retrospekcje i cały ciąg wydarzeń, które miały miejsce wcześniej.

Główną bohaterką powieści jest Leila, o której od samego początku wiemy, że jest martwa. Narrator nie informuje nas co dokładnie jej się stało, ale wiemy, że od momentu kiedy jej serce przestało być, umysł pracował jeszcze przez 10 minut i 38 sekund. Każda minuta przyniosła bohaterce inne wspomnienie z jej życia od dzieciństwa do teraźniejszości, a obrazy, smaki i zapachy łączą się w opowieść o świecie, w którym nie każdy ma prawo być sobą.

Leila jako dziewczynka, jeszcze w domu rodzinnym doznała wielu krzywd i była świadkiem niejednej przykrej sytuacji. Te przeżycia popchnęły ją do ucieczki i samodzielnej podróży do wielkiego Stambułu. Dziewczyna trafiła na ulicę domów publicznych, gdzie przez lata zarabiała własnym ciałem. Mimo że los jej nie sprzyjał, poznała pięcioro wspaniałych przyjaciół. Nalan, Sinan, Humeyra, Zaynab i Jameelah znają Leilę jak mało kto i kochają pomimo jej wad, tego kim jest i czego doświadczyła. Niestety jest to jedyne 5 osób, które ucierpiały na jej śmierci i którym zależy na tym, by jej dusza otrzymała spokój.

Książka jest przepełniona emocjami, napisana pięknym językiem i mimo ogromu bólu i niesprawiedliwości zaszytych na kartkach, czyta się bardzo przyjemnie i szybko. To jedna z tych powieści, które przypominają nam, że mimo upływu lat są jeszcze na świecie miejsca pełne okrucieństwa. W mojej ocenie bardzo wartościowa lektura, z którą warto się zapoznać.

Książkę kupiłam jakiś czas temu, potem zaczęłam czytać informacje o autorce i poczułam, że to będzie miłość od pierwszej strony...

Tak właśnie się stało.

Dziś leżę pod kocem i walczę z gorączką, brakuje mi pomysłu, brakuje mi słów, a chciałabym coś o niej napisać.

To najpiękniejsza książka o śmierci, nic mnie bardziej nie zachwyci. Nie przypuszczałam, że można pokazać umieranie z tyłu perspektyw, jedno gwałtowne wydarzenie, które ukształtowało tyle stron. Jestem zachwycona!

Muszę wspomnieć o okładce. Cieszy oko, a w dodatku każdy z rysunków jest fragmentem historii. Wygląda pięknie i w podobnej szacie wydane są jeszcze dwie powieści autorstwa Elif Shafak. Nie muszę chyba dodawać, że chcę je mieć...

Czytałam i nie chciałam czytać dalej, siedziałam z nią przez siedem dni, bo nie chciałam żeby się kończyła. Mogłabym przeczytać w dwa wieczory, ale wolałam ważyć słowa autorki. Styl, język, natężenie emocji, kolory, smaki, zapach, postrzeganie świata przez wspomnienia i urywki własnej jaźni. Zniewalające uczucie.

"10 minut i 38 sekund na tym dziwnym świecie" to dzieło sztuki!

Są takie książki, których nie da się czytać. Jednak jak to w naszym świecie bywa, mamy do nich opozycję-książki, przez które się płynie. Czy "10 minut i 38 sekund..." jest taką pozycją?

Nie.

Jest czymś więcej.

Czasami jest tak, że kiedy przeczytasz kilka rozdziałów, wiesz, iż dana książka to będzie TA książka. Tak jest u mnie w przypadku "10 minut i 38 sekund...". Czuję, że w tej powieści znalazłem fragment swojej duszy. Jest w niej coś niesamowitego, co mnie do niej przyciąga. Z wątku na wątek jest mi coraz bliższa, ze strony na stronę utożsamiam się z pewnymi zdarzeniami, bohaterami. "10 minut i 38 sekund na tym dziwnym świecie" są dla mnie niezwykle intymne.

Przyznam, że trochę się bałem, bo na początku, oprócz oryginalnego pomysłu(co jest i tak wow, bo temat śmierci i co się dzieje po mamy wzdłuż i wszerz opracowany, przez tysiąclecia intrygował ludzkość), książka nic innego za sobą nie niosła. Myślałem, że będzie to kolejna pozycja z literatury pięknej, która została zaklasyfikowana do tego gatunku, ponieważ w zasadzie nie wiadomo, w jaki inny można ją wepchnąć. Grubo się myliłem.

Akcja dzieje się w Turcji, główna bohaterka jest mieszkanką tego kraju, więc klimat turecki czy bliskowschodni jest mocno odczuwalny. Uwielbiam go! Jednym z moich ulubionych seriali jest "Wspaniałe Stulecie", można powiedzieć, że to od niego zaczęła się moja przygoda z namiętnym oglądaniem seriali. Miło było zobaczyć oczami wyobraźni XX-wieczną współczesną Turcję, choć tematy w książce czy jej akcja na pewno miła nie jest..

Główną bohaterką jest Leila, która... została zabita. Mordercy wrzucili jej ciało do śmietnika. Chociaż mózg nie ma już władzy nad ciałem, dalej nie może pogodzić się ze śmiercią, więc pozostaje świadomy przez tytułowe 10 minut i 38 sekund. W tym czasie pokazuje Leili wspomnienia z jej życia, migawki najważniejszych wydarzeń. Przechodzimy przez trudne dzieciństwo kobiety w domu, w którym udaje się, że wszystko jest w porządku, gdzie tak naprawdę nic jest. Widzimy jej trudne życie po ucieczce z mieszkania jej ojca-radykała religijnego, jej dalsze życie usłane raczej kolcami aniżeli różami. I my stąpamy po tych kolcach razem z główną bohaterką.

Mam również takie wrażenie, że ta książka jest wielowymiarowa. Porusza tak wiele problemów, że nie sposób chociaż z jednym się nie utożsamić. Zwyczajnie nie da się przejść obok tej książki obojętnie. I ja nie przeszedłem. Zachwycała mnie ze strony na stronę, wspaniałych cytatów było bez liku. Nie raz, nie dwa też płakałem podczas lektury.

Trudno mi trochę o niej pisać, bo tak jak wspomniałem na początku, ta książka jest dla mnie bardzo osobista. Intymna. Na pewno jedna z lepszych w całym moim życiu, jakie czytałem. Przeczytajcie i Wy. Z pewnością się nie zawiedziecie!

Książka składa się z trzech części - pierwsza zwaliła mnie z nóg. Chłonęłam ją całą sobą i zachwycałam się tą historią, pomimo tego, że tak naprawdę nie dzieje się tu zbyt wiele, a od samego początku wiemy, jak potoczyły się losy głównej bohaterki. Jednak poznawanie jej przeżyć było niezapomnianą przygodą, choć niejednokrotnie bardzo bolesną i ciężką. Ten najobszerniejszy element całej powieści tak bardzo mnie zafascynował, że wykiełkowało u mnie przekonanie, iż ów tytuł będzie jednym z nielicznych ulubieńców tego roku. Niestety później mój entuzjazm nieco osłabł - wewnętrzne przemyślenia Leili oddały miejsce aktualnym wydarzeniom oraz życiorysom jej przyjaciół, co zostało przedstawione mniej interesująco. Lektura nadal podobała mi się, ale już nie tak mocno, nad czym ubolewam.

Niezmiernie cieszę się, że poznałam tę historię, bo zapadnie na długo w mojej pamięci. Żałuję jedynie, iż jest nierówna, a pierwsza niezwykle przejmująca część książki przechodzi w dość dziwaczną, nieco nierealną historię z nieco urwaną końcówką, gdyż pomiędzy ostatnim rozdziałem a epilogiem istnieje swego rodzaju dziura, w której zabrakło mi wyjaśnienia pewnych wydarzeń.

Autorka wspaniale oddaje klimat Stambułu oraz okolic, gdzie rzeczywistość wygląda zupełnie inaczej niż w krajach zachodnich, a pewne zachowania budzą sprzeciw i wręcz fizyczny ból, gdy człowiek zdaje sobie sprawę z tego, że takowe rzeczy dzieją się nawet w tej chwili... Elif Shafak stworzyła nietuzinkową opowieść o śmierci, żalu, stracie, wierze, miłości, przemijaniu, poszukiwaniu swojej tożsamości, walce o siebie, ukrywaniu przed światem... To także inspirująca historia o przyjaźni, której więzy potrafią być dużo silniejsze niż te rodzinne, bo w końcu przyjaciół wybieramy sobie sami.

[Adres usunięty]

Dostałem tę książkę, jako prezent i przez długi czas kurzyła się na regale. Gdy przyszła jesień, jakoś mnie na nią naszło. Wcześniej nie czytałem żadnej książki tej autorki, więc był to mój debiut. Lektura nostalgiczna i dająca do myślenia. Przeczytałem ją bardzo szybko, a mimo to zostało we mnie wiele refleksji- po tym właśnie stwierdzam, że książka jest naprawdę dobra. W tym utworze znajduje się wiele emocji, głównie negatywnych. Jednak autorka zaimponowała mi tym, z jaką łatwością opisuje te ciężkie tematy. Wielki plus za przedstawienie rzeczywistości, taką, jaką jest. Treść nie jest przekoloryzowana. Brawa dla Pani Shafak!