Życie według Kintsugi

Jak dobrze żyć z niedoskonałością?

Kintsugi to naprawianie rozbitych, uszkodzonych naczyń poprzez pokrywanie pęknięć laką i staranne odmuchiwanie ich sproszkowanym złotem. To niezwykle precyzyjna i żmudna praca, ale jakże piękna w swej wymowie. Japończycy wierzą bowiem, że dzięki tym złotym pęknięciom przedmiot jest jeszcze bardziej wartościowy bo… staje się niepowtarzalny, wyjątkowy.

Zwykle nikt nie dostrzega w pękniętej filiżance głębszego sensu, ale warto spojrzeć na to inaczej i doszukać się tu metafory dla naszego życia. Również my niekiedy jesteśmy tacy popękani, a różne traumatyczne wydarzenia – choroba i śmierć w rodzinie, problemy finansowe, czy miłosne, odciskają na nas trwały ślad. Tyle tylko, że zwykle traktujemy takie sytuacje w kategoriach kary, jako przekleństwo. Tymczasem, dzięki kintsugi, możemy spojrzeć na wszystko co nas otacza i czego doświadczamy w kategoriach lekcji od życia. Dzięki różnym, w tym niezbyt przyjemnym wydarzeniom, możemy stać się lepsi i silniejsi niż dotychczas. Przyjmując to, co się zdarzyło, wyciągając wnioski, wzrastamy.

O takim właśnie podejściu zajmująco pisze Candice Kumai, której japońska filozofia, podejście do życia zostało wpojone przez rodzinę, a swoją wiedzę pogłębiała jeszcze podczas licznych podróży do kraju kwitnącej wiśni. W niezwykłej książce pt. „Życie według kintsugi. Jak pokochać niedoskonałości”, opublikowanej nakładem Wydawnictwa Kobiecego, dzieli się z nami swoimi doświadczeniami i zdobytą wiedzą przekonując, że jesteśmy piękni tacy, jacy jesteśmy, czyli niedoskonali. Nie zwalnia nas to jednak z troski o siebie, o swoje ciało i umysł, a także z ciężkiej i uczciwej pracy, wykonywanej w najlepszy znany nam sposób. Ten osobliwy poradnik, łączący w sobie nie tylko filozofię życia, sposób na siebie (i na własną niedoskonałość), ale wzbogaca nas wewnętrznie, zaś dzięki pięknemu wydaniu i cudownym zdjęciom – zaspokaja nasze potrzeby estetyczne. O kulinarnych inspiracjach już nawet nie wspomnę, bowiem przedstawione przez autorkę przepisy na proste, (nie tylko) tradycyjne dania japońskie, mogą trwale zagościć w naszej kuchni (większość składników jest już do zdobycia również w Polsce).

Autorka, bazując na swoich własnych życiowych doświadczeniach, dzieli się z nami nie tylko swoją prywatnością, opowiada o przeszłości, o pracy w charakterze modelki czy nieszczęśliwym związku, ale również pokazuje, że wszystkie negatywne sytuacje mogą stanowić dla nas punkt wyjścia. W kolejnych rozdziałach poradnika Kumai zapoznaje nas z perspektywą wabi-sabi, które – jak pisze autorka – może sprawić, że zaczniemy doceniać brzydotę. Tłumaczy też, w jaki sposób włączyć tę koncepcję do naszego życia, [Adres usunięty]. poprzez akceptację zamiast osądu czy wybaczenie i dążenie do prostoty.

Dowiadujemy się również, jak ćwiczyć gaman, czyli zachowanie spokoju w obliczu trudności. Kumai podkreśla, że „życie to proces, któremu możesz zaufać”, warto jednak zmienić kilka rzeczy, by wypracować w sobie korzystne nawyki, pozwalające przetrwać burze. Najwięcej jednak miejsca w poradniku autorka poświęca gotowaniu, zwracając uwagę na znaczenie odżywiania. Zamieszczone w książce przepisy są swego rodzaju kompilacją wschodnich i zachodnich metod oraz technik. To nie tylko tradycyjne japońskie potrawy, ale to, co jadało się w domu autorki. Zanim jednak poznamy szereg przepisów na intrygujące potrawy, dowiemy się, w jakie artykuły warto wyposażyć swoją spiżarnię i dlaczego. Same receptury na różnego rodzaju dania, począwszy od smoothie z matchą i kokosem przez onigiri z nadzieniem ze śliwek, aż po (moje ulubione) placki z kawałkami czekolady i matchą, to przysłowiowa wisienka na torcie. Dzięki nim książka prezentuje prawdziwie holistyczne podejście, stawia na spójność ciała i duszy.

Justyna Gul

Qultura słowa

Książka pokazuje jak podejście Japończyków do życia możemy uskuteczniać i w naszych warunkach. Ma sztywny podział na cztery części:

wzmacnianie (jōbunisuru, genikizukeru), w skład którego wchodzą zasady Wabi-sabi (uwielbienie perfekcji), Gaman (elastyczność i przeczekanie tego, co złe), Kintsugi (naprawa powodująca, ze coś co zepsute, staje się cenniejsze),

odżywianie (eiyohshōku), w tym ryōri (gotowanie)

styl życia (kurashikata), w którym autorka wyróżniła Ki o tsukete (naukę zaopiekowania się sobą), Ganbatte (dawanie z siebie wszystkiego), Kaizen (ciągłego doskonalenia się) oraz Shikata ga nai (akceptacja sytuacji nie do zmiany),

serce (kokoro) czyli połączenie Yuimaru (dbania o więzi i tzw. krąg najbliższych), Kansha (wdzięczności) i Osettai (służenie innym i przyjmowanie podarunków).

Kintsugi, czyli sztuka wypełniania laką stłuczonej ceramiki i wdmuchiwanie na lakę złotego proszku, by pęknięcie nie tyle było szczelne i praktyczne, ale i piękne, jest tylko początkiem opowieści. Opowieści o sztuce szczęśliwego życia w zgodzie z sobą i innymi. Tak, opowieści, bo nie mogę jednoznacznie określić tej pozycji. Nie jest to typowy poradnik, gdyż znajduję w nim bardzo dużo osobistych zwierze autorki. To też nieo pamiętnik czy dziennik, lecz luźne wspomnienia z całego życia Candice i osób, z którymi zetknęło ją życie. Nie jest to książka traktująca o filozofii, gdyż większość terminów związanego z japońskim stylem życia jest zasygnalizowana, bez głębszego potraktowania. Ani poradnik dla podróżnika, choć znajduje się w niej mały rozdział dla osób chętnych na wycieczkę po Kraju Kwitnącej Wiśni.

Nie jest to wreszcie książka kucharska, gdyż tylko jeden rozdział jest poświęcony gotowaniu. Choć przyznam że to przepisy kulinarne bazujące na połączeniu japońskiej kuchni i amerykańskiej, a właściwie zamerykanizowaniu przepisów znanych Candice od dziecka są według mnie najlepszą częścią tej lektury. Dostajemy najpierw postawę, czyli co powinno znaleźć się w kuchni, by gotować smacznie, zdrowo i w stylu Cendice. Potem z dostępnych właściwie w każdym markecie produktów i przygotowany wcześniej japońskich specjałów możemy ugotować każdą potrawę z charakterystycznym smakiem umami.

Więcej na [Adres usunięty]