Zraniony pianista

"Zraniony pianista" to książka,która jest lekka i łatwa w odbiorze,choć z drugiej strony pełno w niej emocji i tajemnic,które doprowadzają do zniszczenia długoletniej przyjaźni pomiędzy Marieke a Veronicą.Autorka serwuje nam niesamowitą podróż podczas której niedopowiedzenia pomiędzy przyjaciółkami znajda swe ujście a zaznane blizny nie znajdą sensu zasklepienia.

Brakowało mi tylko w tej powieści więcej tego zranionego pianisty,który był i zniknął bez słowa wyjaśnienia.Nastała cisza,która trochę zabolała,bo wydarzenia rozgrywające się w książce były momentami dramatyczne i wymagały muzycznego podkreślenia.

"Zraniony pianista" to ciekawa powieść obyczajowa z interesującym i rozbudowanych wątkiem psychologicznym. Maria Ernestam stworzyła bardzo ciekawą i przejmująca historię,którą za pewno zachwyci niejednego czytelnika.Pomimo tego,że nie jest przepełniona zawiłymi akcjami,sekretami czy tajemnicami to powieść trzyma w napięciu .Polecam

Na jednym z zaprzyjaźnionych blogów trafiłam na post, którego autorka uważa iż to właśnie "Zraniony pianista" zasługuje na miano najciekawszej i jednocześnie najlepszej książki 2018 roku. Po takiej rekomendacji nie mogłam zrezygnować z przeczytania tej powieści. Dodatkowym bodźcem była również postać samej autorki, które zachwyciła mnie swoim debiutem "Córki marionetek". A tym co przekonało mnie do tego by po dzieło to sięgnąć poza kolejnością, był fakt iż Maria Ernestam, czerpała inspirację z rzeczywistości a pierwowzorem tytułowego pianisty jest znany i ceniony Murray Perahia, którego powinni znać wszyscy, którzy interesują się muzyką klasyczną. Kiedy zsumujemy ze sobą te trzy elementy powinniśmy dostać przepis na powieść doskonałą. Niestety czasem nawet najlepszy kucharz, może się pomylić i źle zmiksować składniki. Tutaj wyszło raczej słodko-gorzko.

Veronika i Marieka przyjaźnią się od dzieciństwa. Kiedy umiera Klara, ukochana ciotka Veroniki, kobiety wpadają w wir wydarzeń, które podważą ich przyjaźń i odmienią całe życie. Porządkując mieszkanie zmarłej, kobiety odnajdują zdjęcia z odległych miejsc oraz tajemnicze zapiski. Postanawiają wyruszyć drogą wspomnieć. Trafiają do Malezji i San Francisco starając się odkryć drugą naturę Klary. Na swojej drodze spotykają Jamesa, enigmatycznego i znanego pianistę, który budzi w nich prawdziwą fascynację. Przyjaciółki wikłają się w skomplikowaną relację, a rywalizacja między nimi prowadzi do tragicznego momentu, z którego nie będzie odwrotu.

Kiedy przeczytałam na okładce książki, że jej fabuła będzie się rozgrywać na kilku kontynentach, to pomyślałam sobie w duchu, że zapowiada się ciekawie. Lubię podróże, lubię Azję, Tajlandię, Malezję, a Stany Zjednoczone to miejsce gdzie planuję się wybrać na wakacje mojego życia. Już się nie mogłam doczekać aż autorka zabierze mnie z mokrej, zimnej i deszczowej Skandynawii wprost w tropiki. Chciałam poczuć słońce, zaduch, wilgoć, upał. Kąpać się w morzu, obcować z przyrodą jeść egzotycznie wyglądające potrawy i obserwować tubylców, a raczej tambylców. Okazało się jednak, że Ermestam nie przygotowała dla mnie żadnych atrakcji. Gdyby nie wzmianka o podróży samolotem i obco brzmiąca nazwa miejsca docelowego, w życiu bym się nie domyśliła, że opuściliśmy Europę, a nawet Szwecję. Langkawi mogłoby być absolutnie każdym miejscem na ziemi, gdyż nic go nie wyróżnia. Podobnie jak wszędzie gdzie jest dostęp do morza i plaży mamy tutaj turystów, hotele, zabawę, żaglówki i muzykę. Ani razu nie odniosłam wrażenia, że jestem w Azji, na dodatek w tak ciekawym kraju jakim jest Malezja. Zabrakło mi tutaj opisów, wprowadzenia w klimat. Ta książka nie ma ani smaku ani zapachu. Są tylko bohaterowie i ich problemy, a tło zostało ograniczone do minimum. Ciekawi mnie czy było to celowym zabiegiem autorki czy raczej brakiem znajomości tamtej części świata. Myślę, że jednak to drugie, gdyż fragmenty rozgrywane w Stanach Zjednoczonych były zdecydowanie lepiej udokumentowane. Chociaż i tutaj momentami nie mogłam uwierzyć, że znajduję się w Kalifornii, a nie powiedzmy Nowym Yorku. Atmosfera San Francisco była mroźna, wietrzna, można by śmiało powiedzieć, że bardzo skandynawska. Choć Ernestam podała kilka nazw ulic i lokalów, choć można było poczuć "jankeskiego" ducha, to Stany Zjednoczone z kart "Zranionego pianisty" są bardzo karykaturalne.

Zabrakło mi tutaj również muzyki, co może dziwić patrząc chociażby na sam tytuł książki. Owszem nie mogę powiedzieć, że jest jej tutaj brak absolutny, jednak spodziewałam się większej ilości dźwięków, utworów czy chociażby samych rozmów o tych wielkich i małych rzeczach związanych z muzyką. Często jak czytam powieści, w których autorzy dzielą się z nami tytułami lub nazwami dzieł symfonicznych lub po prostu ulubionych melodii, wyszukuję te utwory w internecie i służą za doskonały podkład do lektury. Tym razem mi tego zabrakło. Faktycznie był tutaj pianista, jednak zabrakło samego pianina. Muszę przyznać, że ta cisza bardzo bolała, szczególnie że wydarzenia rozgrywające się w książce były bardzo dramatyczne i wymagały muzycznego podkreślenia.

To czego nie udało się oddać w przypadku klimatu, doskonale wyszło z bohaterami. Postaci, jakie poznajemy w tej powieści, są prawdziwe, szczere oryginalne i wielowymiarowe. Uważni czytelnicy będą w stanie zobaczyć w nich swoje własne odbicie. Trochę dobrzy, trochę źli, szczęśliwi i rozgoryczeni, naiwni i sfrustrowani, są wszystkim tym co cechuje gatunek ludzki w całej swojej różnorodności. "Zraniony pianista" to ciekawa książka obyczajowa z interesującym i rozbudowanych wątkiem psychologicznym. Naszą główną bohaterką jest Marieke, pisarka, żona i matka nastoletniego syna. Kobieta podróż do Malezji i Stanów Zjednoczonych by pomóc koleżance, traktuje poniekąd jako oczyszczającą podróż w głąb siebie. Poruszone są tu tematy takie jak : przyjaźń, miłość, partnerstwo czy zaufanie. Za pomocą swojej powieści autorka stara się dowieść, jak mało wiemy o otaczających nas osobach. Nawet Ci najbliżsi mogą skrywać mroczne, lub też te jaśniejsze, sekrety. Mogą zakładać maski i przechodzić metamorfozy. To jak postrzegamy innych nie jest obiektywne, często chcemy widzieć daną osobę jako kogoś innego. Nie zwracamy uwagi na jej wady, przymrużamy oczy na złośliwości, które nam wyrządza. Przyjaźń przedstawiona w tej książce, nie jest bezpiecznie ulokowanym uczuciem. Również i ona może być pozorowana i fałszywa. Niestety w przypadku najbliższych osób strasznie długo zajmuje nam otworzenie oczu na prawdę. Czasem wolimy tkwić w nieszczęśliwych związkach, bojąc się zmian. I to właśnie te "zmiany" są motywem wiodącym tej książki. Po śmierci Klary zmienia się bowiem cały świat, cała rzeczywistość. Okazuje się, że do grobu trafia osoba zupełnie inna od tej którą znaliśmy na co dzień, bardziej szalona, kolorowa, roześmiana, taka która ma przyjaciół na całym świecie i nie boi się z nimi tańczyć przy blasku księżyca. Jeśli Klara potrafiła mieć dwie zupełnie różne osobowości to może i w życiu jej siostrzenicy czas na zmiany? A te z kolei mogą namieszać w życiach innych, bliskich jej osób. To niesamowite jak wielki wpływ na innych ludzi, ma "śmierć". Historia, którą przedstawia autorka jest tragiczna, miłość nieszczęśliwa i niespełniona,a lekturę zakończyłam z silnym przeświadczeniem, że nie ważne co zrobimy dosięgnie nasz przeznaczenie. Choć scenariusz, który przypadł w udziale naszym bohaterom, nie jest tym którego bym im życzyła to nie wyobrażam sobie, że ich losy mogłyby się potoczyć inaczej. Wiem dlaczego moja znajoma określiła tę książkę jako najlepszą w 2018, bo pomimo wad , wzbudza tyle emocji, że przetrawienie ich może być trudne dla zwykłego zjadacza chleba.Przed przystąpieniem do czytanie uzbrójcie się w niezmierzone pokłady współczucia i empatii.

Z pewnością wisienką na torcie jest fakt, że główną inspiracją do powstania tej powieści jest postać znanego amerykańskiego pianisty, pedagoga i dyrygenta, Murraya Perahii. Choć autorka zaznacza, że historia jest, tylko i wyłącznie, fikcją literacką, tak trudno się oprzeć wrażeniu, iż zarówno "zraniony pianista" jak i znany muzyk, mają ze sobą bardzo dużo wspólnego. Zaczęli grać i tworzyć mając zaledwie cztery lata, oboje przeszli operację palca u ręki, i to właśnie choroba miała ogromny wpływ na ich twórczość. Bardzo lubię takie "inspirowane" powieści. Szczególnie jeśli do tych "prawdziwych" postaci dokooptowane są równie interesujące sylwetki fikcyjne. Na tym polu wszystko się zgrało, historia jest świeża a jednocześnie tak dobrze wszystkim znana a jej dramatyzm sprawia, że nie możemy oderwać się od czytania.

Maria Ernestam tworzy ciekawe, barwne a jednocześnie bardzo smutne i przejmujące historie, które zachwycą każdego wrażliwego czytelnika. Nie są to powieści przepełnione akcją, zagadkami i tajemniczością a pomimo to trzymają w napięciu. Autorka w cudowny sposób kreśli sylwetki bohaterów sprawiając, że czytelnik nawiązuje z nimi naturalną więź. "Zraniony pianista" to piękna, wzruszająca i smutna powieść. To historia pewnej miłości, pewnej przyjaźni i pewnego związku, które pogubiły się w pozorach. Polecam.

Dwie przyjaciółki. Dwa zupełnie różne charaktery. Jednak kiedy jedna z nich znajduje się w potrzebie, druga od razu przychodzi z pomocą.

Pewnego dnia Veronicę spotyka tragedia, bowiem ciotka, która ją wychowywała umiera. Kobieta przez długi czas nie potrafi otrząsnąć się po tragedii. Postanawia wyruszyć w podróż śladami przeszłości najbliższej jej kobiety, aby móc jeszcze przez jakiś czas poczuć obecność Klary przy sobie. Poszukiwania, które Veronica i Marieke rozpoczęły doprowadzają je do wielu osób i miejsc, w których Klara bywała. Jednak zdobyte informację różnią się od obrazu ciotki, jaką znały bohaterki. W czasie podróży odkryły wiele nowych faktów nie tylko o bliskiej im osobie lecz również o nich samych i łączących je przyjaźni.

Veronica i Marieke przyjaciółki od wielu lat. Veronica charyzmatyczna, lubiąca być w centrum uwagi. Marieke bujająca w obłokach, pragnąca zaznać szczęścia i prawdziwej miłości. Dwie bohaterki, jedna wspólna przygoda, pozwalająca odkryć siebie na nowo. Wydawałoby się, że przyjaźń, która trwa tyle lat jest trwała i silna, jednak bohaterki żywią do siebie dawno skrywane urazy, które po wielu latach wypłynęły na wierzch. Bowiem emocje zamiecione pod dywan zawsze znajdą ujście i objawią się w najmniej oczekiwanym momencie.

"Zraniony pianista" to historia o miłości, przyjaźni, dawno skrywanych żalach. Pokazuje jak wiele możemy zawdzięczać drugiej osobie. Jak ktoś kogo znamy całe życie może nas niespodziewanie zaskoczyć swoim zachowaniem. Podróż bohaterek miała być tylko przygodą, a okazała się bardzo ważną lekcją w ich życiu. Nie wszystko co widzimy jest dokładnie takie jak nam się wydaje, a osoba którą wydawałoby się znamy najlepiej ze wszystkich pokazuje zupełnie inne oblicze. Jednak prawdziwa przyjaźń potrafi wybaczyć wiele, ale czy wszystko?

Muszę przyznać, że nie słyszałam wcześniej o tej książce i o autorce. Wiecie już pewnie, że lubię poznawać nowych pisarzy, dlatego właśnie skusiłam się na tę nowość. Zachęciło mnie również zdanie z okładki, które mówi o tym, że to ''piękna opowieść o przyjaźni, niespełnionych marzeniach i ranach z przeszłości.'' Byłam bardzo ciekawa czy rzeczywiście tak jest i czy książka mi się spodoba.

Marieke i Veronica są przyjaciółkami od dziecka. Kiedy umiera ciotka Veroniki Klara, kobiety podczas porządkowania jej rzeczy odnajdują zdjęcia z różnych miejsc. Chcą dowiedzieć się czegoś więcej i postanawiają ruszyć jej śladem do Malezji i San Francisco. Podczas tej wyprawy poznają znanego pianistę Jamesa, który wzbudza w nich spore zainteresowanie. Przyjaźń kobiet zostaje wystawiona na próbę, przestają sobie ufać i zdają sobie sprawę, że czują do siebie żal już od czasów dzieciństwa. Czym skończy się ta rywalizacja o tajemniczego pianistę? Czy James skrywa jakieś tajemnice? Czy przyjaźń kobiet przetrwa?

Książkę rozpoczyna wiadomość do Veroniki napisana przez Marieke. Dowiadujemy się z niej, że podczas ich wspólnej podróży wydarzyło się coś, czego nie wie nikt poza nimi, że miało to ogromny wpływ na ich życie. Przyznam szczerze, że po takim początku byłam jeszcze bardziej ciekawa fabuły. Na początku poznajemy lepiej każdą z kobiet, dowiadujemy się z różnych wspomnień też wiele o Klarze. Przyjaciółki bardzo przeżywają jej śmierć, obie były z nią bardzo związane. Gdy postanawiają dowiedzieć się więcej o ciotce Veroniki wyruszają w podróż, która odmieni ich życie. Od tego momentu robi się ciekawiej, byłam bardzo ciekawa tych wszystkich tajemnic. Najpierw Klara i jej tajemnicze pięciotygodniowe wyjazdy, potem doszła kolejna zagadka dotycząca Jamesa i jeszcze ta nieufność przyjaciółek, oddalanie się od siebie. Muszę przyznać, że poznanie tych tajemnic było ciekawe, ale też żałuję, że autorka zostawia czytelnika z kilkoma niewiadomymi, że nie ma odpowiedzi na wszystkie pytania. Może i ma to swoje plusy, ale liczyłam na to, że dowiem się czegoś więcej, że w zakończeniu wszystko zostanie wyjaśnione. Cała ta historia mnie wciągnęła, ale były też takie momenty, które spowalniały akcję i wtedy trudniej czytało mi się tę książkę. Byłam ciekawa dalszych losów bohaterów i tych wszystkich tajemnic, myślałam nad ich rozwiązaniem, ale też nie było tak, że musiałam od razu wiedzieć co będzie dalej.

Jeśli chodzi o bohaterów to polubiłam Marieke, ale Veronika od początku wydawała mi się dziwna. To nauczycielka muzyki, która nie potrafi związać się z kimś na dłużej. To kobieta, która została wychowana przez ciotkę, nie miała łatwego dzieciństwa. Jej zachowanie często było nienaturalne, miałam wrażenie, że nie jest szczera. Nie mogła zrozumieć i zaakceptować tego, że jej ciotka Klara mogła mieć inne życie niż to, które znała, że mogła podczas swoich podróży przeżywać wiele przygód. Veronika chciała, żeby ciotka była tylko dla niej i nie chciała przyjąć do wiadomości, że mogłaby dowiedzieć się czegoś, co zaburzyłoby jej niemal idealny wizerunek Klary. Z kolei Marieke to pisarka, która ma sporo problemów w swoim małżeństwie. Zawsze była w cieniu charyzmatycznej Veroniki i nawet w dorosłym życiu bywa podobnie. Również i ona była bardzo związana z Klarą, chciałaby dowiedzieć się o niej czegoś więcej. Relacja przyjaciółek zmienia się, gdy poznają Jamesa. Obie są nim zafascynowane i okazuje się, że ta podróż, która miała być tak przyjemna zmieni ich życie, że pianista odegra ważną rolę. Miałam wrażenie, że ich przyjaźń nie jest taka idealna jak się wydaje i miałam rację. Tłumiony żal z dzieciństwa daje o sobie znać i widać, że kobiety podchodzą do siebie z pewnym dystansem. Często sama już nie wiedziałam co o nich myśleć, zastanawiałam się czy ta przyjaźń przetrwa i czy taką relację w ogóle można nazwać 'przyjaźnią'.

Jest coś specyficznego w stylu pisania autorki. To nie jest lekka powieść, przez którą się płynie. Wszystko jest zrozumiałe, ale język nie należy do tych najłatwiejszych. Akcja toczy się dwutorowo. W kilku rozdziałach jest rok 2004, w którym ma miejsce podróż przyjaciółek i jest również rok 2014, w którym czytamy o Marieke, jej obecnym życiu, przemyśleniach i wspomnieniach. To właśnie ona jest narratorką i z jej perspektywy poznajemy tę historię.

"Zraniony pianista" to książka o przyjaźni, o miłości, o tajemnicach, o tłumionym żalu. Ta historia udowadnia, że czasami nie znamy tak naprawdę osoby, która wydawała się nam bliska, że nie wszystko jest takie, na jakie wygląda, że jedno wydarzenie może tak wiele zmienić. Losy Veroniki i Marieke mogą skłonić do przemyśleń, te wszystkie tajemnice są ciekawe, czytelnik chce wiedzieć jaki będzie ich finał. Chociaż akcja nie jest jakoś bardzo dynamiczna i czasem się dłuży to jednak całość potrafi zainteresować, historia przyjaciółek warta jest poznania.

''Jest tyle typów ludzi. Są ci, którzy dają, i ci, którzy biorą. Ci, którzy mówią, i ci, którzy milczą. Jedni okłamują siebie i innych, drudzy starają się być prawdomówni, choć to prawie niemożliwe. Są też tacy, którzy wierzą, że ludzie są albo dobrzy, albo źli, i nie rozumieją, że można być i takim, i takim, a większość po prostu stara się, jak może.''

[Adres usunięty]