Znajdę cię, córeczko

Najbardziej wstrząsające historie to te, w których cierpi bądź ginie dziecko. Momentalnie angażują one czytającego, zasiewając w jego sercu szok i przytłaczającą bezradność. Dorota Glica nakreśliła wybitnie odurzającą opowieść, dopieszczoną hipnotyzującym klimatem oraz mistrzowsko zbudowanym napięciem, które początkowo subtelnie zaciska swe macki na niczego nieświadomym czytelniku, po to, by w końcu wessać go całkowicie, uwięzić i nie mieć zamiaru wypuścić, nim nie dotrze do finału. Wszystko to dopełnione zostało poruszającym, angażującym, jakże autentycznym wątkiem, co czyni z książki lekturę otumaniającą oraz absolutnie nieodkładalną!

Naszkicowana historia to bezsprzecznie najbardziej przerażający scenariusz dla każdej matki. Świadomość, jak niewiele potrzeba, by runął cały świat, a także wiedza, do jak wielu zaginięć dzieci dochodzi każdego roku, dosłownie mrozi krew w żyłach. Ten koszmar może przytrafić się każdemu i właśnie dlatego opowieść tak silnie angażuje, a strach i panika, a następnie przeszywający ból matki, udzielają się nadzwyczaj silnie.

Historia jednak nie skupia się wyłącznie na rodzicielce, poznajemy ją z wielu perspektyw, co tylko podsyca napiętą już atmosferę. Gdy nagle pojawia się nadzieja, że Marysia może żyć, zaintrygowany i poruszony czytelnik pragnie za szelką cenę poznać prawdę i niemal błaga, by doszło do odbicia dziewczynki. Każdy medal ma jednak dwie strony i to właśnie autorka ukazała wyjątkowo starannie, rzec można mistrzowsko! Poruszony zostaje też bardzo istotny w tych czasach temat hejtu w internecie, a jednak w tym wypadku również nic nie jest ani czarne, ani białe. Ta cała wielowymiarowość postaci i ich emocji czy decyzji czyni z opowieści naprawdę wyjątkowe, absorbujące doświadczenie, którym chciałoby się delektować jak najdłużej!

Dopracowana w każdym szczególe, przesycona niedomówieniami i sekretami fabuła, mistrzowsko stopniowane, obezwładniające napięcie, fenomenalny, hipnotyzujący klimat oraz intrygujący bohaterowie, a wszystko to nakreślone wyjątkowo sugestywnym, przyjemnym piórem. Jeśli cenicie mocne, wciągające, emocjonujące historie o mrocznych ludzkich dramatach, z pewnością będziecie zachwyceni! Polecam całym sercem!

"Znajdę cię, córeczko" Doroty Glicy to poruszająca lektura. Uświadamia nam, jak ulotne i nietrwałe może być wszystko, co nas spotyka. Rodzinna sielanka, urlop nad morzem. Rodzice wypoczywają, dzieci bawią się grzecznie na plaży. Chwila nieuwagi, zagapienia się, spojrzenie na dzieci i ... nie ma dwuletniej córeczki. Poszukiwania nic nie dają. Jak żyć po takiej stracie? Czy to w ogóle możliwe? Czy widok Marysi na ulicy trzy lata później to złudzenie? Wiele tajemnic, wiele przeżyć, potwornych, trudnych. Nie można się oderwać od tej książki.

Książki, których fabuła koncentruje się wokół zaginięć dzieci, zawsze wzbudzają w czytelniku ocean emocji – zarówno w rodzicach, jak i osobach, które nie znają uczucia permanentnego lęku o swój najcenniejszy skarb. „Znajdę cię, córeczko” to historia, która oprócz tego, że dogłębnie porusza, to także zmusza do refleksji w obliczu powstającego po przerzuceniu ostatniej strony powieści dylematu moralnego. Fabuła nie oscyluje wokół piętrzących się tajemnic, których mgła, strona po stronie, się rozrzedza. To, co kluczowe nie wyjaśnia się wraz z rozwojem fabuły, wręcz przeciwnie – jeszcze przed przekroczeniem pierwszej połowy książki, można połączyć kropki niedopowiedzeń w przejrzysty obraz. Autorka skupiła się na emocjach, które towarzyszą bohaterom w obliczu ogromnej tragedii i nadarzającej się szansy na szczęśliwe zakończenie – paraliżującym strachu, niepewności, żalu, który prowadzi do niekończących się pytań „co by było, gdyby…” bez odpowiedzi i cichej ufności klarującej się w sercu. Jednak nieszablonowość tej historii sprowadza się do nieoczekiwanych zmian w życiu dziecka – właśnie ten aspekt świadczy o jej niejednoznaczności i nieoczywistym podejściu do motywu zaginięcia oraz powstających w tej sytuacji emocji samej ofiary, a nie tylko jej bliskich. W tym thrillerze większy nacisk położono na aspekt psychologiczny niż kreację nieustannie wyczuwalnego napięcia czy nagłych zwrotów akcji, ale to tylko jeszcze mocniej wzmaga i pogłębia skrajne odczucia czytelnika. Ta opowieść daje do zrozumienia, że kilka minut może nieodwracalnie zmienić nasze życie, a nawet szczęśliwe zakończenie nie jest w stanie naprawić tego, co uległo już popsuciu. Ostatni rozdział „wgryza się” na długi czas w pamięć odbiorcy, wracając nieustannie do jego myśli, a to prowadzi do tego, że o tej historii nie tak łatwo jest zapomnieć. Dorota Glica rozkłada emocje zagubienia, strachu, ale także nadziei na części pierwsze, i mimo braku wartkiej akcji, skupia nieprzerwane zainteresowanie czytelnika aż do ostatniego zdania książki.

Historia rodziny Królów jest bardzo przejmująca.. Wydawać, by się mogło, że zapowiada się wspaniały wyjazd żona, mąż i dwójka dzieci na wspólnych wakacjach nad morzem, pogoda dopisuje .. i co? Dzieje się coś bardzo złego, coś niewyobrażalnego dla rodzica.. otóż dochodzi do zaginięcia dziecka.. dwuletnia dziewczynka ginie wśród setek ludzi na plaży, ślad po niej ginie.. i co? Nie pomaga śledztwo.. rodzina musi nauczyć się żyć z tym bólem w sercu.. Czy udaje im się wrócić do normalności? Z pozoru tak, mąż pracuje, syn chodzi do szkoły.. matka znosi to wszystko najgorzej.. izoluje się, praktycznie nie uczestniczy w życiu rodzinnym, można by powiedzieć, że życie tej kobiety w jakimś sensie skończyło się tego pamiętnego lata.. Co się stało tak naprawdę z ich córką?

Już w zasadzie na początku książki można się domyślić co się stało tamtego dnia, Autorka wcale tego nie ukrywa, bardziej skupia się na przekazaniu emocji, oraz pokazaniu życia tej rodziny z różnych perspektyw.. Momentami wydawać by się mogło, że aż wręcz niewiarygodnie przychodzi im poznawanie prawdy, oczywiście po upływie jakiegoś czasu od tragedii.. Czasami wręcz za szybko pewne rzeczy się działy i to jak dla mnie jedyny minus.. Muszę jednak przyznać, że zakończenie tej książki zasiało we mnie pewien niepokój, oraz lekki ból w sercu.. przecież to nie powinno tak wyglądać.. ta rodzina, już tak wiele bólu zniosła.. mam wrażenie, że Autorka może jeszcze tutaj napisać kontynuację.. bo pozostał we mnie niepokój.. i chcę go rozwiać!

Autorka ma bardzo przyjemny styl pisania, czyta się szybko i w bardzo przyjemny sposób.

Tematyka książki okropnie trudna, nie raz się popłakałam podczas lektury.. a moje serce szybciej biło.. bardzo serdecznie Wam polecam!

Historia rodziny Królów jest bardzo przejmująca.. Wydawać, by się mogło, że zapowiada się wspaniały wyjazd żona, mąż i dwójka dzieci na wspólnych wakacjach nad morzem, pogoda dopisuje .. i co? Dzieje się coś bardzo złego, coś niewyobrażalnego dla rodzica.. otóż dochodzi do zaginięcia dziecka.. dwuletnia dziewczynka ginie wśród setek ludzi na plaży, ślad po niej ginie.. i co? Nie pomaga śledztwo.. rodzina musi nauczyć się żyć z tym bólem w sercu.. Czy udaje im się wrócić do normalności? Z pozoru tak, mąż pracuje, syn chodzi do szkoły.. matka znosi to wszystko najgorzej.. izoluje się, praktycznie nie uczestniczy w życiu rodzinnym, można by powiedzieć, że życie tej kobiety w jakimś sensie skończyło się tego pamiętnego lata.. Co się stało tak naprawdę z ich córką?

Już w zasadzie na początku książki można się domyślić co się stało tamtego dnia, Autorka wcale tego nie ukrywa, bardziej skupia się na przekazaniu emocji, oraz pokazaniu życia tej rodziny z różnych perspektyw.. Momentami wydawać by się mogło, że aż wręcz niewiarygodnie przychodzi im poznawanie prawdy, oczywiście po upływie jakiegoś czasu od tragedii.. Czasami wręcz za szybko pewne rzeczy się działy i to jak dla mnie jedyny minus.. Muszę jednak przyznać, że zakończenie tej książki zasiało we mnie pewien niepokój, oraz lekki ból w sercu.. przecież to nie powinno tak wyglądać.. ta rodzina, już tak wiele bólu zniosła.. mam wrażenie, że Autorka może jeszcze tutaj napisać kontynuację.. bo pozostał we mnie niepokój.. i chcę go rozwiać!

Autorka ma bardzo przyjemny styl pisania, czyta się szybko i w bardzo przyjemny sposób.

Tematyka książki okropnie trudna, nie raz się popłakałam podczas lektury.. a moje serce szybciej biło.. bardzo serdecznie Wam polecam!

"Znajdę Cię, córeczko" dzięki krótkim rozdziałom, ciekawej fabule i przyjemnym stylu autorki, czytało się naprawdę dobrze i szybko. Z początku lekko przeraziła mnie ilość osób prowadzących narrację w tej książce. Obawiałam się, że przez to ciężko będzie mi się połapać w fabule, jednak szybko okazało się, że moje obawy były bezpodstawne.

Nie jest to thriller, który do samego końca trzyma w napięciu, ponieważ szybko dostajemy informację o tym, co stało się z dziewczynką, ale nawet w najmniejszym stopniu nie ujmuje to historii.

Akcja tej książki jest wciągająca i poprowadzona w naprawdę ciekawy sposób. Strony przewracają się same, a czytelnikowi cały czas towarzyszy mnóstwo emocji. Zakończenie lekko szokuje i pozostawia czytelnika zdezorientowanego, z kotłującymi się w głowie pytaniami.

Z mojego mini śledztwa wynika, że jest to debiut autorki. Moim zdaniem bardzo dobry debiut. Z przyjemnością sięgnę po kolejne książki autorki, jeśli się pojawią, ponieważ zdecydowanie, przy czytaniu "Znajdę Cię, córeczko" zaiskrzyło. Polecam!

"Jak żyć z poczuciem winy tak silnym, że nie pozwala wstać z łóżka?"

5 minut. Tyle wystarczyło by poukładane życie Alicji legło w gruzach.

Dla Alicji i Bartka wakacje nad Bałtyckim morzem miały być odpoczynkiem od codzienności. Wraz z dwójką dzieci, Marysią i Kacprem, spędzali kolejny upalny dzień na plaży. Nic nie zapowiadalo tragedii. Chwila nieuwagi wystarczyła by Marysia zniknęła. Zakrojone na wysoką skalę poszukiwania nie przynoszą rezultatów, wszystko wskazuje na to, że dziewczynka utonęła, jednak jej ciała nie odnaleziono.

Mijają trzy lata od zaginięcie Marysi. Pewnego dnia Alicja dostaje wiadomość od byłego męża wraz ze zdjęciem dziewczynki, która bardzo przypomina Marysię. Czy warto zaufać przeczuciu, które podpowiada, że dziewczynka ze zdjęcia to zaginiona córeczka?

Debiut- gdy widzę to słowo, nie mogę przejść obojetnie. Tym bardziej gdy okładka przyciąga wzrok a opis intryguje do tego stopnia, że chciałoby się od razu siąść i czytać. Tak było w przypadku książki Doroty Glicy.

Autorka stworzyła historię, do której czytania zasiadłam i nie odłożyłam jej dopóki nie przeczytałam ostatniego zdania. I choć akcja nie pędzi to jednak Pani Dorota funduje nam cały wachlarz emocji. Styl i język jakim posługuje się Autorka jest bardzo przyjemny w odbiorze, książkę czyta się szybko i z ogromnym zainteresowaniem.

"Znajdę Cię, córeczko" to w mojej ocenie powieść dosyć przewidywalna, zakończenie mnie nie zaskoczyło, choć było naprawdę mocne a ostatnie zdanie sprawiło, ze łza w oku się zakręciła. Z pewnością nie jeden czytelnik w pewnym momencie domyśli się niektórych rzeczy, ale nie zmienia to faktu, że jest to naprawdę godny uwagi i bardzo dobrze napisany debiut.

Pani Doroto, gratuluję świetnie napisanej książki i czekam na kolejne. A Wam z całego serca polecam, przeczytajcie!

Pięć minut, tak niewiele, a wystarczyło, żebym straciła wszystko: idealnie poukładane życie, szczęśliwe małżeństwo, córkę.

Któż z nas byłby w stanie trzymać nerwy na wodzy, gdy chodzi o zaginięcie dziecka.

Jest to debiut autorski @glicadorota. Szczerze, byłam w niemałym szoku, gdy się o tym dowiedziałam.

Autorka bardzo skrupulatnie dobiera słowa, kiedy opisuje nam emocje towarzyszące bohaterom. Dzięki nim jesteśmy w stanie wczuć się w nie, zrozumieć ich działania i współczuć. Ból po stracie dziecka jest najgorsza z tragedii, które w tamtym czasie otaczają rodzinę.

Nagle pojawia się kolejny ze strzałów, który wcale nie pomaga rodzinie. Hejt. Zewsząd otacza ich brutalność ludzkich słów, wypowiadanych na internetowych stronach.

Książka jest pisana z różnych perspektyw. Nie dostaniemy tutaj tylko słów przerażonej matki, ale również i komisarza, który prowadzi śledztwo. Możemy zobaczyć, jak to wygląda po drugiej stronie barykady. Nie omieszka się tu też wplatać dziennikarka. Gdy spojrzenie tych osób pomaga, tak reszta z nich mogłaby być ominięta. Jednak dzięki internetowemu hejterze, autorka ukazuje nam siłę rzucanych słów. Ich ogromną złą moc sprawczą.

Historia jest bardzo bolesna, ale warta przeczytania. Ostatni z rozdziałów widziany oczami porwanej dziewczynki przełamuje całą szalę. Jest to dopełnienie całości. Wtedy wszystko staje się jasne i klarowne.

Chętnie sięgnę po kolejne książki autorki, bo ta sprawiła, że naprawdę „przyjemnie” spędziłam czas z lekturą.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję @wydawnictwofilia.

Jeśli szukacie mocnego i poruszającego thrillera psychologicznego, to nie musicie już szukać. Bo oto jest – „Znajdę Cię, córeczko” debiutującej w mistrzowskim stylu Doroty Glicy. To nazwisko warto zapamiętać. I życzę sobie oraz miłośnikom gatunku, aby jeszcze nie raz pojawiało się ono na wielu książkach.

Autorka zaprasza nas do poznania wstrząsającej historii Alicji i Bartłomieja, którzy wraz z dwuletnią Marysią i jedenastoletnim Kacprem spędzają wakacje na bałtyckiej plaży w Krynicy Morskiej. Niestety pięć minut wystarczy, aby wyjazd zmienił się w koszmar, który rujnuje życie rodziny Królów. Ich córeczka zniknęła. Wszystko wskazuje na to, że utonęła, mimo, iż jej ciało nie zostało odnalezione. Ogłoszenie Child Alertu nie pomogło odnaleźć dziewczynki. To cios, z którego nie można się podnieść. Niestety rodzice nie tylko musieli poradzić sobie z traumą, lecz musieli zmierzyć się z hejtem ze strony „wszechwiedzących” internautów. Na domiar złego trzy lara później spotkana dziewczynka jest łudząco podobna do Marysi. Czyżby? A może to ona? Czy rodzice zdołają odnaleźć córeczkę? Jaką drogę będą musieli przejść?

Nie ukrywam, że czytając tę historię, współodczuwałem ból Alicji i Bartłomieja. Ból, który rozsadza od środka. Ból, którego nie sposób przezwyciężyć. To uczucie promieniuje. Autorce doskonale udało się wprowadzić mnie w tę historię, co sprawiło, że w pełni ją chłonąłem. To wyjątkowa i nie często spotykana umiejętność.

To, co ważne Pani Dorota nie tylko mocno wbiła się w moją psychikę, lecz sprawiła, że z mych oczu popłynęły łzy. Historia tak prawdziwa, tak mocno trafiająca do wyobraźni, że czytając tę książkę, nie byłem czytelnikiem, lecz jej bohaterem. Odczuwałem to, co oni. Lęk, strach, pustka, samotność – tragedię tę czułem całym sobą. To wyjątkowy dar, który Dorota Glica posiada. I tym darem dzieli się z nami na kartach debiutanckiego thrillera psychologicznego.

To książka, która nie pozwala o sobie zapomnieć. To historia, do której powrócę nie tylko we wspomnieniach, lecz chętnie przeczytam ją za kilka lat. W przerwie między kolejnymi książkami Pani Doroty. Takie thrillery psychologiczne chce się czytać. Takie książki sprawiają, że polskie thrillery psychologiczne niczym nie odbiegają od światowych bestsellerów. I Dorota Glica doskonale temu dowodzi.

Jeśli zapytacie mnie, czy warto sięgnąć po tę książkę, to odpowiem pytaniem – „dlaczego jeszcze tego nie zrobiliście?!”. Zdecydowanie polecam! Pani Doroto – SZACUN!!!

Thriller psychologiczny „Znajdę Cię, córeczko” ukazał się nakładem Wydawnictwa Filia, Filia Mroczna Strona

Każdy kto posiada konto w social mediach spotkał się ze słowem hejt. Hejt to obrażanie, ośmieszanie czy poniżanie innych to jedna z form cyberprzemocy. Hejt bywa często reakcją na nudę, sposobem na zdobycie pozycji w sieci, pokazaniem znajomym swojej siły, odreagowaniem swoich niepowodzeń, przejawem zazdrości. Jest nieprzemyślany, podejmowany pod wpływem różnych emocji. Hejtowanie w Internecie ma negatywne i poważne konsekwencje. Ofiary hejterów są narażone na problemy natury psychologicznej, takie jak spadek poczucia własnej wartości, depresję, nadmierny stres, smutek, zniechęcenie, zaszczucie. W skrajnych przypadkach hejt w Internecie może doprowadzić nawet do samobójstwa.

Za sprawą Wydawnictwa Filia w moje ręce trafiła książka która już jutro ma swoją premierę, a mianowicie "Znajdę cię, córeczko" . Jest to debiut Doroty Glicy.

Na co dzień zapracowane małżeństwo Alicja i Bartek Królowie postanawiają spędzić 2 tygodnie urlopu nad morzem. Pakują dzieciaki - 2-letnią Marysię i 11-letniego Kacpra i wyruszają do Krynicy Morskiej. Pogoda dopisuje i większość czasu spędzają na plaży. I nagle dwuletnia Marysia znika.

"Rodzice na chwilę spuszczają dziecko z oczu, a to ginie. Rozpoczynają się dramatyczne poszukiwania i wyścig z czasem".

Po dwunastu godzinach od zaginięcia ogłoszono Child Alert ale dziewczynka się nie odnalazła. A jak wiadomo pierwsze godziny po zaginięciu są najważniejsze. Później szansę na odnalezienie maleją. Jeżeli coś złego dzieje się dziecku to wina zawsze spada na matkę, no bo przecież nie dopilnowała, była zajęta smartfonem, opalała się, czytała czasopisma. Taka fala krytyki wysypała się w sieci na Alicję. Tak łatwo jest wszystkim oceniać i wydawać wyroki nie znając sprawy od podszewki. Taka jest mentalność ludzi, niestety. Alicja popada w depresję. Korzysta z pomocy fachowców. Jednak nic nie przynosi jej ukojenia.

"Tamtego lata straciłam nie tylko córkę, ale i sporą część siebie..."

Załamana kobieta próbuje popełnić samobójstwo.

Trzy lata po zaginięciu Marysi pojawia się światełko w tunelu, nadzieja,że dziewczynka jednak żyje. Ale czy na pewno? Czy może to tylko pobożne życzenie Alicji? Matka wierzy do samego końca,że jej córka się odnajdzie. Mało tego poruszy niebo i ziemię żeby to udowodnić. Bo my mamy takie właśnie jesteśmy gotowe na wszystko, na każde poświęcenie. Dzieci są dla nas najważniejsze...

To była niesamowita historia. Autorka pokazała jak w ciągu pięciu minut może zmienić się życie rodziny. Bo dosłownie tylko tyle potrzeba żeby stracić dziecko z oczu. Żałoba, depresja i hejt doprowadziły Alicję do ostateczności. Każdy z nas ma jakieś granice wytrzymałości. Jesteśmy tylko ludźmi. Ciekawy pomysł na przedstawienie historii z perspektywy każdego z bohaterów. Jest to taka książka którą się pochłania, nie sposób jej odłożyć w trakcie czytania. Kapitalne zakończenie.

Pani Dorocie gratuluję debiutu. Czekam na kolejne książki Pani autorstwa.

Polecam!

Za możliwość przeczytania tej książki dziękuję Wydawnictwu Filia.

„Znajdę Cię, córeczko” to książka, która wręcz zmusza nas do indywidualnych przemyśleń na temat opieki nad swoimi dziećmi. Już na wstępie autorka serwuje nam pewne zatrważające dane. Pisze ona bowiem, że „W Polsce co roku ginie około siedmiu tysięcy dzieci. Większość udaje się odnaleźć w ciągu pierwszych czternastu dni od zaginięcia. Los reszty z nich pozostaje nieznany…” Dane te są tu przedstawione nieprzypadkowo, gdyż główny wątek powieści mówi właśnie o zaginionym dziecku dwuletniej dziewczynki. Akcja powieści toczy się w Krynicy Morskiej. Jest pełnia lata, wszyscy korzystają z gorących dni. Opalanie się, zabawy w piasku i w wodzie to naturalne zachowania plażowiczów. Wśród wypoczywających jest też czteroosobowa rodzina Królów: Alicja, Bartek, Kacper i Marysia. Chwila nieuwagi wystarczyła, by zniknęła mała dziewczynka. Rodzice zaczynają szaleć z niepokoju, wraz z nastoletnim Kacprem szukają swojej kruszynki. Pomagają im ratownicy, policja. Co gorsza, w wodzie zostaje odnaleziona czapeczka Marysi. Czyżby się utopiła? Wszystko na to wskazuje, a woda to przecież piękny, ale i bardzo podstępny żywioł. Mija jednak dzień, tydzień, miesiąc, nie znaleziono w tym czasie ani żywej dziewczynki, ani też jej ciała. Czy Marysia wróci do swej rodziny? Tego powiedzieć nie mogę, ale jest to bardzo emocjonujący wątek.

Jak żyć? Niby jest to banalne pytanie, ale tutaj pasuje wręcz idealnie. Po aż trzech (!) latach rodzina Królów nadal szuka Marysi. Jej zaginięcie to jeden dramat, ale jak można funkcjonować, pracować, uśmiechać się z jednocześnie wciąż rosnącym poczuciem winy? Wcześniej dom czteroosobowej rodziny był bardzo ciepłym i rodzinnym miejscem, a teraz są to tylko zimne mury, na dodatek każde miejsce przypomina im o zaginionej Marysi. Ważny jest tutaj też Kacper- nastolatek, który zostaje odsunięty w cień, a na dodatek musi patrzeć na ból rodzinny. Czy rodzina ta jeszcze się pozbiera? Nie mogę opowiedzieć o wszystkich osobach występujących w powieści, niemniej jednak należy skupić się przede wszystkim na przeszłości Alicji Król, matki Marysi. Jest ona bardzo istotna jeśli chodzi o wszelkie zachowania i starania bohaterki, by odszukać Marysię.

W akcję poszukiwawczą włączyli się przede wszystkim oficer śledczy Paweł Zarzecki oraz dziennikarka Joanna Kot. Druga z tych postaci występuje także w innych powieściach pisarki. Nierzadko przedstawiona jest jako harpia, która nie cofnie się przed niczym, byle napisać dobry artykuł i piąć się po szczeblach kariery zawodowej. Tym razem jednak jej spostrzegawczość ma zupełnie inny wymiar- każdy szczegół jest ważny, a pisanie o sprawie może pomóc zrozpaczonym rodzicom. Jak zatem widać, usilne działania dziennikarzy mają swoje minusy, ale także i plusy. Wszystko zależy od okoliczności.

Jestem przekonana, że jest to też książka o dwóch twarzach człowieka- realnej i wirtualnej. W sieci nikt nas nie widzi, a my możemy przybrać dowolną, niekiedy bardzo kontrowersyjną postawę. Wylewanie pomyj i kopanie leżącego to niemal specjalność wielu użytkowników. Jak mocna krytyka spadnie na rodzinę Królów? Jaka będzie reakcja załamanych rodziców, którzy wciąż wierzą, że jeszcze znajdą swoją ukochaną córeczkę? Warto się o tym przekonać.

Powiem tak: gdy byłam mała, bardzo często uważałam, że rodzice przesadzają. Ciągle mówili mi, bym nie rozmawiała z obcymi, bym nie brała od nich żadnych cukierków i innych zachęcających rzeczy. Nad morzem moi rodzice zawsze się zmieniali- gdy jeden z rodziców się opalał, drugi stał przy brzegu i obserwował nie tylko mnie, ale i mojego starszego brata. Wtedy sądziłam, że to przejaw nadopiekuńczości, ale dziś, gdy jestem już dawno dorosła, muszę zwrócić im honor. Fabuła książki uzmysławia nam, że zaledwie chwila wystarczy, aby idealny świat runął jak domek z kart. Myślę, że niejeden czytelnik będzie potrzebował chusteczek, ale to żaden wstyd. Sami nigdy nie chcielibyśmy znaleźć się w tak dramatycznej sytuacji, to oczywiste.

Zakończenie nie było dla mnie zaskoczeniem. Bardziej zmieniłam poglądy na temat niektórych bohaterów i starałam się ich zrozumieć. Szkoda jedynie, że wątek hejtu w sieci nie został nieco bardziej rozbudowany. Jeżeli jednak był to debiut, to warto, by autorka wciąż rozwijała swój talent.

"Znajdę Cię córeczko" to książka niezbyt wymagająca.Przeczytana w dwie godziny bo i czasami przeskakiwałam strony gdyż momentami była naprawdę nudna.Książka zbyt przewidywalna,niektóre wątki zupełnie nierealne,po prostu nie zaskoczyła mnie..Szkoda,bo liczyłam na coś więcej.

⭐RECENZJA PRZEDPREMIEROWA⭐

"Znajdę Cię, córeczko" to debiut autorstwa @glicadorota. Powiem Wam, moi Mili, że od pierwszego zdania zostałam "wchłonięta" w tę powieść. Od razu spodobał mi się język i styl pisarki oraz ta cała otoczka, która towarzyszyła lekturze. Autorka ma dar przyciągania poprzez swój nieskazitelny język i lekkie pióro, jest coś w nim takiego specyficznego 🤔 Nie umiem do końca określi co 🤔 Podczas czytania tej książki już d samego początku czułam niepokój. Czułam się tak, jakbym ja uczestniczyła w tych wydarzeniach na plaży i potem. Momentami czułam się jak intruz, albo sprawca całego tego zamieszania. To było niesamowite uczucie! Cała historia była nader realna, pełna akcji oraz jej zwrotów, których niekoniecznie można było się spodziewać 🤯 A może przeżywałam ją tak, bo ostatnie wakacje spędziłam na plaży i mniej więcej wiem, jak co wygląda 🤔 Aż na samą myśl, że mogłabym być świadkiem tak smutnych, okropnych i przerażających wydarzeń, mam ciarki na całym ciele 😬 Cierpienie towarzyszące rodzinie podczas tak ciężkich wydarzeń jest niewyobrażalne. Nie jest to do opisania. Każdy tak naprawdę przeżywa coś ciężkiego, trudnego inaczej. Jedni popadają w alkoholizm, inni popełniają samobójstwo, jeszcze inni niszczą swoją rodzinę, zapominają o dzieciach, które są bezpieczne z nimi w domach. Jednak nie można nikogo oceniać, bo nie wiadomo jak my byśmy zachowali się w danej sytuacji. Pisarka porusza też ważny temat choroby psychicznej, a mianowicie schizofrenii paranoidalnej, co bardzo mnie cieszy, bo jest to dość trudny temat w naszych czasach, o którym najlepiej nie mówić. Oczywiście nie zdradzę Wam szczegółów, ale w tym miejscu powiem Wam, że z całego serca polecam tę książkę! Chcę jeszcze wspomnieć o zakończeniu, które przewidziałam, ale kompletnie mi to nie przeszkadzało. Mimo tego, iż przypuszczałam co się wydarzy, czytałam z zapartym tchem każdą stronę aż do końca! 🤯 Troszkę zdziwiło mnie zachowanie dziecka po tych przeżyciach i zastanawiałam się, dlaczego tak, a nie inaczej robiła, postępowała, ale chyba mózg, odczucia i wszystko to, co nam towarzyszy, jest ciężkie do rozgryzienia oraz ogarnięcia, więc przyjmuję na klatę, że autorka chciała to tak zakończyć, a nie inaczej! 💪🏻 Czekam na więcej powieści spod pióra @glicadorota 😃 Miłej, spokojnej i zaczytanej niedzieli 🤗🥰

😱

Współpraca z @wydawnictwofilia @filiamrocznastrona 💚

😱