Zawsze mieszkałyśmy w zamku

To miła być jedynie kolejna, zwyczajna kolacja w rodzinnym gronie. Jej liczni członkowie zasiedli w przestronnej jadalni przy wspólnym, okrągłym stole. Nic wówczas nie zwiastowało jeszcze ogromnej tragedii, która miała wkrótce rozegrać się w otaczających ich ścianach. Jedynie niepozorna, srebrna cukiernica skrywała w sobie okrutną tajemnicę, która miała już na zawsze zmienić losy mieszkańców tego wielkiego domu. Arszenik. Z całego siedmiorga posiłek przeżyła jedynie trójka - Constance Blackwood, na którą niemal od razu padło podejrzenie tego nieludzkiego czynu, jej młodsza siostra Mary Katherine, słynąca z uwielbienia do swojego kota Jonasza oraz stryj Julian, brat ich zmarłego ojca, który niestety lata swojej świetności ma już dawno za sobą. Mimo ogromnej tragedii i nienawiści ze strony miejscowej społeczności, wciąż starają się w miarę normalnie funkcjonować. Gdy jednak pewnego dnia w progu ich domu pojawia się Charles, zapomniany kuzyn, nie wszyscy będą w stanie zaakceptować jego niespodziewaną obecność...

"Merricat, rzecze Connie, chcesz herbaty kroplę, dwie?

O nie, rzecze Merricat, ty otrujesz mnie.

Merricat, rzecze Connie, chcesz pogrążyć się we śnie?

Tam na cmentarzu, na grobie dnie!"

"Zawsze mieszkałyśmy w zamku" jest to druga przeczytana przeze mnie pozycja Shirley Jackson i z przyjemnością mogę przyznać, że podobała mi się równie mocno (a może nawet odrobinę bardziej), co "Nawiedzony dom na wzgórzu". Autorka tym razem zdecydowała się na narrację poprowadzoną w pierwszej osobie. Wszystkie wydarzenia poznajemy z perspektywy młodszej z sióstr Blackwood, potocznie nazywanej Merricat. Zabieg ten niejednokrotnie zmusza nas do analizy zarówno tej postaci, jak i rzeczywistości, którą ukazuje w swoich opowiadaniach. Czy aby na pewno wszystko wygląda tak, jak widzi to swoimi oczami Mary? Głównie to pytanie dręczy czytelnika przez całą tę historię.

Wszystkie postaci wykreowane przez Jackson budzą sporo emocji. Ukazane są dosyć mgliście, jakby były odrealnione, może wręcz obłąkane. Ich rozgryzienia nie ułatwia pierwszoosobowa narracja, w której Merricat skupia się na dosyć specyficznych cechach członków jej rodziny. Constance po tragicznym wydarzeniu od sześciu lat nie opuszcza wspólnej posiadłości, bojąc się reakcji ze strony mieszkańców. Poświęca się głównie opiece nad leciwym stryjem oraz pilnowaniem młodszej siostry. Większość czasu spędza natomiast w kuchni, pomieszczeniu, w którym czuje się zdecydowanie najlepiej, przygotowując im różne wymyślne przysmaki i przekąski, czym kompletnie nie przypomina wyrachowanej morderczyni. Merricat z kolei przejmuje na siebie zakupowe obowiązki, narażając się tym samym no krzywe spojrzenia i prześmiewcze przytyki. Dnie mijają jej na korzystaniu z uroków natury, na której przebywa wyłącznie w towarzystwie swojego ukochanego kota Jonasza. Stryj Julian, mający problemy z pamięcią a nawet rozróżnianiem osób, w lepszych momentach tworzy własną książkę, spisując w niej wydarzenia z tamtego mrocznego dnia. W pewnym momencie w historii tej pojawia się również kuzyn Charles, który początkowo skrywa swoje prawdziwe oblicze pod dobrze wykreowaną maską. Maską, na którą już od pierwszych chwil nie da się nabrać jedynie jeden z domowników.

Jeżeli już wcześniej mieliście do czynienia z dziełami Shirley zapewne wiecie, że jej styl jest dosyć specyficzny, jednak zdecydowanie w dobrym znaczeniu tego słowa. Autora tworzy niesamowicie plastyczne, wręcz żywe opisy, które przenoszą czytelnika do innego świata, całkowicie go pochłaniając. To, co jednak wyróżnia jej książki na tle innych, to zdecydowanie ten ponury, niepowtarzalny klimat, który z niezwykłą lekkością roztacza w swoich dziełach. Kartki "Zawsze mieszkałyśmy w zamku" są wręcz przesiąknięte aurą tajemniczości, która sprawia, że mimo iż akcja należy raczej do tych opieszałych, nie można się od niej oderwać. Sama fabuła nie jest zbytnio skomplikowana, opiera się praktycznie na jednym wiodącym wątku, jednak nie było to dla mnie wadą, a autorka w ciekawy sposób ukazała ludzką podatność na wpływy i manipulację. Natomiast samo zakończenie... muszę przyznać, że było lekko rozczarowujące, w porównaniu z tak świetną całością, która jak się później okazało osiągnęła swój kulminacyjny punkt na długo przed ostatnim rozdziałem, liczyłam na coś mocniejszego.

Na sam koniec chciałabym również wspomnieć o samym wydaniu, które jest naprawdę przepiękne. Twarda oprawa, stonowane kolory oraz świetna okładka oddająca klimat książki tworzą spójną całość i wraz z tytułem "Nawiedzony dom na wzgórzu" pięknie zdobią biblioteczkę. Polecam Wam obie te pozycje.

Od początku książki towarzyszy nam mroczny, ciężki klimat rodem ze starych horrorów. Mamy leciwy dworek, w którym od zawsze mieszka jedna rodzina, mamy dwie ekscentryczne siostry oraz cierpiącego na demencję starszego człowieka, w tle mamy również mieszkańców miasteczka, którzy nie kryją się ze swoją niechęcią do Blackwoodów.

Akcja nie przybiera szybkiego tempa, przez cały czas powoli przesuwa się do przodu. Nastrój, który stworzyła Shirley Jackson, pozostawia w czytelniku uczucie niepokoju i całe mnóstwo pytań. Wydarzenie sprzed lat, w którym zginęła prawie cała rodzina Blackwoodów, odciska na ich życiu nieodwracalne piętno.

Bohaterowie zostali bardzo dobrze nakreśleni. Z jednej strony ma się wrażenie, że mamy do czynienia z inteligentnymi ludźmi, których spotkała tragedia, a z drugiej nasz mózg podczas lektury podpowiada nam, że mogą to być zbzikowanii psychopaci, czy wręcz upiory, które nie istnieją naprawdę.

Katherine jest jedyną osobą, która wychodzi z domu. Dwa razy w tygodniu udaje się na zakupy oraz do pobliskiej biblioteki. Zawsze towarzyszą jej wyzwiska oraz szydercze spojrzenia. Jej siostra Constance wychodzi jedynie do ogrodu, stryj natomiast wciąż na nowo rozpamiętuje dzień, w którym zginęła rodzina. Jest jeszcze Charles – kuzyn, który pewnego dnia niespodziewanie zjawia się w ich domu. Co dzieje się za ich zamkniętymi drzwiami? Czy są szczęśliwi?

„Zawsze mieszkałyśmy w zamku”, to lektura na jeden wieczór. Liczy nieco ponad dwieście stron i muszę przyznać z satysfakcją, że powieść jest ciekawa oraz wciągająca. Jedyne moje zastrzeżenie tyczy się zakończenia. Liczyłam na coś spektakularnego, a było ono zwyczajne, tak jakby autorka urwała w pewnym momencie swą historię i jej nie skończyła. Czytając tę książkę, przypomniał mi się film z 2001 roku, pod tytułem „Inni”. Co prawda tematyka jest nieco inna, ale klimat taki sam.

Cieszę się, że dzieła Shirley Jackson zostały odświeżone. Autorka na koncie ma również poczytny „Nawiedzony dom na wzgórzu” oraz inne warte uwagi pozycje. Gorąco zachęcam Was, do zapoznania się z jej twórczością.

Jackson mistrzowsko buduje napięcie i atmosferę izolacji. Jej bohaterki to postacie pełne tajemnicy i neuroz. Autorka nie stroni od tematów jak obłąkanie czy obsesyjna miłość, co czyni tę książkę niezwykle hipnotyzującą. Czytając, byłam zagłębiona w tajemnice rodziny Blackwood. To lektura dla tych, którzy szukają zaskakujących zwrotów akcji i głębokiej psychologicznej analizy postaci.

Powieść osadzona w gotyckim klimacie. Wciągająca i tajemnicza pozycja. Napisana lekko i przystępnie. Nie jest to horror jak można mylnie sądzić, co moim zdaniem jest zaletą. Ciekawa narracja głównej bohaterki sprawia, że ksiązkę czyta się z przyjemnością, mnie pochłonęła i przeczytałam ją w jeden wieczór. 

Rodzina Blackwoodów mieszka w starym malowniczym domu na prowincji. Jej członkowie nigdy nie cieszyli się sympatią pozostałych mieszkańców wsi. Tym bardziej, że nie tak dawno temu, w tej rodzinie doszło do tragedii. Z siedmiu przedstawicieli Blackwoodów zrobiła się trójka. Pewnej nocy, nie wiedzieć skąd, w cukiernicy znalazła się śmiertelna dawka arszeniku. Ocalały jedynie dwie siostry Merricat i Constance oraz sparaliżowany stryj Julian. Podejrzenia w sprawie morderstwa pozostałych członków padły na starszą ze sióstr, Constance. Wkrótce została oczyszczona z zarzutów i mogła powrócić do posiadłości. Jednak małomiasteczkowa ludność i tak nie wierzyła w jej niewinność. Żeby zaznać krzty spokoju całkowicie zamykają się na miasteczko. Dni mijają, sielanka trwa, aż tu nagle pojawia się mężczyzna podający się za Charlesa Blackwooda, kuzyna dziewczyn.

To już moja druga książka autorstwa Shirley Jackosn i po raz kolejny mogę uznać to spotkanie za udane. Shirley potrafi naszkicować taki wyraziście mroczny klimat, który utrzymuje we wrażeniu, że lada chwila stanie się coś złego. W napięciu utrzymują również tajemnicze intrygi, których rozwiązania nie sposób się domyśleć. Mimo że książka tak naprawdę nie jest jakoś wyjątkowo straszna, to jednak wywołuje dreszcz. Może akcja nie pędzi na łeb, na szyję, ale jest wartka. Czy ta się przyjemnością i zaangażowaniem. Autorka posługuje się pięknym i pobudzającym wyobraźnię piórem. Wykonała świetną robotę przy kreacji bohaterów. Są ciekawi, absorbujący i naprawdę pokręceni. Warto jeszcze wspomnieć o szacie graficznej, która jest niezwykle klimatyczna. Wydawnictwo ponownie zadbało o ten dość istotny detal.