Worowka. Seria gruzińska. Tom 3

1. 

   Recenzentus NotPospolitus

   Ocena: 5/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Aleksandra B. w dniu 2023-04-09

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   0 z 0 osób uznało recenzję za przydatną

   Worowka to książka, na którą przyszło nam trochę poczekać, ale było warto. Bo jeśli Ławrusznik był świetny, a Pachan fenomenalny, to Worowka jest bezkonkurencyjna. Właściwie dawno nie czytałam tak dobrej książki. Książki, która trzymała w napięciu przez tyle stron. W której nie byłam w stanie przewidzieć wielu rzeczy. Tak naprawdę domyśliłam się tylko jednej. Ta książka to cudo. @paulinajurga_ właściwie nie wiem czym się stresowałaś, bo całość wyszła genialnie🖤
   
   Aisza, nasza Worowka, w 100% zasłużyła sobie na ten tytuł. Bardzo podobało mi się to jak dziewczyna walczyła ze swoimi lękami. Nie zamykała się w sobie. W wielu sytuacjach zaciskała zęby żeby zwalczyć strach. Była bardzo dzielna i twarda. To idealna kobieta dla wora. Igor to bohater, którego kocham🖤Jego podejście do wielu spraw bardzo mi się podoba. Razem z Aisza stworzyli coś z niczego. W 100% akceptowali siebie nawzajem. Aisza nie chciała zmieniać Igora. Kochała jego mroczną i czułą strone. Z kolei Igor kochał jej wnętrze, a jej ciało uważał za piękne.
   
   Relacja Igora i Kaliny🖤 Uwielbiam tę dwójkę i ich żarty, docinki czy sarkazm. Kiedy trzeba umieli zachować powagę, chociaż nawet wtedy próbowali rozładować sytuacje. W ich środowisku ciężko znaleźć kogoś zaufanego, komu można powierzyć swoje życie i życie najbliższych. Tej dwójce się udało. Mimo tego co razem przeszli łączyła ich braterska więź, a sam Kalina był bardzo oddany Igorowi i Aiszy.
   
   Akcja w książce, lcóż mogę powiedzieć. Napięcie jakie zbudowała autorka towarzyszy nam przez praktycznie całą książkę. Zupełnie nie spodziewałam się takiej fabuły. Myślałam, że będzie bardziej schematycznie. A tu zaskoczyło mnie tak wiele momentów. Było oryginalnie i nieszablonowo. Do tego ten emocjonalny rollercoaster. Płakałam, wiele razy się śmiałam, byłam zła, a pod koniec książki, po 3 zawale😁 miałam ochotę ominąć 100 stron i przeczytać epilog. Tak bardzo chciałam poznać zakończenie.
   
   No właśnie zakończenie🤯 Podobnie jak w poprzedniej serii autorki pozostawia nas w zawieszeniu. Przynajmniej mam taką nadzieję🤞 Epilog 1 to zakończenie na jakiego chciałam przez większość książki. Epilog 2 to z kolei coś na co długo czekałam. Właściwie nie coś, a ktoś🖤 Nie jestem szczęśliwa, że tak się zakończyło, ale cieszę się, że w końcu pojawiła się ta postać.
   
   Ostatnia rzecz, która bardzo lubię w tej serii to wątki oparte na faktach, które niejednokrotnie mnie zaskoczyły lub zszokowały. Były momenty w książce, kiedy cieszyłam się z tego gdzie się urodziłam. Dodatkowo wplecenie do fabuły kultury gruzińskiej, również uważam że bardzo dobre posunięcie. Przysłowia, zwyczaje czy opowiadania nadają tej książce niezwykłego klimatu.
   
   Jeśli miałabym porównać serie rosyjską i gruzińskiej, to ta druga zdecydowanie wygrywa. Pamiętam, że Matrioszka mnie jakoś szczególnie nie zachwyciła. Spodobał mi się dopiero trzeci tom serii, czyli Matnia. Ta seria odrazu mnie urzekła. Pokochałam zarówno głównych bohaterów, jak i tych drugoplanowych. Sama fabuła była dużo ciekawsza i wydawała się bardziej dopracowana. Tak więc kto nie czytał nadrabia, bo jak polecam całym sercem. @paulinajurga_ chce więcej twoich książek, no i mojego drugiego ukochanego bohatera

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
2. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 5/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Izabela H. w dniu 2023-03-31

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   0 z 0 osób uznało recenzję za przydatną

   To już niestety trzeci i ostatni tom Serii gruzińskiej, którą pokochało wielu czytelników w tym ja. Finalna cześć w niczym nie ustępuje swoim poprzedniczkom, a nawet wydaje mi się, że jest bardziej nieprzewidywalna, zaskakująca i tak dynamiczna, iż trzeba dobrego skupienia by nie zgubić się w tym wszystkim, czym uraczyła nas autorka.
   
   Tutaj nadal główne skrzypce grają Aisza oraz Igor. Ich związek nie jest łatwy, gdyż traumatyczna przeszłość kobiety hamuje ją i ciężko jej otworzyć się oraz zaufać. Mimo wszystko Rzeźnik nie poddaje się i swoimi czynami sprawia, że bohaterka wychodzi ze swej skorupy i pokonuje krępujące ją lęki.
   
   Niestety wtedy dopadła ją przeszłość i upomniał się o nią przywódca czeczeńskiej mafii, któremu była obiecana przez jej ojca.
   
   Czy ktoś pokona gangstera, który nie cofnie się przed niczym, by zdobyć to co jego? Czy Aisza odnajdzie się w roli worowki? Czy Igora i jego kobietę czekają wspólne, szczęśliwe chwile, a może pisana jest im rozłąka? Czy ta historia zakończy się happy endem?
   
   Byłam zaintrygowana treścią od pierwszych stronic i wciągnęłam się w tekst do tego stopnia, że czytałam do piątej rano. Nie mogłam pójść spać, wiedząc że czeka na mnie niedokończona powieść, którą pokochałam całym sercem. Wreszcie, gdy dotarłam do finału to się rozsypałam, a moją głowę zaczęły rozsadzać chaotyczne myśli. Wciąż dochodzę do siebie, mimo, że już trochę czasu upłynęło, odkąd odłożyłam lekturę na półkę.
   
   Powiem wam, że koniecznie powinniście poznać historię o gruzińskiej mafii. Mamy tu tyle wspaniałej akcji, charyzmatyczne i wyraziste postaci, krwawe porachunki, intrygi, tajemnice, wyzysk, tortury i ogromną niesprawiedliwość. Co najważniejsze ta historia jest napisana w taki sposób, że wszystkie wydarzenia wydają się jak najbardziej realne i nie spotykane w przeczytanych przeze mnie pozycjach.
   
   Uwielbiam lekkie, plastyczne pióro pisarki. Pani Jurga włożyła wiele pracy, by stworzyć dzieło nieprzeciętne, wstrząsające i takie, które wdzierają się w każdy zakamarek duszy. Wraz bohaterami odczuwamy ich przeżycia, emocje, radości i ból jaki doświadczają. Co najważniejsze są one mega intensywne.
   
   Z całego serca polecam wam poznanie całej trylogii i wyrobienia sobie o niej własnej opinii. Ja już przepadłam i mam nadzieję, że wy również pokochacie twórczość utalentowanej kobiety, która na pewno stworzy jeszcze niejedno genialne dzieło. Jeśli lubicie brutalne powieści z wątkiem mafijnym w roli głównej, gdzie nic nie jest przerysowane, a romans jest namiętny i nieziemsko rozpali zmysły. Zakończenie to istna bomba więc przygotujcie się na zjazd z kolejki górskiej. Piszecie się na takie wrażenia?

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
3. 

   Początkujący Recenzent

   Ocena: 5/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Monika S. w dniu 2023-03-05

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   0 z 0 osób uznało recenzję za przydatną

   Są takie książki, takie serie książek, na których kontynuację czekasz, z niecierpliwością odliczając kolejne dni do premiery.
   
   Książki Pauliny Jurgi pokochałam, gdy leżąc chora sięgnęłam po Matrioszkę. I tak z każdą historią uzależniałam się od jej pióra coraz bardziej. Już wtedy wiedziałam, że Igor będzie moim numero uno wśród wykreowanych przez Autorkę postaci.
   
   Czytając „Ławrusznika” upewniłam się, że prędko nic lepszego nie przeczytam. Przepadłam w „Pachanie”. Pokochałam Igora i Aiszę. Gdy Paulina przysłała mi „Worowkę”… Odłożyłam ją na półkę.
   
   Pewnie wybałuszyliście teraz oczy i pukacie się w głowę, prawda? No bo jak to tak? Tyle czekała, tak pokochała bohaterów i co, nie przeczytała książki od razu?
   
   A no nie.
   
   „Worowka” ponad miesiąc leżała na półce, a ja obchodziłam ją szerokim łukiem, unikając patrzenia na okładkę, która zdawała się mnie przywoływać. Znam już Paulinę na tyle dobrze, że byłam wręcz pewna, iż to co zastanę w środku zmiażdży mi serce.
   
   W końcu jednak impuls był tak silny, że wykupiłam ebooka na czytnik i… cholera! Po raz kolejny przepadłam w świecie gruzińskiej mafii, wielkiej miłości, zemsty i niesamowitej intrygi.
   
   Ponad 1000 stron, dwie nieprzespane noce i złamane serce. Paulina na sam koniec ostrzega, że epilogi są dwa, a ten drugi mogę przeczytać na własną odpowiedzialność. Serce krzyczało, zostaw! Nie czytaj. Ale czymże jest głos serca, skoro przewrotność ludzkiej natury i życiowa ciekawość są ponad nim? Przeczytałam… Co w nim było? Nie powiem. Czy żałuję? To zależy. Jeśli doczekam się kolejnego tomu, to nie. A czuję, że to nie koniec!
   
   „Worowka” nie zawiodła. Przygryzałam końcówki palców, pochłaniając kolejne strony. Były momenty, gdy przełykałam głośno ślinę, ścierając z ramion gęsią skórkę. Przygryzałam wargę, szeroko otwartymi oczami pochłaniając pikantne sceny. Kilka razy miałam szczerą ochotę rzucić czytnikiem, gdy Autorka fundowała bohaterom kolejne ciosy, a mi pękało serce…
   
   Myślicie, że ta historia to słynny rollercoaster emocji? Błagam. Kolejna górska, choćby nie wiem jak dzika i ekstremalna, to przy „Worowce” rozrywka dla przedszkolaków. W tej historii znajdziecie wszystko – prawdziwy świat mafii, słownictwo i slang którego używają prawdziwe wory, krew, zemstę, tortury, cierpienie, ale także niezwykłe uczucie, lojalność, wiarę… i całą masę innych niezwykłych uczuć i zakrętów losu.
   
   Paulino, niezmiennie kłaniam Ci się w pas. Zabrałaś mnie do niezwykłego świata z którego nie miałam najmniejszej ochoty wychodzić! Jestem zachwycona obiema seriami.
   
   I czekam na Izjasława!! Bo to mój ulubiony złoczyńca o najczarniejszym sercu i najbardziej pokręconej, mrocznej naturze

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
4. 

   Początkujący Recenzent

   Ocena: 5/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Agnieszka C. w dniu 2023-02-26

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   0 z 0 osób uznało recenzję za przydatną

   „Przeszłość- jedyna zmienna, której nie można zmodyfikować, a która definiuje nasze „teraz” i „potem”. Moje czytelnicze tu, teraz i potem zostało zdefiniowane, scharakteryzowane i podkoloryzowane przez Paulinę Jurgę, która towarzyszy mi od serii o rosyjskiej mafii. Ta literacka podróż zaczęła się szczerze powiedziawszy dość „niechętnie”, bo hasło „mafia rosyjska” nie za bardzo przypadło mi do gustu i nie przemawiało do mnie. Teraz nie wyobrażam sobie literackiego życia bez twórczości Pauliny Jurgii.
   
   ”Worowka” …uff od czego tu zacząć…? Długo trawiłam tą książkę, Autorka potrafi przeorać i przeczołgać czytelnika emocjonalnie i robi to w pełni świadomie, z pełną premedytacją i uśmiechem na twarzy. Generalnie każdy kto mnie zna, wie, że jestem gadułą (nawet nie proszę o potwierdzenie tego faktu, gdyż będzie las rąk, niektórzy mnie mają nawet tak wpisaną w telefonie- tak na marginesie serdecznie ich pozdrawiam i uwielbiam oczywiście). A co zrobiła ze mną Paulina Jurga….? Sprawiła, że zamilkłam i pomyślałam… co tu się zadziało…? Chcąc poukładać emocje i rozpocząć pisanie recenzji musiałam zacząć od rozrysowania mapy myśli, która pozwoliła mi na pewne usystematyzowanie. Jednak to nie do końca pomogło. Siadałam do tej recenzji kilkakrotnie, ciągle czując niedosyt i mętlik.
   
   Po „Worowkę” sięgałam z pewną nostalgią, gdyż miałam świadomość, że to ostatnia część serii o gruzińskiej mafii. Jednakże może zacznę od początku, czyli od okładki. Hipnotyzująca, choć tym razem nie zdradza zbyt wiele, to wstęp do tajemnic, które czytelnik sam będzie odkrywał i to jest świetne. Na początku mamy dedykację „kobietom, których nikt nie broni". To piękny ukłon w stronę wszystkich ofiar chorych religijnych i światopoglądowych wyznań, choć trudno w to uwierzyć, nadal naprawdę tak jest.
   
   Co też było miłym gestem w stronę czytelników to genealogiczne drzewo mafijne, które poukładało nam trochę- kto, jakiej narodowości i z kim, bo mnogość postaci i powiązań mogła nas po przerwie czytelniczej nieco zmylić.
   
   A co potem? Kto zaczyna wertować dalsze kartki książki, świadomie lub szczerze powiedziawszy mniej świadomie decyduje się na ostrą jazdę bez trzymanki, z dawką adrenaliny, którą mogą bezpiecznie przetrwać, chyba tylko ci bez nadciśnienia (choć obawiam się, że i mi ono podskoczy po kolejnej książce Pauliny, oby nie przed badaniami lekarskimi i zdolnością do pracy). Kto sięga po książkę Pauliny i chce się zrelaksować, ostrzegam nie tędy droga!. Kto jest gotowy na eksplozję przeróżnych, skrajnych emocji, niech podąża tą ścieżką dalej, choć nie obiecuję, że bezpiecznie dotrze do celu…
   
   Miłość - siła napędowa tego świata, ale w połączeniu z mafią to dawka iście wybuchowa dosłownie i w przenośni. Aisza i Igor- bohaterowie, których pokochałam, każdego z nich na swój sposób. Wasin zaintrygował mnie już wtedy, gdy na sekundę pojawił się w „Matni”, chyba lubię czarne charaktery (ale tylko w książkach). Aisza postać, która w dzieciństwie nie zaznała ciepła i dobroci, już od początku musiała toczyć walkę z wizją świata rodem z Koranu. Jednak Pajączek zawsze miał w sobie buntownicze pierwiastki, nie zgadzał się z męskim układem sił. Dojrzewanie emocjonalne i fizyczne Aiszy zaczęło się zbyt wcześniej, jednak punkt kulminacyjny osiągnęło w „Worowce”. Świadoma swojej osobowości i uczuć do Igora rozpoczyna nierówną walkę o uczucie, które nie ma prawa przetrwać. Przeszłość jest ciągle z nią, odzywa się w najbardziej niepożądanych momentach przywołując na nowo ból fizyczny i ten mentalny, pokazując sceny, o których chciałoby się zapomnieć…Igor władczy, męski, przystojny, ale poraniony wewnętrznie i zewnętrznie, z psychiką, która potrafi płatać różne figle, z przeszłością i teraźniejszością, w której pojęcie humanitaryzmu zostało wyrzucone do kosza. Człowiek, który posiadł tajniki medycyny, do tego stopnia, że wie po kolei jaki nastąpi etap w drodze ku śmierci i karmi się strachem, czerpie radość i podnosi się mu adrenalina, gdy sprawia ból fizyczny, im bardziej wysublimowany, tym lepiej, im większy strach, tym wilk bardziej syty.. Ma swój kodeks i kieruje się zasadami: „zniszczyć strefę komfortu, odebrać prawo decydowania o sobie, sprawdzić, czy ofiara bardziej boi się bólu, czy bycia wykorzystanym, sprawić, by ofiara lękała się nie o śmierć, ale co czyha na nią tuż przed nią, rany na ciele zabliźnią się, te na psychice pozostaną na zawsze”. W tym pozbawionym skrupułów świecie, gdzie z przyjemnością ogląda się i uczestniczy w widowisku pt. ostatnie chwile życia nieszczęśnikowi i zdrajców mafii, na scenę wchodzi Aisza. Nie tylko wchodzi, staje się chwilami jedną z głównych bohaterek tych rozgrywek. I o dziwo jest silna. Chwilami silniejsza niż Igor, gdyż dla niej on stanowi siłę napędową, motywator do działania, walki i przetrwania. Dla Niego - ona jest jego słabym punktem, o którym doskonale wiedzą pozostali uczestnicy mafijnego świata. Pajączkowi udaje się uruchomić czułe struny serca Torpiedy, on w zamian bierze ją w piękną podróż doznań fizycznych. I tu też Paulina Jurga jest Mistrzem, Jej opisy są wręcz namacalne dla czytelnika, który czuje je na sobie. I wraz z Aiszą czuje chwile bólu, cierpienia, radości, ale też staje się obserwatorem radości i miłosnych uniesień, nie tylko w wymiarze emocjonalnym, ale stricte fizycznym. Co najważniejsze mimo wcześniejszych traumatycznych przeżyć Pajączek potrafi czerpać radość i przyjemność ze zbliżeń o charakterze seksualnym. Mimo tego, że przeżywa ból mentalny, bo ślady na psychice pozostały i nadal nie akceptuje swojej fizyczności oraz kobiecości, nie potrafi spojrzeć na wyryte nazistowskie symbole na swoich udach, jednak staje się łasa na dotyk, zaczyna czerpać z niego rozkosz, dreszcze i podniecenie przelatują jej ciało. A jednak …..dotyk potrafi być też …przyjemny, a doznania cielesne potrafią wywołać tachykardię.
   
   Piękne puzzle tej układanki, bezczelnie rozrzuca Gazujew, który od teraz rozdaje karty…
   
   A co się wydarzyło dalej? Tego Wam nie napiszę, musicie dowiedzieć się sami. Autorka zrobiła taki research, że z szacunku do Niej, Jej Twórczości i Jej odbiorców nie zdradzę nic więcej…
   
   Paulina Jurga dziękuję Ci za Twoją drobiazgowość, skrupulatność, za wiedzę, którą nam przekazujesz w „Worowce” i nie tylko. Poznajemy Gruzję i jej tradycje oraz kulturę, dowiadujemy się szczegółów o czeczeńskich ekstremistach, muzułmańskich organizacja terrorystycznych, ich funkcjonowaniu i oddziaływaniu, nieobce będą nam „czarne wdowy”, sprzedajesz szereg różnych medycznych i fizjologicznych pojęć…Uwielbiam precyzję z jaką tworzysz portrety psychologiczne postaci, opisy i emocje, przeróżne wstrząsające, od namacalnego strachu, lęku, złości, frustracji, wstrętu, obrzydzenia, smutku, poprzez zaskoczenie, radość, przyjemność, uduchowienie, zachwyt. A najbardziej w „Worowce” urzekły mnie epilogii, dziękuję za Twoją otwartość umysłu i to, że dajesz nam prawo wyboru, wyboru, który nie każdy ma i pole do popisu naszej wyobraźni. Genialna. Niebanalna. Nietuzinkowa. Paulina Jurga. Podpisuję się pod Twoją Twórczością w pełni. Mam jedno marzenie, żeby te Dzieła doczekały się filmowej ekranizacji, mają taką fabułę, że wow…
   
   Cóż mogę dodać.. osoba, która sięga po książki Pauliny Jurgii to ktoś, kto decyduje się na skok z najwyższej góry bez spadochronu. Czy naprawdę jesteście na to gotowi..?

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
5. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 5/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Monika T. w dniu 2023-02-26

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   0 z 0 osób uznało recenzję za przydatną

   Czy uważacie, że w książkach z wątkiem mafijnym już nic nie jest w stanie was zaskoczyć?
   
   Hmm…? To sięgnijcie po Serię gruzińską od Pauliny Jurgi. Ona udowodni wam w, jak wielkim błędzie jesteście.
   
   „𝘕𝘢𝘥𝘻𝘪𝘦𝘫𝘢 𝘵𝘰 𝘱𝘰𝘫𝘢𝘸𝘪𝘢𝘫ą𝘤𝘢 𝘴𝘪ę 𝘯𝘢𝘨𝘭𝘦 𝘪𝘴𝘬𝘳𝘢 𝘳𝘰𝘻𝘱𝘢𝘭𝘢𝘫ą𝘤𝘢 𝘰𝘱𝘵𝘺𝘮𝘪𝘻𝘮. 𝘙𝘢𝘱𝘵𝘰𝘸𝘯𝘦 𝘰𝘭ś𝘯𝘪𝘦𝘯𝘪𝘦, ż𝘦 𝘰𝘵𝘰 𝘪𝘴𝘵𝘯𝘪𝘦𝘫𝘦 𝘤𝘪𝘦ń 𝘴𝘻𝘢𝘯𝘴𝘺 𝘯𝘢 𝘸𝘺𝘫ś𝘤𝘪𝘦 𝘻 𝘱𝘰𝘵𝘳𝘻𝘢𝘴𝘬𝘶”.
   
   Nawet nie wyobrażacie sobie jak trudno jest mi pisać o tej książce, i to nie dlatego, że było z nią coś nie tak. Nie. Wręcz przeciwnie. Jestem świeżo po lekturze „Worowki” i przepełnia mnie tyle emocji, że ciężko mi to wyrazić słowami to po pierwsze. A po drugie, mam wrażenie, że cokolwiek o niej napiszę to będzie za dużo, że niechcący mogę zdradzić coś, co jeżeli nie czytaliście poprzednich części, może być zbyt dużym spojlerem. Więc wybaczcie, ale opisu fabuły tym razem nie będzie. 😏
   
   „Worowka” to chyba najbardziej emocjonalna część z całej serii. Ogrom cierpienia, jakiego wciąż doświadcza Aisza jest niewyobrażalny. Kiedy wydaje się nam, że to już koniec, że znalazła swoje miejsce na ziemi, że w końcu trafiła na ludzi, którzy zapewnią jej bezpieczeństwo i pozwolą zapomnieć o bolesnej przeszłości, następuje nieoczekiwany zwrot akcji… Autorka zrzuca na tę biedną dziewczynę kolejną porcję nieszczęść.
   
   Ile cierpienia jest w stanie jeszcze znieść Aisza? I czy kiedykolwiek zazna choć odrobiny szczęścia?
   
   Niewątpliwie wątkiem, który uderzył we mnie emocjonalnie z siłą rozpędzonego pociągu jest wątek Kaliny.
   
   Kalinę – Otara poznajemy w pierwszym tomie serii (pamiętna scena miażdżenia palców dłoni skrzydłami drzwi). Relacja łącząca Kalinę z Igorem wychodziła daleko poza ramy czysto zawodowe. Byli przyjaciółmi. I choć Igor zadał Otarowi cios najsilniejszy z możliwych ten wciąż przy nim trwa. Kalinę polubiłam właśnie za to oddanie oraz za humor, jaki wprowadzał w tę mroczną historię.
   
   Był moment, w którym wstrzymałam na kilka sekund oddech, nie, żeby takich momentów nie było więcej, ale od tej jednej sceny zależało, czy doczytam książkę do końca (czy zrobię to później, jak emocje opadną 😏). Krzyczałam w myślach: „Jurga, kuźwa, nie rób tego!”. Wiecie, bo z tą autorką to nigdy nic nie wiadomo… Nie przewidzicie, kiedy zrzuci na was taką bombę, po której nie będziecie wiedzieć, jak się nazywacie. 🙈
   
   „𝘒𝘢𝘭𝘪𝘯𝘢, 𝘬𝘵ó𝘳𝘺 𝘻𝘢 𝘤𝘦𝘭 ż𝘺𝘤𝘪𝘰𝘸𝘺 𝘰𝘣𝘳𝘢ł 𝘴𝘰𝘣𝘪𝘦 𝘮𝘪𝘦ć 𝘸 𝘥𝘶𝘱𝘪𝘦 𝘸𝘴𝘻𝘺𝘴𝘵𝘬𝘰 𝘪 𝘸𝘴𝘻𝘺𝘴𝘵𝘬𝘪𝘤𝘩, 𝘱ł𝘢𝘬𝘢ł. 𝘡𝘢𝘮𝘬𝘯ął𝘦𝘮 𝘰𝘤𝘻𝘺, 𝘣𝘰 𝘯𝘪𝘦 𝘮𝘰𝘨ł𝘦𝘮 𝘯𝘢 𝘯𝘪𝘦𝘨𝘰 𝘱𝘢𝘵𝘳𝘻𝘦ć. 𝘕𝘪𝘦 𝘮𝘰𝘨ł𝘦𝘮, 𝘣𝘰 𝘤𝘻𝘶ł𝘦𝘮, 𝘫𝘢𝘬 𝘴𝘻𝘱𝘰𝘯𝘺 𝘴𝘵𝘳𝘢𝘤𝘩𝘶 𝘳𝘰𝘻𝘴𝘻𝘢𝘳𝘱𝘶𝘫ą 𝘮𝘯𝘪𝘦 𝘰𝘥 ś𝘳𝘰𝘥𝘬𝘢, 𝘱𝘰𝘤𝘻ą𝘸𝘴𝘻𝘺 𝘰𝘥 𝘴𝘦𝘳𝘤𝘢…”.
   
   Jeżeli myślicie, że autorka zaszczyci was happy endem to, no cóż, rozczaruję was. To jest mafia. Brutalny, wyzuty z uczuć świat, który nie zna litości. Tu nie może być mowy o szczęśliwym zakończeniu. A mimo to tliła się gdzieś głęboko w głowie myśl, że Aisza i Igor dobili w końcu do brzegu i teraz już mogą być szczęśliwi. Jeżeli, chcecie, by tak było przerwijcie lekturę po pierwszym epilogu… Tak, autorka lubi łamać wszelkie schematy i daje nam nie jedno, a dwa zakończenia. Drugim epilogiem Paulina Jurga rozwiewa wszystkie romantyczne myśli czytelnika. 🤯
   
   Jest mi smutno, że to już koniec, ale wierzę, że autorka zabierze mnie jeszcze w niejedną podróż, którą będę pamiętać bardzo długo. Poza tym mam jeszcze do nadrobienia serię „Rosyjska mafia”😉.
   
   Kochani, gorąco polecam wam „Serię gruzińską”. Jest to absolutny must read dla każdego fana gatunku. Ode mnie ⭐ 10/10 nie może być inaczej. 🖤

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz

Pokaż pozostałe 11 recenzje

Komentarz

Twoja ocena:

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Jestem użytkownikiem produktu i opinia jest moim własnym zdaniem. Potwierdzam zapoznanie z zasadami dodawania i pisania recenzji

Dodaj recenzję