Wołanie grobu

Świetnie mi się czytało kolejną część cyklu i bardzo szybko. Totalnie mnie wciągnęła, pomimo że była inna niż pozostałe i moim zdaniem wcale nie gorsza. Mniej oglądania i analizowania szczątków ludzkich ciał, a więcej kryminalnej zagadki i jak zwykle zaskakujący finał. Czytałam z zapartym tchem, kawałek dobrego kryminału.

Beckett potrafi budować miejsca i atmosferę w taki sposób, że każdą kolejną powieść czyta się z niemalejącym zainteresowaniem. Nie inaczej jest w „Wołanie grobu”, gdzie mamy urokliwe, ale równocześnie posępne wrzosowiska, z których niczym zęby wystają nagie skały, snuje się mgła, pojawiają zwłoki. Miejsce idealne na thriller. Porównując do innych powieści z serii mniej tu pracy antropologa, mniej szczegółowych opisów przygotowania zwłok do oględzin, a więcej samego Huntera, jego przemyśleń, życia osobistego naznaczonego tragedią sprzed lat oraz odniesień do pracy, jaką wykonuje.

Do postaci seryjnego mordercy nie można się przyczepić. Opisywany Monk przypomina mi Hannibala Lectera, bezwzględny, chłodny, którego samo spojrzenie budzi strach. Co do samej zagadki jest sprawnie, momentami groźnie, a rozwiązanie nieoczywiste, choć akcji i napięcia jest może mniej, to nie mogę powiedzieć, żeby było nudno. Powrót do śledztwa, które już się zakończyło, ale nie zostało dokończone, jest samo w sobie intrygujące, a do tego wychodzą na jaw nowe fakty. Czy za kratami siedzi właściwa osoba?

Polecam wszystkie powieści z serii z Davidem Hunterem, na pewno jest to kawał dobrego thrillera.

Autor umiejętnie kieruje całą akcją, która trzyma w napięciu do ostatniej strony, fabułą powieści stwarza niezwykłą aurę tajemniczości, niebezpieczeństwa i mroku. Plusem jest tempo w jakim rozwija się akcja – nie wlecze się ani nie pędzi jak szalona, historia rozwija się stopniowo, przyspieszając i zaskakując na końcu. Narratorem w powieści jest główny bohater dzięki temu łatwiej mi było się wciągnąć oraz przeżywać wszelkie wydarzenia. Szczegółowość opisów, które powodowały obraz tak rzeczywisty, jakbym była w samym centrum wydarzeń, nadaje niepowtarzalny charakter. Główny bohater tak jak poprzednio bardzo przypadł mi do gustu przedstawiony jako bardzo sympatyczny i wrażliwy człowiek, choć może sprawia wrażenie niedostępnego, co z kolei jeszcze bardziej mnie fascynowało. Bardzo lubię książki gdzie niby już wiemy kto jest sprawcą zbrodni i wszystko jest jasne, a tu nagle zaczyna się robić jeszcze ciekawiej ponieważ sprawcą jest jednak ktoś inny, i mamy do rozwiązania zagadkę. Książkę czyta się bardzo szybko, styl autora jest niepowtarzalny, lekki, tekst chłoniemy jak gąbka wodę, narzucamy sobie tempo, autor nie pozwala nudzić się czytelnikowi, na przestoje, akcja goni akcję. Jednak oprócz intrygującej fabuły, bardzo ważna jest złożoność i psychika postaci. Nie spotkamy tu przerysowanych postaci i jasnego przejścia między dobrem i złem. Dławiące angielskie pustkowie odizolowane od reszty świata, mgła, deszcz, błoto, torfowiska i czający się gdzieś tam okrutny morderca nadają książce szczególnego klimatu, który jest rzadko spotykany w powieściach. Autor poprzez bardzo dokładne opisy pozwala nam sobie wszystko dobrze wyobrazić i poczuć na sobie nie tylko oddech mordercy ale również mroczność wrzosowisk. Jeśli ktoś szuka mocnych wrażeń i liczy na dobrze spędzony czas – powinien sięgnąć po książkę Simona Becketta.

Jeżeli jeszcze nie mieliście okazji zapoznać się z Davidem Hunterem to najwyższa pora to zmienić! Książki Simona Becketta to naprawdę przyjemne kryminały, z którymi dobrze spędzicie czas i nie będziecie tego żałować. Polecam mimo wszystko zacząć od początku, żeby jednak mieć pewną ciągłość w życiu głównego bohatera – a potem kto wie! Może podobnie jak ja, będziecie sobie powracać do wybranych tomów, gdy nadarzy się okazja.

Cała recenzja: [Adres usunięty]

Zmarli potrafią mówić

Posępny klimat i złowroga aura nie muszą być – jak się okazuje – domeną skandynawskich kryminałów. Choć w tamtych rejonach kryminały stały się już właściwie marką, w niektórych księgarniach w Europie powstają nawet całe działy „Nordic noir”, na określenie czarnej literatury nordyckiej, poprzez analogię do czarnego kina amerykańskiego, a psychologowie i inni specjaliści wypowiadają się na temat źródeł tego zainteresowania mroczną literaturą, to pojawił się ktoś, kto śmiało może konkurować z pisarzami krajów skandynawskich. Ktoś, kto złowrogie torfowiska, mrok tworzący scenerię niczym z powieści gotyckich, zamienił na wrzosowiska i klimat również przesycony grozą, choć bliższy nam z uwagi na odległość dzielącą miejsce akcji od Londynu.

O kim mowa? O Simonie Beckett, brytyjskim dziennikarzu i pisarzu, który zasłynął, również w Polsce, jako autor kryminałów z antropologiem sądowym, doktorem Davidem Hunterem, w rolach głównych. Opublikowana nakładem Wydawnictwa Czarna Owca czwarta część serii, pt. „Wołanie grobu”, to prawdziwa gratka dla miłośników twórczości autora, a także dla wszystkich, lubiących książki bogate w szczegóły, również te makabryczne. Beckett tworzy swoje historie dokładnie odtwarzając prowadzone śledztwa i wszystko, co z nimi jest związane. Nawet wówczas, kiedy mamy do czynienia z rozkładającymi się ciałami, jesteśmy niemal bezpośrednimi świadkami ich wydobywania, a następnie – szczegółowej analizy tego, co z ciała pozostało. Dlatego też lektura książki nie jest dla osób wrażliwych i delikatnych, a raczej dla tych, którzy niejedno już w życiu widzieli i przeżyli.

Tak naprawdę jednak stan ofiar Jerome`a Monka, seryjnego mordercy i gwałciciela, może szokować każdego. Już samo to, co zrobił czwartej swojej ofierze, niepełnosprawnej dziewczynie torturowanej bestialsko w domu, stwarza pole do popisu dla wyobraźni, jeśli chodzi o poprzednie ofiary. O trzy kobiety, które zostały prawdopodobnie przez Monka uprowadzone i zamordowane, choć ich ciał nigdy nie odnaleziono. W trakcie procesu Monk przyznał się do wszystkich czterech zabójstw, za co został skazany, nie chciał jednak ujawnić, co stało się ze zwłokami jego ofiar.

Kiedy na wrzosowiskach w Dartmoor odnaleziono szczątki ludzkie, policja wzywa do pomocy antropologa, Davida Huntera z Londynu. Mężczyzna często współpracuje z lokalną policją, teraz zaś zarekomendował go jego dawny znajomy, który jest zastępcą oficera prowadzącego dochodzenie, Terry Connors. Priorytetem w tej sprawie jest ustalenie, czy szczątki mogły należeć do którejś z ofiar Monka i, jeśli to możliwe, odnalezienie wszystkich dziewcząt. Szybko udaje się ustalić, że ciało rzeczywiście należy do jednej z zaginionych młodych kobiet, zaś policja postanawia skorzystać z pomocy Monka, by ten wskazał kolejne miejsca ukrycia zwłok. Jego obecność na miejscu odkopania szczątków kończy się jednak tragicznie, zaś miejsca pochówku kolejnych ciał pozostaje dalej nieznane. Sprawa ta, nie tylko odbija się niekorzystanie na karierze Huntera, to jeszcze na jego życiu prywatnym. Krótko po tym śledztwie w wypadku samochodowym ginie bowiem żona Huntera i jego pięcioletnia córeczka, a jego życie rozsypuje się niczym domek z kart.

Osiem lat później koszmar znów powraca – okazuje się, że Monk zbiegł z więzienia i wszystko wskazuje na to, że będzie chciał zemścić się na wszystkich członkach ekipy śledczej. Kiedy niemal od razu po przekazaniu tej wiadomości przez Terry`ego, do Huntera odzywa się Sophie Keller, konsultantka behawioralna, która również była w zespole mającym odnaleźć ciała, prosząc antropologa o pomoc i przybycie, doktor od razu wyczuwa kłopoty. I rzeczywiście, kiedy tylko przybywa do domu Sophie, znajduje ją ranną i nieprzytomną, zaś sam dom zdemolowany.

Czy to Monk ją odnalazł, a jeśli tak, dlaczego jej nie zabił, jak poprzednie ofiary? Jaką tajemnicę ukrywa Sophie? Czy prosząc go o pomoc w odnalezieniu pozostałych dwóch grobów nie wciąga go w pełną niebezpieczeństw akcję? Przekonamy się o tym dzięki lekturze „Wołania grobu”, powieści nieco nierównej, jeśli chodzi o tempo akcji, ale niezwykle klimatycznej i aż gęstej od napięcia, towarzyszącego kolejnym scenom. Tym, co zwraca uwagę na ten kryminał, jest – poza plastycznymi opisami – zaskakujące zakończenie, które zupełnie zmienia nasz sposób myślenia, zarówno o samej historii, jak i o talencie autora. Bez wątpienia jest ON prawdziwym mistrzem suspensu!

Justyna Gul

Qultura słowa

Ja już czytałam kiedyś tę książkę. W innym wydaniu, w innym tłumaczeniu. Może to kogoś zdziwi lub zaskoczy, jednak powrót do tej samej lektury, na torfowiska, do drużyny doktora Huntera sprawił mi tyle samo przyjemności co za pierwszym razem.

Pisząc o przyjemności, mam tu na myśli świetne pióro autora, lekki styl w którym przedstawia studium rozkładu zwłok. I pewno osoby delikatniejsze, niegustujące w kryminałach się ze mną nie zgodzą, ale dla mnie ten temat jest fascynujący. I chociaż nie jest to publikacja naukowa, to paru ciekawostek można się dowiedzieć. Ale wracając do Huntera - w tej części autor pokaże nam trochę życia prywatnego Davida, które trochę pomiesza się ze śledztwem. Fakt, jest to już 4 tom, jednak każdą część można swobodnie czytać bez znajomości poprzednich. Każda opowiada o innej sprawie. Jednak zapewniam, że po przeczytaniu jakiejkolwiek książki Becketta będziecie musieć zadrobić całą twórczość autora.

Jak dla mnie "Wołanie grobu" to świetny antropologiczny kryminał, z ciężką, deszczową atmosferą, który trzyma w napięciu do ostatniej strony. Uwielbiam głównego bohatera, ciekawi mnie temat ludzkiego ciała tuż po śmierci, a Simon Beckett genialnie o tym opowiada.

O tym autorze słyszałam już wielokrotnie. Za każdym razem były to pozytywne opinie, więc bardzo chciałam zobaczyć i przekonać się, o co tyle szumu. W moje łapki wpadło wznowienie od wydawnictwa Czarna Owca i dzięki temu mogłam poznać twórczość Simona Becketta. I tak wiem, że jest to czwarty tom, ale nie przeszkadzało mi to w lekturze, a wręcz zachęciło do sięgnięcia po wcześniejsze powieści autora.

Na początku cofamy się 8 lat wstecz: David Hunter był członkiem ekipy dochodzeniowej w sprawie zabójstwa trzech kobiet. Schwytany morderca przyznał się do winy, jednak ciał ofiar nigdy nie odnaleziono. Po upływie lat psychopata ucieka z więzienia, a jego celem jest zemsta na tych, którzy przyczynili się do jego skazania. David Hunter, choć pogrążony we własnej tragedii, ponownie znajduje się w centrum wydarzeń. Okazuje się, że prawda o tej głośnej sprawie może być zupełnie inna...

Główny bohater, czyli ten osławiony David Hunter bardzo przypadł mi do gustu. Zaimponował mi swoim profesjonalnym podejściem do tej sprawy oraz ogromną wiedzą, jaką dzielił się również z innymi. Jego kreacja jako bohatera jest dopracowana i nie zauważyłam tu błędów logicznych. No i koniecznie muszą poznać go w poprzednich tomach.

Fabuła, jaką skonstruował Simon Beckett, jest naprawdę wciągająca oraz zawiera w sobie mnóstwo odniesień bardziej psychologicznych (no, chyba że ja coś po prostu źle zinterpretowałam), które mnie akurat bardzo ciekawią. Kolejnym plusem powieści jest to, że występuje tu sporo zwrotów akcji, które wielokrotnie sprawiły, że otwierałam oczy szerzej ze zdumienia.

Dawka naukowych odniesień i pojęć, jakie zaserwował swoim czytelnikom autor, również zasługuje na uwagę. Choć były one napisane w sposób, no powiedzmy typowo naukowy, to czytało się te fragmenty z łatwością i ze zrozumieniem. Sami doskonale wiemy, że w przypadku wszelkich naukowych artykułów ich język jest dość specjalistyczny i większość odbiorców niezwiązanych z daną dziedziną, po prostu nie rozumie tych tekstów.

Kolejnym ciekawym wątkiem powieści jest przedstawienie mordercy nie tylko jako okrutnie złego psychopaty, ale także jako człowieka - zagubionego, niemającego pojęcia co zrobił i co robi nadal. Choć może zabrzmieć śmiesznie, to dzięki takiej kreacji postaci zobaczyłam w tym osadzonym i zbiegłym więźniu cząstkę prawdziwego człowieka oraz tę drugą, jego wrażliwą stronę.

Jedynym minusem według mnie jest zakończenie, a konkretniej końcowy plot twist, który, choć ciekawy to był dość przewidywalny. Wyżej pisałam, że wszelkie zwroty akcje zasługują na plusa, jednak ten akurat nie do końca mi się spodobał. Gdyby autor jeszcze bardziej dokręcił śrubkę i zamieszał bardziej w akcji, wówczas ten zwrot akcji byłby cholernie zaskakujący. W tym przypadku jednak taki niestety nie był. Jednakże w odniesieniu do całej powieści, jestem w stanie to wybaczyć.

Wołanie grobu to świetny kryminał, który wciąga od początku. Czyta się go bardzo szybko i przyjemnie. Jak już pisałam wcześniej, po lekturze tej pozycji, z pewnością sięgnę po inne powieści Simona Becketta, bo uważam, że jest tego wart.

Jeżeli szukacie dobrej powieści właśnie z gatunku kryminału lub dreszczowca, to koniecznie sięgnijcie po tę książkę.

Simon Becket to brytyjski dziennikarz i pisarz. Jego najsłynniejszym bohaterem jest antropolog sądowy David Hunter. A jego przygody znają czytelnicy niemalże na całym świecie. Oprócz mnie, bowiem powieść „Wołanie grobu” jest pierwszą z tym bohaterem jaką przeczytałem.

O książce możemy przeczytać, że:

Posępne, złowrogie torfowiska niczym sceneria z najlepszych powieści gotyckich oraz poczucie grozy, które towarzyszy czytelnikowi od pierwszej do ostatniej strony książki. Osiem lat wcześniej wybitny antropolog sądowy – David Hunter – był członkiem ekipy dochodzeniowej, która prowadziła śledztwo w sprawie serii okrutnych morderstw. Schwytany wtedy mężczyzna przyznał się do zbrodni. Nie odnaleziono jednak zwłok ofiar, choć podejrzewano, że mogły być zakopane na odludnych wrzosowiskach Dartmoor w Anglii. Po latach koszmar zaczyna się od nowa. Psychopatyczny seryjny morderca ucieka z więzienia i zamierza dopaść tych, którzy dawniej uczestniczyli w śledztwie przeciw niemu i doprowadzili go przed oblicze sprawiedliwości.

Podsumowując. Ciekawa i wciągająca powieść, której akcja toczy się wokół serii morderstw, które popełniono przed laty. I oczywiście przeszłość dopada naszego bohatera, a psychopata bardzo chce dopaść naszego doktora. I przynajmniej w tej powieści w zasadzie bohater jest jeden, a dodatkowo całkiem ciekawie opisuje swoje życie. Nie tylko zawodowe. Mając to na uwadze, że tytuł ten pochłonąłem w jeden wieczór, zapewne sięgnę po kolejne tytuły nie tyle autora, ale te w których Hunter gra pierwsze skrzypce. Zatem polecam.

Zbrodnia z torfowisk.

Na początek maja Czarna Owca zaplanowała oficjalną premierę "Wołania grobu" - czwartej części cyklu kryminalnego z antropologiem Davidem Hunterem w roli głównej. Co czwarta część cyklu ma do zaoferowania czytelnikowi? Mając okazję zapoznać się przedpremierowo z egzemplarzem recenzenckim podzielę się kilkoma wrażeniami z lektury.

Na wstępie muszę się przyznać, że to moje pierwsze spotkanie zarówno z tym autorem, jak również z postacią głównego bohatera cyklu, Davidem Hunterem. Nie odczułem jednak bynajmniej, że nieznajomość wcześniejszych części jest przeszkodą w lekturze - "Wołanie grobu" można śmiało czytać w oderwaniu od poprzednich części serii.

Skoro mamy do czynienia z kryminałem, to pojawią się rzecz jasna zbrodnie. Osiem lat przed czasem akcji "Wołania grobu" ekipa dochodzeniowa z Hunterem w składzie ścigała seryjnego mordercę cechującego się szczególnym okrucieństwem. Mężczyznę złapano i przyznał się ON do winy. Niby więc sprawa została zakończona, jednak... nie odnaleziono ciał ofiar. No ale sprawca się przyznał, trafił za kratki... a zatem pozornie sprawa została zamknięta. Niestety sprawca ucieka po ośmiu latach z więzienia i zaczyna polowanie na członków ekipy dochodzeniowej, która wsadziła go za kratki. Czy kryminalista dopadnie w akcie zemsty upatrzone przez siebie ofiary?

Oś fabularna kręci się wokół kwestii pogoni więziennego ptaszka za stróżami prawa, jednak sprawa ma tutaj drugie dno. W ramach licznych retrospekcji oraz w miarę wychodzenia na jaw nowych szczegółów poznajemy nowe okoliczności zbrodni sprzed ośmiu lat i całość tej historii przestaje być taka oczywista jak na początku... Czy kilka lat wcześniej śledczy słusznie wskazali winnego? Co kryją w sobie morderstwa sprzed lat - jakie tajemnice ujrzą w tej materii światło dzienne?

Kryminał jest z jednej strony lekki i przyjemny, ma przyzwoite tempo akcji, a z drugiej strony zawiera w sobie kilka zwrotów fabularnych - zwłaszcza pod koniec! - które będą w stanie zaskoczyć przynajmniej część publiki. Całość spaja osoba Davida Huntera, który w moich oczach stał się arcyciekawym bohaterem. Facet zna się na swojej robocie, jest inteligentnym profesjonalistą, a jednocześnie jako postać fabularna ma w sobie zarówno potrzebną takiemu bohaterowi głębię oraz ludzkie słabości i osobiste problemy, które przydają Hunterowi wiarygodności. Takie spoiwo w osobie głównego bohatera bardzo dobrze się w tym przypadku sprawdziło.

Cóż więcej dodać - polecam! :)

Dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca za egzemplarz recenzencki.

[Adres usunięty]