W umyśle mordercy

Czy każdy morderca to psychopata? Czy każdy psychopata to potencjalny morderca? Czy istniejące w człowieku zło ma podłoże genetyczne? Od czego zależy? Od wychowania? Od urodzenia w określonej rodzinie?

Dean Haycock w opracowaniu W umyśle mordercy stara się nam wyjaśnić, skąd się biorą mordercy i psychopaci. Krok po kroku odkrywa przed nami tajniki ludzkich zachowań, zwłaszcza ludzi złych, potrafiących łatwo i bez skrupułów zabijać. Autor specjalizuje się w tematyce związanej ze zdrowiem psychicznym człowieka, jest znanym i cenionym specjalistą w swojej dziedzinie. Informacje, które uzyskujemy z pierwszej ręki są intrygujące, często trudne do zrozumienia i zaakceptowania. Dla takiego laika jak ja w tej dziedzinie, nie było łatwo przebrnąć przez tę lekturę. Trudny i dość specjalistyczny język sprawiał, że wiele opisywanych zagadnień było dla mnie niezrozumiałych i bardzo odległych. Mogę śmiało powiedzieć, że to nie jest lektura dla każdego. Odrobina wiedzy w tym zakresie jest wymagana, aby zrozumieć to, co autor chciał nam przekazać. Na co chciał nas uwrażliwić, ale również przed czym przestrzec. Dowiadujemy się jak działa mózg mordercy i czym różni się od mózgu człowieka, nie będącego przestępcą. Owszem, są to ciekawe informacje, na pewno nie zdawaliśmy sobie sprawy z rangi zagadnień, które autor porusza.

To nie jest lektura, którą się chłonie w jeden wieczór. Z tą tematyka trzeba się powoli zapoznawać, analizować i wyciągać stosowne wnioski. Uważam, że nawet chwilowa przerwa w czytaniu jest wskazana, aby utrwalić sobie nową wiedzę, którą autor nam zapewnił.

Autor opisywaną tematykę bardzo dogłębnie przeanalizował, swoje spostrzeżenia i wnioski poparł dowodami. Praca wykonana bardzo rzetelnie i precyzyjnie. Pozycja może stanowić doskonałą pomoc nie tylko dla osób specjalizujących się w tej tematyce, ale również dla tych, którzy pasjonują się zachowaniami psychopatów i są ciekawi, dlaczego człowiek staje się mordercą. Na pewno jedni i drudzy będą usatysfakcjonowani. Ale ta książka to również ostrzeżenie. Trzeba uważać, bo psychopata potrafi świetnie się maskować i zmylać ludzi, przy bliższym poznaniu nie jesteśmy w stanie stwierdzić, czy mamy z nim do czynienia. Ale dzięki temu opracowaniu będziemy potrafili więcej i nie będzie można łatwo nas wprowadzić w błąd.

Autor daje nam taką malutką pigułkę wiedzy na temat funkcjonowania umysłu sprawcy, prowokuje nas do wnikliwej analizy osobowości sprawcy, jego zadaniem jest zaciekawić czytelnika i sprawić, aby pragnął swoją wiedzę w tym zakresie doskonalić. I jest na bardzo dobrej drodze w swoim dążeniu … Teraz wszystko zależy od czytelnika ...

Sięgając po tę książkę byłam niezwykle ciekawa w jaki sposób autor ugryzie temat i czy wiedza, którą chce przekazać będzie dla mnie wystarczająco zrozumiała. Muszę przyznać, że bardzo pozytywnie się zaskoczyłam i niepotrzebnie obawiałam, bo mimo tego, że jest to pozycja o dość ciężkiej tematyce, to jednak Haycock opisał ją w bardzo przystępnym języku i w taki sposób, że ciężko oderwać się od lektury.

Jest to moim zdaniem naprawdę ciekawa i wartościowa książka, poszerzająca wiedzę i otwierająca oczy na kilka istotnych kwestii dotyczących mózgu oraz ludzkiej psychiki. Dużym plusem również była obecność zdjęć, które dodatkowo pomogły mi zrozumieć omawiane przez autora zagadnienia.

Jeśli chodzi o sam sposób przekazywania historii psychopatów i morderców, to uważam, że był ON naprawdę świetny i niejednokrotnie odnosiłam wrażenie jakbym czytała powieść, zamiast naukowego reportażu.

Podsumowując, myślę, że jest to naprawdę intrygująca i warta uwagi książka, dzięki której można dowiedzieć się mnóstwa ciekawych i zaskakujących rzeczy. Jeśli interesuje Was neurobiologia lub po prostu lubicie czasem sięgnąć po reportaże, to ta pozycja z pewnością ma szansę Was zainteresować 😊.

Ocenić innych potrafimy bardzo szybko. Często bez chwili refleksji czy próby zrozumienia. Nie zastanawiamy się nad motywami. Z przyjemnością natomiast używamy słowa „winny”. Tymczasem „W umyśle mordercy” jest najlepszym dowodem tego, że nie wszystko w życiu jest czarne albo białe. Czasami nad werdyktem wypadałoby posiedzieć dłużej, gruntowniej go przemyśleć.

Choć wydaje się, że o psychopatach literatura mówi sporo, mam wrażenie, że ten temat wciąż pozostaje niezgłębiony, aktualny i ważny. W dalszym ciągu można wiele dodać i odkryć. Dalej mnożą się pytania i pojawiają nowe kwestie. Autor publikacji próbuje nam ten temat nieco przybliżyć, oferując podejście raczej naukowe, aczkolwiek nieprzesadzone. Pozwalając wynieść coś istotnego zarówno tym, którzy nie są zbyt biegli w tym temacie, jak i tym pasjonującym się podobnymi sprawami.

Na kolejnych stronach książki poznajemy szalenie intrygujące przypadki ludzi, którzy często wydawali się zupełnie zwyczajni, podobni do nas. Uczniów, synów, członków społeczeństwa. Każda z tych opowieści jest całkiem inna, ale niemniej interesująca od historii poprzedniej czy następnej. Przede wszystkim zaś mamy w tym przypadku do czynienia z samym życiem. Bo wszystko, o czym opowiada autor wydarzyło się naprawdę. Nie ma tutaj miejsca na gdybanie i roztrząsanie teoretycznych kwestii. Podążając za Haycockiem analizujemy fakty i oceniamy prawdziwych ludzi.

Autor podsuwa nam informacje, analizy, badania. Oferuje swoją wiedzę, doświadczenie, refleksje. Tekst uzupełnia rysunkami. Dzięki temu całość staje się nieco łatwiejsza w odbiorze, bardziej przejrzysta. Mimo że momentami duża ilość informacji może nieco nużyć, to poruszane sprawy są tak interesujące, że nie sposób z tej lektury zrezygnować. Haycock opowiada o mózgu, a jak dobrze wiemy, to wciąż nowe terytorium. Obszar, któremu poświęcono tak wiele czasu i uwagi, ale wciąż zaskakujący. Czy to jego zasługa, że jesteśmy tacy, jacy jesteśmy? Czy jego budowa i ukształtowanie przeważa nad czynnikami środowiskowymi? Spróbujecie znaleźć odpowiedzi na swoje pytania w tej książce.

Autor przekazuje nam swoją wiedzę i próbuje zainteresować tematem, ale nie robi tego w sposób męczący, nie komplikuje i nie pokazuje swej wyższości nad czytelnikiem. Odniosłam raczej wrażenie, że zostawia sporo miejsca na własne przemyślenia, a powiedzmy sobie szczerze, że jest tutaj nad czym się zastanawiać. Kolejne rozdziały to znakomicie sportretowane sylwetki psychopatów, próba zrozumienia co doprowadziło do tragedii, konieczność znalezienia sposobu, jak zapobiegać ich działaniom, ale także wyróżnienie poszczególnych typów osobowości i problem z odpowiednim kwalifikowaniem chorych.

To bardzo kompletna i dopracowana całość. Intrygująca, podtrzymująca zainteresowanie, skupiająca uwagę czytelnika. Spędziłam przy tym tytule kilka bardzo cennych godzin.