Tajemnica posiadłości w Zachusach

Tajemnica posiadłości w Zachusach to książka całkiem ciekawa, jednak patrząc na okładkę spodziewałam się raczej mrożącego krew w żyłach thrillera. Zamiast tego otrzymałam powieść obyczajową o rodzinie z tajemnicami. Bracia podjęli się rozwiązania zagadek, jednak finał nastąpił tak gwałtownie, że czułam ogromny niedosyt. Na wiele pytań nie uzyskałam odpowiedzi, wiele rozpoczętych wątków zostało potraktowanych bardzo pobieżnie.⁠

Podsumowując, Zuzanna Radomska stworzyła powieść, która młodzieży z pewnością przypadnie do gustu. Ja sama przeczytałam z dużym zainteresowaniem, choć wiele wątków mogłoby być bardziej rozbudowanych.

Pierwsze co mnie zdziwiło, gdy odebrałam przesyłkę od listonosza i ją rozpakowałam, to fakt, że książka jest malutka, miałam wrażenie, że dotarła do mnie książka w formie kieszonkowej. Dopiero później jak porównałam ją z pełno wymiarową książką okazało się, że jest raptem z centymetr mniejsza. Posiada 155 stron, co prawdopodobnie dawało to odczucie.

Super książka nie tylko dla młodzieży. Pisana lekkim stylem . Zaciekawia i nie ma się, aż ochoty przerwać czytania. Czytałam ją z zainteresowanie i nie mogłam doczekać się jej zakończenia. Wręcz pochłonęłam ja w jeden dzień. Jak najbardziej polecam.

Ciężko coś napisać, by za wiele nie zdradzać z tej cieniutkiej książeczki mającej zaledwie 160 stron. Ciekawiło mnie, jakie tajemnice może zawierać tak krótka historia. Sam opis zdradza już wystarczająco. Krótko mówiąc, nie zainteresowały mnie losy bliźniaków. Przy takich gabarytach spodziewałam się wartkiej akcji, a dostałam nijaką opowiastkę rodzinną, która wydaje się być napisana na kolanie przez dziecko aspirujące do bycia pisarzem.

Przyznajcie, kto z was nie skusiłby się na tę tajemniczo wyglądającą okładkę zapowiadającą opowieść zagadkową z nutką grozy? A do tego opis wskazujący, że trzymamy w dłoniach historię pełną skrywanych tajemnic i jeśli dodamy do tego starą posiadłość stojącą na uboczu z dala od drogi, wabik na potencjalnego czytelnika gwarantowany. Niestety w tej książce najbardziej tajemnicza jest wyłącznie okładka, a niesamowity urok iście z horroru pryska niczym mydlana bańka, kiedy tylko zagłębimy się w treść.

Okładka i opis książki powinny zobowiązywać, aby przynajmniej w części zachować klimat, którym zwabiono czytelnika, bo patrząc na grafikę oczekujemy lekkiego dreszczyku emocji, skrzypienia drzwi, tajemniczych postaci pojawiających się tuż po zmroku, zapalającego się światła.

Niestety jestem mocno rozczarowana, autorka nie ma absolutnie daru, aby stworzyć mroczny, zagadkowy klimat. Nie ma tu żadnych opisów, które rozbudzałyby wyobraźnię, całkowicie pominięto charakterystykę postaci i wszystko przedstawia się bardzo skąpo. Autorka nie tworzy napięcia, nie potrafi wzbudzić we mnie ciekawości i przyznam, że mocno się wynudziłam.

Dialogi między bohaterami zawierają zwroty zaczerpnięte z języka potocznego, młodzieżowego, a pamiętajmy, że akcję powieści ulokowano w 1886r. zatem wymaga się od autora zastosowania stylizacji wypowiedzi i słownictwa z tamtego okresu. Przez taki zabieg cała opowieść traci na wartości, jest mało realna.

Motywy postępowań bohaterów nie są w żaden sposób uzasadnione, postaci poruszają się jak nadmuchane marionetki.

Jak dla mnie nie jest to typowa powieść i zastanawiam się, czy użycie tego określenia jak najbardziej do niej pasuje, gdyż objętościowo liczy nie więcej jak 150 stron, a rozdziały podzielono na 12 dni i na konkretne godziny, do tego mamy dość dużą czcionkę i bardzo mało treści na kartce. Dziennik nastolatka - to określenie zdecydowanie lepiej oddaje charakter tej książki, która według mnie skierowana jest do młodego czytelnika. Dodam tylko, że jak na tak skąpo objętościowo opowieść mamy przywołane bardzo dużo postaci, co jest niewspółmierne do samej treści.

Pani Zuzanno, czytelnika nie da się oszukać. Już od pierwszych stron czuć, że opowieść skręcono naprędce w pośpiechu, bez pomysłu, bez przemyślenia, beznamiętnie zupełnie jakby autorka pisała na czas i zależałoby jej na jak najszybszym dotarciu do finału. Wiele wątków, aż prosiło się o rozwinięcie. Zupełnie się dziwię, że Wydawnictwo zdecydowało się oddać do druku taką książkę. "Tajemnica posiadłości w Zachusach to według mnie zmarnowany potencjał na naprawdę ciekawą opowieść, której finał i tak nam niczego nie wyjaśnia.

Lubicie intrygujące, stare domostwa, szyfry, zagadki, zwroty akcji i tajemnicze wydarzenia? Ja wprost uwielbiam! Dlatego z ogromną radością sięgnęłam po książkę Zuzanny Radomskiej... i niestety, bardzo się zawiodłam.

Historia dzieje się w 1888r, i dotyczy bliźniaków - Dariusza i Czesława, którzy otrzymują w spadku od wuja ogromną, pełną przepychu posiadłość wraz ze służbą. Konstrukcja przypomina pamiętnik, całą akcję oglądamy z perspektywy Dariusza. Przez 12 dni możemy śledzić eksplorację posiadłości, w której kryje się wiele sekretów i życie tajemniczych postaci, odwiedzających przybytek.

Problem leży już w samej objętości. Przeczytałam całą książkę w godzinę, ma ona 150 stron, pisanych ogromną czcionką - to zdecydowanie za mało, aby opisać wyczerpująco dobrą historię. Sam pomysł na fabułę był ciekawy, w końcu jej zarys bardzo przyciąga. Jednak całość opowiedziana jest po łebkach, mamy tu wiele nieścisłości i niedokończonych wątków i irytująco otwarte zakończenie, co do którego nie mam pewności, czy zapowiada kolejną część, czy może takie właśnie ma być. Postaci są mało wyraziste i bez charakteru, każdy, nawet potencjalny antagonista, jest spłaszczony uprzejmością i nienagannymi manierami, które składają się na wszystkich bohaterów. Zagadki, które się tu pojawiają, były ciekawe, z pomysłem, jednak również one gdzieś uciekły i nic z nich potem konkretnego nie wyniknęło. Klimat dreszczyku starej posiadłości w pewnych momentach próbował się nieśmiało wybić i został zdeptany pod koniecznością rozmów o wszystkim i niczym. Czuję ogromny niedosyt po tej książce, bo wiem, że można było to zrobić naprawdę dobrze i stworzyć pasjonującą historię...

Uważam, że gdyby autorka solidnie przysiadła nad tą książką i ją rozwinęła, albo napisała dopracowany, kolejny tom, to ma ona potencjał, aby tę opowieść uratować. Na ten moment jednak nie trafi ona do grona moich ulubionych lektur.

‘’Tajemnica posiadłości w Zachusach’’ to krótka (licząca sobie zaledwie ponad 150 stron) opowieść o braciach, którzy niespodziewanie otrzymują ogromny spadek po wujku. Niestety wraz z posiadłością mężczyźni dziedziczą wszelkie tajemnice z nią związane o których woleliby nie wiedzieć, a których widmo szynko ich dopada. Jakie sekrety kryje mroczna posiadłość osadzona w głębi lasu ? Co miał do ukrycia wujek, który za życia ani trochę nie interesował się krewnymi ?

Akcja książki osadzona jest w 1886 roku , co można doskonale odczuć w takcie czytania, i prowadzona jest w formie pamiętnika przez jednego z braci – Dariusza. Pomimo stosunkowo niewielkiej ilości stron trzeba przyznać, że dzieje się tu naprawdę dużo, a nowych zagadek wciąż przybywa. Znajdziemy tu wątek braterskiej więzi , niewielki miłosny oraz symboliczny kryminalny. Niestety mnie nie przekonali główni bohaterzy, których raczej nie polubiłam i to jest zawsze dla mnie spory problem gdy czytam jakiś tytuł. Ogólnie pomysł na fabułę był ciekawy, nieco gorzej wypadło samo wykonanie. Nie muszę mówić, że jest do lektura do ‘’połknięcia’’ w zaledwie godzinę zważając na ilość stron i dynamikę akcji. Oczywiście można tu wyczuć duży potencjał, gdyż pewne kwestie bez dwóch zdań zaskakują czytelnika. Czas poświęcony na lekturę upłynął mi całkiem przyjemnie, jednak nie jestem przekonana czy sięgnę w przyszłości po kontynuację (zakończenie jasno sugeruje że takowa się pojawi). Jako że książka jest debiutem to gorąco kibicuję autorce w dalszej pracy nad kolejnymi tytułami.

Przyznam szczerze, że kiedy ta książka wpadła w moje ręce, byłam zaskoczona jej rozmiarem 😁 całość ma tylko 154 strony, jest dosyć mała, więc od razu potraktowałam ja bardziej jak opowiadanie. Nie powiem, dość przyjemnie spędziłam z nią wieczór. Akcja rozgrywa się w roku 1886 roku, co stworzyło fajny klimat, do tego stara posiadłość i dwoje braci, którzy dziedziczą ją po zmarłym wuju. Dlaczego otrzymali ją w spadku, skoro nie mieli z krewnym kontaktu?

W domu znajduje się wiele tajemnic, skrytki, dziwne postacie, kot którego nie ma i dające do myślenia zachowanie służby. Bracia dzień po dniu, będą chcieli odkryć tajemnicę posiadłości w Zachusach i swojej rodziny. Powiem wam szczerze, że trochę brakowało mi tutaj klimatu grozy, spodziewałam się trochę większego nastroju, może gęsiej skórki? Wydaje mi, że gdyby w posiadłości pojawiła się jakaś zjawa, było by bardziej nastrojowo 😁 ale to już moja wyobraźnia i wizja, myślę że książka aż się prosi by dodać do niej więcej elementow. Całościowo jednak wypada poprawnie, czyta się szybko i przyjemnie, ale większego wow niestety nie doświadczyłam. Natomiast jeśli chcecie sięgnąć po coś na szybko, odciążyć umysł i wyluzować to śmiało, polecam sięgnąć, napisana jest bowiem z fajnym humorem

Malutka, cieniutka książeczka stylizowana na klasyczne angielskie dzieła. Tajemnice dworku, zagadkowe książki, gdzieś z tyłu majaczy mezalians, a wszystko to opisane w bardzo prosty sposób. Nie ma klimatu ani mojego zainteresowania. Przy czytaniu ogromnie się nudziłam, bo fabuła jest o niczym.

Ta książka, ten pomysł to zmarnowany potencjał według mnie. Niestety.

Kolejny raz wpada mi w ręce książeczka, nie książka, bo dla mnie 150 stron to o wiele za mało na powieść.

Opis zapowiadał tak ciekawą opowieść, że mimo iż spodziewałam się po objętości, że będzie autorka leciała "po łebkach", musiałam po nią sięgnąć.

Jakże ja się zawiodłam!

Nie dość, że czuć bardzo mocno inspiracje innymi książkami, a nawet książeczkami dziecięcymi, to rozwinięcie tego pomysłu mogło być godne miana świetnej książki. A tak? Poczułam się jak bym czytała opowiadanie na blogu kiedy to kilka, a może nawet kilkanaście lat temu czytywało się funfiki Harrego Pottera.

Według mnie nie powinna zostać wydana, ale nie mi było o tym decydować.

Strata czasu.

Po tę książkę sięgnęłam z wielkim zainteresowaniem, okładka książki i opis bardzo do tego zachęcają więc i ja się skusiłam. Jednak po przeczytaniu miałam wrażenie że czegoś tu zabrakło. Miałam niedosyt, pomysł był dobry ale coś poszło nie tak. Mogła to być naprawdę świetna powieść z dreszczykiem a tak wyszło dłuższe opowiadanie, a szkoda.

"Tu i tam! W polu i w ogrodzie", to piękna krótka historia,którą wprowadza najmłodszych czytelniowów w swiat prac polowych i ogródkowych. Każde dziecko uwielbia słuchać o wsi i o tym wszystkim co dzieje się na wsi. Wiejskie życie jest dla dzieci niezwykle ciekawe, dlatego jestem pewna, że każdy pokocha tą książeczkę. My w każdym bądź razie ją pokochaliśmy.

Bardzo przyjemnie, krótko napisana historia, która wprowadzi nas w to co dzieje się na wsi i jakie korzyści możemy z niej czerpać. Dowiadujemy się jakie warzywa sądzimy w naszych ogródkach, a co siejemy na polach, tak aby móc później zbierać plony. Poznajemy zwierzaczki, które możemy spotkać podczas takich prac, a jak wiadomo dzieci kochają zwierzęta, dlatego one zawsze przyciągają uwagę. Wielkim atutem książeczki są cudowne obrazki, które przyciągają uwagę zarówno najmłodszych czytelników, jak również rodziców czytających dzieciom.

My z synkiem spędziliśmy cudowny czas podczas czytania, jest zbyt młody by czytać samodzielnie, ale jestem przekonana, że kiedy już dorośnie do momentu, że sam będzie rozpoczynał swoją przygodę z czytaniem również bardzo chętnie sięgnie po ten tytuł, jak również po inne z tej serii.

Dla nas wszystkie poznane do tej pory książeczki z tej serii są bardzo piękne i do tego mądre. My chętnie po nie sięgamy i bez wyrzutów sumienia polecamy je innym dzieciaczkom i ich mamom.

Wielkim plusem ksiazeczek dla nas jest ich forma. Grube strony pozwalają na to, aby synek sam mógł przeglądać obrazki, gdyż ma jeszcze tendencje brania zabawek do buźki - jak to mają wszystkie dzieci - ale nie powoduje to nawet najmniejszego zniszczenia ksiazeczek, co na dzień dzisiejszy jest dla nas bardzo ważnym aspektem.

Z największą przyjemnością sięgniemy po kolejne książeczki, które mam nadzieję sprawią nam nie mniej radości, przyjemności i wywołają wiele uśmiechu.

My na pewno będziemy do tej serii wielokrotnie jeszcze wracać i świetnie się bawić. Polecamy wszystkim, którzy tak jak my kochają ksiazeczki i kochają zwierzęta.