Szym Pansik ma własne zdanie

Szym Pansik od dłuższego czasu gości w serduszku mojej już 4-letniej córki. Bardzo dobry pretekst na rozmowę z dzieckiem, że można czegoś nie lubić i mieć własne zdanie, ale inni też do tego mają prawo. Można razem spędzać czas wesoło robiąc i lubiąc różne rzeczy z innymi. Szym Pansik został zaproszony na przyjęcie, ale nie umie tańczyć. A wszystkie zwierzęta są tym zaskoczone i zaczynają go uczyć. Podczas przyjęcie się przyznaje się, że ON nie lubi tańczyć i ma dość tańczenia. I okazuje się, że jest kilka innych zwierząt, które tańczyć nie lubią, ale nie miały odwagi się przyznać. Razem z Szym Pansikiem znajdują inne zabawy, w efekcie czego nikt nie czuje się inny/odrzucony i spędzają czas na rożnych zabawach.

Książka ma to co powinna mieć każda książka dla młodego czytelnika - duży format, ładnie wydana, bardzo ładne ilustracje, ciekawa historia, odpowiednia proporcja tekstu i dobre tłumaczenie/ładnie napisana. Szym Pansik ma zły humor to wszystko ma. polecamy 3,5/4 lata+

Po zakupie i pierwszym czytaniu jestem zadowolona. Córka zażądała bisu, czyli jej się podobało, a to przecież najważniejsze. Ilustracje, które wykonał Max Lang, są barwne i całkiem fajnie odzwierciedlają afrykańską faunę. I choć po ponad czterdziestu stronach spodziewałam się więcej tekstu, to całokształt oceniam bardzo dobrze.

Dzięki małej ilości słów na stronach, córka nie była w stanie znudzić kolejnymi obrazkami. Poza tekstem pokazywałam jej paluszkiem zwierzątka i wymawiałam ich nazwy. Było zabawnie i kolorowo, bawiłyśmy się świetnie.

Na najwięcej uwagi w tej książce zasługuje przekaz. Tutaj pozwolę sobie przytoczyć fabułę. (Uwaga, spojlery.) Szym Pansik zostaje zaproszony na przyjęcie do Jeżozwierza. Idą wszystkie zwierzęta, ale nasz główny bohater ma problem, nie potrafi tańczyć. Przyjaciele dają mu kilka cennych rad, jak się poruszać i rozpoczyna się impreza. Wszyscy chcą tańczyć z Szym Pansikiem, ale ON wcale nie czuje się z tym dobrze. W końcu mówi o tym głośno. I jak się okazuje, jest jeszcze kilka zwierząt, które z różnych powodów za tańcem nie przepadają. Nie odzywały się, bo przecież wszyscy kochają wyginać się w rytm muzyki i nie chcieli się wyróżniać. O właśnie. I tutaj dochodzimy do meritum.

Jestem osobą, która ceni indywidualność. Uważam, że nie ma sensu robić czegoś, na co nie mamy ochoty tylko dlatego, że wszyscy tak postępują. Jest to o tyle trudne, że podążanie za głosem tłumu jest odruchem stadnym, wykształconym w nas przez ewolucję dla zapewnienia bezpieczeństwa. Czasem trudno się mu oprzeć. Ale czy posiadanie własnego zdania jak nasz Szym Pansik, nie jest warte zachodu? Czy naprawdę chcemy się męczyć tylko po to, by nie wypaść źle w oczach innych? A co w tym złego, że podążymy własną drogą? Dlaczego mam postępować jak wszyscy?

Wiem, że robienie czegoś po swojemu wymaga odwagi. Hamują nas konwenanse, tradycje, pewne normy społeczne, dobre wychowanie. Ale świat się nie zawali, jeśli komuś czegoś odmówimy lub powiemy, że coś nam się nie podoba. Mamy do tego prawo. A jeśli ktoś nas wyśmieje? Trudno. Widać nie jest na tyle dojrzały, by wykazać się odrobiną empatii, ale to już jego problem. To jemu powinniśmy współczuć.

W książce jednak nikt nie wyśmiewa Szym Pansika. To, że nie lubi tańczyć, w żaden sposób nie wpływa na jego relacje z przyjaciółmi. Szybko okazuje się, że Jeżozwierz przygotował również inne atrakcje dla swoich gości i jeśli ktoś nie chciał tańczyć, mógł porobić mnóstwo innych rzeczy, więc wieczór skończył się dobrze. Tak jak w tej książce, tak samo w życiu mamy inne opcje, inne drogi, inne ścieżki lepsze akurat dla nas, nawet jeśli rzadziej uczęszczane.

Chciałabym, by to wszystko wiedziały moje dzieci, a prosta książeczka Szym Pansik ma własne zdanie mi w tym pomogła. Bo jak inaczej wytłumaczyć coś tak skomplikowanego przedszkolakowi, jeśli nie poprzez bajkę?

Podsumowując, Szym Pansika oceniam bardzo dobrze i cieszę się, że moja córka tak chętnie wraca do tej historii. Mam nadzieję, że wiele z niej zapamięta i wyciągnie słuszne wnioski. Niech dziewczyna ma własne zdanie i robi to, co uważa za słuszne, nawet jeśli najlepsza koleżanka spróbuje nakłonić ją do czegoś zupełnie odwrotnego.

Polecam gorąco.