Szklany dom

Jeżeli lubicie czytać psychologiczne thrillery to musicie koniecznie przeczytać najnowszą powieść Eve Chase "Szklany dom".

Dostałam tutaj mnóstwo emocji. Byłam bardzo przerażona i za wszelką cenę chciałam poznać całą historię Rity. Ta bohaterka została nazwana "Dużą" Ritą. Kto i dlaczego ją tak nazwał?

Bardzo bolesna i wzruszająca historia. Idealna dla fanów mocnej adrenaliny.

Od razu muszę dodać, że początek książki nie jest lekki. Ciężko było mi się wkręcić w tę historię. Jednak postanowiłam dać jej szansę i wygrałam. Jeżeli przebrniecie przez początek, to otrzymacie ciekawą historię. W skrócie początek strasznie mi się dłużył, środek był znakomity, a końcówka najlepsza. Nie mogłam odstawić książki, nie poznając zakończenia. Dosłownie końcówka książki mnie pochłonęła. Przepadłam. Łzy płynęły mi ciurkiem. Nie mogłam opanować płaczu. Poznałam rodzinę Harringtonów: Waltera, Jeannie, Herę i Teddyego, ich nianię Ritę oraz Sylvie i Annie.

Walter to bardzo pracowity człowiek. Nie ma czasu dla swojej rodziny. Jego żona Jeannie cierpi na głęboką depresję i zamiast z nią siedzieć, wyjeżdżał jak najdalej od niej. Dlaczego? Czy tak się zachowuje kochający mąż? Dlaczego jego małżonka zapadła na tę ciężką chorobę? O każdym jej zachowaniu karze donosić opiekunce Ricie. Czy jej się to podoba? Oczywiście, że nie. Głowa rodziny Harringtonów wywozi wszystkich do ich rezydencji Foxcote Manor położonej w głębokim lesie. Tam wszyscy oprócz tatuśka mają spędzić lato. Wszystko zmienia się, gdy w lesie zostaje znalezione żywe niemowlę. Kto i dlaczego je tam zostawił?

Sylvie i Annie cierpią, ponieważ ich ukochana matka i jednocześnie babka znajduje się nieprzytomna w szpitalu. Spadła z klifu. Jej wnuczka była tego naocznym świadkiem. Czy dziewczyny jeszcze kiedyś usłyszą głos swojej krewnej? Czy niestety nie przeżyje tego? Bardzo ciekawe bohaterki. Koniecznie musicie je poznać. Historia Sylvie jest przerażająca. Razem z tą bohaterką będziecie mogli odkrywać jej przeszłość. Będzie mrocznie i boleśnie.

Dzięki tej powieści dowiecie się, co jest w stanie zrobić matka dla swojego dziecka. Poznacie siłę kobiet. Przeczytacie o mrocznych sekretach pewnej rodziny oraz o ich tuszowaniu.

Bardzo bolało mnie zachowanie pewnych bohaterów, a zwłaszcza Waltera. Do tej pory nie mogę pojąć jego zachowania. Ten człowiek mnie przeraża. Zamiast pomóc swojej rodzinie, wolał pomnażać swój majątek. Żałosny typek.

Podziwiałam Herę. Mimo młodego wieku stanęła na wysokości zadania. Wiedziała, co jest dobre, a co złe.

Duża Rita — to cudowna kobieta, która na przekór sobie próbowała ratować całą rodzinę, u której pracowała. Czy jej się to udało? Jak na tym wyszła? Czy została sowicie nagrodzona za swoją pracę?

Ciekawa fabuła z powoli rozkręcającą się akcją. Barwni bohaterowie. Zakończenie na swój sposób przewidywalne.

Ależ to była przygoda! Początkowo niespiesznie rozwijająca akcja przeradza się w niezwykle mroczną i wciągającą fabułę. Nie mogłam oderwać się o tej książki! Fantastycznie wykreowane postacie bohaterów, jak również samo tło książki. Ciekawość nie pozwalała mi oderwać się choć na chwilę od tej publikacji. Była to pierwsza książka autorki, jaką przeczytałam i na pewno nie ostatnia. Do sięgnięcia po tę twórczość namówiła mnie okładka, która jest przepięknie ilustrowana. Polecam wszystkim czytelnikom!

„Sekrety nie znikają całkowicie. Niczym mole w szafie podgryzają po cichu, dopóki nie zauważysz wyżartej dziury.”

Zły los nie wybiera. Jest rok 1971, rodzinę Harrinktonów spotyka ogromna tragedia. Jeannie razem z dwójką dzieci i ich opiekunką przeprowadza się na wieś do rodzinnej rezydencji Foxcote Manor. To tutaj w ciszy i spokoju kobieta ma zamiar odpocząć, oderwać się od przygnębiającej rzeczywistości i wyjść z depresji. Rita – niania dzieci robi wszystko, aby zapewnić dzieciom bezpieczeństwo, a swojej pani spokój. Niestety, otoczenie temu nie sprzyja, kobiety mają dziwne wrażenie, że są obserwowane. W lesie zostaje znalezione porzucone niemowlę, które przygarniają i postanawiają nic nikomu nie mówić. Nie mają pojęcie, że już niebawem w lesie zostaną znalezione zwłoki, a tajemnice które zaczną wychodzić na jaw nie będą przyjemne. I czasy współczesne, poznajemy Sylvie, która przez przypadek trafia do tego samego lasu… Czy te historie mają ze sobą coś wspólnego?

Przejmująca opowieść o sile rodziny i silnych kobietach z różnych pokoleń, które szukają własnej drogi. O destrukcyjnych kłamstwa i mrocznych tajemnic, które wyrządzają wiele zła. Nie jest to do końca rasowy thriller, zawiera sporo elementów z dramatu obyczajowego. Ludzie i ich problemy, radzenie sobie z żałobą, a w tle niepokojący, cichy obserwator – las. Wyraźnie odczuwamy gęstą, pełną mroku atmosferę, towarzyszy nam niepewność i sekrety.

Zawiła, przejmująca, niejednoznaczna opowieść. Wymaga uwagi i skupienia podczas czytania. Tajemnice i losy pogubionej rodziny, a w tle mroczna atmosfera. Zakończenie w pełni mnie usatysfakcjonowało. Bardzo polecam, Tatiasza i jej książki :)

Zwracacie uwagę na okładkę kiedy wybieracie książki do przeczytania ?

Osobiście zawsze to robię choć wiem że nie raz piękna okładka mnie zawiodła. Szklany dom posiada nie tylko piękną okładkę ale i bardzo dobrą zawartość !

Kiedy pierwszy raz trzymałam tą książkę w ręku, pomyślałam - Wow tą okładka jest piękna !

Dzisiaj mogę powiedzieć że jestem wręcz zakochana w szacie graficznej tej powieści, ale także i w jej wnętrzu.

To co przeczytałam zdecydowanie zostanie że mną na długo.

Fabuła przedstawia losy rodziny Harringtonów, którzy przybywają do posiadłości Foxcote Manor położnej w lesie - ciemnym i mrocznym.

Matka - Jeannie zmaga się z śmiercią swojego nowonarodzonego dziecka przez co całkowicie opuszcza życie rodzinne. Domem jak i dziećmi zajmuje się Rita - opiekunka która zauważa to czego nie widzą inni.

Jakiś czas później na terenie lasu zostaje znaleziona malutka dziewczynka- noworodek. Rodzina postanawia zatrzymać dziecko tym samym nasuwając na siebie cień tajemnicy...

Fabuła zaintrygowała mnie bardzo !

Dotąd chyba nie spotkałam podobnej książki która posiadałaby tak ważną historię z ogromnym przesłaniem..

Cała historia przedstawiona jest w dwóch perspektywach czasowych. Dalo mi to pogląd na zupełnie dwie inne sprawy - bynajmniej tak mi się wtedy wydawało. Gdzieś tam obie te historie zaczynają się przeplatać a mi wszystko zaczęło układać się w jedną całość.

Co podobało mi się najbardziej ? Był to klimat - ciemny mroczny klimat lasu . Już sama myśl o miejscu akcji powodowała że napięcie było obecne gdzieś cały czas. Patrząc na fabułę początkowo nie napawała mnie obawa. Przypominała mi raczej powieść obyczajową a nawet z wątkami dramatycznymi . Dopiero z czasem całość otwierała przede mną znamiona thrilleru, który budził najgorsze moje oczekiwania.

Autorka stworzyła bardzo dobre postaci. Jejku ja nawet żyłam ich życiem. Każdy z bohaterów stworzony był bardzo realistycznie, tak też się zachowywali. Emocje, gęsty, słowa to wszystko było prawdziwe ale i czasem

Bolesne. Wydaje mi się ze wszystkimi bohaterami kierowała pewna siła - nie metafizyczna a taka która pozwalała na wypełnienie pustki. Akcja nie wydawała mi się zawrotna. Była raczej powolna dokładna ale nie wymagała analizy. Bardzo odczułam tutaj intrygę a także siłę tajemnicy. Te dwa aspekty zostały bardzo mocno naznaczone w tekście i to właśnie one głównie budują tą fabułę. Bardzo mi się to podobało. Podobał mi się także styl autorki zarazem lekki i łatwy ale i tajemniczy. Pewne argumenty nie były podawane nam na tacy zaś ja jako czytelnik większość musiałam poskładać sobie sama :) i to mi się podobało ! Myślę że ta książka spodoba się wielu osobom które lubią czytać książki które bardzo zapadają w pamięć !

Akcja powieści rozwija się dość niespiesznie, ale jej mroczny klimat przyciąga tak bardzo, że nie sposób się nudzić. Jest to raczej obyczajówka ze szczyptą thrillera, niż sam thriller, ale to nie zmienia faktu, że przez całą książkę jest obecne napięcie, tajemnice i ciągłe niedopowiedzenia.

Bardzo podobało mi się samo miejsce akcji, jakim była leśna rezydencja Foxcote Manor i dlatego też zdecydowanie bardziej intrygowała mnie perspektywa Rity, która była opiekunką do dzieci właśnie w tej posiadłości.

Jeśli chodzi o bohaterów, to uważam, że zostali oni naprawdę świetnie i wiarygodnie wykreowani i bardzo mocno się do większości z nich przywiązałam, przez co ciężko mi było się z nimi rozstać.

Myślę, że najbardziej zapadli mi w pamięć Hera, Rita oraz przekochany Robbie, którego moim zdaniem było tutaj niestety trochę za mało.

Sama fabuła była naprawdę bardzo intrygująca i cieszę się, że wszystkie wątki zostały dopięte na ostatni guzik i łączą się w jedną spójną całość. Zakończenie naprawdę mnie usatysfakcjonowało i cieszę się, że autorka przedstawiła je w taki właśnie sposób 😊.

Podsumowując, myślę, że jest to idealna książka na jesienne wieczory i jestem pewna, że na długo zostanie w mojej pamięci. Jeśli szukacie czegoś nastrojowego i zarazem wciągającego, to gorąco polecam Wam tę wyjątkową historię ♥️.

Rozstanie z mężem, wypadek matki, problemy córki - na Sylvię spadło wiele kłopotów na raz. I jakby jej było mało, kiedy w domu matki trafia teczkę ze starymi wycinkami z gazet, zagłębia się w szokujące informacje. I czuje, że wreszcie musi poznać rodzinne tajemnice.

Lato 1971. Rodzina Harringtonów wraz z nianią przybywa do zaszytego w lesie domu, by pozbierać się po ostatnich tragediach, które ich dotknęły. Ale pobyt tutaj nie rozwiązywał problemów, a wręcz je generował. Aż do momentów gdy jedno z dzieci znajduje w lesie niemowlę, a pani Harrington postanawia je zatrzymać.

Opisana w powieści historia rozgrywa się w dwóch perspektywach czasowych i relacjonowana jest przez kilkoro bohaterów. Z ich relacji wyłania się obraz bogatej rodziny dotkniętej przez straszną tragedię. Pani Harrington rok wcześniej straciła dziecko i do tej pory nie może poradzić sobie z traumą, zaniedbując dwoje pozostałych dzieci. Ich opoką jest Rita, Duża Rita, jak ją nazywają - samotna, wyjątkowo wysoka i niezgrabna niania, która stara się z nich wydobyć to co dobre. Rita ma złe przeczucia co do domu w lesie. I okazuje się, że miała rację. 

Przeplatanie narracji, przenoszenie akcji w czasie - to wszystko sprawia, że napięcie rośnie, bo Eve Chase zawsze wiedziała, w którym momencie przerwać opowieść i przenieść się do innego wątku. Ale stopniowo z tych puzzli układała się zagmatwana i tajemnicza historia rodzinna. A finał wyjaśnił nawet te sprawy, o których nie spodziewałam się dowiedzieć już niczego więcej. Mroczny klimat lasu, umiejętnie skrywane tajemnice i jednocześnie lekkie pióro autorki sprawiły, że z przyjemnością zanurzałam się w tej historii i dałam się prowadzić Evie Chase przez zagmatwane losy bohaterów.

Rok 1971. Wpływowy człowiek z Londynu, Walter Harrington, wysyła swoją żonę Jeannie, nastoletnią córkę Herę, młodszego syna Teddy'ego i ich nianię Ritę Murphy do Foxcote Manor, starej, zaniedbanej posiadłości w angielskim lesie wchodzącej w skład jego majątku. Mężczyzna ma nadzieję, że pobyt w tym miejscu posłuży jego pogrążonej w rozpaczy po stracie dziecka małżonce. Ale Jeannie nadal większość czasu spędza w łóżku, pozostawiając opiekę nad dziećmi i prowadzenie domu Ricie, która coś przed nią ukrywa. Kiedy Hera znajduje w lesie żywe niemowlę, Jeannie postanawia je zatrzymać, nikogo nie informując o tym cudownym znalezisku. Rita bezskutecznie próbuje przemówić jej do rozsądku, z rosnącym przerażeniem obserwując coraz bardziej niezdrową sytuację w domu. A najgorsze ma dopiero nastąpić.

Czasy współczesne. Makijażystka z Londynu, Sylvie Broom, rozpoczyna nowy etap swojego życia. Separacja małżeńska, przeprowadzka do niewielkiego mieszkania w zdecydowanie mniej okazałej części miasta, tragedia w rodzinie i nieprzewidziane komplikacje w życiu jej osiemnastoletniej córki Annie, zawsze bardziej zainteresowanej sekretną historią swojej matki od niej samej. Ale już niebawem w Sylvie wreszcie odezwie się przemożne pragnienie dotarcia do swoich korzeni.

Pachnący gotykiem bestsellerowy thriller psychologiczny połączony z dramatem rodzinnym od brytyjskiej powieściopisarki obecnie mieszkającej w Oksfordzie, z mężem, trójką dzieci i golden retrieverem. Eve Chase studiowała literaturę angielską na The University of Manchester, a potem zaliczyła studia podyplomowe z dziennikarstwa. Przez jakiś czas pracowała w wyuczonym zawodzie – redagowała nieistniejące już pismo modowe Scene oraz pisała między innymi dla Punch, Red i InStyle. Miłośniczka literatury wszelakiej, ze wskazaniem na twórczość Jane Austen, Lisy Jewell, Liane Moriarty, Maggie O'Farrell, Kate Atkinson, Barbary Vine, Hilary Mantel, Elizabeth Strout, Diany Athill, Raymonda Carvera, Kate Morton i Donny Tartt, najchętniej oddająca się pisarskiej pasji w swojej ogrodowej szopce. „Szklany dom” (oryg. „The Glass House” aka „The Daughters of Foxcote Manor”) narodził się z chęci napisania o jakimś bujnym, pradawnym lesie. Używając słów autorki: „O miejscu wzrostu i nadziei, gdzie łatwo można coś ukryć”. Chase zazwyczaj najpierw projektuje w głowie scenerię, a dopiero potem wynajduje dla niej opowieść, w przypadku „Szklanego domu” zbudowaną wokół motywu porzuconego dziecka – wędrując po swojej wyimaginowanej głuszy Chase najpierw znalazła Leśną Dzidzię. Światowa premiera książki przypadła na rok 2020, a pierwsze polskie wydanie pojawiło się dwa lata później z inicjatywy Wydawnictwa Kobiecego. Edycja w przepięknym tłumaczeniu Ryszarda Oślizło.

Była sobie dziewczynka z lasu i rodzina z mrocznymi sekretami. Było wielkie domostwo w zielonym zakątku Anglii, była struchlała niania, wścibska pomoc domowa, tajemniczy obserwator, był i trup. Tak było w 1971 roku. Foxcote Manor: wielki dom ukryty w lesie. Częściowo zagarnięty przez Matkę Naturę, samotny budynek, który był ostatnią nadzieją Harringtonów. Ludzi, którzy długie lata nie okazywali mu należytej troski, zostawili na pastwę żywiołów, porzucili jak niechciane dziecię płaczące w lesie. Niemowlę znalezione przez dociekliwą trzynastolatkę tęskniącą za matczynym ciepłem. Eve Chase w swoim „Szklanym domu” wciąga czytelnika w bolesną opowieść o ludziach szukających szczęścia w beznadziejnych okolicznościach. Druzgocąca historia rodzinna utrzymana w iście gotyckim klimacie, która swój finał znajdzie mniej więcej czterdzieści lat później. Po wydarzeniach w Foxcote Manor. Czasy współczesne przeplatają się z przeszłością, a prowadzą trzy żeńskie postacie: Sylvie Broom, Hera Harrington (narracja pierwszoosobowa) oraz Rita Murphy (narracja trzecioosobowa). Poplątane relacje międzyludzkie, toksyczne związki w zimnej otchłani rozpaczy, pogubieni rodzice i cierpiące dzieci, niezwykły dar lasu, który mimowolnie bardziej rujnuje, niż buduje. Życie w oderwaniu od swoich korzeni i nagła potrzeba pożegnania się z błogą niewiedzą. Sylvie Broom miała szczęście w nieszczęściu. Porzucona przez biologicznych rodziców zaraz po przyjściu na świat i przygarnięta przez małżeństwo, które dało jej kochający dom. Jej i starszej adoptowanej córce, Caroline, która swoje rodzinne gniazdko uwiła w Stanach Zjednoczonych, ale nadal jest najlepszą przyjaciółką Sylvie, która tymczasem urządziła się w Londynie. Makijażystka, która zaskoczyła wszystkich odejściem od męża, Steve'a. Separacja na próbę, skazująca ich osiemnastoletnią córkę Annie na kursowanie między domem, w którym się wychowała a małym mieszkaniem, gdzie przeprowadziła się jej matka. Dziewczyna zawsze dobrze się czuła u babci ze strony Sylvie, więc nic dziwnego, że w tej zupełnie nowej dla niej sytuacji postanowiła spędzić trochę czasu w jej przytulnym domku. Podczas tych krótkich i tragicznie zakończonych wakacji, Annie poznała niejakiego Elliota, który najwyraźniej w końcu złamał jej serce. Sylvie może się tylko domyślać – przynajmniej na początku – co zaszło między jej córką i chłopakiem, którego nie miała okazji poznać. Jej myśli póki co bardziej zaprząta inna sprawa. Katastrofa w rodzinie. Kwestia życia i śmierci. Jeśli dojdzie do najgorszego, Sylvie poza wszystkim innym, może stracić ostatnią szansę na poznanie prawdziwej, a nie bajkowej wersji swojej najwcześniejszej historii. Kim byli jej biologiczni rodzice? Dlaczego zdecydowali się na tak drastyczne posunięcie w stosunku do bezbronnej istoty, którą sprowadzili na świat? I jaki to ma związek z rodziną Harringtonów i ich nieprzyjaznym Foxcote Manor? Co stało się latem 1971 roku w leśnej głuszy? „Czarodziejskiej krainie” splamionej ludzką krwią. Odbiorcy „Szklanego domu”, naturalną koleją rzeczy, stoją w dogodniejszej pozycji od Sylvie. Przez długi czas zasób naszej wiedzy o wydarzeniach sprzed lat będzie dużo bogatszy w szczegóły od w gruncie rzeczy szczątkowych, niepełnych informacji posiadanych przez tę bohaterkę niesamowicie klimatycznej powieści Eve Chase. My przenosimy się w czasie, ale Sylvie taką mocą już nie dysponuje. My dostajemy bezpośredni wgląd w umysł trzynastoletniej wówczas uczestniczki dramatycznej sztuki w Foxcot Manor oraz jej ukochanej Dużej Rity, tu już z bardziej obiektywnej perspektywy. Niania najsilniejszym spoiwem rodziny. Istna skała... krusząca się pod naporem potężnych fal. Skała, której uczepiły się zdesperowane dzieci. Poddałaby się, gdyby nie one, kochane istoty straszliwie tęskniące za dawnym życiem. Zwłaszcza za mamą, niepotrafiącą znaleźć wyjścia z mrocznej krainy, gdzie wpadła po utracie niecierpliwie wyczekiwanego dziecka.

Wpływowi ludzie z trupami w szafach. Wielu poszłoby za ciosem, ale nie Eve Chase. Zamiast niestrudzenie podsycać moją niechęć do państwa Harrington, najczęściej uderzała we współczujące struny. Pogrążona w depresji kobieta i mężczyzna chwytający się wszystkiego, by uratować swoje małżeństwo. Nieczyste sumienia, których jakoś nie chciało mi się potępiać. Niby powinnam, ale autorka odmówiła mi tego komfortu. Nie wiem jak z Walterem, ale w przypadku Jeannie o niezaplanowanym działaniu nie może być mowy. Chase wyraźnie zabiegała o zrozumienie czytelnika dla tej okrutnie pogubionej kobiety. Najłatwiej powiedzieć: wyrodna matka i niewierna żona. Trudniej obdarzyć szczerą sympatią. Dopingować w ciężkiej walce, jaką toczy każdego przeklętego dnia i każdej przeklętej nocy. Dzisiaj pewnie znalazłaby odpowiednią pomoc, ale w latach 70. XX wieku tacy nieszczęśnicy jak Jeannie przeważnie byli zdani wyłącznie na siebie. Sami w piekle. Skoro tak, to wina leży po stronie męża. Dlaczego jej nie wspierał? Gdzie jest Walter, gdy Jeannie go potrzebuje? Jak mógł wysłać ją do takiej głuszy i to jeszcze z dziećmi? To Walter powinien opiekować się chorą żoną, a nie młoda niania Hery i Teddy'ego. Niania, którą na dodatek postawił w bardzo niezręcznej sytuacji – między młotem a kowadłem. Co więcej, to nie pierwszy raz, kiedy Walter uznał, że odesłanie gdzieś swojej małżonki, to najlepsze wyjście z sytuacji. Najlepsze czy najłatwiejsze dla niego? Czy to aby nie odpychanie od siebie problemów? Klasyczne umywanie rąk? Tak byłoby najprościej – skierować całą antypatię czytelnika na Waltera. Ale Eve Chase najwyraźniej nie pociąga linia najmniejszego oporu. A przynajmniej nie tutaj, nie w tych leśnych ostępach, gdzie praktycznie wygnano cztery osoby z Londynu. Tak, są ci dobrzy, są ci źli, ale pośrodku stoją bardziej złożone osobowości. Czerń, biel, a między nimi wszelkie odcienie szarości. Żeby jeszcze sobie utrudnić, Chase skierowała ciemniejszy reflektor także na jedno z dzieci. Współczucie zaprawione niepokojem. Drastyczne zmiany zachodzące w psychice dziewczynki, która czuje się odrzucona przez własną matkę. Hera nie ma wątpliwości, że nie spełnia oczekiwań Jeannie albo wręcz obojga rodziców. Powoli dojrzewa już w niej pewność, że matczyna miłość przerodziła się w nienawiść. Że została jej już tylko Duża Rita, jedyna dorosła osoba z jej najbliższego otoczenia, która nie przestała jej kochać. A mogłaby, gdyby poznała jeden z jej pilnie strzeżonych sekretów. Gdyby poznała tę drugą Herę. Dziewczynka wstydzi się tego, co zrobiła, przeraża ją to, co nosi w sobie. Coś brzydkiego... zabójczego? Tak czy inaczej, ta trzynastoletnia dziewczynka bezgłośnie woła o pomoc. A ta nadchodzi z nieoczekiwanej strony. Dzieciątko znalezione w lesie staje się swoistym antybiotykiem na „bakterię”, która zaatakowała duszę Hery. A skoro antybiotyk, to można spodziewać się skutków ubocznych. Tylko Rita dostrzega niepożądane działania tego cudownego lekarstwa. To nie jest normalne, to co dzieje się w Foxcote Manor po pojawianiu się Leśnej Dzidzi. To chore! Zdaniem niani, która nie zna tutejszych zwyczajów. W każdym razie w tej okolicy podobno dochodziło już do takich rzeczy. Ponoć to nie pierwsze niemowlę porzucone w lesie. Najlepiej brać, co łaskawa Opatrzność dała, bez oglądania się na gryzipiórków, którzy pewnikiem wtrącą to bezbronne maleństwo do jakiegoś bezdusznego domu dziecka. Lepiej będzie mu z Harringtonami. Chyba że rodzina doszczętnie się rozpadnie, a trudno oprzeć się wrażeniu, że jest na najlepszej drodze ku temu. Powiem wprost: zakochałam się w warsztacie Eve Chase. Szalenie plastyczne opisy, jakby ocierające się o poezję. Tę powieść spokojne dałoby się wyśpiewać – niebiańska melodia poprzecinana niezliczonymi groźnymi dźwiękami. „Szklany dom” to moim zdaniem doskonały dowód na to, że subtelnościami można wskórać więcej niż uderzeniami prosto między oczy. Niegłośne alarmy mogą bardziej wzmagać czujność odbiorcy od nachalnego jazgotu. Niepotrzebne ogłuszające eksplozje, by spuścić porządne manto (nie)biednemu „podglądaczowi” szarej prozy życia innych. Rozłożystego drzewa genealogicznego, mocno skomplikowanej sytuacji rodzinnej, która całkowicie odsłoni się na ostatniej prostej tego niespokojnego spaceru w okropnej (stosownej) duchocie. Nieczęsto mi się to zdarza, ale im dalej wchodziłam w ten mroczny las, tym silniej łaknęłam szczęśliwego finału tej smutnej sagi rodzinnej. Żeby tak w końcu Słonce przedarło się przez ciężkie brudnoszare chmury od dawien dawna wiszące nad tą wielką rodziną, którą poznałam lepiej niż własną;)

Rewelacyjny „Szklany dom” Eve Chase. Nic tylko brać. Tym zachłanniej, gdy gustuje się w wolnych zanurzeniach po mroczniejszej stronie literatury. W mocno klimatycznych dreszczowcach z dogłębnie scharakteryzowanymi postaciami. Brudne sekrety rodzinne w gotyckiej tonacji. Wzruszająca opowieść o błędach, zaniedbaniach i zwykłym pechu. O wewnętrznych salach tortur, długich katuszach, gargantuicznych demonach, nowych szansach i ciemnym, strasznym,„magicznym” lesie. Warto zwiedzić. Ten bogaty świat zamknięty w takiej skromnej książeczce. Intensywne doznania na rodzinnych mokradłach.

"Sekrety nie znikają całkowicie. Niczym mole w szafie podgryzają po cichu, dopóki nie zauważysz wyżartej dziury".

.

Można nauczyć się wymazywać bolesne wspomnienia. Można też próbować wypierać ze swojego życia niewygodne lub wstydliwe treści. Prawda jednak zawsze znajdzie sposób na to, żeby znaleźć swoje ujście. Nawet, jeśli kryje w sobie "potwory", które dyszą w kark.

.

Historia pewnej bogatej rodziny. "Kłująca i splątana", bolesna i wzburzona jak niespokojne morze. Powoli odkrywamy tajemnice i mroczne sekrety. A wszystko w towarzystwie starego i dziwnego lasu, po którym kręcą się "różne dziwadła". W tym miejscu wszystko jest możliwe- pistolety w puszkach po herbatnikach oraz niemowlęta w lesie. Całość to prawie portal do innego świata - wolnego od normalnych zachowań i zahamowań. Nagle ten idealnie wyglądający obraz rodziny rozsypuje się, odsłaniając widok szokujący - "makabryczne kłębowisko białych larw oblepiających niczym korzenie drzewa w bryle ciemnej gleby". Szaleństwo, desperacja, obłąkańcze pożądanie, śmierć i zakłamanie.

.

Tej książce bliżej do dramatu rodzinnego, niż thrillera. Warstwa obyczajowa dominuje, chociaż to wątek kryminalny stanowi oś, wokół której zbudowana jest fabuła. Autorka bardzo powoli snuje swoją opowieść. Nie ma tutaj nieoczekiwanych zwrotów akcji, raczej delikatne plot twisty. Nie ma mrożących krew w żyłach opisów, ani też napięcia typowego dla thrillerów. Jest za to konsekwentne odkrywanie rodzinnych tajemnic, czemu służą dwie perspektywy czasowe. Losy bohaterów nieoczekiwanie splatają się ze sobą, pokazując konsekwencje decyzji, które rzutują na życie wielu osób. Autorka zdecydowanie potrafi zbudować klimat. Służą temu rozbudowane, bogate w szczegóły opisy, w tym lasu- majestatycznego i baśniowego. Styl narracji również jest specyficzny. Jest to przykład brytyjskiego thrillera, gdzie rządzą klimat, emocje oraz refleksje. Obiektywnie jednak - patrząc na fabułę- niewiele się tutaj dzieje. Na długie jesienne wieczory- polecam, głównie ze względu na nastrojowość, lekkie napięcie podskórne oraz oniryczny klimat. Miłośnicy dynamicznych thrillerów mogą czuć się jednak rozczarowani.

Ta powieść zdecydowanie ma klimat.

Rodzina Harringtonów traci w pożarze dom. Matka z dziećmi oraz ich niania przeprowadzają się na wieś. Ich nowy dom znajduje się w lesie.

Jeannie Harrington straciła niedawno dziecko podczas porodu i próbuje uporać się z tą tragedią. Pewnego dnia, kiedy jej córka znajduje w środku lasu malutkie niemowlę, uznaje to za cud i postanawia zatrzymać dziecko w tajemnicy.

Jakiś czas później, na terenie ich posiadłości zostaje znalezione martwe ciało.

Uwielbiam takie historie, o rodzinach skrywających mroczne tajemnice i bolesne sekrety, które nigdy nie powinny „ujrzeć światła dziennego”.

" Szklany dom" to opowieść pełna nostalgii, cierpienia i ludzkich wyborów.

Akcja powieści dzieje się w dwóch liniach czasowych, co zawsze bardzo odpowiada mi we wszelkiego rodzaju książkach. Autorka fajnie połączyła teraźniejszość z przeszłością.

Akcja książki nie była szczególnie dynamiczna, ale za to bardzo klimatyczna. Czuć gęsta, duszną atmosferę.

" Szklany dom" to niezwykła, niesamowita historia, czytałam nocami z zapartym tchem.

1971 rok. Rodzina Harringtonów spędza wakacje w domu w lesie. Po trudnym dla nich czasie pojawia się nadzieja: znalezione w lesie niemowlę rozświetla ich życie. Chcą je zatrzymać, dlatego strzegą swojej tajemnicy przed innymi. Jedyną osobą, która ma wątpliwości jest Rita – niania dzieci Harringtonów.

Obecnie. Sylvie żyje z mężem w separacji i właśnie wprowadza się do wynajmowanego mieszkania. Po tym, jak jej matka ulega wypadkowi i zapada w śpiączkę, kobieta pragnie poznać tajemnicę o swoim pochodzeniu.

Opis powieści zaintrygował mnie od pierwszych chwil, jednak przez długi czas byłam bliska rozczarowania. Akcja początkowo rozwijała się powoli i bliżej tej historii było do dramatu obyczajowego niż do thrillera, którego się spodziewałam.

Jednak Autorka już wtedy dawała sygnały, że historia Harringtonów i Sylvie skrywa coś więcej, dlatego nawet nie zauważyłam, jak szybko przewracam strony tej książki. Sukcesywnie fabuła się rozwijała, angażując w rozwiązanie tej intrygi i wciągając w przeżywanie wszystkiego razem z bohaterkami.

Eva Chase napisała tę powieść w wyjątkowym stylu. W książce nie chodzi o zaskakujące zwroty akcji, brutalne opisy czy napięcie i klimat charakterystyczne dla thrillerów. Wprawdzie intryga jest tu czymś, wokół czego zbudowano fabułę, jednak powieść ma inne zalety: to przede wszystkim kreacja bohaterek. Autorka oddaje im głos, pozwala poznać je bliżej oraz wszystko to, czym kobiety żyją. Tu najlepiej wypadła Hera – kilkunastoletnia dziewczynka, której matka choruje na depresję. Eva Chase doskonale też stworzyła atmosferę lasu. Jest tajemniczy, groźny i absolutnie nie przynosi ukojenia.

Ponadto Eva Chase zgrabnie przeplata dwie perspektywy czasowe i nie pozwala zgubić się w tej historii.

Podsumowując: "Szklany dom" to thriller, w którym odnajdą się czytelnicy lubiący klimatyczne, pełne tajemnic historie. Tej powieści trzeba dać trochę czasu, ale nie pożałujecie. Ponadto moja rada: nie czytajcie opisu z tyłu okładki 🙂

W okolicy domu Harringtonów pojawia się niemowlę. Rodzina przygarnia je w tajemnicy. Mała dziewczynka wnosi do ich życia ukojenie po niedawno przebytej stracie. W niedługim czasie ich sielanka zostaje przerwana. Tym razem w pobliżu pojawia się martwe ciało. Kto zginął i dlaczego? Co wspólnego z całą sprawą ma kobieta, która po wielu latach szuka w okolicznym lesie odpowiedzi na pytania dotyczące własnego życia?

Kiedy przeczytałam opis „Szklanego domu” w księgarni internetowej, pomyślałam, że ta historia musi być ekscytująca. Cóż, na tą ekscytację musiałam odrobinę poczekać, ale było warto. Pod koniec wręcz pochłaniałam kolejne strony.

„Szklany dom” to powieść pełna tajemnic do odkrycia. Jest też kilka niespodzianek, które trudno przejrzeć. Historia opowiadana jest w dwóch ramach czasowych. Przeszłość przeplata się z teraźniejszością. Całość możemy obserwować oczami trzech bohaterek: niani Harringtonów, Hery – ich córki, oraz Sylvie. Dwie pierwsze postaci opowiadają, co działo się kiedyś, natomiast trzecia zdaje nam relację z czasu obecnego.

Sylvie jest w separacji. Niedawno przeniosła się do wynajmowanego mieszkania. Ma też nastoletnią córkę i matkę, która uległa wypadkowi, wskutek czego znalazła się w śpiączce. To wszystko sprawia, że coś ją popycha do okrycia tajemnicy o własnym pochodzeniu. Gdy w biurku matki znajduje stare wycinki z gazet, nic nie jest jasne. Czy coś ją łączy z rodziną Harringtonów i tajemniczym morderstwem sprzed lat? Co chciała ukryć przed nią matka? Tego postanawia się dowiedzieć, jednocześnie stawiając czoła licznym wyzwaniom, które stawia przed nią los.

Powieść nabierała tempa powoli, ale rozpędzała się sukcesywnie, by ostatecznie pochłonąć czytelnika. Niezaprzeczalnie ma swój własny, silnie wyczuwalny klimat. Choć ramy czasowe przeplatają się regularnie, przyjemnie czytało się całość i ciężko mi stwierdzić, czy wolałam „być” w przeszłości, czy może raczej w czasie obecnym.

„Szklany dom” to powieść, co do której miałam wielkie nadzieje. Początkowo byłam krok od rozczarowania, bo czytałam głównie z obowiązku. Ostatecznie się do tego zobowiązałam. Jednak to wrażenie szybko zniknęło. Czasem tak bywa, że książki są jak ludzie. Potrzebują odrobiny czasu, by nas do siebie przekonać. Niemniej polecam, bo okazało się, że w gruncie rzeczy bawiłam się świetnie poznając tajemnice Harrigtonów, ich niani i Sylvie.

Nie ocenia się książki po okładce. Ale zjawiskowo wydana powieść potrafi na tyle przyciągnąć oko i być zapowiedzią pociągającej treści, że skłania nas do lektury. Taki efekt wywarł na mnie Szklany dom, który wypatrzyłam w nowościach księgarni TaniaKsiąż[Adres usunięty]. I wcale pierwsze wrażenie mnie nie zawiodło!

Jak głosi notka prasowa z 29 sierpnia 1971r. – „znaleziono zwłoki”. Eve Chase bez żadnych wstępów więc wprowadza czytelnika w sam środek zamieszania. Osią główną tej fabuły nie będzie jednak śledztwo, które ustali kim jest ofiara, kto stoi za tak potworną zbrodnią i jakim motywem kierował się morderca. Bo Szklany dom to wcale nie powieść detektywistyczno-kryminalna. Chase sprytnie gra na emocjach odbiorców, potrafi także wytworzyć i potęgować napięcie. Do tego świetnie przyłożyła się do warstwy psychologicznej, zadbała o prawdopodobieństwo zdarzeń, co w efekcie dało znakomitą lekturę – gatunkowo najbliżej jej do thrillera psychologicznego.

Chase będzie nam zdradzała informację stopniowo. Raz przedstawi bieżące sprawy, innym razem wróci do przeszłości, by pokazać skomplikowane życie mieszkańców Foxcote Manor i okolicy. To pozwoli czytelnikowi na szeroki ogląd sytuacji, na snucie domysłów i próbę rozwiązania zagadki przed czasem. A pisarka tak sprytnie wszystko powiązała, że niektóre informacje wynikają z toku fabuły, a inne zdradza nam się wcześniej niż bohaterom, jednak najważniejszego dowiemy się w finale.

Szklany dom opisuje życie w bańce. Szanowany pan Walter Harrington jest wpływowym obywatelem. Toteż lubi mieć wszystko pod kontrolą, by absolutnie nic nie skalało jego dobrego wizerunku. Dlatego trauma żony jest mu nie na rękę. Angażuje więc nianię, która pod wpływem szantażu, poza opieką nad dziećmi, ma jeszcze szpiegować Jeannie. Im bliżej poznajemy to małżeństwo, tym więcej pytań się pojawia. O lojalność, o zdradę i wybaczenie. O wpływy, opresyjną kontrolę i obsesję.

Rita nie może odnaleźć się w posiadłości Foxcote Manor. Uwielbia Herę i Teddy’ego – swoich podopiecznych, ma też dobrą relację z ich mamą. Jeannie pogrążyła się w rozpaczy, prawdopodobnie cierpi na depresję. Jest nierozumiana i traktowana jak dziecko. To powoduje, że Rita ma do siebie jeszcze większy żal, że uległa groźbie Waltera. Stara się pomóc, ale co może zrobić jakaś tam niania, samotna, bez perspektyw…

Narrację prowadzą w Szklanym domu kobiety. Rita opowie o własnych obserwacjach dotyczących rodziny Harringtonów, Hera to relacja z wewnątrz. Jako nastolatka świetnie rozumie i odczytuje sprawy dorosłych. Wie więcej niż ktokolwiek się spodziewa. Jest dość zahukaną dziewczyną, brakuje jej pewności siebie, przeżywa kryzys osobowościowy. Łaknie akceptacji, za wszelką cenę. Teraźniejsza perspektywa to głos Sylvie. Kobieta także zmaga się z niemal samymi kłopotami. Gdy życie zaczyna się stabilizować, zawsze dostaje jakiś cios. Przeżywa więc to, co dotyka ją samą, ale też sprawy swojej matki i córki.

Wszystkie te kobiety wpuszczają nas do swojej intymni. Zwierzają się z najbardziej osobistych odczuć, pragnień i lęków. Jako że każdy z bohaterów Chase ma swoje sekrety, jesteśmy stale zaintrygowani. Jakie tajemnice może mieć skromna niania? A co nosi w sercu nastolatka trzymana pod kluczem? Poczciwa staruszka też może mieć coś na sumieniu? Czy w tym świecie istnieje ktoś prawdziwie niewinny? Autorka świetnie manewruje między sprawami swoich postaci, a to je łącząc, a to komplikując. Finał powieści sprowadzi wszystkie te nitki do źródła. Poznamy rozwiązanie tych kilku zagadek, którymi Chase przykuwała co chwilę naszą uwagę.

Ogromnym walorem stylu Chase są niesamowite opisy. Dzięki nim mamy wrażenie, że zwyczajnie wsiąkamy w tę opowieść. Czujemy każdy podmuch na policzku czy ciężar mokrych liści, mrużymy oczy przed odbijającym się światłem słonecznym, słyszymy szmery, szelesty i poświstywania. Wszystko jest tak plastycznie odmalowane, że tworzące się obrazy zapisujemy w pamięci. Pisarka świetnie operuje też symbolem – uniwersalnym, czytelnym dla wszystkich i tym indywidualnym, przypisanym do każdego bohatera. Będą to [Adres usunięty]. czapla, las, wiwarium. Przyroda odgrywa tu kluczową rolę – nie tylko buduje scenografię, ale i współgra ze stanami emocjonalnymi postaci, jest odbiciem ich lęków, wprowadza nastrój niepokoju. Styl Chase ma pewien poetycki sznyt, widoczny właśnie z tworzeniu subtelnych metafor czy konstrukcji powieści. Niekiedy trzeba zajrzeć nieco głębiej, w warstwę emocjonalną, by zrozumieć pewne (świadome lub nie) zachowania bohaterów. Duży plus także za warstwę psychologiczną.

Szklany dom to jedna z najlepszych powieści tego roku (ukłony dla niezawodnego tłumacza, p. Ryszarda Oślizło!), mówiąca o tym, czym jest prawdziwe życie. Jak odnajdują się w swoim świecie ludzie wpływowi, jak daleko sięgają ich możliwości. I jak radzą sobie ci, co tej władzy nie posiadają. Chase pokazuje co przeżywają ludzie z problemami. Niemal wszystkie kobiety z tej powieści mają kłopot z własnym ja. Albo szukają swojej tożsamości, próbują się dookreślić, zrozumieć, albo przeciwnie – uciekają od tego kim są, kreują alternatywne ja, odcinają się od przeszłości. Pisarka fantastycznie spięła wszelkie ich poszukiwania i ukrywania (się) swoistą klamrą. To powieść o życiu, które zawsze dzieli się na „przed” i „po”.

Szklany dom to książka spod znaku mroku i niepokoju. Tu las generuje wiele pytań, ale i skrywa wszystkie odpowiedzi. Jest źródłem. Bo to las właśnie daje i zabiera. Las wrasta się w duszę. Stymuluje pamięć, która także jest tu jednym z lejtmotywów. Pamięć to czas. Bohaterowie szperają więc w przeszłości, we wspomnieniach, ale czy to, co stamtąd wydobędą na pewno powinno ujrzeć światło dzienne? I wreszcie – Szklany dom to dopracowana do perfekcji powieść o tajemnicach, kłamstwach, półprawdach i przemilczeniach.

Przyznajcie się, że już sama okładka "Szklanego domu" robi wrażenie. Mnie osobiście bardzo się podoba 😍

A to, co skrywa wnętrze jest intrygujące i zaskakujące.

"Szklany dom" to powieść przesiąknięta zapachem lasu i krwi...

Skrywa też rodzinne tajemnice...

Herringtonowie wraz z opiekunką wyjeżdżają do rezydencji Foxcote Manor. Jest to posiadłość znajdująca się w środku lasu. Rodzina pragnie tu odpocząć.

Dla dzieciaków - Hery i Teddy'ego jest to przygoda życia.

Zaś dla Jeannie to czas, by nabrać dystansu do przeszłości. Rok temu straciła dziecko. Rana na jej sercu jest świeża, dlatego pragnie uporać się z tragedią. Udaje jej się to, dzięki niemowlęciu porzuconemu w lesie. Herringtonowie postanawiają się nim zaopiekować, zatem jego istnienie zachowują w tajemnicy. Jedynie Rita - opiekunka dzieci - wykazuje się zdrowym rozsądkiem, zdając sobie sprawę z tego, że zatrzymanie dziecka, może zaważyć na dalszych losach rodziny. Jednak nikt nie chce jej słuchać. A przecież ich przyszłość jest krucha kal szkło...

W książce "Szklany dom" przeszłość miesza się z teraźniejszością, dzięki czemu ma się możliwość jeszcze bardziej zgłębić się życie Herringtonów.

Tutaj kłamstwo goni kłamstwo.

Tajemnica goni tajemnice.

Co się stanie, gdy sekrety ujrzą światło dzienne?

Autorka w doskonaly sposób wykreowała bohaterów oraz miejsce swojej powieści. Emocje wybierają z każdej ze stron. Wabią, kuszą, wywołują dreszczyk na całym ciele. Tajemniczy las, z jeszcze bardziej tajemniczym domem pobudzają wyobraźnię i budują napięcie. A dwa z pozory niepasujące do siebie wątki, łączą się w jedną spójną całość. Elementy układanki wskakują we właściwe miejsce, ukazując historię, która wciąga i zaskakuje.

Polecam!

Choć ostatnio mnie tutaj mniej, coś jednak podczytuje, coś czytam ciągiem bo nie mogę się oderwać, wchodząc w ten książkowy świat i te historie. Taką książką w ostatnim czasie był właśnie „Szklany dom” Eve Chase

która ukazała się nakładem @[Adres usunięty]ce

Niesamowicie wciągająca historia! Historia o poszukiwaniu siebie, jakby w życiu brakowało pewnego elementu. Jakbyś był niekompletny. Bez świadomości, że gdzieś tam, czai się jeszcze jakaś tajemnica. A jednak, nie jedna.

Rodzina i ich problemy, a przy tym tragedia. Bardzo dobrze wykreowani bohaterowie, których oczami nakreślona została cała historia.

Spodobało mi się od początku. Bardzo lubię kiedy motywy z przeszłości kształtują nam całą fabułę, kiedy historie toczą się dwutorowo, w tym wypadku w latach siedemdziesiątych i współcześnie. No i nie ukrywam, podoba mi się kiedy wszystko ładnie spłata się w całość i kończy dobrze. Ale czy ta historia tak właśnie się kończy?

Sami się przekonajcie! Mi bardzo się podobała!

Harringtonowie, rozdania dość wysoko postawiona, która wystawiona zostaje na próbę i to dość mocno. Posiadłość Foxcote Manor w której w związku z ostatnimi zdarzeniami musieli się znaleźć ma przynieść ukojenie, zwłaszcza Jeannie, którą pochłonął świat rozpaczy po ogromnej stracie.

I nagle wydarza się cud. Znalezione w lesie niemowlę może przynieść ukojenie nie tylko jej, ale również jej dzieciom i Niani, która czuwa nad bezpieczeństwem małoletnich.

To jednak nie takie proste, mrok, czający się w otaczającym lesie oraz utrzymanie w tajemnicy znalezionej dziewczynki jest bardzo trudne. Zwłaszcza, że wszystko może zmienić się jednego dnia…

Po wielu latach wypadek Rity, skłania Sylvie do wielu przemyśleń. Zaczyna drążyć, wyjaśniać, szukać. Czy bajka, którą matka raczyła ją przed snem w dzieciństwie może mieć cokolwiek z prawdą? Tak wiele zostało przemilczane, tak mało czasu mogło im pozostać, a ona wciąż nie wie, co matka tak skrzętnie ukrywała przez te wszystkie lata…

"Szklany dom" to emocjonująca powieść o rodzinnych tajemnicach i trudnej drodze poszukiwania przynależności. Powieść porusza trudne tematy straty dziecka, niedomówień rodzinnych i zdrady małżeńskiej. Bardzo ciekawą i inspirującą postacią jest Duża Rita, której niełatwe dzieciństwo odbija się na dorosłym życiu. Jednak książka nie jest przytłaczająca, czy smutna można w niej znaleźć nadzieję i tajemniczość. Całą historię poznajemy oczyma kilku bohaterów oraz w dwóch wymiarach czasowych. To bardzo udany zabieg, który pozwala czytelnikowi spojrzeć na sprawy z różnych aspektów.

"Szklany dom" to dla mnie mega ciekawy obyczaj z wątkiem kryminalnym.

Od samego początku wiemy, że w 1971 r. w lesie odnaleziono zwłoki, nie wiemy jednak kto zginął i dlaczego. Nie wiemy również kto zabił...

Autorka powoli odkrywa przed nami karty i podgrzewa atmosferę utrzymując napięcie. Naprzemiennie czytamy o losach bohaterów w 1971 r. oraz obecnie, tworząc sobie obraz całej fabuły. Przejścia są bardzo spójne i nie sprawiają trudności.

"Szklany dom" to historia rodziny Harringtonów,która zmagała się z kilkoma problemami, musiała sobie poradzić z rodzinną tragedią, a przede wszystkim musiała sporo ukryć przed światem zewnętrznym.

Bardzo zaskoczyło mnie zakończenie. Nie sądziłam, że tak dobrze uda się zamknąć wszystkie wątki.

Polecam na jesienne wieczory, książka jest mega ciekawa, intrygująca i tajemnicza. To doskonały obyczaj, gdzie w mrocznym lesie miłość miesza się z i tajemnicą. To obyczaj dla tych, którzy lubią tajemnicę i dreszczyku niepokoju 😉

Macie ochotę na klimatyczną, nieco mroczną, przesyconą rodzinnymi tajemnicami i pięknymi opisami opowieść? "Szklany dom" będzie strzałem w dziesiątkę! 💚

•

Początek lat 70., Harringtonowie w wyniku pożaru tracą dom w Londynie. Zmuszeni są do przeprowadzki do swojej wiejskiej posiadłości. Rezydencja Faxcote Manor położna jest w totalnej głuszy. Głęboki las i brak sąsiedztwa napawa lękiem niektórych członków rodziny. Dzieci są jednak zachwycone. Jest to dla nich duża odmiana po miejskim życiu. Dla ich matki ma być to również okres rekonwalescencji po stracie nowonarodzonego dzieciątka. Choć od tragedii minął rok, kobieta nadal nie może się z tym pogodzić i przechodzi depresję. Dojrzewającą Herą i małym Teddym zajmuje się głównie ich niania, Duża Rita. Pewnego dnia Hera znajduje w lesie niemowlę. Mimo protestów opiekunki, Harringtonowie postanawiają nie zawiadamiać odpowiednich służb i zatrzymać dziewczynkę. Leśna Dzidzia jest jak promyk nadziei dla całej rodziny. Tajemnica jednak w końcu wychodzi na jaw. I to w tragicznych okolicznościach. Na terenie Faxcote Manor znajdują się zwłoki mężczyzny.

Po latach Rita ma już swoje życie i własną rodzinę. Trafia do szpitala po wypadku nad urwiskiem, jest w śpiączce. A jej córka postanawia poszukać odpowiedzi na dręczące ją pytania. Niespodziewanie trafia do magicznego lasu, gdzie, krok po kroku, odkrywa sekrety matki i swoją przeszłość.

•

#szklanydom zaintrygował mnie swoją okładką, odurzył przenikliwą aurą i zachwycił niebanalną fabułą. 🥰 Zgrabne połączenie mrocznego thrillera z powieścią obyczajową. Polecam na długie, jesienne wieczory! 😍

•

Za egzemplarz dziękuję @[Adres usunięty]ce . ❤️

Najlepsze powieści to te nieoczywiste, skrywające wiele tajemnic, zachwycające wraz z rozwojem fabuły i w pełni angażujące w rozgrywane wydarzenia. Nic nie wskazywało, że "Szklany dom" wpisze się w ten trend, ponieważ nieświadomie założyłam, że czeka mnie lektura lekka i mniej zobowiązująca a jednak już po pierwszym rozdziale przepadłam bez reszty.

Eve Chase oparła swoją opowieść na tajemnicach rodzinnych a to zawsze kusi czytelnika i sprawia, że w zawrotnym tempie przerzucamy kolejne strony, by jak najszybciej rozwikłać wszechobecne sekrety. W dodatku powieść została otoczona mocnym, miejscami mrocznym, ciężkim klimatem i przedzieranie się przez tą gęstą atmosferę rodem z rasowego thrillera dostarczyło mi mnóstwa przyjemności. Od samego początku czułam, że wydarzenia obiorą nietypowy tor a losy bohaterów zmusiły mnie do analizowania ich wyborów co przełożyło się na moje pełne zaangażowanie w fabułę oraz rozmyślanie o niej nawet po odłożeniu powieści.

Rodzina Harringtonów zdecydowała się zatrzymać niemowlę znalezione w głębi lasu. Początkowo zaskoczeni takim rozwojem wydarzeń, teraz są zachwyceni, że w ich życiu zagościła radość w postaci tej cudownej dziewczynki. Nikt nie spodziewał się, że pociągnie to za sobą szereg zaskakujących, nie zawsze pozytywnych wydarzeń, bo przecież ktoś może szukać dziecka. Harringtonowie robią wszystko, by ukryć jej istnienie, ale pewnego dnia tuż obok ich posiadłości zostaje odnalezione ciało. I jak się później okaże, będzie to dopiero wstęp do zaskakujących, trudnych do wyjaśnienia wydarzeń, gdy nakryją się na siebie demony przeszłości. Po latach do tego bajkowego lasu wróci pewna kobieta, by odnaleźć odpowiedzi na swoje pytania i odkryje, że nic nie jest tutaj takie, jakim się wydaje.

Ależ to była wyjątkowa fabuła! Do samego końca trudno było mi przewidzieć finał wydarzeń a autorka z wprawą kluczyła między faktami, by w odpowiednich momentach zaskakiwać oraz dawać mi do myślenia. To historia, która pochwalić się może nie tylko licznymi zwrotami akcji czy skrajnymi emocjami, które nie opuszczały mnie nawet na krok, ale i tajemnicą, mroczną oraz niebezpieczną, która wprawiła w ruch machinę wydarzeń. Opowieść o rodzinie za wszelką cenę próbującej stworzy dom, ale nieumiejętnie rozkładającej priorytety zmieniła się w poszukiwanie swojego miejsca w świecie oraz dążenie do zrozumienia własnej tożsamości.

"Szklany dom" wydaje się łatwą książką, która pokazuje swoje wnętrze już na wstępie. To jednak tylko pozory, które tak jak tytułowe szklane ściany pokazują tylko to co chcemy widzieć. Eve Chase pozwala nam drążyć temat, doszukiwać się ukrytych znaczeń, utożsamiać się z bohaterami oraz odkrywać ich tajemnice a jednocześnie serwuje piękną, piekielnie emocjonalną historię rodzinną której się nie zapomina nawet długo po zamknięciu ostatniej strony.

Eve Chase stworzyła historię, która swoją tajemniczością i rosnącym napięciem powoduje, iż czytelnik nie potrafi się od niej oderwać.

"Las wygląda, jakby miał pożreć ich żywcem."

Początek nie był dla mnie łatwy, jeśli chodzi o wgryzienie się w fabułę. Nie jestem do końca pewna, czym to było spowodowane. Wiem natomiast, że im dalej brnęłam w historię rodziny Harringtonów i ich niani, Rity, przekonywałam się, że książka ma potencjał i jest warta poznania. "Szklany dom" pożerał mój czas, dzięki czemu wsiąkałam w pełną tajemnic intrygę i byłam świadkiem wydarzeń, z którymi nie chciałabym mieć do czynienia w rzeczywistości.

Dużą rolę odgrywają tutaj nie tylko bohaterowie, tajemnica, żałoba pogrążająca człowieka w rozpaczy, czy nawet agonii, lecz las, w którym wszystkie następujące wydarzenia mają miejsce. Czujemy jego klimat, niepewność wraz z każdym kolejnym krokiem. Oczywiście owe wrażenie odczuwa się dzięki bohaterom i ich emocjom.

Rita to postać, której nie da się nie lubić. Pozbawiona możliwości posiadania rodziny przelewa miłość na dzieci Harringtonów, przez co jej współczujemy, pragniemy dodać otuchy po tym, co ją spotkało. Może nie jest idealna, o czym się przekonacie, ale sprawia, że czuje się do niej sympatię.

Hera, jedno z dzieci, którym opiekuje się Rita, jest przykładem na to, jak brak uwagi rodzicielskiej wpływa na młodego człowieka. Jak wygląda postrzeganie takiej sytuacji przez tą osobę i do czego doprowadza. Sylvie, chcąc nie chcąc, doszukuje się prawdy na temat swojej przeszłości, a obecna sytuacja, w której się znajduje, podkręca i tak już ciężką atmosferę, którą można ciąć nożem.

"Obracam wiwarium, żeby przyjrzeć mu się z różnych stron. I wtedy to zauważam: miniaturowy dom wielkości pudełka zapałek, pokryty żywicą, osadzony w zagłębieniu wyściełanym mchem. Zmienia skalę całej reszty: paprocie stają się drzewami, kamień głazem. A mój niepokój tężeje i staje się czymś innym. Zobaczyłam las i już go nie odzobaczę."

"Szklany dom" czyta się z trzech perspektyw, co daje nam możliwość poznania bohaterek i ich spojrzenia na sytuację. Przeskakujemy z przeszłości do teraźniejszości, dzięki czemu Autorka nie odkrywa wszystkich kart naraz. Dozuje informacje, napięcie rośnie, a klimat posiadłości w środku lasu powoduje, że czuje się tę trudną atmosferę. Nie kalkulowałam jak historia się zakończy. Autorka sprawnie poprowadziła akcję, stworzyła w większości bohaterów, do których ma się mieszane uczucia, a to nadaje książce autentyczności. Naprawdę nie chcę zdradzać za wiele, byście w pełni mogli rozkoszować się w tej lekturze.

Piękna oprawa, przyjemny styl Autorki i nawet krótkie rozdziały sprawiają, że czyta się sprawnie i z rosnącą ekscytacją. Mam nadzieję, że i Was porwie ta książka, choć każdy ma prawo do własnej opinii.

W lesie znaleziono niemowlę. Pewna rodzina postanawia w tajemnicy przed wszystkimi je zatrzymać. Nie wie, że to dopiero początek kłopotów…

Zaciekawiła mnie okładka, nie ma co się oszukiwać. Przeczytałam opis i pomyślałam, że powinna mi się spodobać. Czy tak było?

Po części tak. Bardzo fajne połączenie obyczajówki pomieszanej z thrillerem. Są tajemnice, kobiety, które dla swojego dziecka zrobią wszystko. Ponadto ukazane są tutaj jako silne, zdeterminowane, zaradne i waleczne. Podoba mi się to. No i oczywiście nie obyło się bez wzruszeń gdy czyta się o porzuconym bezbronnym dziecku…

Styl autorki jest trochę zakręcony (podobno wcześniejsze książki również takie były). Musiałam mieć ciszę i spokój podczas czytania żebym nadążyła za wszystkim. Troszkę nie mogłam się na początku wkręcić, opisy mnie denerwowały a bohaterowie raz czy dwa mi się mylili. Mimo, że sprawnie się czytało czuję, że książka nie zostanie ze mną na długo. Ale jeśli szukacie właśnie takiej obyczajówki połączonej z thrillerem na jeden wieczór to może sięgniecie po nią?

Autor: Eve Chase

Tytuł: Szklany dom

Wydawnictwo: Kobiece

Od początku miałam problem ze zrozumieniem fabuły. Bohaterowie mi się mylili na każdym kroku. Pojawiło się przeplatanie przeszłości z teraźniejszością, lecz nie zostało nam objaśnione, kiedy dzieje się akcja.

Powodowało to moje zmieszanie

Nie mogłam się w nią wciągnąć. Prawie po 100 stronach zainteresowało mnie pewne wydarzenie. Wtedy zaintrygowałam się do poznania prawdy. Nie mogłam doczekać się tego, co zostało tutaj zawarte.

Niestety ekscytacja książką przeszła mi bardzo szybko. Była ona prowadzona w taki sposób, że nawet chciałam ją odłożyć. Zabrakło mi w niej tego czegoś, a najbardziej chodzi mi o emocje typowe dla kryminałów.

Dokończyłam ją, ale czułam, że jestem nią zmęczona. Zakończenie było dla mnie dziwne, tak jak cała książka.

Ocena 1,5/5

Współpraca barterowa.

Kłamstwo to prawdopodobnie jeden z najbardziej plastycznych motywów literackich. To właśnie na jego kanwie powstają często przerażające intrygi, to w jego mrocznych czeluściach skrywają się klucze do kolejnych ważnych odpowiedzi. Eve Chase dostrzegalnie się w tej zagadkowej aurze odnajduje – tworząc fabularny sekret sprawia bowiem, że historia nabiera nie tylko pożądanej tajemniczości, ale przede wszystkim staje się dziwnie niepokojąca. Szklany dom jest tego idealnym przykładem.

To nie jest klasyczny thriller, choć wyczuwa się w nim regularnie dawkowaną dozę napięcia. W odczuciu jest to przede wszystkim mocna powieść obyczajowa, z wyraźnie zarysowanym wątkiem dramatycznym. Czytelnik z dużą ciekawością przekracza próg domu rodziny Harringtonów, momentalnie wyczuwa panoszący się w nim posmak przebytej tragedii, szybko też zauważa, jak wiele poruszeń i codziennych radości przynosi im znalezione w lesie niemowlę. Z pewnością uważnie ich też obserwuje, stara się bacznie przeglądać barwnie prowadzone narracyjne przemyślenia, od początku jest bowiem świadomy, że obręb tej historii znacząco przerasta pierwotnie nakreślony kształt. I chociaż niektórych powiązań nietrudno się tu domyślić, pojawiają się też takie sceny, które zwyczajnie szokują. Może nawet zatrważają. Z pewnością natomiast sprawiają, że lektura nabiera wielu znaczeń.

Autorka zręcznie lawiruje między obranymi strefami czasowymi, prezentując naprzemiennie trzy intrygujące kreacje. Świetnie bawi się też formą narracyjną, stosując tę tradycyjną, częściowo oddając jednak głos wybranym bohaterkom. Ten zabieg odczuwalnie wymaga większej koncentracji, ale jednocześnie daje odbiorcy możliwość wnikliwej analizy kobiecych postaw. Czytelnik z łatwością dostrzega w nich silne i tym samym charakterne osobowości, wyczuwa też skryte głęboko potrzeby, bolesne tęsknoty oraz naturalnie tlące się pragnienia, mimowolnie czuje targającą nimi emocjonalną gorycz. Optycznie docenia także panującą tu ponurą aurę – to właśnie ciężkie, wręcz przygniatające tło położonej w gęstwinie lasu rezydencji sprawia, że lektura przybiera tak mroczną i alarmującą, wręcz nieco złowieszczą postać.

Szalenie angażująca książka! Niecodzienna zagadka fabularna, zręcznie poprowadzone sploty narracyjne i trzy charakterne kobiety, które walecznie dążą do prawdy – ta historia zaszywa myśli w gąszczu naznaczonego kłamstwem sekretu. Szklany dom nie jest rasowym thrillerem, to niezwykle wciągająca powieść obyczajowa o zauważalnie dramatycznym podłożu. Intrygująca, niebanalna i tajemnicza, wizualnie bardzo efektowna, epizodycznie wręcz zaskakująco filmowa. Eve Chase odurza także przenikliwą aurą – zaprasza bowiem do mrocznej scenerii, momentami dusznej, posępnej, w odczuciu niemal klaustrofobicznej.

Opis zapowiadał się ciekawie, dlatego się na nią zdecydowałam.

Rodzina Harringtonów przyjeżdża na lato do rezydencji Foxcote Manor. Nastoletnia Hera, jej brat Teddy ich matka i opiekunka. Cała czwórka spędza w miarę spokojnie czas, do momentu znalezienia w lesie niemowlęcia. Ich dni totalnie się zmieniają, Jeanne, która straciła rok wcześniej dziecko po porodzie bardzo chcę zatrzymać niemowlę.... I tu zaczyna się historia....

Historia prowadzona dwutorowo, ale o tym dowiadujemy się dużo później, teraźniejszość i przeszłość. Na początku nie mogłam się połapać z imionach i ogólnie jakoś mnie drażniło jak czytałam. Dopiero po połowie zrobiło się ciekawie i mnie wciągnęło. Wtedy to ciężko było mi odłożyć książkę, bo ciekawiło mnie co będzie dalej.

Thiller/kryminał/sensacja? No z każdego po trochu, ale mnie to jakoś mocno w napięciu nie trzymało, taka lekka jakaś ta historia, choć autorka podkreślała odczucia bohaterów, to mnie o dziwo jakoś nie ruszało. Ucieszyło mnie zakończenie, jak to się fajnie złożyło i wyjaśniło. Miałam dwa typy kto zabił i jeden z nich to było właśnie to ;) Może gdybym czytała od razu więcej, dłużej wciągnęło by mnie szybciej, może.. bo nie od razu wiadomo, że dzieje się to w rożnych latach. Później wszystko się układa w jedną całość i wszystkie kawałki układanki wpadają na swoje miejsce.

Ogólnie podobało mi się i dzieci Rity jakoś od razu ułożyły mi się, że to te a nie inne. Ciekawa historia opowiedziana lekko chaotycznie na początku.

Wydawało mi się, że autorki nie znam, a jednak. Kiedyś zaczęłam czytać jej książkę i nie skończyłam, bo początek też taki zakręcony. Teraz wiem, że to jej styl i wezmę ją z półki i zacznę od początku i skończę, mam nadzieje, że będzie jak z tą :)

Polecam wam ją, bo choć nie wciąga na początku, to ma fajne, leśne opisy i można sobie wyobrazić ten las, dom... Okładka Szklany dom, świetnie oddaje historię

Trzy kobiety.

Jeden zapomniany dom.

Jedno odnalezione w lesie dziecko.

I niezliczone tajemnice.

Cóż, nie będę ukrywać, że najpierw mój wzrok przyciągnęła fenomenalna okładka, która idealnie oddaje wnętrze tej powieści. Chase posługuje się niezwykle plastycznym, obrazowym piórem, przez co poszczególne sceny pojawiały się w mojej wyobraźni niczym najlepsze filmowe kadry. Do tego osadzenie akcji w stojącej w gęstwinie lasu posiadłości, kompletnie odciętej od świata zewnętrznego, nadaje jej dodatkowo ponurego, wrecz klaustrofobicznego klimatu.

Eve zgrabnie bawi się dwoma ramami czasowymi, nieustannie przeplatając losy bohaterek. Co prawda książka ta nie jest rasowym thrillerem i szczerze mówiąc zdecydowanie bliżej jej do obyczajowego dramatu, ale unoszące się w powietrzu tajemnice i konsekwencje niewypowiedzianych słów odpowiednio budują narastające z każdą stroną napięcie.

To, co dość mocno wyróżnia tę pozycję na tle innych, to silne kobiece postaci. To właśnie one są trzonem tej historii i tym samym nadają jej głęboką warstwę emocjonalną. I chociaż każda z nich jest kompletnie inna, każda zmaga się z innymi problemami, to wszystkie łączy jedno - są matkami, które dla swoich dzieci zrobią wszystko. Chase w swoim dziele porusza motyw bolesnej straty, tęsknoty, wyraźnych różnic społecznych i nieodpartej potrzeby przynależności.

"Szklany dom" to historia przesiąknięta rodzinnymi tajemnicami, w której las w naturalny sposób staje się z jednym z bohaterów. Polecam!