Sześć Cztery

Książka "Sześć cztery" Hideo Yokoyamy to kryminał jedyny w swoim rodzaju, bardzo nietypowy. Interesuję się Japonią i wszystkim co z nią związane, więc ten tytuł mnie zainteresował ponieważ cała akcja dzieje się w Japonii. Nie jest to książka, którą się czyta za jednym zamachem od deski do deski, ponieważ liczy 747 stron. Osobiście nie lubię tak grubych książek, bo ciężko je się czyta nie wyginając kartek, a nie lubię niszczyć książek podczas czytania. Tak jak już wspomniałam akcja toczy się w Japonii, główny bohater to policjant, który najpierw jest śledczym w dziale kryminalnym, a później przechodzi do działu prasowego policji. Z domu ucieka jego córka i myślałam, że z nią będzie związana akcja kryminału, ale nie dotyczy zupełnie innej spray. Nie ma tutaj przez cały czas akcji, a jednak wciąga, bo chciałoby się wiedzieć kiedy ta akcja nastąpi. Dużo jest opisów o specyficznej pracy działu prasowego w policji, jej współpracy z prasą i innymi mediami, są opisy zależności w policji. Zupełnie inna specyfika niż u nas. Jest też korupcja, tragedie policjantów i tu zaczyna się prawdziwa akcja, która jak już się zaczęła to musi dobrnąć do końca. Przed czternastu laty, nie udaje się złapać porywacza - mordercy małej dziewczynki, tragedia rodziców jest wielka. Ojciec postanawia wraz z jednym z byłych policjantów, biorących wtedy udział w akcji odnaleźć i ukarać sprawcę tej tragedii. Desperacja ojca daje wspaniałe rezultaty. W świetny sposób dochodzi do tego kto to był, akcja ujawnienia mordercy rozegrana jest w bardzo podobny sposób jak sprawa sześć cztery z przed czternastu laty. Nasz główny bohater również brał udział zarówno w pierwszej jak i w drugiej akcji, jest świetnym śledczym i na nowym stanowisku się bardzo męczy, jednak jego końcowy wybór zaskakuje. Nietypowy kryminał wart przeczytania, pomimo tej technicznej niedogodności, o której wspomniałam. Bardzo polecam. (książkę posiadam z serwisu [Adres usunięty])

"Sześć cztery" jest powieścią dość powszechnie zachwalaną. Jej opis zapowiada niesłychanie wciągającą i intrygującą fabułę. Ja, niestety, znalazłam tu bardzo rozwleczoną, powolną akcję, która zamiast całkowicie mnie pochłonąć, zwyczajnie zniechęciła. Ogrom bohaterów o dość skomplikowanych i jednocześnie podobnych do siebie nazwiskach też nie ułatwiał mi sprawy. Ogólnym plusem jest wyjaśnienie na odwrocie okładki, kto kim jest, powiązania i tym podobne, jednak odrywanie się od powieści, żeby sprawdzić, o kogo chodzi w danym fragmencie, chyba nie jest dobrym rozwiązaniem.

Wyjątkowo dłużyło mi się czytanie tej powieści. Uwielbiam książki, które nie pozwalają mi się od siebie oderwać. W których każda kolejna strona potęguje napięcie. Tutaj tego nie doświadczyłam, czego bardzo żałuję. Większość fabuły opiera się na przepychankach między policją, a dziennikarzami. Spiski, intrygi, tajemnice, podejrzane układy, stołeczne, japońskie służby. Bardzo lubię tego typu elementy w literaturze, ale tym razem zostały one tak skonstruowane, że naprawdę nie byłam w stanie zachwycić się tą powieścią. Momentami wręcz nie mogłam się skupić i przyłapywałam się na tym, że odpływałam myślami z dala od fabuły...

Całość na: [Adres usunięty]

Styczeń 1989 roku. Przez pięć dni rodzice siedmioletniej uczennicy wsłuchują się w żądania porywacza swojej córki. Już nigdy nie zobaczą jej żywej, a sprawca nie zostanie ujęty. Sprawa o kryptonimie „Sześć Cztery” wyląduje w katalogu zbrodni niewyjaśnionych.

Nie sposób nie zauważyć, że powieść została porównana do Millenium Stiega Larssona. Czy słusznie? Trochę tak, ale głównie za sprawą klimatu książki, swoistego „po nitce do kłębka”, powolnego procesu badania śladów i dochodzenia do prawdy. „Sześć – Cztery” to w dużej mierze powieść opowiadająca o strukturze pracy japońskiej policji, o kulturze i funkcjonowaniu w społeczeństwie tego ok. 127 milionowego państwa. Mikami przez 20 lat pracuje dla Wydziału Zabójstw i zostaje „,zdegradowany”, bo w jego odczuciu – i moim również – to kara, do Wydziału Prasowego. Dlaczego nie próbował się sprzeciwić? I tu natykamy się na obraz bierności i posłuszeństwa, które w tym kraju są cechami narodowymi. Obserwujemy pracę oraz roszady dokonujące się na wysokich stanowiskach policyjnych. Widzimy karierowiczów, którzy swoją przyszłą posadę zawdzięczają koneksjom, a nie własnym umiejętnościom. To również powieść o zmaganiach policji z mediami, o przekazie i przepływie informacji, o tym w jakim świetle powinno się przedstawić fakty, tak by nikomu nie zagrażały. Sprawa o kryptonimie „Sześć-Cztery” zostaje wyciągnięta z archiwum głównie za sprawą wizyty komisarza generalnego. Trzynaście lat po uprowadzeniu dziewczynki sprawie grozi przedawnienie, jednak Mikami po raz kolejny przegląda akta i trafia na nowe ślady. Okazuje się również, że pewne wątki śledztwa „wyciekły” poza Wydział. Czy kierownikowi Wydziału Prasowego uda się poskładać nowe tropy i natrafić na ślad nieuchwytnego porywacza?

W „Sześć - Cztery” Hideo Yokoyama umieścił bardzo wiele postaci. Trudne do zapamiętania nazwiska nie ułatwiały lektury, niekiedy gubiłam się i nie wiedziałam, czy osoba o której mowa, występowała już wcześniej na stronach powieści, czy jest zupełnie nowa, dopiero z kontekstu można było mniej więcej się połapać, o co chodzi. Książka nie obfituje w krwawe, sensacyjne sceny, ani w nagłe zwroty akcji. Cała powieść utrzymana jest w jednostajnym, powolnym rytmie, gdzie krok po kroku zbliżamy się do odkrycia prawdy. Wielbiciele dynamiki nie mają czego szukać w „Sześć – Cztery”, jednak będzie to lektura idealna dla osób, które poza wątkiem kryminalnym szukają w książkach otoczki społeczno-obyczajowej oraz wzajemnych zależności. Wątkiem, który mnie zaskoczył, było zaginięcie córki głównego bohatera. I nie chodzi i o samo zaginięcie jako takie, jednak o szanse i możliwości odkrycia, co się dzieje z własnym dzieckiem, których Mikami do końca nie wykorzystuje. A może to kolejny przykład na karność i nie wychylanie się poza ramy swoich obowiązków? To pozostawiam Waszej ocenie.

Powieść jest obszerna i dopracowana, liczy prawie 750 stron, mnogość egzotycznie brzmiących imion i nazwisk sprawia, że trzeba poświęcić jej więcej czasu. Polecam, bo to kawał (i to dosłownie ;) świetnej książki. Mam nadzieję, że wciągnie Was podobnie jak mnie.

"Sześć cztery" to oryginalny i trzymający w napięciu kryminał, który działa na czytelnika jak magnes – trudno się od niego oderwać, więc radzę zarezerwować sobie na lekturę sporo wolnego czasu. Liczącą niemal siedemset pięćdziesiąt stron powieść pochłania się jednak jednym tchem, znajdując w niej również uniwersalne refleksje.

Nie przypominam sobie, bym wcześniej czytała japońską powieść kryminalną. Ten fakt w dużej mierze zadecydował o tym, że sięgnęłam po książkę Hideo Yokohamy. Nie ukrywam, że zachęciło mnie też porównania do szwedzkiego "Millennium", trylogii, która – moim zdaniem – zwróciła uwagę nie tylko na skandynawskie kryminały, ale i obnażyła prawdę o tematach uważanych za niewygodne, z przemocą wobec kobiet na czele.

"Sześć cztery" to proza jedyna w swoim rodzaju, gdyż osadzona w realiach bardzo odmiennych od naszej kultury i naszego prawodawstwa. Czytelnika na pewno zaskoczą gierki, a nawet wojny prowadzone między przedstawicielami policji i mediami, których przedstawiciele ostro domagają się np. ujawniania nazwisk i adresów ofiar przestępstwa i podejrzanych czy oskarżonych – rzecz u nas nie do pomyślenia, chociażby ze względu na ustawę o ochronie danych osobowych.

Intryga kryminalna nie odbiega jednak od europejskich standardów. Główny bohater, policjant Yoshinobu Mikami, po latach sięga do zapomnianych akt porwania i zabicia siedmioletniej dziewczynki.

Przed trzynastu laty sprawie nadano tytułowy kryptonim "Sześć Cztery", ale pogrzebano ją wśród wielu innych niewyjaśnionych śledztw. Teraz okazuje się, że na jaw wychodzą różne zaniedbania, a nawet matactwa, w które uwikłani są koledzy Yoshinobu. On sam niewiele może zdziałać, gdyż obecnie zepchnięty został do roli rzecznika prasowego, jednak nie może pozostać obojętny wobec sprawy, która spędza mu sen z powiek.

Na kwestię zaginięcia dziecka Mikami jest szczególnie wyczulony, gdyż jego nastoletnia córka kilka miesięcy temu uciekła z domu i nie wiadomo, co się z nią dzieje. Czy dziwne, głuche telefony, które od czasu do czasu odbiera jego żona są sygnałami od córki, czy raczej głupimi dowcipami jakiegoś narwańca, czy może dziełem przypadku?

Znalezienie odpowiedzi na te pytania okazuje się równie trudne, co wyjaśnienie sprawy sprzed lat i nagłego bieżącego uprowadzenia dziecka, które bardzo przypomina sprawę o kryptonimie "Sześć Cztery". Naśladowca czy były kidnaper? A może kolejna zbieżność?

Pytania i wątpliwości się mnożą, Mikami popada w konfkikt z przełożonymi, kolegami, dziennikarzami, a nawet z żoną. Jak w takich warunkach dać sobie radę z zawodowymi obowiązkami i własnymi problemami?

Rzeczywistość zdaje się przerastać głównego bohatera, jednak jego desearacka walka przynosi efekty. Może niekoniecznie dokładnie takie, jakich by się spodziewał, ale zaskakujące i to bardzo.

Przyznam, że bardzo polubiłam policjanta Yoshinobu. Nie jest to żaden przystojniak ani supermen, wręcz przeciwnie – nie grzeszy urodą, wydaje się człowiekiem zagubionym, rozżalonym i skrzywdzonym przez przełożonych; trudno mu też znaleźć wspólny język z żoną i nieraz ma ochotę rzucić wszystko w diabły. Jednak w decydujących chwilach potrafi wykazać się cywilną odwagą, honorem i determinacją, nawet jeśli miałby zapłacić za to zawodowymi konsekwencjami.

Dzięki szczegółowym opisom działań Mikamiego mamy okazję poznać styl i warunki pracy japońskich policjantów. Jak już wspomniałam, niektóre reguły rządzące tym światem różnią się od europejskich standardów, jednak niezmienne pozostaje dążenie do wyjaśnienia zagadek i ujawnienia prawdy, nawet jeśli miałaby ona okazać się niewygodna czy wstrząsająca.

"Sześć Cztery" to nie tylko powieść kryminalna. To również wciągająca proza psychologiczna i obyczajowa, od której naprawdę trudno się oderwać. Jeśli ktoś lubi zręczne połączenie kryminalnych zagadek i intryg z opisami prywatnego życia śledczych, to książka Hideo Yokohamy powinna spełnić jego oczekiwania.

Ja polecam ją z czystym sumieniem!

BEATA IGIELSKA

Bycie policjantem jest bardzo trudnym, odpowiedzialnych i stresującym zawodem. Yoshinobu Mikami (imię, nazwisko) to mężczyzna, który w 1989 roku brał udział śledztwie dotyczącym porwania siedmioletniej dziewczynki. Aktualnie mija czternaście lat od kiedy sprawa nie została rozwiązana. Okup zabrał porywacz, a dziecko zostało zamordowane. Nikt nie wie, kto za tym wszystkim stoi. Niestety Mikami, po dwudziestu latach ciężkiej pracy, został przeniesiony do Biura Prasowego. Awansowano go na szefa, lecz dla policjanta to jak kula w serce. Jest zdeterminowany pracować do upadłego, aby powrócić na wymarzone stanowisko komisarza w Sekcji Pierwszej lub Drugiej (dochodzeniówka, sprawy kryminalne etc.). Czy uda mu się sprostać nowym zadaniom? Czy pogarszająca się sytuacja rodzinna nie zniszczy jego planów? Jak zareagują na niego dziennikarze nienawidzący współpracy z policją? A może to jego koledzy po fachu zdecydują się wbić mu tysiące ostrzy w plecy? I dlaczego głuche telefony ponownie rozdzwoniły się w japońskich mieszkaniach? Co ma z tym wspólnego sprawa sprzed czternastu lat?

Co lubię w tego rodzaju literaturze? Jest w niej taki ogrom wszystkiego, a pasuje do siebie absolutnie każdy elementy. Jak autor tego dokonał? Myślę, że jest to związane z kulturą japońską. Tam niedopowiedzenia zastąpione są milczeniem albo przelotnymi urywkami myśli. Autor postanowił pokazać wszystkie aspekty z życia policjanta. Nie tylko pracę w biurze, w terenie, relacje z kolegami i przełożonymi, ale również rodzinne tragedie i waśnie. W ten sposób mogłam poznać bohatera z każdej jego strony. Rozumiałam jego zachowania, postanowienia, głupie, a nawet pochopne decyzje, wybuchy złości oraz kłębiące się chmury nad jego życiem.

Sześć. Cztery jest jak orzechy dla mózgu. Zdecydowanie polecane!

Więcej o książce na:

[Adres usunięty]

Zapraszam!

NIEZŁY, ROZRYWKOWY THRILLER

Japońska kultura popularna towarzyszy mi właściwie od najmłodszych lat. Serial animowany "Muminki", który powstał właśnie w Kraju Kwitnącej Wiśni, był moją ukochaną wieczorynką z dzieciństwa, potem pojawiła się "Czarodziejka z Księżyca", "Pokémon", "Dragon Ball"... A ja chłonąłem mangi i anime, by wreszcie dać się uwieść fali horrorów azjatyckich, a potem patrzeć, jak zainteresowanie twórczością z tamtych rejonów słabnie. Ostatnio jednak zaczęły pojawiać się głosy o fali azjatyckich kryminałów i choć wydaje się to być szumne hasło, bo nie można tego porównać z wciąż popularną skandynawską falą, na naszym rynku pojawiło się kilka ciekawych pozycji. Jedną z nich jest "Cztery Sześć" powieść (i to solidnych rozmiarów), którą reklamowano, jako policyjną "Grę o tron" tudzież japoński odpowiednik sagi "Millenium". I chociaż nie jest to żadne wybitne dzieło, muszę przyznać, że książka Hideo Yokoyamy czyta się całkiem dobrze, nawet jeśli niczym szczególnym się nie wyróżnia.

Fabuła powieści pozornie nie należy do skomplikowanych. Oto w roku 1989 zostaje porwana dziewczynka i choć rodzice spełniają polecenia kidnapera, wszystko kończy się tragicznie. Sprawie zostaje nadany tytułowy kryptonim „Sześć Cztery”, ale niczego to nie zmienia – policjantom nie udaje się wyjaśnić zagadki tej zbrodni.

Trzynaście lat później, kiedy śledztwo staje się już niemal przedawnione, dawne akta znów wychodzą na światło dzienne, kiedy znika córka policjanta, Yoshinobu Mikamiego. Mężczyzna bezskutecznie stara się ją znaleźć, jednocześnie zmagając z problemami zawodowymi. Niestety, to dopiero początek koszmaru, który z każdą chwilą coraz bardziej zmienia się w walkę z czasem. Czy funkcjonariuszom uda się rozwiązać sprawę? I czy będą w stanie ocalić uprowadzone dziewczyny?

Czy japońska literatura czymś wyróżnia się na tle dzieł z innych krajów? Bo przecież zarówno komiks, jak i animacja są dla Japończyków bardzo charakterystyczne. Trudno jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie. Z jednej strony tradycyjne powieści z tamtych stron różniły się już samą konstrukcją, z drugiej zachodnie wpływy tak bardzo je zmieniły, że współcześnie straciły swoją indywidualność. "Sześć Cztery", gdyby nie nazwiska bohaterów, nazwy miejsc i orientalne drobiazgi typu kobanów – specyficznych budek policyjnych, nie wyróżniałoby się niczym szczególnym na tle innych dreszczowców.

Oczywiście nie oznacza to, że powieść Hideo Yokoyamy jest zła. Nic bardziej mylnego. "Sześć Cztery" to dobry kryminał, lekko napisany, ale wciągający, intrygujący i mający całkiem niezły klimat. Początek, co prawda, choć już od pierwszych stron na czytelników czeka konkretna akcja, jakoś mnie nie porwał. Dopiero wraz z rozwojem fabuły, powieść zaczęła angażować mnie coraz bardziej. Ciekawi bohaterowie (a jest ich naprawdę wielu), udana zagadka, do tego dobre poprowadzenie całości sprawiły, że "Sześć Cztery" czytało mi się naprawdę przyjemnie, a orientalne smaczki tylko dodały całości charakteru.

Do tego powieść jest naprawdę dobrze napisana. Nie wybitnie, ale to w końcu pozycja rozrywkowa i jako taka sprawdza się znakomicie. Styl jest lekki, a całość, choć liczy 700 stron, nie nuży. Miłośnicy thrillerów i kryminałów na pewno będą bardzo z "Sześć Cztery" zadowoleni.

"Ludzie, którzy docierają na sam szczyt - ci o największych zdolnościach przetrwania - zawsze pilnują swoich sekretów. A jeśli pozwolą im wyjść na jaw, natychmiast przegrywają."

Świeże, nietuzinkowe, ciekawe doświadczenie czytelnicze. Pysznie smakująca powieść, natychmiast wchodzimy w fantastycznie wykreowany klimat, stopniowo odnajdujemy się w gąszczu postaci i mnogości intryg, chętnie dajemy poprowadzić po frapujących kryminalnych brzmieniach, które chociaż prowadzone w spokojnych rytmach, to mają pożądany specyficzny urok. Złożone, pogmatwane, niełatwe do rozwikłania relacje między służbami public relations a środowiskiem dziennikarskim, między wydziałem administracji policji a wydziałem dochodzeń kryminalnych, dostarczały satysfakcjonującego wyzwania w poznawaniu i rozszyfrowywaniu.

Szalenie odpowiadało mi zapętlenie skomplikowanych zależności, podgrzewanych animozji, przerośniętych ambicji, spiskowych idei. Inteligentnie, błyskotliwie, wnikliwie, z wyczuciem, a przede wszystkim realnie. Wszystko przesiąknięte tajemnicami, sekretami i tajnymi informacjami. A przecież kluczem w sprawnym komunikowaniu jest odpowiedni dostęp do wiedzy, to gwarancja prawidłowego funkcjonowania i szczerości intencji. Odcinając wgląd w istotne fakty zamyka się efektywny dialog, doprowadza do powstawania i mnożenia plotek, multiplikowania szumu informacyjnego, wywoływania atmosfery podejrzeń i podgrzewania konfliktów. A co jeśli komuś wyjątkowo zależy na zamydleniu rzeczywistości, skłóceniu grup społecznych, niedopuszczeniu do pewnych wydarzeń czy zatuszowaniu niewygodnych danych?

Chwytając książkę wkraczamy w mroczne i brudne partykularne interesy, śledzimy roszady stanowisk pracy, patrzymy na metody pracy poszczególnych środowisk. Wielokrotnie dziwiłam się, że tak właśnie rozkładają się siły, że w ten sposób można się odnosić, że przyjęty jest taki sposób uległości i podporządkowania, ale akurat te aspekty wydały mi się szczególnie zajmujące, zwłaszcza w kontekście moich zainteresowań zawodowych i japońskiej perspektywy. Frapująco przyglądałam się technikom działalności biura prasowego, zasadom współpracy z reprezentantami środków masowego przekazu, zasadności embarga, sposobom tworzenia komunikatów. Doskonale uwidaczniała się kultura japońska, sposób okazywania szacunku i nauka pokory.

Powieść napisana z rozmachem, wokół ciekawego wątku kryminalnego zapleciono też dramatyczne podłoże życia osobistego głównego bohatera. Mieszanka emocji, która doskonale się sprawdziła, wciągnęła czytelnika w surowe i bezwzględne posłuszeństwo wobec przełożonych, jednocześnie zaangażowała w jednostkową perspektywę. Narracja przekonująca, płynna, sugestywna, stawiająca na duży stopień szczegółowości, oczami wyobraźni znajdujemy się w odpowiednim miejscu, czasie, gronie osób. Pomimo sporej objętości książkę czyta się sprawnie i wygodnie, owszem wymaga skupienia, zwłaszcza przy przyswojeniu licznych tożsamości postaci, ale w tym pomaga zamieszczony na początku schemat nazwisk, stanowisk i układów.

Nierozwiązania zagadka porwania i zabójstwa siedmiolatki sprzed czternastu lat zmierza ku przedawnieniu, policja okazała się bezsilna w jej rozwiązaniu, pomimo przeznaczonych na to ogromnych funduszy, licznego personelu i elastycznych jednostek czasu. Sprawa o kryptonimie Sześć Cztery okazała się potężną skazą na wizerunku organów ścigania, wielką porażką dochodzeniówki. Teraz znów głośno domaga się uwagi, staje się podstawą wizytacji komisarza generalnego policji, stojącego na szczycie tokijskiej piramidy. Trwają przygotowania do prestiżowego spotkania, jednak nagle zaczynają przybierać niepokojący i nieoczekiwany obrót.

W środku wydarzeń znaczącą rolę pełni Yoshinobu Mikami, wcześniej komisarz zarządzający zespołem terenowym wydziału kryminalnego, teraz zaś szef biura prasowego. Atrakcyjnie przedstawiono dychotomiczny rzut na jego karierę, rozgrywaną partię minimalizowania strat, pojedynek w sferze etycznych wartości, przyspieszony sprawdzian osobowości. Co łączy porwanie dziecka, zaplanowane z dbałością o najmniejsze szczegóły i brutalną bezwzględnością, z obecnie toczącą się grą manipulacji i bezpardonowej walki w otoczeniu wewnętrznym policji? Jaki jest udział w tych przepychankach reprezentantów mediów? Kto wygra, a kto straci?

[Adres usunięty]

„'Porządny uczynek zawsze się odpłaci', zwykł mawiać ojciec Mikamiego. Dobro zawsze wraca, chciał przez to powiedzieć, lecz jako niewykształcony i prosty człowiek wolał używać własnych słów."

Z okładki krzyczy napis: Japońskie „Millennium”. Muszę powiedzieć, że poza pieczołowicie dopracowaną fabułą powieści – w niczym nie przypomina trylogii Larssona, i dobrze. Nie przepadam za porównywaniem do klasyków. Poza tym tamtejsza kultura nie jest mi jakoś blisko znana. Jedyna japońska książka, która trafiła do moich rąk w całym życiu to „Norwegian Wood” Hurakiego Murakamiego. Wspominam ją z nostalgią, ponieważ wtedy miałam fioła na punkcie Beatlesów. Dzięki niej poznałam nieco specyficzną literaturę Wschodu. Hideo Yokoyama – autor powieści kryminalnych, w tym „Sześć cztery” – zyskuje przy bliższym poznaniu. Drobiazgowość, dogłębna analiza, umiejętne zwieńczenie akcji i te nieco irytujące niedopowiedzenia – to wszystko w jednym thrillerze. A do tego frapujący tytuł. Czym jest to „Sześć cztery”?

Koniec lat 80’ – wielka tragedia u jednej z rodzin, kiedy to zostaje porwana ich siedmioletnia córeczka. Porywacz żąda 20 milionów jenów. Rodzice niestety tracą dziecko, a kryptonim sprawy Sześć Cztery na zawsze ląduje do zbiorów spraw niewyjaśnionych. Dopiero po trzynastu latach zbrodnia powoli wychodzi na światło dziennie, kiedy w rodzinnym domu porwanej dziewczynki ze sprawy Sześć Cztery ma zjawić się sam komisarz generalny policji. W dodatku policjant Mikami, zrozpaczony z powodu zaginięcia własnej córki, próbuje odnaleźć się w świecie Biura Prasowego dokąd został przeniesiony z Biura Śledczego. Po serii głuchych telefonów, nie traci nadziei, że to ona… i nadal żyje. Kiedy dochodzi do podobnego porwania, Mikami zagląda do dawnych akt Sześć Cztery.

Co czuję po przeczytaniu tej niesamowicie wciągającej powieści? Z jednej strony złość, z drugiej zachwyt. Autor z niesamowitą plastycznością wprowadza nas w wir japońskiej biurokracji. Za sprawą stanowiska, jakie dzierży Yoshinobu Mikami, tj. Dyrektor Biura Prasowego – możemy z bliska dojrzeć jak funkcjonuje dziennikarstwo w Japonii. Powieść to nie tylko dobry thriller, ale i literatura pokazująca oblicze społeczeństwa Japończyków. Nie każdemu przypadnie do gustu ten sposób narracji – spokojny, wyważony, wpędzający w zaułki i budujący umiarkowane napięcie. Ci, którzy uwielbiają dynamiczną akcję, będą czuli się zawiedzeni. Hideo Yokoyama wprowadza nas w sprawę Sześć cztery dość powoli. Powracają wydarzenia z przeszłości, które nie tylko prześladują Mikamiego, ale i wpływają na całe życie niektórych policjantów. Główny bohater łączy po kolei wszystkie elementy układanki – koniec bywa zaskakujący. Autor jednocześnie obdarowuję” Mikamiego ciężarem własnego nieszczęścia w postaci zaginionej córki. Musi ON walczyć nie tylko o swoją karierę utrzymującą go przy życiu, ale także o Minako, od której czuje, że się oddala. Małżeństwo wisi na włosku – każde z nich chciałoby, żeby ich dziecko wróciło. Kiedy dochodzi do ponownego porwania, które przypomina to sprzed trzynastu lat, jest nie tylko zrozpaczonym ojcem, ale myśliwym tropiącym ofiarę. Yokoyama z całą pewnością kreśli bardzo szczegółowe portrety psychologiczne bohaterów. Mimo wszystko brakowało mi więcej wątków z osobistego życia każdego z nich, a mniej „spraw papierkowych” z Biura Prasowego. To, czego nie wybaczę autorowi – to zakończenie. Tyle pytań nasuwa się po ostatnim zdaniu, że autor spokojnie mógłby napisać kolejną część, mając taki talent to opisywania wszystkiego z drobiazgowością.

Będąc przed pierwszymi stronami „Sześć Cztery”, spodziewałam się czegoś zupełnie innego. Miałam wrażenie, że ten thriller będzie krążył głównie wokół porwania córki Mikamiego, a nie sprawy Sześć Cztery. Tymczasem skosztowałam dużej dawki polityki. Bardzo zaciekawił mnie wątek rodziny Mikamiego, przeszłości Minoko i początków ich związku – które zostały pobieżnie potraktowane. Dystans, umiar i skromność w wyrażaniu uczuć to coś, co z pewnością opisuje styl Hideo Yokoyamy i charakteryzuje ich bohaterów – Japończyków. Całość oceniam na dobry thriller, jednak uczulam, że nie wszystkim może trafić w gust. Mi na początku było ciężko wgryźć się w całą historię. Bywały rozdziały, które niemiłosiernie nudziły. Cały czas miałam jednak w głowie pytania o to, czy historię zakończy happy end.

Powieść obsypana literackimi nagrodami. W samej Japonii sprzedano milion egzemplarzy, w sześć dni od premiery. Prawa do wydania sprzedano do kilkunastu krajów, a osławiony”New York Times” uznał ją za jedną z najlepszych powieści 2017 roku. Można by wymieniać tak długo.

Można jeszcze wspomnieć, że sama powieść według nieomylnej opinii czytelników kojarzy się, z słynną serią Millenium. Także nie wypadało nie znać, takiego dzieła. Przystąpiłem więc do lektury. A o czym opowiada książka”Sześć Cztery”?

W 1989 roku zostaje uprowadzona siedmioletnia dziewczynka. Porywacz kontaktuje się z rodzicami w sprawie okupu. Rodzice spełniają żądania przestępcy, jednak dziewczynka nigdy już nie wraca do domu. Sprawa pod kryptonimem Sześć Cztery nigdy nie zostaje wyjaśniona, a jej akta trafiają do katalogu spraw niewyjaśnionych. Mijają lata. Pewien policjant bezskutecznie poszukuje zaginionej córki. Wizyta komisarza generalnego, który nakazuje wrócić do akt dawnej sprawy, skłania policjanta do wznowienia dochodzenia. Jednak teraz wychodzą na jaw niezwykle istotne fakty, które znacząco zmienią spojrzenie na tą sprawę. Jednak to co odkryje sprawi, że jego życie nie będzie już takie jak kiedyś. Zdarzy się coś, o czym policjant raczej nie chciałby wiedzieć. Przekonajcie się sami.

Podsumowując, chciałbym nadmienić, że japońscy pisarzy mają dziwną manię pisania powieści. Nie umiem tego wyjaśnić, ale już po pierwszych stronach umiem rozpoznać, czy autor nie jest aby Japończykiem. Trzeba przeczytać, żeby to zrozumieć. Nie powtarzalny styl, być może to mam na myśli. Co do porównań do Millenium, chodzi tu przede wszystkim o sposób skonstruowania narracji, senną atmosferę i powolne dochodzenie do najważniejszego. Czyli kto zabił i dlaczego.

Interesujące jest także ukazanie społeczeństwa japońskiego. Życie w biurze, czy prywatne, które tutaj przeplatają się ze sobą. Całość wyszła znakomicie i czyta się tą powieść z rosnącym zainteresowaniem. A samo rozwiązanie zagadki jest zaskakujące, a rzadki to przykład w dzisiejszych kryminałach. Tym bardziej polecam.

Fabuła jest jak gęste płótno, wręcz niebywale ciasno utkana, stworzona z perfekcyjnych nici - elementów. Nic tu nie jest pozostawione przypadkowi, nic nie pozostaje zawieszone w próżni, żaden wątek nie kończy się ot tak nagle. To daje przewagę japońskiemu autorowi nad wieloma twórcami europejskich i amerykańskich czytadeł, z których spora część nie powinna nigdy zostać wydana.

Poza tym ogromna symbolika, która przebija przez całą powieść. W Sześć cztery wszystko ma swój cel, drobne z pozoru czynności dnia codziennego urastają do rangi wielkiego symbolu o ukrytym znaczeniu. Trudno to nawet wytłumaczyć w kilku słowach, trzeba przeczytać żeby zrozumieć.

I po raz kolejny wspomnę o cierpliwości i wyzwaniu, jakim bez wątpienia jest lektura tej książki. Czytelnik musi przebrnąć przez symbolikę i nauczyć się ją wiązać z fabułą, zaakceptować jej obecność w książce z pozoru będącej kryminałem.

No i samo zakończenie, totalnie zaskakujące. Przy czym należy zaznaczyć, iż owo zakończenie to nie kilka ostatnich stron jak to bywa w innych książkach), a blisko 200, czyli mniej więcej 1/4 książki. Przez początkowe ponad 400 stron akcja jest powolna, opisana drobiazgowo. Gdy nadchodzi zakończenie całość rusza błyskawicznie i dopiero wtedy się dzieje, oj dzieje....bo wcześniej tak naprawdę niewiele się dzieje, przynajmniej w naszym rozumieniu tego słowa.Wspomniałam już o tym, iż kilkakrotnie nieomal zasnęłam w trakcie lektury...:(

Książkę czyta się kiepsko, ale i dobrze, w zależności od tego, o który jej fragment chodzi.

Fragmenty z grupy...czyta się dobrze to strony, które po umiarkowanie udanym początku zaskoczyły mnie bardzo pozytywnie, o wiele bardziej niż się spodziewałam

W książkę bez wątpienia trzeba się wczytać i przyzwyczaić do innego stylu pisarskiego, do japońskich nazw, imion, kultury.

Nie przerażajcie się trudnym początkiem i czytajcie dalej. Niech was nie zrazi ogromna ilość bohaterów o dziwnych imionach, nazwiskach, często też trudnych do rozróżnienia (co jest czym, co jest imieniem, co nazwiskiem,a co ksywką) danych personalnych. Yokoyama tak wszystko nakreślił, że nic wam się nie pomyli, choć początek lektury może zapowiadać coś zgoła innego.

Wytrwałości. Jak przebrniecie przez ok. 250-300 pierwszych stron będzie już z górki :)

Ostatnio coraz bardziej interesuję się sprawami kryminalnymi. Czytaliście kiedyś coś w tym stylu? Podobało Wam się? Mnie bardzo. Dlatego chciałam więcej. Ostatnio w ręce wpadają mi także książki dotyczące Japonii, pisane przez Japończyków. To również zaczyna mnie interesować, dzięki temu lepiej poznaję ten kraj i jego twórców. Gdy tylko pojawiła się możliwość przeczytania ,,Sześć cztery" byłam zachwycona.

,,Spójrz na dzisiejsze społeczeństwo, tylu w nim dziwaków i szaleńców"

Byłam zaskoczona, gdy dowiedziałam się, że autorem książki jest mężczyzna, a nie kobieta (to nic dziwnego z moją znajomością japońskiego), w dodatku powieść nie była debiutanckim tomiszczem. W rzeczywistości Hide Yokoyama napisał wiele opowiadań oraz nagradzanych i ekranizowanych historii. W Japonii wyszedł już nawet film oparty na fabule ,,Sześć cztery", w Polsce dopiero czeka nas premiera książki.

Jednym z największych dramatów przeżywanych przez rodzinę jest porwanie dziecka. Jednolita całość się rozsypuje, brakuje jednej osoby, spalającej relacje. Rodzice dziecka wiedzą, że jeszcze ich pociecha żyje, lecz mają związane ręce, życie ukochanej osoby zależy od porywacza.

,,Wszelkie, nawet te najbardziej niewiarygodne fantazje ożywały, kiedy prawdę maskowała zasłona anonimowości. Wszystko stawało się możliwe"

Na policji takie sprawy zdarzają się często. Oczywiście mówimy o Japonii, kraju o wiele większym od Polski i jakimś niemałym miasteczku. Porwań jest bardzo dużo, co innego w małej mieścinie, gdzie stanowi to rzadkość.

Yoshinobu Misaki jest szefem Biura Prasowego, wcześniej był śledczym.

,,Wciąż szukał własnego miejsca w policji"

Obecnie użera się z dziennikarzami i szuka własnej córki. Od czasu jej zaginięcia nie jest w stanie przykładać się do pracy tak jak dawniej. Dlatego współraca z żurnalistami chyli się ku upadkowi. Wtedy rozpoczyna się koszmar.

Do małego miasteczka przyjeżdża komendant generalny policji w celu zweryfikowania sprawy sprzed lat, mowa o śledztwie o kryptonimem ,,Sześć cztery", jest to nierozwiązana przez lata bolączka policji. Brakuje tylko roku do jej przedawnienia, jedynie dwunastu miesięcy. Ktoś z góry chce ją rozgrzebać.

Mowa o porwaniu siedmioletniej dziewczynki, w którym policja nie zdołała wygrać walki z porywaczem, który zabił niczemu niewinne dziecko. Rodzice byli zrozpaczeni, policja również, dali ciała.

Jednak sprawa wciąż jest w ruchu, coś nie jest do końca, jest w tym jakaś tajemnica.

Dodatkowo w sprawie węszy jeden z ważniejszych ludzi w administracji.

Aż 750 stron książki, ogrom czytania, wiele stron i satysfakcji.

,,Przypadek może zdefiniować całe życie"

Japoński pisarz pokazuje jak powinno się pisać książki kryminalne. Jest w tym mistrzem, zaciekawia nas, pokazuje nam tajemnicę, rąbek jej rozwiązania, sprawia, że mamy chęć na dalsze czytanie w celu dowiedzenia się co ma nam do przekazania i na końcu z wybuchem ujawnia sekret.

A główny bohater to cud, może jego wygląd nie został wspaniale opisany, lecz co najważniejsze został idealnie ujęty jego charakter, wszelkie cechy śledczego, które zawsze sprawiają, że uwielbiam czytać kryminały.

Razem z bohaterami traciłam nadzieję, a także zyskiwałam. Ich emocje odbijały się na mnie, zresztą nic dziwnego, zostały one bardzo starannie dopracowane. Nawet bardziej niż dialogi od strony technicznej, do których, szczerze aż tak dużej wagi nie przykładając, czytając, często przymyka się oko na szczegóły, chłonąc historię.

Bardzo mi się podobało pozostawienie japońskich nazw np. czegoś, czego polskim odpowiednikiem jest łóżko; oraz to, że wszelkie nieznane słowa z języka japońskiego zostały wytłumaczone, dzięki temu książka zdobyła u mnie duży plus.

Muszę wspomnieć o jednym minusiku, który rzucił mi się w oczy. Albowiem sprawa osobiście związana z naszym dawnym śledczym nie została rozwiązana. Nieco się na tym zawiodłam, przywiązałam się do niej i miałam nadzieję, że będzie miała pomyślny koniec.

Oczywiście książka mi się podobała, serdecznie ją Wam polecam i czekam na coś jeszcze od tego autora, oczywiście wydanego po polsku.

[Adres usunięty]

„'Porządny uczynek zawsze się odpłaci', zwykł mawiać ojciec Mikamiego. Dobro zawsze wraca, chciał przez to powiedzieć, lecz jako niewykształcony i prosty człowiek wolał używać własnych słów."

Z okładki krzyczy napis: Japońskie „Millennium”. Muszę powiedzieć, że poza pieczołowicie dopracowaną fabułą powieści – w niczym nie przypomina trylogii Larssona, i dobrze. Nie przepadam za porównywaniem do klasyków. Poza tym tamtejsza kultura nie jest mi jakoś blisko znana. Jedyna japońska książka, która trafiła do moich rąk w całym życiu to „Norwegian Wood” Hurakiego Murakamiego. Wspominam ją z nostalgią, ponieważ wtedy miałam fioła na punkcie Beatlesów. Dzięki niej poznałam nieco specyficzną literaturę Wschodu. Hideo Yokoyama – autor powieści kryminalnych, w tym „Sześć cztery” – zyskuje przy bliższym poznaniu. Drobiazgowość, dogłębna analiza, umiejętne zwieńczenie akcji i te nieco irytujące niedopowiedzenia – to wszystko w jednym thrillerze. A do tego frapujący tytuł. Czym jest to „Sześć cztery”?

Koniec lat 80’ – wielka tragedia u jednej z rodzin, kiedy to zostaje porwana ich siedmioletnia córeczka. Porywacz żąda 20 milionów jenów. Rodzice niestety tracą dziecko, a kryptonim sprawy Sześć Cztery na zawsze ląduje do zbiorów spraw niewyjaśnionych. Dopiero po trzynastu latach zbrodnia powoli wychodzi na światło dziennie, kiedy w rodzinnym domu porwanej dziewczynki ze sprawy Sześć Cztery ma zjawić się sam komisarz generalny policji. W dodatku policjant Mikami, zrozpaczony z powodu zaginięcia własnej córki, próbuje odnaleźć się w świecie Biura Prasowego dokąd został przeniesiony z Biura Śledczego. Po serii głuchych telefonów, nie traci nadziei, że to ona… i nadal żyje. Kiedy dochodzi do podobnego porwania, Mikami zagląda do dawnych akt Sześć Cztery.

Co czuję po przeczytaniu tej niesamowicie wciągającej powieści? Z jednej strony złość, z drugiej zachwyt. Autor z niesamowitą plastycznością wprowadza nas w wir japońskiej biurokracji. Za sprawą stanowiska, jakie dzierży Yoshinobu Mikami, tj. Dyrektor Biura Prasowego – możemy z bliska dojrzeć jak funkcjonuje dziennikarstwo w Japonii. Powieść to nie tylko dobry thriller, ale i literatura pokazująca oblicze społeczeństwa Japończyków. Nie każdemu przypadnie do gustu ten sposób narracji – spokojny, wyważony, wpędzający w zaułki i budujący umiarkowane napięcie. Ci, którzy uwielbiają dynamiczną akcję, będą czuli się zawiedzeni. Hideo Yokoyama wprowadza nas w sprawę Sześć cztery dość powoli. Powracają wydarzenia z przeszłości, które nie tylko prześladują Mikamiego, ale i wpływają na całe życie niektórych policjantów. Główny bohater łączy po kolei wszystkie elementy układanki – koniec bywa zaskakujący. Autor jednocześnie obdarowuję” Mikamiego ciężarem własnego nieszczęścia w postaci zaginionej córki. Musi ON walczyć nie tylko o swoją karierę utrzymującą go przy życiu, ale także o Minako, od której czuje, że się oddala. Małżeństwo wisi na włosku – każde z nich chciałoby, żeby ich dziecko wróciło. Kiedy dochodzi do ponownego porwania, które przypomina to sprzed trzynastu lat, jest nie tylko zrozpaczonym ojcem, ale myśliwym tropiącym ofiarę. Yokoyama z całą pewnością kreśli bardzo szczegółowe portrety psychologiczne bohaterów. Mimo wszystko brakowało mi więcej wątków z osobistego życia każdego z nich, a mniej „spraw papierkowych” z Biura Prasowego. To, czego nie wybaczę autorowi – to zakończenie. Tyle pytań nasuwa się po ostatnim zdaniu, że autor spokojnie mógłby napisać kolejną część, mając taki talent to opisywania wszystkiego z drobiazgowością.

Będąc przed pierwszymi stronami „Sześć Cztery”, spodziewałam się czegoś zupełnie innego. Miałam wrażenie, że ten thriller będzie krążył głównie wokół porwania córki Mikamiego, a nie sprawy Sześć Cztery. Tymczasem skosztowałam dużej dawki polityki. Bardzo zaciekawił mnie wątek rodziny Mikamiego, przeszłości Minoko i początków ich związku – które zostały pobieżnie potraktowane. Dystans, umiar i skromność w wyrażaniu uczuć to coś, co z pewnością opisuje styl Hideo Yokoyamy i charakteryzuje ich bohaterów – Japończyków. Całość oceniam na dobry thriller, jednak uczulam, że nie wszystkim może trafić w gust. Mi na początku było ciężko wgryźć się w całą historię. Bywały rozdziały, które niemiłosiernie nudziły. Cały czas miałam jednak w głowie pytania o to, czy historię zakończy happy end.

Rok 1989.

Siedmioletnia Shoko Amaiya wybrała się na wizytę do wujka, z której już nigdy nie wróciła. Została porwana, a ostatnią osobą, która ją widziała był jej szkolny kolega. Niebawem rodzice dziewczynki dostali telefon od porywacza. Pod żadnym pozorem mieli nie zawiadamiać policji. Niestety jej ojciec, bogaty biznesmen, zadzwonił na policję i poinformował ich o sytuacji. Organy ścigania zastawiały zasadzkę na porywacza, ale mimo to udało mu się wymknąć. Jakiś czas później ciało dziewczynki zostaje odnalezione w bagażniku zardzewiałego auta. Nierozwiązana sprawa „Sześć Cztery” trafia do archiwum zbrodni niewyjaśnionych.

Kryptonim „Sześć Cztery” ma związek z sześćdziesiątym czwartym rokiem Shōwa, podczas którego doszło do porwania.

Rok 2002.

Sprawa sprzed trzynastu lat nadal zostaje w pamięci wszystkich. Z okazji jej rocznicy szef Biura Prasowego Komendy Głównej Prefektury D., Yoshinobu Makimi otrzymuje od przełożonego polecenie zorganizowania wizyty komisarza Narodowej Agencji Policyjnej. Makimi ma odwiedzić ojca zamordowanej dziewczynki, żeby nakłonić go na spotkanie z komisarzem. Jednak wyniszczony bólem Amaiya nie chce wyrazić na nie zgody. Jakby tego było mało Yoshinobu już od kilku miesięcy bezskutecznie poszukuje swojej córki, a giną kolejne nastolatki…

Hideo Yokoyama totalnie mnie zaskoczył. Jego książka wcale nie opiera się na akcji pędzącej na łeb, na szyję, a mimo to niesamowicie wciąga. Fabuła jest precyzyjnie utkaną siecią intryg, tajemnic i sekretów, które prowadzą do zaskakującego finału. Autor postawił na powolną, ospałą akcję, co okazało się strzałem w dziesiątkę. Dzięki temu mógł niespiesznie przeprowadzać czytelnika przez toczące się śledztwo, bez pomijania najdrobniejszych szczegółów i detali. O samym porywaczu dostajemy jedynie strzępki informacji, które tylko nagromadzą napięcie i nakręcają do dalszego czytania, żeby wreszcie mieć okazję dowiedzieć się czegoś więcej. To wszystko zostało owiane klimatyczną japońską kulturą. „Sześć Cztery” nie była tym czego się spodziewałam, ale nie narzekam, bo wbrew pozorom okazała się naprawdę ciekawa.

Największy koszmar rodziny, tajemnice sprzed lat, przeszłość która nie daje o sobie zapomnieć. Oto podstawy powieści Hideo Yokoyama "Sześć cztery", książki mającej zadatki na ciekawy thriller.

Yoshinobu Mikami, główny bohater w powyższej powieści, od kilku miesięcy bezskutecznie poszukuje swojej zaginionej córki. Przez trzy miesiące nie pojawił się żaden ślad jej obecności ani najmniejsza informacja o tym, co może się z nią dziać. Znikają kolejne nastolatki, pojawiają się pytania i żadnych odpowiedzi. Wszystko to prowadzi na jeden trop sprzed kilkunastu lat, do roku 1989, kiedy to rodzice zaginionej siedmiolatki spełniali prośby porywacza i nigdy nie zobaczyli już córki żywej. Sprawca nie został ujęty a sprawa "sześć cztery" trafiła do akt niewyjaśnionych zbrodni. Wszystko wskazuje na to, że sprawa sprzed lat powraca do bohaterów ze zdwojoną siłą.

Tak rozpoczyna się pościg za nieuchwytnym celem, który niemal do ostatnich stron będzie stanowił zagadkę nie tylko dla Mikami, ale również dla samego czytelnika. Tym sposobem niespieszna akcja na którą postawił Hideo Yokoyama zmienia się w świadomą wędrówkę za porywaczem oraz szczegółowe rozkładanie na czynniki pierwsze zbrodni i zawikłanego śledztwa. Wydawać by się mogło, że ten gatunek wymusza na autorach pędzącą na złamanie karku fabułę, w której wciąż od nowa pojawiają się ślepe tropy i ciemne zaułki, ale autor skutecznie zrywa z tym stereotypem. Niemal boleśnie powolna akcja przyprawia o zawrót głowy, gdy wciąż niewyjaśnione pytania nie dają spokoju a kolejne ofiary giną bez wieści.

Tempo akcji idealnie łączy się z podjętym tematem, który mocno bazuje na wydarzeniach z przeszłości. Główny bohater dostrzegając pewne podobieństwo między wcześniej niewyjaśnioną sprawą "sześć cztery" prowadzi czytelnika na liczne tropy i nie rozwiązane do tej pory tajemnicze ślady. Wszystko to zaskakująco łączy się w czasie, dzięki czemu przeszłość nakłada się na teraźniejszość i czytelnik może czuć się miło zaskoczony obrotem sprawy oraz ujawnionym w finale sekretem, którego trudno było się domyślić. Jednak to całość fabuły od początku do końca najbardziej intryguje - niemal leniwa akcja kolejno ujawniająca na światło dnia nieodkryte do tej pory tajemnice, główny bohater który dystansuje się od czytelnika i przekazuje mu jedynie skrawki swoich emocji (a przecież łączy w sobie rolę zrozpaczonego ojca oraz samozwańczego łowcy porywacza), szczegółowość scen oraz wciąż zbyt mała wiedza na temat porywacza sprawiają, że książkę czyta się szybko i z większym niż można przypuszczać na początku zaangażowaniem.

W samym środku pościgu za nieuchwytnym celem Hideo Yokoyama ukazał ciemne strony japońskiej biurokracji oraz funkcjonowanie japońskiego społeczeństwa. Zabarwił powieść nowym, nieznanym mi do tej pory klimatem japońskiej kultury i sprawił, że otrzymałam ciekawą historię. Jednak "Sześć cztery" to nie jest powieść dla każdego - to bardziej propozycja dobrej lektury na leniwy wypoczynek, niewiele mająca wspólnego z charakterystycznym dla tego gatunku dynamicznym tempem. Jednak wciąż pojawiające się nowe fakty nie pozwalają odłożyć książki do ostatniej strony co zostaje nam wynagrodzone w intrygującym finale. Dlatego polecam przekonać się samemu, czy odnajdziecie się w fabule jednocześnie zapewniając, że ja jestem mile zaskoczona.

Sześć cztery pokochałam całym sercem. To świetny, momentami poruszający thriller!