Strażacy

Dobra książka, dobrze napisana i super się czyta. Tak twierdzi narzeczony 😁

"... trzeba wycinać. Kawałek po kawałku. Centymetr po centymetrze. Niektóre stały się częścią konarów. Przy panującej już szarówce oddzielenie ludzkiej, zmasakrowanej tkanki od kory jest praktycznie niemożliwe. W sumie Strażacy wycinają z tego drzewa 30 ciał. W różnym stanie. Większość zmiażdżona, rozczłonkowana, wprasowana. Na coś takiego nie można się przygotować. Ani psychicznie, ani sprzętowo."

Skończyłam właśnie czytać książkę Strażacy i próbuje pozbierać myśli. Nie spodziewałam się takiej dawki emocji, wrażeń, bólu, szokujących i makabrycznych scen. Kilka razy musiałam przerywać czytanie, by uspokoić oddech, bo po prostu bym się poryczała.

W tej książce nie znajdziecie lukrowanych bajeczek o superbohaterach. To opowieść o najtrudniejszej walce, zarówno psychicznej i fizycznej. Walce o ludzkie życie podczas najtragiczniejszych akcji, które wydarzyły się w przeciągu ostatnich 40 lat w Polsce.

Straszny pożar lasów, który stał się śmiertelna pułapką, gdzie samo powietrze parzyło a ogień igrał ze strażakami zaskakując ich z każdej strony. Powódź w 1997 roku, która zalewała wszystko, zamieniając ulice Wrocławia w rzekę pełną fragmentów ludzkich ciał.

Katastrofa w 11 piętrowym budynku, w którym wybuch gazu zmiótł 3 piętra.

Zderzenie pociągów na trasie Warszawa - Kraków w 2012 czy makabryczny wypadek przeciążonego PKSu, w którym śmierć poniosły 32 osoby a 43 zostało ciężko rannych.

Autorzy odważnie opisali przebieg tych katastroficznych wydarzeń, relacje świadków a przede wszystkim wspomnienia strażaków oraz ich przeżycia. Nie dość że ryzykowali życiem to często ludzie wyżywali się na nich oskarżając m.in. o kradzieże, czy to że nie spieszyło im się do ratowania poszkodowanych.

Realistyczne opisy sprawiają, że mamy przed sobą makabryczny widok pełen śmiertelnych ofiar, widzimy heroiczną walkę strażaków będących pod wpływem mega dawki adrenaliny, świadków i ofiary, które przeżyły biegające wkoło w szoku. Patrzymy na tą relacje i przeżywamy ją. Bezradność, współczucie, podziw. To książka, która ściska za serce i którą trzeba przeczytać.

Nie wiem jaką siłę psychiczną trzeba mieć, żeby zostać strażakiem. Podejrzewam, że siłę superbohatera. Podziwiam i szanuję Straż Pożarną najbardziej ze wszystkich służb. Jak zdecydowana większość Polaków. Cieszę się więc, że powstał o nich reportaż.

Kilka wielkich historii z życia polskich strażaków (i z życia Polski bo każda z nich była szeroko komentowana w naszym kraju). Łączy je ich bohaterstwo i tragiczne okoliczności. Za to za każdym razem zmienia się otoczenie. Są opowieści o ogniu, wodzie, powietrzu i ziemi. O wypadkach drogowych, masowych, wybuchach, powodziach i pożarach lasów. W książce jest zawarty prawie pełen przekrój działalności strażaków. Prawie, bo ciągle dochodzą im nowe obowiązki. A pomocy psychologicznej, która jest wręcz niezbędna - jak na lekarstwo. Tym bardziej, że jest ona potrzebna nie tylko po traumatycznych przeżyciach. Często po brawurowych akcjach zaczyna szerzyć się mowa nienawiści, komentarze i krytykanctwo, które czasem boli nawet bardziej...

Książka pozostawia po sobie przekonanie, że Straż Pożarna to niekwestionowani bohaterowie, ale również przeraża bezdusznością i nieprzewidywalnością żywiołów oraz ludzkiej głupoty (jak w przypadku wybuchu w 11-piętrowym bloku, który najprawdopodobniej spowodował jeden z lokatorów, chcący w ten sposób wyłudzić pieniądze z odszkodowania. Zginęło kilkadziesiąt mieszkańców, ON sam również. Blok trzeba było wyburzyć...).

Brakuje mi jedynie więcej teraźniejszości i kolorowych zdjęć. Przytaczane historie są w większości zapisami zdarzeń, które miały miejsce w latach 90. 

Ale to drobiazgi. Materiał na kolejną książkę, bo o strażakach można, i trzeba według mnie, pisać wiele. 

Przeczytajcie książkę, która słusznie ma napisane na okładce: "Pierwsza książka o brawurowych akcjach Polskiej Straży Pożarnej"

Od kilku lat namiętnie oglądam seriale o strażakach. Zaczęłam od ,,Chicago fire", później pojawili się ,,Strażacy", a ostatnio pochłaniam ,,Station 19" oraz ,,9-1-1". Dzięki tym serialom nabrałam ochotę, aby poznać, jak wygląda prawdziwa praca straży pożarnej w Polsce. Już jakiś czas temu, przeglądałam różne strony internetowe w poszukiwaniu informacji. Jednak jak zobaczyłam zapowiedź książki ,,Strażacy" Pasztelańskich to nie mogłam się oprzeć i wiedziałam, że muszę przeczytać tę pozycję.

Nie potrafię ukryć, że początkowo się trochę zawiodłam na tej książce. Przed rozpoczęciem czytania tej książki nie przeczytałam nawet opisu z tyłu okładki. Po prostu wiedziała, że jeśli jest to książka o strażakach to muszę ją przeczytać. A w tym opisie pojawia się: ,,Przeczytaj o największych i najgłośniejszych akcjach polskich strażaków.", co mogłoby być już podpowiedzią o czym jest ta książka. Nie przeczytałam tego, więc myślałam, że będą to historie o strażakach z lat aktualnych, opis może jakiś mniejszych akcji, ale bardziej przybliżającym nam, jak wygląda dzień pracy strażaka. Tak, więc rozczarowałam się, że większość opisanych historii jest z lat 90.

Opisane historie nie są złe, kiedyś już o nich słyszałam, a teraz miałam okazję dokładnie się dowiedzieć, co tam się działo. Przyglądałam się, jak wyglądała wtedy praca służb ratunkowych. Niektóre fakty mnie zaszokowały i wstrząsnęły. A jak czytałam o wybuchu gazu w bloku mieszkaniowym to sama zaczęłam się tego bać, a wcześniej nawet o tym nie myślałam. Na szczęście, tego samego dnia akurat był przegląd instalacji gazowej w moim bloku, co mnie uspokoiło.

Książkę ,,Strażacy" czyta się bardzo szybko, jednak nie można powiedzieć, że obojętnie. Opisane historie oraz emocje na pewno zostaną ze mną dłużej. Uprzedzam, że opisano tu historie katastrof masowych, więc nie będzie to książka dla każdego.