Straszliwe młode damy i inne osobliwe historie

"Straszliwe młode damy..." to zbiór oniryczno-fantastycznych opowiadań, w których realizm magiczny przeplata się z groteską. Obietnica, że będą to mroczno-baśniowe utwory zadziałała na mnie niczym najlepszy wabik, tym bardziej, że po Kelly Barnhill spodziewałam się wysokiego poziomu i niebanalności.

Tych dziewięć mocno surrealistycznych opowiadań określiłabym mianem dziwnych i niekonwencjonalnych. Są to jedne z najbardziej osobliwych utworów jakie kiedykolwiek czytałam i jak dla mnie tego surrealizmu jest tu aż nadto, jako czytelniczka czułam się nim mocno przygnieciona. Mało tu logiki, mnóstwo metafor, niedokończonych wątków, niedopowiedzeń. Często zakończenie nie jest traktowane jako finał utworu. Aby w pełni zrozumieć przekaz autorki trzeba się na te opowiadania wewnętrznie otworzyć, gdyż tylko będąc w pełni zaangażowanym otworzą się przed nami tajemnice fantastycznego świata.

Moje pierwsze podejście do tego zbioru nie było udane, po przeczytaniu wybranego opowiadania, którym wówczas był "Owad i astronom" porzuciłam książkę zupełnie nieprzygotowana na taką dawkę "inności".

Kiedy pierwsze niezadowolenie minęło postanowiłam dać tym opowiadaniom jeszcze jedną szansę. Wśród wszystkich opowiadań polecam najbardziej: "Pani Sorensen i Sasquatch", którego bohaterka wystrychnęła wszystkich zalotników na dudka i wybrała życie z dziwnym potworem oraz "Elegia dla Gabrielle" opisujące przygody dziewczynki, która odziedziczyła uzdrawiające moce. Wkraczając do tego świata miałam poczucie, że oto znalazłam się w dość osobliwym świecie pełnym anomalii, w którym wszystkie granice zostają zatarte. Możliwe są tu związki ludzi i zwierząt, czary i magia jest tu na porządku dziennym. Styl wszystkich opowiadań jest spójny, jednak nie każde z nich jest godne polecenia. Znajdziemy tu rozważania na temat życia po śmierci, miłość, władzę, zazdrość, sposoby przeżywania żałoby. Swoją konwencją przypominały mi nieco Baśnie Braci Grimm.

Podsumowując powyższe nie jestem tymi opowiadaniami ani zachwycona, ani oczarowana. Jak dla mnie zmieszczono w nich zbyt dużo dziwności niż można by się tego spodziewać, co zaburzyło odbiór tekstu.

Zbiór niezwykłych, onirycznych i surrealistycznych historii, które mogą zaskoczyć niejednego czytelnika, mnie zaś zostawiły z mętlikiem w głowie. Po ukończeniu lektury nasunęła mi się jedna podstawowa myśl - nie jest to lektura dla wszystkich. Nie jestem nawet pewna, czy była to lektura dla mnie!

Kto jednak mógłby się nad nią pochylić? Z pewnością miłośnicy nieoczywistości, oryginalności, osoby, które lubią dopatrywać się głębokiej symboliki i którym nie przeszkadza ulotna nutka grozy w tle.

Najbardziej przypadło mi do gustu drugie opowiadanie, przywodzące na myśl motyw rodem z wiktoriańskiej opowiastki z dreszczykiem. W połączeniu z subtelnym, a jednocześnie sugestywnym stylem autorki, okazało się dla mnie najciekawszym (choć też i najłatwiej przyswajalnym tekstem). Na uwagę zasługuje sposób, w jaki Kelly Barnhill mówi o emocjach. Jej narracja bywa tajemnicza i niedosłowna, lecz gdy już pojąć tok myślenia postaci, nietrudno wyłowić niuanse i wskazówki, które powiodą nas do konkluzji, zwykle słodko-gorzkiej lub po prostu gorzkiej.

Pisarka żongluje słowem i nastrojem, by w każdym z opowiadań zaznaczyć coś innego i na co innego zwrócić uwagę odbiorcy; w każdym tekście należy wręcz spodziewać się odkrywania na nowo podtekstów i odczytywania symboli. Opowiadania łączy niepowtarzalny, mglisty nastrój, spotykany często w tekstach z pogranicza gatunku weird, tutaj jednak skierowany przede wszystkim do czytelnika uduchowionego i wrażliwego na uczucia bohaterów.

„Straszliwe młode damy i inne osobliwe historie” zdecydowanie może być określona mianem „dziwnej”, lecz jest to również rzecz świeża, jedyna w swoim rodzaju. A w dodatku przewrotna w uroczy i niewinny sposób.

Recenzja powstała dla grupy dyskusyjnej i bookstagrama Fantastyka na luzie.

Zbiór niezwykłych, onirycznych i surrealistycznych historii, które mogą zaskoczyć niejednego czytelnika, mnie zaś zostawiły z mętlikiem w głowie. Po ukończeniu lektury nasunęła mi się jedna podstawowa myśl - nie jest to lektura dla wszystkich. Nie jestem nawet pewna, czy była to lektura dla mnie!

Kto jednak mógłby się nad nią pochylić? Z pewnością miłośnicy nieoczywistości, oryginalności, osoby, które lubią dopatrywać się głębokiej symboliki i którym nie przeszkadza ulotna nutka grozy w tle.

Najbardziej przypadło mi do gustu drugie opowiadanie, przywodzące na myśl motyw rodem z wiktoriańskiej opowiastki z dreszczykiem. W połączeniu z subtelnym, a jednocześnie sugestywnym stylem autorki, okazało się dla mnie najciekawszym (choć też i najłatwiej przyswajalnym tekstem). Na uwagę zasługuje sposób, w jaki Kelly Barnhill mówi o emocjach. Jej narracja bywa tajemnicza i niedosłowna, lecz gdy już pojąć tok myślenia postaci, nietrudno wyłowić niuanse i wskazówki, które powiodą nas do konkluzji, zwykle słodko-gorzkiej lub po prostu gorzkiej.

Pisarka żongluje słowem i nastrojem, by w każdym z opowiadań zaznaczyć coś innego i na co innego zwrócić uwagę odbiorcy; w każdym tekście należy wręcz spodziewać się odkrywania na nowo podtekstów i odczytywania symboli. Opowiadania łączy niepowtarzalny, mglisty nastrój, spotykany często w tekstach z pogranicza gatunku weird, tutaj jednak skierowany przede wszystkim do czytelnika uduchowionego i wrażliwego na uczucia bohaterów.

„Straszliwe młode damy i inne osobliwe historie” zdecydowanie może być określona mianem „dziwnej”, lecz jest to również rzecz świeża, jedyna w swoim rodzaju. A w dodatku przewrotna w uroczy i niewinny sposób.

Recenzja powstała dla grupy dyskusyjnej i bookstagrama Fantastyka na luzie.

Niekoniecznie typowa fantastyka, na dodatek stworzona przez nieznaną mi autorkę to coś, co po prostu musiałam sprawdzić. Zwłaszcza że o opowiadaniach ze zbioru „Straszliwe młode damy i inne osobliwe historie” słyszałam same pozytywne opinie. Nie przewidziałam jednego: to realizm magiczny.

Teksty stworzone przez Kelly Barnhill są jednocześnie bardzo od siebie różne i bardzo do siebie podobne. Autorka z jednej strony eksperymentuje z formą, ale z drugiej właściwie wszystkie opowiadania stawiają właśnie raczej na ową formę, a nie na samą opowieść, są ślicznie poetyckie i mają nostalgiczno-baśnowy klimat. To sprawia, że przynajmniej teoretycznie powinny mi się spodobać. Bo o ile nie lubię książek smutnych w ponury sposób, to nostalgia jest już czymś, co po prostu zazwyczaj mi się podoba.

Z tym że taka ilość realizmu magicznego już mnie po prostu przerasta. Czytając te opowiadania, miałam wrażenie, że rozmijam się z wrażliwością Barnhill o jeden krok. Że czasem kilka drobnych zmian sprawiłoby, że te opowieści byłyby czymś naprawdę dla mnie. Niestety, muszę się chyba pogodzić z tym, że w tym przypadku po prostu pomiędzy mną a autorem nie do końca zagrało. Zdarza się – w końcu nie wszystko jest dla wszystkich.

Ten zbiór zawiera dziewięć tekstów, w tym jedną mikropowieść. I przyznaję, że większość z nich, włącznie z ostatnim, trochę zlewają mi się w jedno. Tak naprawdę moją uwagę zwróciły trzy i te teksty uważam za naprawdę dobre.

Pierwszym jest tekst otwierający zbiór, czyli „Pani Sorensen i Sasquatch”. To opowieść traktująca o pewnej młodej wdowie, która była dotychczas w szczęśliwym związku, z człowiekiem, którego naprawdę kochała. I która dla swojego męża przytłumiła część ze swoich umiejętności. Brakowało mi w tym tekście mocniejszego zakończenia, ale jest smutne i urokliwe, dlatego dla samego klimatu warto się z nim zapoznać.

Następne w kolei, „Otwórz drzwi, a wleje się światło” jest definitywnie moim ulubionym opowiadaniem ze zbioru. Ma ciekawą formę: dwójka zakochanych w sobie ludzi pisze do siebie nawzajem listy, a po każdym z nich narrator dopisuje to, czego bohaterowie w nich nie zawarli. W nim nie brakuje mi niczego i choć nie jest to najlepsze opowiadanie, jakie poznałam w życiu, to na pewno przynajmniej na jakiś czas zostanie mi w pamięci.

Ostatnie z tych, które mnie zainteresowały, nazywa się „Elegia dla Gabrielle, patronki uzdrowicieli, dziewek nierządnych i szlachetnych złodziei”. To opowiadanie o dość pirackim klimacie, co po prostu wybija je na tle innych, choć mam poczucie, że mimo wszystko podobało mi się trochę mniej, niż dwa pozostałe.

Warto tu dodać, że Wydawnictwo Literackie właściwie zawsze ma piękne wydania ksiażek i tak jest w tym przypadku. Okładka jest naprawdę śliczna i wiem, że zwróciła nie tylko moją uwagę, twarda oprawa gwarantuje, że książka swoje wytrzyma, a wewnątrz strona tytułowa każdego tekstu posiada dodatkowe drobne zdobienia. Tylko jakichś ilustracji mi tu brakuje, ale to już tylko marzonki rozpieszczonego czytelnika fantastyki.

Cieszę się, że z twórczością Kelly Barnhill mogłam się zapoznać, bo to bez wątpienia po prostu ciekawa pisarka. To dość nietypowe i bardzo magiczne teksty, które na pewno spodobają się tym, którzy poszukują poetyckości, pięknego stylu i odrobiny absurdu w literaturze. Nie są to wprawdzie w pełni moje teksty, ale jak już napisałam: tak po prostu bywa.

Ostatnio polubiłam zbiory opowiadań. Jedna taka książka może przedstawić szeroki przekrój różnorodnych tematów, styli pisarskich i pomysłów. Ważne by każde z nich było kompletne i nie pozostawiało w czytelniku uczucia niedosytu. W przypadku zbioru opowiadań Straszliwe młode damy i inne osobliwe historie nie do końca tak jest. Przynajmniej jeśli chodzi o ten ostatni warunek.

Jej mroczny, oblepiający klimat to strzał w dziesiątkę. Macie czasami takie niepokojące koszmary kiedy nagle zaczyna brakować wam tchu, a usta i nos jakby zasypują się piaskiem? O, właśnie to uczucie towarzyszyło mi podczas lektury. Proza Barnhill jest gęsta, natura ogrywa w niej ważną rolę, jest dzika i nieposkromiona. Dookoła trzeszczą owadzie pancerzyki, a kobiety z historii są czarodziejkami, które wiedzą czego chcą od życia i wodzą na pokuszenie. Warto wspomnieć również o dobrym tłumaczeniu, ponieważ polski przekład czaruje stylem, pięknem i groteskowym humorem niczym z filmów Burtona.

Niektóre opowiadania są lepsze, inne gorsze, choć trzeba im przyznać, że potrafią zaskoczyć. Jednak w ostatecznym rozrachunku spodziewałam się po całości większej głębi i skłonienia do refleksji. Mam wrażenie, że kilka z opowiadań zyskałoby na przekazie gdyby były pełnoprawnymi powieściami. Chociażby pełna realizmu magicznego historia wojowniczej piratki Gabrielle czy Magiczne dziecko z dystopijnym zacięciem. Myślę, że byłyby to historie, które połknęłabym z wypiekami na twarzy gdyby miały 400 czy więcej stron. W formie opowiadań czuję pewien niedosyt i znacznie lepiej będę wspominać powieści dla młodzieży tej autorki - książki Dziewczynka, która wypiła księżyc oraz Syn wiedźmy.

Czy polecam? Jeśli lubicie nieoczywistą i zaskakującą prozę to jak najbardziej. Przyjrzyjcie się dokładnie okładce, zauważcie pełen szczegółów obraz kobiety-ważki, skrzydła uplecione z owadów i kości. Budzi niepokój? Idealnie oddaje klimat tej powieści i jeśli lubicie coś podobnego to jestem ciekawa waszej opinii. Premiera już 9 lutego

Oczywiście, że kojarzę Kelly Barnhill. Jest autorka jednej z moich ulubionych młodzieżowych książek, a mianowicie „O dziewczynce która wypiła księżyc”. Powieść ta na tyle zapadła mi w pamięć, że bez wahania sięgnąłem po kolejny utwór jej autorstwa. Tym razem jest to zbiór opowiadań, a nosi ON tytuł „Straszliwe młode damy i inne osobliwe historie”.

O książce tej możemy przeczytać, że:

Nagrodzona Medalem Johna Newbery’ego za wybitny wkład w amerykańską literaturę dziecięcą pisarka tym razem postanowiła oczarować dorosłych czytelników. Straszliwe młode damy i inne osobliwe historie to dziewięć – miejscami nieco surrealistycznych, skrzących się humorem, przepełnionych magią i niesamowitością, napisanych pięknym językiem – mrocznych, baśniowych opowieści o kobietach, w tym nagrodzona World Fantasy Award nowela „Magiczne dziecko”.

„Straszliwe młode damy” to zbiór opowiadań, które możemy określić, jako fantastyczne. Standard? Być może, ale w czasach gdy w fantastyce jest coraz mniej dobrych historii, ten zbiór krótkich form to przyjemna dawka odświeżenia w niemal burtonowskich klimatach. Groteskowe i surrealistyczne. Takie w skrócie są te teksty. Antologia z gatunku szeroko pojmowanego horroru mogłaby być porażką, ale zabawa schematami i konwencją z jednoczesnym wpasowaniem się w nie, nie tylko udała się autorce, ale i wyszła tytułowi na dobre. Teksty czyta się szybko lekko i przyjemnie. Styl miły w odbiorze uprzyjemnia lekturę, a ogólny klimat panujący na stronach wypada bardzo na plus. Kto lubi takie klimaty, będzie co najmniej zachwycony. Co do opowiadań tutaj zawartych, chciałem nadmienić, że mimo szerokiej kampanii promującej „Magiczne dziecko”, mnie najbardziej spodobało się opowiadanie pierwsze, zaczynające się tam, gdzie większość się kończy, czyli na pogrzebie. A nosi ono tytuł „Pani Sorensen i Sasquatch”. Polecam wszystkim.

Kelly Barnhill jest nagradzaną autorką literatury dziecięcej. Tym razem postanowiła oczarować swoimi historiami starszych odbiorców.

W książce tej znajdziemy dziewięć wyjątkowych opowiadań – każde z nich przepełnione jest tajemniczością, magią i emocjami, a to wszystko wplecione w zwyczajną niezwyczajną codzienność. Nie będę przytaczać wątków każdej historii, ale są naprawdę różnorodne. Każdą czytałam z przyjemnością i fascynacją, gdyż pierwszy raz zetknęłam się z tego typu baśniami dla dorosłych.

Każde opowiadanie przekazuje coś innego. To my sami decydujemy o tym, jak je zinterpretujemy. Nie brakuje w nich cudownych postaci i bohaterów, którzy na każdej stronie oddają nam troszkę magii, a nam nie pozostaje nic innego jak ją przyjąć i dać się porwać niezwykłemu światu. Światu, w którym nie brakuje przemocy, nienawiści i śmierci. Nie znajdziemy tutaj słodkości i lukru, a wszechogarniającą czerń i mrok.

Nie byłam w stanie przeczytać wszystkich opowiadań od razu. Musiałam je sobie dawkować. Każde przemyśleć, zrozumieć. I mimo, że nie wiem, czy idealnie trafiłam w myśli autorki, to jednak zrobiłam dla siebie coś ważnego. Zatrzymałam się na chwilę, dałam się ponieść opowieści, a później dałam odejść jej bohaterom.

Tytuł całego zbioru natomiast nawiązuje do tego, że w większości głównymi postaciami są młode kobiety, które znaczące odbiegają od stereotypów: zamiast młodych, ułożonych dam poznajemy silne osobowości, sprytne uciekinierki i trzymające w swych rękach magię wiedźmy.

Oczywiście nie mogę nie wspomnieć o samym wydaniu tej pozycji. Okładka jest naprawdę cudowna – od razu przykuwa wzrok i przekazuje, że w środku znajdziemy coś wyjątkowego, a sam układ i rozmieszczenie opowiadań wewnątrz sprawia, że czytanie jest dużą przyjemnością.

Nawet jeśli czujecie, że ta książka nie jest do końca tym, co lubicie, czy co czytacie na co dzień, to naprawdę po raz kolejny zachęcam do wyjścia ze swojej strefy komfortu. Być może, tak jak mnie, coś Was w tej pozycji przyciągnie i nie pożałujecie, że po nią sięgnęliście.

Każdy autor piszący książki ma swój styl pisania. Są jednak tacy autorzy, których można poznać po sposobie pisania nie patrząc na okładkę, gdzie znajduje się nazwisko, tak charakterystyczny jest ich styl. Jedną z takich autorek jest właśnie Kelly Barnhill.

Wcześniej czytałam jej książkę dla młodzieży „Dziewczynka, która wypiła księżyc”. Książka bardzo mi się podobała, właśnie dlatego, że sposób pisania był tak inny od tego co czytałam do tej pory. W tej książce, która jest zbiorem opowiadań skierowanych tym razem dla dorosłego czytelnika, Kelly Barnhill pisze w ten sam niepowtarzalny sposób.

„Straszliwe młode damy i inne osobliwe historie” to zbiór dziewięciu opowiadań, które są mroczne, gotyckie, baśniowe i nieraz groteskowe. Na tylnej okładce te opowiadania zostały porównane do filmów Tima Burtona. Moim zdaniem jest to trafne porównanie. Można powiedzieć, że opowiadania są dziwne. Najbardziej podobało mi się pierwsze opowiadanie „Pani Sorensen i Sasquatch”. Jednak jeśli zapytacie mnie dlaczego, to ciężko mi odpowiedzieć. Chyba chodzi mi o atmosferę w tym opowiadaniu. Autorka ma niesamowitą wyobraźnię. Każde opowiadanie ma moim zdaniem coś baśniowego, nietypowego.

Kolejną rzeczą, która zwraca uwagę w tej książce jest okładka. Naprawdę robi wrażenie. Książka jest pięknie wydana.

Dla fanów baśni, fantasy i wszystkich, którzy lubią dziwne historie ta książka będzie idealną rozrywką.

„Po co się macie spieszyć? Ty jesteś młody, ona jest młoda. Złamane serce cię spali, zostaną same popioły. Słyszysz?”

Kelly Barnhill zabierze Was w świat dziewięciu onirycznych opowiadań na granicy jawy i snu. Poznacie wiele fantastycznych historii, gdzie realizm magiczny miesza się z surrealistycznym i baśniowym światem. Dajcie się ponieść książce, bo to co wydaje się dosłowne może być metaforą, a to co jest metaforą może być dosłowne. Jednym słowem każde opowiadanie posiada drugie dno, jestem pewna, że jak będę wracać do tych historii to odnajdę jeszcze więcej pięknych myśli i przesłań życiowych. Spotkacie tutaj magiczne dzieci, czarownice, kobiety ze skrzydłami zwierząt czy Sasquatcha – wielką stopę. Jednak po mimo tak różnorodnych treści można dostrzec coś co łączy wszystkie opowiadania: silną żeńską postać.

Zdecydowanie najbardziej podobało mi się „Magiczne Dziecko”. To historia, która z pewnością spodoba się fanom Orwella. Zamiast Wielkiego Brata mamy Ministra, którym zawładnęła rządza posiadania wszystkich Magicznych Dzieci. Rodzą się raz na ćwierć wieku, kiedy to nad miastem przelatuje kometa Boro odpowiedzialna za pojawienie się magii. Nasza główna bohaterka jako jedyna z Magicznych Dzieci żyje w innym otoczeniu niż wieżowiec Ministra. Jej szczęście nie potrwa długo… Minister wie, że żyje i planuje coś co może zmienić cały świat.

Jeśli lubicie oniryczne, tajemnicze i groteskowe klimaty to ta książka jest dla Was. Znajdziecie tutaj coś więcej niż tylko jedną historię z początkiem i końcem. Niekiedy sami musicie się domyśleć zakończenia i sami musicie zdecydować jaką ścieżkę interpretacyjną wybierzecie.

I od razu uprzedzam te opowiadania nie mają nic wspólnego z innymi książkami autorki takimi jak „Dziewczynka, która wypiła księżyc” czy „Syn wiedźmy”.

Lubicie nastrojowe, intrygujące opowieści? Takie, w których zakończenie nie zawsze jest oczywiste, lub można je sobie dopowiedzieć samemu?

Jeśli tak, to przeczytajcie kilka słów o zbiorze opowiadań, który swoją premierę będzie miał 9 lutego ☺️

"Straszliwe młode damy i inne osobliwe historie" to zbiór niezwykle klimatycznych opowiadań przeznaczonych dla dorosłego czytelnika.

Mamy tu do czynienia zarówno z historiami, które dzieją się współcześnie, jak i takimi, których akcja rozgrywa się dawno temu. Jednak sposób, w jaki zostały napisane, wręcz poetycko, przywodzi mi na myśl niesamowite, wiekowe opowieści grozy 😏

Nieoczywiste zakończenia, a nawet zakończenia otwarte, intrygująca treść i nastrój tworzą ciekawą mieszankę, która na pewno na długo zapadnie w pamięć. Każde opowiadanie jest inne, jednak spaja je klimat i tytułowe "młode damy", choć bohaterki mocno się od siebie różnią.

Mnie najbardziej urzekła "Elegia dla Gabrielle..." i z chęcią przeczytałabym więcej o tej bohaterce, gdyż wydaje mi się, że jest to temat na dłuższą opowieść. To były bardzo moje klimaty - magia, przeznaczenie i piraci 🤩

Również pierwsze z opowiadań, o pewnej wdowie, było bardzo intrygujące 😁

Ten zbiór opowiadań powinien spodobać się nie tylko fanom fantastyki, ale też tym, którzy lubią dobrze skonstruowane i świetnie napisane opowieści.

Rzadko sięgam po opowiadania. Coś musi mnie w nich szczególnego zaciekawić, abym po nie sięgnęłam. Do tej pory nie czytałam książek Kelly Barnhill, ale słyszałam o nich dobre słowa. Zapowiedź jej najnowszej książki, czyli zbioru opowiadań o tytule „Straszliwe młode damy i inne osobliwe historie”, bardzo mnie zaciekawił. Na tyle, że postanowiłam po nią sięgnąć. Miałam wrażenie, że będzie to ciekawa przygoda.

Do czytania książki „Straszliwe młode damy i inne osobliwe historie” podeszłam z podekscytowaniem. Zapowiedź magicznych i baśniowych opowieści dawało mi nadzieję na fantastyczną przygodę. Pierwsze opowiadanie przeczytałam bardzo szybko. Zaskoczyło mnie, nie do końca tego się spodziewałam. Jednak byłam ciekawa z czym spotkam się dalej. Kolejne opowiadania czytało mi się równie lekko i szybko. Po przeczytaniu wszystkich towarzyszyło mi dziwne uczucie. Nie do końca wiedziałam co sądzić o przeczytanych opowiadaniach. Czytało mi się je naprawdę dobrze, jednak nie do końca trafiły do mnie. Niektóre po prostu przeczytałam i chwilę później o nich zapomniałam.

„Straszliwe młode damy i inne osobliwe historię” to zbiór dziewięciu opowiadań autorki, która do tej pory kojarzyła mi się z książkami dla dzieci. Są to surrealistyczne historie pełne metafor, które nie do końca zrozumiałam. Książkę czytało mi łatwo, lecz spodziewałam się, że mnie zachwyci, a niestety tak się nie stało. Jestem pewna, że niektórym bardziej spodobają się te historie i odnajdą ich głębszy sens.

Nie znam dziewczynki, która nie lubiłaby opowiadań, książek z księżniczkami bądź z wiedźmami, które to są złe i robią wszystko, żeby nie pałać do Nich sympatią (chodź zdarzają się też dobre). Autorkę znam dzięki książce „Dziewczynka, która wypiła księżyc” którą pokochałam całym sercem, płakałam i denerwowałam się jak nie wiem co. Polecam do nadrobienia. Dziś przychodzę z kolejną książką autorki pt. „Straszliwe młode damy” Ten tytuł „straszliwie” mnie zaciekawił.

Tak jak poprzednie skierowane są do młodszego czytelnika (ale nie koniecznie) tak tutaj mamy coś dla nas dorosłych chodź pewnie i młodzież (starsza) coś dla siebie znajdzie. W książce znajdziesz 9 różnych opowiadań, które na pewno przypadną tobie do gusty chociaż z tego powodu, że bawią oraz mogą przyprawić o ciarki na ręku. Nie ukrywam, że bardzo chciałabym, aby każde z tych opowiadań albo może kilka zostało rozszerzone. Miejmy nadzieje, że tak kiedyś będzie.

Książka dla tych którzy lubią ponad czasowe opowiadania, bajki, historie w których doznasz zazdrości, miłości, zawiści, zdrady i nie tylko. Jak bardzo jesteśmy zdeterminowani, aby osiągnąć cel często nie patrząc pod nogi?, nasze zawzięcie podczas realizacji, żeby tylko było według naszych planów. Dla mnie jest jeden minus to w niektórych opowiadaniach język w jakim pisała autorka trochę był trudny, ale w niczym to nie ujmuje książce tylko musiałam się trochę zastanowić, żeby zrozumieć.

Kiedyś nie znosiłam opowiadań z tego powodu, że czułam niedosyt a oczami wyobraźni widziałam rozszerzenie danych scen bohaterów i tym razem mam tak samo, ale to tylko na plus dla autorki, bo rozbudziła ciekawość i chęć poznania tego co by było, gdyby… Taka prawda w formie fantastyki o nas. Książa idealna na chwile relaksu, skupienia, zapomnienia, odlecenia w kosmos. Zaraz wezmę się za kolejną książkę autorki, a mianowicie „Syn wiedźmy”

Za swój egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Literackiemu, który sprawił, że miałam kilka chwil przyjemności min. z Tetrykiem w Getrach, Ronii Drake oraz innymi bohaterami.

"- Wszyscy jesteśmy jedynie zbiorem skaz - powiedział pewnego razy Taksydermista. - Bezlikiem niedoskonałości, przez które przeziera boska doskonałość. Widzicie? To właśnie z powodu naszych skaz kochają nas niebiosa. Blizny, ułomności, brak symetrii są dowodem na to, że żyjemy - albo kiedyś żyliśmy. Im bardziej staramy się narzucić swoje kalekie wyobrażenie doskonałości i dobra temu, co już jest idealne i dobre, tym bardziej oddalamy się od boskości (...)"

Muszę przyznać, że lektura tych opowiadań była ciekawym doświadczeniem. Niepokojące, surealistyczne, nie dające się porównać z niczym co do tej pory czytałam historie, mocno mnie zaintrygowały. Mają w sobie coś bajkowego, ale przy tym są dziwaczne, ale nie w zły sposób, tylko w ten hipnotyzująco-fascynujący, który sprawia, że trudno się od nich oderwać.

Zdaję sobie też sprawę z tego, że nie wszystko tutaj zrozumiałam, ale jakoś specjalnie mi to nie przeszkadzało.

Z całą pewnością nie jest to książka dla dzieci, sporo tutaj przemocy i wydarzeń, które trudno będzie wytłumaczyć kilkulatkom.

Czy są straszne? Nie bardzo, niektóre z nich są nieco obrzydliwe, ale ogólnie powiedziałabym, że są, tak jak sugeruje tytuł, osobliwe.

Czasami warto przeczytać coś spoza naszej strefy komfortu, bo mimo, że "Straszliwe młode damy..." to literatura rozrywkowa, to jednak wymaga ona trochę więcej wysiłku i nie podaje czytelnikowi gotowych wyjaśnień, jednak jej lektura sprawia dużo frajdy.

Straszliwe młode damy i inne osobliwe historie" to zbiór dziewięciu magicznych, surrealistycznych, czasami nieco strasznych opowiadań napisanych z dużą dawką humoru. Przyznam, że niektóre z nich rozbawiły mnie do łez 😉

Pióro Kelly Barnhill, autorki [Adres usunięty]. "Dziewczynki, która wypiła księżyc" zachwyca pięknym językiem. To bajka dla dorosłych, która zabiera nas w magiczny, baśniowy i mroczny świat. Jeśli myślicie, że jesteście już za duzi na historyjki o duchach, wiedźmach i potworach to po przeczytaniu "Straszliwych młodych dam..." zmienicie zdanie. Autorka z wielką łatwością przechodzi od mrocznych opowieści do tych bardziej śmiesznych.

Każde z opowiadań to inna, odrębna historia. Łączy je jednak wspólny motyw: w każdej z nich to kobiety, często pod postaciami wiedźm lub innych fantanstycznych stworzeń, odgrywają znaczacą rolę. To one wiadą w tej książkę prym, zresztą już sam tytuł wskazuje, że będziemy mieli do czynienia z "straszliwymi młodymi damami".

Lubiłam czytać te opowiadania pojedynczo. Były fajnym przerywnikiem i poprawiaczem humoru podczas picia kawy. Ale niech Was nie zwiedzie lekkość i pozorna błachość tych opowiadań. Pod przykrywką nierealnych, prześmiewczych i magicznych historii kryje się prawda o nas samych. Zapytacie jak to możliwe, spoko wdowa, pani Sorensen zakochuje się w Wielkiej Stopie, a czarownica Ronnii Drake umiera przedwcześnie... Tych historii nie należy odbierać dosłownie. Otóż miłość, śmierć, zazdrość, wiara i nadzieja są uniwersalnymi i ponadczasowymi uczuciami i tematami i nawet pod surrealistyczną warstwą nie tracą swojego znaczenia i wartości.

To, co najbardziej mnie uderzyło podczas czytania tej książki to niezwykła groteskowość wszystkich tych historii. Oj, trzeba niekiedy daleko podążyć za swoją wyobraźnią. Autorka bawi się stylami i żongluje emocjami. "Straszliwe młode damy i inne osobliwe historie" z pewnością Was zaskoczą. Jestem pewna, że to książka, jakiej wcześniej nie czytaliście!

Kelly Barnhill zadziwiła mnie swoim literackim talentem, wyobraźnią, sugestywnością pióra i przepiękną, poetycką prozą. Karty stron zapełniają czerwone kwiaty, świetliste motyle, mówiące pasikoniki, spadające gwiazdy i przelatujące komety. Autorka opowiada o dziewczynkach i kobietach, które wymykają się ze sztywnych ram. Niektóre opowiadania przywodzą na myśl sen (albo koszmar), inne boleśnie przypominają rzeczywistość. Są takie, które głęboko poruszają i takie, które pozostawiają na języku słodko-gorzki posmak. Kilka z nich pokochałam ([Adres usunięty]. "Otwórz drzwi, a wleje się światło" - przepięknie liryczna, romantyczna i tragiczna historia pewnego małżeństwa).

"Straszliwe młode damy i inne osobliwe historie" to niezwykle oryginalny zbiór opowiadań i kawałek wspaniałej prozy - popis literackiej wyobraźni i talentu. Dla mnie - bardzo ciekawe literackie doświadczenie, warto.

W krainie dziwności

Lubicie opowieści niesamowite, zakręcone i dziwaczne historie, wyrazistych bohaterów, zapadające w pamięć bohaterki, fantastyczne stwory i skrzące się od magii opowiadania? Jeśli tak, to koniecznie musicie sięgnąć po zbiór opowiadań Kelly Barnhill.

Zbiór ten zaskoczył mnie od pierwszych stron, a z każdą kolejną poziom dziwaczności wzrastał, a ja doznawałam całej palety emocji, od uśmiechu przez rozdrażnienie, po zachwyt. Na ten zbiór składa się dziewięć opowiadań, jedne krótsze, inne dłuższe.

Każde z nich jest wyjątkowe, oryginalne i maksymalnie zakręcone. Myślę, że czytelnicy, którzy lubią fantastykę i nie straszne im dziwactwa i wariactwa niczym z powieści pióra Lewisa Carrolla, a nawet bardziej, będą zachwyceni i zauroczeni piórem Barnhill.

Bo doprawdy jest czym się zachwycać, wyobraźnia autorki, jej łatwość tworzenia światów i niezwykłych bohaterów, wspaniałe pióro, lekkość w snuciu opowieści niczym baśni, to wszystko porywa czytelnika w zjawiskowy i magiczny świat.

"Kto chce wszystkiego, wszystko traci."

Moje serce zdobyło ostatnie opowiadanie "Magiczne dziecko", jest po prostu cudowne, pełne ciepła, nadziei, radości, magii i zwycięstwa dobra nad złem, nie brak w nim także momentów smutnych czy łamiących serce. Pozostałe opowiadania są także interesujące i przykuwają uwagę czytelnika mrocznym klimatem, nutką horroru czy ciekawymi postaciami, jak yeti czy uczony owad.

"Serce płonie jak gwiazda: całkowicie, cierpliwie, bezinteresownie. Rozświetla niebo, ożywia ziemię i nie prosi o nic w zamian."

"Straszliwe młode damy i inne osobliwe historie" to zbiór opowiadań, który na pewno na długo zagości w pamięci i sercach czytelników. Jest intrygujący, barwny, dziwny ale na swój wyjątkowy sposób piękny. Jego wewnętrzną urodę podkreśla zjawiskowa okładka, która tym bardziej zachęca do sięgnięcia po te niecodzienne opowieści. Polecam Wam z całego serca ten zbiór opowiadań !

A za lekturę dziękuję wydawnictwu Literackiemu.

Za tą piękną, wręcz magiczną oprawą skrywa się równie magiczne wnętrze. Poczułam się trochę jak mała dziewczynka, która skradła zakazaną książkę starszemu rodzeństwu.

To zbiór kilku krótkich, spójnych stylistycznie opowiadań. Napisane są pięknym, wręcz poetyckim językiem. Prezentują różne historie, ale posiadają wspólny mianownik. Tak jak sugeruje tytuł traktują o losach kobiet. W treści przemycają ponadczasowe prawdy dotyczące życia i śmierci, miłości i zdrady, a także pogoni za władzą.

Nie są to dosłowne teksty i nie należy ich odbierać 1:1. Każdy z nich ma w sobie ukrytą głębię. To nie fabuła wiedzie tu prym. Te opowieści utkane są z uczuć i emocji. W dużej mierze skupiają mieszankę myśli i przeżyć bohaterów.

Jednak nie do końca tego się spodziewałam. Dla mnie jest tu zbyt dużo niedopowiedzeń, ukrytych znaczeń. Niektóre z opowiadań są wręcz niezrozumiałe, jakby niedokończone. Liczyłam na bardziej dosłowne "straszliwe" historie, które wywołają dreszcz emocji, a otrzymałam jedynie fantastyczne opowiadania dla młodzieży i dorosłych.

„Straszliwe młode damy i inne osobliwe historie” Kelly Barnhill to pozycja nieoczywista. Jest to zbiór dziewięciu opowiadań, z których każde jest inne.

Książka napisana jest dość poetycki językiem, który jednak czyta się szybko i przyjemnie. Mamy tu dziewięć bardzo różnorodnych historii. Niektóre wywołują uśmiech, niektóre smutek. Trzymając książkę w rękach wyczuwałam pewnego rodzaju nostalgię i nieprzeciętną magię i surrealizm. W każdym opowiadaniu czuć nietypowy klimat. Nie wiadomo, co jest prawdą, co iluzją, co jest realne, a co jest złudzeniem. Jedno, czego jestem pewna, to to, że autorce udało się wciągnąć mnie w ten osobliwy świat i każdą opowieść czytałam z dużym zainteresowaniem. Tematyka opowiadań kręci się wokół miłości, śmierci, nadziei, zazdrości i innych, ponadczasowych zagadnień.

Kelly Barnhill pokazała, że ma ogromną wyobraźnię i potrafi stworzyć coś bardzo nietypowego. Ja w to wchodzę. A Ty odważysz się wkroczyć w ten nieoczywisty świat?