Sprzedaliśmy dusze

Kris Pulaski znaczną część życia poświęciła muzyce i grze w kapeli Durt Wurk. Niestety chciwość i przerost ambicji jednego z jej członków - Terryego Hunta, doprowadziła zespół do upadku. Po wielu latach Kris, mająca dość życia w cieniu Terrego, który zrobił imponującą, światową karierę, zamierza odkryć prawdę na temat tego, co tak naprawdę podzieliło dawnych przyjaciół. Czy powrót do przeszłości i rozdrapywanie zabliźnionych ran wyjdzie jej na dobre?

Na kartach tej książki obficie występują elementy fantastyczne przy akompaniamencie ciężkich, metalowych brzmień. Dla osób, które kiedykolwiek lubowały się w zespołach takich jak Black Sabbath, Metallica czy Led Zeppelin lektura tej książki będzie sentymentalną, muzyczną podróżą. Poza heavy metalowym tłem w historii tej goszczą ważne problemy społeczne takie jak: brak suwerenności jednostek, podatność na manipulacje, sympatyzowanie z teoriami spiskowymi, ludzka zachłanność idąca w parze z brakiem skrupułów i w końcu tytułowe zaprzedanie własnej duszy. Z kolei zasłona tajemnicy, która została rozpostarta nad nie do końca jasnym powodem rozpadu zespołu zbudowała ciekawy, mroczny i zagadkowy klimat tej powieści.

Największą wadą tej pozycji jest zbyt duża rozwiązłość gatunkowa. Znajdziemy tutaj elementy horroru, fantastyki, thrillera, a także cechy charakterystyczne dla powieści psychologicznej i społecznej. Takie połączenie w mojej ocenie niestety spowodowało stratę wyrazistości pióra autora i przytłaczający chaos, który dał o sobie znać głównie przy finale książki. „Sprzedaliśmy duszę” czasem bije po oczach absurdem wydarzeń czy specyficznymi terminami takimi jak „Wyjątkowi” czy „Czarna Żelazna Góra”, co wywołuje poczucie, że czyta się literaturę fantastyczną dla młodzieży.

Nawet w wątkach fantastycznych usilnie doszukuję się jakiejś logiki czy alegorii i w „sprzedaliśmy duszę” do pewnego momentu te dwie rzeczy z powodzeniem odnajdywałam. Z tym, że zakończenie tej historii okazało się dla mnie kompletnie pozbawione sensu i przekreśliło niemal całą głębię tego, co przeczytałam wcześniej.

Fenomenalne wydanie i klimatyczne ilustracje autorstwa Macieja Kamudy w dużym stopniu podnoszą ogólne wrażenia z lektury i sprawiają, że posiadanie tej książki we własnej biblioteczce będzie prawdziwym zaszczytem dla każdego książkoholika. Poza bardzo dobrymi wrażeniami wizualnymi warto sięgnąć po tę książkę z uwagi na jej wyjątkowość pod względem treści. Tak rozbudowany motyw muzyczny jest niezwykłą rzadkością w literaturze popularnej. Różnorodność gatunkowa może razić niektórych czytelników, natomiast z pewnością uraduje tych, którzy pozostają otwarci na literackie eksperymenty.

"Można być świrem i paranoikiem, a jednocześnie mieć rację. Być może świat tak bardzo zwariował, że trzeba mieć nie po kolei w głowie, by zrozumieć jego szaleństwo."

.

Jest mrocznie, styl dobry, dzieje się, kartki uciekają. Nawet mogę napisać, że ciekawa byłam, w którym to kierunku się rozwinie, czym mnie autor jeszcze zaskoczy. Ale to nie mój klimat. Wszysto zbyt irracjonalne, zbyt wydumane. Nie czułam fabuły, nie wzbudziła we mnie emocji. Żadnego strachu, adrenaliny. Nic. Nawet przyznam, że lekka konsternacja i ironiczny uśmiech podczas śmierci JD nastąpił.

Moje oczekiwania co do lektury, choć trudne do sprecyzowania, rozminęły się z nią totalnie. Kobieta zafiksowana na punkcie zespołu z młodości. Wszystkiego dookoła mnóstwo, jest  iluzja, sen, rzeczywistość, upiory, "wilkołaki", sekta odnowy duchowej... Ja to kupuję ale... nie w tej formie. Przyznam, że kilka razy przeczytałam po jej zakończeniu opis z okładki bo a nuż mi coś umknęło. .. Rozumiem jej przesłanie, rozumiem zamysł. Rozumiem, że autor wielkie, społeczne hasła książką chce przekazać. No ale ja widocznie jestem prosty czytelnik, mój umysł tak wysoko nie sięga.

Ja rozumiem, że książka się podoba, że klasyk, że jest oryginalna i trudno wpisuje się w konkretny gatunek.

I nie sugerujcie się, jeżeli dotarliście do tego miejsca recenzji, to jest bardzo prawdopodobne, że to jedyna niesprzyjająca recenzja jaką przeczytaliście/przeczytacie 😉

"Być może świat tak bardzo zwariował, że trzeba mieć nie po kolei w głowie, by zrozumieć jego szaleństwo."

Dopiero co wniknęłam w świat muzyki klasycznej za pośrednictwem "Pszczół i gromu w oddali" Riku Ondy, gdzie miękko i komfortowo przemierzałam rozmaite klasyczne ilustracje muzyczne. A nagle w "Sprzedaliśmy dusze" Grady Hendrix wprowadził mnie w całkowicie odmienny klimatycznie świat, szorstki, ostry i bezpośredni.

Książka zaskakuje efektownym brzmieniem heavy metalu, głośnym epatowaniem dźwięków zła, przesterowanym zbiorem ludzkich ułomności, intensywną siłą czegoś nieuchwytnego. Z cierpką i ironiczną nutą wymyka się standardom, nietuzinkowo drażni czytelnika, proponując proste wzorce napięcia, ale uplecione z mocnych wokali walki dobra ze złem. Dominują dwie ścieżki wyraźnych basów, jedna sięga najmroczniejszej ciemności brutalnej siły i odtwórczych manipulacji, druga na przekór wszystkiemu wspiera się na człowieczeństwu i darze twórczości. Zazębiają się z sferze solówek proroctwa i widowiskowych spektakli. Lekka i ciekawie urozmaicona narracja, nie sprawia problemu śledzenie scenariusza zdarzeń, dynamiczne sekcje przeplatają się z mniej żywotnymi fragmentami. Autor nie wlewa do wyobraźni czytelnika szkarłatnych akordów okrucieństwa, ale nie brakuje mocnych wariacji duszożerstwa. Przedstawiciele subkultury metalowców rewelacyjnie odnajdą się w tej powieści, mnóstwo nawiązań i aluzji do zespołów, muzyków i ich twórczości.

Kris Pulaski i jej grupa Dürt Würk koncertowali po amerykańskich miastach dopóki w następstwie dramatycznych zdarzeń muzycy nie rozeszli się. Przez wiele lat Kris z niepokojem obserwowała fenomenalnie nakręcającą się sławę wokalisty Terriego Hunta. Kobieta żyła w głębokim poczuciu skrzywdzenia, niesprawiedliwości i okradzenia. W desperackim akcie decyduje się wyrównać rachunki z przeszłości. Jednak najpierw musi dotrzeć do dawnych przyjaciół i zrozumieć mroczne incydenty dalekiej upiornej nocy w odludnej chacie. Podróż, w którą udaje się Pulaski, nie należy do łatwych i przyjemnych, przecinają ją ciernie zbrodni, wrogości i nienawiści. Czy wyzwoleńcza pogoń za niespełnionymi marzeniami faktycznie może zmienić bieg losów kluczowej postaci? Skąd wynika głód przeciętności, unifikacji i pobieżności? Dlaczego dajemy się omamić gładkimi hasłami fałszu i pozorów? Gdzie przebiega granica oporu przed sprzedażą i lichwiarstwem własnej duszy? Ile jesteśmy w stanie oddać z siebie i bliskich za materialne wyznaczniki jakości życia? Czyż wówczas nie zmieniamy się w zimne i żarłoczne stwory osaczone w osobliwym więzieniu?

B[Adres usunięty]

„Sprzedaliśmy dusze” od pierwszych zdań rozbrzmiewa ciężkimi riffami, wręcz słychać w niej echo największych nazwisk i melodii światowego metalu. To bardzo muzyczna historia, w której sporo miejsca poświęca się na opisy akordów, chwytów gitarowych, na cytaty z piosenek. Sam niepozorny, acz wciągający początek to scena, w której główna bohaterka uczy się grać swój ulubiony utwór.

Nieznajomość ciężkiej muzyki albo techniki gry na instrumentach nie będą przeszkodą w czytaniu, przeciwnie – te fragmenty podkreślają prawdziwość świata, miłość protagonistki do jej pasji i jej marzenia o własnej legendzie. Tworzą niepowtarzalny klimat i pozwalają zanurzyć się w powieść już od pierwszych zdań.

Sama nie rozróżniam strun po nazwach ani progów na gryfie gitary, a choć lubię ostre brzmienie, nie znam wszystkich utworów wymienianych w tekście. Mimo to dostałam dokładnie to, czego oczekiwałam od tej książki – nietuzinkową rozrywkę, zaskakujące twisty i głęboką zadumę.

Powieść cechuje silnie rozwinięty motyw drogi. Bohaterka zmierza do celu, mija przeszkody i umyka niebezpieczeństwom, często doznając okrutnych krzywd fizycznych i psychicznych. Na końcu jej wyprawy czeka zadanie, do którego się narodziła.

Ale jeśli spojrzeć na jej podróż pod kątem metafizycznym, dostrzeżemy, że najwięcej zmienia się w samej Kris. Że gdzieś w środku, w pozbawionej nadziei, wątpiącej, podstarzałej kobiecie bez celu w życiu, tli się jeszcze iskra. Jej walka pokazuje nam, że zawsze jest jakiś cel, choć zwykle nie chcemy lub nie umiemy go dostrzec. I że warto ryzykować wszystko, by żyć w zgodzie ze sobą.

Dużo u Grady’ego Hendriksa rozważań o miejscu człowieka na świecie, o losie. Wszystko to podał w nieoczywisty sposób i możemy swobodnie zignorować subtelne aluzje, którymi nas raczy. Lektura i bez nich jest soczystym, emocjonalnym przeżyciem.

Autor eksploatuje również motyw szaleństwa, świetnie znany miłośnikom horroru. Często pod wpływem chorych wydarzeń bohaterowie powieści grozy wątpią we własne zdrowie psychiczne. Ale my, czytelnicy, jesteśmy od tej grozy bezpieczni, przecież ona nas nie dotyczy. A gdyby zamienić obłąkanych na ześwirowane indywidua w foliowych czapeczkach? Każdy z nas słyszał o teoriach spiskowych, prawda? Jedne są kompletnie wyssane z palca, inne mogą mieć w sobie ziarno prawdy. Hendrix zmusza nas do zastanowienia się nad nimi raz jeszcze. Co, jeśli to foliarze mają rację? Jeśli tak zwani „normalni” się mylą? W swoim tekście snuje wizję, które sprawiła, że zszokowana złapałam się za głowę, przez moment wątpiąc we własną normalność.

„Sprzedaliśmy dusze” to wielopłaszczyznowa powieść. Można ją brać dosłownie, otrzymując horror, w którym główne skrzypce gra egoizm, zdrada przyjaciół, a także globalne, mistyczne zagrożenie.

Mamy tu kilka brutalnych scen, które jednak nie tyle przerażają opisem okrucieństwa, co faktem, że owo okrucieństwo człowiek jest zdolny zadać drugiemu człowiekowi… bez powodu.

Całą historię możemy odczytywać również jako metaforę. Otrzymujemy wówczas coś znacznie bardziej przerażającego od najstraszniejszego horroru – bardzo osobiste zmagania z niemocą, apatią. Czytamy o kimś, kto walczy, by się całkowicie nie złamać, by odnaleźć utracony sens życia.

W tle historii o Kris Hendrix odziera amerykański sen z kartonowych dekoracji, komentując bezmyślny konsumpcjonizm współczesnego świata. Świata, w którym idee są nic niewarte, w którym liczą się tylko pieniądze. Bezstronnie ukazuje odrażający obraz ludzkości, przeplatając takie abstrakcje jak wolność jednostki i anarchia, walka o marzenia i egoizm, uniesienie i bezmyślna agresja. Udowadnia, że granica między nimi jest cienka albo wcale jej nie ma.

Jego bohaterka gna za marzeniem, depcząc po trupach. Jej wielki sen osiągnął pułap przepowiedni, która ma ocalić tysiące istnień… a przynajmniej ona w to wierzy, tak brzmi jej usprawiedliwienie. Rzuciła wszystko na jedną kartę, by budować własną legendę, wbrew wypaleniu, wbrew przeciwnościom losu, a chwilami wbrew prawu.

Autor stworzył powieść niezwykłą. Pozornie prostą i rozrywkową, która łyka się jednym tchem. Jednocześnie „Sprzedaliśmy dusze” zawiera treść głęboką, pełną symboli i krytyki – ohydy i ludzkiej znieczulicy. Świetne wydanie wpasowujące się w rockową stylistykę dodaje całości pikanterii, a ilustracje - atmosfery. Zawdzięczamy je Maciejowi Kamudzie (Maciej Kamuda Art).

Nie zawiodłam się na tej książce, ona jest dokładnie tym, co obiecuje.

Recenzja powstała dla grupy i bookstagrama Fantastyka na luzie.

Grady Hendrix, pisząc "Sprzedaliśmy dusze", zrobił nie lada prezent fanom ciężkich brzmień. Wisienką na tym metalowym torcie jest grafika Macieja Kamudy (!TOTALNA!), który wraz z zespołem Vesper stworzył absolutnie dopracowaną pod względem wizualnym książkę, wbrew pozorom nie tylko dla blackmetalowców, która bez cienia wątpliwości, ma najładniejszą okładkę na świecie, dla tej opowieści oczywiście (brawo polski wydawca!).

Kris Pulaski to dziewczyna z głową pełną marzeń. Godzinami przesiaduje w piwnicy i ćwiczy riffy z repertuaru Black Sabbath, Metalliki czy Megadeth. Mocno zapatrzona w Joan Jett z zespołu The Runaways (a także The Blackhearts) pragnie stworzyć własny band, który wpisze się w historię muzyki. Znajduje ludzi i zakłada Dürt Würk, który mimo licznych koncertów, nie odnosi sukcesu. Supportowanie Slayera miało ich podnieść z kolan, jednak stało się inaczej. Pojawił się ktoś, kto zaoferował kontrakt, który miał zadowolić każdego członka zespołu. Ostatecznie tylko wokalista odnosi sukces. Kris po latach chce wyjaśnić, co tak naprawdę stało się w tamtą noc. Zaczyna się podróż i ucieczka jednocześnie. Gros nieoczekiwanych, momentami makabrycznych wydarzeń, zmienia jej życie nieodwracalnie.

Ta opowieść wciąga. Człowiek zaczyna czytać i nie ma ochoty na odłożenie książki. Pod czarnym płaszczem black metalu kryje się przekaz o ekonomicznym wyzysku zwykłych ludzi, o bezsensowności tkwienia w jednym miejscu, mimo poniżających ciosów otoczenia, o stłumionych marzeniach, które bezdusznie depczą zachłanni kapitaliści. Wreszcie to książka o braku autentyczności artystów, ich płytkich przekazach zadowalających masy, "sprzedających się" dla osiągnięcia większego zysku. Nie sposób nie odnieść się tu do zespołów, które w latach świetności tworzyły, to co im w duszy grało, a następnie grali to, co lepiej się sprzedawało. Tak właśnie przestałam słuchać Paradise Lost, bo od albumu "Host" (1999) poszli w jakieś niebezpiecznie elektroniczne brzmienie, podczas gdy ja pragnęłam tonów głębokich jak Rów Mariański. Podsumowując książkę, czytajcie i znajdujcie sens życia :)

IG @angelkubrick