Solitaire

Victoria Spring, która woli gdy nazywa się ją Tori, jest samotniczką. Posiada jedną dobrą przyjaciółkę Rebeccę Allen. Pewnego dnia na swojej szafce znajduje karteczkę samoprzylepną, na której jest jedynie strzałka prowadząca do kolejnej karteczki i kolejnej, aż w kocu Tori otrzymuje ostatnią z adresem strony internetowej S[Adres usunięty]. Co jest na tej stronie? Podczas poszukiwań poznaje Michaela Haldena. Jest on jedyną osobą, która potrafi sprawić, że Tori uśmiechnie się. A jest przy tym uparty. Dziewczyna w pewnym momencie zdaje sobie sprawę, że budzą się w niej uczucia, o których nigdy nie miała pojęcia. Jak dalej potoczą się losy Victorii i Michaela? Przekonacie się sami.

Książka porusza wiele trudnych tematów, które dotykają nastolatki na całym świecie. Są to myśli samobójcze, samookaleczenia czy zaburzenia odżywiania. Główna bohaterka zmaga się z depresją. Nie posiada przyjaciół, uwielbia blogować i zmaga się ze szkolną rzeczywistością, która jak wiadomo nie jest łatwa. Pomimo, że powieść nie jest łatwą lekturą, to bardzo polubiłam główną bohaterkę. Za jej cięty język i charakterek. Bardzo dobrze wykreowaną postacią jest również Michael.

W „Solitaire” nie znajdziemy szybkiej i pełnej w zaskakujące zwroty akcji. Autorka skupia się bardziej na przedstawieniu problemów z jakimi zmierzają się dzieci w szkole. Książka chociaż przeznaczona dla nastolatków, to muszę przyznać, że nieco starszego czytelnika również potrafi zainteresować. Na plus jest również język jakim posługuje się autka. Z jednej strony jest on lekki, a z drugiej strony świetnie wpasowuje się w to jak porozumiewają się nastolatkowie.

„Solitaire” jest moim pierwszym spotkaniem z twórczością Alice Oseman i myślę, że nie poprzestanę tylko na tej książce.

Komu polecam tę książkę? Przede wszystkim nastolatkom, którzy lubią utożsamiać się z bohaterami. Polecam również każdemu, kto nie boi się czytać o trudnych tematach.

Przeczytanie tej książki zajęło mi o wiele więcej czasu, niż się spodziewałam, ponieważ naprawdę trudno było przez nią przebrnąć. Tori jest nastolatką z depresją, która mieszka w domu, w którym ma opiekować się braćmi, siedmiolatkiem i zmagającym się z zaburzeniami odżywiania i samookaleczeniami nastolatkiem. Rodzice są mocno odrealnieni i nieobecni. Tori ma więc ciężar ponad swoje siły na barkach. Do tego jest dość wycofana społecznie. Większość czasu spędza na zamykaniu się w sobie, czytaniu blogów i odrabianiu lekcji. Jednak jak na kogoś tak niezaprzyjaźnionego, wokół Tori jest sporo ludzi. Jej najlepsza przyjaciółka, Becky, jest bardziej pochłonięta chłopakiem i głównie zainteresowana naciskaniem na Tori częstsze kontakty międzyludzkie. Stary najlepszy przyjaciel, Lucas, nagle powraca po wielu latach nieobecności. Jej nowy potencjalny najlepszy przyjaciel, Michael Holden, jest, podobnie jak ona, wyrzutkiem społecznym z wyboru, a ich burzliwe interakcje stanowią podstawę rozwoju postaci Tori. Czasem wszyscy oni wydają się być wytworem wyobraźni Tori. W międzyczasie grupa Solitare robi coraz bardziej niebezpieczne psikusy na terenie szkoły. Tori wszystko to obserwuje, dopiero pod koniec zdając sobie sprawę, że jest jak społeczeństwo. Że nie reaguje jak coś dzieje się złego. Bo pod koniec sytuacja kompletnie wymyka się członkom Solitaire z kontroli.

Więcej na [Adres usunięty]

Od jakiegoś czasu na tik toku cieszy się swoją popularnością pewien trend (a przynajmniej cieszył się, bo ja zawsze jestem spóźniona jeśli chodzi o nagrywanie lub pisanie w czasie trwania trendów jakichkolwiek): Książki, które objęłabym patronatem, ale nie mogę, bo zostały wydane.

Tak, Solitaire od Alice Oseman należy do takich książek bez dwóch zdań. Powieść ta była przeze mnie wyczekiwana odkąd tylko wydawnictwo ogłosiło jej oficjalną zapowiedź w tym roku. A także zabrałam się od razu za jej czytanie, gdy tylko do mnie dotarła. A po jej lekturze czułam jakby zabrała mi cząstkę mojego serca i nie miała zamiaru oddawać już nigdy. Solitaire to powieść, która powstała w przygodzie pisarskiej przez autorkę przed Heartstopperem, komiksem, które leczyło moją duszę w zeszłym roku i na pewno nie tylko moją. Historia Tori starszej siostry Charliego, która odkrywa, uzupełnia i tłumaczy wiele jeśli chodzi o sytuację, którą mogliśmy dostrzec już w czwartym tomie komiksów. Jest to czuła i szczera opowieść o dojrzewaniu, trudnych relacjach z rówieśnikami, samotności i nieustającym poszukiwaniu siebie. I jest to jedna z tych książek, która nie daje ci spokoju po jej odłożeniu. Dosłownie odczuwałam smutek gdy musiałam odłożyć książkę, ponieważ nie byłam już w stanie energetycznie czytać jej dalej. Poruszyła mnie do głębi, bo czułam się jakbym po części czytała o samej sobie. Co nie było jednak przyjemne, jednak z drugiej strony pokazywało, a także sprawiło, że moje myśli i wyrzuty do samej siebie zelżały.

Tori nie należy do osób towarzyskich, zazwyczaj milczy będąc w grupie swych nielicznych przyjaciół. Sądzi, że nie ma zbytnio czym się podzielić z innymi. Jest uczennicą dwunastej klasy, lubi spać i blogować. Najbardziej ceni sobie swoje własne towarzystwo.

Nieoczekiwanie w jej życiu pojawia się Michael Holden – tajemniczy chłopak, który powoduje, że w Tori budzą się uczucia, o które nigdy by siebie nie podejrzewała. Trudno ich skomplikowaną relację jednoznacznie nazwać „prawdziwą przyjaźnią”. Michael wydaje się tak wyjątkowy i nieprzystający do tego, co dzieje się wokół, że Tori zastanawia się nawet, czy… on istnieje naprawdę.

Dlaczego tak bardzo pokochałam Solitaire oraz postać Tori? W szczególności za tematykę zawartą przez autorkę. Za to, jak realistycznie przedstawiła, co może skrywać się w osobie niepewnej, a także myślącej w pewnym momencie, że jest zbędna na tym świecie. Która ma powoli wszystkiego dość, a także gdy zaczyna czuć, że niektóre sprawy są już od dłuższego czasu ponad jej siły. Że nie każdy musi krzyczeć, by zwrócić uwagę na siebie, że coś jest nie tak. Że w gruncie rzeczy najgłośniej krzyczy wewnątrz siebie, tam, gdzie niestety nikt nie słyszy, jednak inni, bardziej wyczuleni - potrafią to wyczuć, dostrzec. Ponieważ potrafi leczyć swoją treścią duszę, pozwala dostrzec innym, prawdy ukrywające się w duszy, umyśle i w ciele człowieka. A tym bardziej nastolatka.

Moja ocena to 11/10🌟 A także otrzymuje mój duchowy patronat na wieki. Mam ogromną nadzieję, że sięgniecie po tę pozycję i pokochacie ją tak samo jak ja, jeśli nie mocniej. I mam nadzieję, że będzie dla was opoką i wsparciem.

W jakimkolwiek etapie życia wam przyjdzie ją poznać.

Twórczość Alice Oseman jest bardzo bliska mojemu sercu, ale o tym piszę chyba za każdym razem, gdy recenzuję którąś z jej powieści. Tym razem w moje ręce wpadła historia Tori Spring, czyli postaci, która od dawna już w pewien sposób mnie fascynowała. Czy Solitaire okazało się tytułem, który zapadnie mi w pamięci na długo? Na to pytanie postaram się odpowiedzieć w tej recenzji.

Tori Spring ma tylko dwie ukochane czynności - lubi spać i blogować. Od czasu do czasu obejrzy też jakiś film, ale to już bardziej z doskoku. Nie otacza się zbyt wieloma przyjaciółmi i wolny czas najchętniej spędza w swoim własnym towarzystwie. Kiedy pewnego dnia w szkole zjawia się nowy chłopak - Michael Holden, w Tori budzą się uczucia, o które nigdy by sama siebie nie podejrzewała. Chłopak wydaje się przyjazny, choć dość specyficzny. Dziewczyna zastanawia się wręcz, czy on istnieje naprawdę... Tymczasem w szkole zaczyna rządzić pewna grupa zbuntowanych uczniów, która niewinnymi żartami zaczyna posuwać się odrobinę za daleko. Czy ktokolwiek da radę powstrzymać ich, nim będzie za późno?

Zaczynając lekturę tej książki, oczywiście spodziewałam się tego, że będzie to zdecydowanie inna opowieść od tej, którą znam z Heartstoppera (dla niekojarzących - Tori jest siostrą Charliego). Przyznam jednak, że nie spodziewałam się aż takiego ładunku emocjonalnego, jaki poczułam podczas poznawania historii Tori Spring. To było... bardzo mocne i chyba jeszcze nie doszłam do siebie po tym wszystkim.

Główna bohaterka zdecydowanie zasługuje na miano antypatycznej bohaterki. Tej dziewczyny nie da się polubić - na wszystko reaguje złośliwym sarkazmem, nie słucha i zdecydowanie nie bierze udziału w rozmowach z przyjaciółkami. Ja jednak pomimo tego wszystkiego zauważyłam w Tori coś, co jest mi bliskie i bardzo dobrze znane. Bohaterka ta wywołała we mnie masę sprzecznych uczuć, ale znacznie bliżej mi było do takiego najprostszego współczucia względem niej. Na pierwszy rzut oka widać, że dziewczyna ta nie ma za bardzo pojęcia, jak wybrnąć z sytuacji, w jakiej się znalazła i nie do końca radzi sobie ze swoimi własnymi uczuciami – nawet nie wiecie, jak dobrze jest mi to znane...

Alice Oseman bardzo dobrze porusza w swojej książce wątek nie tylko depresji, ale również takiego poczucia odstawania od reszty, co znane jest bardzo dobrze wielu uczniom. Codziennie zakładamy na twarze maski, by nie musieć po raz kolejny tłumaczyć innym, dlaczego czujemy się gorzej i dlaczego nie mamy zamiaru się uśmiechać na zawołanie - wolimy robić wszystko, by nikt nie zadał znów tego pytania pod tytułem “coś się stało?”. Wyżej napisałam, że odczucia Tori są mi bardzo dobrze znane, ale wiem, że nie tylko mnie. I wiecie co? To jest przerażające. Jak bardzo niekomfortowo czujemy się w gronie nawet bliskich nam osób, bo nie chcemy ich zamęczać swoimi problemami i troskami.

Solitaire jest książką, która stała się okrutnie bliska mojemu sercu i zdecydowanie zapadnie w mojej pamięci na jeszcze bardzo, bardzo długo. Jest to powieść, której czytanie było jak wejście do mrocznej pieczary, w której trzeba stawić czoła swoim własnym, najciemniejszym myślom i wyjść z niej z podniesioną głową. Zdecydowanie nie jest to historia, po której skończeniu na naszych twarzach gości uśmiech. Pozostawia nas ona raczej w lekkim oszołomieniu, trochę niezrozumieniu dla tego, co się właśnie wydarzyło i z pewnego rodzaju niedosytem. Jednak nie są to negatywne odczucia, dla mnie oznaczały one raczej to, jak dobra jest to powieść.

Myślę, że Solitaire mogę polecić tym, dla których tematyka zdrowia psychicznego i wszystkich tematów z tym związanych nie stanowią problemu i nie sprawiają, że sami czują się gorzej. Warto też poznać ten tytuł, jeżeli lubicie twórczość Alice Oseman i wiecie już, jaką tematykę autorka porusza w swoich książkach.

Większość z was zapewne zna Tori z komiksu Heartstopper. Od zawsze była po prostu siostrą Charliego.

Teraz Tori otrzymała własną historię.

I pojawia się w niej pewien tajemniczy chłopak...

♠️♥️♣️♦️

"Odmienienie otoczenia nie odmieni osoby".

Myślałam, że utożsamię się z Tori. Myślałam, że okażemy się takie same.

Okazało się jednak, że bardzo często nie byłam w stanie jej zrozumieć.

Tori często zachowywała się irracjonalnie i dziwnie. Po przeczytaniu całej książki jestem w stanie wytłumaczyć pewne zachowania, jednak część z nich wciąż pozostaje dla mnie zagadką.

To książka o nastolatkach z problemami. Nie oczekujcie historii miłosnej ani lekkich tematów. Każdy z bohaterów walczy z własnymi demonami.

Cała historia jednak nie przypadła mi do gustu. Jest ona dość osobliwa i znajdzie swoich fanów, nie mam co do tego wątpliwości! Mnie jednak nie porwała i jest mi trochę przykro...

TW: myśli i próby samobójcze, samookaleczanie, depresja, zaburzenia odżywiania, zachowania obsesyjno-kompulsywnych

Książki pisane przez Alice Oseman, są przepełnione niełatwymi emocjami, jakie osoba autorska przekazuje poprzez swoich bohaterów.

Dlatego dla mnie nie była to mocno porywająca historia z niezliczonymi zwrotami akcji. Co nie oznacza, że nie trafiła do mojego serca. Ta książka to historia dorastającej dziewczyny, która mierzy się z własnymi uczuciami. A przede wszystkim z depresją.

Poprzez obserwację życia Tori i zagłębiania się w jej emocje i zachowania możemy zobaczyć w jaki sposób potrafi objawiać się depresja. Jest to zdecydowanie ważny motyw książki. O ile nie najważniejszy. Osoba autorska napisała tę książkę mając 17 lat. I szczerze? Oddała idealnie nie tylko rozterki młodej osoby, ale również poruszyła ważny społeczny problem choroby psychicznej, z którą zmaga się coraz więcej osób.

Ta książka w jakiś sposób napełniła mnie smutkiem. Zwróciła uwagę na ważny problem. Jednocześnie dając nadzieję i pokazując, że w naszym otoczeniu zawsze mogą pojawić się osoby, które będą nas wspierać.

! TW : SAM0BÓJSTWA, SAMO0KALECZANIE, D3PRESJA, ZABURZ3NIA ODŻYWIANIA, ZACHOWANIA OBSESYJNO-KOMPULSYWNE !

Zainteresowania Victorii Spring krążą wokół spania, blogowania i picia dietetycznej lemoniady. Swój wolny czas, dziewczyna spędza we własnym towarzystwie – w samotności. Ale kiedy grupa Solitaire, zaczyna burzyć cały szkolny porządek, jej uwaga zostaje zwrócona na coś nowego. Od tego momentu życie Tori diametralnie się zmienia – poznaje nowe osoby, dąży do rozszyfrowania prawdy i jednocześnie powraca do przeszłości.

„Solitaire” to wyjątkowa historia, która bezpowrotnie zabrała jakąś cząstkę mnie.

To historia, która nie była pewnym wymiarem komfortu, tak jak w zwyczaju mają to książki Alice Oseman. To historia, której nie czytałam z zawrotną prędkością.

To lektura, jaka skłaniała mnie co chwilę do długotrwałych refleksji – potrafiłam odkładać ją co rozdział, tylko po to, aby pogrążyć się w pogoni myśli. Pogoni myśli nie tylko moich, ale także naszej głównej bohaterki – Tori. Zdawało wyłaniać się z nich coś znajomego, coś prawdziwego . Cały świat opisywany jej oczami był cholernie rzeczywisty – uświadamiając, że nie jest to tylko fikcja.

To jednocześnie nietypowa historia pod względem fabularnym – unikalna, a także przepełniona bólem

[ koniecznie sprawdźcie TW ]

To także kopalnia cytatów – w zasadzie nas samych. Kopalnia zestawionych słów, które tak dobrze znamy, ale niejednokrotnie boimy się do nich przyznać.

„Solitaire” to książka, która pozostanie ze mną na długo.

To książka oklepana i nietypowa.

Komfortowa i jednocześnie wywołująca dyskomfort.

Idealna i nieidealna.

„I to jest moment, gdy każdy siedzi i rozmyśla, wiecie? To jak wtedy, gdy kończysz oglądać jakiś film. Wyłączasz telewizor, ekran jest czarny, ale obrazy wyświetlają się ponownie w twojej głowie i myślisz : A jeśli to jest moje życie? A jeśli to przydarzy się mnie? Dlaczego nie miałbym przeżyć takiego szczęśliwego zakończenia? Dlaczego uskarżam się na swoje problemy?”

~ love, ola

Lubicie książki, które dają vibe serialu?

Co się stanie jeśli grupa hakerska rodem z serialu przejmie władzę w szkole? Tori mogła się o tym przekonać na własnej skórze. Wszystko zaczęło się od niewinnych występków w sali komputerowej i żartów o nauczycielach, a skończyło na… czymś czego nikt się nie spodziewał. Tori stara się rozgryźć tajemniczą grupę i zapobiec prawdziwej katastrofie. W tym samym czasie poznaje pewnego chłopaka – Michaela Holdena, który zaczyna nawiązywać nić porozumienia ze skrytą dziewczyną. Ich skomplikowana relacja zaczyna się rozwijać, jednocześnie ukazując sekrety, które nigdy nie powinny ujrzeć światła dziennego. Nastoletnie życie wcale nie musi być biało-czarne, zwłaszcza jeśli u źródła stoi Solitaire…

Po „Heartstopperze”, „Loveless”, „This Winter” i „Nick i Charlie” wreszcie przyszła pora na debiut Alice Oseman czyli „Solitaire”. Tym razem możemy bliżej poznać Tori – Siostrę Charliego, która podobnie jak Charlie, odkrywa siebie, swoje zainteresowania, swoją tożsamość i nowe przyjaźnie. A to wszystko za sprawą jednego, zwykłego dnia szkolnego, który obrócił jej życie o 180 stopni. Wystarczył jeden dzień aby Tori zamieniła się w detektywa i podążała śladami Solitaire, które pomogło jej poukładać sobie w głowie wiele rzeczy, w tym kwestię miłości.

Uwielbiam książki Alice Oseman za to, że pod osłoną fabuły i charakternych bohaterów zostają przemycone naprawdę ważne tematy i problemy, które dotykają nas na co dzień. Uważam, że po mimo wszystkich wartości „Solitaire” to najsłabsza książka Oseman. Czuć, że to debiut i nie wszystko zostało dopracowane. Z drugiej strony to naprawdę dobrze świadczy, bo widać ogromny progres w kolejnych książkach, które okazały się prawdziwymi hitami. A przyznaję się bez bicia, że książki Oseman są jak seriale, na jednym się nie poprzestanie 😆.

Z niecierpliwością czekam na „I Was Born for This”!