Śnieżna siostra

DZIECIĘCA PRZYJAŹŃ

Bohaterami powieści zostali młodociani, dzieci. Błędem byłaby jednak interpretacja sugerująca, że powieść Mai Lunde kierowana jest wyłącznie dla tych najmniejszych czytelników. To po pierwsze: ponadczasowa historia, po drugie: uniwersalna i po trzecie: nieograniczona kategorią wiekową odbiorców. To tak słowem wstępu, jeśli chodzi o analizę. Reszta, jak możecie się już domyślić, to również będą same superlatywy. Bo już dawno żadna historia nie zrobiła na mnie tak gigantycznego wrażenia. Przejdźmy wreszcie do bohaterów. Czytelnik napotyka więc Juliana, pogrążonego w żałobie chłopca, który coraz bardziej samotny nie znajduje wsparcia pośród bliskich – tych, którzy najzwyczajniej w świecie, pochłonięci smutkiem zapomnieli o jego istnieniu. O jego potrzebach, bólu i o tym, że przecież ON pozostał. A Julian, pomimo tego, że początkowo wydaje się nieufny i zamknięty w sobie, chce tak naprawdę tego, czego pragnie każde dziecko. Szczęścia, ciepła, miłości i poczucia przynależności. Jest także i Hedvig, urocza, gadatliwa istotka, dziewczynka, która nie ustąpi, jeśli tak sobie postanowi i która zdaje się być tym promykiem nadziei, który może w życie Juliana wznieść wielki pożar pozytywnych zmian. Ufff… Ależ wielką tajemnicę uwiła autorka wokół jej postaci. Przecierałam oczy ze zdziwienia, kiedy odkryłam jej sekret.

SMUTEK, ŻAŁOBA I… NADCHODZĄCE ŚWIĘTA

Nazwana skandynawską Opowieścią wigilijną „Śnieżna siostra” to opowieść ze sporym dodatkiem grudniowego klimatu. Pachnąca choinka, magia prószącego białego puchu, pomieszczenie pełne cudownych, drukowanych świątecznych kartek. Boże Narodzenie pełne autentycznego klimatu, bazującego na życzliwości, spotkaniach i na nadziei, bez zamerykanizowanych błyskotek i blichtru przysłaniającego prawdziwy sens i cel tego czasu, który nie potrzebuje udoskonaleń. Z tą wyjątkową i magiczną aurą zderza się obraz pewnej tragedii. Dramatu, z którym trzeba nauczyć się żyć i z którego można wyciągnąć jakieś wnioski. Bo przecież, jak ktoś ładnie kiedyś powiedział, ludzie nie umierają, póki trwają w pamięci innych. Pogrążona w żałobie rodzina, dziecko, które chciałoby w końcu doczekać się uśmiechu na twarzy bliskich i historia małej dziewczynki, która musiała odejść. Żal rozrywa serce, ale lekcja płynąca z kart tej książki rodzi nadzieję. Dlatego nawet teraz, pisząc te słowa, nie mogę powstrzymać się od łez wzruszenia.

NAJPIĘKNIEJSZE WARTOŚCI I OPRAWA GRAFICZNA

„Śnieżna siostra” to nie tylko opowieść o niesamowitej mocy przyjaźni, która jest głównym motywem fabuły. To także cudowne obrazki wykonane ręką Lisy Aisato. Tajemnicze pomieszczenia, pełne emocji twarze bohaterów, kolorystyka dobrana do nastroju. Oprawa graficzna robi wrażenie niemniej niż treść. Uznam więc, bez krzty przesady, że to jedna z najpiękniejszych książek, jaką miałam okazję trzymać dotąd w dłoni.

LITERACKI KALENDARZ ADWENTOWY

Co prawda do Świąt Bożego Narodzenia zostały jeszcze ponad dwa miesiące, ale w sklepach już od pewnego czasu znaleźć można świąteczne produkty i gadżety, a wydawcy zaczynają już serwować nam książki poświęcone tej tematyce. Jedną z nich jest „Śnieżna siostra”, przyjemnie napisana, przepięknie ilustrowana i tak samo wydana książka, która ma szansę stać się najlepszą tego typu pozycją wydaną nie tylko w tym roku, ale w ciągu kilku ostatnich lat. Ma w sobie bowiem taki ładunek uroku i została tak znakomicie wykonana, że potrafi zachwycić równo dzieci, jak i dorosłych i przywrócić im magię Świąt.

Wszystkie dzieci kochają Święta, Julian jednak kocha je podwójnie, bo właśnie wtedy wypadają także jego urodziny. W tym roku jednak świętowanie stoi pod wielkim znakiem zapytania ze względu na śmierć jego siostry. Pogrążona w żałobie rodzina zapomniała co to uśmiech, smutek jest ich codziennością a Julian bez przerwy ucieka przed tym wszystkim na basen. Wszystko zmienia się pewnego dnia, kiedy chłopak poznaje Hedvig – ubraną na czerwono, sympatyczną dziewczynkę, która chce zostać jego przyjaciółką. To ona przywraca radość i magię Świąt w jego życiu, ale jednocześnie skrywa swoje sekrety. Czy odkrycie co takiego dzieje się w jej domu i kim jest tajemniczy mężczyzna z jej otoczenia zmieni coś w ich relacjach?

Śmiało można powiedzieć, że jestem miłośnikiem Świąt i ich atmosfery. Owszem, był czas, kiedy zmęczony komercjalizacją tego okresu miałem go zwyczajnie dość, ale od lat – wszystko dzięki mojej lepszej połowie – znów daję się mu uwieść, co roku włączam „Kevina samego w domu”, chętnie sięgam po książki i komiksy w bożonarodzeniowym klimacie, a w zeszłym roku porwałem się nawet na to, by od pierwszego do dwudziestego szóstego grudnia codziennie obejrzeć przynajmniej jeden świąteczny film. Nic więc dziwnego, że z taką ochotą rzuciłem się na niniejszą publikację. Tym bardziej, że spodziewałem się naprawdę dobrej lektury: w końcu napisała ją Maja Lunde, autorka świetnych powieści „Historii pszczół” i „Błękit”, która swoją twórczością zdołała mnie pozytywnie zaskoczyć. Nie miałem jednak pojęcia, że będzie to aż tak świetna przygoda.

„Śnieżna siostra” to dobrze napisana, ciepła, nastrojowa i wzruszająca opowieść świąteczna ze wszystkim, czego od takich historii się oczekuje. Styl nie jest skomplikowany, ale wyrazisty, bohaterowie sympatyczni i zapadający w pamięć, a klimat urzekający. Całość nie przełamuje co prawda schematów gwiazdkowych historii, ale doskonale się w nie wpasowuje, oferując nam wszystko to, za co je kochamy i na dodatek jak znakomicie zaprezentowane. Nic dziwnego, że „Śnieżna siostra” tak wciąga, bawi, emocjonuje, poucza i dostarcza przeżyć, które autentycznie na długo zostają z czytelnikami.

Duża w tym zasługa przepięknej szaty graficznej. Barwne, przesycone świątecznym i nie tylko klimatem ilustracje w wykonaniu Lisy Aisato, budują niesamowity nastrój i tak doskonale uzupełniają książkę, że nawet jeszcze podkręcają jej siłę. Ich wykonanie, realizm i urok z miejsca skojarzyły mi się z ilustrowanymi edycjami „Harry’ego Pottera”. A wszystko to pięknie wydane i przykuwające wzrok. Jeśli więc szukacie jakiejś nowej, świetnej lektury na Święta, „Śnieżna siostra” to chyba najlepsze, co może się Wam trafić. Tym bardziej, że całość stanowi także swoisty kalendarz adwentowy, który dni do Bożego Narodzenia odlicza rozdziałami.

Wiem, wiem... Mamy dopiero październik. Nigdy nie byłam zwolenniczką przeżywania świąt z tak dużym wyprzedzeniem. W końcu przed nami jest jeszcze Dzień Wszystkich Świętych i Zaduszki, które również powinno się przeżywać - w ciszy, spokoju, zadumie... Więc to, delikatnie mówiąc, dziwne, że na rynku wydawniczym już możemy spotkać nowości świąteczne. Ale obok tego tytułu nie mogłam przejść obojętnie, dlatego w tym roku zacznę mówić o świętach już dziś.

Maja Lunde to bardzo znana autorka za sprawą swojej książki pt. Historia pszczół. Nie jestem miłośniczką tej książki, nie bardzo rozumiem jej fenomen, ale dałam autorce drugą szansę, bo chciałam sprawdzić, jak poradzi sobie z literaturą dziecięcą. Śnieżna siostra opowiada o dziesięcioletnim Julianie, który Wigilię przeżywa podwójnie - oprócz oczywistego święta, na ten dzień przypadają również jego urodziny. Jednak atmosfera w domu jest przygnębiająca... Rodzice Juliana po stracie swojej córki nie potrafią cieszyć się nadchodzącymi świętami.

Tymczasem Julian, próbujący zapomnieć o swoich smutkach, poznaje Hedvig - prawdopodobnie najszczęśliwszą dziewczynę na całym świecie! Zaraża Juliana optymizmem stając się tym samym jego przyjaciółką. Jednak w domu Hedvig dzieje się coś niepokojącego...

Książka została podzielona na 24 rozdziały - po jednym na każdy dzień adwentu. Przepiękna, wzruszająca historia, wydobywająca z czytelników wszystkie, nawet te najgłębiej skrywane emocje. Święta to czas nie tylko radości, ale również wzruszeń, wspominania bliskich zmarłych, celebrowania drobnych gestów i ulotnych chwil. Ta książka pozwoli Wam odpowiednio przygotować się do świąt - zarazi Was świąteczną atmosferą, rozbawi, wzruszy i nie pozwoli o sobie zapomnieć.

Nawet jeżeli nie przepadacie za świętami, dajcie szansę tej książce. Oprócz tego, że jest utrzymana w wigilijnym klimacie, mówi przecież o uniwersalnych wartościach, bliskich każdemu człowiekowi. Możecie przeżyć tę historię w duchu świąt, ale równie dobrze możecie wcale o tym nie myśleć! Poznajcie Juliana i Hedvig, przyjrzyjcie się tej relacji i wyciągnijcie z tej lektury niejedną lekcję. Serdecznie polecam!

„Śnieżna siostra” Mai Lunde z ilustracjami Lisy Aisato to książka, którą miałam OGROMNĄ PRZYJEMNOŚĆ przeczytać.

Teraz mam zagwozdkę, jak Wam o niej napisać, żeby wszystkich zachęcić do jej przeczytania? Jak przekonać Was do tego, żeby ta książka znalazła miejsce w Waszych serduchach? Jak namówić Was na poznanie przejmującej historii pełnej bólu, ale i nadziei, pełnej szarości, ale i ogromu ciepła i blasku, pełnej śmierci, ale też pełnej życia? Jak skusić Was na wyprawę do świata tak zwykłego i jednocześnie tak magicznego? Jak nakłonić Was do sięgnięcia po książkę, przy której niejednokrotnie się uśmiechniecie, ale i niejednokrotnie będziecie czuli łzy na policzkach? Jak słowami powiedzieć Wam o przepięknych, wymownych i ujmujących ilustracjach, które idealnie oddają treść? Jak wzbudzić Wasze zainteresowanie książką, która z racji podziału na 24 rozdziały idealnie nadaje się na formę kalendarza adwentowego? Jak podsycić Waszą ciekawość książką, która może być pięknym prezentem dla młodszych, dojrzalszych i starszych czytelników? No jak?

Może po prostu napiszę, że ta książka jest niesamowita, czarująca, przepiękna, magiczna, zachwycająca, niezwykła, ujmująca, fascynująca, atrakcyjna, porywająca, olśniewająca, emocjonująca i po cichu będę liczyć, że znajdzie miejsce również w waszych sercach.

Z twórczością autorki zetknęłam się po raz pierwszy i od razu zaznaczam, że stała się moją ulubioną. To najprawdziwsza z baśni, gdzie już same obrazki nie tylko ukazywały nam dane sytuacje, czy też mimikę dzieci. One w jakiś magiczny sposób oddawały ich przemyślenia, sugestie, jakby za pomocą naszych oczu sprawiały, że widzieliśmy i odczuwaliśmy ich każdy smutek, zaskoczenie, strach, czy też radość. Oczywiście nie zabrakło tutaj tajemniczości, którą wnosił dziwny starszy mężczyzna, który pojawiał się praktycznie znikąd. Chłopak się go bał i uważał, że chce ON zrobić krzywdę jego przyjaciółce.

No właśnie. Nasz bohater nigdy wcześniej nie miał przyjaciół. Jedyna taką osobą była jego siostra, która niestety odeszła ze świata żywych. On sam często ją wspomina. Jego świat ponownie nabiera barw za pomocą małej rudej dziewczynki, która wiecznie ma coś do powiedzenia i która często się uśmiecha. To ona uświadomiła mu, że nadal na tym ponurym świecie jest ktoś, kto może wnieść do niego radość.

Czy to nie cudowne, że lubi jeść to samo co chłopiec? W jej domu są same smakowite rzeczy, które chłopca przyciągają. Sprawiają, że nie myśli w tym czasie o własnym domu, gdzie zagościł smutek i cisza. Przeraźliwsza od szmeru myszy, czy też szeptu ducha. Zostało tak niewiele czasu do świąt, a oni nawet nie przystrajają domu. Siedzą skuleni w fotelach z daleka od siebie zatracając się w tylko dla nich znanym świecie. Niestety do tego świata należy też ten chłopiec, choć wcale mu się to nie podoba. Chciałby bardzo, aby było jak dawniej. Właśnie za sprawą rudowłosej koleżanki wyjmuje zakurzony stroik świąteczny i sam go naprawia. On łaknie zauważenia, tak bardzo chce, by rodzice zobaczyli, że ON nadal pozostał. Że wciąż maja kogo kochać...

W pewnym momencie cała historia nabiera tajemniczości. Okazuje się bowiem, że ona wie kim jest tajemniczy mężczyzna. Wie, tylko nie może nic o nim powiedzieć.

Dlaczego?

Czy was tez to ciekawi?

Czy wciąż czujecie, że nawet w was istnieje gdzieś ukryte dziecko? Jeśli tak, to przeczytajcie ją. Wiem, że i was zarazi swoją wyjątkowością:-)

Opowieść o godzeniu się ze stratą

Julian kocha święta Bożego Narodzenia, a szczególnie Wigilię. Bowiem dla niego to podwójne święto, wtedy obchodzi urodziny. Jednak w tym roku w jego domu nie czuć atmosfery świątecznej, nie ma przygotowań do świąt, bożonarodzeniowych ozdób, symboli ani tej wyjątkowej magii. Powodem takiej sytuacji jest smutek i ból panujący w domu po śmierci starszej siostry Juliana, Juni.

Chłopiec widzi zmienionych rodziców, przygaszonych, zamkniętych w sobie, przeżywających żałobę samotnie i do wewnątrz. Julian nie potrafi się z tym pogodzić. Chce wspominać siostrę, chce o niej rozmawiać i chce żyć dalej dla niej, by była szczęśliwa tam w niebie widząc szczęście jej bliskich. Julian, jak i jego młodsza siostra, Augusta zostali zupełnie sami ze smutkiem, żalem i uczuciem straty, bowiem rodzice odsunęli się od nich, zamknięci w swoim bólu.

Julian pocieszenie znajduje w pływaniu. Codziennie chodzi na basen i tam przepływa wiele basenów by ukoić nerwy i odnaleźć spokój, oderwać się od przytłaczającej rzeczywistości. I to właśnie przez okno basenu po raz pierwszy dostrzega piegowatą, rudowłosą dziewczynkę w czerwonym płaszczyku, która stanie się jego wsparciem i przyjaciółką w te przedświąteczne dni. Hedvig, bo tak ma na imię, mała bohaterka "Śnieżnej siostry" przypomni Julianowi czym są święta Bożego Narodzenia i skąd czerpać radość, dzięki niej uwierzy, że jest w stanie przypomnieć swoim rodzicom o wyjątkowej atmosferze świąt.

Hedvig jednak skrywa tajemnicę, która wiele zmieni w życiu Juliana, jak i jego bliskich, a także w życiu pewnego tajemniczego, na pierwszy rzut oka, ponurego starszego mężczyzny.

"Śnieżna siostra" to przepiękna opowieść. Poruszająca temat straty i radzenia sobie z żałobą, przypominająca jak ważne jest wsparcie i bliskość rodziny w trudnych chwilach, a także czym tak naprawdę są święta Bożego Narodzenia - czasem spędzonym z bliskimi nam ludźmi. Nie pamiętam kiedy ostatnio jakaś książka mnie wzruszyła tak, że miałam łzy w oczach, a "Śnieżnej sisotrze" to się udało. Poruszająca, wzruszająca, pełna ciepła, miłości i przyjaźni historia o pożegnaniach, godzeniu się ze stratą i życiu dalej z uśmiechem, by ci, którzy odeszli mogli być spokojni o nas, i mogli cieszyć się naszym szczęściem i radością mimo pustki w sercu, którą zostawiło ich odejście. Przepiękna opowieść przepięknie ilustrowana i przepięknie wydana ! Polecam, nie tylko na okres przedświąteczny, ale w każdy czas. Warto do takich historii powracać !

Dla 10-letniego Juliana dzień Wigilii to dzień wyjątkowy – właśnie wtedy obchodzi swoje urodziny. Jednak wszystko zapowiada, że tym razem Wigilia będzie inna. Zabraknie radości i szczęścia a także świątecznego nastroju. Wszystko przez to, że zmarła jego ukochana starsza siostra Juni i rodzice pogrążeni w żałobie zdają się zapominać o wszystkim innym. Pewnego dnia Julian poznaje wesołą dziewczynkę Hedvig, która pragnie zostać jego przyjaciółką. Czy przyjaźń z nią okaże się dla chłopca dobra? Czy to ona pomoże mu na nowo pokazać rodzicom, że mimo śmierci córki mają dla kogo żyć i o kogo się troszczyć?

„Śnieżna siostra” to cudowna opowieść o trudnych sprawach – o żałobie oraz smutku po stracie najbliższych, z którym często trudno się pogodzić. Jest to niezwykła pozycja zarówno dla młodszego czytelnika jak i dla dorosłych. Może być świetnym początkiem do trudnych rozmów z dziećmi na temat śmierci oraz żałoby. Można też zwrócić uwagę na duchowy charakter tej opowieści – nasz smutek może utrzymywać duszę zmarłej osoby gdzieś blisko zamiast pozwolić jej odejść i pamiętać o wszystkich dobrych chwilach z nią spędzonych. Warto zwrócić również uwagę na to, że każdy ma prawo przechodzić żałobę w inny sposób, ale najważniejsze jest, aby po pewnym czasie pozwolić odejść bólowi, pogodzić się ze stratą i po prostu żyć dalej.

Sama historia jest płynnym ciągiem zdarzeń, dialogi fenomenalnie oddają charakter postaci i budują emocje. Sama w wielu momentach bardzo się wzruszałam. Z pewnością odbiór tej pozycji przez dzieci będzie zupełnie inny niż przez dorosłych, jednak każde z nich wyciągnie dla siebie to, co najważniejsze.

Na uwagę zasługuje również sam pomysł na historię. Mimo, że cała akcja rozgrywa się w okolicy świąt Bożego Narodzenia jest to dobra lektura również na każdy inny okres w roku. Aczkolwiek z pewnością najwięcej uroku przyniesie czytana w zimowym okresie.

Oczywiście nie mogę tutaj pominąć cudownych ilustracji, które dopełniają całego dzieła i jeszcze bardziej pozwalają wczuć się w nastrój oraz wyobrazić sobie postacie, które poznajemy w książce. Zaczynając już od samej okładki otrzymujemy ucztę dla oczu a z każdą kolejną stroną jest ona coraz bogatsza i wspanialsza.

Przyznam szczerze, że dawno nie czytałam nic, co poruszyłoby mnie tak bardzo jak ta książka, dlatego bardzo zachęcam do przeczytania zarówno dorosłych jak i do podsunięcia swoim pociechom lub przeczytania razem z nimi.

Na początku bardzo dziękuję Wydawnictwu Literackiemu za możliwość podjęcia współpracy. "Śnieżna siostra" jest owocem współpracy dwóch norweskich autorek, a mianowicie Lisy Aisato oraz Mai Lunde. Na początku powiem, że do książki zachęciłem się między innymi przez wspaniałe wydanie - piękna okładka i cudowne ilustracje. Nie mogłem od niej oderwać oka! Z każdą kolejną stroną przekonywałem się, że ilustracje nie są jej jedynymi atutami. Już po pierwszym rozdziale wiedziałem, że ta książka będzie piękna - nie mówię tylko o jej wyglądzie.

Historia przedstawiona w tej książce jest porównywalna do "Opowieści wigilijnej", chociaż bardziej współczesnej i przystępnej dla dzieci. Julian, który kilka miesięcy temu stracił swoją ukochaną, starszą siostrę, niespodziewanie poznaje pewną dziewczynkę. Ale nie, nie jest to pierwsza lepsza osoba. Hedvig, bo tak ma na imię, już od początku emanuje niesamowitymi pokładami radości, szczęścia i magii. Nie zrozumcie mnie źle - książka z klasyczną magią nie nic do czynienia.. Chociaż, czy aby na pewno? Czy magia świąt, miłości i przyjaźni, nie jest tą najprawdziwszą magią? Pozostawię to Wam do osobistych przemyśleń. A tymczasem...

Ze szczerym sercem i uśmiechem na twarzy ogłaszam wszem i wobec: ja, siedemnastoletni chłopak, ZAKOCHAŁEM się w tej książce. Przyjaźń, która zrodziła się między Julianem i Hedvig, była chyba najlepiej opisaną relacją, jaką czytałem w ostatnim czasie. Ich relacja nie była oparta na samych pozytywnych wątkach- właśnie dlatego była ona taka rzeczywista.

Jak już wcześniej wspomniałem, pozycja ta zachwyciła mnie. Możecie mnie wyśmiać, ale uważam, że każdy powinien przeczytać tę książkę. Wynikający z niej morał dotrze nie tylko do dzieci, ale też do dorosłych. Często zapominamy, co w życiu jest najważniejsze. Nie wszystko z pozoru jest takie, na jakie wygląda.

Już w marcu wychodzi kolejna opowieść tych autorek, tym razem wiosenna. Nie mogę się jej doczekać, chyba zacznę odliczać dni do premiery!

Z przyjemnością wejdę w kolorową wiosnę, czytając "Strażniczkę Słońca".

Przecudowna historia w niezwykle urzekającej okładce!

To moje drugie podejście do książek autorki. Tym razem jest to książka dla dzieci.

"Śnieżna Siostra" z wyglądu przypomina kalendarz adwentowy, ponieważ historia podzielona jest na dwadzieścia cztery rozdziały.

Ta cudowna powieść słusznie określana jest mianem współczesnej "Opowieści wigilijnej", ja jak najbardziej podpisuję się pod tym stwierdzeniem. To przepiękna, smutna i niosąca nadzieję historia, która urzeknie młodszych jak i starszych czytelników. Przedstawia najważniejsze wartości w życiu.

Do tego cała powieść bogata jest w duże, barwne obrazki, które oddają klimat historii i z pewnością zaciekawią niejedne oczy.

Zdecydowanie polecam!

"Śnieżna siostra" uwiodła mnie swoją szatą graficzną, po prostu musiałem ją kupić dla moich dzieci. Sama opowieść jest niezwykle wzruszająca, miejscami przy czytaniu trudno było mi powstrzymać łzy. Jest to ten rodzaj lektury, której zawsze szukam w okolicach Bożego Narodzenia - książka o poszukiwaniu radości w świecie naznaczonym żałobą, otoczona sugestywną aurą Świąt. Niemniej przestrzegam przed jej smutną stroną - ja trochę się zagalopowałem z jej zakupem dla moich kilkulatków. Opowieść jest przepiękna, ale mimo wszystko trochę słodko-gorzka, dlatego lepiej serwować ją nieco starszym dzieciakom (8-10lat).

Autor: Lisa Aisato, Maja Lunde

Tytuł: Śnieżna siostra Zbliżają się święta. Dla Juliana jest to dzień urodzin, teraz obchodzi 10 urodziny. Zazwyczaj jest to jego ulubiony dzień w roku, wypełnionym zapachem mandarynek, piernika oraz drewna wszystkim tym, co kojarzy się z Bożym Narodzeniem. Tego roku jest całkowicie inaczej. Rodzice chłopca nie mogą poradzić sobie ze stratą starszej córki i siostry Juliana. Wszystko wskazuje na to, że święta zostaną odwołane. Któregoś dnia Julian poznaje szaloną, gadatliwą i nade wszystko kochującą Boże Narodzenie Hedvig. Chłopiec zaczyna mieć nadzieje, że z jej pomocą uda mu się stworzyć świata. Spędza z nią bardzo dużo czasu. Nie wie jadnak, że dziewczynka skrywa dużo tajemnic. Czy Hedvig otworzy się przez Julianem? Jestem pod całkowitym wrażeniem tej książki. Choć miała ona premierę rok temu, to nadal jest idealna opcja na prezent na święta. Pióro autorki jest lekkie, dlatego idealnie się ją czyta. Fabuła zaskakują faktami. W pewnym momencie bardzo wczułam się w rolę bohatera i przeżywałam z nim każdą chwilę. Nie spodziewałam się takiego zaskoczenia na końcu książki. Prawda jaka skrywa dziewczyna jest poważna i wbija nas w fotel. Okładka jest cudowna, więc trudno przejść obok niej obojętnie. Środek jest pełen zaskakujących faktów. Jest to krótka opowieść świąteczna idealna wręcz dla dzieci, lecz nie tylko. Ocena 10/10

„Śnieżna siostra” to wzruszająca i pełna mądrości książka adresowana do młodych czytelników, ale tak naprawdę sięgnąć po nią może każdy, kto ceni niebanalne, dojrzałe opowieści i piękne, kolorowe, przemawiające do wyobraźni ilustracje.

Przyznam, że nie lubię myśleć o Bożym Narodzeniu już w październiku. Wkurzają mnie wystawiane w marketach ozdoby, słodycze i wszelkie gadżety, które z wielkim wyprzedzeniem przypominają o Wigilii i świętach. Kiedyś czułam się przez tego typu stoiska osaczona i niepokojona, dziś podchodzę do tej kwestii z większym dystansem – po prostu omijam te miejsca, uśmiechając się sarkastycznie pod nosem.

Po świąteczną opowieść Mai Lunde sięgnęłam jednak z niecierpliwością i wielkimi oczekiwaniami, bo dotychczas znałam tę pisarkę jedynie jako autorkę książek dla dorosłych czytelników. I nie zawiodłam się!

„Śnieżna siostra” od razu ujmuje czytelnika piękną, elegancką szatą edytorską. Trudno oprzeć się pokusie, by – jeszcze przed poznaniem treści – przekartkować całość tylko po to, by przyjrzeć się ilustracjom autorstwa Lisy Aisato.

Każdy rysunek zasługuje na uwagę i gdybym miałam wybrać swój ulubiony, na pewno byłby to wielki problem.

O czym jest ta wychwalana przeze mnie pod niebiosa książka? Już informuję i robię to z ogromną przyjemnością.

Głównym bohaterem i narratorem jest dziesięcioletni Julian. Po śmierci jego starszej siostry w domu panuje żałoba. Rodzice są przygnębieni, załamani i bardziej zajęci własnym smutkiem niż dwójką dzieci. Chłopiec stara się pocieszać młodszą siostrzyczkę, którą bardzo kocha i za którą czuje się odpowiedzialny.

Zbliżają się Święta Bożego Narodzenia, ale nic nie wskazuje na to, by w domu Juliana ktoś miał je celebrować. Nie ma choinki, nikt nie myśli o prezentach i wigilijnych potrawach. Jest przygnębiająco, zimno, nieprzyjemnie...

Gdy zatem pewnego dnia Julian poznaje przypadkowo wesołą, energiczną Hedvig, postanawia się z nią zaprzyjaźnić. Problem w tym, że rudowłosa dziewczynka skrywa jakąś tajemnicę. W pobliżu jej domu kręci się starszy, podejrzanie wyglądający mężczyzna, a Hedvig wciąż unika rozmów o nim i swojej rodzinie.

Gdy spada śnieg, Hedvig lepi wraz z Julianem piękną figurę, którą nazywa Śnieżną Siostrą. O niej jednak też nie chce rozmawiać...

Dalszej treści nie zdradzę, by nie popełnić śmiertelnego grzechu spojlerowania, zapewniam jednak, że kolejne wydarzenia rodzą nowe zagadki i pytania.

Na finał czeka się z ogromną niecierpliwością, a gdy dotrze się do ostatniej kartki odwraca się ją z wielkim żalem. I nosi się w sobie książkę nawet po odłożeniu jej na półkę.

„Śnieżna siostra” to opowieść klimatyczna, wzruszająca i piękna. Jej zalety to nie tylko nastrój tajemniczości i liczne zagadki. Autorka bardzo realistycznie i przejmująco ukazuje sytuację rodziny pogrążonej w żałobie po stracie kogoś bliskiego. Tu mamy rodziców, którzy nie potrafią poradzić sobie po śmierci córki, jednocześnie jednak zapominają o tym, że mają jeszcze dwójkę młodszych dzieci, a one czują się opuszczone, zagubione i przerażone.

Ujmująco ukazane są przedświąteczne nastroje, jednak – w moim odczuciu – są one pretekstem do podjęcia innych, bardzo istotnych problemów.

Jestem pełna uznania dla autorki, której udało się przypomnieć czytelnikom (a niektórym może uświadomić), że dziecko to także człowiek, tylko mniejszy niż dorośli ludzie, a na pewno bardziej bezbronny i dlatego potrzebujący wsparcia i pomocy.

Polecam z czystym sumieniem! „Śnieżna siostra” to książka dla każdego czytelnika – od lat kilku do stu! BEATA IGIELSKA