Slade House

"Slade House" to pierwsza książka autora, jaką przeczytałam. Oglądałam "Atlas Chmur", film zekranizowany na podstawie książki Davida Mitchell'a i byłam nim zauroczona. Zazwyczaj wersja literacka jest lepsza od tej filmowej, więc spodziewam się, że książka to mistrzostwo świata.

Wracając do "Slade House" - piękne wydanie. Okładka zachwyca zarówno grafiką, jak też elegancją.

Książka jest podzielona na pięć rozdziałów, a każdy z nich poświęcony doświadczeniom innych bohaterów. Akcja rozgrywa się w odstępach dziewięciu lat i zawsze dotyczy tego samego miejsca. Projekcja tych historii jest świetnie przemyślana. W ostatnim rozdziale autor wyjaśnia przyczyny wszystkich zdarzeń, jakie miały miejsce w domu o nazwie - Slade House.

Zakończenie nie rozczarowuje. Jest dokładnie takie, jakim powinno być.

Z wcześniejszych opinii wnioskuję, że to chyba dobrze, że moją przygodę z twórczością Davida zaczęłam właśnie od tej książki, bo kolejne mogą być już tylko lepsze, o czym zamierzam się przekonać.

Uważam, że książka godna jest polecenia. Nic tylko czytać :)

Slade House Davida Mitchella zdecydowanie przykuwa uwagę swoją bardzo minimalistyczną okładką, która na żywo prezentuje się jeszcze lepiej, autorstwa niezrównanego Dark Cryaona. Z tym większym entuzjazmem zabrałem się do lektury, niestety dość krótkiej, ponieważ liczącej niecałe 200 stron książki. Tytułowe Slade House to stary, skrywający mroczne sekrety dom, znajdujący się w wąskim zaułku nieopodal popularnego pubu The Fox AND Hounds. Co dziewięć lat, dwójka rodzeństwa zamieszkująca ten dom, wystosowuje niepowtarzalne zaproszenie dla kogoś, kto jest inny od wszystkich albo po prostu samotny: nad wiek rozwinięty nastolatek, świeżo rozwiedziony policjant, nieśmiała studentka… Jak raz przekroczą próg Slade House, to szybko się okaże, że nie będą mogli już z niego wyjść, a to dopiero początek ich kłopotów... Jakie mroczne tajemnice skrywa Slade House? Co naprawdę dzieje się za jego drzwiami? Dla tych, którzy się tego dowiedzą, będzie już jednak za późno na ratunek…

Dłuższy czas myślałem nad tym, co dokładnie napisać o tej książce, oprócz powyższego opisu, aby nie zdradzić nic istotnego z fabuły, a jednocześnie opowiedzieć o niej coś więcej. Nie jest to łatwe zadanie, a owa trudność wiążę się ze wspomnianą już niewielką objętością powieści. Pierwsza część, rozgrywająca się w 1979 roku zarysowuje pokrótce czym jest Slade House, gdzie się ono znajduje, a także co się w nim rozgrywa. Zwłaszcza to ostatnie, może się wydawać z początku płytkim i wtórnym pomysłem, lecz zapewniam, że nie jest tym, na co wygląda. Jednakże więcej szczegółów dowiemy się w kolejnych częściach, w których autor rozwija swój pomył i przekazuje coraz to nowe informacje. Nie bez znaczenia jest tutaj fakt, że autor w bardzo intrygujący sposób połączył fabularnie Slade House z Czasomierzami, swoją poprzednią książką autora, która również ukazała się w Uczcie Wyobraźni. Jej znajomość nie jest niezbędna do zrozumienia najnowszej powieści Mitchella, lecz dla mnie był to bardzo interesujący aspekt książki i chyba po prostu lubię znajdywać powiązania pomiędzy jego książkami. Bynajmniej nie jest to takie łatwe zadanie.

Jeśli chodzi o kwestię bohaterów, to mamy ich pięciu. W każdej części obserwujemy inną postać, o odmiennej historii, osobowości i celach, jakie skłoniły ją do przyjścia do Slade House. Bohaterowie są dobrze wykreowani, mamy okazję ich mniej lub bardziej poznać, polubić i przejąć się ich losami. Chwilami chciałoby się dowiedzieć kilku szczegółów więcej, lepiej poznać bohatera, ale Mitchell podaje jedynie te informacje, które są niezbędne do zrozumienia książki i oddania grozy tytułowego Slade House. To, że jest to groza, nikt chyba nie wątpi po opisie i również ta kwestia została bardzo dobrze zarysowana i oddana. Zaś samo zakończenie posiada dość nieoczekiwany zwrot akcji, który ma silny związek ze wspomnianymi Czasomierzami. Jednakże, również jeśli chodzi o oddanie nastroju grozy, to mam drobne zastrzeżenia. Być może wiąże się to z niewielką objętością, ale zabrakło mi momentami kilku zdań, które lepiej budowałyby nastrój, oddałyby mrok i niesamowitość budynku.

Slade House jest powieścią o stosunkowo niewielkiej objętości, którą czyta się wyjątkowo szybko się, lecz już nie tak łatwo jest o niej zapomnieć. Pięciu bohaterów, pięć różnych historii i jeden mroczny dom, pojawiający się co dziewięć lat... To zgrabnie napisana powieść z elementami grozy, które nie są takie oczywiste na pierwszy rzut oka i potrafią na samym końcu miło zaskoczyć. Polecam!

[Adres usunięty]

Pięć historii. Pięcioro jej głównych, różniących się pomiędzy sobą bohaterów. Jeden wspólny mianownik - Slade House...

"(...) stoi na lekkim wzniesieniu, stary, przysadzisty, surowy, szary, niemal cały zduszony ognistoczerwonym bluszczem (...)"

... nie jest zwyczajnym domem. Kryje w sobie bowiem pewną tajemnicę.

"Tego domu, Slade House, nie ma w żadnych dokumentach. A nawet gdyby był, między Westwood Road i Cranbury Avenue nie ma na niego nigdzie miejsca. Tego domu nie ma. Nie może być. A jednak tu stoi."

Ten tajemniczy dom pojawia się bowiem tylko na mgnienie oka raz na dziewięć lat. O tym, kto go zamieszkuje i co się w nim wówczas dzieje, dowiadują się tylko ci, którzy trafiają do niego na specjalne zaproszenie.

W 1979 roku trzynastoletni Nathan Bishop, w 1988 inspektor śledczy z Wydziału Kryminalnego Thames Valley Police - Gordon Edmonds, w 1997 osiemnastoletnia Sally Timms, członkini Towarzystwa Zjawisk Paranormalnych, w 2006 jej siostra Freya, a na koniec w 2015 roku psychiatra z Toronto - dr Iris Marinus - Levy.

Pozornie różne osoby, a jednak sporo ich łączy - choć nie zawsze są tego świadomi. Każde z nich w pewien sposób odstaje bowiem od reszty otaczającego ich społeczeństwa - chłopiec z zaburzeniami lękowymi, porzucony i wewnętrznie poobijany policjant, dziewczyna zmagająca się z problemem nadwagi, lesbijka z wyrzutami sumienia i kobieta szukająca odpowiedzi.

Jednak jest coś jeszcze, co wyróżnia każde z nich. Coś, co jest potrzebne tym, którzy zamieszkują Slade House... Co to takiego? Sięgnijcie po "Slade House" Davida Mitchella, a z pewnością znajdziecie odpowiedź na to pytanie.

Wracając jednak do samych historii - każda z nich - począwszy od 1979 roku a skończywszy na 2015, choć opowiada o losach zupełnie różnych ludzi, nierozerwalnie łączy się z pozostałymi. Śledząc losy poszczególnych bohaterów krok po kroku odkrywamy tajemnicę tego niezwykłego domu oraz jej mieszkańców, a także jesteśmy coraz bardziej świadomi niebezpieczeństw czyhających na kolejnych gości przekraczających jego progi. Rośnie też w nas coraz większa ciekawość tego, co tym razem się wydarzy i jak to wszystko ostatecznie się zakończy. I tu następuje niespodzianka! Bowiem autor zaserwował nam otwarte zakończenie, pozwalające przypuszczać, że to jeszcze nie koniec opowieści, że raz jeszcze dane nam będzie powrócić do wykreowanego przez niego, dziwnego, pełnego mistycyzmu i okultyzmu świata, w którym na jego bohaterów czyhać będą zagrażające ich życiu pułapki i podstępne sztuczki.

O czym jeszcze warto wspomnieć? Czytając poszczególne historie nie da się nie zauważyć tego, iż bardzo dobrze oddają one ducha czasów (lat?), w których się rozgrywają oraz tego, że za każdym razem język, jakim posługuje się narrator, został odpowiednio dopasowany do postaci, która w danej opowieści wiedzie prym. Dla przykładu, gdy jest nim policjant po przejściach, jest ON ostrzejszy, bardziej wulgarny, a przy tym prostszy - taki, jak i posługujący się nim bohater. Na uwagę zasługuje też fakt, iż w dziele Davida Mitchella co rusz natykamy się na odniesienia do szeroko pojętego świata popkultury, co czyni je tym bardziej ciekawym.

Książka ukazała się w serii Uczta Wyobraźni nakładem Wydawnictwa MAG. Na pierwszy rzut oka robi bardzo pozytywne wrażenie. Twarda, czarna okładka z minimalistycznymi, mieniącymi się srebrem wzorami oraz napisami z miejsca przykuwa oko i zachęca do sięgnięcia po książkę. Nie straszy też objętością, gdyż liczy sobie zaledwie nie całe 200 stron. Wewnątrz jednak natrafić można na kilka błędów w tekście, a także (pod koniec książki) na posklejane strony -> co, mam nadzieję, jest jednostkowym przypadkiem, a nie błędem obecnym w całym nakładzie.

Pomijając jednak wyżej wspomniane minusy dotyczące samego wydania książki, jest to pozycja, po którą z całą pewnością warto sięgnąć. Jest ona nietypowa. Niby zbiór opowiadań, a jednak tworzących jedną, spójną całość. Niby horror, a jednak bardziej opowieści z dreszczykiem, pełne mistycznego, niepozbawionego grozy klimatu. Niby wszystko rozgrywa się w znanej nam rzeczywistości, a jednak ma z nią tak na prawdę niewiele wspólnego. Trzeba sięgnąć po tę książkę, by wiedzieć, o co dokładnie mi chodzi - do czego też was gorąco raz jeszcze zachęcam.

Moja ocena: 5/6

[Adres usunięty]

POZA SYSTEMEM

„Jeśli nie pasujesz do systemu, system zmienia ci życie w piekło”, mówi jeden z bohaterów „Slade House”, powieści Davida Mitchella, autora znanego przede wszystkim za sprawą sfilmowanego „Atlasu Chmur”. I słowa te dobrze podsumowują całość. Tytułowy dom, jak i bohaterowie oscylują gdzieś poza systemem. I poza systemem znajduje się też sama książka, ni to zbiór opowiadań, ni powieść, ni horror, ni fantastyka. A jednak coś naprawdę udanego.

„Slade House” zaczyna się w roku 1979, kiedy to trzynastoletni Nathan wraz z matką przybywa na zaproszenie do tytułowej posiadłości. Od początku jednak coś jest nie tak. Najpierw nie mogą znaleźć furtki by dostać się na teren posesji, a kiedy już im się udaje (w miejscu, gdzie wcześniej jej nie było i dopiero po tym, jak z uliczki zniknęli wszyscy ludzie), miejsce wita ich zielonym, pełnym kwitnących mimo jesiennej pory roślin ogrodem, a także przestrzenią zbyt rozległą, jak na to, że znajduje się na niewielkim terenie. Chociaż matka chłopca wydaje się nie widzieć niczego niezwykłego w Slade House, Nathan z każdą chwilą dostrzega coraz więcej dziwnych rzeczy. Nie tylko nic się tu nie zgadza, ale wszystko jest jakby nierealne. Czy komukolwiek uda się odkryć prawdę o tym miejscu i jego mieszkańcach? A może to tylko wyobraźnia nastolatka, który nie dość, że nie jest taki, jak jego rówieśnicy, to na dodatek łyka podkradane matce leki?

„Slade House” to lekka, ciekawa fantastyka oparta na prostym, acz skutecznym pomyśle. Każdy zna chyba jakąś z opowieści o dziwnym czy nawiedzonym domu, to w końcu literacki klasyk, mierzyli się z nim zarówno debiutanci, jak i giganci literatury, a sama idea wykraczała poza fantastyczne ramy (tu na myśl ciśnie mi się choćby jedno z opowiadań Johna Irvinga). Z jednej strony mamy więc do czynienia z samograjem, z drugiej z pułapką. Motyw ten przyciąga czytelników, jednak zgrany do cna wydaje się mieć niewiele do zaoferowania. Szczególnie we współczesnej literaturze. A jednak Mitchell stworzył coś udanego i spójnego, pomimo nowelowej konstrukcji.

Najciekawiej jak zawsze w podobnych przypadkach wypada strona obyczajowa. Szczególnie, że ani nie dominuje, ani nie została sprowadzona na dalszy plan. Jest równie ważna co tajemnica, splata się z nią nierozerwalnie, a także dodaje niezbędnego w przypadku fantastyki czy horroru realizmu. Bo nie oszukujmy się, nawet najbardziej przekonujące wytwory wyobraźni będą bez znaczenia, jeśli nie towarzyszy im kotwica osadzona w czymś rzeczywistym. Poza tym mimo prostoty „Slade House” nie jest wcale taką lekką i nieskomplikowaną rozrywką, jak można by sądzić po okładce i niewielkiej objętości książki – co oczywiście działa na jej korzyść. Nie jest to wprawdzie wielka literatura, nie mniej powieść Mitchella spodoba się czytelnikom ceniącym dobra, realistyczną fantastykę, dziejącą się (mniej więcej) tu i teraz.