Rzeczy osobiste. Opowieść o ubraniach w obozach koncentracyjnych i zagłady

Autorka dokonuje w niej analizy struktury odzieżowej oraz higieny w obozach koncentracyjnych i zagłady. Chociaż ta perspektywa opowiadania o Holokauście może wydawać się kontrowersyjna to widząc tam tylko śmierć widzimy jedynie część tego jak wyglądało życie więźniów. W końcu pomiędzy jedną a drugą tragedią toczyło się tam życie pełne dobrze nam znanych codziennych rytuałów a ubiór i próba zachowania higieny, miały ogromny wpływ na to, że osadzeni chcieli walczyć o życie. Jedna z więźniarek wprost mówi, że żeby stawić czoła kolejnemu dniu, trzeba po prostu wstać i się umyć, to podstawa.

Kobiety w okolicznościach wojennych przekonały się, że szminka czy ładna sukienka mogą sprawić, że zachowają godność jako ludzie, i że będą miały siłę i ochotę żyć dalej. Te potrzeby nie były zresztą domeną, tylko kobiet, mężczyźni poświęcali równie dużo uwagi swojemu wyglądowi.

.

Jeżeli, tak jak ja, mieliście obraz wszystkich więźniów w jednakowych pasiakach, to chyba nie mogliśmy się bardziej mylić, bo może na początku starano się zapewnić wszystkim podobne stroje, jednak bardzo szybko przestało ich wystarczać. Dlatego przydział odzieży to była loteria, a wszystko zależało od tego, w jakim czasie istnienia obozu trafiło się do niego lub po prostu od humoru wydających ubrania. W rezultacie osadzeni chodzili w butach nie do pary czy za małych lub za dużych niekompletnych strojach po zmarłych. Ta książka uświadomiła mi, że ubraniem można kogoś zniszczyć lub uratować.

.

Przyznaję, że nie interesowałam się nigdy mundurami SS-manów, ich historii, tego jak został zaprojektowany, o całej kulturze, która wokół niego powstała a przede wszystkim tym, że były kolejnym sposobem gnębienia więźniów.

I jeżeli w tym momencie wydaje się, że streściłam już całą książkę, to możecie mi wierzyć, że nie poruszyłam nawet połowy tematów opisanych przez Karolinę Sulej. Ta książka to, dla mnie, opowieść o władzy i podległości, wolności i bezpieczeństwie. A przede wszystkim o naszym człowieczeństwie. Czytajcie!

Apeluję do wszystkich nauczycieli historii w szkołach średnich, a w zasadzie na polskim czy godzinie wychowawczej też można ją omawiać — czytajcie z młodymi ludźmi "Rzeczy osobiste" Karoliny Sulej, absolutnie najpierwsza książka o tematyce obozowej, jaką powinni przeczytać uczniowie, zanim zagłębią się w tę całą martyrologię serwowaną przez arnka. Jest w niej nieco ciekawych wątków z historii ubrań — po lekturze już nie pałam miłością do bluzeczek w paski — ale przede wszystkim jest o tym, jak w prosty sposób upodlić człowieka, szatańsko prosty sposób. W obozach oprawcy osiągnęli w tej dziecinie perfekcję i tylko naprawdę żelazna wola życia pozwalała przetrwać to tym, którzy nieszczęśliwie w tych obozach się znaleźli. Myślę, że ta książka umożliwiłaby głębsze zrozumienie kolejnych lektur obozowych, czy to tych szkolnych, czy to tych, po które sięgamy z własnej woli. Jestem przekonana, że w ten sposób o modzie nie pisał jeszcze nikt, a na ubrania spojrzycie zupełnie inaczej niż do tej pory. Zresztą nie tylko na nie, zmieni się nieco sposób postrzegania samego obozu, do tej pory kojarzony wyłącznie z pasiakami i śmiercią. Jak wszystko w życiu, tak i to miejsce ma swoje kolory, nie tylko odcienie szarości, ten kalejdoskop barw Was zaskoczy. Świetnie napisana książka i już teraz mogę Wam zdradzić, że jutro pojawi się w mojej top liście książek z 2021 roku.