Rozgrywka. The Perfect Game. Tom 1

"Zwróciłeś kiedyś uwagę na to, jak piękne bywają słowa? (...) Jak łatwo jest mówić coś, co się wie, że ktoś chce usłyszeć ? Jak kilkoma marnymi zdaniami można wpłynąć na czyjeś życie? (...) Ale kiedy w ślad za nimi nie idą czyny, słowa są zupełnie bezużyteczne. Tylko dźwięki i sylaby. Nieznaczące zupełnie nic..." ("Rozgrywka" J. Sterling, s.57)

Wiecie? Naprawdę lubię romanse i literaturę kobiecą – czyta się ją lekko, z wypiekami na twarzy, dlatego bez wahania sięgnęłam po „Rozgrywkę” J. Sterling.

Książka bardzo lekka, przyjemna, czyta się ją szybko – wręcz się ją pochłania. Autorka miała pomysł na naprawdę ciekawą historie, jednakże wiele mi w niej brakowało. Ale zacznijmy od początku.

Kiedy Cassie poznaje Jacka wszystkie jej zakończenia nerwowe, alarmują ją, że to nie jest facet dla niej. Nawet przyjaciółka wielokrotnie powtarza, że nie ma sensu szukać w jego ramionach miłości, jak sama mówi – "Cassie, jeśli stracisz głowę dla tego gnojka, nie chcę o tym słyszeć. (...) to niepoprawny playboy..." ("Rozgrywka" J. Sterling, s.18). (CYTAT). Jack swym charakterkiem od razu zraża do siebie dziewczynę, która opiera się jak może jego urokowi, ale… to trwa bardzo krótko. Cały opis przeżyć dziewczyny, jak i Jacka jest bardzo okrojony. Czytając „Rozgrywkę” miałam wrażenie, że autorce brakuje słów i pomysłów, żeby wyrazić co czują bohaterowie, co ich trapi i jakie są powody ich zachowania. Takich momentów, jak poznanie tych dwojga, czyli nie lubię Cię i nie chcę Cię – jedna randka i BUM wielkie zakochanie – jest mnóstwo w książce. Czytając miałam poczucie, jak bym czytała fragmenty. Akcja się rozkręca – Jack i Cassie mają przed sobą wieli mur do pokonania, który ma wzmocnić ich uczucie, a tu nagle BACH i po problemie. No nie… Naprawdę mnie, jako fankę wzlotów i upadów miłosnych, bardzo irytowało. Nie chcę wskazywać tutaj konkretnych sytuacji, żeby nie spalić książki tym co nie czytali. Niestety muszę przyznać, że ta urywana fabuła była największym minusem tej książki. Jednakże akcja zdecydowanie za szybka, wręcz okrojona w najważniejszych momentach.

Co do stylu pisania, jak wspomniałam na wstępie, książka jest dobrze napisana. Czyta się ją lekko i zwiewnie. Mi zajęła jeden dzień, więc można powiedzieć, że ją pochłonęłam. Po za tym czytało się ją dobrze, nie rzucały się w oczy błędy pisarskie, czy redaktorskie.

Teraz krótko o postaciach. Cassie – młoda dziewczyna, szukająca wielkiej miłości, jednocześnie mająca problem z zaufaniem tej drugiej osobie. Zmaga się z własnymi demonami przeszłości, które rzutują cały czas na jej teraźniejszość. Jack – typowy sportowiec z wielkim ego, ale tylko powierzchownie. W głębi duszy Jack jest romantykiem z wrażliwą i zranioną duszą, którą ukrywa przed całym światem. Postacie mimo, że stereotypowe (no bo przecież w większości współczesnych powieści kobiecych mamy schemat szarej myszki i kocura gwiazdora) da się je lubić. Momentami irytują (ale przecież każdy czasem irytuje drugiego), jednakże są naprawdę sympatyczni. Niejednokrotnie zalewałam się łzami ze śmiechu z ich tekstów. Uważam, że ich gdyby ich charakterystyka była bardziej pogłębiona i zrysowana czytelnikowi, to mogłyby powstać naprawdę ciekawe osobowości.

Niestety moja ostateczna ocena to 5/10. Książka mnie zawiodła bo historia naprawdę stanowi dobrą podstawę do porządnej powieści, jednakże jest dla mnie tylko zarysem. Płytka, mało emocjonalna, a wręcz czasem naiwna. Te parę plusików należą się za to, że naprawdę polubiłam Cassie i Jacka. Mimo obecnego zawodu dam szanse jeszcze Pani Sterling i sięgnę po drugą część losów bohaterów.

Ostatnio miałam okazję przeczytać książkę "Rozgrywka" J. Sterling, jest to pierwsza część serii The Perfect Game, ponieważ opinie są podzielone dość opornie podeszłam do książki.

Szkolny playboy Jack Carter z mocno przerośniętym ego szuka dziewczyn tylko na jedną noc. Sportowiec upatrzył sobie Cassie studentkę pierwszego roku ale urok Jacka na nią nie działa, omija go szerokim łukiem, nie imponują jej pewni siebie uwodziciele. Ponieważ ona odpiera jego zaloty ON chce jej jeszcze bardziej przez co mięknie serce gwiazdy drużyny bassebalowej i Cassie zajmuje tam bardzo ważne miejsce.

Jestem przyzwyczajona do książek gdzie w nieśmiałej dziewczynie zakochuje się szkolny przystojniak więc tutaj irytowała mnie Cassie która wszczynała awanture za awanturą, jakby ona była najważniejsza i wszystko wiedziała lepiej. Jack na początku był trochę upierdliwy ale potem nawet polubiłam tą postać.

Akcja w książce toczy się szybko, aż za szybko niestety Cassie tylko przez krótki czas odpiera zaloty Jacka a potem nie wiadomo skąd są parą gruchających gołąbków. Najciekawsze są przeszkody w związku a tu wszystko jest proste, przez co też nudne. Dziewczyna jest bardzo niezdecydowana, najpierw coś powie potem to odwołuje, zmienia zdanie, jest bardzo nijaka za to chłopak jest bardzo charyzmatyczny, fakt że arogancki ale dzięki temu coś się dzieje.

Szkoda że jest tak mało wątków pobocznych, mało wspomnień o przeszłości bohaterów oraz ich przyjaciół, dzięki tym informacjom lepiej poznalibyśmy życie oraz otoczenie głównych bohaterów, a tak to prawie cała książka jest o nich i tym co dzieje się teraz.

Pomimo wielu wad które wyłapałam to książkę przeczytałam całą, lubię takie romantyczne historie więc czekam co przyniesie część druga. Zapraszam do lektury, oceńcie sami.

Książka z serii 'The Perfect Game' czyli #1 Rozgrywka autorki Jenn Sterling to opowieść o losach na pozór cwaniakowatego chłopaczka - Jacka i utalentowanej dziewczyny - Cassie. On - gwiazdor drużyny baseballowej. Ona - cicha studentka fotografii. 

Historia zaczyna się od ich pierwszego spotkania w college'u. Cassie miała dość wyrobione zdanie na temat chłopaków, wokół których ustawiał się wianuszek dziewcząt. Jack jednak nie odpuszczał i *puff* nagle stali się parą. Oczywiście można było się tego spodziewać. To jest domena książek o tej tematyce. Nie powiem bo akcja dzieje się dość szybko i nie wszystkie sytuacje rozumiem.. W znaczeniu "nie wiem co autorka chciała przekazać pisząc te zdania". Cała książka jest jednak spójna i łatwo się ją czyta. Nie wymaga pokładów czasu, ponieważ pochłonęłam ją w ciągu jednego wieczoru. Bohaterów połączyła nie tylko miłość, ale i ich własna przeszłość. Oboje nie mieli w życiu kolorowo i niestety przez to nie są w stanie zaufać drugiej osobie w 100%. Nie chcę Wam za wiele spojlerować, bo może znajdzie się tutaj ktoś, kto dopiero zaczął ją czytać, ale jeśli w te chłodne zimowe dni się nudzicie, to gorąco zachęcam do sięgnięcia po tą pozycję. Może troszkę rozgrzeje Was od środka :) 

Kiedy Cassie zaczyna studia w college'u, jedną z pierwszych osób jaką poznaje jest Jack - arogancki, zbyt pewny siebie gwiazdor drużyny baseballowej, za którym szaleją wszystkie dziewczyny, a ON nie umawia się z żadną z nich więcej niż raz. Cassie natomiast, jako jedna z nielicznych, postanawia trzymać się od niego z daleka, ale sprawy zaczynają się komplikować, kiedy chłopak zaczyna zwracać na nią szczególną uwagę. Na początku dziewczyna postanawia go unikać, ale z dnia na dzień staje się to trudniejsze, zwłaszcza, że Jack jest naprawdę przystojny... Co tak naprawdę, kryje się za zachowaniem chłopaka? Dlaczego interesuje go właśnie Cassie? Ile jesteśmy w stanie poświęcić, aby być z ukochaną osobą?

Kiedy po raz pierwszy przeczytałam opis tej książki, byłam przekonana, że będzie to kolejna schematyczna młodzieżówka, której zakończenie można przewidzieć już na samym początku. Postanowiłam jednak dać szansę tej książce i jak się okazało była to dobra decyzja, ponieważ powieść J. Sterling miło mnie zaskoczyła.

Zacznę od głównych bohaterów. Jack i Cassie to dwa zupełne przeciwieństwa. Dziewczyna woli żyć w cieniu, nie jest popularną osobą i wcale nie chce nią zostać, uwielbia robić zdjęcia i postanawia realizować swoje marzenia. Kiedy arogancki, za bardzo pewny siebie Jack zaczyna się nią interesować, dziewczyna (w przeciwieństwie do swoich rówieśniczek) nie jest nim zainteresowana, postanawia omijać tego chłopaka szerokim łukiem i naprawdę długo trzyma się tego postanowienia.

Jack (jak już wspomniałam) jest szkolnym gwiazdorem i często traktuje dziewczyny jak zabawki. Jednak w Cassie widzi coś, czego nigdy nie widział w żadnej innej dziewczynie, ale jak udowodnić, że tym razem jego intencje są szczere? Czy związek tak różnych ludzi może się udać?

Lekki, prosty, ubarwiony o slang język oraz spora dawka humoru sprawiają, że książkę czyta się naprawdę szybko. Jednak muszę zwrócić uwagę na to, że rozwiązanie pewnych kwestii, szczególnie tych związanych z przeszłością bohaterów, nastąpiło zbyt szybko, przez co nie można było dobrze wczuć się w sytuację Cassie i Jacka.

"Zwróciłeś kiedyś uwagę na to, jak piękne bywają słowa? Jak łatwo jest mówić coś, co się wie, że ktoś chce usłyszeć? Jak kilkoma marnymi zdaniami można wpłynąć na czyjeś całe życie? Ale kiedy w ślad za nimi nie idą czyny, słowa są zupełnie bezużyteczne. To tylko dźwięki i sylaby. Nieznaczące zupełnie nic."

Kolejnym minusem książki jest to, że wiele motywów, takich jak miłość, która musi pokonać przeszkody czy przewracanie oczami przez główną bohaterkę, zostało zaczerpniętych z innych powieści, co sprawia, że tę historię nie możemy nazwać oryginalną.

Jednak pojawiły się także elementy, które naprawdę mnie zaskoczyły. Nie mam na myśli zakończenia, bo ono akurat, tak jak podejrzewałam, było dość przewidywalne, ale zaskoczyło mnie wydarzenie, które miało miejsce gdzieś w połowie książki. To był jeden z momentów, w którym obawiałam się o relację naszych bohaterów.

Oczywiście należałoby również wspomnieć o pasjach bohaterów, na których w dużym stopniu skupiła się autorka. Jack uwielbia grać w baseball, a Cassie natomiast doskonale robi zdjęcia. Oboje czerpią z tego ogromną radość i planują podążać za swoimi marzeniami.

Jednak powieść Sterling to nie tylko słodka historia o miłości. Jak w każdej tego typu książce pojawiają się przeszkody. Cassie ma problem z zaufaniem drugiemu człowiekowi, a Jack ciągle boi się, że ukochane osoby go opuszczą. Takie zachowanie ma zapewne związek z przeszłością bohaterów, ale to nie jedyne ich problemy, ponieważ, aby być razem muszą jeszcze coś poświęcić.

Podsumowując "Rozgrywka" może i nie jest oryginalną książką, ale jednak ma w sobie pewien urok, nie da się przy niej nudzić, a dialogi bohaterów potrafią rozbawić. To książka lekka, przyjemna i idealna na długie wieczory. Polecam!

Gdy gdzieś w Internecie mignęła mi okładka Rozgrywki po prostu wiedziałam, że ona wpadnie w moje ręce. Jestem wielką miłośniczką młodzieżówek ze sportem w tle, więc będąc na targach w Krakowie gdy tylko ją dostrzegłam - od razu pognałam z nią do kasy. Wiązałam z nią wielkie nadzieje… niestety trochę się rozczarowałam.

Cassie udaję się z przyjaciółką na swoją pierwszą w college’u imprezę. Na niej pojawia się także Jack, który jest gwiazdą drużyny baseballowej i panem przystojniakiem jednocześnie. Podczas tejże imprezy Jack zdążył wkurzyć Cassie swoimi odzywkami, ale między bohaterami narodziła się już nić jakiejś fascynacji. Później kobieta z racji poznania nieciekawej opinii playboya jaką cieszy się basebolista stara się go unikać, jednak nie wie że chłopak jest konsekwentny - jeśli czegoś chcę to to dostanie, a tym czymś jest randka z dziewczyną. Do spotkania dochodzi i nasza dwójka całkiem dobrze się bawi, zbliża się do siebie, mówiąc sobie rzeczy których nie powiedziała wcześniej nikomu - jak się okazuję łączy ich więcej niż się spodziewali.

„Jak łatwo jest mówić coś, co się wie, że ktoś chce usłyszeć ? Jak kilkoma marnymi zdaniami można wpłynąć na czyjeś całe życie?-Spoważniałam-Ale kiedy w ślad za nimi nie idą czyny, słowa są bezużyteczne. To tylko dźwięki i sylaby. Nieznaczące zupełnie nic.”

Nie będzie zaskoczeniem jeśli napisze, że ta dwójka w końcu wyląduję razem. Ale nic podobno nie trwa wiecznie – i w tym przypadku dochodzi do pewnych komplikacji. I to jest ten moment w książce w którym w końcu coś poczułam- był to gniew. Tak się wkurzyłam na Jacka - za jego głupotę miałam ochotę dać mu w twarz i to bardzo mocno. Dzięki temu trochę bardziej wciągnęłam się w książkę - chciałam wiedzieć co będzie dalej i jak ten bałagan zostanie naprawiony. Czy się udało? A tego już nie mogę zdradzić.

Podsumowując minusem tej książki byli słabo dopracowani bohaterowie- trochę płascy, bez charakteru. Ciężko mi było się jakoś z nimi związać. Do tego tempo książki zbyt szybkie, czego bardzo nie lubię. Takie przeskakiwanie z jednego wątku na drugi, chęć upchnięcia w krótkiej książce mnóstwa różnych sytuacji i zdarzeń. Moim zdaniem tutaj autorka za dużo chciała umieścić w zbyt krótkiej formie przez co nie da się wczuć w to co się dzieje.

Plusem jest pomysł na książkę - mam słabość do historii w College’ach (aż żałuję, ze sama nie mogę iść do żadnego). Jack miał swoje momenty - potrafił być prawdziwym słodzikiem. Książka jest napisana młodzieżowym językiem, prostym, jest krótka więc można spokojnie przeczytać ją w jeden wieczór.

Ogólnie spodziewałam się czegoś więcej pomysł był fajny, ale czegoś mi tu zabrakło.

Gdy gdzieś w Internecie mignęła mi okładka Rozgrywki po prostu wiedziałam, że ona wpadnie w moje ręce. Jestem wielką miłośniczką młodzieżówek ze sportem w tle, więc będąc na targach w Krakowie gdy tylko ją dostrzegłam - od razu pognałam z nią do kasy. Wiązałam z nią wielkie nadzieje… niestety trochę się rozczarowałam.

Cassie udaję się z przyjaciółką na swoją pierwszą w college’u imprezę. Na niej pojawia się także Jack, który jest gwiazdą drużyny baseballowej i panem przystojniakiem jednocześnie. Podczas tejże imprezy Jack zdążył wkurzyć Cassie swoimi odzywkami, ale między bohaterami narodziła się już nić jakiejś fascynacji. Później kobieta z racji poznania nieciekawej opinii playboya jaką cieszy się basebolista stara się go unikać, jednak nie wie że chłopak jest konsekwentny - jeśli czegoś chcę to to dostanie, a tym czymś jest randka z dziewczyną. Do spotkania dochodzi i nasza dwójka całkiem dobrze się bawi, zbliża się do siebie, mówiąc sobie rzeczy których nie powiedziała wcześniej nikomu - jak się okazuję łączy ich więcej niż się spodziewali.

„Jak łatwo jest mówić coś, co się wie, że ktoś chce usłyszeć ? Jak kilkoma marnymi zdaniami można wpłynąć na czyjeś całe życie?-Spoważniałam-Ale kiedy w ślad za nimi nie idą czyny, słowa są bezużyteczne. To tylko dźwięki i sylaby. Nieznaczące zupełnie nic.”

Nie będzie zaskoczeniem jeśli napisze, że ta dwójka w końcu wyląduję razem. Ale nic podobno nie trwa wiecznie – i w tym przypadku dochodzi do pewnych komplikacji. I to jest ten moment w książce w którym w końcu coś poczułam- był to gniew. Tak się wkurzyłam na Jacka - za jego głupotę miałam ochotę dać mu w twarz i to bardzo mocno. Dzięki temu trochę bardziej wciągnęłam się w książkę - chciałam wiedzieć co będzie dalej i jak ten bałagan zostanie naprawiony. Czy się udało? A tego już nie mogę zdradzić.

Podsumowując minusem tej książki byli słabo dopracowani bohaterowie- trochę płascy, bez charakteru. Ciężko mi było się jakoś z nimi związać. Do tego tempo książki zbyt szybkie, czego bardzo nie lubię. Takie przeskakiwanie z jednego wątku na drugi, chęć upchnięcia w krótkiej książce mnóstwa różnych sytuacji i zdarzeń. Moim zdaniem tutaj autorka za dużo chciała umieścić w zbyt krótkiej formie przez co nie da się wczuć w to co się dzieje.

Plusem jest pomysł na książkę - mam słabość do historii w College’ach (aż żałuję, ze sama nie mogę iść do żadnego). Jack miał swoje momenty - potrafił być prawdziwym słodzikiem. Książka jest napisana młodzieżowym językiem, prostym, jest krótka więc można spokojnie przeczytać ją w jeden wieczór.

Ogólnie spodziewałam się czegoś więcej pomysł był fajny, ale czegoś mi tu zabrakło.

Facet, przystojny i pewny siebie sportowiec, do którego dziewczyny lgną jak muchy. I dziewczyna. Całkiem zwyczajna, która postanawia trzymać się od niego z dala. Całkiem zwyczajny scenariusz, trochę schematyczny, prawda? A jednak, Jack i Cassie łączą problemy natury rodzinnej. Oboje zmagają się z przeszłością, na każdego z nich ona inaczej wpłynęła. Cassie chowa się za aparatem, ukrywając w nim całe swoje zaufanie, które nadużyła na ludziach, a Jack ma wielkie marzenia, które w pewnej chwili mogą zostać zrujnowane. Wtedy odezwie się przeszłość.

Muszę przyznać, że po tej książce spodziewałam się więcej, po wszystkich tych porównaniach do genialnego "Układu" czy innych. Ta pozycja jest o wiele lżejsza i mniej ambitna, trochę jak wattpadowa powieść. Nie oznacza jednak, że była zła. Na pewno jest dobra na kilka godzin przy kawie, żeby trochę odpocząć od cięższych lektur.

Sama pozycja wzbudziła we mnie mieszane uczucia. Spotkałam się z samymi pozytywnymi opiniami, przynajmniej w większości ludzie oceniali ją dobrze, jednak nie byłabym sobą, gdybym się czegoś nie przyczepiła. Główna bohaterka irytowała mnie od pierwszych stron, bo jest bardzo zmienna w swoich postanowieniach i nie trwa przy nich na dłużej niż pół rozdziału. W momentach potyczkowych, zamiast martwić się o własne zdrowie, myśli o swoim aparacie, w kółko nawijając o jednym. Długo nie mogłabym z nią wytrzymać.

Akcja rozgrywa się prędko, a styl pisarki jest lekki i sprawia, iż pochłania się książkę jednym tchem. Brakowało mi w niej czegoś, co dopełniłoby całości, coś, co pozwoliłoby mi ją zapamiętać "z tego". Jednak naokrężnie powiem Wam, że pojawia się pewien zaskakujący element, choć często pokazywany w książkach, to zawsze zepchnięty na dalszy plan, tutaj - w kompletnie nowej odsłonie.

Jeśli macie ochotę na coś prostego i niewymagającego, sięgnijcie po Rozgrywkę. Na pewno umili wam czas, a wydarzenia, które kręcą się w okół sportu pozwolą wam wczuć się w klimat. :)

[całość recenzji można znaleźć na moim blogu - [Adres usunięty]]

No cóż, jak już pewnie się zorientowaliście, "The Perfect Game. Rozgrywka" nie porwała mnie, nie zachwyciła i z całą pewnością nie sprawiła, że będę o niej pamiętała po jakimś czasie. Z czego to wynika? Jak już mówiłam o tym wcześniej - książka to jeden wielki niewykorzystany potencjał, który koniec końców został potraktowany po łebkach, co sprawiło, że powieść, która mogła nieść jakieś głębsze przesłanie? Stała się zwykłą młodzieżówką jakich wiele. Typowym 'odmóżdżaczem' pomiędzy porywającym romansem a krwawym thrillerem. I tyle. Pomimo wielu wad i niekonsekwencji w zachowaniach bohaterów, które momentami były wręcz kuriozalne i powodowały, że zastanawiałam się czy to dzieje się naprawdę, z książką spędziłam kilka sympatycznych godzin i prawda jest taka, że uzyskałam to, na co liczyłam, czyli relaks. Owszem podszyty chwilami irytacją, czy nutką zażenowania, jednak nie zmienia to faktu, że przy "Rozgrywce" odpoczęłam i dzięki temu mogę spokojnie sięgnąć po kolejny thriller.

Szkoda mi tego, jak to wszystko mogłoby się potoczyć, gdyby autorka poświęciła trochę więcej uwagi kreacjom swoich bohaterów i pozwoliła im być bardziej wiernym sobie i swoim ideałom. Przecież wiele z zachowań Cass i Jacka zwyczajnie nie miało sensu, ocierały się one o zachowania dziecinne, czy wręcz histeryczne. Były też takie, o których można powiedzieć zupełnie otwarcie, że były zwyczajnie szalone i nielogiczne. Biorąc pod uwagę to, co działo się w pierwszej połowie książki, mam wrażenie, że druga jej część została napisana trochę na siłę, tak 'na szybko'. Momenty zastoju akcji, były również tymi, w których tle działo się najwięcej, a samo zakończenie w ogóle nie miało dla mnie większego sensu. Owszem na swój sposób było romantyczne i słodkie, jednak jeśli weźmie się pod uwagę wszystko to, przez co na własne życzenie przeszli Cassie i Jack? Aż ciężko było mi uwierzyć, że można to zakończyć właściwie sceną, czy dwoma. Miałam wręcz przez chwilę wrażenie, że zabrakło mi kilku stron, jakieś to było takie wyrwane z kontekstu.

Jedyne co uratowało tę książkę w moich oczach to narracja pierwszoosobowa, którą lubię i cenię sobie najbardziej. Dzięki temu zabiegowi Sterling dała nam szansę spojrzeć na to, co się działo oczami zarówno Cassie, jak Jacka. Jeśli lubicie takie niewymagające obyczajówki z elementami romansu, gdzie młodzi ludzie mają tendencję do braku konsekwencji i logiki swoich zachowań, co nie przeszkadza autorowi zaserwować Wam wręcz ulta romantyczne zakończenie? To "Rozgrywka" jest właśnie dla Was! :)

No cóż, jak już pewnie się zorientowaliście, "The Perfect Game. Rozgrywka" nie porwała mnie, nie zachwyciła i z całą pewnością nie sprawiła, że będę o niej pamiętała po jakimś czasie. Z czego to wynika? Jak już mówiłam o tym wcześniej - książka to jeden wielki niewykorzystany potencjał, który koniec końców został potraktowany po łebkach, co sprawiło, że powieść, która mogła nieść jakieś głębsze przesłanie? Stała się zwykłą młodzieżówką jakich wiele. Typowym 'odmóżdżaczem' pomiędzy porywającym romansem a krwawym thrillerem. I tyle. Pomimo wielu wad i niekonsekwencji w zachowaniach bohaterów, które momentami były wręcz kuriozalne i powodowały, że zastanawiałam się czy to dzieje się naprawdę, z książką spędziłam kilka sympatycznych godzin i prawda jest taka, że uzyskałam to, na co liczyłam, czyli relaks. Owszem podszyty chwilami irytacją, czy nutką zażenowania, jednak nie zmienia to faktu, że przy "Rozgrywce" odpoczęłam i dzięki temu mogę spokojnie sięgnąć po kolejny thriller.

Szkoda mi tego, jak to wszystko mogłoby się potoczyć, gdyby autorka poświęciła trochę więcej uwagi kreacjom swoich bohaterów i pozwoliła im być bardziej wiernym sobie i swoim ideałom. Przecież wiele z zachowań Cass i Jacka zwyczajnie nie miało sensu, ocierały się one o zachowania dziecinne, czy wręcz histeryczne. Były też takie, o których można powiedzieć zupełnie otwarcie, że były zwyczajnie szalone i nielogiczne. Biorąc pod uwagę to, co działo się w pierwszej połowie książki, mam wrażenie, że druga jej część została napisana trochę na siłę, tak 'na szybko'. Momenty zastoju akcji, były również tymi, w których tle działo się najwięcej, a samo zakończenie w ogóle nie miało dla mnie większego sensu. Owszem na swój sposób było romantyczne i słodkie, jednak jeśli weźmie się pod uwagę wszystko to, przez co na własne życzenie przeszli Cassie i Jack? Aż ciężko było mi uwierzyć, że można to zakończyć właściwie sceną, czy dwoma. Miałam wręcz przez chwilę wrażenie, że zabrakło mi kilku stron, jakieś to było takie wyrwane z kontekstu.

Jedyne co uratowało tę książkę w moich oczach to narracja pierwszoosobowa, którą lubię i cenię sobie najbardziej. Dzięki temu zabiegowi Sterling dała nam szansę spojrzeć na to, co się działo oczami zarówno Cassie, jak Jacka. Jeśli lubicie takie niewymagające obyczajówki z elementami romansu, gdzie młodzi ludzie mają tendencję do braku konsekwencji i logiki swoich zachowań, co nie przeszkadza autorowi zaserwować Wam wręcz ulta romantyczne zakończenie? To "Rozgrywka" jest właśnie dla Was! :)

[całość recenzji można znaleźć na moim blogu - [Adres usunięty]]

Cała recenzja na moim blogu [Adres usunięty]

Dziś chcę zrecenzować książkę, którą miałam okazję ostatnio przeczytać- J. Sterling- "Rozgrywka", gdzie głównym bohaterem jest przystojny Jack-gwiazdor drużyny baseballowej, który jest pewny siebie i może mieć każdą dziewczynę o jakiej tylko zamarzy. Pewnego dnia poznaje Cassie, która od razu mu się podoba, ale niestety dziewczyna nie jest zainteresowana chłopakiem i próbuje go unikać. Jack za wszelką cenę chce się umówić z Cassie na randkę. Czy to mu się uda? Czy dziewczyna zakocha się w Jacku?

Jeżeli chcecie poznać odpowiedzi na te pytania, koniecznie musicie przeczytać "Rozgrywkę"

Przed przeczytaniem tej książki bardzo długo się zastanawiałam czy ją przeczytać, czy nie, ponieważ opinie niestety są podzielone. Jedni bardzo chwalą tą książkę, a jedni w żadnym wypadku jej nie polecają.

Ja postanowiłam dać jej szansę i sama się przekonać czy warto ją przeczytać. Jeżeli jesteście ciekawi mojej opinii to czytajcie dalej ;)

"Rozgrywkę" pochłonęłam w ciągu jednego dnia, tak mnie wciągnęła i zaciekawiła, że nie umiałam jej odłożyć i czytałam do później nocy, nie patrząc na zegarek, najważniejsze było poznać zakończenie całej historii. Nie jest to książka na wysokim poziomie, ale jest coś w niej takiego, że nie idzie jej odłożyć i czyta się ją dalej i dalej.....aż w końcu się ją skończy.

Bardzo podobało mi się to, że historia opowiedziana jest z dwóch perspektyw i Cassie i Jacka, ponieważ możemy jak najwięcej się dowiedzieć o ich uczuciach itd. Język i styl na początku mnie trochę śmieszył, ale z czasem się przyzwyczaiłam i nawet go polubiłam.

Nie spodziewałam się po tej książce nic wybitnego ani zaskakującego, a się myliłam!! Bo w niektórych momentach byłam zaskoczona, że tak potoczyła się historia. Głównych bohaterów polubiłam, ale trochę denerwowało mnie ich zachowanie, bo ja na pewno tak bym się nie zachowała.

Zdecydowanie mogę stwierdzić, iż jestem zadowolona z tego, że przeczytałam tą książkę i na pewno będę ją polecać wszystkim fanom New adult i tym co lubią proste i zarazem wciągające historie. Nie wiem dlaczego ja tak długo się zastanawiałam czy przeczytać tą książkę czy lepiej oddać ją do biblioteki.

Podsumowując "Rozgrywka" jest pozycją wartą przeczytania i poznania. Książka ta rozbawi was do łez, ale również wzruszy. Polecam !!

Moja ocena to 7/10.

Jack jest gwiazdą drużyny baseball'owej. Jest też przystojny, a dziewczyny zmienia jak rękawiczki. Chłopak nigdy nikogo nie kochał, dopóki nie poznał Cassie, która kocha fotografować. Uprzedzona przez przyjaciółkę, postanawia omijać go szerokim łukiem. Jack jednak nie zamierza się poddać, tym bardziej, że okazuje się, iż ON i Cassie mają ze sobą wiele wspólnego w kwestii trudnej przeszłości.

Czy Jack nauczy się kochać Cassie tak jak powinien? Czy Cassie obdarzy go swoim zaufaniem, które przychodzi jej z trudem?

Autorka miała zamysł na stworzenie ciekawej, choć schematycznej opowieści o zwykłej dziewczynie i sportowcu w colleg'u. Pierwsze sto stron przeleciało w mgnieniu oka, kilka zdawkowych spotkań pomiędzy powyższymi, potem nagła randka, zwierzanie z przeżyć po kilku dniach znajomości i wyznania miłości. Wszystko to do dziewięćdziesiątej strony. Potem mieliśmy szansę poznać bliżej kulisy życia popularnego sportowca, czego nie było choćby w "Układzie" Elle Kennedy czy "Przypadkach Callie i Kaydena" Jessicy Sorensen, do których nietrafnie porównywana jest "Rozgrywka". To akurat mi się podobało i było plusem, który ratował książkę. Dalej wszystko zaczęło się komplikować, a bohaterowie zaczęli podejmować decyzje, które zaważyły na ich dalszych losach. To ta część, która najbardziej mnie denerwowała, ale również złamała mi serce i naiwnie skleiła. Autorka wplotła tutaj coś zaskakującego i nieczęstego w książkach, a mimo to żałuję, że w ogóle się pojawiło. Chcę Wam o tym wykrzyczeć, a jednocześnie nie mogę, bo sami musicie to odkryć. Sterling wdrążyła motyw, który nie jest wcale nowy, ale rzadki i bardzo komplikuje fabułę.

Rozgrywka sama w sobie jest prosta w odbiorze i naprawdę nie jest karą czytanie jej. Jednak, kiedy mnie coś denerwuje (co zdarza się rzadko), to jest już źle. To typowa młodzieżówka, ma ona mnóstwo wad i jest niedopracowana, jednak jest to pierwsza książka Sterling i podejrzewam, że następne części The Perfect Game będą lepsze, bo ma na to zadatki. Pochłonęłam ją łącznie w kilka godzin, dzięki płynnemu językowi, jakim posługiwała się pisarka. Przez większość czasu kartki przerzucają się same, ale w pewnym momencie następuje zwrot akcji, który karze skupić się na lekturze. Mam naprawdę mieszane uczucia do wplecionych tu wątków, ale one w pewnym sensie zdenerwowały mnie, jak już wyżej wspomniałam. złamały mi serce, a także w końcu je skleiły naciąganym zakończeniem. Mimo to nie oceniam książki źle, nie brnęłam przez nią, wymyślając to nowe sposoby na uśmiercenie postaci ani nie rzucałam książką za każdym razem, gdy coś mi nie pasowało. Prócz bohaterów, właściwie nie widzę żadnych negatywnych cech, prócz kilku niedociągnięć, które z biegiem czasu autorka na pewno wypracuje.

Jeśli zastanawiacie się, czy sięgnąć po tę książkę, mogę ją Wam polecić na jedno popołudnie jako odmóżdżacz po ciężkich lekturach. Spodoba się fanom romansów i niewymagającym czytelnikom.

Akcja powieści rozgrywa się w dużej mierze na kampusie amerykańskiego collegu. Ona - Cassie, dopiero co przeniosła się do Fullton aby rozwijać swoją pasję - fotografię i zamieszkała ze swoją najlepszą przyjaciółką. On - Jack, jest osobą, której nikomu nie trzeba przedstawiać. Wschodząca gwiazda, najlepszy baseballista w historii Fullton, szkolny play boy. Najlepsze drużyny w USA chcą mieć go w swoich szeregach, a każda dziewczyna na kampusie pragnie, aby znalazł się w jej sypialni. Jack doskonale zna własną wartość i nie odpędza od siebie zalotnych dziewcząt, wręcz przeciwnie. Nigdy nie umawia się z jedną dziewczyną dwa razy - oto jego zasada. Jak można się domyślić, nie jest to chłopak, którego interesuje stały związek. A przynajmniej tak właśnie było, do czasu aż na imprezie w domu bractwa poznał Cassie. Dziewczyna jest dla niego ogromnym wyzwaniem bo jak się okazuje, jest jedyną osobą odporną na jego wdzięki. Jack porzuca swój wizerunek szkolnego łamacza serc, aby oddać swoje serce jedynej dziewczynie, którą kiedykolwiek pokochał. Ale czy w pogoni za marzeniami i własnymi pasjami jest miejsce na miłość?

Przyznaję, byłam bardzo ciekawa tej historii, zwłaszcza, że opinie na jej temat są przeróżne. Jedni ją zachwalają, a inni krytykują. A ja? Ja jestem gdzieś po środku. Z jednej strony bardzo mi się spodobała i miło spędziłam z nią czas, ale mimo tego nie mogę zignorować dość istotnych wad, które nieco obniżają moją ocenę. I może właśnie od nich zacznę, a najlepsze zostawię na koniec.

Po pierwsze, nie potrafię wręcz odpędzić się od wrażenia, że coś mi umknęło. Spotkałam się z opinią, że autorka miała pomysł na rozwinięcie i zakończenie akcji, ale niestety nie miała pojęcia jak ją rozpocząć i częściowo się z tym zgadzam. Owszem, początek jest naprawdę wybrakowany. Po zaledwie 60 stronach, kiedy historia wciąż powinna się rozwijać i miło byłoby poznać rozwój wydarzeń w życiu Jacka i Cassie, autorka nagle ucina przebieg wydarzeń i w kolejnym rozdziale spotykamy się z informacją "Miesiąc poźniej". Miesiąc, który znacząco wpłynął na relację pary. Miesiąc, po którym nagle ich nastawienie do siebie jest zupełnie inne. Ale... ale jak to? Dlaczego autorka oszczędziła nam istotnych szczegółów i nagle wrzuciła nas na głęboką wodę, kiedy bohaterowie są już zupełnie innymi wersjami siebie?

Kolejną wadą, w sumie powiązaną z poprzednią jest podobna sytuacja w dalszych etapach historii. Akcja toczy się bardzo szybko, momentami aż zbyt szybko moim zdaniem. Brakuje rozwinięcia istotnych wątków. Wątków, które mają wpływ na całą historię. Czytając miałam wrażenie, że autorce się gdzieś spieszyło i specjalnie wycięła z opowieści niektóre wydarzenia.

Ostatnią wadą, o której chcę wspomnieć to wręcz irytujące zachowanie główniej bohaterki w początkowych rozdziałach. Z czasem nawet ją polubiłam, ale na samym początku jej postawa była bardzo niedojrzała, a charakter, który miał chyba być zadziorny i ostry okazał się dość naciągany i dziecinny.

No dobra, wystarczy tego złego, przejdźmy może do pozytywnych aspektów powieści. Plusem jest jak dla mnie ogólny pomysł na fabułę. Mam tu na myśli głównie osadzenie bohaterów na kampusie oraz przypisanie im pasji, które miały aż tak duży wpływ na ich życie. Spodobało mi się, że nie porzucili wszystkich swoich marzeń, kiedy zaczęło rodzić się pomiędzy nimi jakieś uczucie, a wręcz przeciwnie. Zawsze przyznawali, że to właśnie ich zainteresowania, czyli baseball i fotografia są na pierwszym miejscu.

Do gustu przypadł mi też styl autorki, gdyż jest ON bardzo lekki, przez co bardzo szybko czyta się "Rozgrywkę". Pozytywnym zabiegiem było również zastosowanie narracji pierwszoosobowej, wykonanej na zmianę przez Cassie i Jacka. Chociaż muszę też przyznać, że byłabym bardziej zadowolona, gdyby podział ich wypowiedzi był bardziej wyrównany. Większość rozdziałów należała do Cassie, Jack natomiast otrzymał ich tylko kilka.

Podsumowując "Rozgrywka" to książka godna polecenia tym, którzy poszukują ciekawej i wciągającej, ale też niewymagającej i niezbyt wybitnej lektury. Powieść posiada dość sporo wad, które w znaczący sposób odbijają się na mojej ogólnej opinii. Nie powiem, że była przeciętna bo naprawdę mi się spodobała i miło się ją czytało, ale też niczym mnie nie zaskoczyła. Wydarzenia były przewidywalne i nieco naciągane, chociaż zakończenie naprawdę mi się spodobało. Nie była zła, ale nie była też wybitna. Taka... w porządku.

CZY ON JEST TYM BAD? NIC BARDZIEJ MYLNEGO…

Powinna trzymać się od niego z daleka? Nie taki diabeł straszny. Za to zdecydowanie on, chcąc zaoszczędzić sobie trosk, mógłby dać z nią sobie spokój. Cassie wydaje się aż nadto nieufna, zdystansowana, niepewna i… denerwująca. Główna bohaterka, jak i narratorka powieści, wielokrotnie, z powodzeniem wytrącała mnie z równowagi. Dopiero w końcowej fazie zaczęłam ją rozumieć. Do tego momentu musiałam zmagać się z jej niedojrzałością i sztucznymi problemami. Z kolei Jack skrajnie różnił się od moich wstępnych wyobrażeń. Po typowym playboyu, pewnym siebie egoiście pozostał zaledwie nikły ślad. Gotowy do poświęceń, potrafiący się wykazać, wcale niezadzierający nosa tak wysoko, jak zapowiadano. Jeśli szukacie bezlitosnego bad boya, tutaj go nie znajdziecie.

SIELANKA vs FINAŁ

Akcja książki w dużej mierze kręci się wokół dość prężnie rozwijającego się uczucia bohaterów. Czy były komplikacje? Były, ale dopiero na samym końcu. Przez długi czas na kartach powieści panuje sielankowa atmosfera. Nic wybitnie oryginalnego i wychodzącego poza znane już czytelnikom schematy, oprócz finału. Wtedy J. Sterling zaczyna mieszać, historia nabiera smaczku – świat oczywiście się nie wali, ale nabiera dynamiki i niepewności, o ile można o niej mówić w przypadku młodzieżowych romansów. Dla ostatnich rozdziałów łapka w górę.

TAK DOBRA JAK ELLE KENNEDY?

Podobnie jak wspomniana już powyżej Elle Kennedy, J. Sterling zmalowała bohaterom tło w barwach baseballowego boiska. Jest prężnie rozwijająca się kariera młodego człowieka, zaangażowanie w sport, niepowtarzalne szanse i renoma łamaczy serc korzystających z tytułu bycia zawodnikiem. I o ile pani Kennedy wciąż pozostaje niedoścignionym wzorcem, który w literaturę młodzieżową angażuje także dojrzalsze czytelniczki, J. Sterling z budową klimatu baseballu poradziła sobie całkiem nieźle.

PODSUMUJMY

Pierwszy tom serii The Perfect Game to lekka i nienajgorsza powieść napisana w aurze nurtu New Adult. Ale nic więcej. Autorka, zgodnie z oczekiwaniami, serwuje historię dla młodzieży i sądzę, że grupa docelowa może czuć się usatysfakcjonowana, pod warunkiem, że nie jest oczytana z powieściami tego gatunku, bo nie znajdzie tutaj niczego zaskakująco oryginalnego. Denerwujące zachowanie Cassie zostaje zneutralizowane ogładą Jacka, więc na bohaterów jako tako narzekać nie można, podobnie jak na ich pochopnie podejmowane decyzje i sporadycznie przejawiający się brak dojrzałości. W końcu to młodzi ludzie popełniający błędy. Niemniej jednak mnie, jako dwudziestokilkuletniej już czytelniczce, zabrakło tutaj minimalnej głębi i tej szczypty goryczy przełamującej długotrwałą słodycz. Gdyby tak moment kulminacyjny zaserwowany w finale zdominował treść nieco wcześniej, mogłoby być o wiele ciekawiej. Szkoda, bo zakończenie pokazało, że jeśli autorka chce, to potrafi. Może jeszcze kiedyś dam jej szansę. Kto wie.

[Adres usunięty]

W ostatnim czasie mamy na rynku prawdziwy wysyp powieści NA, które rzadko kiedy są w stanie nas zaskoczyć. Wszystko zaczęło się od nie najgorszego "Hopeless" C. Hoover, które szokowało wszechobecną słodyczą miłości zmieszaną z dramatem tak emocjonującym, że nie sposób się nie zaangażować w historię. Potem już była lawina podobnych powieści, które obecnie nakierowywane są bardziej na erotykę i puste emocje niż na historie miłosne z jakimś większym sensem. "Rozgrywka" to pozycja, która idealnie wpasowuje się w schematy i niczym nie wyróżnia z masy podobnych powieści. Już sam opis mówi nam o historii praktycznie wszystko i nie każe się za wiele spodziewać. Nie mogę powiedzieć, że lektura mnie zawiodła, bo w końcu otrzymałam to, czego się spodziewałam - krótką, prostą i niezaskakującą historię ze schematycznymi bohaterami. A jednak miałam cichą nadzieję, że J. Sterling czymś się wyróżni.

Cassie, młoda, ułożona artystka, poznaje w college'u Jacka Cartera. Chłopak nie pozostaje obojętny żadnej dziewczynie, Cassie natomiast zamiast uganiać się za przystojnym baseballistą, postanawia nie mieć z nim nigdy nic wspólnego. Jack zawsze dostawał to, czego chciał, więc zakazane uczucie jeszcze bardziej go pociąga. Czy faktycznie chodzi tylko o chęć zdobywania? Co kryje się za zainteresowaniem Jacka i czy odważy się zaufać dziewczynie i podarować jej swoje serce? W tej rozgrywce może ucierpieć sportowa kariera lub gorące uczucie. Czy można liczyć na remis?

"Rozgrywka" wpadła w moje ręce przypadkiem. Sama z siebie nie sięgnęłabym po tą powieść, a na pewno nie wydałabym na nią pieniędzy. Ale co miałam zrobić, pewnego nudnego wieczoru, dla odstresowania, po prostu przeczytałam tą książkę, na raz. I to chyba największe atuty tej historii - czyta się ją niezwykle lekko, szybko, zapewnia ona odpoczynek i oderwanie od codziennych spraw. Za to jestem jej wdzięczna, umiliła mi wieczór i jeśli szukacie takiej powieści, niezobowiązującej, to "Rozgrywka" się sprawdzi. Natomiast nie ma co więcej oczekiwać od tej historii, bo jest dokładnie taka sama jak reszta powieści z gatunku. Schematyczność wyziera z każdego zakamarka i mimo że nie czytałam NA nie wiadomo jak dużo, to każdy tą powtarzalność w historii Cassie i Jacka zauważy.

Żeby chociaż bohaterowie byli interesujący, książka tylko na tym zyskałaby naprawdę dużo. Niestety, zapewne już sami znacie Jacka od podszewki, po samym opisie. Standardowy playboy, pewny siebie, niegrzeczny, przystojny, uwodzicielski... I do tego dziewczę, które z założenia miało być artystką, a jednak tej kreatywności i artyzmu w książce nie ma. Autorka mogła bardziej skupić się na ubarwiających historię szczegółach, dać tym bohaterom coś, co sprawiłoby, że byliby wyjątkowi. Rozwinąć temat fotografii i baseballa, sięgnąć po relacje rodzinne i przyjacielskie, a nie wysuwać na pierwszy plan denny wątek miłosny, który w znacznej mierze jest czytelnikowi obojętny. Kartki same się przewracały, a ja pozostawałam niewzruszona i bierna w całej historii.

"Rozgrywka" to kolejny słaby, ale nie rażący głupotą "zapychacz" sklepowych półek pod szyldem "dla młodych dorosłych". Nie jest to książka, którą nazywa się "gniotem", ale jest po prostu taka o, obojętna. Nie trzeba czytać. Jeżeli jednak wpadnie w wasze łapki, to spędzicie przy niej przyjemne kilka godzin. Czasami potrzeba takiej lektury, dla tak zwanego "odmóżdżenia" i nie ma w tym nic złego. Czekam na Wasze wrażenia!

Właściwie nigdy nie byłam fanką tych komedii czy filmów o nastolatkach, gdzie akcja rozgrywa się na studiach, a motyw przewodni to imprezy i wojna bractw. Ale przy tej książce wkręciłam się niesamowicie, mimo że zawierała praktycznie wszystko, co mnie często irytuje.

Cassie wyjeżdża na studia fotograficzne, gdzie chce rozwijać swoją pasję, uczyć się i dostać na wymarzony staż. Nie jest typową grzeczną dziewczynką, razem ze swoją współlokatorką Melissą lubi się zabawić, byleby w granicach rozsądku. Jack natomiast to gwiazda baseballu i największy szkolny playboy. Otoczony wianuszkiem dziewczyn i kumpli z drużyny, z żadną dziewczyną nie spał dwa razy. Dopóki nie spotyka Cassie, która mimo że zdaje sobie sprawę z jego urody, nie jest podatna na jego wdzięki i odpycha go na wszystkie sposoby. Cassie trudno zaufać Jackowi, ON natomiast ma przed sobą największą próbę wierności, która może zadecydować o ich miłości.

Wiem, że to brzmi oklepanie. Wiem, że to może wyglądać jak fanfiction pisane przez nastolatkę na Wattpadzie. Ale mam wrażenie, że autorka celowo zrobiła takie wrażenie, ponieważ książka nie jest wysokich lotów, za to można się w nią mocno wkręcić. Po takim opisie nie spodziewamy się wiele, nie mamy wygórowanych oczekiwań, co sprawia, że ta historia jest tak prosta i niewymagająca, że aż przyjemna. Po ACOMAFie, który zszargał moją psychikę, niemal z błogością czytałam Rozgrywkę, której proste i zabawne dialogi, ciekawi i charakterystyczni bohaterowie oraz płynna, szybko przeskakująca akcja były miodem dla mojej duszy.

Akcja? Typowy plot twist, przeskakujemy z miejsca na miejsce, z sytuacji na sytuację, co chwile pojawia się jakaś drama typowa dla osób w wieku studenckim. Po prostu to cały czas trwa, nie ma zapychaczy i zbędnych opisów, co sprawia, że czyta się to niezwykle płynnie. Większość to dialogi, choć mi akurat to nie przeszkadza. To wszystko jest jednocześnie plusem i minusem, fakt, że wszystko biegnie tak szybko, więc i nie zdążyliśmy poznać przeszłości Jacka i Cassie, a jedynie możemy uwierzyć bohaterom na słowo, jacy oni kiedyś byli. To chyba jedyne, na co naprawdę zwróciłam uwagę z rzeczy, które by mi przeszkadzały – wszyscy mówią, jak to oni kiedyś nie potrafili nikomu zaufać i jak wszystkich odpychali, ale my, jako czytelnicy, nie mamy jak tego odczuć. Jeśli jednak kogoś dziwi tak szybkie zaczęcie związku, na swoim przykładzie mogę powiedzieć, że jestem już dwa lata z chłopakiem, a zaczęło się to po dziesięciu dniach znajomości. Taa, takie rzeczy się dzieją naprawdę.

To, czy nam się ta książka spodoba, chyba zależy od tego, w jakiej sytuacji po nią sięgniemy; jeśli oczekujecie wyczerpującego romansu, głębokich opisów i niepowtarzalnej miłości – e-e, lepiej nie. Jeśli jednak chcecie sobie zrobić przerwę i potrzebujecie lekkiej książki, którą przeczytacie w kilka godzin, jeśli macie trudny czas i potrzebujecie się trochę rozluźnić - tutaj polecam po nią sięgnąć. Nie będę Wam kłamać; nie oczekujcie po niej dużo, a nie będziecie zawiedzeni, za to możecie być całkiem zadowoleni.

Recenzja pochodzi z bloga blue-spark-[Adres usunięty]

Łowca i ofiara, Jack i Cassie. On jest gwiazdorem uczelnianej drużyny baseballowej, ona jest zwykłą dziewczyną, która patrzy na życie przez obiektyw aparatu. Jednak gdy tylko oczy Jacka na niej lądują, rozpoczyna się polowanie. Jeszcze nikt nie potraktował go tak jak ona, nigdy nie myślał tyle o innej dziewczynie, nigdy nie pragnął związku. Ona — Cassie, wszystko zmieniła. Jednak czy uczucie do dziewczyny będzie wystarczająco silne, by zerwać z dawnymi przyzwyczajeniami? Kto lub co wygra tę rozgrywkę? Baseball i łatwe dziewczyny, czy miłość do Cassie?

Nim napiszę coś o moich wrażeniach po lekturze, muszę odnieść się do opinii, które zaczynają krążyć w sieci, jakoby Rozgrywka była odgrzewanym kotletem (bo nie jest!) i Jenn Sterling zainspirowała się książkami różnych autorek w tym Elle Kennedy. Muszę Was zmartwić, The Perfect Game zostało wydane w USA w 2012 roku, a pierwszy tom serii Off Campus trzy lata później. Nie ma więc możliwości, by to autorka Rozgrywki inspirowała się jej twórczością. Pamiętajcie, że w większości przypadków książki w Polsce ukazują się dużo później niż w USA, sprawdzajcie, więc proszę daty oryginalnego wydania.

The Perfect Game #1. Rozgrywka to książka, od której nie mogłam się oderwać — jest lekka i przyjemna. J. Sterling zabiera nas do świata dwójki młodych ludzi z wielkimi marzeniami, których połączyło niezwykłe uczucie. Czy przetrwają próbę, jaką zgotował im los? Fanki książek Elle Kennedy będą zachwycone tą powieścią!

Całość recenzji: [Adres usunięty]

Życie bywa niczym mecz. Zawsze jest ktoś, kto niczym przeciwnik staje nam na drodze, a my zdecydowanie zbyt często padamy ofiarą jego nieczystych zagrań. Ale bywa też, niczym wyjątkowo udany sezon, zachwyca, przepełnia emocjami, pozwala stanąć na podium. W życiu tak jak w grze. Żeby wygrać, czasem trzeba zaryzykować. Masz odwagę wyjść na „boisko”?

Jack to dokładnie taki typ chłopaka, którego wszystkie porządne dziewczyny powinny omijać szerokim łukiem. I właśnie tak zamierza zrobić Cass. Nawet nie zdaje sobie sprawy z tego, jak trudne okaże się to zadanie. Bo przystojny baseballista przywykł do tego, że zawsze dostaje to, czego chce. A w tym momencie chce właśnie jej. Czy Cass mu ulegnie? A może związek z nim to najkrótsza droga do... złamanego serca? I przede wszystkim, czy ta książka powali czytelnika na łopatki, a może raczej przegra pod naporem krytycznej oceny?

Po pierwszych stronach poczułam przewagę. Książka zapowiadała się, identycznie jak wszystkie inne w tym gatunku. Zły chłopiec, otoczony chmarą napalonych studentek i ta jedna, jedyna, która nie rozbiera się na sam jego widok. Jak można się spodziewać, to właśnie to tak bardzo go do niej przyciąga. Jej sprzeciw staje się naturalnym seksapilem oraz początkiem gorącego uczucia. Jeśli wydaje się Wam, że kojarzycie podobny motywy, to bez wątpienia macie rację. W podobnych klimatach napisane zostały się książki serii Off-campus. A więc... mamy 1:0 dla mnie! I bynajmniej nie dlatego, że historia jest nudna, czy nieciekawa. Miłośniczki akademickich romansów z pewnością będą zachwycone. Ja jednak nie poczułam się w żaden sposób zaskoczona, ale... to za chwilę.

Również konstrukcja głównych bohaterów na samym początku nie zrobiła na mnie większego wrażenia. Ona była pyskata, samodzielna, zdystansowana, ale na jego widok miękły jej kolana. On, znany podrywać, gdy tylko ją zobaczył, zmienił się w innego człowieka. I już miałam zdobyć kolejny punkt, kiedy Jack wywinął mi psikus... i opowiedział o sobie. Im lepiej poznawałam bohaterów (za sprawą dwutorowej narracji), im bardziej zagłębiałam się w ich historie, tym lepiej rozumiałam ich zachowanie. Remis osiągnęliśmy, gdy główne postacie przestali być dla mnie tylko literackimi schematami, a stali się charakterami z krwi i kości oraz mnóstwa emocji.

I to właśnie to ostatnie najbardziej mnie urzekło. Gdzieś w połowie książki po prostu... przepadłam! Wraz z głównym zwrotem akcji w książce zaczęły się dziać niesamowite rzeczy. Uczucia wymieszane się z dynamicznymi wydarzeniami sprawiły, że trochę zbyt idealny świat runął jak domek z kart. Historia zaczęła biec w innym kierunku, niż początkowo zakładałam. Co było jednocześnie zaskakujące i bardzo emocjonujące. Na początku bez trudu mogłam przewidzieć, jak potoczą się dalsze rozmowy bohaterów. Ich zachowanie było dla mnie jak oglądanie powtórki meczu, człowiek po prostu znałam bieg wydarzeń. Aż tu nagle, wszystko się zmieniło! Historia dalej utrzymywała młodzieżowy klimat, stała się jednak o wiele poważniejsza i mniej schematyczna. I w ten sposób Jack i Ross wyszli z remisu i zdobywając dla książki kolejny punkt, wygrali ze mną 2 do 1!

Rozgrywka bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła. Chociaż trzeba przyznać, że walka była wyrównana! Początkowo czułam, że zwycięstwo mam w kieszeni. Podczas pierwszej połowy książka namiętnie (dosłownie i w przenośni) podtykała mi typowe i już oklepane motywy w stylu new adult. I dlatego dałam się zwieść. Druga połowa Rozgrywki pokazała, że nawet ze schematów może wyjść coś świeżego i jednocześnie niesamowicie wciągającego. Nagle przestałam myśleć o podobnych tytułach, a dałam się porwać opowieści, razem z bohaterami przeżywając ich wzloty i upadki. Tym samym, mecz zakończył się wynikiem 2:1 dla Rozgrywki J. Sterling! Rewanż? Jestem gotowa w każdej chwili!

„Rozgrywka, The Perfect Game” J. Sterling wydawała się idealną książką dla mnie. Od zawsze lubiłam historie związane ze sportem, odnajdywaniem swojej drugiej połówki i wkraczaniem w dorosłe życie głównych bohaterów. I chociaż historia bardzo szybko mnie wciągnęła to pozostawiła na końcu w bardzo mieszanym nastroju. Dlaczego? Postaram się wyjaśnić bez zdradzania za dużo fabuły poniżej.

Cassie Andrews i Jack Carter poznają się podczas studiów. On to typowy sportowiec, gwiazda uczelnianej drużyny baseballowej, wokół którego kręci się mnóstwo dziewczyn. Ona jest wygadaną i inteligentną dziewczyną, która spełnia swoje marzenia studiując fotografię, i która nie daje się łatwo nabrać na gierki uczelnianego playboya. Jack jest zafascynowany dziewczyną inną niż wszystkie, dlatego nie daje za wygraną. Ich starcia to prawdziwa tytułowa „Rozgrywka”. Jak zazwyczaj bywa w tego typu książkach w końcu jednak zawsze jest pierwsza randka, a potem wielka miłość.

Jeśli macie wrażenie, że gdzieś już czytaliście podobne opisy to macie racje. Początek tej historii to bardzo dobrze znany schemat. Na szczęście cała historia już nie jest tak przewidywalna. Mogłabym nawet zaryzykować stwierdzenie, że kompletnie nie spodziewacie się tego co się w niej wydarzy.

Rozgrywka to historia, która wywołała we mnie wiele emocji. Mówiąc wprost to była niezła jazda. Towarzyszymy bohaterom, gdy poznają się, uczą zaufania, łamią je, dokonują lepszych lub gorszych wyborów i ogólnie nie mają najłatwiejszej drogi ku szczęśliwemu zakończeniu. Ta wydawałoby się banalna historia sprawiła jednak, że to była istna huśtawka emocji, byłam zła, śmiałam się i wzruszałam na raz.

Prawda jest taka, że bywały momenty, kiedy nawet jej nienawidziłam. Zastanawiałam się wtedy, dlaczego dalej ją czytam. Nie potrafiłam jednak przestać i czytałam dalej. Bardzo chciałam wiedzieć jak to wszystko się rozwiąże. Przecierałam oczy ze zdumienia patrząc na decyzje bohaterów i nie wiedziałam co o tym myśleć.

Dlaczego pomimo tak mieszanych uczuć dalej ją czytałam? Kluczowe są tutaj emocje, które są właśnie tym czego szukam w książkach. Muszę przyznać, że tutaj dostałam ich mnóstwo i mimo, że w tym przypadku gotowałam się ze złości przez większą jej część to ostatecznie, gdy już ochłonęłam jestem zadowolona, że mogłam ją przeczytać.

Mam nadzieję, że będę mogła kontynuować tą historię w kolejnych jej częściach. I tak, chociaż właściwie książka ma swoje zakończenie, to dzięki olbrzymiemu zainteresowaniu fanów powstały jej kolejne części, w których możemy dalej śledzić losy naszych bohaterów.

Rozgrywka to książka jest dla tych, którzy czytają historie z gatunku New Adult, czyli tak zwanych młodych dorosłych. Nie chciałabym jednak, aby brzmiało to jak książka tylko dla młodzieży, ponieważ sądzę, że każdy znajdzie w niej coś dla siebie. To jednak głównie dla tych, którzy lubią czytać emocjonujące romanse, które poruszają także nie najłatwiejsze aspekty życia. Na pewno wielu z Was będzie miało podobne odczucia podczas jej czytania jak ja. Dlatego bądźcie gotowi, że naprawdę możecie nie być zadowoleni. Czy jednak ciekawość zaprowadzi Was do przeczytania jej do samego końca? Mam nadzieję, że tak.

Daje 3,5 gwiazdki.

Czasem niesłychanie trudno obdarzyć zaufaniem drugą osobę - Cassie i Jack wiedzą coś o tym... Trudne doświadczenia z dzieciństwa odcisnęły na nich swoje piętno. Jak uwierzyć w szczerość składanych obietnic, gdy ojciec wiecznie ranił, nigdy nie dotrzymując danego słowa? Jak przestać wątpić, że ktoś może chcieć z tobą być, skoro opuściła cię własna matka?

Cassie Andrews po dwóch latach w college'u dołącza wreszcie do swojej najlepszej przyjaciółki na studiach. Gdy dziewczyny odwiedzają klub studencki, nowa twarz przyciąga uwagę lokalnej gwiazdy drużyny baseballowej, Jacka Cartera. Melissa ostrzega ją jednak - Jack to typowy gracz. Nie interesują go związki, nie chodzi na randki i nigdy nie sypia dwa razy z tą samą dziewczyną. Cassie obiecuje trzymać się od niego z daleka, nie chce przecież wpakować się w kłopoty. Chłopak nie daje jednak za wygraną i wciąż nalega, by się z nim umówiła. Chociaż wydaje się strasznie arogancki i przy każdej okazji nazywa ją Kicią (co strasznie wkurza Cass), jest jej coraz trudniej mu się oprzeć.

Powieść J. Sterling pozostawiła mnie z mieszanymi odczuciami. Z jednej strony lektura była całkiem przyjemna, styl lekki, dialogi nie raziły sztucznością, jak to czasem bywa. Najbardziej podobały mi się wymiany zdań pomiędzy Cassie i Jackiem z początkowych rozdziałów - tych słownych utarczek nie mogłabym nie docenić. Zwłaszcza że kilka razy naprawdę mocno mnie rozbawiły. Bohaterowie jednak wraz z rozwojem akcji systematycznie tracili w moich oczach. Gdy zaczęłam czytać, wydali mi się intrygujący, ale niestety ich zachowania z biegiem czasu stawały się coraz bardziej schematyczne i irytujące. Sama fabuła również okazała się rozczarowaniem - przewidywalna od początku aż do samego końca.

Mimo wszystkich jej wad, nie powiem Wam, żebyście koniecznie omijali tę książkę szerokim łukiem. Chociaż zawiodłam się na niej, licząc na coś więcej, na jakąś iskrę wyjątkowości, nietypowy pomysł, który zapadnie mi w pamięć... nie uważam tego czasu, jaki spędziłam na lekturze, za całkiem stracony. Owszem, mogło być lepiej. I mogło też być o wiele gorzej. Jeśli szukacie niezwykłych wrażeń, oryginalnej fabuły i bohaterów jedynych w swoim rodzaju - cóż... szukajcie dalej. W tej powieści tego nie znajdziecie. Jeśli natomiast potrzebujecie lekkiego czytadełka dla relaksu czy zabicia czasu, "The Perfect Game #1. Rozgrywka" może się Wam spodobać.

[Adres usunięty]

J. Sterling jest to debiutująca autorka na polskim rynku wydawniczym. Kiedy zobaczyłam na portalu dla recenzentów „Czytam pierwszy” i przeczytałam opis postanowiłam przeczytać książkę. Byłam bardzo ciekawa czy uda się autorce trafić do mnie swoją twórczością? Zapraszam na recenzję

Jack Carter to szkolna gwiazda baseballu, playboy i typowy samiec alfa. Przystojny, arogancki i otoczony dziewczynami z college’u. Z każdą spotyka się tylko raz aż do momentu, kiedy spotyka Cassie.

Cassie Andrews poznaje Jacka na pewnej imprezie. Kiedy następnego dnia widzi na uczelni te same zielone oczy już wie, że przepadła. Każda jedna przestaje się liczyć dla Jacka, który chce się spotykać tylko z Kicią. Kiedy zaczyna się układać między Cass i Jackiem zawsze musi być coś nie tak? Jack zostaje powołany i musi wyjechać a dziewczyna musi zaufać ukochanemu.

Czy prawdziwe uczucie może przetrwa próbę czasu i przetrwać z niezmierzoną ilością kilometrów?

Co w tym wszystkim ma wspólnego przeszłość Jacka?

Czy prawdziwy playboy będzie mógł się oprzeć prawdziwej piękności Chrystle?

W ostatnim czasie coraz więcej jest wydawanych książek z wątkiem sportowym i romantycznym. Każda taka książka wywołuje u nas sporo emocji na swój sposób. Dziś chcę wam zaprezentować książkę „The Perfect Game #1. Rozgrywka”, która wywołała u mnie mieszane uczucia a po której nie mogę dojść do siebie. Autorka w świetny sposób wykreowała postacie i klimat. Język i dialogi były przyjemne oraz dopasowane do treści. Najzabawniejsze okazały się przepychanki słowne między głównymi bohaterami. Muszę też przyznać, że autorka wiele czasu musiała poświęcić, aby dowiedzieć się o dyscyplinie sportowej, o której wiele jest opisywanych sytuacji.

Fabuła książki głównie opowiada nam o miłości, jaką darzą się młodzi, karierze, do jakiej zmierzają, związkiem na odległość oraz stracie, z którą ciężko się pogodzić. Do tego dochodzi jeszcze zaufanie i problemy z przeszłości, z jakimi się borykają. Autorka nie oszczędza nas opisując nam bardzo dokładnie, co się stało, ale i jakie efekty wywołały. Muszę też powiedzieć, że jak na tak opowieść miłosną to wiele się dzieje. Życie to prawdziwy wyścig, za którym musimy zmierzać, aby znaleźć swoje miejsce. Tak samo jak Jack i Cassie, którzy naprawdę wiele przeszli, lecz życie ich nie oszczędzało a wystarczyła chwila, aby upaść i nie było można podnieść się z upadku.

Ogromnie się cieszę, że wydawnictwo zdecydowało się wydać tą książkę i teraz będę trzymać kciuki, aby kolejne książki J. Sterling zostały u nas wydane do naprawdę warto zapoznać się z twórczością autorki. Myślę, że ta historia przypadnie do gustu niejednej z Was.

„The Perfect Game #1. Rozgrywka” jest to opowieść, która z całą pewnością przypadnie wam do gustu. Ja totalnie przepadłam podczas czytania gdzie towarzyszyły mi śmiech, płacz i totalnie zakochałam się w tej historii i z czystym sumieniem wam polecam. Tym, którzy sięgną po książkę od razu weźcie ze sobą cały zapas chusteczek, bo czytacie na własną odpowiedzialność.

Serdecznie polecam

Bywa tak, że książki na pierwszy rzut oka typowe i schematyczne zaskakują i wciągają na długie godziny. Nic więc dziwnego, że dałam się porwać "Rozgrywce", która przecież jest historią bardzo oczywistą - New Adult osadzone w ramach studenckiego życia, w którym sport gra pierwsze skrzypce a romans między bohaterami dojrzewa do rangi płomiennej namiętności. A jednak - jest w tej lekturze coś ciepłego, wartościowego, co trzyma przy sobie czytelnika pełnego zaangażowania w rozgrywane wydarzenia.

Jestem zdania, że w tym gatunku literackim najważniejsi są bohaterowie. To oni stanowią filary całej powieści i jeśli nie pozwolą się lubić - historia jest z góry stracona. Dlatego pozwoliłam sobie wziąć pod lupę dwójkę nowo poznanych postaci i przyjrzeć się z bliska ich charakterom oraz podejściu do całej sprawy. Tak właśnie poznałam Jacka Cartera, chłopaka dla którego sława na uczelni jest jak chleb powszedni. Uwielbiany sportowiec zdobywa tłumy fanek, a jego ciało rozpala do gorąca. Niestety - nikt nie patrzy w głąb chłopaka, który tak właściwie jest kimś zupełnie innym przy bliższym spotkaniu. Mroki przeszłości rzutują na jego teraźniejsze życie i chociaż bardzo chce, nie może się od nich uwolnić. Do tej pory Jack nigdy nie pokochał żadnej dziewczyny, chociaż mógł w nich przebierać każdego dnia. Co więc zdarzyło się takiego, że zmienił swoją decyzję? Poznanie Cassie zmusiło go do przewartościowania swojego świata - ona nie miała ochoty na bliższy kontakt z uczelnianym playboyem i zawsze kierowała się w przeciwną stronę. Jest to pewien schemat, bo wiadomo że kusi zawsze to, co nie jest możliwe do zdobycia. Ale czy nie jest również tak, że serce dyktuje własne warunki?

J. Sterling poświęciła dużo czasu swojej powieści. Dopracowała bohaterów, nadała im zestaw indywidualnych cech, dzięki czemu ich sylwetki okazały się wiarygodne i wielowymiarowe. Napisała historię ważną, sięgającą daleko wstecz, gdzie życiem bohaterów przez pewien czas sterowała trudna przeszłość. To wszystko okraszone zostało pozytywnie zakręconymi dialogami - błyskotliwymi, często zabawnymi, ironicznymi i prawdziwymi. Dobrze czyta się utarczki słowne między bohaterami znającymi swoją wartość. To wyczuwa się w każdym ich zdaniu, również za sprawą dojrzałości literackiej kryjącej się w piórze autorki.

Na historię wypracowaną przez Sterling składa się kilka mniejszych, wartościowych elementów. Nie tylko bohaterowie wiodą tutaj prym, ponieważ sama fabuła jest dobrą lekcją dla tych, którzy nie wiedzą jak wygląda wartościowa powieść New Adult. To jedna z tych pozycji, po które sięga się z przyjemnością bo kryje ona w sobie głębsze wartości: to powieść o zwykłych ludziach, z którymi szybko można się utożsamić i dostrzec jak wielki wpływ na osobowość może mieć pasja. Autorka wiedziała co robi tworząc historię mocno osadzoną w ramach prawdziwego życia i jednocześnie zaskakującą. Odnalazłam w fabule kilka zaskakujących zwrotów akcji, które dodały "Rozgrywce" emocjonalnego wydźwięku.

To jedna z lepszych powieści swojego gatunku. Gromadzi na kartach powieści mnóstwo emocji, które stopniowo trafiają do czytelnika. Szybka akcja i dynamiczne dialogi zdecydowanie zbyt szybko zbliżają fabułę ku końcowi, co mogę nazwać jedynym minusem tej lektury. Jestem pod wrażeniem nowej drogi starego schematu - oto J. Sterling przemeblowała znaną nam historie i utworzyła zupełnie nowy obraz, który przypadnie do gustu nie tylko fanom New Adult.

ONA lubi fantastykę, dystopie i thrillery, a ON mógłby być definicją słowa romans.

ONA nawet nie spogląda na osoby JEGO pokroju, a jednak nie potrafi przestać się uśmiechać nawet na wspomnienie o NIM.

ONA z zasady nienawidzi wszystkiego, co ON sobą reprezentuje, więc dlaczego nie może się od NIEGO oderwać?

ONA ma ochotę postawić go na półce i podziwiać w deszczowe dni, bo ON potrafi rozświetlić najgorszy dzień!

ONA to oczywiście ja, a ON to wspaniała książka: The Perfect Game #1. Rozgrywka!

Nie czytam romansów. Gardzę erotykami. A jednak pokochałam tę książkę, którą można podciągnąć pod erotyk młodzieżowy (mamy tutaj kilka scen seksu, więc myślę, że to książka dla 16+).

Od pierwszej strony byłam lekko sceptyczna co do treści, bo z daleka widać co się święci, ale jednocześnie byłam zaczarowana i nie mogłam się oderwać. Autorka tworzy książkę, która ekscytuje, wywołuje banana na twarzy i po prostu czaruje. To mogłaby być prawdziwa historia. Nie ma tutaj smoków, czarów i okropnych czarnych charakterów. Ale jednak jest MAGIA! I ona wciąga jak odkurzacz, którego nawet nie chciałam kupować!

Jack wydaje się takim typowym playboyem. Utalentowany baseballista, każda dziewczyna na niego leci. Mimo tego jest bardzo czarujący i zabawny. Czytając, stawałam się chyba jedną z jego groupie! Totalnie można się w nim zakochać.

Cassie jest świetna. Nie jest pustą lalą, tylko dziewczyną-petardą. Sprawia, że lektura jest przyjemniejsza, bo po prostu jest fajną dziewczyną, z którą mogłabym się kumplować. Może nawet nią być. Jest silna i inteligenta.

Bardzo podoba mi się to, jak autorka fajnie wplata baseball i fotografię w swoją historię. Książka jest nie tylko o miłości między ludźmi, ale też o miłości do swoich pasji!

Książka jest stosunkowo przewidywalna, ale jest też bardzo dobra (w kryterium swego gatunku). Są zwroty akcji, są urocze momenty i jest ten czynnik wywołujący w czytelniku ekscytację.

Ja serio nie jestem fanką takiej literatury, a jednak bardzo mnie wciągnęło i zdecydowanie ją polecam! Czuję się, jakbym porzucała swoje zasady czytelnicze, ale naprawdę bardzo polecam!

Uwielbiam książki, w których główny bohater jest sportowcem, więc gdy w zapowiedziach wydawnictwa SQN dojrzałam „Rozgrywkę” J. Sterling, od razu wiedziałam, że muszę ją przeczytać. Czy był to strzał w dziesiątkę? Zapraszam na recenzję.

"On jest rozgrywką,

w którą ona jeszcze nie grała."

Kiedy Cassie poznała w college’u Jacka, playboya i gwiazdę uczelnianej drużyny baseballowej postanowiła trzymać się od niego z daleka. To taki typ chłopaka, którego dziewczyna nie cierpi, arogancki, zapatrzony w siebie dupek. Dla Jacka, Cassie okazała się wyzwaniem, bo jeszcze żadna dziewczyna nie oparła się jego urokowi i każda bardzo szybko trafiała do jego łóżka. Chłopak, zanim poznał Cassie nigdy nie myślał o trwałym związku, ale ona wyzwoliła w nim uśpione uczucia. Czy uda mu się przebić przez mur chroniący serce Cassie? Przekonajcie się sami.

„Jenn Sterling postanowiła zacząć pisać książki, gdy została zwolniona z pracy. Okazało się to strzałem w dziesiątkę, ponieważ pisanie od początku wychodzi jej… fenomenalnie. Sterling jest autorką bestsellerowej serii The Perfect Game.”

„Rozgrywka” to taka powieść, która już na samym początku wciągnęła mnie w głąb fabuły. Nie każdy autor to potrafi, ale J. Sterling udało się to w każdym calu, zdecydowanie to zasługa stylu, jakim operuje, bo jest ON niezwykle lekki i przyjemny w odbiorze. Już na samym początku zostajemy wciągnięci w polowanie Jacka na Cassie, bo chłopak choćby chciał, to nie potrafi o niej zapomnieć, a atmosferę cały czas podsyca obojętność dziewczyny. Dzięki temu Jack pokazuje nam swoją prawdziwą twarz i uświadamia nam, dlaczego wybrał taki, a nie inny tryb życia, dlaczego skakał z kwiatka na kwiatek, a każda z dziewczyn pojawiała się w jego życiu tylko raz.

Zdecydowanie jest to historia o prawdziwej miłości, w którą autorka włożyła wiele pracy oraz serca i naprawdę idzie to odczuć na każdej stronie. Ale tym, co najbardziej urzekło mnie w tej książce, nie jest tylko miłość między głównymi bohaterami, bo na całe szczęście autorka nie skupiła się tylko na tym. Wiele uwagi poświęciła pasjom, marzeniom i dążeniom do wyznaczonego celu, bo oboje bohaterów dąży do wyznaczonych sobie celów i nie spoczywa na laurach. Przyszłość jest dla nich najważniejsza… razem lub osobno. I choć książka momentami jest troszkę przesłodzona, to mnie to w niczym nie przeszkadzało i z ogromną ciekawością śledziłam historię Cassie i Jacka, która cały czas nie była usłana różami.

Autorka wykreowała naprawdę bardzo fajnych bohaterów, których momentalnie obdarzyłam sympatią. Moje serce oczywiście podbił Jack, który okazał się zupełnie inną osobą, na jaką się kreował. Nie był ona także ideałem, a za swoje błędy poniósł ogromne konsekwencje. Jeżeli chodzi o Cassie to podziwiałam jej zachowanie, jej umiejętność wybaczania i brania spraw w swoje ręce. To naprawdę świetnie przedstawieni bohaterowie, których historia na pewno umili Wam czas.

J. Sterling udało się mnie nawet zaskoczyć i nie byłam przygotowana na to, jaki los zgotowała swoim bohaterom. Myślę, że każdy z Was lubi zaskoczenia, więc będziecie usatysfakcjonowani. To powieść, od której nie potrafiłam się oderwać i przeczytałam ją w kilka godzin. Autorka przeniosła mnie do świata pełnego miłości, pasji, marzeń i złamanych obietnic. Jeżeli uwielbiacie pióro Elle Kennedy, to pokochacie także J. Starling, która we mnie ma już oddaną fankę.

Polecam!

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu SQN.

The Perfect Game #Rozgrywka to niesamowicie wciągająca, wzruszająca i niezwykła książka. Opowiada historię Jacka, który jest tak zwanym "typowym podrywaczem", dodatkowo przystojny, uwodzicielski, ma piękne oczy oraz gra w drużynie baseballowej. Natomiast Cassie jest bardzo poukładaną osobą i nienawidzi mężczyzn, którzy zachowują się jak Jack. Niestety bohater zakochuje się w niej i nie chce dać za wygraną, mimo, iż kobieta niejednokrotnie go odrzucała. Jak zakończy się przygoda tej dwójki? Musicie się sami przekonać. Jeśli mam być szczera to wszystko wydawało mi się takie schematyczne i nie byłam co do powieści przekonana, ale to co się wydarzyło kompletnie przerosło moje oczekiwania. Zdecydowanie się tego nie spodziewałam i serdecznie polecam przeczytać ją wszystkim!

Pierwsza część serii, którą pokochał świat. Zainteresowanie książkami J. Sterling było ogromne. Chciałam się przekonać czy naprawdę są one warte przeczytania i dlaczego narobiły takiego szumu w świecie czytelniczym. Jak wyszło? Dałam radę przeczytać pierwszą część. Przekonajcie się sami, czytając dalej.

Zanim zaczniemy, wspomnę trochę o autorce.

J. Sterling zaczęła pisać, gdy zwolniono ją z pracy. Jej seria ,,The perfect game" stała się bestsellerem. Co mówi o sobie? ,,Kocham baseball, ciepłe letnie wieczory, plażę, południową Kalifornię, Dodgersów, Malibu, śmiech, zawieranie nowych przyjaźni, poznawanie ludzi, podróże i... ciebie. Zgadza się, kocham cię. Chyba że jesteś dupkiem - jeśli tak, to jednak cię nie kocham"

,,The perfect game #1. Rozgrywka" to historia Cassie, pozornie zwykłej dziewczyny z aparatem w ręku, próbującej pogodzić się z przeszłością. Cass poznajemy, gdy zaczyna nowy etap w życiu, naukę na uniwersytecie, oddalonym od domu. Ma nadzieję, że wszystko się zmieni, gdy rozpocznie kształcenie się w wymarzonym kierunku i zamieszka z przyjaciółką, Melissą.

Całe jej życie przewraca się do góry nogami, gdy poznaje szkolną gwiazdę baseballu. Nie jest ON typowym chłopakiem, lecz osobą, która pełnymi garściami korzysta ze swojej popularności związanej z grą w drużynie. Arogancki, przystojny, uwodzicielski, niezmiernie pewny siebie, z zabójczym ego i niesamowicie pięknymi oczami zwraca swoją uwagę na Cassie.

Wszyscy ją przed nim ostrzegają; mówią, że jest draniem, facetem niegodnym uwagi, nigdy niechodzącym na randki, nieśpiącym także z żadną dziewczyną po raz drugi, damskim łamaczem serc.

Lecz Cassie nie ma siły ich słuchać ani dłużej opierać się urokowi niesamowitego miotacza.

Czy ten związek ma szansę przetrwać?

,,The perfect game #1. Rozgrywka" to powieść ze świetnym pomysłem. Podoba mi się to, że sport w niej jest obecny, a także fotografia. Dwie cudowne czynności razem. Bad boy i dobra dziewczyna, takich powieści było już wiele, ale do tej pory nie czytałam jeszcze takiej z tak sporym udziałem sporu i fotografii.

W tej historii często opisane były cudowne wydarzenia, zapierające dech w piersiach, pozwalające wierzyć w miłość, przyjaźń, a także przyszłość. Fragmenty budzące śmiech, zdecydowanie to właśnie dla nich było warto przeczytać tę książkę. Jacka i Cassie można pokochać, bohaterowie, którzy mogą nas zawieść, ale także spowodować uśmiech na naszych twarzach.

,,Kiedy ci jednak powiedziałem, że cię kocham, mówiłem poważnie. Nie chodziło mi o to, że będę cię kochał tylko wtedy, kiedy wszystko będzie proste i pozbawione problemów. Chyba oboje wiemy, że życie tak nie wygląda."

Jak już wspomniałam wcześniej, pomysł był świetny, ale jego wykonanie nie było zachwycające. Nie chcę przechodzić do tej części recenzji, bo mimo wszystko polubiłam bohaterów i tę książkę, ale muszę wspomnieć o mankamentach.

Jednym z minusów tej książki jest dość dziwne zachowanie bohaterów, np. babcia ubrana na dość ważne spotkanie poważnie i zakrycie, mówi dziewczynie ubranej w krótki sweterek i spodenki, że ślicznie wygląda. Gdyby to była jej koleżanka, to mogłabym zrozumieć, ale babcia?

Relacje pomiędzy babcią i dziadkiem Jacka, a Cassie były dziwne, cały czas sobie dziękowali, nie potrafiłam tego zrozumieć.

Mankamentem było także zachowanie jednej z bohaterek, Melissy, przyjaciółki Cassie, która strasznie szybko zmieniała zdanie. To było strasznie denerwujące. Nie dało się przyzwyczaić do jej zdania, gdy dosłownie za chwilę je zmieniała.

Autorka nie zwracała uwagę na szczegóły, w tym wypadku może być to także wina tłumacza. Często drobiazgi nie mają dużego znaczenia, ale psują przyjemność czytania, np. w jednej chwili Cassie miała kucyk, za chwilkę już włosy były rozpuszczone.

Akcja tej książki była szybka, często nawet aż za bardzo, można było to nieco spowolnić, dodać uroku. Przyznam, że im dalej się ona posuwała, tym było gorzej, coraz gorsze pomysły autorki, które wydawały się nieprawdopodobne, nawet w pewien sposób śmieszne. Może nie były takie złe, ale zdecydowanie tak wyszły. Zabrakło im wiarygodności, brakowało w nich emocji, które uwiarygodniły te nieszczęsne wydarzenia, które albo zostały nieco za szybko napisane, albo na siłę wciśnięte w strony powieści. Mam wrażenie, że gdyby autorka przyłożyła większą wagę do sprawdzenia powieści, byłaby ona o wiele lepszą lekturą.

Książka zarówno mi się nie spodobała jak i nie. Pomysł dobry, wykonanie niekoniecznie. Według mnie tom drugi i trzeci nie jest do końca potrzebny, lecz z pewnością go przeczytam, Mimo wszystko jestem ciekawa dalszych losów bohaterów i mam nadzieję, że styl autorki się nieco poprawił.

A Wy czytaliście tę książkę? Jak są Wasze wrażenia?

,,Może dla ciebie nie znaczy to wiele, ale dla mnie owszem”

[Adres usunięty]