Riku i królestwo bieli

Urzekająca książka opisująca codzienne życie mieszkańców Japonii po tragicznych wydarzeniach z marca 2011 roku. Ucierpiało wówczas wielu Japończyków, jednak dzięki pomocy życzliwych ludzi z całego świata, udało się odbudować nie tylko zniszczone dzielnice, ale i ludzką nadzieję.

Riku opuszcza swoją szkołę a wraz z nią najlepszych przyjaciół, aby razem z ojcem przeprowadzić się do Fukushimy. Niestety, ma to miejsce zaraz po tsunami. Rozpoczyna się wspólna podróż ojca i syna w nieznane. Nowa okolica jest opustoszała, nowa szkoła w żaden sposób nie przypomina dawnej. Regularna dekontaminacja placu przed szkołą i dozymetr na szyi chłopca stają się od teraz jego codziennością. Z upływem czasu Riku popadał w coraz większy marazm i apatię. Z powodu ciągłych restrykcji nie może nigdzie wychodzić ani bawić się z rówieśnikami. Rozmowy z ojcem stały się rzadkością. Chłopiec zaczyna obarczać winą za swoje złe samopoczucie jego nową pracę. 

Namiastką wolności okazał się krótki wyjazd Riku na Hokkaido, gdzie nareszcie mógł bawić się do woli z innymi dziećmi. 3 dni pobytu w śnieżnej krainie i wycieczka w góry z panem Nomura przywróciły spokój w sercu Riku. Obcowanie z naturą i życzliwość ludzi z gór dokonały w nim przemiany.

Po powrocie do domu Riku poznaje tajemniczego mężczyznę- szaleńca, który nachodzi go kilkakrotnie. Jednak zamiast strachu, wywołuje on w chłopcu ogrom współczucia. To właśnie po spotkaniu z nim, chłopiec dostrzega cel swojego istnienia.

Na zdjęciach mój ulubiony Ogród Fukushima. Został otwarty w Londynie w lipcu 2012 r. i ma upamiętniać wdzięczność narodu Japońskiego wobec Brytyjczyków za jego wsparcie po klęsce żywiołowej, która nawiedziła Fukushimę.

@wydawnictwokirin

Riku ma wielu przyjaciół w swojej szkole w Utsunomiya i wiedzie całkiem udane życie z ojcem. Tęskni za mamą, która odeszła dwa lata temu po ciężkiej chorobie. Nie przepada za siostrą swojej matki, ciocią z Maebashi, która ma fioła na punkcie zdrowia i nauki. Nie chciałby być pod jej protektoratem, szczególnie kiedy katastrofa elektrowni w Fukushimie powoduje u niej paniczny strach przed promieniowaniem. A właśnie na terenach napromieniowanych ma teraz mieszkać ten dobrze wychowany, spokojny dziesięciolatek. Tu zmienia się nie do poznania. Z uśmiechniętego dziecka popada w apatię. Nie lubi tego, że w Minamisomie nie można bawić się na podwórku, otwierać okien czy nosić krótkiego rękawka. Niby można było tu mieszkać po napromieniowaniu terenu,

„Ale jednak nie wolno było swobodnie się bawić na zewnątrz ani zdejmować maseczek i wszystkim to działa na nerwy. Tylko szkoła i dom, codziennie tam i z powrotem.”

Czy uda się mu znowu uśmiechać jak dawniej?

Przyglądamy się jak z pogodnego Riku, który opuszcza Utsunomiyę, chłopczyk zmienia się w gnuśnego, marudnego, nudzącego się, sfrustrowanego przebywaniem samemu w domu mieszkańca Minamisomy. Początkowo jeszcze się dziwi podejściu dorosłych do nowoprzybyłych, ale potem popada w taką samą apatię jak mieszkańcy tego miasta duchów. Jedyną nowością, oderwaniem są wizyty wolontariuszy, ale i one zaczynają męczyć chłopca. Dopiero ferie zimowe na Hokkaido, śnieżnej krainie, pozwalają pogodzić się z tym, co odeszło.

Więcej na: [Adres usunięty]