Projekt Hail Mary

Projekt Hail Mary to kolejna po Marsjaninie i Artemisie powieść Andy’ego Weira, która ukazała się na polskim rynku. Czy i tym razem ten popularny autor nie zawiódł swoich czytelników?

Historia rozpoczyna się, gdy astronauta (z którego perspektywy obserwujemy całą akcję powieści) budzi się na pokładzie tytułowego statku, nie wiedząc kim jest, ani co tu robi. Nie pamięta nawet swojego imienia. Pozostali członkowie załogi nie żyją, a ON pozostał sam w bezkresnej przestrzeni kosmicznej, nie mając pojęcia jak się tu znalazł. Z czasem pamięć zaczyna mu wracać. Z czasem Ryland Grace (główny bohater) uświadamia sobie, że jest uczestnikiem misji, która ma za zadanie uratować Ziemię przed nieznanymi formami życia. Istoty te żerują na Słońcu i odbierają naszej planecie potrzebną do życia energię.

Fabuła powieści toczy się dwutorowo. Obserwujemy bohatera podczas misji Hail Mary, kiedy próbuje rozgryźć jak właściwie powinien poradzić sobie z mnożącymi się problemami. Samotny Ryland Grace stara się sprostać wyzwaniu, a pomoc, którą otrzyma nadchodzi z niespodziewanej strony.

Mamy również liczne retrospekcje, które pokazują nam wcześniejsze wydarzenia. Dzięki temu autor pokazuje czytelnikowi genezę całego kryzysu, sposób w jaki ludzkość starała się uniknąć ekologicznej katastrofy. Widzimy także to w jaki sposób zwykły nauczyciel (bohater powieści) znalazł się wśród członków misji ratunkowej, a także na statku.

Any Weir serwuje nam liczne zwroty akcji. Jeden z nich przestawia powieść na tory całkiem inne niż czytelnik mógł przypuszczać. Nie chcę spoilerować, żeby nie psuć wam zabawy, ale takiego rozwiązania się nie spodziewałem. Autor ma bardzo bogatą wiedzę, zarówno astronomiczną jak i fizyczną. Potrafi ją podać w ciekawy i trafiający do czytelnika sposób. Nawet zawiłe na pierwszy rzut oka zagadnienia, wyjaśnia w przejrzystych, łatwo przyswajalnych słowach i przykładach. Dzięki temu powieść czyta się szybko, lekko i przyjemnie. Do tego fabuła wciąż meandruje, Weir nie oszczędza bohatera, a kolejne wyzwania, którym musi podołać sprawiają, że Projekt Hail Mary czyta się z zapartym tchem, nie mogąc oderwać się od lektury. Autor bardzo sprawnie oddał emocje, w jakie buzują w bohaterze. Jego sposób na radzenie sobie ze stresem czy samotnością zostały oddane w bardzo realny sposób. Ryland Grace to człowiek z krwi i kości, który reaguje, przeżywa kryzysy i musi podejmować skrajne, często niebezpieczne, decyzje.

Cała recenzja na: CzasoS[Adres usunięty]

Andy Weir to autor przeze mnie znany i bardzo lubiany. ,,Marsjanina" wciąż wspominam z ogromnym sentymentem (bo to w pewniej mierze od niego rozpoczęła się moja czytelnicza przygoda), a nieco słabsze ,,Artemis" i tak pomimo swoich wad mnie swoją fabułą zainteresowało (na tyle, że zaczęłam pisać o nim fanfika - na szczęście nigdzie go nie opublikowałam). Dlatego też słysząc o premierze ,,Projektu Hail Mary", od razu wiedziałam, że nie przejdę obok tej książki obojętnie i za wszelką cenę będę chciała po nią sięgnąć. I cóż, książka w końcu trafiła w moje ręce, a ja czym prędzej zabrałam się za czytanie. Cieszyłam się, że autor powraca do znanego z debiutu motywu samotnego, walczącego o życie astronauty, jednak dość prędko pojawiły się odbierające mi pełną przyjemność z czytania zgrzyty. Chodzi mi o to, że tym razem fiction było o wiele więcej od science.

Fabuła od razu kojarzy się z tą, którą Andy Weir ukazał w ,,Marsjaninie". Pozostawiony na pastwę losu astronauta budzi się w opuszczonym statku kosmicznym i zauważa, że nie pamięta, kim jest i co też w tym miejscu robi. Powoli zaczyna przypominać sobie przeróżne fakty ze swojego życia, a co za tym idzie - wszystko zaczyna układać się w całość. Okazuje się, że wyruszył w samobójczą misję, która na celu ma uratowanie Ziemi przed zbliżającą się coraz szybciej klęską klimatyczną. Słońce ma bowiem niedługo zgasnąć, a to dla całej ludzkości nie wróży niczego dobrego... Uratowanie świata nie jest jednak tak proste, jak może się zagubionemu w kosmosie nauczycielowi wydawać. Na szczęście pojawia się towarzysz, który chętnie wyciąga do niego pomocną rękę. No, nawet kilka rąk.

Nie będę ukrywać, że fabuła już od pierwszych stron mnie wciągnęła, a ja bardzo chciałam dowiedzieć się, kim tak naprawdę jest główny bohater. Niestety wszystko zaczęło się psuć, gdy zrozumiałam, że książka podzielona jest na dwie części - jedną dziejącą się na statku, a także drugą, opowiadającą o tym, jak wyglądały przygotowania do lotu. Zabieg ten z początku wydawał się obiecujący, lecz jednocześnie spowodowało to, że książka jest jakościowo bardzo nierówna. Zdarzają się fragmenty z przeszłości lepsze od tych współczesnych, jak i na odwrót. Przymykałam na te wady oko, do czasu komunikacji z pozaziemską cywilizacją. Wtedy w pełni dostrzegłam, że jest to książka pisana raczej przez geeka dla geeka, a nie wpisująca się znane mi wcześniej dzięki Weirowi science fact. Owszem, nie jestem przeciwniczką tego typu wątków (wręcz przeciwnie, bardzo lubię motyw UFO), jednak w tej historii zdawał się ON być zbyt kreskówkowo-przygodowy. Zwłaszcza, że głównemu bohaterowi wszystko szło bez poważniejszych problemów i udawało mu się wyjść zwycięsko nawet z największych tarapatów. Co prawda w ,,Marsjaninie" bywało podobnie, aczkolwiek tam wydawało się to choć trochę prawdopodobne. Tutaj czytelnik śledzi perypetie raczej przekombinowanego McGayvera, aniżeli naukowca z krwi i kości. Szkoda, bo Mark Watney naprawdę skradł moje serce, a nie mogę powiedzieć tego samego o Rylandzie Grace.

Pomimo wszystkich wad, nie uważam ,,Projektu Hail Mary" za książkę złą. Wręcz przeciwnie, to świetna, pełna naukowych opisów historia science-fiction, do której miałam po prostu zupełnie odmienne oczekiwania. Cięty język głównego bohatera świetnie rozładowywał atmosferę, a jego przygody przyciągały uwagę, jednak spodziewałam się powieści nieco bardziej przyziemnej, bez rozmyślania o tym, jak bardzo szalonych kosmitów spotkać można w innych układach słonecznych. Dla fanów lekkiego (bo cięższe opisy i tak same w sobie są zrozumiałe nawet dla największego laika), klasycznego sci-fi będzie to książka o wiele lepsza. Polecam ją jak najbardziej, nawet jeśli minęłam się ze swoimi oczekiwaniami.

Czytałam kiedyś "Marsjanina" i mimo, że było to już po obejrzeniu ekranizacji i tak ogromnie mi się podobała. Czy "Projekt Hail Mary" przypadł mi do gustu?

Życie na ziemi jest w niebezpieczeństwie.. Coś zabiera nam energię słoneczną, która powinna docierać do nas z kosmosu. Okazuje się, że w przestrzeni kosmicznej może rozwinąć się życie. Małe astrofagi nam zagrażają, jeśli ludzkość nie wymyśli sposobu by się z nimi rozprawić w ciągu 30 lat umrze większość populacji na ziemi.. W związku z tym jest przygotowywana ekspedycja do układu Tau Ceti, bo tam zdaje się problem z astrofagami został rozwiązany. Czy ludzkość przetrwa?

Za książkę zabrałam się zupełnie spontanicznie. Miałam ochotę na coś zupełnie innego niż romanse czy kryminały. I to był strzał w dziesiątkę! Zawsze fascynował mnie kosmos, a scenariusz opisany w powieści może jak najbardziej się zdarzyć. Oczywiście nie życzę nam tego, ale kto wie co zagraża nam tak naprawdę ze strony kosmosu. Mimo, że ta książka to niezły grubasek pochłonęła mnie bez reszty. Autor używał trochę naukowej terminologii ale na szczęście wszystko dla mnie było zrozumiałe. Mało tego z wielką ciekawością odkrywałam dalsze losy historii. To opowieść o odwadze i poświęceniu oraz sile przyjaźni. Człowiek czasami w bardzo ekstremalnych sytuacjach poznaje swoją drugą naturę i sam jest zaskoczony jak reaguje. Kompletnie nie spodziewałam się takiego zakończenia, ale bardzo przypadło mi do gustu. Mam nadzieję, że i ta książka autora zostanie zekranizowana.

OCALIĆ LUDZKOŚĆ

Obawiam się napisać tę opinię. Z jednej prostej przyczyny – ta książka nie przypadła mi do gustu, a jestem świadoma, że zbiera w zasadzie same przychylne recenzje.

Zacznę jednak od początku. „Projekt Hail Mary” Andy’ego Weira to fantastyka naukowa, czyli gatunek, po który prawie w ogóle nie sięgam. Uwielbiam jedynie Vonneguta i jego twórczość zawsze pochłania mnie bez reszty. Zdaję sobie sprawę, że to może być właśnie kwestia tego typu: nie czytuję tego gatunku, więc mam nikłe o nim pojęcie. Mimo to wiem, że istnieją pewne cechy, niezależnie od gatunku literackiego, które są dla mnie takim wyznacznikiem dobrej książki. Przede wszystkim książka nie może mnie nudzić.

Czy „Hail Mary” jest dobrą książką? Z pewnością dla miłośników tego typu literatury. Ja również doceniam olbrzymią wiedzę, a z drugiej strony wyobraźnię autora, tylko że… No właśnie. Tylko że moim zdaniem ta książka została „dobita” wielością informacji i ciekawostek naukowych. I gdyby jeszcze zostały one podane w sposób interesujący, jak było na samym początku, to byłoby świetnie. Niestety tak nie było, nie w moim odczuciu. Nudziłam się, co tu dużo mówić. Strasznie się nudziłam, gdy po raz kolejny musiałam zanurzać się w świat obliczeń, fizyki i tych wszystkich informacji, których było tak wiele, że nieraz niecierpliwie chciałam tylko doczytać rozdział, aby w końcu zadziało się coś ciekawego.

A działo się! I to ile! Było też zabawnie, ale nie powiedziałabym, że niesamowicie zabawnie, po prostu chwilami śmiesznie.

Główny bohater – Ryland Grace – nie pamięta niczego, kiedy wybudza się na pokładzie statku, lecącego nie wiadomo dokąd i w jakim celu po rozległej czerni kosmosu. Mało tego okazuje się, że jego współtowarzysze niedoli zmarli. Powoli odzyskuje pamięć i zdaje sobie sprawę, że teraz, jako jedyny pozostały przy życiu, musi odkryć, jak uratować Ziemię. Niestety, jak sobie przypomina, ta misja jest misją samobójczą. Grace nigdy nie powróci na Ziemię.

„Nauczyłem się już, że kiedy chcę sobie coś przypomnieć, nie powinienem uporczywie o tym myśleć. To proces podobny do zasypiania. Zbyt silne skupienie na celu przynosi odwrotny skutek”.

Brzmi super, prawda? I tak też było, ale moim zdaniem jedynie na początku. Im dalej w las, tym ciemniej… Co prawda było kilka momentów, kiedy rozchyliłam usta w zdziwieniu, ale poza nimi… nudziły mnie nieskończone naukowe opisy.

Dodatkowo przeszkadzała mi ilość literówek w tekście. To bardzo raziło i miałam wrażenie, że tekst przeszedł kiepską korektę.

Jednym słowem, jak dla mnie mogło być o wiele lepiej, dlatego moja ocena to 4/10.

[Adres usunięty]

Zastanawialiście się kiedyś ile jeszcze lat życia ma nasza piękna planeta Ziemia? Czy coś jej zagraża? Właśnie książka „Projekt Hail Mary” jest opowieścią o tym, że zostało wykryte zagrożenie, nasza Ziemia ma niedużo czasu, coś trzeba zrobić aby temu zapobiec.

Śmiałek, który zgłosił się najpierw do badania astrofagów, a później do niebezpiecznej misji to nauczyciel przyrody Ryland Grace. Wcześniej naukowiec, który stworzył teorię o tym, że Ziemia jest w stanie żyć bez wody. Niestety został wyśmiany i zganiony w środowisku naukowym, po czym został nauczycielem przyrody i w szkole również spełniał swoje ambicje.

Książka napisana jest w swój specyficzny sposób. Akcja nie toczy się tutaj po kolei, mamy czas teraźniejszy i czas przeszły. I tak właśnie Ryland budzi się nagle, nie wiadomo gdzie i nie wiadomo kiedy. Jest podłączony do masy rurek, a opiekują się nim ręce robota. Nadopiekuńcze ręce robota. Tak właśnie okazuje się, że Ryland jest na statku kosmicznym i... nie ma z nim nikogo więcej. Jego towarzysze nie przeżyli hibernacji. Sam więc musi wypełnić nadzwyczaj ważną misję ratowania matki Ziemi. Problem jest jeszcze inny, mianowicie taki, że przez hibernację nasz astronauta ma problemy z pamięcią, nie wszystko pamięta i dopiero mozolnie stara się wszystko sobie przypomnieć.

Czy Ryland napotka na swojej drodze kogoś z kim będzie mógł dzielić swoje obawy?

A czy uda mu się ocalić Ziemię? Czy jest to w ogóle możliwe?

Tak jak już pisałam wcześniej, wydarzenia w książce: „Projekt Hail Mary” przeplatają się. Czytamy o teraźniejszości, czyli o pobycie Rylanda na statku kosmicznym, a jednocześnie wspólnie z nim przypominamy sobie co było wcześniej, dlaczego tu trafił i jakie wydarzenia temu towarzyszyły. No cóż trochę jest problem, kiedy człowiek nie pamięta nawet własnego imienia... A co jeśli Ryland spotka obcą formę życia?

Lubicie sci-fi? Jeśli tak, to „Projekt Hail Mary” jest właśnie dla Was!

Polecamy: Dobre Recenzje

Niedaleka można by powiedzieć nam przyszłość, w której dowiadujemy się, że naszemu światu grozi zagłada. Naukowcy ze wszystkich stron robią, co mogą i wymyślają misję na uratowanie planety. Na statku gdzieś pośrodku kosmosu budzi się człowiek, bez którego ta misja się nie powiedzie, jednak na chwilę obecną nic nie pamięta. Wraz z przypominaniem sobie wszystkiego główny bohater przeżywa wiele emocji i wiele się dowiaduje. Postanawia też poświęcić samego siebie, aby uratować świat. Bardzo ciekawym wątkiem jest też w tej książce spotkanie obcej cywilizacji, jej opis jest bardzo oryginalny i zupełnie odbiegający od standardów, a to, co dzieje między przedstawicielami obu gatunków, jest bardzo silne i wyjątkowe. Ogólnie niezwykła książka, tylko trochę za dużo pisania o aspektach technicznych czy też fizycznych/ chemicznych, które dla przeciętnego czytelnika są po prostu nudne.

Budzisz i nie wiesz, gdzie jesteś ani kim jesteś. Twoje ciało nie jest w pełni sprawne i dopiero stopniowo wybudza się ze śpiączki. Czuwa nad Tobą maszyna, a dwójka ludzi, którzy zajmują łóżka obok, już od dawna jest martwa. Władza nad kończynami stopniowo powraca, ale pamięć robi to znacznie mniej chętnie. Chcesz się wydostać, ale nie wiesz jak, więc postanawiasz przede wszystkim dowiedzieć się, gdzie jesteś. Może w jakiejś dziwnej łodzi podwodnej? A może... Nie, nie. Przecież nie możesz być w kosmosie! Musisz to sprawdzić, musisz przeprowadzić doświadczenia, musisz przypomnieć sobie kim jesteś i jak wszystko doprowadziło Cię do tego właśnie miejsca.

Właśnie w takiej sytuacji znalazł się Ryland Grace. Samotny w kosmosie, wykonujący misję, która ma uratować Ziemię. Choć czy aby na pewno taki samotny?

Akcja przebiega dwutorowo — mamy teraźniejszość na statku oraz przeszłość, która stopniowo wyłania się zza mgły. Andy Weir rewelacyjnie bawi się czasem akcji i sprawnie z jednego przechodzi w drugi. Nic się mi nie plątało, wszystko było jasne. Nawet naukowy żargon, duża ilość danych technicznych czy opisy kolejnych naukowych doświadczeń napisane zostały tak zgrabnie, że nie mogłam oczu odwrócić od kolejnych zdań. Powieść, która po wzięciu do rąk, zdawała się być grubaskiem, została przeze mnie przeczytana w zaledwie dwa dni. Dwa dni, gdy próbowałam pamiętać o tym, że poza książką istnieje też jakieś życie.

Grece to idealny bohater do utknięcia gdzieś w kosmosie. Jest zabawny i naprawdę inteligentny. Radzi sobie z każdymi przeciwnościami i potrafi czytelnika zaabsorbować swoją osobą. Nie jest jednak jedynym dobrze wykreowanym bohaterem i nie mówię tylko o tych z przeszłości (choć i tam nie ma płaskich postaci). Zamiast jednak pociągnąć ten wątek i zepsuć niespodziankę — przypomnę jedynie, że mamy do czynienia z science fiction, a z tym gatunkiem możemy spodziewać się wszystkiego. Spotkałam się z opinią, że książki Weira to bardziej „science" niż „fiction", czego ocenić nie potrafię, ale „Projekt Hail Mary" na pewno jest mocną mieszanką tych dwóch słów. Świetnym reprezentantem swojego gatunku.

Jak się już domyślacie — powieść tę pokochałam i pochłaniałam kolejne strony z wypiekami na twarzy. Polubiłam bohaterów i polubiłam autora. Dawno nie czytałam tak dobrego sifi i najwyraźniej Andy Weir zrzucił z piedestału Cixin Liu, który w moim sercu dotychczas zajmował pierwsze miejsce w tym gatunku. Jestem ciekawa reszty prac autora i ogromnie chcę je poznać jak najszybciej.

tłum. Radosław Madejski

"Jestem naukowcem! To już konkretne odkrycie! Czas, żebym skorzystał z pomocy nauki. No dobra, mój genialny mózgu. Wykombinuj coś!

... jestem głodny.

Zawiodłem się na tobie, mózgu."

Mówię wam z ręką na sercu, czasami naprawdę dobrze jest wyjść ze swojej strefy komfortu i przeczytać coś zupełnie innego, bo można się bardzo miło zaskoczyć.

Kiedy Ryland Grace budzi się ze śpiączki, okazuje się, że jest jedynym ocalałym z załogi kosmicznej, która wyruszyła na straceńczą misję. To czego nie wie, ponieważ stracił pamięć, to, że oprócz własnego życia, będzie musiał też ocalić ludzkość. Przyznam szczerze, że na początku trochę trudno było mi w nią wejść, ogrom teorii, danych i naukowego żargonu był przytłaczający, choć napisany w bardzo przystępny sposób. Najprawdopodobniej wynikało to z tego, że to było moje pierwsze spotkanie z tego typu literaturą, ale jak już się wciągnęłam to przepadłam. Akcja rozgrywa się dwutorowo, na statku kosmicznym i we wspomnieniach bohatera, momentami będzie emocjonująco, a czasami zabawnie, ale z całą pewnością ciekawie. Poza tym, że ta historia jest powieścią science fiction, to jest też powieść o człowieku i jego woli przetrwania. Nietuzinkowa, błyskotliwa i zdecydowanie godna polecenia.

Fizyka i astronomia w wersji "na bogato". Możliwe, że w innej powieści nie dałabym rady. Może nawet, gdybym była świadoma co mnie w tej książce spotka, w ogóle bym się za nią nie zabrała? I co? I to byłby błąd. Chłonęłam jak gąbka. Prawda, inaczej sobie tę historię wyobrażałam. Prawda, nie myślałam, że zderzę się z tak ogromną dawką z dziedziny nauk ścisłych. Ale nie szkodzi. Narracja jest tak rewelacyjnie poprowadzona, że nie dość, że to świetna rozrywka to jeszcze zupełnie zrozumiała dla takiego laika jak ja. Nie jest lekko, bo jednak te zagadnienia rządzą się swoimi prawami ale w całokształcie jest lżej niż się można spodziewać. Biorąc pod uwagę wzniosłą tematykę, tj. misję ratunkową, mająca na celu ocalenie ludzkości aż nie godzi się napisać, że to książka zabawna. No ale tak jest, jest zabawna, a dyskretny, często ironiczny humor to mistrzostwo. Styl autora jest przesympatyczny a bohaterów nie można nie polubić. Swoją drogą, nie lada umiejętności pisarskich wymaga stworzenie 500-stronnicowej książki w oparciu o jedną postać (no dobrze, dwie). Dynamika tej powieści to wynik dwuwątkowego układu akcji, pobyt w kosmosie i przygotowania do tego lotu przeplatają sie, jednak powieść jest uporządkowana a fabuła nie jest skomplikowana. To połączenie dało wartką, płynną akcję ale i przynosi wiele wyjaśnień czytelnikowi.

Trudno mi dobrać słowa, może podpowie ktoś kto czytał, ale ta książka ma taki dobry flow, jest taka pozytywna, optymistyczna. Nie ma w niej "walki światów", agresji. Obawiasz się o bohaterów, ale ten strach nie jest negatywny, nie paraliżuje. Nie wiem, coś nienazwanego nasuwa mi się w związku z tym pisaniem. Trudny temat jakim jest ocieplenie klimatu a historia bardzo sympatyczna. Piękny przykład współpracy naukowej i międzygalaktycznej przyjaźni.

Autor, Andy Weir to inżynier oprogramowania, zainteresowany fizyką relatywistyczną i mechanika orbitalna, znawca historii kotów kosmicznych. Facet wie o czym pisze.

Andy Wier, który debiutował w 2011 roku książka ,,Marsjanin" zabiera czytelników w kolejną podróż po kosmosie w swojej najnowszej powieści ,,Projekt Hail Mary". Główny bohater budzi się nie pamiętając kim jest, gdzie jest i co tu robi. Powoli sobie wszystko przypomina odkrywając, że jest na statku i stoi przed samotną, samobójczą misją, podczas której musi znaleźć sposób na ocalenie ludzkości. W czasie jej trwania zyska nieoczekiwaną pomoc...

Muszę przyznać, że na początku ta historia bardzo kojarzyła mi się z filmem Christophera Nolana ,,Interstellar", w którym to ziemi również grozi zagłada, ale wskutek zmian klimatycznych.

Fabuła nie jest wartka, ale autorowi udaje się utrzymać uwagę czytelnika w napięciu czekającego na kolejne zmagania bohatera. Nie czułam znużenia długimi opisami. Ku mojemu zaskoczeniu wydarzenia na ziemi okazały się równie ciekawe co w kosmosie. Andy Weir podejmuje opisanie zagadnień z dziedziny fizyki i chemii oraz biologii w bardzo przestępny sposób. Tłumaczy to tak łopatologiczne, że zrozumienie omawianego zagadnienia nie jest trudne i jego zrozumienie dostarcza czytelnikowi dużo satysfakcji. Doceniam również małe wątki, które zwracają uwagę na współczesne problemy, takie jak bieda w Afryce, czy zmiany klimatyczne.

,,Projekt Hail Mary" to świetna książka science fiction, w którym pomimo złego scenariusza dla świata jaki znamy przebija się optymizm. Najnowsza książka Andy'ego Wiera od strony technicznej i naukowej świetnie się prezentuje, ale niestety zabrakło mi w niej emocji i to jest jedyny zarzut jaki do niej mam, bo wciąga i intryguje już od pierwszych stron

Pełna recenzja na blogu Książki jak narkotyk!

Przyznaję, że dawniej dużo częściej sięgałam po książki z dziedziny fantastyki czy science fiction. Teraz robię to dużo rzadziej i staram się wybierać perełki. „Projekt Hail Mary” do takich perełek zdecydowanie należy.

Akcja książki dzieje się w kosmosie, który od zawsze mnie fascynował. Autor już od pierwszych stron zabiera czytelnika w niezwykłą podróż od której ciężko się oderwać. Sam styl pisania Weir’a jest jak dla mnie genialny - niezwykle szczegółowy i barwny. Zastosował ON tutaj dwie płaszczyzny czasowe - teraźniejszość oraz przeszłość. Dzięki temu wątki książki stopniowo się ze sobą łączą w jedną spójną całość. Sam opis badań i tak naprawdę całej misji ratowania świata sprawiał momentami, że człowiek przenosił się do kosmosu i towarzyszy bohaterom, który notabene zostali bardzo dobrze wykreowani.

Książka wyróżnia się na tle innych pozycji z tego gatunku. Nie dostajemy oklepanego tematu asteroidy, czy jakiegoś meteorytu tylko coś zupełnie nowego za co bardzo dziękuję autorowi. Oczywiście nie zabrakło także języka dość charakterystycznego dla tego gatunku, jednak dzięki wspomnianym już barwnym opisom wszystko można bardzo łatwo zrozumieć.

„Projek Hail Mary” wciągnął mnie już od pierwszych stron i ciężko było mnie od niego oderwać. Ba! Nawet zaraziłam nim już kilka osób! Historia wzrusza, zaskakuje i potrafi wbić w fotel. Co tu dużo pisać… Zdecydowanie polecam!

,,Projekt Hail Mary" Andy Weir

⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐/10⭐

57/2021

·

Samotny astronauta musi uratować Ziemię przed katastrofą.

Z załogi, która wyruszyła na straceńczą misję ostatniej szansy, przeżył jedynie Ryland Grace. Teraz od niego zależy, czy ludzkość przetrwa.

Tylko że ON na razie nie ma o tym pojęcia. Z początku nawet nie pamięta, kim jest, więc skąd ma wiedzieć, czego się podjął i jak ma tego dokonać?

Na razie wie tylko tyle, że przez bardzo długi czas był pogrążony w śpiączce. A po przebudzeniu znalazł się niewyobrażalnie daleko od domu. Całkiem sam, jeśli nie liczyć ciał zmarłych towarzyszy.

Czas płynie nieubłaganie, a oddalony o lata świetlne od innych ludzi Grace jest zdany wyłącznie na siebie.

Ale czy na pewno?

·

Chodź rzadko, zdarza mi się sięgać po książki z gatunku sci-fi, to ta wywarła na mnie ogromne wrażenie. Główny bohater został wykreowany w taki sposób, że nie da się go nie lubić, za czym idzie fakt, że jeśli kogoś lubimy, bardziej martwimy się o jego los. Książka wypełniła mnie różnymi emocjami. Raz się śmiałam, a raz miałam łzy w oczach. Książka niesamowicie wciąga i chodź dużo w niej zagadnień z fizyki czy astronomii to były one super wplecione w tekst. Polecam ją każdemu, ponieważ bawiłam się przy niej przednio.

·

·

·

Za egzemplarz dziękuję @wydawnictwomuza

Science fiction kusi mnie ogromnie, ale zawsze z tyłu głowy pozostaje strach, czy mój umysł poradzi sobie z całą masą naukowych informacji. Gdy sięgam po książkę, czuję lekki niepokój, w przypadku „Projektu Hail Mary” był nawet zdwojony, gdyż książkę sam wydawca określa jako powieść science fact. Pozycja naukowa, która rozpłomienia wyobraźnię do granic możliwości, każdy humanista może odetchnąć z ulgą, wszystko jest zrozumiałe, wyjaśnione, nie ma strachu.

„Kimże jestem, żeby się sprzeciwiać woli wszechwładnego komputera o stalowych mackach? Ostrożnie dotykam językiem podejrzanej substancji.”

Poza strachem przez unicestwieniem ludzkości z powodu „chmury” atakującej słońce, realne opisy i konkrety naukowe, powodują gęsią skórkę. Ludzie niszczą planetę, jednocześnie dbając o nią, poszerzając wiedzę z zakresu ekologii, walczą o każdy centymetr lodowca, gdy nagle sytuacja obraca się kompletnie przeciwko dotychczasowym założeniom.

Pierwsze piętnaście stron, daje drobny zarys jakich niuansów można się spodziewać wertując strony „Hail Mary”, w której uwieziony jest nasz główny bohater. Budzi się i nie do końca świadomy własnego położenia, zaczyna analizę. Ryland jest naukowcem, ze względu na to każde odkrycie poprzedza seria testów, eksperymentów, sprawdzania zasad fizyki i wykonywania szeregu skomplikowanych obliczeń. Brzmi nudno? Wydaje się straszne prawie jak matura z matematyki?

„Biorę kilka głębokich wdechów i stawiam stopę na pierwszym szczeblu. Tak jak poprzednio każdy z prostych ruchów, które wykonuję, wymaga ode mnie olbrzymiego wysiłku.”

Nie ma czego się obawiać, język jest bardzo prosty i przystępny, nawet dla osób nieprzykładających dużej uwagi do przedmiotów ścisłych. Każdemu opisowi towarzyszy gigantyczna porcja napięcia i wewnętrznej walki z własnym strachem. Ryland Grace powoli odzyskuje pamięć, z której odmętów wyłania się wizja końca świata. Jego misja to kluczowy czynnik mogący ocalić ludzkość, a ON sam toczy zawziętą walkę z własnym umysłem i ciałem nie przyzwyczajonym do funkcjonowaniu w kosmicznym statku.

Chwilami czułam się jak przy czytaniu najwyższej klasy thrillera psychologicznego, gdzie bohater jako postać słaba, toczy wewnętrzną walkę, z samotnością, strachem, głodem, bólem i poczuciem straty. Emocje buzowały w każdym rozdziale, ściskały moje wnętrze. Los ludzkości na barkach tak słabej, jednej istoty. Spisałam Ziemię na straty, uważałam, że nie ma możliwości na ratunek. Moim zdaniem Ryland podda się przedwcześnie, nie zdoła wykonać misji i odzyskać pamięci.

„Światło staje się coraz mocniejsze. Nie od razu. Przybiera na sile stopniowo. Przyglądam się mu przez minutę. Mam wrażenie, że jaśnieje coraz szybciej. Czyżby zbliżał się do mnie jakiś obiekt?”

Nic więcej nie zdradzę, nie chcę psuć nikomu frajdy z czytania. Autor umiejętnie wplata retrospekcje, będące jednocześnie wspomnieniami, które udaje się odgrzebać w pamięci głównemu bohaterowi. Przenosimy się na Ziemię, gdy ludzkość odkrywa „chmurę” pochłaniającą energię słoneczną. To bardzo ciekawy zabieg, można oczywiście w trakcie czytania domyślać się wielu kwestii, ale najlepsze smaczki zostają na koniec. Nie sposób się zatrzymać, trzeba pędzić przez tę powieść w prędkością światła, zakończenie wyciska łzy.

Jedyna rekomendacja to fakt przeczytania książki w dwa wieczory, przez humanistkę z krwi i kości, kłaniam się!

Cześć Wszystkim

Tak ogólnie nie oglądam filmów science-fiction jakoś nie przypadł mi ten gatunek do gustu. „Projekt Hail Mary” Andy Weir jest to moja pierwsza książka z tego gatunku i na pewno nie ostatnia.

Ziemia znajduje się w zagrożeniu może przestać istnieć. Ryland Grace jest jedynym żyjącym członkiem misji ratunkowej. Naukowiec jest w podróży kosmicznej od kilku lat i właśnie obudził się z długiego snu. Największym problemem jest to, że nie ma pojęcia jak się nazywa i w jakim celu znalazł się na statku kosmicznym. Jest sam zdany tylko i wyłącznie na siebie... zaraz, zaraz a może nie do końca jest sam może jest ktoś kto pomorze.

Książkę czyta się szybko kartka po kartce. Znajdziemy sporo zagadnień zapisanych językiem specjalistycznym: biologicznych, chemicznych czy fizycznych, które nadają książce autentyczności. Autor bardzo dobrze wykreował postacie po przez pokazanie ich charakteru, relacji i zachowania. Dwie linie czasowe pozwalają nam poznać bardzo dobrze bohaterów. Na kartkach znalazłam fajną historię, która dzieje się w kosmosie co powoduje, że nic nie jest oczywiste, a każdy zły ruch może spowodować śmierć.

Dlatego bardzo mocno kibicowałam bohaterom aby rozwiązali problem zagrażający zagładzie ludzkości i nie tylko. Książka nie ma szybkiej akcji toczy się swoim tempem, ale jest napisana w taki sposób, że cały czas trzyma w napięciu. Zakończenie zaskoczyło, zupełnie takiego obrotu w fabule się nie spodziewałam.

„Projekt Hail Mary” wciąga, intryguje, zaskakuje polecam z całego serca

czytam_book

„Wypełniam samobójczą misję (…) Musiałem o tym wiedzieć, kiedy zgłosiłem się do tej misji. Umrę na tym pustkowiu. I będę umierał w samotności”

Ryland Grace budzi się otoczony pokaźną ilością rurek wbitych w zgięcia kończyn i tych prowadzących do maski tlenowej ściśle przylegające do jego twarzy. Jest jedynym z ocalałych członków desperackiej misji ratunkowej, której zadaniem jest uratowanie ludzkości. Tylko nie wie kim jest, i gdzie jest. Samotny, niemogący liczyć na żadną pomoc, z zupełną amnezją. Jego jedynym towarzyszem jest komputer opiekujący się nim podczas śpiączki i dwa martwe ciała. Wraz z upływającymi minutami w głowie Ryland’a pojawia się więcej pytań niż odpowiedzi, a te z kolei pozostawiają kolejne niewiadome. Szybko okazuje się, że jest lata świetlne od świata który być może już nie istnieje. A jeśli jeszcze istnieje, to właśnie ON jest jego jedyną szansą.

Czy można podsumować książkę w dwóch zdaniach? A no można; „Marsjanin” mnie pokonał. „Projekt Hail Mary” zrobił to po raz drugi.

Literatura sci-fi nie jest gatunkiem, po który sięgam na co dzień. Jednak jeżeli mam to robić, to moim marzeniem jest trafiać na takie pozycje jak najnowsza książka Andy’ego Weir’a. To książka, która przypomniała mi o tym, dlaczego kocham czytać. Porwała mnie od pierwszych stron i tak jak kosmos, pochłonęła bez reszty. Widać że nauki ścisłe nie są obce autorowi; sprawnie przeprowadza nas przez tę obłąkańczą naukową terminologię, tak aby „laik” zrozumiał skomplikowane zagadnienia.

W powieściach takich jak ta – tajemniczych, niepokojących, takich, w których karty są stopniowo odkrywane uwielbiam narrację pierwszoosobową. Dzięki niej nie wiedzieliśmy nic ponad to, co wie główny bohater, i wraz z nim podejmowaliśmy działania obserwując jakie skutki przyniosą. Retrospekcje z przeszłości tylko dodawały smaczku i sprawiały że z czasem wszystko zaczęło układać w spójną całość; czemu akurat Ryland brał udział w tej samobójczej misji, i czego miał dokonać, aby uratować ludzkość? Przed czym tak właściwie miał ją ratować?

Bardzo cenię sobie pozycje, które mimo że są jedynie fikcją zawierają w sobie jakąś mądrość, dla której znajdzie się miejsce w realnym świecie. W tym przypadku odnalazłam problem klimatu, a dokładnie skutków jakie przyniesie za sobą gasnące słońce. Nasze słońce póki co nie gaśnie, wręcz przeciwnie, mamy do czynienia z ocieplaniem klimatu. Lecz szala przesunięta zbyt mocno w którąkolwiek stronę może przynieść tak samo opłakane skutki.

Książka wbiła mnie w fotel, a głównego bohatera pokochałam całym sercem. To postać która mnie „kupiła”. Ludzka, nieidealna. Gdyby mi powiedziano że Ryland Grace istnieje naprawdę, uwierzyłabym bez chwili wątpliwości.

Mimo że książka nie należy do cieniutkich, a pokaźna ilość tekstu na każdej ze stron nie ułatwiała sprawy, nie byłam w stanie się od niej oderwać. Najchętniej bym nie jadła, nie piła, nie spała, i pochłonęła ją w dobę, ale szkoda przeczytać na jeden „chaps”.

Jedyne co mi zostaje to nadzieja na ekranizację, nadrobienie poprzednich książek Weir’da i czekanie na kolejne

Ryland budzi się i nie rozumie, co się z nim stało i gdzie jest. Nie wie nawet, jak się nazywa. Wszędzie ma powtykane jakieś rurki, ciężko mu wydobyć głos z gardła. Nie zdaje sobie sprawy z tego, że bierze udział w akcji, mającej na celu uratowanie ludzkości. Jest jedyną osobą z początkowych trzech, która pozostała przy życiu. Reszta załogi nie żyje. Bohaterowi towarzyszy jedynie "wszechwładny komputer o stalowych mackach", kontrolujący jego poczynania, wydzielający jedzenie. Co zagraża Ziemi? Jak powstał projekt Hail Mary? Co Ryland ma z tym wszystkim wspólnego? Czy bohater odnajdzie się w swojej roli, skoro nic nie pamięta?

Książka od pierwszych stron intryguje. Ryland przypomina sobie coraz to nowe wątki ze swojej przeszłości. Mamy narrację pierwszoosobową, więc wiemy dosłownie tyle, co bohater. Jest to świetny zabieg, pasujący do tego typu książki. Wraz z postacią możemy analizować to, co się dzieje. Jego myśli są tak perfekcyjnie napisane, że czytanie w takiej formie to czysta przyjemność. Niemalże jesteśmy w stanie poczuć to, co czuje Roland podczas swojej wyprawy.

W książce jest wiele naukowych terminów, ale są one przedstawione tak, że rozumiemy, o co chodzi. Nie są bełkotem pseudonaukowym. Wpływa na to powracająca pamięć Rylanda, która podsuwa mu fragmenty z przeszłości. Dostajemy informacje w małych dawkach, co jest zrozumiałe i ciekawe. Nie jesteśmy rzuceni na głęboką wodę i nie czujemy się jak podczas czytania artykułu naukowego z zupełnie nam nieznanej dziedziny. Do tego prawie każdy rozdział kończy się czymś piorunująco zaskakującym i nie można się oderwać od lektury zgodnie z niedziałającą zasadą "Jeszcze tylko jeden rozdział".

Książka jest NIESAMOWITA. Wciąga, intryguje, zaskakuje, szokuje. Jest to idealne połączenie genialnego pomysłu i perfekcyjnego do granic możliwości wykonania. Akcja, humor, niepokój, doskonałe wyczucie kolejności odkrywania kart. Do tego bardzo przywiązujemy się do bohatera i z ciekawością śledzimy jego poczynania. Jeśli miałabym wskazać książkę, na której mało kto się zawiedzie, to będzie to właśnie "Projekt Hail Mary". Hit! Nie mogę zdradzić więcej, ale co tam się później działo, to ja zupełnie się nie spodziewałam! "Projekt Hail Mary" jest oderwany od rzeczywistości, wspaniały.

Jak się tworzy arcydzieło? Pewnie nie ma jednoznacznej odpowiedzi, ale ten kto sięgnie po „Projekt Hail Mary” przeczyta arcydzieło, tudzież książkę, która nosi znamiona arcydzieła.

Prawie nigdy nie sięgam po fantastykę, a już taką opowiadającą o wyprawch kosmicznych to wcale, ale widziałam „Marsjanina” i może to zadecydowało, film był rzeczywiście dobry, zakładam, że książka na której motywach powstał musiała też być dobra i to wystarczyło, żeby mnie przekonać.

Jednak to co dostałam vs. to czego oczekiwałam to dwie galaktyki oddalone od siebie o lata świetlne (nomen omen)

Po pierwsze dostajemy głównego bohatera, który nie jest nudnym naukowcem, a pasjonatem w swojej dziedzinie, to człowiek, który przez postawienie niełatwych hipotez, znalazł się w kręgu zainteresowań badaczy kosmosu i kiedy zupełnie się tego nie spodziewał stał się członkiem zespołu, który bada nową formę życia, która pojawiła się w kosmosie. W konsekwencji zostaje mu powierzona misja ratowania ludzkości, z tym, że ta misja to bilet w jedną stronę.

Po drugie dostajemy historię o odkrywaniu kosmosu, ale nie taką jak w „Obcym” czy „Predatorze”, gdzie obce=złe. Okazuje się, że wszechświat nie kończy się na homo sapiens i nie jesteśmy sami w kosmosie, a to co Ryland w nim odkrywa okazuje się być zaskakujące i inspirujące. Ta historia jest tak niesamowita, że czyta się ją z zapartym tchem i chce się więcej.

Ta książa od początku do końca jest niesamowita. Poziom wiedzy naukowej autora jest imponujący, ale największe wrażenie robi sposób w jaki zwykłemy czytelnikowi, laikowi przekazuje wiedzę o kosmosie, o fizyce kwantowej, o chemii i biologii, o skomplikowanych zagadnieniach matematycznych. Czytasz i masz wrażenie, że wiesz o czym mowa, choć tak naprawdę byłeś „noga z maty”

Prawdziwe ukłony dla tłumacza tej książki, widać ogrom pracy i dopieszczenie każdego szczegółu- szacunek za to.

"Prędkość obrotowa jest ponad dziesięć razy większa, niż powinna być. A to oznacza, że gwiazda, na którą patrzę... nie jest Słońcem. Znajduję się w innym układzie słonecznym".

Czy gdyby od Was zależał los całej ludzkości, wyruszylibyście w samobójczą misję kosmiczną w celu jej ratowania? Jedno życie za miliardy ocalałych?

Ryland Grace nie miał takiego wyboru. Musiał to zrobić.

Grace budzi się ze śpiączki. Nie wie kim jest, gdzie się znajduje i dlaczego. Nie pomaga fakt, iż jego dwóch współtowarzyszy nie przeżyło długiej drogi będąc w śpiączce. Wraz z upływem czasu przypomina mi się jakie ma zadanie - uratować ludzkość. Jest skazany na samotność dopóki nie spotyka na swojej drodze drugiego statku kosmicznego...

Pierwszy raz mam chęć zdradzić więcej na temat fabuły, ale bardzo się powstrzymuję 🙈 Od razu zaznaczam, początek może zniechęcić, ponieważ ktoś, kto nie czyta na co dzień literatury o takiej tematyce (np. ja), może mieć problem się wgryźć. Zrobiłam trochę przerwy po kilkudziesięciu stronach i wróciłam ze zdwojoną siłą do czytania 😁

Nie sądziłam, że mi się spodoba. Ale kurczę, jakie to było dobre... Mimo iż pół książki mogłam nie zrozumieć przez żargon naukowy to sama historia jest bardzo ciekawa i kibicowałam bohaterowi. Autor przedstawił człowieka, który zmuszony jest w trudnych warunkach, z dala od domu i bez możliwości powrotu, podejmować ważne decyzje i walczyć o planetę, której prawdopodobnie już nie zobaczy. Odwaga, inteligencja, pomysłowość, humor, ale i momentu słabości to cechy, w które ubrana jest powieść. Koniec wzrusza. Naprawdę. I jest satysfakcjonujący.

Jestem ciekawa jak potoczyłoby się życie w przypadku osłabienia się słońca i gdyby taka wyprawa w kosmiczne przestworza była prawdziwa. Jednak mam nadzieję, że taka sytuacja nie będzie miała miejsca 😉

Polecam każdemu, kto na chwilę chce zmienić swoje preferencje czytelnicze i szuka ciekawej przygody. Nie wiem, czy film już wyszedł czy dopiero pojawi się w kinach, ale na pewno obejrzę 😃 🚀

Złość, rozczarowanie, zawód, przygnębienie to tylko część emocji, które towarzyszyły mi w trakcie czytania najnowszej książki Andy'ego Weira, a w zasadzie jej końcówki.

Bardzo podobała mi się fabuła i stopniowe poznawanie wszystkich szczegółów misji chociaż nie będę ukrywała, że musiałam mój mózg przyzwyczajać i przestawić na tryb science-fiction 😂.

Początek książki był dla mnie dosyć męczący i przytłaczający ze względu na bardzo dużo informacji i zagadnień z zakresu fizyki i astronomii na szczęście jak przebrnie się przez ten ciężki początek to potem jest już tylko z górki. Książka jest wciągająca i jest jedną z tych o których cały czas się myśli, akcja pochłania do reszty dzięki czemu jesteśmy na statku Hail Mary razem z bohaterem.

Tak że jeśli są tu jakieś [motyla nóżka] wołowe z fizyki i niespecjalni entuzjaści gatunku jak ja, to proszę się nie zrażać i brnąć dalej, a nie będziecie żałować 😁.

Na szczęście oprócz zagadnień naukowych książka posiada również sporą dawkę humoru (wielokrotnie uśmiechałam się pod nosem, co nie udawało się niejednej komedii), a Rylanda i Rocky'ego nie sposób nie polubić.

Gwarantuje totalne oderwanie od ziemi w trakcie czytania i mówi wam to zdeklarowana humanistka z dwójami z fizyki 😂

Roland Grace budzi się na statku kosmicznym, jednak nic nie pamięta, nie wie nawet jak się nazywa. Losy świata spoczywają na jego barkach, a ON nawet nie wie gdzie się znajduje! Tym bardziej nie zdaje sobie sprawy, że ma bardzo ważną misję do wykonania.

Fabuła książki jest niezwykle interesująca. Nie jestem fanem fantastyki, jednak to, co tam się działo, totalnie mnie zaskoczyło i zaciekawiło! Nie mogłam się oderwać, ponieważ Autor niesamowicie potęgował napięcie i stopniowo wprowadzał Czytelnika w świat kosmosu. Dla fanów – totalne must have! – czeka Was fascynująca przygoda!

Powieść jest skonstruowana w bardzo ciekawy sposób. Kiedy Roland stopniowo odzyskuje pamięć, jednocześnie łączy się to z wydarzeniami z teraźniejszości. Dzięki takiemu zabiegowi możemy poskładać wszystkie elementy w jedną wielką i logiczną całość. Dowiadujemy się kim jest nasz bohater i dlaczego znalazł się na statku kosmicznym. A cały projekt jest niezwykle fascynujący!

Zatem podsumowując, Projekt Hail Mary niesie ze sobą cudowną dawkę wiedzy, zapierającą dech w piersiach przygodę w innym wymiarze oraz świetną rozrywkę z wielkimi emocjami – momentami wzruszeń i uniesień. Zachęcam wszystkich fanów fantastyki do zapoznania się z tym tytułem – to naprawdę świetna, niepowtarzalna historia!

Autor: Andy Weir Tytuł: Projekt Hail Mary Wydawnictwo: Akurat Premiera: 2021-05-05 Samotny astronauta musi uratować Ziemię przed katastrofą. Z załogi, która wyruszyła na straceńczą misję ostatniej szansy, przeżył jedynie

Ryland

Grace. Teraz od niego zależy, czy ludzkość przetrwa. Tylko że ON na razie nie ma o tym pojęcia. Z początku nawet nie pamięta, kim jest, więc skąd ma wiedzieć, czego się podjął i jak ma tego dokonać? Na razie wie tylko tyle, że przez bardzo długi czas był pogrążony w śpiączce. A po przebudzeniu znalazł się niewyobrażalnie daleko od domu. Całkiem sam, jeśli nie liczyć ciał zmarłych towarzyszy. Podeszłam do niej ze względu na to, że miałam ochotę na fantastykę. Zapowiadała się ona całkiem ciekawie. Napisana jest przyjemnym pismem choć w pewnych momentach trochę trudnym. Fabuła prowadzona jest wolniej, lecz nie jest nudna. Nie miałam momentu pogubienia się czy zwątpienia w to czy dam radę ją skończyć. Z każdą stroną pokazuje nam ona lepsze elementy sobie. Już od pierwszej strony wcieliłam się w role bohatera i śledziłam jego losy. Autor idealnie oddał emocje wszystkim sytuacją.

Ryland

wydawał mi się być bardzo pewnym siebie mężczyzną. Bacznie broił swoich decyzji i walczył o nie. Spodobało mi się przedstawienie jego w taki sposób. Mimo wszystko miał chwile zwątpienia. Nie dziwie się temu akurat. Bohatera poznajemy już na pierwszej stornie. Jedyne co wiemy to, że ten człowiek nie wie kim jest. Nie wie co się dzieje i myśli, że mu się top wszystko śni. Po pewnym czasie stara się przysłowiowo ogarnąć. Nagle coś mu się przypomina, a za tym idzie lawina innych wspomnień i niekoniecznie tak dobrych. Nie powiem za wiele o fabule, ponieważ jest ona tak dobra, że powinniście sami odkryć wszystko po koli tak jak ja. Czytając byłam przepełniona różnymi uczuciami. Nie mogłam się od niej oderwać. W kilku momentach byłam w totalnym szoku. Nie spodziewałam się tego, co zawarł w środku autor. Było to dla mnie bardzo pozytywne zaskoczenie. Zakończenie totalnie było dla mnie niespodziewane. Była to dla mnie genialna przygoda. Najgorsze jednak były trudne słowa których nie rozumiałam, lecz cieszę się, że autor po części starał się nam je wyjaśnić. Jeżeli jeszcze nie znacie tej historii koniecznie po nią sięgnijcie. Ocena 10/10

Ryland Grace budzi się z daleko od swojego domu, leżąc na łóżku, otoczony kamerami obserwującymi każdy jego ruch z maską oddechową na twarzy, a do tego podłączony do dużej liczby rurek. Nie jest to jedyna dziwna rzecz, gdyż na sąsiednich łóżkach leżą dwa typy, a komputer usilnie pyta, ile wynosi dwa plus dwa. Nasz bohater początkowo nie pamięta niczego nawet swojego imienia. Na szczęście powoli pamięć zaczyna mu wracać dzięki czemu dowiadujemy się iż jest ON jedyną nadzieją na uratowanie Ziemi i jest jedynym, który przeżył misję kosmiczną. Nie będę wam zdradzać więcej szczegółów gdyż nie chce psuć niespodzianki oraz przyjemności z czytania lektury.

Musze przyznać ze mam duży problem z tą książką gdyż były momenty które były niezwykle ciekawe i czytałam z dużym zainteresowanie ale niestety były i takie które wręcz mnie nudziły. Bardzo dużo jest tu terminów naukowych oraz wyjaśnień z zakresu min. matematyki czy fizyki które w tak dużej ilości niestety odbierały radość z lektury. Ale poza tym "Projekt Hail Mary" to przede wszystkim opowieść o walce o przetrwanie, problemach, z którymi nie łatwo sobie poradzić, a także o przyjaźni i spotkaniu z niespodziewanym sojusznikiem. Dacie się skusić na kosmiczną podróż do innego układu słonecznego gdzie czeka na was sporo niespodzianek?

Ten moment, kiedy chwytasz nową książkę i jeszcze nie wiesz, co cię czeka. Masz w głowie pustkę, którą zaraz wyobraźnia zapełni obrazami. Otwierasz wolumin i… bohater otwiera oczy, a komputer od razu pyta, ile jest 2 + 2. Co za głupie pytanie, oczywiście, że 4. Komputer pyta, jak ma na imię. Oczywiście, że… O kurczę, kim ja właściwie jestem? I co to za miejsce?

Wszyscy lubimy piosenki, które już znamy. Nie da się ukryć, że „Projekt Hail Mary” ma dużo wspólnego z „Marsjaninem” tego samego autora. Schemat jest prosty - jeden mężczyzna musi sobie radzić sam w kosmosie. Bynajmniej ta sama formuła mi nie przeszkadzała. Bohater jest zabawny, sympatyczny, od razu zaczynamy mu kibicować i obserwujemy z zainteresowaniem każdy jego krok. Przez amnezję wszystko, co go otacza, jest dla niego nowe (i tak samo dla nas czytelników), na szczęście w przystępnych słowach potrafi wyjaśnić zawiłości fizyki oraz innych nauk.

Zwykle nie przepadam za gatunkiem science fiction. Często w tych historiach rozrywki znajduję niewiele, za to drażnią mnie zbyt skomplikowane i rozwleczone kwestie naukowe. Na szczęście „Projekt...” można nazwać takim lekkostrawnym sci-fi. Nie unikniemy fachowego nazewnictwa, w końcu to kosmos, ale to idzie w parze z błyskotliwością głównego bohatera i taką jego… pociesznością? Nie orientuję się, ile z przedstawionych informacji jest zmyślonych, ale co by się tam nie działo, wiedziałam, że nasz przyjaciel sobie z tym elegancko poradzi.

W tej książce nie ma nudy, chyba każdy rozdział jest zakończony cliffhangerem. Akcja w przestrzeni kosmicznej co rusz przerywana jest powracającymi wspomnienia, dlatego czyta się to bardzo szybko. Ciągle napływają do nas nowe wiadomości, łączymy je w całość, żeby poznać lepiej świat przedstawiony. Sam bohater w pewnym momencie przyznał, że czuje się jak w grze komputerowej, gdzie ciągle musi pokonywać różne przeszkody.

Polecam fanom lekkiej fantastycznej rozrywki. Bo to właśnie miała dać nam ta książka – niezobowiązującą międzygalaktyczną podróż. No i UFO 👽

Film "Marsjanin" mnie zachwycił i to przekonało mnie do sięgnięcia po nową książkę jego autora.

Ryland Grace budzi się ze śpiączki na statku kosmicznym. Jego współtowarzysze nie żyją. On nie pamięta kim jest, dokąd i po co zmierza.

Czy będzie w stanie zrealizować misję z jaką wyruszył w kosmiczną podróż? Czy lata świetlne od domu może liczyć na jakąkolwiek pomoc?

"Projekt Hail Mary" to fenomanalna kosmiczna podróż. Jest to jedna z tych książek, których nie da się odłożyć. Mimo, że po ten gatunek raczej nie sięgam, to nie żałuję, że na tą lekturę się skusiłam.

Historia przedstawiona przez autora jest niesamowita. Nie brakuje w niej trudnych pojęć, zagadnień z wielu dziedzin. Mi to w żaden sposób nie przeszkadzało. Dodawało raczej realizmu całej historii.

Ja jestem zachwycona tą książką. Będę wypatrywać kolejnych powieści Andy Weir.

Kilka dni temu, 5 maja premierę miała książka ,,Projekt Hail Mary" autorstwa Andy Weir. Nie miałam okazji czytać ,,Marsjanina", ale po tej lekturze będę musiała 🤭😄

Na Ziemi zaczyna się dziać coś dziwnego i nie do końca zrozumiałego. Naukowcy próbują zatrzymać proces. Inaczej czeka nas głód, choroby,wymieranie i kolejna epoka lodowcowa... jedyną słuszną decyzja jest wysłać statek kosmiczny w przestrzeń i poszukać przyczyn.

Ryland Grace budzi się w dziwnym miejscu. Nie za bardzo pamieta gdzie jest, jak się nazywa, czym się zajmuje. Kiedy powoli odzyskuje pamięć i siły dociera do niego, ze znajduje się na statu kosmicznym, który leci do innego galaktyki a ON jest jedynym ocalałym z trzyosobowej załogi.

Co to było?!😱 Najprawdziwszy lot w kosmos! Wierzcie albo nie, ale ta książka to sztos😁Pozwala przenieść się dosłownie do innego świata. I mimo wieli zagadnień z fizyki, książka jest napisana świetnym językiem z nutką humoru i wcale nie jest trudno zrozumieć o co chodzi👌także, niech was nie odstraszą takie zdania: ,,Zgodnie z zasadza zachowania momentu pędu predkosc kątowa w ruchu obrotowym rośnie, gdy maleje moment bezwładności" 😅 i pomimo dużych rozmiarów czyta się błyskawicznie i jednym tchem.

Wspomnienia Rylanda przeplatają się z aktualnymi wydarzeniami na statku i tak powoli dochodzimy do sedna sprawy i przyczyn powstania całego przedsięwzięcia.

Akcja jest nieprzewidywalna, zakończenie wbiło mnie w fotel i czułam się jakbym doznała przeciążenia grawitacyjnego 🤣miałam dwa zupełnie inne scenariusze na zakończenie, a tu pyk, niespodzianka😁

Ja już nie mogę się doczekać ekranizacji (oby dorównała książce 🙊)🤭główną rolę ma grać Rayan Gosling😁

Na wstępie od razu powiem, że była to najlepsza książka z gatunku science-fiction jaką do tej pory przeczytałam. Historia zaintrygowała mnie już od pierwszego rozdziału i im dalej docierałam, tym bardziej wczuwałam się w fabułę i bohaterów. Moim zdaniem autor zrobił naprawdę kawał dobrej roboty, bo wszystkie przedstawione zagadnienia zostały wytłumaczone w sposób naukowy i bardzo szczegółowo opisane, co sprawiło, że historia sprawia wrażenie nadzwyczaj wiarygodnej, mimo wielu fantastycznych motywów dobrze znanych z filmów czy książek.

Jeśli chodzi o bohaterów to zostali oni w moim odczuciu świetnie wykreowani, szczególnie jeden z nich, którego pokochałam całym sercem. Niestety nie mogę za dużo o nim powiedzieć, żeby nie zepsuć Wam frajdy z lektury, ale dodam tylko, że bardzo mnie intrygował i często wywoływał uśmiech na mojej twarzy.

Postać Rylanda również bardzo mi się podobała, a jego zabawne żarty i ironiczne teksty dodały książce lekkości.

Jest to jedna z tych powieści, które czyta się z wypiekami na twarzy i nie sposób o nich zapomnieć. Nie ma tu miejsca na nudę. Mimo wielu naukowych opisów i przemyśleń, książkę czyta się naprawdę szybko i lekko, przez co nie sposób jej odłożyć i sprawia, że wyobraźnia pracuje na pełnych obrotach.

Podsumowując, myślę, że ta pozycja pojawi się u mnie w rankingu najlepszych książek tego roku, bo było to dla mnie ogromne zaskoczenie i świetna zabawa. Spodziewałam się historii w zupełnie innym charakterze, a otrzymałam coś czego od dawna szukałam. Gorąco polecam! 🪐

Samotny astronauta musi uratować Ziemię, jednak z całej załogi tylko ON przeżył. Przed nim trudne zadanie do wykonania bo jak ma uratować ludzkość skoro nie pamięta nawet jak się nazywa...

Pierwsze o czym chciałam wspomnieć to narracja. Książka pisana w pierwszej osobie (jak dla mnie wielki plus) bo jakoś od razu lepiej mi się czyta i zatracam się w historii. Książka ma koło 500 stron a w ogóle tego nie odczułam.

Kolejną sprawą jest styl pisania, który jest lekki i przyjemny. Dobre poczucie humoru, idealnie wplecione ciekawostki z chemii czy fizyki, które czyta się z zaciekawieniem (tak, nawet mnie zaciekawiły).

W książce opisywana jest teraźniejszość naszego bohatera, który ma przebłyski z przeszłości i to właśnie one pozwalają mu ustalić: kim jest, gdzie się znajduje i jaką ma misje do wykonania.

Nie czytam fantastyki ale skusiłam się na tę książkę ponieważ oglądałam „Marsjanina” i bardzo mi się podobał. Nie żałuje, mało tego... jeśli ktoś tak jak ja nie do końca lubi się z tym gatunkiem albo chce spróbować- zachęcam aby zacząć od tej pozycji. Książka mimo swojej objętości sama się czyta.

Nie spodziewałam się, że zakończenie tak mnie rozczuli i, że sprawy się tak potoczą. Ze wszystkich scenariuszy tego nie przewidziałam. Po przeczytaniu książki dalej twierdzę, że nie jest to gatunek dla mnie aczkolwiek bardzo miło będę wspominać tę książkę. Dobrze jest czasem wyjść ze swojej strefy komfortu i spróbować czegoś nowego. Nie żałuje!

Andy Weir "Projekt Hail Mary",

Czytam sporo, jednak nadal są gatunki literatury, po które nie miałam potrzeby, przyjemności czy ciekawości, żeby sięgnąć, które jakoś nie pojawiały się na mojej drodze czytelniczej, które w końcu celowo omijam, uznając, że to nie są książki dla mnie. Tak też jest z fantastyką naukową. Do tej pory nie miałam okazji przeczytać żadnej książki science fiction, hard ani soft, wychodząc z założenia, że moja wiedza ścisła jest na tak słabym poziomie, który uniemożliwi mi zrozumienie zagadnień związanych z fizyką, chemią, biologią, biotechnologią, astronomią i innymi pokrewnymi im dziedzinami. Tak to jest, kiedy w liceum na matematyce często zdarzało mi się grać z koleżanką w okręty, natomiast na fizyce i chemii czytałam książki. Stąd również zawsze omijałam książki z tych gatunków, nie mam za sobą żadnej książki Stanisława Lema, którego rok trwa już od jakiegoś czasu.

Jednak już na samym początku lektury, okazało się, że naszpikowany nowymi technologiami, nieznanymi pojęciami z różnych dziedzin nauki, kosmiczny świat, jest niesamowicie wciągający, historia, chociaż jest efektem wyobraźni autora, być może kiedyś miałaby możliwość wydarzyć się naprawdę, a ja zaczynam śledzić ją z zapartym tchem.

Kiedy, w pewnym momencie okazuje się, że słońce zaczyna świecić coraz słabiej, naukowe misje różnych krajów starają się odnaleźć najpierw przyczynę tego stanu rzeczy, a następnie temu zapobiec. Jedną z osób, która zostaje zaangażowana w badania nad astrofagami, szybko namnażającymi się organizmami będącymi przyczyną pojawiającego się zjawiska, jest Ryland Grace nauczyciel, którego kariera naukowa w pewnym momencie przystopowała, zmuszając do pracy w szkole.

Co sprawi, że zwykły nauczyciel stanie się w pewnym momencie jedną z najważniejszych osób rozłożonej na wiele lat naukowej misji, która zostanie wysłana miliony kilometrów od Ziemi, by postarać się zapobiec katastrofie ludzkości? Czy będzie w stanie sam ocalić planetę? Jak zakończy się ta kosmiczna przygoda?

Stawka tego przedsięwzięcia jest niewiarygodnie wysoka. Dotyczyć będzie nie tylko uratowania całej ludzkości, ale również...? No właśnie, o jaką stawkę walczyć będzie doktor Grace, wyruszając z misją ratunkowa na Tau Ceti? Tego oczywiście nie zdradzę.

Narracja "Projektu Hail Mary" prowadzona jest w dwóch płaszczyznach czasowych, na Ziemi, w ramach przygotowań do wyprawy oraz w kosmosie, na statku Hail Mary, który na czas wyprawy, stanie się centralnym punktem prowadzonych badań. Jest ona tym bardziej intrygująca, ponieważ początkowo Roland Grace, który okazuje się być jedynym pozostałym przy życiu członkiem załogi, niczego nie pamięta.

Z jednej strony apokaliptyczna, z drugiej natomiast mocno ukierunkowana na ratowanie świata, opowieść, wciągnęła mnie bez reszty do świata nauki, w którym od jednego człowieka zależy tak wiele i który jest również gotów poświęcić wszystko, aby ratować swoją planetę. To było moje premierowe, ale bardzo udane spotkanie z literaturą science fact.