Powrót z Bambuko

pobudza szare komórki, sumienie i „mięśnie śmiechowe”

Równie dojrzała, przemyślana i wzruszająca część, jak jej młodsza siostra "A ja żem jej powiedziała". Szczerze polecam.

Katarzyna Nosowska jest nam znana przede wszystkim z tego, iż jest świetną piosenkarką. Jednak jak się okazało jakiś czas temu, jest również fantastyczną autorką książek. Przyznam szczerze, że sięgnąłem po jej książkę po prostu z ciekawości, gdyż tak naprawdę nie miałem pojęcia, czego mogę spodziewać się po jej twórczości literackiej. Na szczęście moje obawy okazały się bezpodstawne, a powieść naprawdę ciekawa i wciągająca. Książka jest zbiorem felietonów, które sprawiły, że doszło we mnie do pewnej zmiany, pojawiły się refleksje na tematy, o których wcześniej nawet nie myślałem. Bardzo Ci dziękuję, Katarzyno!

Macie czasem tak, że odkładacie książkę, bierzecie głęboki wdech i czujecie się pokrzepieni? Napełnieni pozytywną energią? "Powrót z Bambuko" jest zbiorem przemyśleń na różnorakie tematy. Myślę, że każdy czytelnik może odebrać tę lekturę inaczej. Czy to książka dla wszystkich i wszystkim mogę ją polecić? Nie. Czy mi się podobała? Bardzo. Na pewno nie trafi ona do osób z kijem tkwiącym w pewnej części ciała 😉 ani do tych, którzy żyją w otoczce pięknego instagramowego światka, gdzie miarę człowieka wyznacza ilość zebranych serduszek. Może jednak się mylę? Może właśnie takie osoby powinny po nią sięgnąć, aby wyjść z internetowej rzeczywistości lub nabrać dystansu do pewnych spraw i zerknąć przytomnie na to co prawdziwe, ważne, wyjątkowe?

Czym jest Bambuko? W Bambuko można kogoś zrobić. Autorka wyobraża sobie Bambuko jako krainę, która rozpościera się poniżej Krainy Przytomności. Jesteśmy strącani do Bambuko przez specjalizujące się w tym jednostki takie jak rodzina, znajomi, szkoła, kościół, państwo. Książka to opowieść o prywatnej wspinaczce autorki Schodami Olśnień, by z tego Bambuko wyjść. Może stać się ona inspiracją dla niektórych, innym zaś dodać otuchy. Choć nie wszystkie rozdziały i opisane sytuacje były mi bliskie to nie mogłam pozbyć się pewnego poczucia zrozumienia i więzi, jakbym nadawała z Kasią na tych samych falach. Dawno nie uśmiałam się tak (pozytywnie) przy żadnej książce. Styl pisania Kasi, jej autoironia, poczucie humoru, umiejetność wyrażania swoich przemyśleń i jednocześnie motywowanie czytelnika, by nie dał się stłamsić przemawiają do mnie w 100%. To jedna z najciekawszych książek jakie przeczytałam w tym roku. Polecam!

git Autorem książki pt.: "Kod Leonarda da Vinci" jest Dan Brown. Brown urodził się 1964 roku w Stanach Zjednoczonych. Obecnie jest ON jednym z najbogatszych współczesnych pisarzy. Największą sławę przyniósł mu „Kod Leonarda da Vinci”, który stał się światowym bestsellerem.

Książka rozpoczyna się zabójstwem kustosza Luwru Jacquesa Sauniera. Ciało zmarłego ułożone jest podobnie jak na obrazie „Człowiek witruwiański” autorstwa Leonarda da Vinci. Ten układ i anagram mają dać do zrozumienia, gdzie szukać kolejnej wskazówki – również w dziełach da Vinciego, np. „Monie Lisie”.

Do rozwiązania zagadki tajemniczego morderstwa zostaje wezwany Robert Langdon, uczony, biegły w dziedzinie symboliki. Na miejscu zbrodni odkrywa szereg zakamuflowanych znaków zostawionych przed śmiercią przez Sauniere'a, które prowadzą nie tylko na trop mordercy, ale i pewnej tajemnicy sięgającej początków chrześcijaństwa. Langdonowi pomaga rozwikłać zagadkę Sophie Neveu, wnuczka zmarłego i jednocześnie agentka policji specjalizująca się w kryptologii.

Postawa obydwu postaci wywiera dobre wrażenie. Pomimo tego, iż byli w ogromnym niebezpieczeństwie dążyli do poznania i ujawnienia prawdy. Nauczyciel, który stoi za całym spiskiem jest tu postacią bardzo tajemniczą. Jego osoba ujawnia się dopiero w końcowych stronach książki. Jednak pomimo tego, iż nie wiemy kim ON jest, wiadomo że stara się działaś na niekorzyść Roberta i Sophie. Pomaga mu w tym wielu negatywnych bohaterów takich jak, Sylas czy biskup Aringarosa. Kontrowersyjna fabuła dotyczy spraw chrześcijańskich i prawdy o Jezusie Chrystusie. Zostały tu przedstawione takie domniemania jak to, iż Maria Magdalena była małżonką Jezusa, a sama jest Świętym Graalem, który jest uważany za święty kielich.

Autor odwołuje się do „Ostatniej wieczerzy”, na której według niego obok Chrystusa zasiada Maria Magdalena, czego wyrazem mają być jej delikatne, kobiece rysy twarzy i te same kolory szaty, co Jezusa. Jednak inni uważają, że to młody apostoł. Kiedy zadamy pytanie Katolikowi ile jest kielichów na obrazie „Ostatnia wieczerza”, odpowie zapewnie, że jeden – Jezusa, tak jak mówi Pismo Święte: „Następnie wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie, dał im, mówiąc: «Pijcie z niego wszyscy, bo to jest moja Krew Przymierza, która za