Powrót do tradycji

Powrót do Tradycji

Na początku chciałabym wspomnieć, że nie czytałam pierwszej części. Niestety ciężej mi było zrozumieć drugą część. Już po czasie radziłam sobie, ale niektóre rzeczy były jak z kosmosu.

Piękna okładka co jest dużym plusem. Zachęca do czytania. A styl pisania jakim posługuje się autorka jest po prostu cudowny. Bardzo ładnie dobiera słowa do siebie i przekazuje nam całą historię w niebywałym stylu.

Książka opowiada historię rodziny Wysockich. Zaczynamy od takiego przypomnienia z poprzedniej części kim są ci ludzie, skąd się wywodzą, z kim są spokrewnieni i co ich spotkało. Po tym jak spalony został ich dworek musieli przenieść się do Warszawy. Tam zapominają o swojej przeszłości. Odkrywają w sobie nowy talenty. Biznesowe. Idzie im dobrze mimo że przenieśli się do dużego miasta w czasach PRL-u. Jakoś dali radę to przeżyć , ale teraz?  Teraz układa im się lepiej niż kiedykolwiek. Jednak jeden z potomków, nie czuje się dobrze w tym co ma robić z życiem. Nie jest do Niko podobny. Ma całkowicie inne zainteresowania. Czyżby to dlatego że rodzina zapomniała o swojej przeszłości i przodkach?

Druga część sagi przedstawia dzieje spokrewnionej z Baranowskimi rodziny Wysockich, której los również nie szczędził ciężkich przeżyć: ich dworek został spalony, więc zmuszeni byli porzucić Podlasie i przenieść się do Warszawy. Zdołali tam przetrwać czasy PRL- u, zaś po zmianie systemu politycznego niespodziewanie odkryli w sobie talenty biznesowe. A kiedy już odnieśli sukces, okazało się, że ich najmłodszy potomek ma zupełnie inny pomysł na życie, aniżeli pomnażanie rodzinnej fortuny. Niestety Wysoccy tak bardzo oderwali się od swoich korzeni, że nie potrafią nawet ustalić, do kogo ich syn jest podobny…

"Powrót do tradycji" jest klimatyczną sagą rodziną z historią w tle. Jest to zarazem część, którą można czytać bez znajomości "Powrotu do źródeł", niemniej jednak dobrze jest znać również losy rodziny Baranowskich.

Ponownie dałam się porwać prozie Małgorzacie Kasprzyk. Emocje towarzyszyły mi od pierwszej do ostatniej strony. Fabuła toczy się umiarkowanym rytmem, od czasu do czasu zaskakuje oraz wywołuje napięcie. Autorka posiada niebywale lekkie pióro. Nic nie jest naciągane, rozwleczone, zaś każdy wątek został dobrze wyważony. Książka podzielona została na trzy części: dwudziestolecie międzywojenne, okres PRL-u i III RP. To bardzo duża rozpiętość czasowa, dlatego jestem pełna podziwu, jak swobodnie autorka porusza się po epokach. Udało się jej uchwycić nastrój i atmosferę poszczególnych okresów. Nie miałam żadnego problemu, by poczuć ducha socjalizmu, klimatu PRL-u czy transformacji ustrojowej ze wszystkimi zmianami społeczno-gospodarczymi.

Czytając można odnieść wrażenie, iż autorka poszalała z ilością postaci. Czasem aż trudno to wszystko ogarnąć. Niemniej każdy z bohaterów czymś się wyróżnia, inaczej patrzy na wiele spraw. Dzięki temu bez przeszkód rozumiemy ich postępowanie, widzimy skąd biorą się ich wzloty i upadki oraz dlaczego tak często rezygnują z walki o swoje szczęście, o to, na czym im najbardziej zależy.

Historia przedstawionych rodzin i ich losów pokazuje, że niezależnie w jakich czasach przyszło im żyć, są rzeczy, które nigdy się nie zmieniają. Każdy z nas tak samo pragnie kochać i być kochanym, poszukuje szczęścia, ma pragnienia i oczekiwania. Zaś cierpienie, ból i tęsknota wpisane są w każde pokolenie. Nigdy również nie powinniśmy zapomnieć gdzie są nasze korzenie, szanować pamięć i naszych przodkach. Trzeba bowiem pielęgnować wspomnienia i tradycje poprzez przekazywanie ich następnym pokoleniom.

"Nagle dotarło do niego, co to może oznaczać. Czyżby się zakochał? Czyżby wreszcie miał okazję zrozumieć, jak to jest, kiedy darzy się kogoś prawdziwym, szalonym uczuciem? Więc jednak było mu to pisane, a ON się okazał do tego zdolny! Nie ominęła go miłość, tylko... Co mu po tej miłości teraz, kiedy był już zaręczyny...? Dlaczego przyszła tak późno...? I co powinien w tej sytuacji zrobić...?

"Powrót do tradycji" to ciepła, skłaniająca do refleksji powieść o przyjaźni, miłości, relacjach międzyludzkich, rozterkach, konsekwencjach wyborów, walce z przeciwnościami losu. Ale przede wszystkim jest to książka o rodzinie i jej wartości. Była to wspaniała podróż pokoleniowa, gdzie ród Baranowskich i Wysokich stał się mi bardzo bliski. Polecam i Wam tę czasową podróż. Nie będziecie zawiedzeni!

Część druga sagi, która opowiada o spokrewnionej z rodziną Baranowskimi rodzinie Wysockich.

To powieść, która po raz kolejny wprowadziła mnie w zupełnie inny wymiar. Bardzo polubiłam styl autorki, który czyta mi się bardzo lekko i przyjemnie. "Powrót do tradycji to pozycja na jeden wieczór. Przedstawia losy rodziny Wysockich zaczynających się w czasach dwudziestolecia międzywojennego i tak jak w poprzedniej części, autorka zabiera nas w małą, rodzinną podróż na przestrzeni kilkudziesięciu lat, bowiem prowadzi nas przez czasy PRL-u aż po III RP. W każdym 'leciu poznajemy losy potomka Wysockich, których życia nie do końca są usłane różami. Czasy w jakich przyszło im żyć nie są bezpieczne, są bardzo ciężkie i zdecydowanie różnią się od czasów współczesnych.

Podczas czytania towarzyszyło mi wiele emocji i nie mogę pogodzić się z faktem, że tak szybko przeczytałam tę powieść. Nie mogę się doczekać kolejnej części, aby móc powrócić oczami wyobraźni do którejś z tych rodzin.

To naprawdę przyjemna historia, pełna sprzecznych uczuć, wyrzeczeń, błędnie podjętych decyzji a przede wszystkim o pielęgnowaiu tradycji i pamięci przodów, o których my w dzisiejszych czasach często zapominamy.

Historia która na długo zapada w pamięci , i którą polecam z całego serca.