Pocieszki

To już kolejna książki Pani Katarzyny Grocholi którą przeczytałam. Nieco inna, tak jak na to tytuł wskazuje: pocieszająca, napełniająca otuchą, sprawiająca, że się uśmiechamy. Krótkie formy/opowiadania/przypowieści połączone jedynie Panią Katarzyną jako narratorem są prawdziwe i oczywiste jednak zebrane w takiej ilości dają potężną dawkę pozytywnej energii. Dają nadzieję, otwierają nam oczy na to co niby zwykłe ale jednak ciepłe, optymistyczne i słoneczne. Ta książka to prawdziwy ciepły kocyk, który otuli nas swoim ciepłem w smutny, zimny dzień! Dziękuję Pani Katarzyno!

HISTORIE PRAWDZIWE

Historie prawdziwe, ludzie naprawdę napotkani. Wymienieni z imienia czy skrywani pod pseudonimem, bogaci i biedni, smutni i szczęśliwi, ci, którzy potrafią z życiowych doświadczeń wyciągnąć jakieś wnioski. Opowieści ociekające radością, ale i bólem, przynoszące uśmiech i niejedną refleksję. Za każdym razem zgrabnie zakończone kilkoma słowami podsumowania, jakąś ideą, która stanowi dowód na to, że z każdej sytuacji da się wyciągnąć jakieś wnioski.

LEKKO, ALE Z REFLEKSJĄ

Tym razem Katarzyna Grochola nie buduje wymyślnej akcji. Nie tworzy konkretnych bohaterów, a otwiera bramy do własnego umysłu, do zdarzeń przeżytych przez nią samą czy otaczających ją ludzi. O aspektach ważnych i o niczym, z szerokim zakresem zagadnień, które nie są rozwlekane. Każdej pocieszce autorka przeznacza kilka stron, nie więcej. Do przeczytania w dowolnej kolejności, w dowolnym czasie – w zależności od potrzeby ducha i poziomu zainteresowania. Nie radzę nastawiać się na bardzo głębokie, pouczające opowieści, bo nie taki jest zamysł powstania tej książki.

„Bo my najbardziej lubimy się łączyć przeciw. Nigdy – za. Po pijaku tylko nam wszystko jedno…”

OD CZASU DO CZASU

Przyjaźń, choroba, brak weny, ludzka życzliwość czy świerszcze pomylone z …. zepsutym piecem. Da się? Da. Przecież także Grocholi mogą przydarzyć się zabawne wpadki. Mówiąc szczerze, zdecydowanie wolę dłuższe powieści aniżeli felietony czy historyjki i nie dotyczy to twórczości wyłącznie tej autorki, ale moich ogólnych preferencji. „Pocieszki” faktycznie cieszą, w szczególności kiedy sięga się po nie od czasu do czasu, oczekując chwilowego relaksu – bo na wciągnięcie się w lekturę przy okazji takiej literackiej formy raczej nie ma co liczyć. Nie zachęcam jakoś szczególnie, ale też nie odradzam. Książka ma swoje zalety, ale ja wciąż mam nadzieję, że przeczytam jeszcze kiedyś taką powieść Katarzyny Grocholi, jak za starych, dobrych lat.

[Adres usunięty]