Pirania na kolację 1405 dni w podróży dookoła świata

Snujemy marzenia, te realne i te praktycznie niemożliwe do spełnienia. Dążymy do ich realizacji, bądź pozostawiamy szczęście w rękach losu, daremno czekając na chwilę, w której życie samo się do nas uśmiechnie. A jednak są ludzie, którzy potrafią wziąć sprawy w swoje ręce i w drodze ku marzeniom porzucić całe dotychczasowe życie. Odwaga, nieograniczona wyobraźnia i determinacja prowadzą ich w stronę mety zwanej spełnieniem i właśnie dziś chciałam przedstawić Wam książkę pisaną zawziętością i sukcesem, bo jej autorka dokonała czegoś, o czym wielu z nas nawet nie odważyło by się pomyśleć. Czy można przemierzyć cały świat bez doświadczenia i portfela wypchanego pieniędzmi? Przeanalizujmy zatem tę niesamowitą przygodę i książkę, która dzięki niej powstała.

Dwoje młodych ludzi sprzedaje auto, meble czy nawet materac do sypialni i pozbywając się śladów monotonii rusza w świat. Brzmi jak scenariusz filmowy, a jednak to prawda. Magda Bogusz wraz mężem Tomkiem zdecydowali się na podbój globu pamiętając o spakowaniu najważniejszych elementów każdej podróży – wiary, humoru i nadziei. Stojąc na lotnisku w Warszawie i stawiając stopę na ziemi USA pewnie nie mieli jeszcze pojęcia, jak obfita we wrażenia i długa okaże się ich wędrówka.

Piechotą, rowerem, jachtostopem, motocyklem czy zakupionym na chwilę samochodem. Spotykając mniej, czy też i bardziej przyjaznych ludzi. Oszczędzając, szalejąc, ale i pracując by brnąć dalej i cieszyć oczy niesamowitymi zakątkami Ziemi. Przez Stany Zjednoczone, Amerykę Południową, Ocean Spokojny, Antypody i Azję. Trafiając do miejsc bezpiecznych, ale i tych, w których człowiek podejmuje ryzyko. 1405 dni, 27 krajów, tysiące przebytych mil i miliony wspomnień. Czy to brzmi banalnie? Absolutnie nie i taka jest właśnie ta książka, pełna nietuzinkowych i nieszablonowych przygód.

Co czuje człowiek zostając bez paliwa pośrodku najsuchszej pustyni świata? Czy można złowić rekina? Czy da się w kilka sekund przerobić azjatycką ubikację na tą europejską? Dlaczego w Boliwii tak istotne okazuje się zdobycie płodu lamy? Jaką niespodziankę może skrywać jajko w Kambodży?

„Pirania na kolację” to książka wykraczająca poza wiele granic. Nie od dziś wiadomo, że sięgając po literaturę podróżniczą spotykamy się z licznymi sceneriami i trudno mówić o jednym, konkretnym miejscu akcji. Tutaj jednak autorka książki przebiła wszystko, bo zafundowała czytelnikowi cały świat i udowodniła, że można zrobić wiele, wcale dużo nie mając.

Magda Bogusz wygrała, nie tylko najbogatszą we wrażenia podróżą, ale i tą publikacją. Otóż autorka jawi się nie tylko jako niezwykle ambitna osoba, ale także jako świetna gawędziarka, której historie po prostu się pochłania. W jej książce nie spotkacie nużących opisów krajobrazów czy zabytków. Nie ma faktów, o których można poczytać w internetowej encyklopedii. Są zaś indywidualne wspomnienia i spostrzeżenia. Osobiste przygody i napotkani ludzie, dzięki którym „Pirania na kolację” nabiera koloru, tempa i życia.

Obok zsyłanych przez los darów czy przeszkód stawiane są emocje, które towarzyszyły podróżnikom na co dzień. Jest frustracja, są obawy, ale i szczęście. Autorka nie idealizuje wspominając o klęskach powstałych z ich winy, ale i o zwycięstwach, czyniąc z książki wierną i wiarygodną relację, którą trudno odłożyć na bok.

Od razu przypadł mi do gustu styl, jakim ta książka została napisana. Prosty, plastyczny język, chronologia pomagająca zachować kolejność etapów podróży i działy tytułowane miejscem, w którym rozgrywane są wydarzenia. Klarowna publikacja zdobiona pojawiającymi się co jakiś czas fotografiami - tymi wyłapującymi dany, niepowtarzalny moment, ale i przedstawiającymi zachwycające, statyczne krajobrazy.

Polecam wszystkim wielbicielom podróży – tych rzeczywistych i tych malowanych wyobraźnią. Ciekawa, fundująca wiele wrażeń, zabawna, zatrważająca – pełna wrażeń lektura w sam raz na wakacje. Jeżeli jesteście wielbicielami literatury tego gatunku, to dla Was pozycja obowiązkowa.

"Byłam okrutnie zmęczona, ale tamten widok, to poczucie, że wszystko wokół nas jest tak idealnie poukładane, było tak magiczne, że nawet wycieńczenie organizmu, głód i mróz nie mogły tego zepsuć. I dzisiaj już wiem, co znaczy, że piękno może zaprzeć dech w piersiach."

Nie potrafię wskazać, co najbardziej podobało mi się w tej publikacji, wciąga z wielu powodów. To mieszanka pozytywnego zakręcenia na poznawanie świata, fascynującej pasji podróżowania, umiejętności realizowania własnych marzeń, nawet jeśli spontanicznie powstających, ogromnej ciekawości natury, ludzi, kultur, tradycji, dostrzegania ich odmienności i podobieństw. Wrażliwość na przyrodę, jej piękno i dzikość, wyszukiwanie zakątków spoza turystycznych przewodników. Umiejętność wychwytywania i oddawania klimatu, kolorytu i charakteru miejsc ujarzmionych przez człowieka, wielkich metropolii, miast, miasteczek, wsi. Imponująca zdolność do wyrzeczeń w imię podróżowania, ogromna odwaga, niezłomna konsekwencja, intuicyjne łapanie nadarzających się okazji, romantyczne liczenie na łut szczęścia i uśmiech losu. Warto wspomnieć również o szczerej, prawdziwej, prowadzonej z wyczuciem i pięknym słowem narracji, wzbogaconej dobrym humorem i celnymi spostrzeżeniami. Wszystko sprawdza się doskonale, prowadzi ścieżką kolejnych przystanków na naszej wyjątkowej planecie, wędrówce poprzez lądy i oceany.

Dzięki książce uczestniczymy w interesującej podróży dookoła świata, swobodnie poddajemy się wyczerpującej relacji, zdobywamy informacje, chwytamy wrażenia, odświeżamy własne wspomnienia. Poddałam się zwłaszcza fascynującym opowieściom obejmującym Ocean Spokojny, jego urocze wyspy i zakątki, do których jeszcze nie miałam okazji zawitać. Chłonęłam z wielką uwagą i zaintrygowaniem, zaglądając jednocześnie do map, atlasów, wyszukując w internecie zdjęć i filmów. Pozytywnie zazdroszczę spojrzenia w głąb Ziemi na Vanuatu, wulkany to wspaniały żywioł, a relacja z perspektywy stąpania po cienkiej skorupie pływającej na czerwonej magmie, silnie oddziałuje na wyobraźnię. W publikacji znajdziemy mnóstwo intrygujących opisów miejsc, nie sposób ich wszystkich wymienić, najlepiej do nich zajrzeć i poczuć niesamowity dreszczyk niekłamanej ciekawości podróżniczej. Magda i Tomek, 1405 dni w podróży dookoła świata, samolotem, samochodem, motocyklem, jachtem, rowerem, a nawet przez chwilę mułami. Odkrywali tajemnice i magię czterech kontynentów, dwudziestu siedmiu krajów, wielu cudownych regionów, nietuzinkowych krajobrazów, mniej lub bardziej sympatycznych zwierząt, fascynujących kultur, intrygujących tradycji, barwnych strojów, brzmienia języków, ciekawych ludzi. Czytelnik razem z nimi, gdzieś tam ukryty między stronami książki, przeżywający i ekscytujący się, dostający niecodzienną możliwość posmakowania niezwykłej przygody.

[Adres usunięty]

W drodze do spełnienia marzeń...

Ileż to razy mieliśmy ochotę rzucić wszystko i po prostu wyjechać? Ile razy czytaliśmy książki czy oglądaliśmy filmy o bohaterach, którzy zdecydowali się zamienić korporacyjny reżim na wolność podróżowania, sami mając takie plany? I jak zazwyczaj kończyły się takie marzenia? Niestety zbyt często pozostawały właśnie marzeniami, nigdy bowiem swoich planów nie wprowadziliśmy w życie. Jest jednak ktoś, kto pomysł porzucenia wszystkiego i ruszenia w podróż dookoła świata zamienił w czyny, co więcej, przekonał do tego również swojego partnera!

Mowa tu o Magdzie Bogusz, która ze swoim wówczas już mężem Tomaszem, wyruszyła w podróż trwającą 1405 dni. Podczas tej niezwykłej wyprawy poruszali się samolotem, przebyli 700 mil autostopem, 8 000 mil samochodem, 14 000 kilometrów autobusem, 21 163 kilometry motorem, 8200 mil morskich żaglówką i 5 324 kilometry rowerami, rozpoczynając ten projekt życia z biletem w jedną stronę na lotnisku w Warszawie. O tym, jak ta podróż wyglądała, o poznanych w drodze ludziach, o kulturze regionów, o cieniach i blaskach podróżowania z minimalną ilością gotówki i nastawieniem na maksimum przeżyć, wciągająco pisze Bogusz, w swojej książce „Pirania na kolacje”.

Opublikowana nakładem wydawnictwa MUZA relacja jest nie tylko dokumentem z tej niezwykłej wyprawy na cztery kontynenty, ale również swego rodzaju przebudzeniem. Jak sama autorka zaznacza, w pewnej chwili stali się oni z mężem obserwatorami, zaprzestali porównywania czy oceniania zastanych zwyczajów czy zjawisk, których byli świadkami. Również i my, w trakcie lektury, będziemy musieli stawić czoła niezrozumiałym dla nas, niekiedy kontrowersyjnym praktykom, zdając sobie sprawę z tego, że dokonując klasyfikacji, zamykamy się na nowe doznania. Trudno jest, z racjonalnym i konwencjonalnym europejskim podejściem czytać o jedzeniu pisklaków, psów czy o wspólnym z mieszkańcami korzystaniu z toalet, choć to przecież jest częścią zastanej rzeczywistości. Warto zatem potraktować książkę dokładnie tak, jak podróż, chłonąc z zaciekawieniem, niekiedy zdumieniem, kolejne obrazy i zachowania.

Wraz z bohaterami podróżujemy po Ameryce Północnej i Środkowej, usilnie próbując poruszać się autostopem po USA, inwestując ostatecznie w niebieską Babcię Hondę, rocznik 94. Ćwiczymy cierpliwość pragnąc ujrzeć wyłaniający się z mgły słynny Golden Gate Bridge, zatrzymujemy się w jednym z najbezpieczniejszych miast w Stanach Zjednoczonych, by zaraz, przekraczając tylko granicę, znaleźć się w Juarez, uznanym za najniebezpieczniejsze miasto na świecie. W Meksyku uczestniczymy w obchodach Dia de Muertos, w Gwatemali zostajemy „Pusiakami” (okazuje się, że znają tam Pudzianowskiego!), uczęszczamy nawet do szkoły Corazon Maya ucząc się hiszpańskiego. W Kolumbii przechodzimy chrzest bojowy podróżując wraz z bohaterami na motorze, wyruszamy do dżungli, w Peru podziwiamy ruiny Choquequirao. Akceptując ekstremalne warunki zdobywamy szczyt Huayna Potosi, zaś na kolejnych jachtach weryfikujemy swoje marzenia o przebyciu oceanu. Na terenie archipelagu wysp Galapagos nurkujemy z rekinami, zachwycamy się Bora Bora, zaś na Fidżi jemy obiad u samego wodza. To zaledwie kilka przygód, kilka miejsc odwiedzonych podczas tej niesamowitej wyprawy, która zostaje w naszych umysłach i sercach już na zawsze, wzbudzając tęsknotę za wyruszeniem w drogę nie tylko dzięki lekturze książki.

Z „Piranią na kolację” mamy szanse przeżyć ekscytującą wyprawę, zarówno zwiedzić świat, jak i przygotować się na nowe doznania, inną kulturę. Uczymy się tolerancji, powstrzymywania się od osądów, rozbudzamy w sobie ciekawość, zdobywamy cenne informacje. Magda Bogusz, lekko i z humorem, z dystansem do swoich przeżyć relacjonuje wyprawę, nie ograniczając się wyłącznie do zjawisk zarezerwowanych dla turystów. Tych właśnie obrazów, nierzeczywistych, rodem z katalogów biur podróży, jest tu w książce niewiele – małżeństwo wielokrotnie rezygnowało z przewodników i z propozycji zorganizowanych wypraw, samodzielnie eksplorując szlaki właśnie po to, żeby poznać ich prawdziwą naturę. W rezultacie poznajemy świat, jakiego nie widać z okna luksusowego hotelu czy leżaka usytuowanego nad brzegiem basenu w zamkniętym kompleksie. Delektujemy się sashimi, soczystym pomelo, ale i akceptujemy owsiankę na wodzie czy zupki chińskie, które wielokrotnie były jedynym posiłkiem w trakcie dnia. Jesteśmy zmuszeni do przedefiniowania określeń „bieda” i „bogactwo”, które podczas tej wyprawy nabierają zupełnie innego znaczenia. Uczymy się cierpliwości, pokory, szacunku dla odmienności, wielokrotnie przekraczamy też własne granice. Kończąc zaś lekturę zadajemy sobie pytanie, czy jesteśmy w stanie powtórzyć drogę, którą przebyła Magda i Tomasz. Jestem bardzo ciekawa odpowiedzi …

Justyna Gul

Qulturasłowa

Magda Bogusz pokazuje jak czerpać radość z podróży nie mając wielkiej fortuny. Głodując, moknąc i stając przed różnymi „psikusami” od losu. W barwny i dynamiczny sposób opisuje swoją podróż życia, którą rozpoczęła wraz z mężem samolotem, by móc ją kontynuować na różne sposoby. Dzięki lekkości pióra, jaką włada Magda Bogusz czujemy się jak słuchacze, którzy pewnego wieczoru przy ognisku słuchają barwnych opowieści z podróży naszych znajomych. Razem z nimi podróżujemy zardzewiałym samochodem, który trzeba później jakoś upchnąć, autostopem, motorem „Tornado”, który jest nim tylko z nazwy, jachtostopem czy też rowerem. Nie ważne czym, byle dalej do przodu. Nie ważna jest pogoda, wygody, wykwintne dania, liczą się doznania wzrokowe, zapachowe i emocjonalne. To, czego nie mieli na co dzień. Podróż, w którą się wybrali była naprawdę niezłym wyczynem. Przyznam szczerze, że niejeden raz byłam zszokowana i podziwiałam ich za wytrwałość i upór w dążeniu do celu. Całość daje do myślenia, pozwala poszerzać horyzonty, bawi (zdziwiłam się, gdzie chwytem marketingowym jest nasza słynna Biedronka i równie słynny Lewandowski) a także pobudza apetyt na ludzi i wrażenia. Jakby tego było mało to w zestawie znajdziecie zdjęcia, które są barwne i naprawdę zapierające dech.