Pieśń o Achillesie

Kurczę jak ten tytuł jest przewrotny! Niby większość zna dzieje najlepszego z Greków, który był żądny krwi i praktycznie niepokonany. A tutaj taka niespodzianka.

Ta książka obdziera go z pozornej skorupy mięśniaka a ukazuje człowieka, który też pragnął miłości. I równie mocno pragnął żyć.

Przez karty książki prowadzi nas ktoś, kto był przy Achillesie całym sercem. Można by powiedzieć na dobre i złe.

To była naprawdę interesująca lektura. Ciepła, momentami przewrotna, chwytająca za serce i stawiająca wiele pytań.

Czy tylko wielcy tego świata mogą liczyć na wieczną pamięć?

Jedyne co mnie zirytowało to sposób, w jaki (jak powszechnie wiadomo) pokonano Achillesa... Są pewne kwestie, których nie powinno się zmienić.

"Kirke" bardziej do mnie trafiła, kocham ją całym sercem za jej wielowymiarowość.

Jako, że "Troja" jest jednym z moich ulubionych filmów, na wieść, że powstała książka poświęcona Achillesowi niezmiernie się uradowałam. Wiedziałam, że złamie mi serce jednak pokusa kroczenia obok wielkiego bohatera przez strony powieści była silniejsza.

Pióro autorki jest lekkie niczym podmuch letniego wiatru. Muska nas delikatnie słowami i sprawia, że książkę czyta się nad wyraz przyjemnie, delektując się każdą chwilą.

Historia ukazana jest oczami Patroklosa - ukochanego Achillesa, który trwał przy nim od najmłodszych lat. Uważam to za świetny wybór, gdyż dzięki temu mogliśmy spojrzeć z boku na uwielbienie jakie otaczało wielkiego bohatera. Poznać jego mocne i słabe strony, zalety i przywary. Spostrzec , jakie zmiany zachodzą w nim z upływem lat i nadchodzącej wojny - jego przeznaczenia.

Powieść opowiada nie tylko o bohaterstwie Achillesa, lecz także o wielkiej miłości. Uczuciu, które zrodziło się z przyjaźni i trwało do końca pokonując nawet śmierć.

Jestem pod wielkim wrażeniem wiedzy autorki. Postacie, krainy i starożytne zwyczaje opisane są w tak szczegółowy i piękny sposób, że czuć się możemy jakbyśmy tam byli - krocząc obok Achillesa i Patroklosa, stojąc przed wzbudzającą starych Tetyda, biegnąc wśród wojowników podczas wojny.

Każda minuta tej lektury była wspaniałą ucztą czytelniczą i z czystym sumieniem zachęcam również Was, do wędrówki w ten pełen Bóstw starożytny świat, który mam nadzieję i Was pochłonie bez reszty.

O bohaterach poległych w chwale przed tysiącami lat powstają pieśni sławiące ich cnoty, niebywałą odwagę i waleczność. Pieśni, które czynią ich nieśmiertelnymi.

Madeline Miller kreśli postać jednego z nich na nowo. Ukazuje Achillesa oczami chłopca, później mężczyzny, darzącego go głębokim uczuciem, którego słowa płyną do nas, nawet wtedy, gdy jego głosu już nikt nie słyszy. Pokazuje go nie tylko jako herosa i półboga, ale też człowieka z jego wszelkimi niedoskonałościami i słabościami, obawami i marzeniami. Człowieka, którego przyszłość została już nakreślona i kładzie się cieniem na jego życiu i podejmowanych decyzjach. W którym ściera się naturalna chęć zasmakowania szczęścia i miłości, ale i wiecznej chwały, nawet za cenę życia.

Historia uprowadzenia pięknej Heleny i wojny trojańskiej, choć bezpośrednio wpływa na ich losy, jest jedynie tłem dla relacji Patroklosa i Achillesa. Relacji rozwijającej się subtelnie i równie subtelnie przedstawianej. Bez egzaltacji, nachalności, ale i bez tabu. Od pierwszych ukradkowych spojrzeń, po noce pełne namiętności.

Powieść daje zupełnie inne spojrzenie na znane nam fakty, na postaci, które zaczynamy postrzegać inaczej, pełniej, realniej, niż tylko jako nazwiska uwięzione w podręcznikach historii. A jej eleganckim, pełnym pietyzmu językiem można się raczyć bez końca. Jednak gdy ten nadchodzi, dławi w gardle, ale też oczyszcza i koi.

Cudowna pieśń o miłości, która zakradła się do mojego serca i nie przestaje w nim rozbrzmiewać.

Pieśń o miłości. Poemat, w którym można przejrzeć się niczym w kryształowym zwierciadle. Bez skaz i wad…

Autorka napisała powieść, która łamie serce, rozrywa je na kawałeczki i wywołuje potoki łez. Nie mogę napisać, że Pieśń o Achillesie uwiodła mnie od pierwszej strony. Na początku myślałam, że obraz Achillesa jest zbyt wymuskany i idealny, ale później coś pomiędzy mną, a tą książką zaskoczyło, a ja pomyślałam, że wszystko tłumaczy tutaj miłość. To obraz malowany oczyma głęboko zakochanego, zauroczonego człowieka. Na początku druga osoba jawi się jako ideał. Skazy pojawiają się później i tutaj też z każdą kolejną stroną wzniosły i płaski portret greckiego herosa zaczyna wypełniać się cieniami i fakturami, a ja byłam coraz bardziej zauroczona rozgrywającą się między bohaterami relacją. Całości dopełnia piękny, poetycki, pełen porównań i epitetów język w jakim została napisana ta opowieść oraz mitologia. Autorka wiernie trzymała się wydarzeń, sięgnęła po najwcześniejsze podania dotyczące wojny trojańskiej i Illiady, i przeniosła je na miarę naszych czasów, tak aby były dla nas atrakcyjne. Akurat ja jestem osobą, która podczas każdego przerabiania jakiekolwiek mitu greckiego w szkole czytała przy okazji cała Mitologię grecką Parandowskiego, ale wierzę, że nie każdy był nimi tak zachwycony. Ta wersja poruszy nie jedną osobę, zachwyci subtelną magią i wpleceniem uniwersalnych wartości.

Co ciekawe, postacią, która najmocniej mnie urzekła i zaintrygowała była matka Achillesa, boginka Tetyda. To niejednoznaczna postać, która mocno cierpi wiedząc, że nad jej ukochanym synem ciąży straszna przepowiednia. Miota się, próbuje coś po swojemu zdziałać i zmusza czytelnika do zastanowienia się nad kwestią losu i przeznaczenia. Myślę, że postacią Kirke będę zafascynowana równie mocno, a więc czym prędzej muszę zabrać się za lekturę.

A wy czytaliście? Która urzekła was mocniej? Pieśń o Achillesie za którą autorka otrzymała Women’s Prize for Fiction czy jednak Kirke?

"Pieśń o Achillesie" Madeline Miller

"Achilles jest drugą połową mojej duszy, jak mawiają poeci." 🔱

Achilles złote dziecko Grecji.

Syn króla i wodnej nimfy. Chłopiec, który z czasem przeistacza się w prawdziwego herosa.

W lśniącej zbroi bohatera, jest jednym z najodważniejszych, najpiękniejszych i najbardziej utalentowanych Greków, którzy kiedykolwiek stąpali po tej ziemi.

Jednak jak już zapewne sami wiecie z mitu o wojnie trojańskiej losy Achillesa nie mają tak kolorowego zakończenia, na jakie ON sam zasługuje.

Na bohaterze ciąży okrutne fatum oraz przepowiednia, która mówi o tym, że zyska ON ogromną sławę, lecz jej kosztem będzie życie jego samego.

Niezależnie od ceny Achilles jest skłonny ją zapłacić.

Jednak czy na szali zostanie postawiony tylko jego żywot?

"Składam się z samych wspomnień."

"Pieśń o Achillesie" to przepięknie opowiedziana, wzruszająca i łamiąca serce historia o miłości silniejszej od śmierci.

Sporym zaskoczeniem okazała się dla mnie narracja książki. Wnioskując z tytułu zakładałam, że zostanie ona poprowadzona z perspektywy Achillesa. Jednak jak się okazało to Patroklos, wierny przyjaciel bohatera, wprowadza nas do świata antycznej Grecji.

O "Pieśni o Achillesie" słyszałam ogromną ilość pozytywnych opinii, dlatego do lektury podeszłam z dość wysoko postawioną poprzeczką. Myślałam, że autorka nie zdoła sprostać moim wymaganiom, jednak jak się okazało, już po kilku stronach, zrobiła to doskonale, przekraczając moje najśmielsze oczekiwania.

Pióro Madeline Miller pełne bogatych epitetów i porównań, okraszone motywami z mitologii greckiej, sprawia że czytelnik niczym w transie przerzuca kolejne strony powieści.

Ta powieść, to współczesny klasyk literacki, po który po prostu trzeba sięgnąć.

"Pieśń o Achillesie" to historia która początkowo roztapia czytelnikowi serce swoją słodyczą, by na ostatnich kartach pokruszyć je na kawałki.

Niesamowita i wartościowa!

Gorąco polecam!

Ocena 9,5/10

Madeline Miller dzięki swojemu magicznemu stylowi,przenosi nas do czasów bogów i herosów, gdzie liczy się siła i splendor, a miłość kończy się zazwyczaj tragicznie.

Patroklos- bo to z jego perspektywy opowiadana jest historia- to chłopiec bardzo przeciętny we wszystkim: urodzie, talencie, walce na miecze. Wydalony ze swojego kraju przez swojego własnego ojca, szuka miejsca na świecie. Trafia do Grecji i tam jego droga krzyżuje się z młodym Achillesem. Cudownym, pięknym i obdarzonym niesamowitym talentem władania bronią, niewątpliwie skazanym na sukces. Achilles to całkowite przeciwieństwo Patrokolsa. Jednak właśnie to przyciąga do siebie młodych chłopców. Z początku budzi się sympatia, następnie przyjaźń, a na końcu miłość tak wielka, że tylko bogowie będą w stanie na nią wpłynąć.

Nie wiem, co sprawia, że tak bardzo kocham tę książkę. Może historia? Może niesamowite pióro i styl opowiadania Miller? Autorka opisuje rzeczywistość w tak magiczny sposób, że wiele razy złapałam się na myśleniu, że ON tam była i widziała całą tę historię. Dawno nie czytałam tak cudownej opowieści o miłości, stracie, bólu i wojnie.

Ta książka mnie zaskoczyła, później wyrwała mi serce, zmiętosiła je w każdy możliwy sposób, później z powrotem wsadziła w pierś i poczułam się szczęśliwa!

Moja topka 2021 oraz życia!

Powieść Madeline Miller to piękna i romantyczna historia o wielkiej miłości, wielkiej dumie i równie wielkiej tragedii. Miejscami wręcz poetyckie wyznania i czyste szczęście nieuchronnie zbliżają nas wszystkich ku ogromnemu cierpieniu. Wiemy, co się wydarzy, znamy "Iliadę", tym gorzej dla nas. Książkę wydano wcześniej pod tytułem "W pułapce przeznaczenia" - nie wyobrażam sobie lepszych słów na określenie tej opowieści.

Nie, wcale nie chodzi o piękną Helenę i zakochanego w niej Parysa. Tym razem powędrujemy do Troi niejako w drugim rzędzie. Zamieszkamy w namiocie Achillesa i Patroklosa, będziemy walczyć w nie naszej wojnie, ale zanim to nastąpi, zobaczymy jak dwaj herosi dorastali.

Autorka przenosi nas w czasie i przestrzeni, przykuwa uwagę, ożywia skostniałe w naszej pamięci mity. Miłość w najbardziej wzruszającym wydaniu występuje tutaj na głównym miejscu, dlatego jestem w stanie zrozumieć czytelników, którzy momentami mogą czuć się już zmęczeni tym "patrzeniem sobie w oczy". Moja własna opinia sprzed kilku lat była podobna. Tym razem dałam się oczarować autorce. To doskonały przykład tego, jak różny może być odbiór jednego tytułu na przestrzeni lat.

Piękna opowieść o miłości, przyjaźni i przeznaczeniu. Nieco wyidealizowany obraz Achillesa pokazuje jedynie jak miłość może zaślepić w nas widzenie tych, których kochamy. Niemniej historia opisana przyjemnie.

Zacznę od tego, że książkę bierze się do ręki z niezwykłą przyjemnością ze względu na zachwycającą okładkę. Już samo spojrzenie na nią przekonało mnie do sięgnięcia do tej pozycji. Kiedy zaczęłam ją czytać, nie powiem, miałam już dosyć spore wymagania ze względu na tematykę mitologii greckiej, którą wprost uwielbiam. Nie zawiodłam się ani trochę! Madeline Miller zachwyciła mnie swoim stylem pisania oraz tym jak za pomocą słów potrafiła przenieść czytelnika do starożytności. "Pieśń o Achillesie" to przepiękna opowieść o więzi, która łączy dwójkę bohaterów - Achillesa oraz Patroklosa. To, w jaki sposób została przedstawiona ich historia, poruszyła moje serce i po jej zakończeniu skłoniła do wielu refleksji. Akcja opowieści nie ciągnie się, co jest ogromnym plusem, bo nie nudziłam się ani przez chwilę. Zdecydowanie warto przeczytać tę książkę, a dodam jeszcze, że trafiła do moich ulubionych.

Nie wiem, czy jestem w stanie napisać sensowną recenzję książki Madeline Miller, o której słyszałam wiele sprzecznych opinii. Niektórzy uważają tę autorkę za wspaniałą, inni twierdzą, że książkom spod jej pióra brakuje finezji i nie są warte pozytywnych ocen. Mitologia grecka była bliska mojemu sercu już od czasów szkoły podstawowej, więc ten tytuł chciałam przeczytać jak najszybciej. Kupiłam go przy okazji jakiejś promocji i przeczytałam w niecałe dwa dni, spędzając z nią późne godziny nocne.

Achilles, potomek człowieka i bogini, od początku wiedział, że jego przeznaczeniem jest żyć w chwale i umrzeć w wojnie za Grecję. Czekała go wieczna chwała, ale oprócz boskich umiejętności, młodzieniec jest również człowiekiem z krwi i kości, który kocha, boi się i podejmuje trudne decyzje. Pomimo tych wszystkich strasznych zapowiedzi Achilles nie żyje w cieniu własnej tragedii i staje się bohaterem wszech czasów, o którym mówi się w każdym królestwie i chacie.

Jestem zachwycona tą powieścią i pomimo początkowych wątpliwości książka wywarła na mnie ogromne wrażenie. Jesteśmy z bohaterami od najmłodszych lat, z kart książki obserwując jak dojrzewają i zadzierzga się nić ich przyjaźni. Achilles i Patroklos są swoimi zupełnymi przeciwieństwami, ale uczucia między nimi są czyste i nieskalane okrucieństwem. Oczywiście, dni niewinnego dzieciństwa kończą się zbyt szybko i z bólem serca obserwowałam jak młodych mężczyzn hartuje okrucieństwo wojny, śmierć i ból, które podążają za Achillesem krok w krok. Kibicowałam im i trzymałam kciuki za szczęśliwy koniec, pomimo tego, że znałam koniec tej opowieści jeszcze z wcześniejszych lat. Myślę jednak, że nie potrafiłabym liczyć na inny koniec dla tej dwójki lub podchodzić do całej książki bezuczuciowo. Autorka swoim stylem fizycznie wciągnęła mnie w tę historię i nie potrafiłam oderwać wzroku, aż do ostatniej kartki, która wywołała łzy wzruszenia.

Liczę, że kolejne spotkanie, jakie planuję z twórczością Madeline Miller będzie równie wspaniałe jak czytanie “Pieśni o Achillesie”.

Tak opowiedzianej historii wojny trojańskiej nie znajdziecie nigdzie indziej. To niesamowita, poruszająca historia miłosna, która opowiada dzieje Achillesa i jego ukochanego Patroklosa. Sama książka jest napisana przepięknym, subtelnym stylem Madeline Miller, co nadaje jej niesamowitego klimatu. Ciężko się od niej oderwać, można wpaść bez reszty. Miłośnicy wartkiej akcji i opisów walk mogą się trochę zniechęcić, bo w książce nie brakuje nieco monotonnych fragmentów. W końcu jednak jest to mityczny, tragiczny romans, a nie wierny opis wojny trojańskiej.

Z początku myślałam, że główną postacią i narratorem tutaj będzie Achilles - tak nie czytałam nic wcześniej o tej książce. Wziełam ją ze względu na tematykę. Achilles jest też ważną postacią, ale czytamy wszystko z punktu widzenia Patroklosa, który staje się jego wiernym towarzyszem. Między chłopakami powstaje wyjątkowa więź, która wiele mogła przetrwać. Patroklos zostaje skazany na wygnanie i właśnie wtedy powoli chłopacy zaczynają się poznawać. Od długiego czasu żadna książka nie wciągnęła mnie na tyle co Pieśń o Achillesie. I szczerze dzięki niej udało mi się odciągnać od zastoju czytelniczego. Mało tego, podczas czytania nawet się wzruszyłam, co rzadko u mnie można spotkać. Chyba nawet nie mam żadnych zarzutów wobec książki. “Minusem” tego, jest to, że bardzo szybko mi się ją czytało - ale to ze względu na to, że była mega wciągająca. Myślę, na pewno kiedyś do niej wrócę, bo bardzo zachowała mi się w serduchu cała ta historia.

Zanim Achilles wyruszył do Troi, wpierw się zakochał. Powrót do młodzieńczych lat Achillesa, jego przygód i prób, którym zawsze towarzyszył Patroklos.

Ta książka była dla mnie wyzwaniem, bo dawno nie sięgałam po literaturę piękną. Uwielbiam mitologię, motyw przepowiedni i to, że autorka pokazała Achillesa z tej ludzkiej, uczuciowej strony. Mam jednak wrażenie, że to, co się dzieje przed wyruszeniem na wojnę jest bardzo rozwlekłe. Pojedyncze wydarzenia z życia Patroklosa i Achillesa są ciekawe, jednak nie na tyle by mnie wciągnęły. Co innego w drugiej części książki, gdzie co chwila trzeba stawić czoła nowym wyzwaniom i wojnie. Znienawidziłam postać Odeseusza i z innej perspektywy patrzę na Achillesa. Trochę stracił w moich oczach pod koniec książki. Samo zakończenie jest bezlitosne - wspaniałe ale jednocześnie wyrywa serce i dla samej końcówki, warto tę książkę przeczytać, jeśli początek was nie zachwycił.

'Ostatnia pieśń Iliady, która tak na prawdę powinna być pierwszą'.

"Pieśń o Achillesie" to książka którą wiem, że zapamiętam na pewno na dłuższą metę. Nie tylko ze względu na to, że jestem zafascynowana mitologią grecką i ów poezję dobrze mi się czyta. Była to też książka, którą mogę nazwać "swoją pierwszą", mimo, że taką nie była. Ostatnią papierową książkę przeczytałam dobre 4 lata temu (nie licząc lektur) i od tamtego momentu widząc dobre recenzje na jej temat postanowiłam ją kupić ze zwykłej ciekawości. I nie żałuję.

Autorka książki ożywiła historię pokazując zarówno realia wojny, jak i relacji, które nawiązujemy z rodzicami czy rówieśnikami poprzez pierwsze 'stawanie na swoim' i wyrażanie swojego zdania.

Możliwie, że czuję to tylko ze względu na zastój czytelniczy, jednak wiem że sentyment pozostanie we mnie na długie lata.

Jest to niezwykła książka, napisana językiem który z pewnością dociera do większego grona czytelników.

W każdym z nas drzemie siła którą trzeba rozbudzić do działania, a przy tym trzeba znaleźć osobę, która nam w tym pomoże, nie ważne za jaką cenę. Jak jednak pokochać drugiego człowieka nie kochając samego siebie? I co mogą zmienić w przeznaczeniu dwie persony, które są jedynie ludźmi?

Daję 5 gwiazdek!!

Książka jest napisana w magiczny sposób, podczas jej czytania nie jedna łza poleci. Autorka przenosi nas w czasy greckich bogów i herosów, gdzie każdy z nas może pobudzić swoją wyobraźnię. Z całego serca polecam ❤

Piękna książka. Dobrze napisana historia jak i bohaterowie.

Książka naprawdę mną poruszyła. Akcja rozwija się w miarę powoli, romans nie jest zbyt "przesadzony", ale również nie jest pojęty. Historia opowiada zarówno o miłości lekkiej, bezproblemowej, jak i o miłości na wojnie, rozdarciu miedzy ukochanym a ludem. Serdecznie polecam.

Piękna oprawa i zachwycające wnętrze. Od początku podkreślam, że to nie jest współpraca. Książkę kupiłam sobie sama, uwiodła mnie okładka, spodobał mi się opis, ale leżała długo na moim regale. Żałuję.

Lepiej późno, niż wcale. "Pieśń o Achillesie" już na zawsze pozostanie w mojej pamięci. To książka, do której będę wracać, z tą lekturą widzę siebie za trzydzieści lat. O tej miłości mogę czytać wciąż. Słodka jak figi, słona jak morskie fale, ale porywająca namiętnością. Chciałabym, żeby taka miłość była realna, namacalna, nie tylko w mitologii. Ja wierzę, że uczucie pokonało śmierć. Muszę i chcę w to wierzyć.

Nie da się płynąć lekko z tekstem, bywa szorstko. Boli. Pali. Rozpala.

Kocham literaturę piękną!

Ostatni raz mity czytałam w szkole średniej. Chyba, że wliczymy w to mity dla dzieci, to nie tak dawno 🙈Czy podobała mi się lektura?

Tak!

Achilles, najpotężniejszy z Greków, syn śmiertelnika i boginki. Piękny, inteligentny, o dobrym sercual, ale naznaczony przez bogów przeznaczeniem, które ziści się podczas dziesięcioletniej wojny o Troję.

Patroklos, nędzny śmiertelnik, wygnany ze swego kraju przez ojca.

Wysłany pod opiekę i na wychowanie do ojca Achillesa.

Mimo wieli przeciwieństwom coś sprawiło, że chłopców połączyła przyjaźń.

Mimo ogromnej niechęci i obawy przed przepowiednią, wezmą udział udział wojnie o Troję, gdzie porwano piękną Helenę.

Ta piękna powieść jest inna niż wszystkie, niz zwykłe historie z mitologii.

Nie jest sucha i jałowe, ale pełna emocji.

Miłość, strach, duma i honor potrafią popchnąć każdą istotę do decyzji jakich normalnie by nie podjęła.

Przejmująca opowieść o sile przyjaźni i poświęceniu dla drugiego człowieka, ale też wybaczaniu.

Przez tą historię się płynie. Nie nużą opisy działań zbrojnych, wręcz czyta się je z przyjemnością, bo jednak rydwany to nie dzisiejsze czołgi, a końcówka zwyczajnie rodziera serce, na co znaczny wpływ miała narracja, w moim odczuciu. Poprowadzona z perspektywy Patroklosa uwypukla zarówno pozytywne jak i negatywne cechy Achillesa i stawiają go w szeregu bardziej ludzi niż Greckich bogów.

Piękna powieść, którą można potraktować do zachęty na zgłębieniem ,,Iliady" Homera📚

Najpiękniejsza historia miłosna EVER!

Polecam kazdemu

"Pieśń o Achillesie" to świetna książka dla fanów miologii greckiej. Autorka genialnie wykreowała postacie. Uwielbiam głównego bohatera. W powieści cały czas coś się dzieje. Podczas czytania tej książki śmiałem się, płakałem. Powieść wzbudziła we mnie wiele emocji. Trudno jest się oderwać od tej historii. Madeline Miller na nowo opowiedziała mit o Achillesie. Książka ta wciąga już od pierwszej strony. Uważam, że autorka świetnie przedstawiła świat bogów. Zakończenie jest niespodzianką dla czytelnika. Moim zdaniem "Pieśń o Achillesie" jest lepsze od "Kirke". Z całego serca polecam tę książkę. Naprawdę warto ją przeczytać.

Piękna. Pełna wrażliwości. Cudownie napisana. Przepięknie wydana. Mitologia grecka, którą każdy powinnien poznać. Taka jest własnie Pieśń o Achillesie. Chyba nie ma osoby, która nie słyszałaby o tej postaci. Od czasów szkolnych, imię Achillesa przewija się na lekcjach języka polskiegi czy historii, a teraz przyszedł czas na poznanie jego opowieści z trochę innej perspektywy.

Jest to literatura piękna, współczesna, a co za tym idzie, nie można jej nazwać zwykłym czytadłem. Nawet nie wolno. To powiść, którą trzeba się delektować, powoli smakować, dać się wciągnąć i zatracić. Mimo, że sama historia jest nam znana, to autorka świetnie opowiedziała ją swoimi słowami. Przejmująca, opowiadajaca o lojalności, braterstwie, miłości, pełna uczuć. Momentami okrutna, a zakończenie może złamać nie jedno serce.

To przepiękne wydanie od Albatrosa powinno znaleźć się w każdej biblioteczce, bo okładka jest równie cudowna jak treść.

Dzisiaj o książce, która zauroczyła mnie i jak się okazuje nie tylko mnie, swoją okładką. Jej przepiękne wydanie sprawiło, że na sam widok moje serce zabiło szybciej. Mowa oczywiście o najnowszej książce Madeline Miller „Pieśń o Achillesie”, która ukazała się nakładem Wydawnictwa Albatros i która dołączyła do serii butikowej innych dzieł tegoż wydawnictwa.

Wprowadzeniem nas do mitologicznego Greckiego świata zajął się, nie jak mogłoby się z pozoru zdawać tytułowy Achilles, lecz Patroklos – przyjaciel wiertnie podążający w jego cieniu. Patroklos wydalony z pałacu swego ojca za zabójstwo, schronienie znajduje u króla Peleusa, który jak pamiętamy z mitologii jest ojcem Achillesa. Chłopcy spędzając ze sobą sporo czasu, aż w którymś momencie ta przyjaźń przeradza się w dużo głębsze uczucie….

Jest to pierwsza książka autorki, którą miałam okazję przeczytać i muszę napisać, że jestem zachwycona. Słowa z których utkane są poszczególne rozdziały to niezwykle poetycki język, a opisane wydarzenia pozwalają przenieść się i w pełni odczuwać to, co działo się kilka tysięcy lat temu… Możemy walczyć, możemy uciekać przed strzałami i możemy też być obecni na miejscu rozgrywającej się wojny trojańskiej.

Autorka na każdej kartce wręcz maluje obrazy słowem dostarczając czytelnikowi wielkich emocji. Emocji, które na samym końcu łamią serce… Ale „Pieśń o Achillesie” to nie tylko historia miłości silniejszej niż śmierć, to też historia poświęcenia i walki z przeznaczeniem.

Bardzo serdecznie polecam, a książka zdecydowanie zajmie wysokie miejsce na mojej półce książek obowiązkowych do przeczytania.

“Pieśni o Achillesie”.

Podstawą utworu Miller jest “Iliada” Homera. Autorka przywołuje więc znane nam postacie, wydarzenia, sceny mitologiczne. Robi to jednak na swój sposób, nowatorski, inny. Otóż na postać Achillesa patrzymy z perspektywy jego najwierniejszego przyjaciela, Patroklosa, którego uczyniła głównym narratorem swej opowieści.

“Pieśń o Achillesie” rozpoczyna się od nakreślenia obyczajowego tła, mamy więc opisane okoliczności, w jakich Patroklos poznaje Achillesa, by potem towarzyszyć im w rodzącej się przyjaźni i wzajemnym uczuciu. Chłopcy wychowywali się razem we Ftyi, dojrzewali, pobierali nauki u Chirona, tego jedynego dobrego centaura, by wreszcie wyruszyć wspólnie na wojnę trojańską. To Achilles, Aristos Achaion, znakomity, doskonały Achajczyk, jak o nim mówiono, był tym wyjątkowym, pełnym chwały, zwycięskim synem króla Peleusa i boginki Tetydy, w przeciwieństwie do Patroklosa, nieobdarzonego talentami wygnańca. A jednak to między tymi dwoma młodzieńcami nawiązała się wyjątkowa relacja, począwszy od wzajemnej fascynacji, przyjaźni, by potem przerodzić się w miłość. To opis miłosnego uczucia między Achillesem a Patroklosem jest głównym wątkiem tej książki. Uczucia, które rodziło się powoli, stopniowo, naturalnie, a zostało przedstawione na kartach tej powieści w bardzo piękny, sposób, zachwycający taktem i delikatnością, uczucia równie silnego co tragicznego. Bohaterowie wiedzą przecież, że przeznaczenia nie da się uniknąć, a losu nie można oszukać. Muszą zginąć, bo taka jest przepowiednia i wola bogów.

Ta przepiękna opowieść o sławnym Achillesie i miłości silniejszej niż śmierć zrobiła na mnie ogromne wrażenie i trudno było mi się od niej oderwać. Emocjonalność fabuły, przepełniające ją intensywne uczucia są wielką siłą tej książki.

Przepełniające książkę uczucia, silne emocje nie są jedyną zaletą tej opowieści. Na uwagę zasługuje piękny obraz starożytnej Grecji, jej obyczajów, postacie bogów, herosów, bohaterów.

powieść Miller zachwyciła mnie bardzo swym niezwykłym klimatem, urzekła emocjonalnością, szczerością uczuć, prawdą o naturze człowieka, która nie zmienia się mimo upływu lat. Uniwersalność tej książki, jej ponadczasowość sprawia, że warto sięgnąć po tę pozycję, zanurzyć się głęboko w mitologicznym świecie, wejść w świat jej bohaterów, towarzyszyć im w tej wędrówce po greckiej ziemi i razem z nimi przeżywać i radość, i smutek. Pieśń o Achillesie rozbrzmiewa przecież do dziś. Szczerze polecam tę powieść!

Jesteś obok na wyciągnięcie ręki. Nie mam odwagi po ciebie sięgnąć, bo kimże jestem? Ja, człowiek, wygnaniec, którego wstydził się własny ojciec. Chłopiec z krwią na rękach... Mimo to patrzę, chłonę, ogrzewam się w blasku twojego piękna. Jesteś powietrzem, którym oddycham, niespełnionym marzeniem, które nie miało prawa się ziścić. Wszyscy byli przeciwko nam. Mimo to... nasze uczucie wzeszło niczym słońce. Grzaliśmy się w jego blasku, kradnąc każdą chwilę, każdy dotyk, poznając mapę naszych ciał. Tak niewinni, a jednocześnie tak w pełni świadomi, gdzie leży spełnienie... Los srogo z nas zakpił. Dał coś, co chciał odebrać. Wiedzieliśmy o tym, a mimo to postanowiliśmy cieszyć się tym, co mamy. Ty byłeś bohaterem, ja niewidzialny w świetle twej sławy. Chciałem po prostu być obok. To mi wystarczyło. Twoja miłość była najcenniejszym i najpiękniejszym darem, jaki mogłem otrzymać.

Kocham cię.

Na zawsze twój — Patroklos.

Niech ten nakreślony moją ręką list Patroklosa będzie kwintesencją emocji i wszystkiego tego, co chciałam Wam powiedzieć o tej powieści. Bo czasem tak trudno ubrać jest w słowa uczucia, jakie pojawiają się po lekturze książki...

Madleine Miller stworzyła przepiękną książkę o miłości. Uczuciu silniejszym niż śmierć. Autorka pokazała losy znanego z mitologii Achillesa od zupełnie innej strony — tej emocjonalnej, intymnej strony, opisując jego uczucie do Patroklosa, który jest narratorem tej powieści. Czytając, mamy okazję obserwować relację między dwójką chłopaków. Relację, która z każdym miesiącem, rokiem dojrzewała, aby rozkwitnąć w pełni prawdziwym uczuciem. Miller niesamowicie mnie zaskoczyła. Spodziewałam się mitologicznej opowieści osadzonej na fundamencie znanej antycznej historii. Tymczasem autorka zbliża czytelnika do herosów, bogów i nimf, nadając im cechy na wskroś ludzkie. Kochają i nienawidzą, czują strach i euforię. Wszystko to sprawia, że wchodzimy w ten świat i dajemy się wciągnąć w opowieść, która nas fascynuje i porusza zarazem. Historię o walce, nie tylko tej w wojnie trojańskiej, ale także walce z rodzącym się uczuciem, a w późniejszym czasie, z wszystkimi, którzy próbowali stanąć mu na drodze.

„Pieśń o Achillesie” to jednak nie tylko powieść o uczuciu silniejszym niż śmierć. To także historia o ludzkiej małostkowości, dumie, egoizmie, które potrafią ściągnąć nieszczęście na tysiące innych. O wydawać by się mogło bezsensownej wojnie, która z jednej strony była niszczącą swoją siłą rywalizacją o to, kto jest potężniejszy, a z drugiej wypełnieniem zobowiązań sprzed lat. Autorka doskonale oddała klimat starożytnej Grecji, sprawiając tym samym, że mitologia od dziś ma dla mnie inny wymiar. I choć losy Achillesa i jego przyjaciela były mi znane, to z moich oczu popłynęły łzy, bo wciąż miałam nadzieję, że ta historia zakończy się inaczej... Choć chyba można powiedzieć, że tych dwoje doczekało się poniekąd „happy endu".

Podsumowując:

Miller maluje słowem i z każdą przewracaną kartką zachwyca nas coraz bardziej. Jej pomysł na przedstawienie znanej z mitologii historii zasługuje na uznanie. Stanowi ona jedynie przykrywkę dla uniwersalnej opowieści o miłości i ludzkich słabościach. Zaskakująca emocjonalnością fabuły, poruszająca, chwytająca za serce, które za sprawą zakończenia zostaje rozbite niczym kryształowy wazon na miliony kawałków. Opowieść, która zostawia nas w niemym zachwycie z samotną łzą spływającą po policzku. Polecam!

Jesteś obok na wyciągnięcie ręki. Nie mam odwagi po ciebie sięgnąć, bo kimże jestem? Ja, człowiek, wygnaniec, którego wstydził się własny ojciec. Chłopiec z krwią na rękach... Mimo to patrzę, chłonę, ogrzewam się w blasku twojego piękna. Jesteś powietrzem, którym oddycham, niespełnionym marzeniem, które nie miało prawa się ziścić. Wszyscy byli przeciwko nam. Mimo to... nasze uczucie wzeszło niczym słońce. Grzaliśmy się w jego blasku, kradnąc każdą chwilę, każdy dotyk, poznając mapę naszych ciał. Tak niewinni, a jednocześnie tak pełni świadomi, gdzie leży spełnienie... Los srogo z nas zakpił. Dał coś, co chciał odebrać. Wiedzieliśmy o tym, a mimo to postanowiliśmy cieszyć się tym, co mamy. Ty byłeś bohaterem, ja niewidzialny w świetle twej sławy. Chciałem po prostu być obok. To mi wystarczyło. Twoja miłość była najcenniejszym i najpiękniejszym darem, jaki mogłem otrzymać.

Kocham cię.

Na zawsze twój — Patroklos.

Niech ten nakreślony moją ręką list Partoklosa będzie kwintesencją emocji i wszystkiego tego, co chciałam Wam powiedzieć o tej powieści. Bo czasem tak trudno ubrać jest w słowa uczucia, jakie pojawiają się po lekturze książki...

Madleine Miller stworzyła przepiękną książkę o miłości. Uczuciu silniejszym niż śmierć. Autorka pokazała losy znanego z mitologii Achillesa od zupełnie innej strony — tej emocjonalnej, intymnej strony, opisując jego uczucie do Patroklosa, który jest narratorem tej powieści. Czytając, mamy okazję obserwować relację między dwójką chłopaków. Relację, która z każdym miesiącem, rokiem dojrzewała, aby rozkwitnąć w pełni prawdziwym uczuciem. Miller niesamowicie mnie zaskoczyła. Spodziewałam się mitologicznej opowieści osadzonej na fundamencie znanej antycznej historii. Tymczasem autorka zbliża czytelnika do herosów, bogów i nimf, nadając im cechy na wskroś ludzkie. Kochają i nienawidzą, czują strach i euforię. Wszystko to sprawia, że wchodzimy w ten świat i dajemy się wciągnąć w opowieść, która nas fascynuje i porusza zarazem. Historię o walce, nie tylko tej w wojnie trojańskiej, ale także walce z rodzącym się uczuciem, a w późniejszym czasie, z wszystkimi, którzy próbowali stanąć mu na drodze.

„Pieśń o Achillesie” to jednak nie tylko powieść o uczuciu silniejszym niż śmierć. To także historia o ludzkiej małostkowości, dumie, egoizmie, które potrafią ściągnąć nieszczęście na tysiące innych. O wydawać by się mogło bezsensownej wojnie, która z jednej strony była niszczącą swoją siłą rywalizacją o to, kto jest potężniejszy, a z drugiej wypełnieniem zobowiązań sprzed lat. Autorka doskonale oddała klimat starożytnej Grecji, sprawiając tym samym, że mitologia od dziś ma dla mnie inny wymiar. I choć losy Achillesa i jego przyjaciela były mi znane, to z moich oczu popłynęły łzy, bo wciąż miałam nadzieję, że ta historia zakończy się inaczej... Choć chyba można powiedzieć, że tych dwoje doczekało się poniekąd „happy endu".

Podsumowując:

Miller maluje słowem i z każdą przewracaną kartką zachwyca nas coraz bardziej. Jej pomysł na przedstawienie znanej z mitologii historii zasługuje na uznanie. Stanowi ona jedynie przykrywkę dla uniwersalnej opowieści o miłości i ludzkich słabościach. Zaskakująca emocjonalnością fabuły, poruszająca, chwytająca za serce, które za sprawą zakończenia zostaje rozbite niczym kryształowy wazon na miliony kawałków. Opowieść, która zostawia nas w niemym zachwycie z samotną łzą spływającą po policzku. Polecam! (NIEnaczytana)

Zabieram Was w podróż, do Grecji. Tej starożytnej, w której bogowie mieszali się ze śmiertelnikami. W której największą wartością mężczyzny było jego męstwo i waleczność, kobiety uroda, a wszystkim rządziło przeznaczenie.

Krainy pełnej mitycznych stworzeń, twardych zasad i posłuszeństwa wyższym siłom.

To tutaj właśnie, na przekór losowi, doświadczamy głębokiej wielkiej miłości. Miłości ukrywanej, wzrastającej w sercach i umysłach młodych ludzi. Miłości towarzyszącej mimo okrucieństwa, przeznaczenia i wojny. Miłości, opowiedzianej z punktu widzenia jednego z kochanków- Patroklosa, którego wybrankiem serca jest Achilles.

Ich uczucie wzrastające z nimi samymi, w cieniu przepowiedzianej przyszłości, której okrutność jest znana obojgu.

Ten retelling znanej z mitologii historii jest fenomenalny. Pięknie ujęty językowo, porywa czytelnika i uwodzi. Sposób oddania uczucia głównych bohaterów oraz świetnie wplecione całe mitologiczne tło, tworzą opowieść, która pięknem przewyższa okładkę.

Ta książka po prostu zasługuje na Waszą uwagę 💙

Mitologia zawsze robiła na mnie ogromne wrażenie. Splatanie się losów ludzi i bogów budziło duże zainteresowanie i wywoływało mnóstwo emocji. Opowieści te działały na wyobraźnię i skłaniały do snucia refleksji. Możliwość powrócenia do nich po latach, odświeżenia i przypomnienia sobie niektórych z nich, przyjęłam z uśmiechem i wdzięcznością.

Z dużą ciekawością rozpoczęłam lekturę „Pieśni o Achillesie”, do napisania której zainspirowały autorkę „Iliada” i „Odyseja”. Już pierwsze rozdziały utwierdziły mnie w przekonaniu, że dokonałam słusznego wyboru i nie zmarnuję swego czasu przy tej książce. Miller pozwala nam poznać dzieje Achillesa z perspektywy jego przyjaciela Patroklosa. Chłopcy wychowywali się i dojrzewali razem, by następnie wspólnie udać się na wojnę trojańską.

Opowieść snuta przez Patroklosa jest przepełniona emocjami i przemyśleniami. Taki sposób prowadzenia narracji sprawia, że możemy lepiej wczuć się w sytuację bohatera, zrozumieć jego odczucia, inaczej spojrzeć na tytułową postać, a przede wszystkim łatwiej i głębiej zaangażować się w lekturę. Narracja ma charakter bardzo osobisty i szczery, dzięki czemu całość jeszcze mocniej wpływa na czytelnika. Nie spodziewałam się, że ta lektura może podziałać na mnie tak bardzo, tak silnie poruszyć i (choć dalej nie mogę w to uwierzyć) doprowadzić do łez.

Miller w swej opowieści przywołuje znane nam z lekcji historii sceny i wydarzenia oraz postacie, o których nie zapominamy mimo upływu lat. W mojej pamięci nigdy nie zatarła się sylwetka Odyseusza czy wizja wojny trojańskiej. A jednak słowa pisarki przywołują zupełnie inne wrażenia i odczucia. Pozwalają spojrzeć na przedstawionych bohaterów i ich działania w nowy i świeży sposób. W czasie lektury nie tylko sobie co nieco przypominamy i z pewną nutką melancholii wracamy do cennych opowieści, ale przeżywamy opisywane wydarzenia, czujemy emocje bohaterów, wraz z nimi udajemy się na wojenny front, przywdziewamy ciężką zbroję i mierzymy włócznią w nieprzyjaciół.

Opowieść Miller podziałała na mnie tak bardzo, że postanowiłam powrócić do mitów greckich i ponownie obejrzeć „Troję”. Jej książka intryguje i inspiruje. Pozwala oderwać się od własnych spraw i codziennych obowiązków, całkowicie zatracając się w świecie powieściowych bohaterów. Z dużym zaskoczeniem myślę teraz o tym, że nie byłam zainteresowana poprzednią książką autorki, a jej tytuł przeszedł obok mnie bez echa. Jak to możliwe, że pozwoliłam, by ominęła mnie taka przygoda?

Właśnie tak bywa często z książkami. Nie zdajemy sobie sprawy, jak wiele przygód może na nas czekać na ich stronach. „Pieśń o Achillesie” dostarczyła mi wspaniałej rozrywki i mnóstwo emocji. Szalenie się cieszę, że poznałam tę opowieść i za jej sprawą zwróciłam uwagę na jej autorkę. Miller przełożyła na kartki książki wiedzę, doświadczenie i przygotowanie, co stanowi znakomite połączenie. I nawet jeśli w pierwszym momencie pomyślicie, że nie jest to historia dla Was, spróbujcie się przemóc i dajcie jej szansę. Inaczej może Was ominąć wspaniała zabawa.

Okej.... Co jak co, ale tak jak genialnie wydana jest ta książka, tak genialna jest ona w środku.

Bogowie, mitologia grecka i ogromna miłość - to tak w ogromnym skrócie to, co można tutaj znaleźć. Ta powieść mnie pochłonęła i odkąd skończyłam ją cyztać myślami wracam do niej nieustannie, w kółko i w kółko. To jest coś pięknego. Niesamowity reeteling powszechnie znanego mitu.

Powieść opowiada o dorastaniu Achillesa, o wszystkichjego porażkach i zwycięstwach.

Mam tak wiele do powiedzenia, a nie potrafię nic przelać na papier. Musicie mi zatem uwierzyć na słowo, że ta powieść jest warta uwagi. Zakończenie mnie dosłownie złamało. To była piękna przygoda. Polecam.

Mitologia od zawsze mnie fascynowała, dlatego postanowiłam skusić się na ,,Pieśń o Achillesie" Medeline Miller.

Z pewnością każdy z nas kojarzy powiedzenie pięta Achillesowa, czy znane są nam wydarzenia związane z wojną trojańską. Madeline Miller, inspirując się tymi wydarzeniami, postanowiła napisać wciągająca powieść o Achillesie, jego przyjacielu i porwaniu kobiety, które doprowadziło do wieloletniej wojny.

Dzięki podjęciu w fabule mitologii publikacja na pewno spodoba się miłośnikom tej tematyki. Napisana świeżym, plastycznym językiem powoduje, że nie sposób oderwać się od wydarzeń przedstawianych przez autorkę. Z przyjemnością zagłębiłam się we wspomnianą wyżej historię, której lektura nie była nużąca. Ostateczny wynik starcia także nie był jeszcze przesądzony.

Z pewnością sporą zaletą tego wydania jest także końcowe zestawienie postaci - bogów i nieśmiertelnych oraz śmiertelnych bohaterów. Dzięki temu możemy bliżej poznać wymienione w tekście postaci, dowiedzieć się ich podsumowującej charakterystyki.

,,Pieśń o Achillesie" Madeline Miller to ciekawa historia, z którą miło spędziłam czas i serdecznie polecam ją wszystkim tym, którzy lubią takie niebanalne lektury.

Płakałam trzy dni po przeczytaniu - ta książka mnie w sobie rozkochała, a potem brutalnie zabiła. Coś wspaniałego! Historia, która na zawsze pozostanie ze mną. Tak pięknie opowiedziana, wywarła na mnie większy impakt niż jakakolwiek książka przed nią.

Najpiękniejsza książka jaką miałam okazje przeczytać, zdałam sobie z tego faktu sprawę gdy o godzinie trzeciej nad ranem zanosiłam się płaczem.

Pieśń o Achillesie - myślę, że tutaj za bardzo nic nie trzeba dodawać. Ten tytuł wzbudzał ogromne zainteresowanie od momentu, gdy wydawnictwo ogłosiło wznowienie tej powieści. Przyznaję, że sama dałam się porwać tej rosnącej ekscytacji i niecierpliwości. Kiedy więc w końcu w moje ręce trafiła właśnie ta książka - nie chciałam jej odkładać. Nie dość, że jej wydanie to prawdziwy raj dla okładkowej sroki, to jeszcze sama historia, która niezwykle mnie ciekawiła... Jak myślicie, czy i ja zapałałam miłością do twórczości Madeline Miller?

Historia Achillesa z pewnością nie należy do tych najweselszych, nawet jeśli pod uwagę weźmiemy fakt, że obok obowiązków i okrucieństwa znalazło się miejsce dla przyjaźni i miłości. Nad tym wojownikiem krąży pewne fatum – to ON ma zapewnić zwycięstwo Grecji w nadchodzącej i niezwykle niebezpiecznej wojnie. Jednak triumf dopełni się tylko wtedy, gdy sam Achilles polegnie... On sam nie chce żyć w cieniu owego przekleństwa i korzysta ze swojego życia. Po drugiej stronie stoi Patroklos, który nie ma niczego, co ma Achilles. Został wygnany z rodzinnego królestwa, wszyscy traktują go jako osobę słabą i nic nieznaczącą. Co ciekawe, między chłopcami nawiązuje się nić przyjaźni. Kiedy po upływie lat Grecję obiega wieść o porwaniu pięknej Heleny, Achilles zaczyna szykować się do wojny. Na front wyrusza z nim też Patroklos. Czy los przypomni o sobie w obliczu tych wydarzeń?

Zacznę od tego, że po skończeniu tej powieści, w głowie miałam tylko: nienawidzę tej autorki. Choć wiem, że fabuła powieści wzorowana była na micie, to jednak gdzieś tam miałam nadzieję. Wiecie, jest nawet takie powiedzenie, że niby człowiek wiedział, a jednak się łudził - to idealnie opisuje mnie. Pieśń o Achillesie to zdecydowanie jedna z lepszych książek tego miesiąca i na pewno zapadnie w mojej pamięci na jeszcze długi czas.

Pozwólcie jednak, że przejdę teraz do naszych głównych bohaterów. Patroklos wzbudził moją sympatię, choć momentami miałam w głowie myśl, że oto przed nami kolejny bohater, który jest bardzo biedny i pokrzywdzony przez los, a ON przecież tylko żyje. Jednak poza takimi chwilami, postać ta wzbudzała we mnie same pozytywne odczucia i zdecydowanie mogę nazwać go bardzo dobrze wykreowanym i ciekawym bohaterem.

Nie inaczej sytuacja wygląda z Achillesem, którego również bardzo polubiłam, choć przy nim zauważyłam zdecydowanie więcej zachowań dość toksycznych. Podejrzewam, że gdyby akcja działa się w czasach współczesnych, jego zachowanie nie pozostałoby bez echa. Autorka bardzo dobrze przedstawiła jego pragnienie akceptacji ze strony matki oraz taki strach przed utratą osoby, która tak naprawdę jako jedyna akceptuje go takiego, jakim jest. W obliczu tych faktów jestem w stanie zrozumieć postępowanie Achillesa.

Najbardziej znienawidzoną przeze mnie bohaterką w tej książce jest Tetyda. Niezwykle irytująca postać, której sama obecność sprawiała, że miałam ochotę krzyczeć ze złości. Pragnienie utrzymania Achillesa właściwe tylko dla siebie i tylko dla swoich celów było toksyczne i po prostu złe. Nie polubiłam tej postaci, nie rozumiem jej i jak dla mnie – powinna trafić na jakąś czarną listę książkowych bohaterów.

Muszę pochwalić język oraz styl pisania Madeline Miller. Powieść ta została napisana w sposób po prostu bardzo ładny. Choć użyto głównie języka współczesnego, to jednak czuć było ten klimat antycznej Grecji, który raczej trudno jest oddać w powieściach, zwłaszcza tych nowszych. No i trzeba wspomnieć też o tym, w jak dobry sposób autorka poprowadziła tutaj akcję. Gdyby wszystkie mity pisane były w ten sposób - uczniowie mieliby je w małym palcu.

Pieśń o Achillesie to pozycja, którą przeczytałam w kilka godzin. Pochłonęła mnie całkowicie, wzruszyła, złamała serce oraz po prostu w sobie rozkochała. Cieszę się, że miałam okazję ją poznać i że mogę śmiało dołączyć do grona czytelników, którzy szczerze pokochali tę historię. Oczywistym dla mnie jest również fakt, że z ciekawością będę sięgać po inne powieści tej autorki.

Bogowie i herosi w mitach greckich najczęściej przedstawiani są jako małostkowi, pyszni, pełni gniewu i pożądania, jako nieśmiertelne istoty, których zwykli śmiertelnicy niewiele obchodzili. Madaline Miller w swojej debiutanckiej, nagrodzonej Orange Prize for Fiction powieści "Pieśń o Achillesie" obrała zupełnie inną drogę, obdzierając syna Tetydy i wodza Myrmidonów z jego boskości, obnażając jego słabości, targające nim uczucia i ujawniając nam jego bardzo ludzkie oblicze.

"Pieśń o Achillesie" jest opowieścią Patroklosa, który wygnany z domu za zabójstwo, odnalazł schronienie na dworze Paleusa, gdzie wychowywał się razem z Achillesem, stając się najbliższą mu osobą. To właśnie uczucie, które łączy bohaterów jest fundamentem, na którym autorka rekonstruuje znaną od wieków historię największego greckiego bohatera, nadając jej zupełnie nowy wymiar.

Patroklos opowiadając o Achillesie, tworzy ponadczasową i wzruszającą pieśń o najdroższej mu osobie. Wydobywa spod lśniącej zbroi bohatera człowieka z krwi i kości. Największym atutem tej powieści jest właśnie ukazanie ludzkiej twarzy bohaterskiego, przy tym mało sympatycznego Achillesa. Przedstawienie go jako człowieka zdolnego do miłości, wewnętrznie skonfliktowanego, obdarzonego poczuciem humoru i wrażliwego sprawiają, że patrzymy na Achillesa w zupełnie innym świetle. Patroklos, którego życie nierozerwalnie związane jest z Achillesem wydaje się być sumieniem greckiego herosa, jego drugą połową, która wydobywa z niego to co najlepsze.

Powieść Madeline Miller zachwyca poetyckim językiem, znajomością homeryckiego eposu, bogatą wyobraźnią i wnikliwością z jaką zagląda w ludzkie dusze, które przez tysiąclecia wciąż łakną tego samego. "Pieśń o Achillesie" to opowieść jest pełna czułości i troski, o wielkiej wojnie, o powstaniu legendy, o heroizmie, honorze i miłości silniejszej niż przeznaczenie.

Książka "Pieśń o Achillesie" autorstwa Madeline Miller zdecydowanie potrafi ująć za serce. Najbardziej podoba mi się idea spojrzenia na znane nam od lat opowieści, które często były szkolnymi lekturami, z kompletnie innej strony. Bohaterowie, którzy są znani nam od lat nabierają autentyczności i głębi. Jest to zdecydowanie największy plus tej powieści. Choć nie zawsze zgadzałem się z wyborami Achillesa i Patroklosa to zakończenie rozdarło moje serce. Pomimo, że fabuła momentami się plącze i ja jako czytelnik wybrałbym kompletnie inną drogę poprowadzenia historii to uważam tę książkę za wartą przeczytania, szczególnie dla fanów starożytności.