Pan perfekcyjny

Flint jest ułożonym wydawało by się adwokatem,samotnie wychowującym autystycznego syna Harrisona. Ich życie oparte na zasadach, rygorystycznie przestrzeganych. Mężczyzna za maską perfekcjonisty, ukrywa zgubioną duszę borykającą się z ciążącą przeszłością i trudnością w nawiązaniu bliskości z synem. Postanawia wynająć należący do niego lokal znajdujący się nad jego biurem, idealnym najemcą miała być Ellen. W krótkim czasie okazało się jednak,że jej praca wiąże się z muzykoterapią,a hałas przeszkadza Flintowi w skupieniu. Teraz próbuje ją wyrzucić z lokalu, lecz im częściej na siebie wpadają,im częściej Harrison spędza czas z terapeutką stając się jego przyjaciółką,tym wszystko bardziej się komplikuje. Zamknięty mężczyzna zaczyna odczuwać coś co dawno temu w nim umarło, szczęście i radość. Ellen staje się ważną osobą w ich życiu. Radosna, miła, temperamentna, posiadaczka 5 szczurów,skrywająca swoją bolesną historię od której uwolniła się wyjeżdżając daleko od rodzinnych stron. Rosnące zainteresowanie między Ellen i Flintem,opieka nad nastolatkiem,gromada szczurów, ciągłe przeszkody stające na ich drodze,odległość która zacznie ich dzielić, czy pokonają trudności? Historia oparta na ciężkich przeżyciach bohaterów, niełatwych wyborach, zamkniętych sercach, życiowych problemach oraz ciążącym chorobom. Piękna miłości i nadziei, opowieść która z szarej zaczęła nabierać odpowiednich barw. Zdecydowanie zbyt długo pozwoliłam tej książce czekać na swoją kolej na półce. Ellen stopień po stopniu ogrzewała zamrożone serce Flinta, by w końcu pozwoliło sobie na bicie i życie nawet jeśli myślało,że nie zasługuje na nic dobrego. Życie w nie rozdaje równych kart,musimy się zmierzyć z tymi jakie zesłał nam los.

Niestety dla mnie trochę zbyt infantylna.Ale o gustach się nie dyskutuje.Nie dobrnęłam nawet do połowy.

Moim pierwszym komentarzem co do tej książki jest to, że okładka daje czytelnikowi mylne odczucia co do fabuły książki. Sięgając po tę książkę myślałam, że będę czytać lekki romansik z jednym małym zwrotem akcji, który jak wszystkie dzieła tego gatunku, skończy się happy endem. A potem przeczytałam dedykację i nieco zaskoczona ostrożnie zagłębiałam się w historię Flinta, Ellen i Harrisona.

Flint jest przystojnym prawnikiem, który ma własną kancelarię, dużo pieniędzy, chodzi w idealnie skrojonych garniturach, a poza tym ma dwunastoletniego syna – Harrisona. Choć świetnie radzi sobie na sali sądowej, totalnie nie potrafi poradzić sobie z życiem prywatnym, bo Harrison ma autyzm, przez co nie radzi sobie w kontaktach z innymi ludźmi, ma swoje humory i natręctwa. Do tego Flint zmaga się z tragedią, do której doprowadził i przez którą jego syn nie ma matki.

W życiu obu mężczyzn pojawia się Ellen, która wydaje się beztroską, rozśpiewaną, dobrą wróżką, która wynajmuje lokal piętro wyżej nad kancelarią Flinta, a na co dzień zajmuje się muzykoterapią, czym doprowadza Pana Prawnika do szewskiej pasji.

Spotkanie tych trzech osób doprowadza do nietuzinkowej historii o miłości, pokucie i przebaczeniu, a także o nauce jak żyć ze wszystkimi błędami, które się popełniło w przeszłości, jednocześnie ciesząc się z każdego nowego dnia.

Wreszcie znalazłam chwilę, żeby usiąść i napisać kilka słów o "Panu perfekcyjnym", który w rzeczywistości okazał się perfekcyjną lekturą. Początkowo do lektury tej książki skusiły mnie liczne zachwyty nad tym tytułem, jakie ostatnio spotykałam na instagramie. I ani trochę nie żałuję tego, że ją przeczytałam, bo historia okazała się być zabawna, intrygująca i taka prawdziwa.

Flint Hopkins to wdowiec, który samotnie wychowuje syna Harrisona. Na co dzień jest adwokatem i stara się godzić pracę z wychowaniem synka. Flint potrzebuje wynająć komuś lokal nad jego biurem i Ellen Rodgers wydaje się być idealną kandydatką. Na pierwszy rzut oka mężczyzna widzi w niej miłą i dobrze wyglądającą kobietę, do tego cichą, dlatego nie boi się powierzyć jej swojego lokalu. Dopiero po podpisaniu formalności, Flint orientuje się, że kobieta jest muzykoterapeutką, która całymi dnia przyjmuje swoich klientów na lekcje, co utrudnia Flintowi wykonywanie swoich obowiązków adwokata. Całymi dniami wysłuchuje dźwięków bongosów, gitar i śpiewania. I jakby tego było mało Ellen jest wkurzająco szczęśliwą osobą, która ciągle ma potrzebę poprawia krawata Flinta i naruszania jego przestrzeni osobistej. Mężczyzna musi się jej pozbyć za wszelką cenę, jednak Ellen nie da się tak łatwo przepędzić. Nie pomaga mu fakt, że jego Harrison - autystyczny syn Flinta bardzo lubi Ellen, a kobieta potrafi dobrze na niego wpłynąć.

Już dawno nie czytałam tak świetnego, a zarazem bardzo zabawnego romansu. Ta historia różni się od powielanych schematów, jakie zazwyczaj pojawiają się w tego typu książkach. Do tego charakterystyka bohaterów to mistrzostwo. Flint to dość oschły mężczyzna, który wyparł wszystkie uczucia. Pewne wydarzenia w jego życiu spowodowały, że wycofał się z życia, a jego jedynym celem była opieka nad synkiem Harrisonem. Nie pozwalał sobie na żadne emocjonalne zaangażowanie, a kobiety były dla niego przygodą na jedną noc. Do czasu, aż w jego życiu pojawia się Ellen Rodgers, która samą swoją osobą potrafi rozjaśnić nawet najbardziej ponury dzień. Jest serdeczna, miła i przede wszystkim szczera i już od samego początku zaczęła działać Flintowi na nerwy. Ich relacja w większości opierała się na potyczkach słownych, ale jedno drugiemu umiało tak dopiec, że często wybuchałam głośnym, niekontrolowanym śmiechem. I to jest największy plus tej książki. Można się przy niej zrelaksować, to na pewno.

Bardzo przypadła mi też do gustu relacja Flinta z synem. Harrison był tak uroczym dzieckiem, że nie dało się nie uśmiechać, gdy pojawiał się na kartach powieści. Autorka poprzez postać Harrisona chciała przedstawić dziecko autystyczne, które ma prawo być takie jak inne dzieci, pomimo tego, że nie zachowuje się czasami jak zwykłe dziecko. Harrison był szczery, zabawny, a jego odzywki były zawsze idealnie w punkt. Nie krył się z niczym i zawsze otwarcie przedstawiał swoją opinię o różnych sprawach, przez co zawsze wprawiał w złość swojego ojca.

Nie spodziewałam się, że fabuła książki będzie taka rozbudowana. Działo się naprawdę dużo, przez co nie mogłam się oderwać od lektury. A każda sytuacja w tej historii była taka świetna. Już dawno, aż tak nie zachwycałam się na książką. Ale "Pan perfekcyjny" naprawdę przypadł mi do gustu. Polubiłam bohaterów, zżyłam się z nimi i nie chciałam opuszczać tego świata. W dodatku autorka posługuje się lekkim językiem, dlatego też książkę czyta się błyskawicznie.

"Pan perfekcyjny" to perfekcyjna lektura. Dla fanów tego gatunku będzie jak znalazł, ale i nie tylko dla nich. Książka dostarczy wam mnóstwo śmiechu i niezapomnianych wrażeń.

„Ellen Rodgers wydawała się idealną kandydatką do zamieszkania nad biurem Flinta Hopkinsa. Miła, dobrze wyglądająca kobieta sprawiała przy tym wrażenie cichej i spokojnej. Tymczasem dziewczyna okazała się… bardzo energiczną muzykoterapeutką. Teraz Flint, zamiast skupić się na pracy, musi wysłuchiwać dźwięków bongosów, gitar i śpiewania.

Co gorsza, Ellen jest wkurzająco szczęśliwa i odczuwa ciągłą potrzebę naruszania przestrzeni osobistej Flinta – bez przerwy poprawia mu krawat, zapina guziki w koszuli i robi wiele innych rzeczy, wprowadzających w głowie mężczyzny niezły zamęt. Na dodatek kobieta trzyma w charakterze zwierzątek domowych… szczury. Tak, szczury!

Choć Flint marzy o wręczeniu Ellen wypowiedzenia najmu, jego autystyczny syn Harrison zdaje się przepadać za kobietą. Tych dwoje jest więc chwilowo na siebie skazanych, a z czasem ich miłosno-nienawistna relacja zaczyna się przeradzać w coś jednocześnie pięknego i tragicznego.”

Pan perfekcyjny to powieść, która bardzo, ale to bardzo mnie się podobała, bo choć na pierwszy rzut oka może wydawać się, że to kolejny banalny romans jakich wiele, to według mnie tak nie jest. Oczywiście bezapelacyjnie jest to dość przewidywalna historia miłosna, w której to właśnie uczucie między bohaterami gra pierwsze skrzypce, ale nie znajdziemy w niej tylko tego, gdyż autorka przemyciła do niej kilka ważnych, trudnych, a także i nieprzyjemnych tematów. Pojawia się bardzo obszerny wątek dotyczący niepełnosprawności i wychowywania dziecka z autyzmem, znajdziemy w niej także temat dotyczący straty bliskiej osoby, złych wyborów, zżerającego od środka poczucia winy, czy odrzucenia. Uważam, że autorka bardzo dobrze wszystko to połączyła i dzięki temu nie oddała nam do rąk cukierkowej i mdłej opowiastki, ale historię, która w realny sposób opowiada o miłości i ludzkich dramatach.

„Uczucia są naszym najlepszym kompasem. Zawsze zaprowadzą cię do prawdy.”

Ogromnym atutem tej powieści są jej bohaterowie. Niebywale wyraziście, charakterystyczni i wzbudzający w czytelniku mnóstwo emocji. Ellen to taka postać, którą od razu obdarza się sympatią. To rudowłosa piękność z ognistym temperamentem, zwariowana i pozytywnie zakręcona. I choć po niej tego nie widać, to Ellen zmaga się z bolesnymi wydarzeniami z przeszłości. Jeżeli chodzi o Flinta to muszę przyznać, że to bohater, który skradł moje serce, bo choć jest ON troszkę chamski i irytujący, to nie sposób nie obdarzyć go ciepłymi uczuciami. To bohater, który o kilkunastu lat żyje w poczuciu winy, które cały czas podsyca w nim była teściowa. Sam wychowuje dwunastoletniego syna i próbuje być dla niego najlepszym ojcem na świecie. Muszę przyznać, że naprawdę autorka świetnie wykreowała bohaterów. Oboje na swoich barkach dźwigają bagaż doświadczeń i żyją z demonami przeszłości. Oboje tworzą wybuchową mieszankę i choć są niczym ogień i woda, to jednak idealnie do siebie pasują. Muszę także wspomnieć o Harrisonie, cudownym chłopcu, który cierpi na autyzm. Autorka przedstawił go niezwykle naturalnie i prawdziwie, a co za tym idzie, uświadomiła mi, że autyzm to nie koniec świata i z odrobiną poświęcenia da się z nim normalnie żyć. Pokochałam tego małego i dzielnego bohatera i myślę, że z Wami będzie podobnie.

Kolejnym atutem tej historii jest świetne poczucie humoru. Uwierzcie mi na słowo, że nie raz będziecie boki zrywać. Scena z szafą to mistrzostwo i czytając ją, płakałam ze śmiechu…

To książka, która wywoła u Was wiele emocji i uczuć. Pojawi się wzruszenie, ale i śmiech. To naprawdę historia, której warto dać szansę, bo mnie autorka bardzo pozytywnie zaskoczyła. Myślałam, że odstanę historię jakich wiele, ale ta książka nie jest jak inne. To genialny romans, w którym znajdziecie prawdziwe życie, ludzkie troski i dramaty…

Gorąco polecam!

"To twoje życie. Wejdź do gry lub zrezygnuj, ale nie siedź na ławce, przyglądając się, jak inni spełniają twoje marzenia."

Jestem już jakiś czas po przeczytaniu tej książki, a mimo to dalej nie potrafię dobrać odpowiednich słów, by ją opisać. Bo oczywiście jest to romans, bo pojawiają się sceny erotyczne, ale tak naprawdę to tylko dodatek do treści. Autorka jest idealnym przykładem tego, że pozorny romans może być czymś więcej. Pokusiłabym się nawet o stwierdzenie, że "Pan perfekcyjny" to książka o relacjach miedzy ludzkich, poruszająca chorobę autystyczną, która stanowi ważny aspekt powieści i otwiera oczy na te przypadłość.

Humor - to właśnie ON sprawia, że mimo ważnych i znaczących tematów, nie jesteśmy tym przytłoczeni. Przekomarzanie się bohaterów i docinki rozluźniają atmosferę. Mi osobiście przez jakąś połowę książki, uśmiech nie schodził z ust. Uważam, że z humorem w książkach trzeba umieć sobie radzić, bo nie oszukujmy się - wielu autorom to nie wychodzi i zamiast zabawnej sceny czy dialogu, wychodzi scena żałosna, przez które nie raz zastanawiałam się, czy z moim poczuciem humoru jest coś nie tak, że nie łapię żartu. Jewel na szczęście nie ma problemu w pisaniu takich scen.

Chciałabym też wspomnieć o bohaterach, którzy tak naprawdę tworzą tę książkę. Bardzo się cieszę, że dostałam konkretnych, wiedzących czego chcą, pewnych siebie, zadziornych i do bólu realnych bohaterów. A szczególnie mam tu na myśli płeć żeńską, która nie chowała głowy w piasek przed zaborczym i gburowatym facetem, tylko dumnie wypinała pierś i stawiała na swoim. Cała historia przedstawiona jest z perspektywy obydwu bohaterów, zatem na bieżąco można śledzić ich uczucia i myśli.

"Uczucia są naszym najlepszym kompasem. Zawsze zaprowadzą cię do prawdy."

Jest bardzo dużo książek, które uwielbiam. Często trafiałam na świetne pozycje, które idealnie trafiają w mój gust. Ale rzadko zdarza się, by po przeczytaniu, bez zastanowienia ocenić je na maksimum punktów. W zasadzie najczęściej jest tak, że daje 9/10 bo "coś zabrakło do pełnej 10". "Pan perfekcyjny" od pierwszych stron porwał mnie w swój świat, po 20% stwierdziłam, że to jest to co kocham, a reszta książki tylko mnie w tym utwierdziła. Dlatego też nie wahałam się nawet przez sekundę. Sprawa była przesądzona a teraz śmiało mogę napisać, że to jedna z NAJLEPSZYCH książek w 2018 roku.

Ellen wydawała się być najlepszą kandydatką na najemcę lokalu, który znajdował się nad biurem Flinta. Wziął ją za spokojną, ułożoną kobietę. Na taką też wyglądała. Tyle, że w rzeczywistości jest energiczną muzykoterapeutką. I to dość głośną. Dźwięk gitary jest na porządku dziennym, a Flint potrzebuje spokoju, by się skupić.

W dodatku Ellen traktuje go tak, jakby się znali od nie wiadomo jak dawna. Co chwilę poprawia mu krawat, chwali jego garnitur i chętnie opowiada o swoich zwierzątkach domowych, a dokładniej o....szczurach! A Flint nie znosi szczurów!

Mężczyzna chętnie rzuciłby jej wypowiedzeniem najmu, ale nie ułatwia mu tego syn, który bardzo lubi Ellen. Harrison jest lekko autystyczny i pozwala kobiecie zbliżyć się do siebie. Traktuje ją jak przyjaciółkę. Zaś Flint zaczyna spostrzegać w niej kogoś więcej niż kobietę, która wynajęła lokal i działa mu na nerwy. Tak samo Ellen zaczyna inaczej patrzeć na niego. Zaczyna coś się dziać między nimi, ale czy szczęście jest im przeznaczone? Czy przeszłość pozwoli im się otworzyć na siebie?

Patrzysz na okładkę i co myślisz? Moje pierwsze skojarzenie - pewnie jakiś gorący romansik biurowy. Zaglądamy do tyłu, czytamy opis i co? Hmmm no właśnie. Miałam troszkę mieszane uczucia, czy się wciągnę w tę historię. Podeszłam do lektury z lekką obawą, ale całe szczęście - bardzo niepotrzebnie!

Bardzo, ale to bardzo polubiłam Ellen. Kojarzy mi się z taką prostą, swojską dziewczyną. Mówi, to co myśli, to co ślina przyniesie na język. Jest szczera, zabawna i oddana swojej pracy. Uważa, że muzyką można wiele zdziałać, jeśli chodzi o zdrowie, ale i nie tylko.

Jest zabawna i naprawdę, jej sposób bycia i humor bardzo mi się podobały. Czuję, że mogłabym się z nią spokojnie zakumplować.

Ma za sobą nieudane małżeństwo. Pewna tragedia doprowadziła do rozwodu, mimo iż Ellen próbowała walczyć za dwójkę. Pozwalała na wyrządzanie krzywdy, ale w końcu i ona miała dość. Przez to jej serduszko jest zamknięte.

Uwielbiam jej stosunek do Flinta i jej słabość do garniturów. Wcale nie jest nieśmiała. Nie wstydzi się, ani nie krępuje podejść do mężczyzny, by poprawić mu krawat czy zapiąć guziki od koszuli.

Flint jest znanym i bardzo dobrym prawnikiem. Ma swoją sekretarkę, którą zwalnia codziennie i za każdym razem śmiałam się z tego :D Ma też syna, którego samotnie wychowuje, bowiem spotkała ich tragedia. Nie będę rozpisywać się, co takiego się wydarzyło, bo nie chcę spojlerować. Ale przez to wydarzenie mężczyzna pokutuje do dnia dzisiejszego. Całkowicie oddaje się pracy i skupia się na swoim synu. Nie jest ani chamski, ani zaborczy. Jest to typowy gentleman, a tego ostatnio chyba brakowało mi w czytanych przeze mnie książkach.

Próbuje wyrzucić Ellen - z początku nie ma do tego podstaw, by zrobić to zgodnie z prawem. W końcu znajduje powód, ale te dwa tygodnie mijają, a kobieta wciąż jest w lokalu nad jego biurem i wciąż go denerwuje....Ale z czasem dostrzega w niej piękną kobietę. Zaczyna lubić rozmowy z nią, a fakt, że jego syn lubi Ellen, nie ułatwia mu trzymania się z daleka od kobiety. Bo jego męskie ciało zaczyna reagować.

Uważa, że nie zasługuje na szczęście i je odpycha. Mimo iż wszyscy wokoło mu kibicują. No prawie wszyscy.

Koniecznie trzeba też tutaj wspomnieć o Harrisonie. Ma lekki autyzm, ale to mądry chłopak. Czasami rozmowa z nim jest ciężka i Flint nie raz powstrzymuje się przed wybuchem, ale to świetny chłopak. Jego bezpośredniość nie raz mnie rozbawiła. Polubiłam go.

Całość naprawdę jest świetna. Autorka kupiła mnie tą historią. Przepadłam przy niej. Chciałam dawkować czytanie, ale nie potrafiłam. Miałam ochotę jak najszybciej się dowiedzieć, co dalej.

Prosty styl i język sprawiają, że kartki same się zmieniają. Ani razu się nie nudziłam. Obawiałam się jakiejś wulgarności, a tym czasem dostałam naprawdę dobrą historię.

Pan Perfekcyjny to historia dwójki ludzi, których dotknął los, a ten wciąż ich nie oszczędza. Pokazuje także, że po burzy wychodzi słońce. Warto zaryzykować, podjąć tę właśnie decyzję i spróbować szczęścia, bo każdy na nie zasługuje.

[Adres usunięty]

Zdarza Wam się ocenić książkę po okładce? Mnie - i tu szczerze biję się w pierś - tak.

Gdyby nie okładkowy opis "Pana perfekcyjnego", raczej nieprędko sięgnęłabym po tę historię. I mało oryginalna okładka, i typowy dla tego typu literatury tytuł mocno sugerowały banalny erotyk dosyć niskich lotów.

Na szczęście przeczytałam opis.

Dałam szansę "Panu Perfekcyjnemu".

I wiecie co? To była PERFEKCYJNA decyzja ;)

On stara się ją wyrzucić, a ona uparcie nie chce odejść.

Flint Hopkins kiedyś popełnił błąd. Błąd, na skutek którego teraz samotnie wychowuje autystycznego syna, Harrisona i przez który nieustannie żyje w poczuciu winy.

Ellen Rodgers, pomimo kilku nieciekawych epizodów z przeszłości, stara się cieszyć życiem. Jest muzykoterapuetką i razem ze swoimi szczurzymi dzieciątkami szuka nowego lokum, w którym mogłaby wykonywać swoją pracę.

A Flint, tak się składa, ma akurat mieszkanie do wynajęcia.

Nie wie jednak, że zawód Ellen opiera się w dużej mierze na generowaniu hałasu. Nie wie, że kobieta ma stado szczurów, a jego syn, Harrison, w trymiga ją polubi.

Nie wie też, że sam szybko poczuje do niej znacznie więcej niżby chciał.

"Pan perfekcyjny" to moje pierwsze spotkanie z Jewel E. Ann, ale wiem już, że jeżeli tylko pojawią się jej kolejne powieści, to pierwsza stanę po nie w kolejce. Ta kobieta ma tak lekkie i zabawne pióro, że nie dość, że jej książki (a raczej książkę :D ) czyta się błyskawicznie, to na dodatek nie raz i nie dwa szaleńczo się przy niej chichocze. Jewel E. Ann konstruuje fantastyczne dialogi, które skrzą się humorem, a słowne utarczki prowadzone przez parę głównych bohaterów aż przyprawiają o szybsze bicie serca. Sami bohaterowie zresztą też są interesujący - tytułowy pan Perfekcyjny nie jest tak nieskazitelny, jak chciałby być, a Ellen... Ellen jest pozytywnie zakręcona i kocha swoje stado szczurków prawie tak jak przyszłe hipotetyczne dzieci. Czuję jedynie niewielki zgrzyt jeśli chodzi o postać Harrisona, autystycznego syna Flinta. Gdyby nie wspominanie (dosyć częste, dodam) o jego chorobie, to nigdy w życiu nie powiedziałabym, że jest chory, a raczej, hm... pragmatyczny. Mam wrażenie, że Jewel E. Ann nie przeprowadziła wystarczająco solidnego researchu w kwestii autyzmu i autystycznych zachować, na skutek czego stworzony przez nią bohater jest mało wiarygodny. Pomijając jednak ten drobny szczegół, "Pan perfekcyjny" to naprawdę dobra książka. To nie jest wulgarny erotyk, a raczej powieść obyczajowa z wątkami erotycznymi, do tego - co istotne - z dosyć konkretną i zgrabną fabułą. Oczywiście finał tej historii jest dosyć przewidywalny, ale bądźmy szczerzy, nikt nie czeka na wielkie plot twisty w obyczajówkach o erotycznym zabarwieniu ;)

To książka, która ma rozśmieszyć, skraść kilka łez i ogrzać serce w jesienną szarugę.

I jeśli o to chodzi, to swoją rolę spełnia wybornie ;)

Jeśli szukacie książki na długie jesienne wieczory; książki, która Was rozbawi, a czasem i rozczuli, to raz-dwa sięgajcie po "Pana perfekcyjnego" Jewel E. Ann. Nie są to wyżyny literackie, nie jest to zaskakująca niczym śnieg w kwietniu historia i nie jest to coś, co przez lata będziecie wspominać, ale daję Wam słowo, że mile spędzicie przy niej czas ;)

W każdym razie - ja spędziłam.

Ellen Rodgers jest idealną kandydatką do wynajęcia lokalu nad biurem Flinta Hopkinsa. Mężczyzna uwielbia kontrolę, spokój i ciszę, jednak nie przewidział tego, że Ellen szturmem wkroczy w jego życie i zburzy ten idealny świat. Muzykoterapeutka z wielkim zapałem ćwiczy z pacjentami, co przeszkadza Flintowi w pracy. Robi wszystko, by pozbyć się dziewczyny z budynku, ale jego autystyczny syn lubi Ellen i jej szczurzą rodzinkę. Pomimo przeciwności losu i tragicznych przeszłość, Ellen i Flinta ciągnie do siebie. Czy uda im się pokonać duchy przeszłości i odnaleźć szczęście?

Od dawna miałam chrapkę na tę książkę i kiedy dowiedziałam się, że zostanie wydana u nas, od razu wiedziałam, że ja przeczytam. Opis kusi, bo mamy tu do czynienia z dzieckiem autystycznym, lecz nie jest to historia o trudnym wychowaniu. Jest to romans i wszystko inne jest tylko dodatkiem. Lubię takie połączenie, bo sam romans staje się niebanalny, a temat choroby nie przytłacza. Cała historia jest bardzo lekka.

Fabuła jest bardzo doba i co do tego nie mam żadnych wątpliwości. Co do bohaterów, mam już bardziej mieszane uczucia. Harry, syn Flinta, jest najlepiej wykreowaną postacią. Chłopak mówi, co mu ślina na język przyniesie, nie ukrywa swoich uczuć i zawsze jest szczery. Ma lekkie objawy autyzmu. Nie jestem specjalistką w tej dziedzinie i nie wiem na ile autorka wiernie pokazała jej objawy, ale bardzo polubiłam tego zdolnego młodzieńca. Flint lubi kontrole i garnitury. Jego żona zginęła w wypadku, co bezpowrotnie go zmieniło. Mężczyzna boryka się z poczuciem winy. Z mocno bijącym sercem, obserwowałam, jak Flint zaczyna doceniać życie i się nim cieszyć. Co się tyczy Ellen, to jestem bardzo rozczarowana. Dawno nie spotkałam tak irytującej bohaterki. Szczególnie na początku mnie denerwowała, bo szczerze nie rozumiem jej postępowania. Owszem, ma przeszłość, która w jakiś tam sposób zmieniła ją, ale i tak nie rozumiem, dlaczego tak bardzo narzucała się Flintowi. On mówi nie, a ona go obłapia. Z czasem wszystko się zmienia, jednak jak dla mnie jest zbyt nachalna. Ma również leprze oblicze, bo kocha szczury i uwielbia pomagać innym.

Akcja jest bardzo szybka, a liczne dialogi sprawiają, że książkę pochłania się w zawrotnym tempie. Ellen i Flint są narratorami, co bardzo lubię w romansach. Dzięki temu można lepiej poznać bohaterów. Autorka ma lekkie pióro i świetne poczucie humoru. Chwilami też jest naprawdę gorąco między bohaterami, i co bardzo mi się podoba, opisy seksu są bardzo dobre, bez większego zagłębiania się w szczegóły, a mimo to potrafią przyprawić o krwisty rumieniec.

„Pan Perfekcyjny” to przyjemna powieść, idealna na wieczór. Z pewnością nie jest pozbawiona wad i momentami trzeba przymknąć oko na zachowanie bohaterów, jednak ma też w sobie urok, któremu trudno się oprzeć. 6+/10