Ostatnia arystokratka

Przez przypadek wpadła mi w ręce książką czeskiego pisarza Evžena Bočeka „Ostatnia arystokratka". I nie żałuję, bo dawno nie czytałam tak zabawnej powieści. Na długie szare i zimne wieczory, jak znalazł. Polecam gorąco! Ale uwaga, wydawca słusznie ostrzega, by nie czytać tej książki w komunikacji publicznej... bardzo ciężko pohamować spontaniczne wybuchy gromkiego śmiechu.

Rodzina Kostków mieszkająca w USA dowiaduje się, że odzyskała rodzinny zamek. Wraca do Czech, by wieść arystokratyczne życie na prowincji. Na zamku jest oczywiście służba - ale jaka! - kamerdyner Józef wiecznie niezadowolony i unikający wszelkiej pracy, ogrodnik hipochondryk pan Spock i lubiąca bardzo orzechówkę kucharka i sprzątaczka pani Cicha. Rodzina Kostków ma "pod górkę" już od początku, kiedy okazuje się, że sama podróż do ojczyzny i transport 12 spopielonych przodków i żywego kota pochłania wszystkie oszczędności. Zapożyczają się u adwokata Bendy (w zamian podsyła im Deniskę swoją dość specyficzną córkę) i wynajmują menadżerkę Miladę, by znalazła sposób na utrzymanie zamku...

Losy rodziny Kostków poznajemy z perspektywy córki - dziewiętnastoletniej Marii. Jak się okazuję Marii III, nad którą ciąży rodzinna klątwa z powodu imienia. Gdy Maria I i Maria II giną tragicznie uważa się, że osoby z tym imieniem nie dożywają dwudziestu lat.

Książkę czyta się jednym tchem, co rusz zaśmiewając się z perypetii rodziny Kostków. Od razu sięgnęłam po drugą część „Arystokratka w ukropie” i jestem bardzo zawiedziona, że nie przetłumaczono jeszcze części trzeciej! Póki co zachęcam do lektury dwóch pierwszych. Czeski humor, lekka historia, śmieszne dialogi i sytuacje, to w sam raz powieść na oderwanie się choć na chwilę od szarej rzeczywistości.

MJ

żródło: [Adres usunięty]

Takie cudo znalazłam, gdy szukałam czegoś zabawnego do słuchania w samochodzie 🤣

💙 Ostatnia arystokratka 📖 Evžen Boček

Tytułem wstępu:

Rodzina Kostków powraca z Ameryki do Czech, by przejąć dawną siedzibę rodu - zamek Kostka.

Jednak na to co zastają na miejscu, plus bardzo oryginalną grupę pracowników, nie mogliby się przygotować nawet przez sto lat 🤣🤣

Miało być tak pięknie, arystokracja, zamek, służba, komnaty i prestiż, a jak było tego nie da się opisać w jednej książce 🤣

Uśmiałam się i to nie raz, nie dwa, śmiałam się co kilka minut 🤣🤣

Jedynie co to musiałam się przyzwyczaić do sposobu interpretacji lektorki, ale po dłuższy odsłuchu przyzwyczaiłam się i polubiłam.

Bardzo wam polecam te cudowności od naszych sąsiadów za granicą ❤️❤️❤️

Kostkowie wracają na Kostkę 😁czyli amerykańska rodzina odzyskuje swoje włości w Czechach z całym dotychczaowym inwentarzem. Na miejscu kasztelan, ogrodnik, kucharka, kaczki, kury, gęsi i świnie 🙉 za to czeskich koron ani widu ani słychu 🙈

I w skrócie to by było tyle 🙃

Czeski humor jest specyficzny, ale mi akurat przypadła ta komedia do gustu.

Historię opowiada dziewiętnastoletnia Maria, córka Kostków.

Lekka, przyjemna i szybko się czyta.

Im dalej historia idzie, tym więcej śmiechu. Nie dość, że rodzina jest zwariowana, mają niecodzienne pomysły to i sytuacje są komiczne.

Przyznaję, że humor ociera się o sarkazm i ironię, więc książki nie polecam brać dosłownie tylko z przymrużeniem oka... autor jedzie równo po wszytkich, a szydera to jego drugie imię chyba 🙈i tak mamy ptzedsawia obrazy bohaterów od matki arystokratki (bardzo specyficznej, tudzież bałwochwalczej Amerykanki) po ojca, który jakoś próbuje odnaleźć się w sytuacji i postawić majątek na nogi, po służbę, która wiecznie jest na NIE😁

Typowy odmóżdżacz trochę, na odstresowanie jak najbardziej, ale jeśli szukacie ambitnej lektury, to nie ta😅

Czeski humor? Jestem na tak! Dlatego też sięgnęłam po książkę "Ostatnia arystokratka" Evžena Bočka. Miałam nadzieję, że ta lektura nieco mnie rozbawi i pozwoli na odrobinę śmiechu. Wiecie co się okazało? Czytając tę pozycję od @wydawnictwostaraszkola płakałam z rozbawienia! O czym traktuje książka? Otóż opowiada ona o losach amerykańsko-czeskiej arystokratycznej rodziny Kostków, którym przypada w spadku rodzinna posiadłość. Bardzo ułożone jak dotąd życie familii wywraca się do góry nogami. Są zmuszeni przeprowadzić się do rezydencji, a ich wyjazdowi oraz przenosinom towarzyszy cała seria przezabawnych perypetii. Bohaterowie są mega fajnie wykreowani, a z zachowania każdego z nich można boki zrywać. Książka jest super - momentami naprawdę rozśmieszała mnie do łez. Czytając ją bawiłam się przednio. Jest to idealna lektura na poprawę humoru. Na dodatek jest tak płynnie napisana, że czyta się ją błyskawicznie. Mi zajęło to jeden wieczór. I na sam koniec dobra wiadomość - książek o rodzince arystokratów jest więcej, ponieważ jest to seria. Z całą pewnością sięgnę po kolejne tomy. Wam również polecam!

[Adres usunięty]

Ostatnia arystokratka to przypadek kliniczny z założeniem natychmiastowej hospitalizacji. Tu nic nie jest tak jak byście sobie myśleli, bo to nie jest normalna książka, normalny autor i normalna historia. Nie możecie tego przewidzieć, wyobrazić, poczynić jakichś założeń. Ta książka jest jak surrealistyczny arsenał atomowy, jak wojny których nie było, jak Ajatollah Chomeini grający przy wódce w rozbieranego pokera z prezydentem Zemanem, jak Ivan Trojan w polskiej telenoweli w roli braci Mroczków, jak Boguś Linda w Dirty Dancing w roli tej stetryczałej pary złodziei, jego, jej, nieważne, czy może nawet jak Burdż al-arab w Kazimierzu nad Wisłą. Tego po prostu nie było, bo dopiero teraz zgrały nam się w czasie, wyjątkowo zdebilała i dekadencka doba i autor, a zarazem Kasztelan jednego z czeskich zamków w jednej osobie, którego z racji nieprzewidywalności należałoby nazwać wielkim zderzaczem hadronów. Pił, ćpał, onanizował się na okrągło, świntuszył z połową personelu, niewykluczone że i wszystko naraz, powody będą dla mnie niejasne aż po grób. Ostatnia Arystokratka ostatecznie nie narodziła się w głowie człowieka stabilnego emocjonalnie........................[Adres usunięty]

[Adres usunięty]

„Od śmierci drugiej Marii w naszym rodzie panuje tradycja, że to imię przynosi pecha, więc już dwieście lat się go nie używa. Nawet arystokratki, które wżeniły się do naszego rodu i miały na imię Maria, na wszelki wypadek prosiły, żeby zwracać się do nich którymś innym z długiego ciągu imion, które wówczas otrzymywał podczas chrztu każdy szlachcic. Przesądna nie jestem, ale ta transformacja mnie zaskoczyła. Ojciec chyba też się przestraszył, bo zaczął mnie przepraszać, że nie wiedział i zaproponował, że będzie się do mnie zwracał Eleonora. Oczywiście odrzuciłam tę propozycję.” – fragment książki.

Maria Kostka – nastoletnia dziedziczka czeskiego rodu Kostków, która całe swe życie spędziła w Stanach Zjednoczonych, pewnego pięknego dnia wraz ze swoimi rodzicami oraz kotką Carycą i prochami przodków ląduje w Czechach. Dokładnie w należącym do jej arystokratycznej rodziny zamku w Kostce, oddalonego siedemdziesiąt kilometrów od Brna. I nie było by nic dziwnego w tym, że prawowici kontynuatorzy rodu wracają na swą ojcowiznę, gdyby nie to, że za ich szlacheckim pochodzeniem nie stoją skrzynie złota, a przynajmniej pękające w szwach bankowe konta. Rodzina Kostków nie ma bowiem grosza przy duszy, żeby utrzymać swoją posiadłość czy opłacić podlegających im kasztelana, ogrodnika i kucharkę. Na ratunek spieszy im prawnik, zajmujący się interesami rodziny i jednocześnie udzielający im pożyczki. Nasi bohaterowie nie mogą jednak długo żyć na kredyt, bo pochodzenie zobowiązuje, należy zatem obmyślić plan naprawczy, dzięki któremu rodowe dziedzictwo zacznie przynosić dochody. I tutaj właśnie zaczynają się przezabawne perypetie Kostków, którzy muszą odnaleźć się wśród duchów przeszłości, ale i całkiem przyziemnych, współczesnych spraw typu przeciekający dach czy oblodzone schody do zamku.

Jak przystało na szacowną kontynuatorkę rodowych tradycji, Maria prowadzi pamiętnik i w swojej pierwszoosobowej narracji oprowadza nas po zamku, dzieli się swoimi przemyśleniami o tym, jak bardzo zmieniło się jej życie oraz w jaki sposób stara się wpasować w nową dla niej rzeczywistość. Proces adaptacji do nowości dużo trudniej przychodzi chociażby jej mamie, Amerykance z krwi i kości, której bariera językowa oraz oczekiwania rodem z historii lady Diany uniemożliwiają łagodne wejście w nieznane jej wcześniej obowiązki hrabiowskie.

„Ostatnia arystokratka” to tytuł, którym rozpoczynam przygodę z twórczością Evžena Bočka – autora cechującego się lekkością pióra, właściwą Czechom swadą w opowiadaniu historii oraz nieprzebranymi pokładami poczucia humoru i ironii. Stąd też naszą znajomość będę z ogromną przyjemnością kontynuować (tym bardziej, że książka ta ma swój ciąg dalszy pt. „Arystokratka w ukropie”), bo jeśli w szarości codziennego dnia można takim książkowym promykiem słońca poprawić sobie nastrój i zaserwować dzienną dawkę śmiechu, to ja jestem na TAK. Uwaga: czytanie w miejscach publicznych naraża czytelnika/czytelniczkę na krzywe spojrzenia ze strony otoczenia w momencie niekontrolowanych wybuchów wesołości tych pierwszych :)

Serdecznie polecam i dziękuję Wydawnictwu Stara Szkoła za możliwość zapoznania się z tą krótką, ale jakże pasjonującą powieścią, wprawiającą w ruch endorfiny.