Orkan. Depresja

Według Institute for Health Metrics and Evaluation w 2017 roku na depresję w naszym kraju chorował 1 milion osób, gdzie Polska była krajem o najniższym odsetku osób zmagających się z tym problemem. Biorąc pod uwagę liczebność, to nawet jedna osoba na dziesięć może cierpieć na objawy depresji. Skoro to jest niski odsetek, to sprawa nie wydaje się dobrze prognozować.

Jak wiadomo coraz więcej osób nie radzi sobie z codziennym funkcjonowaniem, a może raczej warto byłoby powiedzieć, że coraz więcej osób mówi o tym, co czuje i że sobie nie radzi. To oczywiście bardzo ważne i potrzebne, żeby nie traktować choroby jako tematu tabu, albo czegoś, na co należałoby machnąć ręką z myślą, że może samo przejdzie. Dlatego też cieszę się, że są pozycje, które starają przybliżyć nam się istotę problemu. A oto jedna z nich!

Borys Orkan ma szesnaście lat, zmęczoną matkę, grupę przyjaciół, oraz depresję. Wiek w którym się znajduje to okres wielu zmian, których nie do końca potrafi zaakceptować. Poprzez pogorszenie swojego stanu zdrowia, zaczyna zaniedbywać relacje z otoczeniem aż w końcu trafia do szpitala, gdzie poznaje nastolatków mierzących się z różnymi życiowymi problemami. Między nimi jest Misza, który wydaje się być interesującym przyjacielem...

Muszę przyznać, że książki z motywem, gdzie ludzie zmagają się z depresją, czy też z innymi zaburzeniami psychicznymi są nie tylko ciekawe, ale przede wszystkim dość pouczające i lubię po nie sięgać. Natomiast pierwsze kilkanaście, a nawet kilkadziesiąt stron musiałam trochę się przemęczyć ze względu na głównego bohatera, a nawet kilka postaci pobocznych, które były tak irytujące, że zastanawiałam się czy kontynuowanie ma sens. Cieszę się, że nie porzuciłam pozycji, ponieważ w pewnym momencie zaczęła iść w dobrą stronę.

Najciekawszy okazał się Misza i żałuję, że był tylko postacią nakręcającą akcję, a jak nie był potrzebny, to został odstawiony na boczny tor bez jakiegokolwiek wyjaśnienia jego przypadłości. Podobnie z resztą przyjaciół Borysa, którzy wydawali się zwyczajnie płascy i nijacy. Przeważnie definiowała ich jedna rzecz.

Sam temat depresji czy zespołu presuicydalnego został potraktowany po macoszemu. Oczywiście objawy towarzyszyły naszemu bohaterowi, ale co z tego? Przez fabułę nie przewinęły się żadne informacje, które moglibyśmy w jakikolwiek sposób wykorzystać. Jeśli ktokolwiek miałby wynieść z tego wiedzę, to musiałyby być to osoby, które dopiero co dowiedziały się o istnieniu takiej choroby jaką jest depresja.

Może i nie było informacji co robić, ale postawy otoczenia wyraźnie mogłyby uczyć, czego nie robić.

Cała społeczność była toksyczna i chyba jedyną postacią, która mogła wnieść coś pozytywnego, to nauczyciel.

Nawet coś w relacjach z przyjaciółmi było jakieś takie płytkie. Borys ostał zlany przez ludzi z którymi rzekomo trzymał się od kilku dobrych lat. Gdyby jeszcze były to osoby, które nie za bardzo znają chłopaka, albo nie znajdują się w środowisku, gdzie depresja jest czymś, w czym obracają się na co dzień, ale no nie...

Na duży plus zasługuje zakończenie, to był jedyny moment w którym poczułam jakiś napływ emocji. Szokujący - tak bym go określiła. Zrobiło mi się trochę nieswojo, trochę niedobrze...

Książkę należałoby kierować do osób, którym temat depresji jest zupełnie obcy, choć uważam, że są znacznie lepsze w tym temacie pozycje, po które szybciej można byłoby sięgnąć. Lekturę można potraktować jako przestrogę. Jeśli jesteśmy kimś, kto chciałby się dowiedzieć czegoś o samej chorobie, to jednak zdecydowanie lepszym pomysłem byłyby książki naukowe lub zasięgnięcie informacji od osób wyspecjalizowanych w zagadnieniach dotyczących depresji.

Poruszenie tematu i dotarcie do świadomości większej ilości osób to naprawdę dobry pomysł, aczkolwiek pisanie o chorobie w taki sposób poza zainteresowaniem sprawą, nie jest za bardzo pomocne. To trochę jak terapia przez sztukę. Jeśli ktoś będzie tylko malował, ale w żaden sposób nie odniesie się potem do tego procesu, to będzie tylko malowanie, a nie terapia. Takie samo uczucie mam do tej książki - w założeniu myślę, że miała być pomocna, ale przez brak jakichś danych, porad, nawet krztyny moralizowania, to po prostu powieść dla nastolatków z motywem depresji. To tyle.

Jak podkreśla się na większości (jeśli nie na wszystkich) stron, książek, czy też broszurek - na tę chorobę może zapaść każdy bez względu na to jak wygląda, ile ma pieniędzy, ile w życiu osiągnął... Warto o tym pamiętać, szukać pomocy i przede wszystkim nie wstydzić się mówić.

,,Orkan. Depresja" Ewy Nowak to pozycja, która została wydana już kilka lat temu. Jej tematyka na temat depresji jest jednak tak popularna, że warto mieć ją na uwadze przez cały czas. Depresja jest chorobą i nie ma w tym niczyjej winy, że musi się z nią zmagać. Nikt nie wybierał sobie tego, że chybiałby czuć się smutnym, mieć myśli samobójcze, nie mieć chęci do życia, czy do wstania z łóżka. Bardzo ważne jest to, by zrozumieć, wspierać osoby, zmagające się z tą chorobą i nie stawać się dla nich niemiłymi, oskarżać o to, że są leniwi.

Głównym bohaterem książki jest nastoletni Borys Orkan, który cierpi na depresję. Chłopak często bywa smutny, mimo nawiązywania nowych znajomości nie ma chęci do życia, czuje, że życie go przytłacza. Jego sąsiad popełnił samobójstwo, jego znajomości także pozostawiają wiele do życzenia. 16-letni Orkan postanawia targnąć się na swoje życie z powodu depresji, w którą się zmaga. czy znajdzie się ktoś kto zrozumie jego rozterki i uchroni go przed ostatecznym krokiem ku przeniesieniu się na tamten świat?

Książka o depresji, jaką jest ,,Orkan. Depresja" Ewy Nowak to pozycja opisana oczami nastolatka, która pokazuje, jakie rozterki targają osobą chorą na depresję. Jest to opis przeżyć praktycznie każdej osoby z otoczenia, które może mieszkać obok nas, a my nie zdajemy sobie z tego sprawy. Nie można być obojętnym na to co dzieje się z naszymi bliskimi, rodziną. Depresja dotyka coraz więcej osób i nie sposób udawać, że jest to rzadkość. Publikacja polskiej autorki, słynącej z powieści i bajek dla młodzieży, jest ukazaniem tego z czym musi zmagać się osoba chora na depresję.

Borys Orkan. Licealista. Całkiem zdolny chłopak otoczony paczką dobrych przyjaciół. Przychodzi jednak dzień, w którym Borysowi zaczyna być bardziej po drodze z… Głosem, który zaczyna panoszyć się w jego głowie To wyjątkowo podstępny i destrukcyjny "przyjaciel".

Naprawdę niełatwo ocenić mi tę książkę obiektywnie. Dla tych, którzy nie znają tematu, będzie to powieść młodzieżowa, o kolejnych "wydumanych" problemach, pisana nastoletnim językiem. Przekoloryzowana, bo przecież takie rzeczy się nie dzieją naprawdę.

Ale są całe rzesze osób, dla których ta literacka fikcja okaże się trudna, przykra, pozbawiająca energii. Dla wielu będzie bolącą, gorzką rzeczywistością, codziennością, z którą zmuszeni są nierozłącznie żyć.

Dlatego właśnie trudno jest mi powieść w jakikolwiek sposób klasyfikować, porównywać, wskazywać ewentualne wady. Bezsprzecznie jednak uważam, że tę lekturę powinien przeczytać obowiązkowo KAŻDY. Depresja jest to tak ogromny problem, powodujący odrzucenie, niezrozumienie, śmiech (?), że właśnie ten tytuł, tak prosto ale bardzo obrazowo napisany powinien być lektura obowiązkową. Dla każdego, w każdym wieku.

Jakie emocje towarzyszą lekturze? Największe to uczucie ogromnej bezsilności. Zaraz po niej w kolejce ustawiają się niezrozumienie, brak rozmowy, krótkowzroczność najbliższych.

Oczywiście jest i o braku chęci uzyskania pomocy przez tego, który najbardziej jej potrzebuje choć tylko my, jako czytelnicy, wiemy, jak bardzo o tę pomoc bezgłośnie krzyczy.

Książka stworzona przy współpracy specjalistów takich jak terapeuci, psychologowie, lekarze oraz nastolatków doświadczonych depresją. Bardzo rzeczowo nakreślone posłowie Pani Halszki Witkowskiej, suicydologa.

Mając na uwadze powyższe, tym bardziej dziwi mnie powielanie bardzo stereotypowej sytuacji rodzinnej osoby znajdującej się w depresji.

Ojciec pijak, rodzice po rozwodzie, matka stająca na głowie, żeby synowi wszystko wynagrodzić. Rozumiem, że jest tak często ale pamiętajmy, że nie zawsze!! Nie zawsze coś się dzieje w domu, nie zawsze musi być ten element "trudnego dzieciństwa" aby depresja czy jakiekolwiek schorzenia z dziedziny psychiatrii kogoś dotknęło. Niestety, tak przedstawiona fabuła zamyka oczy otoczenia na osoby żyjące w normalnych rodzinach, dobrze się uczące, niesprawiające problemów wychowawczych.

Lubię styl Ewy Nowak i chętnie sięgam po jej młodzieżowe książki, które zawsze niosą ze sobą jakieś przesłanie. Autorka stara się w inteligentny sposób trafić do młodego czytelnika jednocześnie pamiętając, by i ci starci odnaleźli się w jej fabułach. Książki Nowak się więc wielowymiarowe i nacechowane licznymi emocjami a każda nowa lektura dostarcza niezapomnianych, życiowych wrażeń.

"Orkan. Depresja" to książka bardzo ciężka emocjonalnie. Myślę, że jedna z najcięższych w dorobku autorki. Liczyła sobie trochę ponad trzysta stron a jednak nie dałam rady przebrnąć przez nią w jedne wieczór. Nie dlatego, że mi się nie podobała, o nie! Po prostu nadmiar negatywnych uczuć otulających ciasno głównego bohatera wpływał na mnie niezwykle przygnębiająco przez co dawkowałam sobie jego historię jak tylko mogłam.

Borys Orkan ma zaledwie szesnaście lat a już zmaga się z depresją. Dopadło chłopka naprawdę poważnie, ponieważ jego myśli oscylują jedynie w okolicy tematów śmierci i beznadziei. Negatywne myślenie popycha go w czarną otchłań z której nie widzi wyjścia a nieprzyjemne sytuacje dookoła tylko potęgują jego stan. Ciężko się na to patrzy, bo czytelnik ma poczucie ogromnej bezsilności wobec tego wszystkiego i tylko może patrzeć jak Borys stacza się w bezmiar smutku ze strony na stronę.

Chociaż uważam, że powieść porusza bardzo ważny temat to negatywnych wrażeń było w pewnym momencie aż za dużo. Sam Borys dawał mi nieźle popalić swoim negatywnym nastawieniem i nie było w nim nawet cienia nadziei na poprawę, bo on nie chciał spróbować, nie chciał myśleć pozytywnie. Książka uczy, żeby szukać pomocy, nie zostawiać osób sam na sam ze swoim problemem i interweniować, gdy tylko wyczujemy, że dzieje się źle, ale jak na mój gust przydałby się również motywacyjny bodziec dla samych pogrążonych w depresji a tego niestety nie było, bo Borys robił wszystko, by przeciągnąć czytelnika na swoją stronę.

Ewa Nowak składa na nasze dłonie bardzo trudną powieść. Potrzeba czasu i zrozumienia, by przebrnąć przez fabułę a finał i tak wyciśnie z nas resztki emocji. "Orkan. Depresja" na pewno zaintryguje tych, którzy interesują się tematem, ale jak dla mnie lektura jest trochę za ciężka, trochę zbyt naciskająca na to, by pochylić się w stronę depresji a nie robić wszystko, by się od niej odciąć. Nie mniej nie żałuję wyboru i uważam, że to wartościowa lektura choćby dla rodziców, którzy mogą w ten sposób spróbować spojrzeć na podjęty temat.

W SAMOBÓJCZEJ SPIRALI

Nie chcę cię częstować śmiercią

Życie piękniejsze jest niż śmierć

Każdą swoją żywą częścią wybieram życie

O tobie wiem że mieszkasz w bardzo długim bloku

I to już chyba olśnienie, prawie nikogo nie znasz wokół

Twoja samotność gorsza niż więzienie

- Pidżama Porno

„Orkan Depresja” to kolejna próba Ewy Nowak zgłębienia ludzkiej psychiki. I po raz kolejny robi to w dobrym stylu, oferując czytelnikom jeszcze jedną w swej bogatej karierze wartą uwagi powieść. Powieść spod szyldu young adlut, ale wartą polecenia wcale nie tylko młodzieży.

Borys Orkan ma szesnaście lat i depresję. W jego życiu bywa różnie, jak to w życiu, ale chłopak nie jest w stanie widzieć już niczego innego, jak porażek i cierpienia. Kiedy jeszcze sąsiad odbiera sobie życie, a poznany w szpitalu psychiatrycznym Misza zaczyna mieć na chłopaka zły wpływ, Borys wpada w niebezpieczną spiralę zafascynowania samobójstwem. Czy chłopak dostrzeże w końcu miłość otoczenia i własnej dziewczyny, ciepło i uczucia rodziny, czy pogrąży się w chorobie, która doprowadzi go do tragedii?

Ewa Nowak, jak zresztą wielu pisarzy, ma tendencję do ciągłego powielania właściwie tego samego schematu i tak też jest w tym przypadku. Każda jej książka to dokładnie ten sam szkielet obleczony częściowo jedynie w nieco inną skórę niż dotychczas. Styl jest więc taki sam, problemy z codziennymi sprawami też nie zmieniają się bardziej, niż w obrębie jasno wytyczonych granic, a charaktery postaci i ich błędy, nawet jeśli przeniesione zostały na inny grunt, są za każdym razem bliźniaczo podobne. Wie o tym każdy, kto czytał choćby jedną książkę autorki. Zarzut?

Dla niektórych tak, dla innych jednak będzie to zasadniczy plus, bo sięgając po książki pisarki oczekują konkretnych rzeczy i właśnie je dostają. Dla mnie „Orkan” to nie tylko udana kopia innych dzieł Nowak, ale po prostu udana książka. I ważna, bo porusza tematykę depresji, co w dzisiejszym świecie, szczególnie młodych ludzi, jest bardzo istotne. Dydaktyzm nie jest tu nachalny, wnioski skłaniają do zastanowienia się nad poszczególnymi kwestiami, a całość czyta się naprawdę dobrze, bo powieść napisana jest lekko, prosto i przyjemnie, chociaż nie jest wolna od tematycznego ciężaru, jakże tu niezbędnego.

Udani są tu też bohaterowie. To powieść psychologiczna, więc istotny jest rys postaci na tym właśnie konkretnym polu, a Ewa Nowak nie tylko uwielbia skrzywionych przez życie bohaterów, ale dobrze to oddaje. Uczucia, emocje, wątpliwości… Wszystko, co tutaj dopada Borysa jest z pewnością znane każdemu z nas. Może nie w takim stopniu, może z inaczej rozłożonymi akcentami, a może w identyczny sposób, ale zawsze są to rzeczy znajome. Poza depresją, myślami samobójczymi – tu widać bliskie związki z filmem „Sala samobójców” – mamy tu też kwestie toksycznych znajomości, presji czy wpływu otoczenia, samotności…

A wszystko to podane dobrym stylem, odpowiednim dla młodych – proza Nowak nie jest ostra, nie prezentuje wulgarnego języka i podobnych rzeczy charakterystycznych dla nastolatków, a jednak wiernie odzwierciedla ich codzienność, problemy, charaktery, lęki, radości, smutki i wahani – a zarazem nierozczarowującym starszych. Poznać więc warto bo to dobra, ale co istotniejsze ważna powieść. Oby dostarczyła nie tylko rozrywki, ale też i pomogła komuś, bo wymiar terapeutyczny jest w nią mocno wpisany.

Dla ciebie śmierć to pestka, życie to zabawka

A każda twoja blizna, każda igła i strzykawka

Jeszcze jedna marność, kolejna łatwizna

Nie chcę cię częstować śmiercią

Życie piękniejsze jest niż śmierć

Każdą swoją żywą częścią wybieram życie

- Pidżama Porno

"Orkan depresja" to historia o 16-letnim Borysie, który cierpi na depresję. Mimo tego, że obdarzony jest miłością, ma wielu przyjaciół widzi wszystko w czarnych barwach. W dodatku gdy sąsiad popełnia samobójstwo i Borys poznaje toksycznego kolegę na oddziale psychiatrycznym staje się zafascynowany samobójstwem. Otoczony rodziną, przyjaciółmi i dziewczyną odpycha wszystkich i pogrąża się w samotności. Niestety dochodzi do tragedii, a ON staje się kaleką.

Ta książka pokazuje objawy depresji, która jest bardzo podstępną chorobą.

Dobrze, że powstają takie książki, które pokazują jakim problemem staje się ta choroba. Szczególnie doskwiera młodym osobom. Z depresją mierzy się wiele osób. Autorka pokazuje, że nawet jak ktoś ma dobrze w życiu i jest kochany to nawet taką osobę może dopaść ta podstępna choroba.

To nie jest lekka lektura, przy której rozerwiecie się. To historia bardzo smutna i przygnębiająca.

Uważam, że warto przeczytać tę książkę. Zdecydowanie daje do myślenia i otwiera oczy na różne sprawy.

Polecam!

Książka porusza bardzo ważny temat depresji, z którą w dzisiejszych czasach zmaga się coraz wiecej ludzi.

Borys to szesnastoletni chłopak, który również zmaga się z tą okropną chorobą. Ciągle czuje presję ze strony świata i nie potrafi zauważyć i docenić miłości jaką darzą go bliscy. Z czasem wręcz zaczyna dostrzegać życie jako pasmo nieszczęść.

Borys ma wiele problemów, ale w jego głowie stają się one olbrzymie i niemożliwe do rozwiązania.

Pewnego dnia chłopak trafia na oddział psychiatryczny. Jednak nie jest w stanie przyznać się do choroby, ponieważ uważa, że przez to każdy zacznie myśleć o nim jako o dziwaku. Po opuszczeniu oddziału Borys podtrzymuje kontakt z poznanym tam Miszą. Znajomość ta jednak nie jest normalna. Toksyczny kolega sprawia, że główny bohater zaczyna fascynować się śmiercią. Sprawy nie ułatwia samobójstwo sąsiada Borysa, do którego chłopak często wraca myślami.

Z czasem bohater zamyka się w sobie i pogrąża w smutku i samotności.

Bardzo ważnym tematem jest pokazany tu wpływ innych na głównego bohatera, który jest niezwykle ważny, dlatego też każdy powinien pamiętać, jak bardzo słowa i czyny potrafią ranić. Do tego możemy zauważyć, że problemy te dotykają nie tylko osób samotnych, ale także tych, którzy na codzień mogą wydawać się ogromnie szczęśliwi.

O książce, a szczególnie jej zakończeniu, nie będzie się dało łatwo zapomnieć. Daje czytelnikowi naprawdę dużo do myślenia. Pokazuje, że warto skorzystać z oferowanej pomocy i podzielić się ze swoimi problemami z najbliższymi lub ze specjalistami. Bardzo dobrym zabiegiem jest również podanie kontaktów do specjalnych organizacji, które pomagają osobom chorym na depresję.

Jednak książka nie jest idealna. Często podczas czytania czułam zagubienie i chaos. Do tego nie do końca pasuje mi styl autorki.

Historia wprowadza też wiele postaci, których zwyczajnie nie byłam w stanie zapamiętać, a przez to moje zagubienie było jeszcze większe.

Sama postać Borysa wzbudzała we mnie różnorodne, wręcz skrajne uczucia. Potrafił mnie strasznie denerwować, ale z drugiej strony starałam się go zrozumieć i niesamowicie mu współczułam. Chłopak nie zmagał się jedynie z problemami w domu (rozwód rodziców), ale także wśród znajomych. Szczególnie wpłynął na niego zawód miłosny oraz toksyczne towarzystwo.

Mimo, że w jego otoczeniu temat depresji był podejmowany, to chłopak nadal się bał i nie chciał wyjawić prawdy o sobie i swoich uczuciach.

Uważam, że książka jest bardzo ważną lekturą. Choć nie do końca trafił do mnie styl i sposób pisania, to jestem w stanie polecić tę historię, głównie właśnie ze względu na tak znaczącą tematykę.