Orange Is the New Black. Dziewczyny z Danbury

Sięgając po książkę, w której sama autorka opisuje swój pobyt w więzieniu podejrzewałam, iż odkryję brutalną prawdę o takich miejscach i o tym jak kobiety tam osadzone toczą między sobą bitwy. Muszę przyznać, iż po przeczytaniu tej książki, moje wyobrażenie o takim miejscu diametralnie się zmieniło.

Piper Kerman będąc młodą kobietą trochę w życiu zaszalała i związała się z narkotykami, za co po bardzo długim czasie przyszło jej zapłacić odsiadką w więzieniu. Po 10 latach od popełnienia swojego czynu jest już całkiem inną kobietą, jednak to nie zmienia faktu, że za błędy z przeszłości trzeba zapłacić.

Wśród nas jest miliony ludzi, którzy każdego dnia popełniają przestępstwa podlegające karze więziennej. Ludzie robią coś, nie zdając sobie sprawy tak do końca z konsekwencji ich czynów. Niektórym udaje się uniknąć kary, choć większość z tych osób prędzej czy później trafia na kratki.

Ja nie mając styczności z tym miejscem, wyobrażałam je sobie jako miejsce pozbawione wyrozumiałości, wzajemnej pomocy, a co dopiero tolerancji. Moje wyobrażenie podpowiadało mi, że to miejsce, w którym każdego dnia trzeba walczyć o swój byt, o swoje rzeczy i o siły, by móc wytrwać do końca.

To co najgorsze w przebywaniu w zakładzie karnym, to pozbawienie codziennego kontaktu z rodziną. Jednak, aby przetrwać swoją odsiadkę, niezwykle ważne jest wsparcie ze strony bliskich, znajomych i przyjaciół, które Piper bez wątpienia otrzymywała i dzięki, któremu miała w sobie siłę, żeby przeżyć ten trudny dla niej okres. Organizowała sobie czas wolny tak, aby nie myśleć o tęsknocie, tylko żeby stać się dzielniejszą i mocniejszą.

Książka autorki, która opisuje własne doświadczenie uświadamia nam, iż nawet w więzieniu można spotkać osoby, z którymi możemy się pośmiać, porozmawiać, czy też na które możemy liczyć. Zresztą autorka, już pierwszego dnia spotkała się z życzliwością i chęcią wyjaśnienia panujących zasad innych więźniarek.

Kerman otwiera nam za to oczy na realia systemu amerykańskiego więziennictwa, które ma sobie wiele do zarzucenia. Administracja, która niejednokrotnie ignoruje swoich podopiecznych, brak solidnej opieki medycznej, nadużycia ze strony strażników, czy też brak przygotowania do powrotu do normalnego życia, tych które opuszczają zakład. Mają one problemy ze znalezieniem pracy, mieszkania, czy też odzyskania praw do opieki nad dziećmi. Piper Kerman miała tyle szczęścia, że na jej powrót czekał kochający ją mężczyzna i perspektywa pracy. Jednak nie wszystkie kobiety mają tyle szczęścia co ona.

Ciężko ocenić mi tę książkę pod względem cyferek, nie dlatego, że była kiepska, wspaniała czy też napisana nieprzychylnym językiem. Ciężko ocenić czyjeś życie zawarte na łamach powieści. Dlatego nie sugerujcie się moją oceną.

Dziewczyny z Danbury to niezwykle prawdziwa, szczera do bólu opowieść kobiety, której przyszło odbyć karę pozbawienia wolności za swoje błędy z przeszłości. Nie zabraknie sporej dawki humoru, emocji oraz zaskoczenia. Czytelniku, jeśli spodziewasz się przemocy, poniżania, to muszę Cię zaskoczyć, gdyż otrzymasz coś całkiem innego, a mianowicie wzajemne wsparcie, nadzieję i determinację. Polecam.

Piper Kerman za młodu popełniła ogromny błąd, który teraz wyraźnie odbija się na jej życiu. Zaraz po skończeniu szkoły nie wiedziała jeszcze jak chce pokierować swoim życiem. Młoda i lekkomyślna nie myślała o konsekwencjach, jakie za sobą będzie niósł związek z Norą, która wciągnęła ją w narkotykowy biznes. Gdy tylko zorientowała się w co wdepnęła, od razu zerwała wszelkie kontakty z Norą. Jednak i tak było już za późno i przeszłość nie dała o sobie zapomnieć. Teraz, po latach od tamtego życiowego epizodu, Piper jest szczęśliwa i spełniona. Ma wspaniałego narzeczonego, szczerych przyjaciół, dobrą pracę i pomyślne perspektywy na przyszłość. Jej świat zostaje wywrócony do góry nogami, gdy przed drzwiami jej domu pojawiają się stróże prawa wraz z aktem oskarżenia. Przyszedł czas, żeby ponieść konsekwencje swoich czynów. Kerman zostaje skazana i skierowana do żeńskiego więzienia w Danbury, na piętnaście miesięcy odsiadki. Kobieta ma to szczęście, że zarówno jej ukochany, jak i inni bliski nie opuścili jej w tych trudnych chwilach i starają się ją wspierać. W samym zakładzie nie doznaje przemocy, jednak świadomość ograniczenia wolności oddziałuje na nią traumatycznie.

Piper Kerman w dość ciekawy i wciągający sposób przedstawiła swoją relację z pobytu w zakładzie o złagodzonym rygorze. W swojej autobiografii nie bała się szczerze napisać o nieprawidłowościach w amerykańskim systemie pozbawiania wolności i osadzania zatrzymanych, o nadużyciach jakich dopuszczali się więzienni strażnicy oraz wątpliwej opiece medycznej. Kerman rzetelnie relacjonuje codzienność skazańców, system kar i nagród czy obowiązujące zasady. Szczególnie intrygującą kwestią, był dla mnie strach przed izolatką. Kobiety z Danbury miały możliwość otrzymania pracy, przy której to wykonywaniu nie miały praktycznie żadnego nadzoru. Pozostawione same sobie, były kuszone wizją ucieczki i uzyskania upragnionej wolności, jednak myśli te skutecznie dusiło wylądowanie w kompletnym odizolowaniu. W sumie życie w tamtejszym zakładzie karnym z pozoru wygląda dość normalnie. Obchodzone są tam typowe święta i imprezy okolicznościowe. Pierwszoosobowa narracja idealnie ukazuje, jakie emocje wzbudza to w człowieku. Tym łatwiej jest nam się wczuć w sytuację Piper. Całość jest spójna i logiczna, opisana w przystępnym stylu.