Odruch

🤰„ODRUCH”🤱

Ashley Audrain Wydawnictwo Prószyński

„Odruch” to debiutancka powieść Ashley Audrain. Jest to bardzo trudna książka. Wciąga od samego początku. Jestem nią bardzo zachwycona. Czasami można się pogubić, ponieważ autorka opowiada historię z perspektywy kilku postaci. Przeplatają się losy głównej bohaterki z losami jej mamy i babci. Czy wierzycie w to, że jaka matka taka córka? Możemy poznać historię głównej bohaterki od jej narodzin aż do dorosłości.

Powieść skierowana jest do Foksa Connora – męża głównej bohaterki. Opowiada w nim jak się czuła i jak ON się zachowywał podczas ich pierwszej i drugiej ciąży, a także ich wspólnego życia przed wypadkiem i po wypadku. Co tam się dzieje to aż strach pomyśleć. Pierwsza ciąża i wychowanie córki znacznie różniło się od drugiej.

Główna bohaterka w czasie swojego dzieciństwa nie dostała miłości od swojej mamy. Pewnie dlatego, że jej mama także tego samego nie doświadczyła od swojej rodzicielki. Czy i ona nie będzie potrafiła obdarzyć miłością swoje dzieci? Zrobi wszystko, żeby nie iść w ślady swojej mamy i babci. Tylko czy to jej się uda?

Czy wierzycie, że zachowanie dzieci zakodowane jest w genach? Czy wierzycie, że niektóre dzieci od poczęcia aż do śmierci mogą być z piekła rodem?

Nasza bohaterka wkrótce się o tym przekona. Jej córka Violet kocha tylko tatusia. Mamusi nienawidzi. Co się stanie, gdy na świecie pojawi się kolejne dziecko?

Pewnego razu zdarzy się tragiczny wypadek. Prawdę o tym co tak naprawdę się wydarzyło zna tylko główna bohaterka – Blythe i jej córka Violet. Niestety nikt jej nie będzie wierzył. Czy kiedyś prawda wyjdzie na jaw? Czy to dopiero początek katastrofy?

Czy można nienawidzić i bać się swojego dziecka? Książka „Odruch” dotyka głęboko strefę matka-dziecko.

Zakończenie wbiło mnie w fotel. Cały czas jestem w szoku. Mam nadzieję, że tak historia nigdy nie miała i mieć miejsca nie będzie.

Płakałam razem z Blythe. Tak samo razem z nią przeżywałam chwile grozy. Ta powieść daje do myślenia – jakimi jesteśmy matkami? Czy takimi jak ona, jej matka czy babka? Każda z tych pań święta nie była. Główna bohaterka chciała przerwać to nieszczęsne fatum.

Czy oszukała przeznaczenie?

Zakończenie dało mi do myślenia, że może powstanie kolejna część. Postanowiłam napisać do autorki. Niestety Ashley Audrain na chwilę obecną nie ma w planach pisać kolejnej części. Aktualnie pracuje nad nową powieścią.

Wielkie brawa dla autorki, za to cudowne, trzymające w napięciu dzieło. Doskonały triller psychologiczny. Tą powieść czytała moja mama i jest z niej bardzo zadowolona.

Polecam „Odruch” każdemu, kto nie boi się ciężkich tematów związanych z macierzyństwem i wychowywaniem dzieci. Nie zawsze idealnych dzieci.

Lubicie thrillery psychologiczne? To dobrze trafiliście. Zachęcam do przeczytania.

Ta książka jest fascynująca, ale jednocześnie przerażająca. Dlaczego fascynująca? Ponieważ ma wspaniałą fabułę i zagadkę, którą bardzo mocno się chce rozwiązać. Przerażająca, ponieważ opisana w niej historia naprawdę mrozi krew w żyłach. Ashley Audrain napisała książkę, którą mogę polecić. Chociaż wydaje mi się, że nie wszystkim spodoba się obraz macierzyństwa, jaki autorka tutaj przedstawia. No tak, bo nie jest to cukierkowy obraz mamusi. Tylko, że dla mnie jest to akurat dobre. Wszędzie tyle mówi się o tym, jak to jest być matką. W końcu ktoś pokazał, że bycie mamą nie zawsze jest takie cudne i słodkie.

Nie myślałam, że ta książka pozostawi mnie z taką burzą myśli, z takim niedosytem, z naporem emocji i uczuć, których się nie spodziewałam...

"Odruch" to książka nietypowa, autentyczna, zaskakująca, frapująca i mroczna zarazem. Dla mnie jako matki przerażająca, ale i bardzo prawdziwie oddająca gorzkie aspekty macierzyństwa, o których niestety nie mówi się wcale. Matka i dziecko w prasie i w telewizji zawsze pokazane są w "różowych okularach", z uśmiechem, z przekazem, że każdy problem da się łatwo rozwiązać.

Cóż...pewnie po lekturze "Odruchu" zmieni się niejeden punkt widzenia...

Powieść jest świetnie skonstruowana, emocje odpowiednio dozowane, opisy surowe, bez zbędnych ozdobników.

Warto przeczytać! Ważna książka.

"Odruch" zapewne wiele osób skusi okładką, bo jest bardzo tajemnicza i mi osobiście również skojarzyła się z serialem Orphan Black. I to też był powód, dla którego byłam jej jeszcze bardziej ciekawa, bo serial jest fenomenalnym thrillerem. A jaki gatunek kryje się za tą niesamowitą grafiką? Mój ukochany thriller psychologiczny! Ja już byłam kupiona samym tym faktem. Ale, czy po lekturze jestem równie zachwycona, to opowiem Wam już niżej.

Zaczniemy, jak zwykle, od fabuły, od tego o czym ta książka jest. Poznajemy główną bohaterkę, Blythe, młodą matkę. Muszę przyznać, że imię dla mnie bardzo nietypowe, miałam z nim styczność pierwszy raz i... to chyba ogromna zaleta, bo ciągle spotykamy Liama, Alex, Johna, Anny i inne bardzo popularne imiona. Wróćmy do sedna sprawy. Blythe ma wrażenie, że z jej dzieckiem jest coś nie tak. Kobieta zaczyna mieć poczucie, że to tylko jej dziwne myśli, bo jej mąż jest zachwycony małą Violet. Dziecko jednak jest niegrzeczne, a jego matka nie cieszy się macierzyństwem, tak jak myślała, że będzie. Okazuje się, że przeszłość tutaj ma ogromny wpływ na to, co się dzieje. Niedługo rodzi się synek małżeństwu i tutaj sprawa wygląda zupełnie inaczej. Blythe od razu czuje z nim więź, ogromną miłość. Cóż może z tego wynikać, gdzie ukryta jest tajemnica?

No dobrze. Powiem szczerze, że czułam te wszystkie emocje, które chciała nam przekazać autorka. Blythe nie jest wcale szczęśliwą matką i myślę, że to bardzo ważne, aby miały tę świadomość także inne kobiety dlatego, że wcale to nie musi być najcudowniejsze wydarzenie w życiu kobiety. Natomiast tutaj jest ukryta również pewna tajemnica, której nie chcę Wam zdradzać, aby nie psuć przyjemności z czytania. Natomiast także pewien przekaz ma tutaj ogromne znaczenie. Blythe również nie spełniła się jako pisarka, ale jednak jest szczęśliwą żoną. Czy aby na pewno? No cóż, przeczytajcie sami i oceńcie co siedzi pomiędzy wierszami tej powieści.

Podobała mi się również narracja. Historia opowiedziana z perspektywy Blythe, którą ma się wrażenie, że kieruje do nas, czytelników, ale to do swojego męża kieruje swoje słowa. Jednak zagłębianie się w jej przeszłość dają obraz tego, z czym się mierzy. Bardzo chce być dobrą matką, wręcz obsesyjnie, mimo że nie czuje macierzyństwa przy pierwszym dziecku. Wyjaśnia skąd się to bierze. Oczywiście tego Wam nie powiem.

I klimat. No muszę przyznać, że jest fenomenalny. Faktycznie, jak na thriller psychologiczny przystało, nad wieloma elementami czytelnik się mocno zastanawia, próbuje się domyślić co się dzieje w głowach bohaterów i co jest powodem ich zachowań.

Ta historia zmiażdży wiele serc. Jest mroczna, zupełnie inna, niż się spodziewacie, ale jednocześnie porusza temat, który wiele osób by sobie darowało ze strachu, że czytelnicy przypiszą uczucia autorowi. A to przecież może być zupełnie i całkowicie fikcja literacka. Natomiast, czy jesteśmy w stanie stwierdzić, tak w stu procentach, jak każde z nas by się zachowało w podobnej sytuacji, z podobnymi doświadczeniami i ciągnącą się, niezbyt przyjemną przeszłością za sobą?

Wydawnictwu Prószyński i S-ka dziękuję za egzemplarz! To faktycznie majstersztyk wśród thrillerów psychologicznych.

Świetny thriller, najlepszy, jaki ostatnio czytałam. Zwłaszcza dla kobiet, które zmagają się z trudami macierzyństwa :)

„Odruch” to debiut literacki Ashley Audrain skategoryzowany jako thriller psychologiczny, ale ach! To zdecydowanie dużo więcej. To książka mroczna, budząca głęboki wewnętrzny niepokój i ostatecznie też przejmujący smutek. Głównym jej celem jednak nie jest zajmująca, elektryzująca fabuła, choć i oczywiście i ona zasługuje na uwagę. Nie, tu ważne są pytania i refleksje jakie w czytelniku książka wzbudza. Zmusza nas do zastanowienia się nad egzystencjonalnymi, podstawowymi, a jednak tak skomplikowanymi pytaniami jak: skąd się bierze w człowieku zło? Czy człowiek rodzi się zły? Czy wychowanie nie ma tu nic do rzeczy? A może kiedy dziecko od początku nie czuje się kochane przez matkę staje się złe? Czy kobiety, których przodkinie były naprawdę złymi matkami powinny się w ogóle na dzieci decydować? To tyle te podstawowe zagadnienia, najważniejsze, jakie nasuwają mi się na myśl po lekturze, ale wierzcie mi – jest ich w książce wiele, wiele więcej. Na poziomie podstawowym to historia, a praktycznie spowiedź kobiety, której życie rozpadło się na kawałki i zostawiło ją na samym dnie. Opowieść przedstawiona jest jej oczami, więc cały czas zastanawiamy się czy faktycznie możemy jej wierzyć. To też naprawdę przejmujący obraz rozpadu rodziny. To książka mocna i wstrząsająca, uwierająca, mroczna i smutna, nieszablonowa i wczepiająca się głęboko w pamięć. Polecam tym, którzy nie boją się trudnych przejmujących pytań o naturę człowieka!

Autorka tej powieści to debiutantka i jak to w takich przypadkach bywa, nie ma się odniesienia do innych dzieł pisarki. Dlatego też ciężko cokolwiek powiedzieć o jej twórczości i to stanowiło dla mnie zagadkę. Mimo to debiuty potrafią też wspaniale zaskakiwać, co na szczęście miało miejsce tym razem.

Do przeczytania tej książki zachęcił mnie opis. Lubię thrillery, a ten zapowiadał się na wyjątkowo dobry. Na szczęście to przeczucie mnie nie zmyliło i przyszło mi obcować z rewelacyjną lekturą. Przyznam, że było to emocjonujące doświadczenie, ponieważ "Odruch" porusza ważne kwestie. Po skończeniu lektury inaczej patrzy się na wiele istotnych spraw. Zresztą warto się o tym przekonać, sięgając po książkę.

"Wszystkie komórki jajowe wykształcają się u kobiety,gdy ona sama jest jeszcze czteromiesięcznym płodem w łonie swej matki.Oznacza to, że nasze życie komórkowe zaczyna się już łonie babki.Każda z nas spędziła pięć miesięcy w łonie babci,która z kolei ukształtowała się w łonie swojej babci.Wibrujemy w rytmie krwi matki, zanim ona sama się urodzi..."

Pomimo ciężkiego dzieciństwa i braku matczynej miłości Blythe Connor chcę zostać matką.Matką idealną - czułą troskliwą i emanująca ciepłem do swojego dziecka.

Kiedy pojawia się mała Violet, Blythe nie potrafi nawiązać magicznej więzi z córka!Pierwszy etap macierzyństwa nie należy do najłatwiejszych.Ciągły płacz dziecka, nieprzespane noce,brak czasu dla Siebie powodują tylko coraz większe rozdrażnienie i zmęczenie u świeżo "upieczonej matki".

Kobieta będąc w amoku macierzyństwa dochodzi do wniosku, że z jej córka jest coś nie tak skoro nie zachowuje się tak jak inne dzieci. Violet nie potrafi uspokoić się przy własnej matce ...

Fox, mąż kobiety (jak to z panami bywa) będąc zauroczonym ich małą córeczką, stwierdza że żona wyolbrzymia sytuację więc ja lekceważy.

Nie widzi problemu.Po prostu dziecko musi być ciągle z matką a matka powinna odpoczywać przy dziecku🙈😂Ale czy na pewno?

Czy z Violet jest wszystko w porządku?

I tak po kilku latach wszystko się zmienia gdy na świat przychodzi drugie dziecko - Sam. Blayd od dnia narodzin synka odkrywa olbrzymia więź z dzieckiem.Miłość, szczęście i bliskość z dzieckiem o jakich zawsze skrycie marzyła.Syn staje się oczkiem w głowie mamusi.

Dosłowne przeciwieństwo macierzyństwa z Violet.

Niestety wszystko kończy się przez jedno nieodwracalne i makabryczne zdarzenie, które zmienia ich sielankowe życie na zawsze.

Czy Blythe upora się z okrutną prawda?Czy zdoła się pogodzić tak trudną tragedią?

Jak dalej potoczy się życie głównej bohaterki?

Do dnia dzisiejszego, będąc już dawno po lekturze, nie mogę zapomnieć o emocjach które towarzyszyły mi przy tym tytule❤Wzruszająca opowieść pokoleniowa babki,matki, córki...

Pragnę również podkreślić w co sama nie wierzę że wspomniany wyżej tytuł to debiut literacki autorki!Napisany w prosty,lekki sposób z wzorowo wykreowanymi bohaterami i dopracowaną fabułą!

Nadal zbieram szczękę z podłogi, za napisanie tak genialnej książki!

Książki która wryje się w pamięć każdego czytelnika który tylko po nią sięgnie!

Dla mnie to lektura obowiązkowa, a fani thrillerów będą miło ukontentowani z zawartości - majstersztyk!

"Odruch" to doskonały przykład mistrzowsko skonstruowanego thrillera psychologicznego z elementami dramatu, który ukazuje temat trudnego macierzyństwa oraz braku więzi matki z dzieckiem.Podważa również wszystkie stereotypy słodkich początków bycia rodzicem oraz tego jak ogromny wpływ ma na nas dzieciństwo i w jaki sposób dalej kształtowana jest nasza osobowość.

Jest to powieść która intryguje,ciekawi przeraża ale przede wszystkim buduje napięcie od początku do końca książki!

Takie historie czytają się dosłownie same!

Powieść napisana jest w formie skrywanego pamiętnika, który napisała nasza bohaterka Blythe do swojego męża Foxa. Dzieli się w nim swoimi myślami,przemyśleniami, przeżyciami,odczuciami,wątpliwościami.

Narracja została poprowadzona w pierwszej osobie, co przyczyniło się do bezpośredniego wgłębienia w sytuację oraz poznania wszystkich odczuć głównej bohaterki.

Jako matka bliźniaczek doskonale rozumiałam niektóre zdarzenia, które zostały opisane w książce, wręcz trochę utożsamiałam się z nimi jak i współczułam głównej bohaterce.

Gorąco polecam ten tytuł każdemu!

Zawsze wydawało mi się, że thrillery, w których głównymi bohaterami są dzieci, działają na czytelników najmocniej. W końcu myśląc o dzieciach mamy w głowie obraz kochanych, niewinnych istotek, a nie potworów bez serca. A jednak Ashley Audrain postanowiła odejść od tego schematu…

Zazwyczaj gdy czytam thriller psychologiczny to mam wrażenie, że jeden z tych dwóch "gatunków" został potraktowany nieco po macoszemu. W „Odruchu” było podobnie – trochę zabrakło mi w nim thrillera, mimo tego, że jako dramat psychologiczny sprawdził się genialnie. Autorka naprawdę ciekawie opisała uczucia Blythe podczas ciąży i porodu. Nie przedstawiła macierzyństwa tylko w jasnych barwach, ale opisała też jego ciemne strony, czego w wielu książkach mi brakuje.

Autorka tak pomieszała mi w głowie, że nie miałam pojęcia, czy z Violet rzeczywiście jest coś nie tak, czy to jej matka ma na jej punkcie jakąś obsesję i widzi ją w najgorszym świetle. Przecież ojciec dziewczynki nie widział w jej zachowaniu nic złego. A może po prostu nie chciał widzieć? Gwarantuję, że aż do ostatnich stron nie pozbędziecie się z głowy tych pytań.

"Odruch" czytało mi się świetnie i nie mogłam – ani nie chciałam – się od niego odrywać. Historia matki i córki (a także poprzednich pokoleń kobiet z ich rodziny) zaciekawiła mnie i zrobiła na mnie naprawdę duże wrażenie. Jest dopracowana, przemyślana i przerażająca w ten najgorszy, ludzki sposób - bo nie mamy tu potworów jak z horroru, potworami są ludzie. A może nawet dzieci?

Odruchem nazywa się reakcję organizmu na bodźce środowiska zewnętrznego lub wewnętrznego, a także uczucie bądź stan wywołany nieświadomie i bezwiednie, czyli tak zwany odruch bezwarunkowy. Kiedy rodzi się dziecko, matka z automatu pragnie je chronić - na takie zachowanie wpływa instynkt macierzyński będący jednocześnie odruchem bezwarunkowym. A co, jeśli reakcja organizmu okaże się zgoła inna i matka, zamiast kochać, zacznie nienawidzić lub... się bać?

Ashley Audrain w swoim "Odruchu" opowiada smutną historię pełną lęków i bólu. Blythe Connor wychowana przez surową, nagminnie ignorującą jej potrzeby i uczucia matkę, wydaje się nieco zagubiona, kiedy dowiaduje się o ciąży. Na szczęście otrzymuje ogromne wsparcie od męża, Foxa, który na każdym kroku powtarza, że Blythe będzie cudowną matką, a ich córeczka wychowa się w kochającej rodzinie. Gdy przychodzi do rozwiązania, okazuje się, że nic nie jest tak piękne, jak piszą w magazynach czy książkach dla przyszłych rodziców. Wszyscy myślą, że Blythe dopada depresja, jednak ona jedyna zdaje się znać prawdę. Jej córeczka, Violet, jest... dziwna.

Blythe nie potrafi poradzić sobie z ciężarem wychowania niechcianego dziecka. Fox znacząco oddala się od żony, nie mogąc zaakceptować chłodu, z jakim traktuje córkę. A Violet z miesiąca na miesiąc wydaje się coraz mocniej nienawidzić matkę, wyciągając pazurki i przysłowiowe rogi w najbardziej niespodziewanych momentach.

Kiedy związek Blythe i Foxa dopada poważny kryzys, okazuje się, że Blythe jest w drugiej ciąży. Tym razem z chłopcem. Na świat przychodzi Sam, w którym kobieta od razu się zakochuje, a jej instynkty macierzyńskie zdają się działać prawidłowo. Wszystko zaczyna się układać. Nawet Violet nie przeraża swoim zachowanie. Oczywiście, do czasu. Wystarczy jedna chwila nieuwagi, by przekreślić piękne, radosne życie...

Na okładce książki widnieją słowa: mistrzowski thriller psychologiczny - muszę się z nimi w stu procentach zgodzić. Ashley Audrian idealnie poprowadziła fabułę, która dosłownie wciągnęła mnie od pierwszej strony. Przez całą powieść czułam ogromną niepewność i kompletną bezradność, czyli uczucia, jakie w thrillerach są na wagę złota. W "Odruchu" tempo akcji było wyważone, a cała historia doskonale przemyślana. Nie znalazłam ani jednego uszczerbku, braku czy nierozwiązanego wątku.

Świetnym zabiegiem literackim było wymieszanie narracji drugo- z pierwszoosobową. Opowieść została przedstawiona oczami Blythe, ale zwracała się ona bezpośrednio do Foxa, skutkiem czego chwilami odnosiłam wrażenie, że mówiła do mnie. Czułam się wtedy jak bohaterka książki, jakbym wsiąkła do ich toksycznego, zamkniętego świata, przez co wszystkie chwile pełne grozy, smutku czy radości przeżywałam z podwójnie zwiększoną mocą.

Sięgając po "Odruch", musicie wiedzieć, że kiedy zaczniecie czytać, nie wyplączecie się tak łatwo z fabuły. W drodze do pracy, podczas ogarniania obowiązków domowych czy miliona innych ludzkich spraw głową ciągle będziecie z bohaterami książki. Fabuła momentami bywa tak dołująca, że przez połowę dnia chodziłam przybita lub wściekła.

Podobało mi się wplątanie między główną fabułę fragmentów z przeszłości dotyczących dzieciństwa Cecillii, matki Blythe, oraz jej babki, Etty. Dowiedziałam się wówczas wielu interesujących spostrzeżeń dotyczących macierzyństwa i dziedziczenia niepożądanych genów.

Zapewne po przeczytaniu powyższych słów, nie będziecie zdziwieni, gdy powiem, że zdecydowanie polecam sięgnięcie po "Odruch". Pozwólcie sobie wpaść w ciężką fabułę, poczuć napięcie i bezsilność, irytację, złość i złudne bezpieczeństwo podszyte nutką nadziei. W książce Audrain poznacie mroczne oblicze instynktu macierzyńskiego, który ingeruje i burzy spokój, a przede wszystkim każe odczuwać emocje często sprzeczne z rozumem. Dajcie szansę historii matki niekochającej córki.

DYLEMATY MATKI

„Mamy prawo oczekiwać czegoś od siebie nawzajem i od siebie. Nie inaczej jest z macierzyństwem. Wszyscy spodziewamy się, że nasze matki, nasze żony i my sami będziemy dobrymi rodzicami”.

Nie pamiętam, kiedy ostatnio lektura książki pochłonęła mnie tak bardzo i wprawiła przy tym w taką konsternację. Na początku nic nie zapowiadało tego, co nastąpi później. Historia życia Blythe, zachęconej przez męża i teściową, by zostać matką, a w roli, której nie potrafi się odnaleźć.

Blythe z mężem z wielką ekscytacją czekają narodzin ich pierwszego dziecka, ale w niej czai się ukryty lęk. Dzięki retrospekcjom czytelnik dowiaduje się, jak przez pokolenia w jej rodzinie matki znęcały się nad swoimi dziećmi. Blythe postanawia być inna, ale niestety nie udaje jej się nawiązać więzi ze swoim dzieckiem. W miarę upływu czasu, zamiast poczucia bliskości, coraz bardziej się oddala od córki, nie potrafi jej kochać, dostrzega ciemne strony charakteru. Brak miłości i empatii ze strony Bluthe powodują, że Violet jest coraz bardziej krnąbrna i nieznośna.

Były chwile, że potępiałam Blythe, a były takie, kiedy jej współczułam. Traumatyczne dzieciństwo rzutuje na jej osobowość i zachowania. Jest osobą niepewną siebie, która nie wierzy, że może być dobrą matką. Macierzyństwo nie wygląda tak, jak sobie wymarzyła, nie potrafi nawiązać więzi z córką, jest wyczerpana, brakuje jej wsparcia ze strony męża. Fox natomiast widzi w córce cały świat, nie dostrzegając prawdziwej natury dziecka, lekceważy obawy Blythe, a jej spostrzeżenia traktuje jako wytwory wyobraźni. Prawdziwy instynkt macierzyński budzi się w kobiecie dopiero po narodzinach syna, ale to nie jest koniec jej problemów.

Audrain w swojej książce w poruszający sposób dotyka problemu trudnego macierzyństwa, przedstawia jego ciemne strony. Dzieci maltretowane i zaniedbywane przez swoich rodziców mają trudności w radzeniu sobie w życiu, gdy dorosną. Niecodzienny debiut kanadyjskiej autorki matki dwójki dzieci. Rewelacyjnie skonstruowany thriller psychologiczny, który zostanie na długo w głowie każdego, kto go przeczyta, szczególnie gdy jest się rodzicem. Złowrogi tajemniczy z krótkimi rozdziałami. Wielowarstwowy, złożony mrożący krew w żyłach dramat rodzinny, wkraczający momentami w obszary horroru. Narracja pierwszoosobowa brzmi jak spowiedź bohaterki i pozwala czytelnikowi poznać co myśli i czuje Blythe oraz częściowo poznać osoby ją otaczające.

Autorka przedstawia, bardzo złożony portret Bluthe, która jest ofiarą, a zarazem swoim największym wrogiem. Czy jest w depresji poporodowej, czy nie potrafi być matką ? Paranoja czy słuszne spostrzeżenia ? Nie ma znaczenia, do jakich wniosków dojdzie się na koniec, ponieważ obie opcje są druzgocące. „Odruch”, to trzymający w napięciu, pełen niepokoju dramat psychologiczny o tworzeniu i rozpadzie rodziny. O kobiecie, która zastanawia się, czy jest złą matką, czy urodziła złe dziecko.

To nie jest książka o szczęśliwym macierzyństwie, a także moim zdaniem nie jest to typowy thriller, ale mroczny, okrutny, surowy, porywający i pełen napięcia, dramat. Autorka przedstawiła rozpad rodziny w najbardziej przerażający sposób. Powieść jest brutalnie szczera, surowa, czuje się ten ból matki, która nie radzi sobie ze swoimi myślami i emocjami.

Prowokacyjny i odważny temat macierzyństwa. Nie bez powodu obwołano tę książkę jako najbardziej niezwykły thriller w 2021 r. Ta książka wprawi wiele matek w zakłopotanie. Wzdragam się na myśl o tym, że kobieta mogłaby mieć takie uczucia, poza depresją poporodową, do któregokolwiek ze swoich dzieci.

„Takie jest właśnie macierzyństwo – istnieje tylko teraźniejszość. Rozpacz tu i teraz. Ulga tu i teraz”.

Jeśli przyjęłabym pięciogwiazdkową ocenę książek, to "Odruch" dostał by wszystkie (no może 4,5 ale nie lubię bawić się w półśrodki). Jest to solidna, wciągająca lektura i choć nie nazwałabym jej moją ulubioną to było w tej powieści coś co wywarło na mnie wielki wpływ i sprawiło, że zaczęłam się zastanawiać , analizować. Po prostu myśleć. Czuję, że mam tak wiele do powiedzenia na temat tej lektury, więc postaram się, aby było to tak zwięzłe, jak tylko potrafię. Po pierwsze "Odruch" choć został sklasyfikowany jako thriller jest tak naprawdę dramatem psychologicznym z naciskiem na "psychologiczny". Jeśli szukacie książki , która sprawi że poczujecie na karku dreszcze a w umyśle dyskomfort wywołany strachem, to radzę wam szukać dalej. Zdecydowanie nie jest to powieść dla fanów dreszczowców. Dla mnie była to naprawdę niesamowicie czytelna fikcja literacka, której nie mogłam odłożyć i o której nie mogłam przestać myśleć robią inne rzeczy. Jest surowa, mroczna i okrutna, ale na zdecydowanie innym, bardziej metafizycznym poziomie.

Blythe Connor pragnie być dla swojej małej Violet czułą i troskliwą matką, jakiej sama nigdy nie miała.Ale w tym pierwszym, najbardziej intensywnym i wyczerpującym okresie macierzyństwa Blythe dochodzi do wniosku, że z jej córką jest coś nie tak - dziewczynka nie zachowuje się jak większość dzieci. A może to tylko wyobraźnia? Jej mąż, Fox, uważa, że na pewno przywidzenia. Im bardziej Fox lekceważy jej obawy, tym bardziej Blythe wątpi, czy jest przy zdrowych zmysłach, a my zaczynamy zadawać sobie pytanie, czy jej opowieść o swoim życiu jest prawdziwa.

Czytając "Odruch" pewnie będziecie mieli wrażenie, że jest to tak naprawdę opowieść z jednym głównym bohaterem i jest nim Blythe. Ja postanowiłam przyjrzeć się temu bliżej. Dla mnie Blythe była pewnym symbolem, symbolem matki cierpiącej na "baby blues". Kolejną osobą w swojej rodzinie, która miała problemy z macierzyństwem i wychowaniem dzieci. Nasza bohaterka była z góry skazana na niepowodzenie, tak sobie wmówiła i tak miało być. Głównym zadaniem czytelnika jest poznanie przyczyny, cofnięcie się w czasie do samego początku. Krótko mówiąc, jest to historia życia Blythe, skupiająca się na niej jako mamie i córce. Autorka przedstawia nam wydarzenia , które rozgrywają się teraz i te sprzed kilkunastu lat, kiedy nasza bohaterka poznała swojego obecnego męża . Przyglądamy się początkom ich związku, patrzymy jak się docierali, jak planowali przyszłość, nad którą niczym gradowa chmura wisiała klątwa rodu"złych, nieudolnych matek". Każda kobieta z linii krwi Blythe była złym rodzicem, dlatego też możemy zrozumieć dlaczego Blythe jest zdenerwowana i boi się, że ​​będzie taka sama, pomimo zachęty męża i teściowej, których kocha całym sercem. Kiedy rodzi swoją pierwszą córkę ,Violet, nie nawiązuje z nią więzi emocjonalnej i zaczyna się zastanawiać czy problem jest z nią, czy też coś jest nie tak z jej dzieckiem. Tak naprawdę "Odruch" jest autobiografią Blythe. Narracja w pierwszej osobie była perfekcyjna i moim zdaniem wielu autorów powinno wziąć ją za przykład. Dzięki autorce mogłam poznać psychikę Blythe, oraz ludzi wokół niej .O tym co zamierzają lub jak się czują postaci dowiadywałam się z ruchu ich ciała, ekspresji, gestykulacji czy po prostu zwykłych odruchów (ciekawe czy to stąd ten tytuł ). Właśnie te drobne znaki sprawiały, że mogłam podążać w dobrym kierunku. Bo nie zapominajmy, że pierwszoosobowy narrator jest w większości przypadków niezbyt wiarygodny. Inną rzeczą, którą uwielbiałam był fakt używania przez autorkę zaimków osobowych zamiast imion. Zabieg ten sprawił, że momentami czułam się jak bym faktycznie znajdowała się w pokręconym umyśle naszej bohaterki. Aż dziw , że tak wiele rzeczy mogło się odnosić do tak wielu ludzi.

Debiut Ashley Audrain jest trudnym do zrozumienia (to naprawdę prawdziwe wyzwanie, takie jakie lubię najbardziej ), wielowarstwowym, złożonym i mrożącym krew w żyłach dramatem rodzinnym, , thrillerem psychologicznym, który zapuszcza się na terytorium horroru. Jest to badanie wielopokoleniowej dysfunkcjonalności kilku rodzin, w których rola matki nie jest całkowicie określona. Książka ta nagina społeczne oczekiwania wobec macierzyństwa, relacji matka-dziecko i stawia mroczne pytania o kwestie wychowywania dzieci. Audrain napisała porywający i pełen napięcia dramat, który dokumentuje przerażenie rozpadającej się rodziny w najbardziej naturalistyczny i obrzydliwy sposób. Muszę być szczera, chociaż jest to lektura prowokująca do myślenia, gdybym wcześniej miała lepsze pojęcie o tym, co napotkam w tej powieści, nie wiem czy zdecydowałabym się ją przeczytać . Nie sądzę, że jest to książka dla każdego. Czytelnicy o słabych mogą nie wytrzymać napięcia. "Odruch" to niepokojąca książka o zniszczonych, złamanych wręcz postaciach, problemach ze zdrowiem psychicznym i realiach rodzin, matek i dzieci, które są dalekie od oczekiwań społeczeństwa.

"Odruch" to bardzo dobrze napisana, mocna i wciągająca powieść o macierzyństwie i tym, jak naturalne jest to uczucie (albo wcale nie). Podobało mi się, jak autorka pokazała wpływ dziecka na życie Blythe i Foxa. Niektóre fragmenty tej historii są szokujące, szczególnie te które debatują na temat natury i wychowania. Czasami powieść jest brutalnie szczera, ból i poczucie winy Blythe są niemal palące. Violet jest przerażająco fascynującą postacią i za każdym razem, gdy była w pobliżu, czułam wzrastające napięcie. Fox i jego matka są interesującymi postaciami i zastanawiasz się, jak bardzo mężczyzna jest winny, gdy coś zaczyna się źle układać. . Są tutaj zakręty i zwroty akcji, z pewnością można powiedzieć, że powieść ta to intensywna kolejka górska pełna momentów w których ledwo ośmielasz się oddychać. Koniec jest prawdopodobnie przewidywalny, na pewno nie jest nieoczekiwany, ale podkreśla, jak blisko bohaterowie balansowali na krawędzi przepaści.

Moje serce nadal bije dla Blythe. Ashley Audrain nie zawahała się - chciała i udało jej się sprawić, że czytelnicy poczuli się bardzo niekomfortowo. Było kilka wstrząsających scen, w których moje oczy wypełniły się łzami, które spłynęły po twarzy. Były też inne , które tak mnie złościły, że chciałam krzyczeć na bohaterów. Pisanie jest fenomenalne, a tempo jest doskonałe. Jeśli czujesz, że poradzisz sobie z wszechobecną niedolą i ciemnością, która wprost wycieka ze stron to bardzo polecam. Wiem, że będę o tej powieści myśleć jeszcze przez długi czas, a może zostanie we mnie już na zawsze? Wszystkie gwiazdki.

Blythe Connor, gdy była małą dziewczynką, bardzo pragnęła poczuć od matki nieograniczoną miłość i troskę. Niestety Etta nigdy nie odkryła w sobie instynktu macierzyńskiego, a swoją córkę traktowała jak wroga. Dorosła już Blythe nie chce być taka, jak rodzicielka, nie chce powielać jej błędów. Chce wspólnie z mężem stworzyć piękną i kochającą się rodzinę. Szybko okazuje się jednak, że ani poród, ani początki macierzyństwa nie są usłane różami. Blythe nie odnajduje się w nowym świecie i zastanawia się, patrząc na szczęśliwe twarze innych matek, co z nią jest nie tak? A może raczej co jest nie tak z małą Violet, której zachowanie często przeraża główną bohaterkę?

Coraz częściej do rodziny Connorów napływają skargi nauczycieli oraz mają miejsce wypadki z udziałem kolegów Violet. Czy tak zachowuje się normalnie rozwijające się dziecko? Wyrządza krzywdę rówieśnikom z grupy? Niestety jej mąż Fox bagatelizuje napływające zewsząd niepokojące znaki, świadczące o winie córki. A może to wszystko dzieje się dlatego, że w dzieciństwie Blythe nie miała wzoru do naśladowania?

Powieść pisana jest w formie pamiętnika, w którym Blythe spowiada się z własnych przemyśleń i jest ON skierowany do jej męża, Foxa. Są to bardzo osobiste i momentami drastyczne odczucia, którymi bohaterka zapełnia kartki – jako nie do końca spełniona pisarka. Czytając rozdziały, czułam jej niechęć do córki oraz przerażenie kolejnymi incydentami. Czułam jej bezsilność, ponieważ została sama ze swoimi obawami, a to doprowadziło wszystkich do tragedii.

Jest to niesamowicie dobrze skonstruowany thriller psychologiczny, na łamach którego rozgrywane są ludzkie dramaty. To opowieść o trudach macierzyństwa i próbie znalezienia własnego JA. O stracie bliskiej osoby, na którą nigdy nie jesteśmy gotowi. O związku, który nieustannie należy pielęgnować, choć czasem w życiu zdarzają się sytuacje, gdzie dwoje ludzi z dnia na dzień coraz bardziej się od siebie odsuwa. To opowieść o kobiecie, która przeżyła tak wiele w krótkim czasie, że trudno jej trzeźwym okiem ocenić rzeczywistość i to w takim stopniu, że zaczyna obawiać się własnego dziecka.

Całość recenzji znajduje się na blogu: [Adres usunięty]

ODRUCH...

Książkę czytałam z zapartym tchem. Nie mogłam uwierzyć, że taka historia może mieć miejsce. Z każdą stroną buzia otwierała mi się coraz bardziej z niedowierzania i szoku.

Historia opowiada o urokach, a w zasadzie o ciemnych stronach macierzyństwa. To istny pamiętnik młodej kobiety, gdzie opisane zastają chwile, które tworzą jej nową rzeczywistość - bycie matką, jej odczucia i to co kryje się w jej głowie.

Z założenia rodzicielka chce jak najlepiej dla swojego dziecka, chroni go, opiekuje się nim, zrobi dla niego wszystko… Co kiedy ta relacja jest zupełnie inna niż można było się tego spodziewać? W głowie zaczynają rodzić się pytania, czy to moja wina, co zrobiłam nie tak, dlaczego nie jestem w stanie emocjonalnie przywiązać się do swojego dziecka, dlaczego nie potrafię kochać go miłością bezwarunkową, czy moje dziecko może być złe? To stanowi temat główny tej książki.

Kiedyś takie zachowanie było tematem tabu, teraz coraz częściej można usłyszeć o depresji poporodowej, baby blues, o tym, że macierzyństwo nie zawsze jest piękne i przyjemne. To ważne, aby pokazać ludziom, że kobieta czasem może się w swojej nowej, jakże trudne i odpowiedzialnej roli pogubić, nie odnaleźć. Istotne jest wtedy wsparcie bliskich, męża. Tutaj niestety Blythe nie mogła liczyć na Foxa, co niewątpliwie odbijało się na jej psychice. Ważna jest wtedy rozmowa, każdy gest sugerujący wsparcie, pomoc.

To doskonale skonstruowany thriller, który trzyma w napięciu do samego końca, a emocje towarzyszące czytelnikowi buzują bez chwili przerwy, ale ostrzegam Cię to nie jest łatwa pozycja, ja sama poznając kolejne wątki i szczegóły irytowałam się i byłam poddenerwowana. Mimo wszystko to dobrze, że takie kwestie zostają poruszone, choć są momentami nawet przerażające.

"Odruch" to książka, która na swój sposób może sprawić, że niektóre osoby postanowią nie mieć dzieci. Chociaż przez to nie chcę powiedzieć, że książka jest zła. Jest genialna! Chociaż jest to historia fikcyjna, to porusza jeden bardzo ważny temat - macierzyństwo wcale nie jest cukierkowo różową przygodą, słodką aż do zemdlenia. Autorka naprawdę bardzo porządnie przedstawiła wszystkie zalety oraz wady tego stanu. Tak, warto mieć dzieci, ponieważ są one najpiękniejszym cudem, ale należy liczyć się z tym, że nie zawsze będzie przyjemnie. Emocjonalnie dobry rollercoaster, który mam przyjemność polecić.

Ciepły, przytylny dom, kochająca, troskliwa matka, która robi wszystko, aby jej dziecko było szczęśliwe - niestety to nie są wspomnienia z dzieciństwa Blythe, bo jej wyglądają zupełnie inaczej.

Gdy oczekuje na narodziny swojej córki, chce jej dać to wszystko czego sama nie zaznała.

Rzeczywistość okazuje się być zupełnie inna, niż wyobrażenia na temat macierzyństwa.

Malutka Violet okazuje się być "ciężkim" dzieckiem, z którym Blythe ma trudność nawiązać nić porozumienia. Po pewnym czasie dochodzi do wniosku, że z jej córką jest coś nie tak...

A może to tylko zmęczenie? Wyobraźnia?

Przecież wszyscy dokoła widzą, że Violet to urocze dziecko, i delikatnie dają do zrozumienia, że to Blythe ma problem...

Dopiero po narodzinach synka, Sama, Blyth odkrywa uroki macierzyństwa, wszystko jest zupełnie inaczej, niż za pierwszym razem. Nareszcie może cieszyć się szczęściem i bliskością dziecka, tylko jak długo?

"Odruch" to zdecydowanie przejmująca, emocjonalna i pełna napięcia lektura. Autorka poruszyła niezwykle ważny temat jakim jest macierzyństwo, radzenie sobie z wychowaniem i oczekiwania jakie mamy wobec siebie, ale też jakie mają wobec nas inni. Powszechnie wiadomo, że kobieta ma być szczęśliwa i nie powinna  okazywac, jak trudne i pełne wyzwań jest macierzyństwo. Tylko czy ktoś się zastanowił jakie mogą być konsekwencje takiego podejścia?

Historia jest spisana w formie listu żony do męża, w którym to postanawia opisac wszystko to, czego nie miała odwagi powiedzieć, bo przecież i tak by jej nie uwierzył.

Są tu też przeskoki do przeszłości, gdzie poznajemy historię relacji między Blythe i jej matką Cecylią, a także między Cecylią, i jej matką Ettą, i te rozdziały przepełnione są chyba jeszcze większym smutkiem.

Brawo dla autorki za bardzo dobrze dopracowane postacie, i warstwę psychologiczną.

Ta debiutancka powieść Ashley Audrain na pewno da Wam dużo do myślenia i zapadnie w pamięć.

Gorąco polecam!