Oddam ci słońce

Jude i Noah są bliźniakami. Od zawsze mieli wrażenie, że są jedną duszą w dwóch ciałach. Uzupełniali się we wszystkich aspektach, jednak czasami potrafili być od siebie bardzo różni. Jude jest buntownicza i pełna energii, usilnie stara się zdobyć uwagę innych, natomiast Noah jest delikatny, wrażliwy i spokojny. Oboje mają artystyczne dusze: Noah widzi cały świat jako obrazy, natomiast Jude potrafi tworzyć niesamowite rzeźby. Jednak w pewnym momencie w ich życiu niektóre rzeczy zaczynają iść nie tak, jak powinny. Kiedyś byli nierozłączni, a teraz ledwo ze sobą rozmawiają.

Przyznam szczerze, że słyszałam niesamowicie dużo dobrych opinii na temat tej książki. Wiele osób twierdziło, że jest bardzo wzruszająca i chwytająca za serce, więc też nastawiłam się na powieść, przy której mogłabym sobie trochę popłakać i jednocześnie zachwycić się jej głębokim przesłaniem. Niestety muszę powiedzieć, że bardzo się na niej zawiodłam i opinie, które o niej słyszałam kompletnie nie pokryły się z moimi odczuciami.

Zacznę od tego, że Jandy Nelson naprawdę bardzo sprawnie operuje językiem i chyba to jest największym atutem książki. Autorka potrafi ująć ważne wartości w proste słowa, które od razu docierają do serca człowieka. Mój egzemplarz tej powieści jest wypełniony małymi samoprzylepnymi karteczkami, gdyż było tu naprawdę wiele świetnych cytatów, które z pewnością zostaną ze mną na dłużej. Pod względem językowym i warsztatu pisarskiego autorki Oddam ci słońce podobało mi się i Jandy Nelson zaskoczyła mnie tym, że tak dobrze potrafiła wykreować świat w tej książce.

Niestety jeśli chodzi o głównych bohaterów to kompletnie ich nie polubiłam. Zarówno Jude, jak i Noah mieli w sobie coś takiego, co nie pozwalało mi utożsamić się z nimi i polubić ich. Ciągle denerwowały mnie zachowania Jude względem brata albo Noaha względem swojej siostry. Potrafili być naprawdę zgranym zespołem, ale między nich wskoczyła rywalizacja, zazdrość i zawiść, przez co ich wzajemne relacje się bardzo zniszczyły. Już dawno nie miałam takich problemów ze sposobem narracji, ale to jedynie kwestia tego, że zarówno Jude, jak i Noah nie podobali mi się jako narratorzy. Ich przemyślenia i zachowania w niektórych sytuacjach były naprawdę nie na miejscu i irytowało mnie, że było między nimi tyle niedopowiedzeń i nie potrafili sobie wszystkiego wytłumaczyć.

Liczyłam, że będzie to książka, na której sobie popłaczę, a jednak nie było tutaj ani jednego momentu, który chwyciłby mnie za serce. Przez całą książkę przebrnęłam z neutralnym stosunkiem i żadna z opisywanych sytuacji nie poruszyła mnie. Jandy Nelson miała dobry pomysł, ale miałam wrażenie, jakby sama pogubiła się nieco w fabule, co zaowocowało zdecydowanie za długimi rozdziałami, w których czasami po prostu nic się nie działo. Nie sądziłam, że to powiem o Oddam ci słońce, ale były momenty, w których po prostu się nudziłam i miałam wielką ochotę nie czytać tej książki do końca, gdyż naprawdę ciężko było przez nią przebrnąć. Najbardziej boli mnie chyba to, że pomysł na książkę nie jest zły, ale autorka tak się zagmatwała w tym, co chciała pokazać czytelnikowi, że wyszło z tego coś bardzo chaotycznego. Akcja w niektórych momentach po prostu zamierała i gdyby nie to, że autorka pisze w naprawdę bardzo ciekawy sposób to pewnie miałabym problem ze skończeniem tej książki.

Nie przekreślam kompletnie Oddam ci słońce tylko ze względu na język autorki i na sam pomysł, który chciała przedstawić czytelnikowi. Liczyłam, że ta książka naprawdę bardzo mnie poruszy i sprawi, że będę inaczej patrzeć na świat, a jednak nie odczułam żadnych głębszych emocji z nią związanych. Dla mnie to książka młodzieżowa taka jak wszystkie inne z jednym wyjątkiem w postaci dobrego warsztatu pisarskiego autorki. Jeśli lubicie powieści młodzieżowe to sięgnijcie po Oddam ci słońce, jednak przyznam szczerze, że istnieje o wiele więcej ciekawszych książek, które mogą coś w was zmienić.

Abigail Jailette, [Adres usunięty]

Fascynująca historia o więzi między rodzeństwem, która może być zarówno błogosławieństwem, jak i największym przekleństwem. Dawno żadna książka nie zapewniła mi takiego emocjonalnego roller coastera i jestem pewna, że ta historia zostanie w moim sercu na dłużej. Myślę, że trafia szczególnie do osób, które mają rodzeństwo w podobnym wieku, ale nie tylko. Jest na tyle wielowątkowa i porusza tak uniwersalne tematy, że po lekturze popada się dość długą zadumę nad własnym życiem. Nie jest to może książka łatwa, ale na pewno warto po nią sięgnąć.

Po książkę "Oddam ci słońce" sięgnęłam z dość nietypowego powodu - sama mam brata bliźniaka i bardzo chciałam przeczytać powieść o takiej tematyce. Wiem, że relacje z rodzeństwem potrafią być naprawdę trudne, wielokrotnie się o tym przekonałam. "Oddam ci słońce" to powieść o buncie, kształtowaniu siebie i odnalezieniu prawdziwego "ja", co jest naprawdę trudnym zadaniem, gdy od lat towarzyszy ci wierna kopia. Jandy Nelson, autorka, poradziła sobie z opowiedzeniem tej historii po mistrzowsku. Książka wzrusza, zachwyca i pozostawia chęć na przeczytanie więcej. Polecam!  

Bliźniaki Noah i Jude. NoahiJude. Od zawsze stanowili jedność. Chociaż łączyły ich więzy krwi i zamiłowanie do sztuki, wkrótce zazdrość i niedopowiedzenia stworzą między nimi mur, przez który trudno będzie się przebić. Czy uda im znowu stać się jednością?

Kiedy sięgałam po „Oddam Ci słońce” to nie spodziewałam się, że ta książka aż tak mnie pochłonie. No ale zaskoczyłam się – nie dość, że mnie całkowicie oczarowała okładką, to jeszcze swoim wnętrzem. Na tyle, że czytałam ją do później nocy.

Pierwsze, co mnie oczarowało, to styl pisania autorki. Był ON po prostu piękny! Pełen metafor, środków artystycznych, a jednocześnie zrozumiały dla każdego. Artystyczny, a jednocześnie nie pompatyczny, ulotny jak myśli, a jednocześnie zapadający w pamięci na dłużej. Idealnie pasował do tej powieści o rodzeństwu młodych artystów. Ukazywał dogłębnie ich dusze, myśli, ich niepewność.

Podobało mi się także to, że świat pokazywany jest na dwa sposoby – przeszłość oczami Noaha i teraźniejszość z perspektywy Jude. Dzięki temu widać jak bardzo zmienili się bohaterowie na przestrzeni zaledwie dwóch lat. Jakby akcja była poprowadzona linearnie to ich przemiana mogłaby nie tyle umknąć czytelnikowi, a być mniej odczuwalna. Dzięki temu też w powietrzu wisi niewypowiedziane pytanie – co się z nimi stało? Co musiało się wydarzyć, że są oni innymi ludźmi?

Jedynie mam delikatne zastrzeżenie co do zakończenia. Wydawało mi się lekko za słodkie. Ale czy nie o to właśnie chodziło? Książka daje nadzieję, odrobinę słońca w życie każdego z nas. Przy innym zakończeniu mijałoby się to z przesłaniem książki. Z tego powodu ja nie mam zarzutów wobec takiej końcówki. W wystarczającym stopniu mnie ona usatysfakcjonowała.

„Oddam ci słońce” Jandy Nelson to powieść o żałobie, stracie, zmianie. O rodzeństwie, rywalizacji między nimi, destrukcyjnej relacji. Ale przede wszystkim jest to książka o wybaczaniu – wybaczaniu innym, a przede wszystkim sobie. Polecam każdemu.

Bliźniaki Noah i Jude. NoahiJude. Od zawsze stanowili jedność. Chociaż łączyły ich więzy krwi i zamiłowanie do sztuki, wkrótce zazdrość i niedopowiedzenia stworzą między nimi mur, przez który trudno będzie się przebić. Czy uda im znowu stać się jednością?

Kiedy sięgałam po „Oddam Ci słońce” to nie spodziewałam się, że ta książka aż tak mnie pochłonie. No ale zaskoczyłam się – nie dość, że mnie całkowicie oczarowała okładką, to jeszcze swoim wnętrzem. Na tyle, że czytałam ją do później nocy.

Pierwsze, co mnie oczarowało, to styl pisania autorki. Był ON po prostu piękny! Pełen metafor, środków artystycznych, a jednocześnie zrozumiały dla każdego. Artystyczny, a jednocześnie nie pompatyczny, ulotny jak myśli, a jednocześnie zapadający w pamięci na dłużej. Idealnie pasował do tej powieści o rodzeństwu młodych artystów. Ukazywał dogłębnie ich dusze, myśli, ich niepewność.

Podobało mi się także to, że świat pokazywany jest na dwa sposoby – przeszłość oczami Noaha i teraźniejszość z perspektywy Jude. Dzięki temu widać jak bardzo zmienili się bohaterowie na przestrzeni zaledwie dwóch lat. Jakby akcja była poprowadzona linearnie to ich przemiana mogłaby nie tyle umknąć czytelnikowi, a być mniej odczuwalna. Dzięki temu też w powietrzu wisi niewypowiedziane pytanie – co się z nimi stało? Co musiało się wydarzyć, że są oni innymi ludźmi?

Jedynie mam delikatne zastrzeżenie co do zakończenia. Wydawało mi się lekko za słodkie. Ale czy nie o to właśnie chodziło? Książka daje nadzieję, odrobinę słońca w życie każdego z nas. Przy innym zakończeniu mijałoby się to z przesłaniem książki. Z tego powodu ja nie mam zarzutów wobec takiej końcówki. W wystarczającym stopniu mnie ona usatysfakcjonowała.

„Oddam ci słońce” Jandy Nelson to powieść o żałobie, stracie, zmianie. O rodzeństwie, rywalizacji między nimi, destrukcyjnej relacji. Ale przede wszystkim jest to książka o wybaczaniu – wybaczaniu innym, a przede wszystkim sobie. Polecam każdemu.

"- Dasz mi ten rysunek? (...)

- Jak dasz mi słońce, gwiazdy, oceany i wszystkie drzewa, może się zastanowię - mówię, wiedząc, że się nie zgodzi. Wie, jak strasznie chciałbym mieć słońce i drzewa. Dzielimy świat między siebie, od kiedy skończyliśmy pięć lat. Idę na całość: po raz pierwszy władza nad światem jest w moim zasięgu.

- Noah, żartujesz chyba - mówi, prostując się. Wkurza mnie to, jaka jest wysoka. Jakby ją ktoś rozciągnął przez noc. - Wtedy zostałyby mi tylko kwiaty. (...)

- Okej - ciągnie. - Drzewa, gwiazdy, oceany. Dobra.

- I słońce, Jude.

- No dobra - mówi, co mnie kompletnie zdumiewa. - Dam ci słońce."

Noah to cichy, nieśmiały nastolatek, urodzony malarz. Lubi przebywać w samotności. Wszystko co widzi potrafi namalować z nadzwyczajną lekkością i wyobraźnią. Cały świat traktuje jak płótno. We wszystkim widzi obrazy. Pragnie pójść do szkoły artystycznej CSA. Jude to jego siostra bliźniaczka. Jest zupełnie inna. Buntowniczka, każdą wolną chwilę spędza z przyjaciółmi. Nadzwyczaj odważna. Jest bardzo przesądna, korzysta z biblii swojej babci. Stosuje się do niej w każdej sytuacji. Kiedyś to rodzeństwo było nierozłączne. Było jednością. Kiedyś... Czy jeszcze się połączą i będzie tak jak kiedyś?

Książka mówi o miłości, zaufaniu i o tym, jak kłamstwo może wywrócić życie do góry nogami. Jest poruszony temat homoseksualizmu oraz tolerancji. Pani Nelson świetnie przedstawiła dorastanie nastolatków i problemy z jakimi muszą żyć.

"Czasem człowiekowi wydaje się, że coś wie, wie na pewno, a potem się okazuje, że nie wie nic."

Na początku zastanawiałam się "co ludzie w niej widzą". Spotykałam się również z tematami, które mnie mniej interesują. Ale im dalej ją czytałam, tym bardziej byłam pewna, że naprawdę jest świetna. Pani Jandy tak potrafiła wykreować świat, że chwilami chciało się płakać, chwilami śmiać. Ona nie pisała tej książki, ona malowała słowami...

Jeśli chodzi o postacie, są bardzo dobrze wykreowane. Można zobaczyć postacie Noaha i Jude, jak i świat wokół rodzeństwa. Czy polubiłam głównych bohaterów? U mnie było to bardzo zawiłe. Raz pokochałam postać a zaraz jej nienawidziłam. Wydawali mi się dość dziwni, Noah wszystko widział jak obraz, a jego siostra tak przesądna, wszędzie nosiła ze sobą cebulę. Powiem szczerze, że chwilami trochę mnie to denerwowało. Dopiero na koniec miałam pewne refleksje i pokochałam bohaterów.

"Musisz dostrzec cuda, żeby zdarzały się cuda."

Okładka jest śliczna, barwna i wakacyjna. Cieszę się, że nie mamy tej zagranicznej. Jest pisana w pierwszej osobie, na przemian przez Noaha i Jude. Jest jedna różnica, Noah mówi historię sprzed dwóch i trzech lat, a Jude o teraźniejszości, czyli kiedy mieli po szesnaście lat. Oboje mówią w czasie teraźniejszym.

"Bądź sobą. Wszyscy inni są już zajęci."

Reasumując. Książka mi się bardzo podobała. Nie brak tam miłości, jak i zaskoczenia z biegu akcji. Ta książka uczy. Polecam każdemu.

"Oddam ci słońce" to powieść, o której czytałam mnóstwo pozytywnych opinii, a jednocześnie od samego początku bardzo intrygowały mnie wszelkie ukazujące się zapowiedzi promujące tę pozycję. Z tego powodu mój wybór nie powinien Was zbytnio zaskoczyć - jeśli w miarę regularnie śledzicie bloga to z pewnością wiecie, że lubię dawać szansę każdej ciekawie zapowiadającej się historii. W tym przypadku zadziałała również prześliczna i niecodzienna okładka, od której po prostu ciężko oderwać wzrok. Jeśli jesteście ciekawi jakie wrażenie zrobiła na mnie ta książka, zapraszam Was do przeczytania dalszej części recenzji, z której z pewnością się tego dowiecie.

Noah i Jude to bliźniacy, których nie sposób pomylić. On - zamknięty w sobie, rozważny artysta, który wcale nie szuka rozrywki. Ona zaś to typowa buntowniczka, kochająca życie pełne emocji i przygód. Do tej pory byli nierozłączni, rozumieli się i wspierali. Jakie wydarzenie spowodowało, że to wszystko uległo zmianie? Czy uda im się naprawić relacje, a także zrozumieć i wybaczyć dane postępowanie?

Bohaterowie wykreowani przez autorkę są bardzo barwni, pozytywni, a dodatkowo możemy się od nich wiele nauczyć. Noah jest zamknięty w sobie, ale to tylko podkreśla jego wartość, gdyż wszystkie emocje jakie odczuwa uzewnętrznia podczas malowania. Od samego początku wydaje się być zagubiony. Jude jest jego zupełnym przeciwieństwem - zbuntowana i pełna energii. Dziewczyna korzysta z życia i jest otoczona przez grono przyjaciół. Autorka stworzyła dla nas postacie, które są jak ogień i woda, ale najważniejsze jest to, że potrafiła połączyć ich charaktery we wspaniałą więź między bratem, a siostrą. Czytając "Oddam ci słońce" możemy dokładnie poznać głównych bohaterów, śledzić historię z ich perspektywy, a także odczuwać wszelkie emocje, które nimi targają. Trzeba przyznać, że oba charaktery są niesamowicie pozytywne i z łatwością możemy je polubić.

Język jakim posługuje się autorka jest prosty, lekki i pozwala na bardzo szybkie zapoznanie się z lekturą. Wszystko jest doskonale zrozumiałe, dokładnie opisane, tak abyśmy bez problemu zagłębili się w fabule i poznali każdy wątek, który przygotowała dla nas Jandy Nelson. Delikatna, pełna emocji historia ma swoje odzwierciedlenie w słowach jakich używa autorka. Dzięki wszystkim zabiegom jakie stosuje pisarka, powieść trafia do czytelnika i wciąga go w losy bohaterów. Muszę przyznać, że bardzo spodobał mi się styl pisania Jandy Nelson i z przyjemnością kiedyś jeszcze sięgnę po kolejne jej opowieści.

W tym przypadku historię śledzimy z dwóch perspektyw, ponieważ mamy okazję poznać wersję wydarzeń Noah'a jak i Jude. Rozdziały pisane na przemian nadają tej powieści charakterystyczny styl. Akcja jest podzielona w czasie, wywołuje sporo emocji i nie pozwala odłożyć książki na bok, ponieważ cały czas dążymy do poznania zakończenia. Autorka z zamysłem buduje napięcie, dawkuje uczucia i wie jak zaintrygować czytelnika. Przyznam szczerze, że zakończenie tej powieści bardzo mnie poruszyło i niewątpliwie chwyciło za serce.

Podsumowując - "Oddam ci słońce" to powieść, z której można wyciągnąć wnioski. Pokazuje jak ważna jest rodzina i ile może zrobić szkód małe kłamstwo i niedopowiedzenia. Książkę z przyjemnością polecę każdemu kto lubi zatracić się w barwnej, pełnej uczuć historii. Mam nadzieję, że po zapoznaniu się z twórczością tej autorki będziecie pełni pozytywnych wrażeń, a podczas czytania uda Wam się w pełni zrelaksować. Jeśli jeszcze nie mieliście okazji sięgnąć po "Oddam ci słońce" - myślę, że to odpowiedni moment.

„Nie jestem pewien niczego prócz świętości porywów serca i prawdy wyobraźni”





Nadal się zastanawiam jak można tak szybko pokochać bohaterów, fabułę, styl pisania autora, a na samym końcu całą książkę z jej momentami godnymi łez, ale także pełnymi uśmiechu. Nie spodziewałam się tej burzy emocji wywołanej przez perypetie Jude i Noaha. Nie wierzyłam w tą powieść, miałam już nawet zamiar jej nie recenzować, bo opis wydawał mi się mdły i niekoniecznie ciekawy. Jak dobrze być mylnym! Nigdy bym sobie nie darowała odłożeniem jej na półkę i nie przeczytania chociażby paru kartek. Jestem teraz smutna, szczęśliwa, niespokojna i rozdarta. Boję się, że drugiej takiej książki nikt już nie napisze. Rzadko która posiada dar dawania czytelnikowi takiej gamy odczuć i pretensji do świata, że to już koniec, przecież nie ma kolejnych stron... Dopowiadam teraz w głowie kolejne rozdziały, bo nie chcę się jeszcze rozstawać z moim słońcem.





„Kiedy spotykasz pokrewną duszę, to tak jakbyś wszedł do domu, w którym już kiedyś byłeś - rozpoznajesz meble, obrazy na ścianach, książki na półkach, zawartość szuflad : znalazłbyś tam drogę nawet po ciemku” - tak właśnie znalazłam drogę do tej historii