Nikt nie idzie

"Nikt nie idzie" to po prostu książka o życiu. Zwykłej codzienności każdego z nas.

Akcja książki toczy się w Warszawie, gdzie mieszka Olga. Pewnego dnia w komunikacji miejskiej zauważa pewną osobę - ni to chłopca ni to mężczyznę, mającego na sobie 2 kurtki i plecak pełen kolorowych balonów. Nazywa go "Dzikiem" i od tego czasu co rusz o nim myśli. Jednak los tak chce, że pewnego dnia ich drogi się krzyżują w tragicznych okolicznościach. Decyzja Olgi, choć nieodpowiedzialna, pozwala Klemensowi (Dzikowi) spełnić marzenie jego ojca o lataniu, a jej spotkać ponownie Igora - niedoszłego narzeczonego.

Czy opowieść o zwykłym szarym życiu może być ciekawa? Czy codzienność ma w sobie nutę niezwykłości? Przekonajcie się sami.

Książka składa się ze wspomnień bohaterów które, z czasem jak puzzle, układają się w całość. Poznajemy historię ludzi których, autor zdaje się, że wybrał z tłumu. Opisał ich życie które, z pozoru wydaje się normalne, ale zawiera w sobie składnik niezwykłości. Bohaterowie są tacy jak każdy człowiek: nieidealni, pełni wad i wątpliwości przez co bardzo prawdziwi. Jedni dążą do szczęścia, drudzy z niego rezygnują w imię miłości.

"Życie jest niesprawiedliwe, mawiali ci, którym się poszczęściło, zamykając tragedię wszystkich niepełnosprawnych w tych trzech zwyczajnych słowach, a potem wracali do swoich spraw."

Bardzo podobał mi się motyw z Klemensem, zwanym przez Olgę "Dzikiem". Jest ON osobą niepełnosprawną umysłowo mającą Autyzm. Jego ubiór, sposób zachowania zostały idealne przedstawione przez autora. Pokazał jego radość ze zwykłych codziennych przedmiotów, na które inni nawet nie zwracają uwagi. A jego plecak pełen balonów to metafora życia złożonego z kolorowych chwil szczęścia. Wypuszczanie balonów na wiatr to jakby spełnienie szczęścia, a trzymanie ich w plecaku i czekanie aż ujdzie z nich powietrze, to rezygnacja.

"Nikt nie idzie" zawiera w sobie niezwykłość codzienności która, jest w życiu każdego z nas. Są w niej wszystkie kolory życia: ból, samotność, strach, strata, miłość, radość, szczęście oraz nadzieja. Ta historia jest zwykła i prosta ale mówi o tym, że "takie rzeczy poprostu się zdarzają". A piekno kryje się w codzienności i prostocie.

"Igor zachęcał Olgę, by wrzucała te zdjęcia na Instagrama, i czasami dawała się namówić, ale zwykle czuła się później, jakby traciła w ten sposób część radości z pieczenia. Wolała pokazywać na tym targowisku próżności ładne zdjęcia niczego: ściany, niebo, poduszki, łapy Ryszarda na otwartej książce."

Jakub Małecki to jeden z moich ulubionych autorów. Nikt, tak jak on, nie potrafi zmieścić tylu emocji na tak niewielu stronach.

"Dygot", "Ślady" i "Rdza" są znakomite i niepowtarzalne, ale przeczytajcie opowiadanie "Idzie niebo" z antologii "Inne Światy" w kontekście tych emocji. Ta opowieść ma zaledwie kilka stron, ale zaręczam, że wwierci się w Wasze głowy na długo.

A jaka jest najnowsza książka "Nikt nie idzie"? Całość składa się z rozsypanych wspomnień i urywków życia głównych bohaterów powieści.

Początkowo dość chaotyczne i dające tylko mgliste pojęcie o sobie, z czasem, doskonale się zazębiają i odpowiadają na wszystkie nurtujące nas pytania. Ta książka wprost napakowana jest emocjami. Nie mogłem przestać czytać! Jakub Małecki w "Nikt nie idzie" bardzo mocno skupia się na relacjach międzyludzkich.

Na niedopowiedzeniach, na unoszeniu się honorem, na często wypowiadanych w żartach lub bezmyślnie groźbach (Igor, który mówi do brata, żeby ten nie wracał z Japonii). Autor pokazuje nam również znaczenie chwili i kruchość życia. Wyjście do pracy poprzedzone kłótnią, może okazać się rozstaniem na zawsze. Nasze decyzje z przeszłości, czy to się komuś podoba, czy nie, mają znaczenie... Takie rzeczy przypomnicie sobie po przeczytaniu "Nikt nie idzie". Wspaniale, nostalgicznie i z precyzją pokazał Jakub Małecki powrót do dzieciństwa Olgi i historię z tym związaną. Bohaterowie są jacyś, każdy z nich ma swoje wspomnienia, marzenia i sny. "Nikt nie idzie" to murowany hit, ale w tym dobrym tego słowa znaczeniu. Nie będzie to "przebój jednego sezonu", ale książka, do której będzie się wielokrotnie wracało i która spokojnie przetrwa próbę czasu.

Panu @jakmalecki gratuluję wspaniałej książki.

Po "Nikt nie idzie" sięgnęłam z polecenia jednej z blogerek książkowych. Nie znam innych książek Jakuba Małeckiego, więc to było moje pierwsze spotkanie z jego twórczością... i, jak się okazuje, z pewnością nie ostatnie.

Historia zachwyca swoją poetyckością w tak wyjątkowy sposób, że momentami ciężko było mi ją odłożyć, nawet wiedząc, że czeka na mnie praca (szefie, jeśli to czytasz, już wiesz, dlaczego w grudniu odpisywałam na maile po nocach).

Na kolejne spotkanie planuję lekturę "Rdzy" - książki, którą wielu uważa za najlepszą powieść tego autora. Na razie jestem zachwycona "Nikt nie idzie", więc jeśli "Rdza" ma ją przebić, to biorę w ciemno.

♡♡♡

"Im jestem starszy, tym więcej rzeczy mnie stresuje".

♡♡♡

"Czuł, że to chyba już za późno, że sobie nie poradzi. Że nie zdoła przeprosić jej za te wszystkie momenty, kiedy stchórzył...".

♡♡♡

"Wracała do domu i powtarzała w myślach słowa sprzed trzech wieków: tą drogą nikt nie idzie."

Jakub Małecki jest dla mnie nowym autorem, wcześniej nie miałam styczności z jego twórczością i teraz zdaję sobie sprawę z mojego błędu. Najnowsza powieść mimo że jest delikatna, subtelna niesie w sobie ogromny ładunek emocjonalny. Z pozoru prosta, zaledwie 200-stronicowa, historia zawiera w sobie niuanse, których nie powstydziły by się lektury omawiane w szkole. Ktoś mógłby powiedzieć, że to zwykła historia, która mogła by się przydarzyć każdemu. Trochę smutna, ale takie rzeczy porostu się zdarzają. I pod tą zwykłością kryje się prawdziwe piękno.

"Zazwyczaj oglądał swoje życie właśnie tak, zza jakiejś firanki"

Bardzo inteligentna, zapadająca w pamięć, dotykająca ważnych rzeczy, przemyślana, złożona. Tych przymiotników można mnożyć do woli. Myślę, że warto się nią zainteresować, zobaczyć, że w Polsce też mamy wartościową literaturę, taką nie oczywistą, a przejmującą i chwytającą za serce.

Za egzemplarz dziękuję portalowi [Adres usunięty]

znam-czytam-[Adres usunięty]

"Tą drogą

nikt nie idzie

tego dzisiejszego wieczoru."

Nikt nie idzie? Idą wszyscy - do księgarni po nową książkę pana Małeckiego! A jest po co iść - "Nikt nie idzie" to świetna, choć trochę smutna historia. Smutna, ale nie przygnębiająca. Bo ona daje nadzieję: na lepsze jutro; na to, że kiedyś wszystko się ułoży. Może nie idealnie - w końcu rzadko tak w życiu bywa. Ale jakoś. Może dlatego ta historia jest taka piękna? Bo jest... prawdziwa?

"Przycupnięci na krawędziach swoich dawnych planów na życie, odmieniają "ja" przez wszystkie przypadki."

Pan Małecki zgrabnie lawiruje między pięknem i brzydotą, dobrem i złem, beznadzieją i nadzieją. Umiejętnie splata ze sobą losy Olgi, Igora i tego... innego. Człowieka - ni to mężczyzny, ni to dziecka - z plecakiem wypełnionym kolorowymi balonami.

"Przyjechał tu taki kawał, żeby co właściwie? Żeby po raz kolejny nic nie zrobić? Żeby kolejnej osobie pozwolić od siebie uciec?"

Tej książki nie da się streścić w kilku słowach. O tej książce nie można opowiadać w tradycyjnym znaczeniu tego słowa. Bo jest... inna. Bo ją trzeba po prostu poczuć. Poskładać w całość rozsypane fragmenty zdarzeń, ułożyć niekompletne puzzle... i porównać je z puzzlami własnego życia. Bo życie nie jest doskonałe. Gdzieś zawsze kryją się plamy, zadrapania; gdzieś zawsze pruje się materiał ludzkich losów. Od nas jednak zależy, co postanowimy z tymi niedoskonałościami zrobić. Będziemy udawać, że ich nie ma? Płakać z ich powodu? A może weźmiemy je w swoje ręce... i spróbujemy z nich stworzyć coś pięknego? Coś... dającego szczęście?

"A więc co? Zrobił jej coś? Skrzywdził ją jakoś? Czy można kogoś tak bardzo skrzywdzić, nawet o tym nie wiedząc? Podejrzewał, że tak."

Powieść "Nikt nie idzie" opowiada o ludziach. O życiu. O niedoskonałościach. I mimo, że nie kryje w sobie zawrotnej, pędzącej na złamanie karku akcji, to i tak zachwyca i przyciąga. Urzeka prostotą, a jednocześnie nie jest banalna - zupełnie jak ilustracje, którymi jest ozdobiona. I tak naprawdę... nigdy się nie kończy. Ktoś mógłby uznać, że ten zabieg to wyraz złośliwości... ale dla mnie to tylko kolejny dowód na niezwykłość tej pozycji. Bo tym razem niedokończone wątki nie irytują. Powiem nawet więcej: otwarta kompozycja tylko pogłębia moje wrażenie, że tematem przewodnim "Nikt nie idzie" jest właśnie... życie - zaś losy bohaterów to tylko jego składniki.

"Takie rzeczy po prostu się zdarzają."

Podsumowanie: Po raz kolejny przekonałam się, że książki pana Małeckiego są naprawdę godne uwagi. A szczególnie "Nikt nie idzie" - powieść chwytająca za serce, powieść prosta i trudna, niezwykła i zwyczajna jednocześnie. Opowiadająca o życiu i ludziach. Po prostu... piękna.

Wydawnictwo SQN

Moja ocena: 8/10

Aleksandra

Olga i Igor to dwójka osób, których drogi krzyżują się na ruchliwych ulicach stolicy. Szukają harmonii, miłości, akceptacji, ale przez błędne decyzje podjęte w przeszłości skazują się na samotność. Zamknięci na świat wokół, żyją z dnia na dzień.

J. Małecki opisuje życie zwykłych ludzi i jak ich historie potrafią chwycić czytelnika za duszę. „Nikt nie idzie” to książka o miłości, tragedii, samotności, o błędnych wyborach wpływających na całe życie i o chwilach, które potrafią zmienić ludzkie życie. Podobało mi się to, że autor aktywizuje czytelnika poprzez przedstawienie fragmentów wspomnień, które dopiero po pewnym czasie zaczynają tworzyć całość. Czytając książkę, czujemy się, jakbyśmy składali klocki, każda kolejna strona odkrywa przed nami następny element. Autor nie ocenia swoich bohaterów, nie krytykuje, ani nie pochwala podjętych przez nich decyzji. Jest tylko i wyłącznie narratorem opowiadającym o cudzym losie, maksymalnie skupionym na bohaterze, których tak fantastycznie skonstruował.

„Od pewnego czasu w jej życiu nie działo się jednak prawie nic i miała nadzieję, że tak już pozostanie. Spośród wszystkich złych sposobów na spędzenie życia „prawie nic” wydawało jej się sposobem najlepszym”

Pomimo tego, że akcja książki toczy się spokojnym, jednostajnym rytmem, nie sposób się od niej oderwać. Tragedie życiowe przedstawione w książce, takie jak nieszczęśliwa miłość, nieuleczalna choroba dziecka, śmierć w tragicznych okolicznościach, zaginięcie bliskiej osoby, skłaniają czytelnika do refleksji. Muszę wspomnieć, że nie do końca spodobała się konstrukcja zakończenia, ale to jedyny minus jak dostrzegłam.

"Nikt nie idzie" czaruję swoją autentycznością i literackim warsztatem. Powieść ta jest napisana z ujmującą subtelnością i wrażliwością. Nie mogłabym tu nie wspomnieć o samej okładce książki, która prezentuje się wspaniale i niewątpliwie przyciąga wzrok. Na pewno sięgnę po inne książki Jakuba Małeckiego.

"Tą drogą

nikt nie idzie

tego dzisiejszego wieczoru."

[Adres usunięty]

Jakub Małecki to jeden z najbardziej znanych polskich pisarzy ostatnich lat. Jego książki podbijają serca czytelników. Spod jego pióra wyszły takie książki jak „Rdza”, „Dygot” czy „Dżozef”

„Nikt nie idzie” to najnowsza powieść, która swoją premierę miała w 31.10.2018. Więc jest to dość świeża pozycja.

Ja miałam szanse przeczytać ją przed premierowo, ale o tym później.

Marzena od dziecka „zbierała” fontanny. Zaczęło się to w dzieciństwie, kiedy rodzice powiedzieli, żeby się uśmiechnęła i zrobili jej zdjęcie. Tak to się zaczęło. Nie wiedzie ona jednak jakiegoś niesamowitego życia. Jest sprzedawczynią w sklepie meblowym. Jednak pewnego dnia wszytko się zmienia, kiedy stały bywalec sklepu w końcu się przełamuje i zaprasza ją na randkę ...

Olga jest bardzo zagubiona w swoim życiu. Nie do końca jest pewna czego chce. Wie jednak, że w życiu popełniła mnóstwo błędów. Podjęła też decyzje których nie da się odkręcić. Pewnego dnia jadąc tramwajem zauważa jednego mężczyznę z matką. Nie wie dlaczego, ale jest ON dla niej bardzo intrygujący. Postanawia go nazwać Dziki...

Życie Igora od dziecka nie było usłane różami. Niewyjaśnione zaginięcie brata nie pomaga mu w dalszym szczęśliwym życiu. Jednak kiedy zaczyna grabić liście u znajomych swojej mamy coś się zmienia. Poznaje kogoś, kto niepozornie zmienia jego życie ...

Mogłoby się wydawać dziwne, że książka ta ma trzech głównych bohaterów, ale spokojnie, nie pogubicie się w fabule. Jest to najbardziej realistyczna książka, jaką czytałam. No dobrze, ale dlaczego ? Ponieważ sytuację tam opisane, jak i losy bohaterów są tak realistyczne, że bez problemu takie sytuacje mogłyby się zdążyć.

I teraz jest pytanie: Czy to dobrze, czy źle ?!

Jak już wspomniałam książka ma trzech głównych bohaterów. Z pozoru nic ich nie łączy, ale po dalszym zagłębieniu się w historię, okazuje się w niespodziewany sposób jednak ich losy się ze sobą związane. Autor w niesamowity sposób przenosi czytelnika w czas przeszły i teraźniejszy, co powoduje, że jeszcze lepiej możemy ich poznać oraz dowiedzieć się czym się kierowali podejmując daną decyzje, która miała wpływ na ich życie, nie tylko ich. Książka przedstawia bardzo codzienne życie i codzienne problemy. Jedno trzeba przyznać, jest to niesamowicie wciągająca i świetnie napisana książka. Nie raz zaskakuje i monetami powoduje dygresje u czytającego, ale najbardziej przeraża wręcz tą swoją realnością. Nie jest to może najlepsza książka z pod pióra Małeckiego, ale na pewno zostanie w waszych głowach na długo. Napisana jest prostym codziennym jerzykiem.

Ja oceniam ja na 7/10 (oczywiście w mojej skali) i zachęcam was serdecznie do zapoznania się z twórczością tego polskiego autora. Nie zawiedziecie się, ponieważ nasi pisarze, piszą naprawdę na światowym poziomie !!

A jeżeli chcielibyśmy się jeszcze więcej dowiedzieć na temat tej książki to powstał film reklamowy do którego linka daje wam tutaj https://[Adres usunięty]

Szczerze pisząc recenzja tej książki sprawiła mi sporo problemów. Głowiłam się nad nią dobry tydzień i w dalszym ciągu nie bardzo wiedziałam co napisać. Jakub Małecki przygotował dla nas słodko- gorzką i bardzo subtelną powieść, w której odnajdziemy dużo szarości, codzienności, zwykłego życia niby zwyczajnych ludzi. Jest to powieść o wszystkim i o niczym, prosta i trudna zarazem, zwyczajna i niezwyczajna. Mówi o życiu i wyborach oraz tym, że jedna chwila może wszystko zmienić. Opowiada o ludziach zagubionych w rzeczywistości, niepewnych w relacjach, samotnych, porzuconych. Zwyczajność wręcz wylewa się z jej stron. Autor niczego nie upiększał, posłużył się inną – powiedziałabym wręcz surową – narracją. Dodatkowo zamiast gotowej historii, dostajemy jej okruchy, puzzle, z których stopniowo tworzymy cały obraz i jednocześnie zastanawiamy się jaki będzie jego ostateczny kształt. Nikt nie idzie jest powieścią oszczędną, wręcz minimalistyczną, spokojną nawet w jej tragicznych momentach, skupioną na detalach i niuansach, niewypowiedzianych słowach i gestach. Czytając ją odniosłam wrażenie, że to właśnie one są w niej najważniejsze. Mi osobiście lektura tej książki przyniosła więcej pytań niż odpowiedzi. Jeśli miałabym w jednym zdaniu odpowiedzieć na pytanie: o czym jest ta powieść? Powiedziałabym, że o tym z czym nie potrafimy sobie w życiu radzić... Recenzja przygotowana dla portalu [Adres usunięty]

Uwielbiam prosty, ale emocjonalnie sugestywny język Jakuba Małeckiego.Sięgając po “Nikt nie idzie” miałam nadzieję po raz kolejny zanurzyć się w narracji, świecie i bohaterach autora. I po części tak się stało.

Olga spotyka na swojej drodze Klemensa, który nie mówi i ma torbę pełną balonów. I w zasadzie nic więcej nie mogę powiedzieć bez spoilerowania.

“Nikt nie idzie” w przeciwności do poprzednich książek Jakuba Małeckiego, które czytałam, przenosi akcję z prowincji do miasta. I to nie byle jakiego miasta, ale do samej Warszawy. Z miejsca, gdzie samotność bywa najczęściej fizyczna, do miejsca, gdzie samotność w dużej mierze ma charakter psychologiczny.

Czy ta zmiana wyszła autorowi na dobre? Nie do końca. Historia w “Nikt nie idzie” nie porwała mnie w takim stopniu, jak poprzednie książki. Mam wrażenie, że autor wrzucił w zbyt małą objętość zbyt wiele historii i postaci, przez co żadna z nich w pełni nie wybrzmiała.

Fabuła tej powieści jest trochę poszatkowana. Historię poznajemy z różnych perspektyw i z różnych punktów w czasie. Jednak mimo tak szerokiego spojrzenia, nie ma tu tej głębi, którą tak polubiłam w “Dygocie” i “Rdzy”.

Jeśli ktoś nie czytał jeszcze żadnej książki Jakuba Małeckiego, to mogę polecić “Nikt nie idzie”. Nie jest to zła książka. Po prostu nie jest tak dobra, jak przyzwyczaił mnie Jakub Małecki.

---

Książkę przeczytałam dzięki portalowi [Adres usunięty]

O Jakubie Małeckim słyszałam naprawdę wiele dobrego. Praktycznie każdy napotkany mól książkowy (i nie tylko) zachwalał mi jego książki. Nawet mój młodszy brat oszalał na punkcie jego twórczości. Mnie jednak mimo to ciągle nie kusiło do sięgnięcia po książki Małeckiego i gdyby nie spotkanie autorskie, na którym znalazłam się całkiem przypadkowo to chyba nigdy by się to nie zmieniło. Wbrew pozorom nie poznałam tam twórczości Małeckiego, lecz jego samego. Człowieka, który swoim poczuciem humoru oraz fantastycznym i pełnym szacunku podejściem do fanów oczarował mnie w tak dużym stopniu, że wyszłam z tego spotkania z jego książką w ręce. Tak też zaczęła się moja przygoda z twórczością Jakuba Małeckiego.

„Trochę zaczęli się kolegować. Oczywiście nikomu by się nie przyznał, bo kolegowanie się z dziewczyną było bardziej obciachowe, niż na przykład zakładanie kalesonów, ale skoro już grabił u niej liście, to mógł przecież z nią też porozmawiać. Albo poganiać kota. Albo pograć w badmintona. Albo pojechać z nią do fabryki fortepianów, gdzie pracował jej tata i gdzie ona miała swój tajny skład z zabawkami.”

Przyznam szczerze, że po tych wszystkich pozytywnych opiniach spodziewałam się naprawdę powalającej lektury, tymczasem zupełnie nie wiem co mam myśleć o „Nikt nie idzie”. Ponieważ książka ta wywołała we mnie sprzeczne emocje. Z jednej strony otrzymałam lekką, a przy tym niezwykle głęboką historię, zmuszającą czytelnika do wyciągania własnych wniosków i przeżywania życia bohaterów razem z nimi. Natomiast z drugiej strony wprowadzenie aż czterech głównych postaci oraz danie każdemu z nich głosu sprawiło, że w książce tej zapanował tak wielki chaos, że po jej skończeniu w głowie pozostał tylko jeden wielki mętlik. Na dodatek historia Marzeny, Olgi, Igora i Klemensa urwała się tak nagle, że nie mogłam pozbyć się wrażenia, iż gdzieś przegapiłam zakończenie. Jakby co najmniej z mojego egzemplarza wyrwano te kilka ostatnich stron z zakończeniem lub zwyczajnym „podsumowaniem” całości. Takie otwarte zakończenia czasem faktycznie mają swoje plusy, ponieważ umożliwiają czytelnikowi podsumowanie historii tak jak sobie to wyobraża, jednak tutaj zdecydowanie zabrakło mi tego zakończenia.

Wstyd przyznać, ale najbardziej w tej książce urzekła mnie szata graficzna. Minimalistyczna okłada, przedstawiająca klawisze piania moim zdaniem wyraża więcej emocji niż nie jedna kilkusetstronowa powieść. A piękne i subtelne rysunki znajdujące się na początku i końcu każdego rozdziały tylko utwierdziły mnie w tym przekonaniu.

Sięgając po „Nikt nie idzie” nie spodziewałam się, że otrzymam tak zwyczajną i ludzką historię, w której wszystko będzie takie autentyczne. Tutaj brak sztucznych ideałów, są tylko normalni ludzie, którzy popełniają błędy jak każdy z nas. Mimo tego sama książka nie powaliła mnie na kolana, lecz w pewnym stopniu zachęciła do głębszego poznania twórczości Małeckiego. Wszystko, dlatego że „Nikt nie idzie” uświadomiło mi, iż nie spotkałam do tej pory żadnego autora czy autorki piszącego tak kompletnie inaczej od wszystkich. A to jest naprawdę godne pochwały.

Aleksandra

Wszystkie cytaty pochodzą z książki „Nikt nie idzie” autorstwa Jakub Małecki.

Więcej na : [Adres usunięty] oraz [Adres usunięty]

"Wiersze fascynowały go, ale robiły mu krzywdę. Zabierały spokój, męczyły. Czasami przychodziło mu do głowy, że wolałby nigdy nie zainteresować się haiku, nie wiedzieć tego wszystkiego, nie znać tych myśli i słów."

Przyszedł czas i na mnie aby zapoznać się z twórczością Jakuba Małeckiego do, którego zabierałam się dłuugi czas. Po milionach opinii przeczytanych na blogach, byłam nastawiona na naprawdę dobrą lekturę. Chcą czy nie, nie potrafię ich podważyć.

W książce znajdujemy wiele wspaniałych fragmentów, które podbijają serce i dają sporo do myślenia. Tak na prawdę książka jest o wszystkim i o niczym, o codziennych i niecodziennych problemach, konsekwencjach z podejmowanych decyzji, radości lub smutku z poszczególnych sytuacji czy przynoszące przez kolejne dni niespodzianki. Olga na co dzień jest zwykłą kobietą, która poznaje nietypowego chłopca, ubranego w czapkę z zielonym pomponem i trzymającego pakiet napompowanych balonów w plecaku. Marzena za to jest jego matką, która nie posiada kolorowego życia, lecz kocha syna zamkniętego w swoim świecie, który ma marzenie nauczyć się latać. Jedna tragedia zmienia życie całej trójki, teraz tylko możemy się domyślać, czy na lepsze czy gorsze.

"Nikt nie idzie" jest książką przepełnioną bolesną codziennością, która potrafi człowieka wzruszyć jak i załamać. Z pozoru zwyczajne sytuacje, wzbudzają wiele emocji, które dają do myślenia. Książkę jak najbardziej można określić mianem "innej", wyjątkowej. Możliwe, że jest to sprawa narracji, surowszej, nie pisanej lekkim piórem. Widać, że autor wkłada w książkę wiele swoich przemyśleń i przede wszystkim serca. Krótkie rozdziały, pojedyncze grafiki, także nadają pozytywny nastrój. Wszystko jest przeplatane urywkami z przeszłości, które osobiście bardzo mi się spodobały i może trochę mnie boli, że było ich tak mało. Sam fakt posiadania tej książki na regale i zerkanie co pewien czas na wspaniałą okładkę, cieszy oko.

Reasumując, książkę jak najbardziej polecam przeczytać, ponieważ zostaje w pamięci i potrafi nam niektóre rzeczy uświadomić.

"Marzyła o zestawie siedmiu książek Sapkowskiego, a dostawała ciężki naszyjnik, który był piękny, zachwycający, ale miał jedną podstawową wadę: nie był zestawem siedmiu książek Sapkowskiego."

[Adres usunięty]

Od kiedy Olga Lipska zobaczyła w tramwaju osobliwego chłopca – mężczyznę w czapce z zielonym pomponem, kolorowymi balonami w plecaku i zamkniętego we własnym świecie, od wtedy ten nieustannie powracał do niej w myślach i snach. Kiedy po pół roku ich drogi znowu przecinają się, chłopiec- mężczyzna przeżywa tragedię, a Olga postanawia mu pomóc.

„Od pewnego czasu w jej życiu nie działo się jednak prawie nic i miała nadzieję, że tak już pozostanie. Spośród wszystkich złych sposobów na spędzenie życia „prawie nic” wydawało jej się sposobem najlepszym”. (s.43)

Książka – cudo. Po prostu. To nieprawdopodobne, w jaki sposób Jakub Małecki opisuje życie zwykłych ludzi i jak ich historie potrafią chwycić czytelnika za duszę. „Nikt nie idzie” to książka o miłości, tragedii, samotności, o błędnych wyborach wpływających na całe życie i o chwilach, które potrafią zmienić ludzkie życie. Podobało mi się to, że autor aktywizuje czytelnika poprzez przedstawienie fragmentów wspomnień, które dopiero po pewnym czasie zaczynają tworzyć całość. Ta książka jest utkana z emocji, tak żywych i wyczuwalnych, że ciężko mi było się z nią rozstać, dlatego jedyne czego żałuje to to, że jest taka krótka…

„Nikt nie idzie” to najbardziej wyczekiwana przeze mnie książka 2018 roku i oczywiście nie zawiodłam się, na pewno jeszcze do niej wrócę. Innym polecam, na pewno szybko o niej nie zapomnicie.

Za możliwość przeczytania dziękuję portalowi [Adres usunięty]

Są książki piękne ale są też takie po których przeczytaniu ma się mieszane uczucia, ciężko wyrazić jakie ale wie się że książka była genialna. Książka "Nikt nie idzie" jest zdecydowanie genialna, ale dlaczego? Tego sama nie umiem wytłumaczyć.

Marzena Mazur, kobieta która uwielbiała podróże, zawsze szukała miejsc w których są fontanny tak żeby robić sobie kolejne zdjęcia do jej albumu, niestety jej życie zmieniło się po urodzeniu synka, niby zwykły chłopiec jednak coś było z nim nie tak. "Zbierała fontanny od zawsze. Zaczęła być może za namową rodziców: ustawili ją przed jednym z kamiennych kielichów wypełnionych wodą, uśmiechnij się, Marzenka, pstryk - i tak już jej zostało" Kiedy po śmierci męża Antoniego który był pilotem samolotu wszystko zostaje na jej głowie zaczyna podupadać na zdrowiu, ciało daje jej pewne sygnały a ona zamiast udać się do lekarza, skupia się na synu. Wydawałoby się że to ona jest główną postacią książki ale wtedy pojawia się Olga trochę cukiernik a trochę pracownica korpo z bardzo zawiłą relacją z Igorem który jest maklerem, ich dzieciństwo było beztroskie aż do chwili gdy dorosłość ich przerosła i ich życia bardzo się pokomplikowały. Pewnego dnia losy kilku głównych bohaterów postanowiły się połączyć, kiedy to Olga widzi Marzenę która umiera na przystanku autobusowym i postanawia zabrać do siebie jej syna Klemensa który z powodu swojego upośledzenia jest dorosłym dzieckiem. "Wyciągnęła do niego rękę. - Chodź ze mną" Szczupła, bezbronna dziewczyna z dużym, silnym, mało kontaktowym mężczyzną w jednym mieszkaniu, czy to był dobry pomysł?

Ta historia posiada wiele niedomówień, wiele wątków zostaje nie rozwikłanych, także czytelnik może czuć pewien niedosyt ale z drugiej strony czuje się że tak powinno być. Losy bohaterów ciągle się przeplatają, tak jak i ich dzieciństwo z teraźniejszością tak żeby można lepiej poznać te postacie i wiedzieć dlaczego teraz popełniają błędy, ich przeszłość jest tutaj bardzo ważna.

"Nikt nie idzie" to piękna historia z bardzo nieprzewidywalnym zakończeniem, lektura dla każdego lubiącego przeczytać coś wyjątkowego.

Fantastyczna! Jakub Małecki jest jednym z tych autorów, który pisze książki bardzo różne, ale każda z nich jest wciągająca i porusza w inny sposób. Nikt nie idzie jest powieścią obfitującą w intrygujące postaci, tajemnice, smutki, małe radości i budującą napięcie oraz skłaniającą do refleksji fabułę. Idealna na pochmurne jesienne wieczory, polecam!

Najnowsza powieść Jakuba Małeckiego pt. "Nikt nie idzie" - pierwotny tytuł "Nauka latania", który moim skromnym zdaniem dużo lepiej oddałby jej niepowtarzalny klima - to propozycja pełna symboli, samotności, niepewności, drżąca fortepianowym pianissimo, ale i uderzająca mocnym forte.

Z jednej strony książka ta przygniata siłą przekazu, bo mamy tutaj bohaterów po traumie i różnorodnymi obciążeniami, których losy śledzimy w skupieniu i empatycznym zrozumieniu. Natomiast z drugiej strony tytuł ten cechuje lekkość formy i skondensowanej w niedługich rozdziałach fabuły, podobnych balonom uciekającym z klemensowego plecaka (kto przeczyta książkę, będzie wiedział, w czym rzecz) czy uczuciu wolności, towarzyszącemu pilotom wykonującym lotnicze akrobacje.

[Adres usunięty]

Życie bywa piękne, ciężkie, zaskakujące, magiczne i straszne. Czasami daje odetchnąć, innym razem zrzucam ciężary pozornie nie do udźwignięcia. Jednak zawsze jest nieprzewidywalne i... bardzo, bardzo ulotne.

„Nikt nie idzie” to najnowsza książka Jakuba Małeckiego. Pomimo tego, że o autorze słyszałam już od jakiegoś czasu, było to moje pierwsze spotkanie z jego twórczością. Nie czytałam nic na jego temat, nie nastawiałam się w żaden sposób. I jak wyszła ta konfrontacja? Z pewnością... zaskakująco.

nikt2

Powieść po kolei wprowadza nas w życie poszczególnych bohaterów. Najpierw poznajemy Marysię, typową „dziewczynę z sąsiedztwa”, inną niż wszystkie, a jednocześnie bardzo podobna. Dziewczyna poznaje pilota i jakoś wszystko toczy się dalej. Nie jest to sztampowa miłość jak z bajki, to uczucie bardzo prawdziwe i piękne na swój życiowy sposób. Kolejną bohaterką jest Olga, poobijana przez życie, trochę zagubiona w codzienności. Tak samo, jak Igor, którego los w pewien sposób zdeterminowany został przez zaginięcie brata. I na końcu Klemens, ni to chłopiec, ni mężczyzna. Co ich połączy? Co podzieli? Dokąd poprowadzą ich kręte ścieżki życia?

Nie często sięgam po książki w tym stylu i też nie często mam taki mętlik w głowie, gdy piszę recenzję. Chciałabym wspomnieć o wszystkim i jednocześnie zaakcentować to najważniejsze, czyli uczucia, które wywołała we mnie powieść. Bo już na początku muszę was ostrzec. Nie będzie łatwo. „Nikt nie idzie” przenosi czytelnika w fikcyjny, a jednocześnie boleśnie prawdziwy świat. Jej lektura pozostaje w pamięci, a uczucia, które jej towarzyszą, na trwałe odcisną piętno na czytelniku. Zamykając książkę wciąż tkwiłam w opisanym świecie. Coś ściskało mi serce i nie dawało zapomnieć o wcześniejszych wzruszeniach. „Nikt nie idzie” wywołuje bowiem całą paletę emocji, rozbawia, zasmuca i zmusza do refleksji.

Ciąg dalszy na: [Adres usunięty]

Jeśli ktoś śledził moje wcześniejsze wpisy, to wie, że twórczość Jakuba Małeckiego szczerze przypadła mi do gustu. Śmiało mogę wymienić go jako ulubionego polskiego pisarza. "Nikt nie idzie" to najnowsza propozycja młodego pisarza.

Marzena zbiera fontanny. Miasto, fontanna, zdjęcie. Najpierw z rodzicami, potem sama, potem z Antkiem. Ich dziecko jest takie jak wszystkie inne. Chyba. Jednak nie, jest inne. Kiedy Marzena zostaje z Klemensem sama, musi sama stawić czoła całemu światu. Tylko co będzie jak jej zabraknie na tym świecie? I to kłucie w okolicach serca, jakby dotyk Antka...

Igor kocha japońską sztukę. Drzeworyty, malarstwo, wiersze śmierci, haiku. Do tego giełda i niezwykła passa. Ta Japonia nie znalazła się w jego życiu przypadkowo, wypełnia pustkę. Trzeba uważać czego się sobie życzy, bo może się spełnić.

„Tak to już po prostu jest, jak wiele lat wcześniej powiedział jego rodzicom listonosz - takie rzeczy po prostu się zdarzają.”

Olga czerpie z życia garściami. Podróże po świecie, odpowiedzialna praca, szkolenia, konferencje, szpilki i wielka korporacja. Zabieg.

Tych dwoje, każde ze swoim bagażem, z tajemnicami, które ciągną ich w dół marzy o szczęściu, ale żadne z nich nie potrafi rozmawiać, nie potrafi zdobyć się na szczerość.

Kiedy Olga z okna autobusu zauważa Klemensa, chłopca-mężczyznę nie potrafi wyrzucić go ze swojej głowy. Jeśli wierzyć w przeznaczenie ich drogi nie mogą się nie przeciąć.

Ta książka według mnie jest o relacjach z najbliższymi, o relacjach najtrudniejszych. Wyolbrzymiamy, topimy się we własnych lękach pompując je do granic możliwości, a świat nie kończy się, ciągle istnieje.

"Zły i obrażony

Wróciłem.

A wierzba stoi w ogrodzie."

Ryota (1707-1787)

U Małeckiego lubię jak pokazuje nam spojrzenie różnych ludzi, bardziej lub mniej ze sobą związanych, na tą samą sytuację, na te same wydarzenia. Czasem patrzymy oczami matki, czasem młodej kobiety, bywa, że patrzymy oczami rodziców, którzy nie wiedzą nic o swoim dziecku. Ten przekrój ludzkich spojrzeń pozwala nam lepiej zrozumieć opowieść, pozwala wejść w nią z różnych stron i dotrzeć do środka, do sedna sprawy.

Warto czytać polskich pisarzy, a Małeckiego w szczególności.

"Nikt nie idzie" przeczytałam przedpremierowo dzięki portalowi [Adres usunięty].

Olga zobaczyła go pierwszy raz tylko przelotnie: niby mężczyzna, niby dziecko. Niepełnosprawny człowiek. Pół roku później spotkała Klemensa ponownie. Podeszła do niego, gdy uciekał z miejsca tragedii. Zabrała go do siebie. Czemu? Sama nie potrafiła odpowiedzieć sobie na to pytanie.

Niby o niczym konkretnym – a jednak tak prawdziwa, tak delikatna i tak emocjonalna. „Nikt nie idzie” Jakuba Małeckiego niewątpliwie wpisuje się w literaturę obyczajową, ale jednocześnie zawiera w sobie sporo typowej dla twórczości tego autora magii.

Przede wszystkim nie jest to książka z typową linią fabularną. W tej opowieści nie idziemy od jednego do drugiego punktu, a lawirujemy między ogromem wspomnień bohaterów, stopniowo składając sobie ich historie w jedną, połączoną ze sobą całość. Jednocześnie Małecki wielu rzeczy nie mówi czytelnikowi wprost, zostawiając miejsca na domysły i działanie jego własnej wyobraźni. Przez to „Nikt nie idzie” jest z jednej strony książką niezwykle lekką, którą czyta się dosłownie jednym tchem, a z drugiej poruszającą bardzo życiowe tematy i zmuszając do zastanowienia się, o co w tym wszystkim tak naprawdę chodzi.

„Nikt nie idzie” opowiada przede wszystkim o dwójce pozornie niepowiązanych ze sobą osób. Olga, dorosła kobieta, której ojciec był pianistą oraz Klemens, syn pilota, niepełnosprawny odkąd przyszedł na świat. Ich losy przeplatają się w sposób dość specyficzny, a przez to nieoczekiwany. Najnowsza powieść Małeckiego właściwie analizuje ich charaktery oraz historie, to, co ich ukształtowało. W związku z tym dość dobrze poznajemy także najbliższe dla nich osoby, wnikając w ich życie, problemy i pasje.

To powieść niezwykle polska. Opowiadająca o naszej rzeczywistości, choć w sposób niekoniecznie oczywisty. Małecki pisze też w końcu trochę o muzyce instrumentalnej, czy japońskiej poezji. „Nikt nie idzie” w żadnym razie nie porusza też tematów związanych z polityką (i chwała mu za to), skupiając się na przedstawieniu historii, która w gruncie rzeczy mogłaby przytrafić się wielu z nas.

Należy dodać, że „Nikt nie idzie” zdecydowanie nie jest książką akcji. Choć dzieje się tu wiele są to raczej rzeczy przyziemne, dotyczące ludzkich tragedii i pragnień, a nie wielkich pościgów i „wybuchów”. To sprawia, że powieść jest bardzo kameralna i na swój własny sposób – absolutnie urocza.

Dobrze wiem, że twórczość Małeckiego – jak właściwie czyjakolwiek twórczość – nie jest dla każdego. Osoby szukające akcji, konkretnej tajemnicy, zagadki, czarów i tym podobnych raczej nie znajdą w niej nic dla siebie. Jednocześnie wierzę, że choć nie jest to powieść w żaden sposób odkrywcza to przez magię pióra naszego polskiego autora wielu czytelników odnajdzie w niej coś dla siebie. Być może będzie to spokój płynący z czytania tych delikatnych urywek wspomnień, może będzie to zachwyt nad stylem Małeckiego, czy utożsamianie się z którymś z bohaterów – trudno stwierdzić. Ale na pewno osoba szukająca realistycznej powieści podanej w niekoniecznie typowy sposób będzie w stanie czerpać wiele radości z „Nikt nie idzie”.