Niewybaczalne

Thriller "Niewybaczalne" to wyzwanie. Sądzę, że to nie jest książka, która leży w czyjejkolwiek strefie komfortu.

Izabela Janiszewska funduje swoim czytelnikom doznania niezwykle silne i trudne – szczególnie dla rodziców. W Jej książce każda strona wręcz ocieka emocjami, co nie dziwi biorąc pod uwagę temat, jaki Autorka wzięła na warsztat. Oddała jednak cierpienie rodziców i uczucia związane ze śledztwem Zuzanny po mistrzowsku. Nie narzuca ich odbiorcy na siłę, ale pozwala mu samodzielnie wniknąć w świat bohaterów. Prowokuje do oddania się tej książce w całości, czytania jej w pełnym skupieniu. Jakby jednocześnie chciało się i nie chciało współodczuwać z bohaterami.

Akcja tocząca się w dwóch przestrzeniach czasowych pozwala na spojrzenie na wydarzenia z różnych perspektyw. Autorka pokazuje, że pomimo lat jedno się nie zmienia – ogrom cierpienia po utracie dziecka.

Osadzenie akcji w małym miasteczku tworzy niesłychany klimat. To tajemnice, układy, wieloletnie znajomości i przyjaźnie oparte się na wspólnych przeżyciach. Mrocznego, gęstego klimatu dopełniają pierwszorzędnie skonstruowani bohaterowie. Każdy z nich może wzbudzić w czytelniku podejrzenia. Jednak to nie pogoń za mordercą wysuwa się na pierwszy plan, ale okrucieństwo zadane dzieciom i ból spowodowany ich stratą.

Nawet zakończenie na tym się opiera. Wspólnie z bohaterką odkrywamy prawdę, a dotarcie do rozwiązania było niemal tak samo trudne jak przeżywanie z bohaterami ich cierpienia.

"Niewybaczalne" to perfekcyjnie skonstruowany thriller psychologiczny. Akcja i intryga zostały skonstruowane w przemyślany sposób. Izabela Janiszewska wzięła na tapet chyba najtrudniejszy możliwy temat, w którym trudno zachować autentyczność. Autorce się to udało, jestem pełna podziwu dla tej pracy.

Dziś przychodzę do Was z najnowszą książka @[Adres usunięty]ka „Niewybaczalne”

która swoją premierę ma już jutro!

Od początku autorka serwuje nam historię z przerażającym scenariuszem! Scenariusz, który dla każdego rodzica byłby najgorszym koszmarem. I wiem, że historie z uprowadzonym dziećmi powielają się, a z czasem w fabule stają się banalne, schematyczne, przewidywalne. Tutaj tego nie znajdziecie! Znajdziecie historię tak realną, tak mocną, że będziecie czytali, a wręcz pochłaniało strona po stronie z dreszczykiem emocji, ale i ogromnego zainteresowania.

Moim zdaniem to kolejny doskonały thriller tego roku, który ukazał się nakładem @czwartastronakryminalu

Konkretny, mocny i warty uwagi!

Jakub Babicz, trzyletni chłopczyk przebywający na zakupach z matką w pewnym momencie oddała się, a jego poszukiwania w ogromnym domu towarowym nie przynoszą pozytywnych rezultatów. Poszukiwania chłopca przenoszą się na całą najbliższą okolicę, w działaniach biorą udział nie tylko śledczy, ale także rodzina i sąsiedzi zaginionego chłopca. Kiedy śledczy natrafiają na trzy zmasakrowane ciała, mieszkańcy wstrzymują oddech, a życie w miasteczku zamiera. Kto mógł dopuścić się tak okrutnej zbrodni?! Miejscowy czy raczej ktoś przejeżdżający? Pewne jest, że sprawa ta od początku budzi wątpliwości, a pojawiające się dowody jednoznacznie wskazują na konkretną osobę…

Zuza po dwudziestu pięciu latach od tragicznych wydarzeń, wraca do miasteczka aby zmierzyć się nie tylko z demonami przeszłości, ale przede wszystkim poznać prawdę o tamtym feralnym dniu od którego wszystko się zaczęło. Od początku odnosi wrażenie, że nie jest miłe widziana, zwłaszcza, że jako dziennikarka zaczyna drążyć przeszłość dość dociekliwie. Jej przypuszczenia szybko zyskują potwierdzenie, a „zmowa milczenia” wydaje się nie do przezwyciężenia.

Faktem jest, że skrywana tajemnica może męczyć, odbierać wolność, a niektórzy umarli już za życia. Właśnie wtedy, tego feralnego dnia…

Serdecznie polecam❤️

Poprzednia trylogia autorki, która jednocześnie była debiutem to jedna z lepszych serii kryminalnych, jakie dotychczas czytałam. Nic więc dziwnego, że zdecydowałam się sięgnąć także po nowość. Czy okazała się równie dobra?

'Nie dało się cofnąć taśmy życia, szpula cały czas się kręciła, nie pozwalając na powrót tego, co minione.'

Podczas wizyty w centrum handlowym znika trzyletni chłopiec. W trakcie jego poszukiwań znalezione zostają ciała trzech ofiar. Dwadzieścia pięć lat później Zuzanna próbuje poradzić sobie ze śmiercią ojca i trafia na artykuły prasowe z przeszłości. Jak wiążą się ze sobą te dwa wydarzenia? Jaki związek z ofiarami ma główna bohaterka?

Zaginięcie dziecka to z pewnością dramat dla rodziców i najbliższych. Nie potrafię sobie wyobrazić jakie to uczucie, ale sama autorka bardzo obrazowo oddała emocje i przemyślenia rodziców małego Kubusia. Zresztą nie tylko to zostało bardzo dokładnie opisane. Każde najmniejsze wydarzenie otrzymujemy w sposób, dzięki któremu bardzo łatwo jest się wczuć w rolę bohaterów. Zarówno samo zaginięcie, jak i późniejsze morderstwa mają wpływ na wszelkie działania podjęte w przeszłości, jak i teraźniejszości. Pewnych zachowań się domyśliłam, a pozostałe stały się zagadką do samego końca. Zaskoczyły mnie do tego stopnia, że nie byłam w stanie zrozumieć całego okrucieństwa, które towarzyszyło bohaterom.

'Wyobrażać sobie a przeżyć coś strasznego to dwie zupełnie inne rzeczy.'

Bardzo dobra historia z mrocznym i gęstym klimatem. Nie da się jednoznacznie ocenić zarówno ofiar, jak i winnych całej tragedii. Nic nie jest po prostu czarne albo białe. Każdy ma coś na sumieniu i każdy musi się uporać z własnymi decyzjami. Autorka przedstawiła profil zarówno rodziców ofiar, jak i samych sprawców. Jesteście ciekawi? Niezmiennie polecam książki pani Izabeli Janiszewskiej!

'Może więc w byciu odważnym nie chodziło o to, by nie czuć lęku, ale o to, by działać mimo niego i nie dawać za wygraną.'

"niewybaczalne"

Opinia Przedpremierowa

"Niewiedza bywa błogosławieństwem. Gdy wiesz mniej, boli mniej. A może tylko inaczej?"

Moje pierwsze spotkanie z autorką i od razu mogę stwierdzić, jestem #teamjaniszewska. Tak wiem, teraz czas nadrobić serię z Larysą i Bruno. 🤭

"Niewybaczalne" to bardzo dobrze rozegrany thriller psychologiczny, tak naprawdę wszystko według mnie było na wysokim poziomie i maksymalnie dopracowane.

"niejednoznaczność" tak nazwałbym zarówno wszystkich bohaterów, oraz wszystkie zdarzenia. Nic, absolutnie nic w tej książce nie było jednoznaczne, czytając książkę motałam się, podejrzewając wszystkim i jednocześnie nie mając na żadną z tych osób odpowiednich dowodów.

Cóż prawda okazała się jednak zgoła inna, niż mogłabym przypuszczać.

Morderstwo zawsze powoduje silne zburzenie i ogromne emocje. Tak też było i tutaj, autorka idealnie pokazała nie tylko odczucia osób, których ta tragedia dotknęła bardzo blisko, jednak całej społeczności, bo oczywiście taka zbrodnia nie mogła przejść bez echa. Uświadomiło mi to, że rzadko spotykam w książkach tak umiejętnie opisane tło, pobocznych bohaterów i jakieś mniej ważne sprawy, wydawać by się mogło, wcale nie związane z zagadka.

Dobra kreacja bohaterów to naprawdę spory orzech do zgryzienia. Przyznam, ja nie mogłam wczuć i polubić żadnego z bohaterów, czy bohaterek książki. Nie wiem co na to wpłynęło, być może to, iż nie mogłam znaleźć jednej osoby, której nie podejrzewała bym o zbrodnie? Jednak mam wrażenie, ze w tej książce absolutnie nie chodzi o to, żeby kogoś lubić, może autorka właśnie to chcę nam uświadomić, że nic nie jest takim jakiem się wydaje?

Fabuła podzielona jest na dwie ramy czasowe, które dzieli 25 lat. Rozdziały przeplatają się między 1990 rokiem, gdzie narracja jest 3 osobowa, a 2015 który napisany jest już w narracji pierowszosobowej za którą odpowiada Zuzanna.

Książka dostarczyła mi nie lada emocji, potrafiła być bardzo brutalna i niezwykle przerażająca w tym, że takie rzeczy możemy spotkać nawet w otaczających nas realiach. I chyba właśnie ta świadomość jest tak przygnębiająca.

Ogromnie ta książka mną wstrząsnęła i podejrzewam, że bardzo długo będę miała obraz z tej opowieści przed oczami.

Zdecydowanie polecam tę książkę, bo to jedna z tych o której myśli wracają jak boomerang!

"Mój ojciec zawsze powtarzał, że prawda daje nam szansę, a kłamstwo nie zostawia nam wyboru. Przez całe życie wierzyłam w te słowa. Do dnia, w którym okazało się, że mnie oszukał."

Czytamy książki, które dostarczają nam rozrywkę. Czytamy książki, które poruszają w nas wiele emocji. Czytamy książki, które skłaniają do refleksji. Czytamy książki, które zgniatają Twoje serce, miażdżą jak walec orzeszka, przeżuwają jak dzika zwierzyna złapaną ofiarę, doprowadzają do zawału, by później skrupulatnie doprowadzić nas do prawdy, która łamie serce, chłosta duszę, zadaje bolesne rany.

Najnowsza książka pani Izy, to thriller, który wciągnie Was na samo dno najtrudniejszych emocji. Pierwsze sto stron doprowadza do palpitacji serca, niedowierzania i co najgorsze, wydarzenia tam usytuowane są tak realistycznie przedstawione, że mam chęć przytulić córki i nie wypuszczać ich z rąk na ten parszywy, okrutny świat. Każdy rodzic, czy osoba mocno wrażliwa, będzie miała gwarantowany rollercoaster emocji. Wiem, że wiele z Was w tym momencie odłoży książkę i poczeka, aż emocje ochłoną. Ja przyjęłam to na klatę i brnęłam dalej ze świadomością, że im szybciej przez to przejdę, tym mniej będę się nad tym roztkliwiać. Połowicznie tak było.

Temat zaginięć dzieci zawsze jest bardzo trudny, zwłaszcza gdy finał kończy się popełnioną zbrodnią. Ta tutaj, choć częściowo można się domyślić jaki miała przebieg, rozdziera serce. Zostajemy wplątani w codzienność, uczucia osób, które przeżywają tamto wydarzenie. Poznajemy myśli i reakcje różnych bohaterów. Drugi tor czasowy to rok 2015, kiedy to Zuzanna wraca do miejscowości, w której się urodziła i tam szuka odpowiedzi. Czy jej się uda? Czy prawda, z którą przyjdzie jej się zmierzyć, pomoże jej uporać się z wieloma niewiadomymi?

"Nie wiedziałam jeszcze tylko, że wiele z moich wspomnień zostało starannie zbudowanych na kłamstwie. A to, co nazywałam pamięcią, było jedynie iluzją."

Nie chcę wiele zdradzać na temat fabuły. Po pierwsze temat jest bardzo trudny, po drugie warto przeczytać książkę samemu. Pani Iza ma dar doprowadzania czytelnika do "szewskiej pasji", która dotyczy brutalności świata, w którym żyjemy. Sprawnie lawiruje podejrzeniami między bohaterami, którzy mogliby być potencjalnymi winnymi.

Czytając "Niewybaczalne" nasuwało mi się pytanie, czy prawda nas wyzwoli? Czy całe dotychczas prowadzone życie, jak się okazuje w kłamstwie, może nagle otulić nas spokojem, mimo okrutnej prawdy? Ciężko o dobry przepis na życie.

Motyw małego miasteczka i mieszkańców, którzy nie przepadają za osobami z zewnątrz został tutaj świetnie ukazany. Zuzanna podejrzewa każdego, a wszyscy odwdzięczają się jej niechecią bądź fałszywymi uprzejmościami. Całe miasteczko wydaje się być przeciwko głównej bohaterce. Klimat tak bardzo duszny, miejscami mroczny jest dopełnieniem do emocji, które krążą w krwiobiegu czytelnika.

"Nie widzisz, że to miejsce zatruwa wszystkich po kolei? To jest jak jakaś cholerna klątwa. Wszyscy jesteśmy więźniami tamtej tragedii. Wszyscy."

Nie można porównać "Niewybaczalnego" do trylogii o Larysie i Brunonie. Różnią się gatunkowo i byłam naprawdę szczerze zdumiona, że pani Iza poszła w thrillery. I dobrze! Każdą kolejną książkę biorę w ciemno, nie patrząc na gatunek w jakim będzie osadzona nowa powieść. Styl i emocje wyróżniają twórczość autorki i mam nadzieję, że będzie płynęła nadal z prądem i porażała nas kolejnymi mistrzowskimi historiami. Wierzę, że niejedna kolejna książka da nam przysłowiowego liścia i nie wiem, czy da się jeszcze bardziej lubić Janiszewską. Czytajcie, naprawdę. #teamjaniszewska forever AND ever.

Są tacy autorzy, od których wymaga się więcej, dla których poprzeczka jest zawieszona znacznie wyżej, do czego zresztą sami doprowadzili swoją dotychczasową twórczością. Są takie książki, które żyją w czytelniku bez względu na to, ile czasu upłynęło od ich przeczytania. 

Nie jestem fanką wielkich słów, więc jeśli określam coś mianem trylogii mojego życia, to nie ma w tym stwierdzeniu ani grama przesady. "Wrzask", "Histeria" i "Amok" wyryły się w mojej pamięci, sercu i czytelniczej świadomości, a ich autorka, Izabela Janiszewska, stała się dla mnie mistrzynią pióra. Wciąż szaleją we mnie emocje związane z zakończeniem niesamowitej historii Larysy Luboń i Brunona Wilczyńskiego, mam nadzieję, że nigdy nie opadną. 

Na nową powieść Izy czekałam z ogromną niecierpliwością, ale i pewną obawą. Wydawało mi się, że w trylogii pokazała już cały wachlarz swoich możliwości, cały pisarski kunszt i bez wątpienia tak właśnie było, ale okazało się, że wcale nie osiadła na zasłużonych laurach, nie zaczęła powielać sprawdzonych i doskonałych schematów. Trudno porównywać thriller psychologiczny do serii kryminalnej, ale nawet na przestrzeni różnych gatunków można dostrzec ciągłą chęć rozwoju. 

"Niewybaczalne" to książka, która rozszarpała mnie emocjonalnie. Choć czytam od lat, nigdy nie zdarzyło mi się odłożyć lektury, dlatego że przerosły mnie opisane w niej wydarzenia, a tym razem właśnie tak było. Przebrnęłam przez wiele brutalnych, ociekających krwią historii, ale żadna nie poruszyła mnie na tyle, bym nie była w stanie przewrócić strony. Scena odnalezienia zwłok w tej powieści wymusiła na mnie kilkudniową przerwę, próbowałam nawet czytać coś innego, ale moje myśli wciąż uciekały w kierunku małej miejscowości, w której Izabela Janiszewska osadziła akcję. W końcu poczułam, że jestem gotowa i dokończyłam ją w jeden wieczór, zatracając się w plątaninie kłamstw i prawd. 

Konstrukcja tej książki została wręcz stworzona pode mnie - intrygujący, trzymający w olbrzymim napięciu prolog, po którym chciałam zwyczajnie więcej i chciałam zrozumieć, co się w nim wydarzyło i co do tego doprowadziło. 

Akcja toczy się w 2015 roku, wydarzenia są relacjonowane w narracji pierwszoosobowej z perspektywy Zuzanny, głównej bohaterki. Drugą oś czasową stanowi rok 1990, w tych retrospekcjach narracja jest prowadzona w trzeciej osobie, towarzyszymy różnym uczestnikom zdarzeń, w których skrywa się bolesna prawda o życiu Zuzanny. Częściowo domyśliłam się zakończenia, ale nie zmieniło to faktu, że było dla mnie naprawdę wstrząsające. 

Zamknięcie "Niewybaczalnego" nie równa się rozstaniu z historią w nim zawartą. Choć punktem wyjścia jest tutaj kłamstwo, to prawda zostaje w czytelniku na dłużej. Nie chodzi tylko o to, co spotkało główną bohaterkę, ale o prawdy bardziej uniwersalne. Takie, z którymi trudno się zmierzyć, ale warto ten trud podjąć. Warto zastanowić się nad tym, jakim jest się człowiekiem, czy cechy, które wydają nam się okropne u postaci fikcyjnych nie są przypadkiem też częścią naszego charakteru. Izabela Janiszewska pisze tak jak jest, nie musi ubarwiać rzeczywistości na potrzeby fabuły, bo wynika ona z wnikliwej obserwacji ludzkich zachowań. Dzięki temu zyskujemy opowieść realistyczną do bólu, jeden bohater do złudzenia będzie nam przypominał sąsiada spod czwórki, inny sprzedawcę z osiedlowego sklepu. To w twórczości autorki bardzo mnie fascynuje, choć gdybym miała wskazać jej najmocniejszy punkt, byłyby to emocje - zarówno te, które opisuje, jak i te, które lektura we mnie wywołuje. 

Na pierwszy plan wysuwa się żałoba i to ona we mnie uderzyła. Nie musiałam się nigdy mierzyć ze stratą rodzica ani dziecka, ale czytając tę powieść doświadczałam tego rozdzierającego bólu, tej pustki, której nie sposób niczym wypełnić, tej nieodwracalnej zmiany w życiu. Nie chcę wspominać o innych ważnych tematach podjętych w tej powieści, żeby zbyt wiele nie zdradzić. 

"Niewybaczalne" to książka jedyna w swoim rodzaju. Jest absolutnie wyjątkowa, poruszająca, skłaniająca do głębokich refleksji. Izabela Janiszewska przeszła samą siebie, tworząc kolejny majstersztyk. Jeśli jej pisarska kariera nadal będzie rozwijała się w takim tempie i w tym kierunku, a wszystko na to wskazuje, to wkrótce będziemy oceniać jej powieści w specjalnej, osobnej skali. 

Moje 12/10. 

Śmiało mogę napisać, że już po trylogii Larysy i Bruna byłem #teamjaniszewska a powieść „Niewybaczalne” tylko mnie w tym utwierdziła. Ta książka dostarcza olbrzymiej ilości emocji i to bardzo trudnych.

Historia toczy się w dwóch liniach czasowych i fakt faktem nie zawsze mi to odpowiada, tak tutaj wyszło to powiadam Wam zacnie. Co mnie bardziej niepokoi to fakt, że jestem już chyba bardzo stary, skoro starsza linia czasu toczy się w latach, które doskonale pamiętam, no ten fakt akurat rozsądny i miły nie jest…

Trudno mi zdefiniować Zuzannę, bo nie jest to postać jednowymiarowa niby alkoholiczka, ale jakoś nie potrafi się temu oddać w całości, tak jakby na imprezie ktoś pił po pół kieliszka, niby ogarnięta życiowo, a wykłada się na prostych rzeczach i nie jest to zarzut tylko sam do teraz nie wiem, czy ją polubiłem.

Fascynująca była postać Kąkola niby wiecznie napruty jak Messerschmitt, a czujny jak ważka, cichy jak ninja, spryt kobry, siła tura, gibkość szczura no połączenie Rambo, Ojca Mateusza i Ferdka Kiepskiego, a to wszystko okraszone umysłem Stephena Hawkinga.

Zakończenie jest świetne, jeszcze kilkanaście stron przed końcem nie zgrywało się to za bardzo, jednak finalnie wszystkie tryby wskoczyły na swoje miejsce i sprawiły, że zakończenie jest logiczne i…bolesne. Fenomen tej powieści polega na tym, że ona kipi emocjami, a każdą z tych emocji czytelnik może interpretować na swój sposób, przez co powieść będzie interpretowana na mnóstwo sposobów.


Najgorsze było uświadomienie sobie po zakończeniu powieści, że opisana historia faktycznie może się zdarzyć i wbrew wszystkiemu nie jest to jakoś specjalnie abstrakcyjna wizja.

Według mnie jedna z lepszych książek w tym roku. Nie lękajcie się i czytajcie moi mili, najmilsi moi, penetrujcie te strony, chłońcie i tak dalej…

[Adres usunięty]

“Niewybaczalne” odsłania przed czytelnikiem nową twarz Izabeli Janiszewskiej. Jest świadectwem unikalnego genu empatii, który nosi w sobie pisarka. Jakikolwiek stan emocjonalny bierze na tapet, czytelnik fizycznie go współodczuwa. Czeka Was podróż pełna bólu, napięcia, skrywanych tajemnic i głębokiego zamyślenia.

Thriller w wydaniu Janiszewskiej przypomina kostkę Rubika. Zamiast kolorów, ścianki zabarwione są emocjami. Wśród nich te najbardziej przejmujące: strata, nienawiść, zemsta, kłamstwo, przemiana i przebaczenie. Dłonie czytelnika drżą przy każdym ruchu. Widzi ON bowiem, że gdy jedna ścianka układa się w całość, pozostałe przerażają swym obrazem. I jeszcze ten dźwięk… To wycie serca, które rozbrzmiewa na końcu układanki i niesie się echem po Twoim wnętrzu.

Co zaserwuje Wam “Niewybaczalne”? Dwie linie czasowe i dwa typy narracji. Historie, które dzieli 25 lat, a mimo to łączy bardzo wiele. Przeżyjecie zaginięcie trzyletniego chłopca, którego matka dosłownie na ułamek sekundy spuszcza z oka. Traficie na miejsce brutalnego mordu, którego motywu nikt nie będzie w stanie rozwikłać. Poznacie kobietę, której dotychczasowe życie zbudowane było na kłamstwie. A w końcu udacie się do małej, zamkniętej społeczności, by przekonać się, jak ulotne bywa poczucie bezpieczeństwa i wzajemnego zaufania.

Najnowsza powieść Izabeli Janiszewskiej to węzeł splątanych ze sobą historii, które angażują emocje czytelnika i uruchamiają wrażliwość. Jak zwykle są to wątki oryginalne, ważne i niewygodne dla jednostki - podane w słynnym już stylu Autorki. Oto wybrane z nich, które poruszyły mnie najbardziej…

PRZEMIANA

“Niewybaczalne” to historia o druzgocącej, wewnętrznej przemianie młodego człowieka. Dochodzi do niej pod wpływem [Adres usunięty]. psychicznego znęcania się rówieśników, wyśmiewania i poniżania. W ślad za nimi odzywają się demony, które szepczą nieukształtowanej jeszcze osobowości, jaką ścieżką powinna podążać.

KŁAMSTWO I POSZUKIWANIE PRAWDY

Na przykładzie losów głównej bohaterki, Autorka ukazuje relację kłamstwa i prawdy. Pierwszą jej odsłoną jest samo odkrycie, że zostaliśmy oszukani. Wówczas pojawiają się pytania, a w ślad za nimi konieczne są decyzje. Czy chcemy poznać prawdę? Czy potrafimy po raz kolejny zaufać? Czy za wszelką cenę warto wiedzieć? Janiszewska zostawia czytelnika z trudnym dylematem. Co tak naprawdę boli nas najbardziej - doświadczenie kłamstwa, czy deficyt prawdy?

STRATA

Thriller Izabeli Janiszewskiej to przejmujący kolaż bólu, rozdarcia i cierpienia po stracie najbliższych. Nikt nie jest gotowy na doświadczenie śmierci. Ślad, który pozostawia na żyjących odmienia ich losy na zawsze. Bohaterowie “Niewybaczalnego” rodzą się na nowo, kiedy ich bliscy odchodzą. Otwierają oczy i nagle widzą, że są w środku obumarli, że przyszli na zupełnie inny świat. Nienawidzą go. Pragną opuścić. On tymczasem pęta ich dalsze losy.

CHOROBA

Pisarka słynie z tego, że wykorzystuje swoją twórczość do uwrażliwiania czytelników na istotne kwestie społeczne. To bez wątpienia Jej znak rozpoznawczy. Nie inaczej jest w “Niewybaczalnym”, gdzie doświadczamy ciężaru depresji i bezsenności, które są bolesną stroną życia dwójki bohaterek.

SPOŁECZNOŚĆ

Mała, zamknięta społeczność jest cichym bohaterem “Niewybaczalnego”. Przemiana relacji międzyludzkich w obliczu wzajemnych podejrzeń przedstawiona jest bardzo realistycznie. Budowane latami poczucie bezpieczeństwa i wzajemnego zaufania okazuje się kruche i pozbawione solidnych fundamentów.

ODWAGA

W “Niewybaczalnym” odwaga ma charakterystyczną twarz. Jest odbiciem postawy, w której człowiek walczy o prawdę, pomimo iż ta zachwieje jego światem w posadach. Ujrzycie tę walkę oczami co najmniej kilku bohaterów.

ZEMSTA

Zemsta nie jest rozwiązaniem, ale ma ogromną siłę. Steruje nami, niczym wewnętrzna motywacja, nie pozwalając zapomnieć do czego nas prowadzi. Czy jesteśmy w stanie oprzeć się destrukcyjnemu pragnieniu zemsty?

NIENAWIŚĆ I PRZEBACZENIE

Czy istnieje zbrodnia, którą jesteśmy w stanie wybaczyć? Czy są okoliczności łagodzące dla bestialskiego mordu? Czy i kiedy sami bylibyśmy skłonni posunąć się tak daleko? Na ile to, kto dokonuje zbrodni może definiować jej osąd w naszych oczach? Kiedy zwycięża nienawiść, a kiedy pokonać ją może przebaczenie? “Niewybaczalne” uruchamia w czytelniku dialog wewnętrzny, a powyższe pytania bynajmniej nie są najtrudniejszymi.

"Wydaje nam się, że jeśli zrobimy co należy, poczujemy się lepiej, ale wcale nie musi tak być. Czasami zamiast ulgi przychodzi niepokój. A na miejscu pewności pojawi się wątpliwość. Tak jakby ta gra nigdy nie miała końca i gdy rozwiązujemy supeł na jednym krańcu nitki, pięć innych węzłów powstaje na drugim."

Ojciec Zuzanny nagle umiera. Kobieta przypadkiem znajduje w jego mieszkaniu listy od matki, która podobno zmarła wiele lat temu. Dlaczego mężczyzna ją okłamał? To nie koniec tajemnic. Kobieta wraca do miejsca pochodzenia, by rozwikłać rodzinną zagadkę.

Jednocześnie poznajemy historię Romana Babicza. Jego trzyletni syn znika w niewyjaśnionych okolicznościach. Niedługo potem odnalezione zostają trzy zmasakrowane ciała. Wśród lokalnej społeczności narasta strach i wzajemna nieufność. Niektórzy mieszkańcy zachowują się dość dziwnie i plączą się w zeznaniach. Wszystko wskazuje, że panuje pewnego rodzaju zmowa milczenia.

Po bestsellerowej serii kryminalnej nadszedł czas na thriller. Nie będę owijać w bawełnę. Izabela Janiszewska nie przestaje zachwycać. Postawiła sobie wysoko poprzeczkę i bez najmniejszego problemu ją pokonała. Tych książek nie da się porównać, bo są różne gatunkowo, ale biorąc pod uwagę inne polskie thrillery to zdecydowanie najwyższa półka.

Znakomita, złożona fabuła gdzie oprócz mocnego głównego wątku jest jeszcze kilka pobocznych, które początkowo błahe, pozornie nieważne, z czasem nabierają sensu i dopełniają całości. Bardzo lubię kiedy w trakcie podrzucane są tropy. Nie do końca jasne, logiczne, takie które wydają się bardziej mylić niż naprowadzać. Zagadka staje się ciekawsza, a apetyt na jej rozwiązanie proporcjonalnie wzrasta. Autorka genialnie zwodzi czytelnika. To co z pozoru oczywiste okazuje się przewrotne i zaskakujące. Tego właśnie oczekuję. To była uczta, a mój czytelniczy apetyt został zaspokojony w pełni.

Uwielbiam styl Izy Janiszewskiej. To co zawsze mnie urzeka to umiejętność budowania drugiego planu, otoczenia bohaterów, zdarzeń, które dzieją się gdzieś za plecami, całą tę otoczkę głównego wątku. Przed oczami stają gotowe sceny filmowe, a wyobraźnia działa na wysokich obrotach. Fabule daleko do utartych szablonów. Przestrzenie czasowe się przenikają odkrywając kolejne istotne szczegóły. Bohaterowie są bardzo dobrze wykreowani, od wyglądu zewnętrznego po charakter. To wręcz osoby z krwi i kości przeniesione na papier. Wnikamy w ich umysły i oglądamy jak stopniowo się przed nami otwierają. Nie znajdziecie tu dobrych i złych bohaterów. Taki podział byłby zbyt prosty i jednoznaczny. Trzeba nieźle pogłówkować by odsiać to co faktycznie jest złe i może prowadzić do rozwiązania zagadki, a to co zostało poczynione przypadkiem, w złym czasie i miejscu.

Tym razem to nie zbrodnia i późniejsze śledztwo są najważniejsze. Są pożarem, ale istotą wszystkiego jest odkrycie zarzewia ognia. Ważne jest poznanie prawdy o bohaterach, o tym co nimi kierowało w danym momencie.

Autorka pokazuje rodzinne patologie i ich konsekwencje. To jak brak podstawowych uczuć, zwykłej bliskości zaburza postrzeganie świata. Od dzieciństwa uczymy się jak funkcjonować w społeczeństwie, jak radzić sobie z emocjami. Początkowo każdy potrzebuje wzorca prawidłowych zachowań i powinien go otrzymać w domu, a nie z telewizji czy gazet. Życie to nie jest bajka, jeśli je stracimy to nie dostaniemy kolejnego. Człowieka nie da się poskładać jak zepsutej budowli z klocków. Fascynujące jest również to jak młody umysł można kształtować. Jest chłonny jak gąbka, a jednocześnie plastyczny. Pamięć bywa ulotna, a niepielęgnowana szybko ulega zatarciu.

Zakończenie mnie totalnie zmiażdżyło. Nie wiem czy nie spodziewałam się, czy po prostu nie dopuszczałam do siebie takiego scenariusza. Emocjonalnie bardzo przeżyłam tę historię. Przerażający jest fakt, że to fikcja literacka, a jednak takie rzeczy dzieją się naprawdę.

Z całego serca zachęcam byście sięgnęli po tę powieść.

Musze przyznać, że książka #niewybaczalne to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki na które bardzo długo czekałam! Spodziewałam się niebanalnych bohaterów, historii która doszczętnie mnie pochłonie, fabuły która niesie za sobą coś głębszego niż to co standardowo spotykamy w kryminałach – nie zawiodłam się !

Bohaterowie to zwykli ludzie, którzy w mojej ocenie są bardzo autentyczni, ich zachowania nie są przerysowane a przeżywane emocje, w tym żałoba po utracie dziecka, jest ukazana w sposób bardzo realistyczny. Dodatkowo autorka przeplata wydarzenia w dwóch ramach czasowych, nie tracąc przy tym spójności, a wręcz przeciwnie – wydarzenia idealnie się uzupełniają.

Chociaż w trakcie lektury można przewidzieć zakończenie, to jednak autorka postanawia namieszać i wprowadzić pomimo wszystko element zaskoczenia. Dla mnie „Niewybaczalne” to thriller który porusza do głębi! Wzrusza i zaskakuje, wciąga i paraliżuje, wzbudza zachwyt i lęk, a na koniec rozkłada czytelnika na łopatki – bardzo polecam!

Czekałam na tę książkę od dnia, w którym skończyłam czytać "Amok" - finał fenomenalnej serii z nieustraszoną Larysą i czarującym Brunem. Wiedziałam, że kolejna książka Izabeli Janiszewskiej będzie czymś WOW. Nie będzie zwykłym kryminałem, czy thrillerem, ale będzie niosła ze sobą coś głębszego, będzie miała drugie dno, w które wpadnę i przez długi czas się z niego nie wydostanę. Nie myliłam się.

Już od pierwszych stron Autorka zrzuca nas z wysokiej góry prosto w objęcia żałoby (w tej książce znajdziemy pełno jej odcieni). Nie przeżyłam czegoś takiego jak Zuzanna - główna bohaterka, czyli śmierć rodzica, ale pomimo tego, czułam to, co ona - niedowierzanie, smutek, marazm. A to nie koniec dojmujących emocji - niedługo potem pojawia się scena, po przeczytaniu której musiałam odłożyć książkę, autentycznie mnie zmroziło. Nawet teraz, gdy sobie o niej przypomnę i o tym, w jak szczegółowy i naturalistyczny sposób została opisana, przechodzą mnie zimne ciarki. Wyczerpała mnie emocjonalnie. Ciężko pisać o "Niewybaczalnym" bez spoilerów - mam wrażenie, że co bym nie powiedziała o fabule, będzie zdradzało za dużo. Już nie mówiąc o samym zakończeniu książki, które aż prosi się o kilka słów, a nawet cytat. Chciałabym również wspomnieć o znakomitej okładce (to jedna z tych, które przywodzą na myśl przykre wspomnienia), a także tytule, który dopiero po lekturze nabiera pełnego sensu.

Bardzo podoba mi się konstrukcja tej książki - podział na teraźniejszość, w którym odkrywamy kolejne karty prawdy razem z Zuzanną (w dodatku w pierwszoosobowej narracji!), a także na wydarzenia sprzed 25 lat, od których cała ta nawałnica kłamstw się rozpoczęła (tutaj znowu ciekawie, gdyż mamy do czynienia z trzecią osobą narracji). Przeplatanie sfer i narracji, zagadka zaginięć, zbrodni oraz fałszu w tle, i w końcu bohaterowie, którym nie można ufać - wszystko, co lubię. Miłym zaskoczeniem było również gościnne pojawienie się Bruna Wilczyńskiego, jak i wspomnienie o profilerze Janie Gołębiowskim, którego książka ("Umysł przestępcy") jest moim wyrzutem sumienia 🙈 - lubię takie smaczki ;)

"Mimo wysiłków jej ból nie słabł, wszak nosiła go w sobie, a w życiu można uciec od wielu rzeczy, tylko nie od siebie."

Jedna z perełek 2021 roku. Nie przeczytacie jej na jednym wdechu, wszak nie jest to lekka lektura. Jednak na pewno odbierze Wam ona dech w piersi, a zakończenie sprawi, że cały czas będziecie obracać w głowie te słowa: "W życiu często zadajemy pytania, nie zdając sobie sprawy, że wcale nie chcemy usłyszeć odpowiedzi."

Kupujcie, czytajcie i miejcie w pogotowiu defibrylator.

"W życiu często zadajemy pytania, nie zdając sobie sprawy, że wcale nie chcemy usłyszeć odpowiedzi.”

Wyobraź sobie, piękny czerwcowy dzień który spędzasz z dzieckiem w domu handlowym na zakupach. Płacisz za coś, na sekundę spuszczasz trzymające się ciebie dziecko z oka… i po tej sekundzie nigdzie go nie ma. Widzisz tysiące twarzy, ale nie ma tej ukochanej. Z upływem czasu umysł szaleje, adrenalina buzuje, krew cię zalewa, bezradność paraliżuje, czarne myśli zadymiają duszę… a dziecka nie ma! Choć wyobrazić sobie, a przeżyć – do dwie zupełnie inne rzeczy, ciśnienie wzrasta na samą myśl takiego scenariusza. A „wszystko będzie dobrze” to w tej sytuacji jedynie pusty frazes, naiwne zaklęcie, pobożne życzenie prowadzące donikąd.

Tak zaczyna się ta książka – od tajemniczego zaginięcia 3-letniego Kubusia, roześmianego chłopca o błękitnych oczach i kręconych jasnych włosach, który podczas zakupów zniknął na zawsze z oczu swojej mamy.. Zmaterializowany koszmar senny z którego nie można się obudzić trwa.

Podczas zakrojonych na szeroką skalę poszukiwań chłopca, w pobliskim lesie śledczy natrafiają na trzy ofiary przerażającej zbrodni..

I tu rzeczywistość mieszkańców miasta nieodwracalnie dzieli się na PRZEDTEM i POTEM.

25 lat później, Zuzanna, kobieta po przejściach – matka wychowująca swojego 4-letniego synka w systemie opieki naprzemiennej z byłym mężem, ze złamaną karierą zawodową, która w chwilach samotności karmi bezsenność alkoholem, ale mimo wszystko trzyma się na powierzchni dzięki wrodzonej determinacji i woli walki – dowiaduje się o nagłej śmierci ojca.

Podczas porządków w jego domu otwiera szufladę z dokumentami – wrota do tego co minęło. To co tam odkrywa powoduje, że wszystko, w co w życiu wierzyła i to o czym wiedziała, o sobie, swojej matce i ojcu, rozsypuje się jak domek z kart. Upiorna przeszłość uderza w nią bez litości, sentymentów, czy taryfy ulgowej, domagając się uwagi tu i teraz.

Dziewczyna, która uważa, że przegrała swoje życie, rozczarowała sobą wszystkich, zawiodła oczekiwania, nawet własne – będzie miała okazję udowodnić, że jednak jest wojowniczką – uda się w podróż w przeszłość, która szarpie trzewia, podnosi tętno i przyprawia o niekontrolowane skurcze żołądka.

Zuzanna ma świadomość, że nie zmieni przeszłości, ale wie, że ta przeszłość zmieni ją samą i przyszłość wielu ludzi..

Co zrobi Zuzanna, by rozbić mur za którym utkwiły jej wspomnienia?

Co się stało 25 tat temu w rodzinnym mieście Zuzanny?

Czy istnieją „rzeczy”, których nie da się wybaczyć?

„Niewybaczalne” to historia o bestialskiej zbrodni, o miłości, zemście, przebaczeniu i nienawiści. O sile kłamstwa, drogach bez powrotu, o ślepych zaułkach i poszukiwaniu prawdy na bezdrożach życia. Poruszająca, przeszywająca do szpiku kości, rozdzierająca serce opowieść o tym, że czasami nic nie jest takie, na jakie wygląda.

Rozwiązywanie zagadek kryminalnych serwowanych przez Izabelę Janiszewską to jednocześnie niebywała przyjemność, kaskada emocji i niezapomniana lekcja, która zmusza do refleksji nad tym co nieoczywiste.

Polecam.

To mój kolejny pierwszy raz. Nigdy wcześniej nie spotkałam się z piórem autorki. Co mogę na wstępie powiedzieć to, że Pani @[Adres usunięty]ka urzekła mnie sposobem, w jaki wzbudzała we mnie emocje. Niezwykły styl pisania, fabuła, bohaterowie... To wszystko zostało ułożone w tak fantastyczna całość, że ta historia na długo zostanie w mojej glowie❤

Jako matka 3-latka,chcac nie chcąc podeszłam bardzo emocjonalnie do tej ksiazki. Już tłumaczę, dlaczego...

Ginie 3-letni chłopiec. Podczas poszukiwań, śledczy znajdują nie jedno, nie dwa, ale TRZY ciała. Wyobrażacie sobie taką sytuację w Waszym mieście lub na wsi? Wydaje się, że każdy chciałby dorwac mordercę, prawda? Otóż w tej książce część mieszkańców miasteczka nabiera wody w usta. Wcale nie zależy im na odkryciu prawdy. No dobrze, ale DLACZEGO?🤔

25 lat później, dom naszej bohaterki Zuzanny odwiedza policja i informuje, że Jej ojciec zmarł. Kobieta dowiaduje się także, że ten miał przed Nią pewne tajemnice. Jakie? Zuza zmuszona jest pojechać do miasteczka, skąd wywodzą się Jej korzenie. Tam, gdzie zabito trzech chłopców...

💥Jakie tajemnice skrywał Jej ojciec?

💥Czy i jaki ma to związek z zabójstwami sprzed 25ciu laty?

💥Czy Zuzanna pozna prawdę?

Musicie wiedzieć, że w tej książce nic nie jest takie, jakim się wydaje! Myślisz, że wiesz już na 100 % kto jest winny, a wtedy autorka wyciąga asa z rękawa i siedzisz wcisniety w fotel bo tego się nie spodziewałeś.

Postacie zostały wykreowane w taki sposób, że miałam wrażenie jakbym je znała osobiście, jakbym była tuż obok.

Zakończenie całej sprawy było dla mnie kompletnym zaskoczeniem. Historia tych trzech zamordowanych chłopców wstrząsnęła mną. Jako matka takiego dziecka, czuję jak pęka mi serce na myśl o tym, że coś podobnego mogłoby spotkać mojego syna!

To nie jest zwykły thriller. To niezwykle emocjonującą historia, która zmusza do refleksji. Wzbudza wiele emocji. Zarówno tych pozytywnych, jak i negatywnych. Polecam z całego farmerskiego serducha❤

Pani Izabela ma niesamowity dar wzbudzania emocji w czytelniku.. Zazwyczaj w swoich książkach przemyca nam ciężkie wydarzenia - takie, które wymagają przetrawienia, zostawiają w nas ślad..

Nie inaczej było i tym razem. Morderstwo trzech chłopców to wszak zbrodnia okrutna, niecodzienna i przerażająca.. Mnie osobiście doprowadziła do łez..

Autorka jest jedną z niewielu osób, która postacie kreuje w sposób tak realny jakby istniały naprawdę. Z każdą stroną jesteśmy w stanie wgłębić się w ich myśli i uczucia. Intryga zaczyna nas pochłaniać, podejrzenia buzują w głowie. Sprawia to, że książka coraz bardziej wciąga i kusi by odkryć tajemnicę wydarzeń sprzed lat.

Prowadzenie historii w dwóch ramach czasowych i z perspektywy różnych bohaterów to coś co bardzo lubię w thrillerach. Dodatkowo autorka w bardzo przemyślany sposób lawiruje między wydarzeniami, podsycając tym samym naszą ciekawość

Im bliżej jesteśmy zakończenia, tym bardziej wszystko zaczyna układać się w całość. Autorka naprowadza nas na rozwiązanie powoli, małymi krokami. Po części możemy się domyślić jak to się rozwiąże, jednak ziarno zaskoczenia zostaje.

W ogólnym odbiorze książka jest niesamowita. Intrygująca, pełna emocji, owiana tajemnicą. Z pewnością należy do tych, o których długo po zakończeniu się jeszcze myśli.