Nienawiść, którą dajesz

Książka jest świetna i porusza istotny temat rasizmu i tolerancji

Książka warta przeczytania!

Świetna książka, super film :) W tej kolejności :)

Główną bohaterką jest Starr, szesnastoletnia dziewczyna, która żyje można by powiedzieć w dwóch światach. Urodziła się i mieszka w biednej dzielnicy, ale do szkoły uczęszcza w tej bogatej. Czasem trudno jej się odnaleźć w tej sytuacji, gdyż nie wie kiedy jak ma się zachować i którą ma być Starr w danej chwili. Jej w miarę poukładane życie toczy się do momentu, kiedy to na jej oczach ginie jej najlepszy przyjaciel zastrzelony przez policjanta. Wszyscy chcą wiedzieć co się wydarzyło tamtej nocy, a odpowiedzi na to może udzielić im tylko Starr. Pytanie tylko czy się na to odważy?

"Milczę. To paskudna prawda, ale prawda. Wstydziłam się mojej dzielnicy i wszystkiego, co się w niej znajduje. Teraz wydaje mi się to głupotą. Nie zmienię tego, skąd pochodzę i przez co przeszłam, nie powinnam więc wstydzić się rzeczy, które mnie ukształtowały, prawda? To tak, jakbym się wstydziła samej siebie."

Ludzie od zawsze dzielili świat na białych i czarnych. Jedni nienawidzili drugich, dochodziło do ciągłych zamieszek i starć. Jakby się temu przyjrzeć to staje się to dziwne, przecież świat jest jeden, a to kto jaki ma kolor nie ma znaczenia. Każdy jest tylko człowiekiem, który żyje według własnych norm i zasad. Ale na świecie żyją rasiści, którzy nie dadzą sobie tego przetłumaczyć. Z góry przyjęło się, że to czarni są bandziorami, że to oni mordują i zabijają. Ale czy tak jest na pewno?

Autorka napisała mocną książkę, która niesie w sobie jasny przekaz – naszą bronią jest nasz głos. Nie możemy stać i bezczynnie patrzeć na wyrządzane zło, nie możemy siedzieć cicho wtedy, kiedy mamy coś do powiedzenia, a przede wszystkim nie możemy przymykać oczu na to co się dzieje wokół nas. Nieważne czy jesteśmy biedni czy bogaci powinniśmy reagować. Inaczej wyrządzane zło będzie się nasilać z każdym dniem, zwłaszcza jeśli my będziemy przymykać na nie oko.

Policjant zastrzelił niewinnego dzieciaka na oczach jego przyjaciółki. Dlaczego to zrobił? Bo mógł? Czy to oznacza, że jeśli ktoś ma władzę, to może się nią posługiwać w każdej chwili i że może dopuszczać się zbrodni chociaż nie miał ku temu powodów? Czy taki przykład powinni dawać policjanci społeczeństwu? Zabijać niewinnych ludzi i nie ponosić za to żadnej odpowiedzialności? Wciskać kity ludziom, że to była obrona, że ON myślał, że tamten był niebezpieczny? Czy chcecie żyć w takim świecie? Ja zdecydowanie nie chcę!

Nasza bohaterka nie od razu przyznaje się, że była świadkiem morderstwa, ponieważ boi się o własne życie oraz życie swoich najbliższych. Mieszkanie w biednej dzielnicy w której rządzą się gangi nie jest łatwe i przyjemne. Ale Starr w końcu zaczyna rozumieć, że musi zabierać głos, by do ludzi dotarła prawda. Zachodzi w niej przemiana, staje się odważna, nie baczy na zagrożenia, pragnie by ludzie poznali prawdę i z nią walczyli.

"Na tym polega problem: pozwalamy ludziom mówić różne gówna, a oni mówią je tak często, że stają się dla nich czymś całkowicie w porządku, a dla nas czymś oczywistym, naturalnym. Po co nam głos, skoro milczymy wtedy, kiedy właśnie nie powinniśmy milczeć?"

Świetna kreacja bohaterów, którzy stworzeni są z krwi i kości. Dzięki bohaterce która żyje w dwóch światach, mamy okazję zobaczyć jak żyją ludzie w biednej i bogatej dzielnicy, jakimi wartościami kierują się w życiu i co dla nich jest najważniejsze. Czasem wypowiedzi bohaterów są podszyte sarkazmem zawartym w humorze, co tylko dodaje powieści kolejnych walorów. Bohaterów nie sposób nie polubić, a emocje towarzyszą dosłownie na każdej stronie powieści.

Cieszę się, że autorka porusza niezwykle ważny problem w swojej książce. Uważam, że o tym trzeba mówić, nie można tego zamiatać pod dywan. Zastanówcie się, a gdyby to tak wam kazano żyć niby w jednym świecie, ale podzielonym na dwie części? Czy chcielibyście poruszać się po drodze, obawiając się każdego dnia, że ktoś może Was zastrzelić? Czy chcielibyście żyć w świecie, gdzie policja rządzi się swoimi prawami i nie liczy się z Wami? Naszą najważniejszą bronią jest, był i zawsze będzie głos. To ON potrafi zdziałać najwięcej i tej broni nie odbierze nam nikt. Tylko od nas zależy czy zdecydujemy się jej użyć.

"The hate u give. Nienawiść, którą dajesz" to powieść, którą powinien przeczytać każdy z nas. To powieść, która pozwoli zrozumieć nam, że świat nie dzieli się na czarnych i białych, że każdy ma takie samo prawo. A przede wszystkim to powieść, która mówi jak wiele jesteśmy w stanie zdziałać używając słów. Koniecznie musicie przeczytać.

Są takie książki co do których ma się PRZECZUCIE. I nie inaczej było ze mną i "The hate u give". To znakomita i doskonale wyważona powieść. Z jednej strony opowiada nam o prawdziwej tragedii, która dotknęła Starr oraz jej najlepszego przyjaciela Khalila, a co za tym idzie o uprzedzeniach na tle rasowym i zjednoczeniu się przeciwko systemowej niesprawiedliwości. Z drugiej strony porusza tematy bliskie każdemu nastolatkowi w niepozbawiony poczucia humoru oraz sarkazmu sposób.

"Najbardziej bolą pożegnania z człowiekiem, którego już nie ma."

"Moi rodzice mają coś takiego, że każą zawsze mnie i moim braciom patrzeć w oczy rozmówcom. Uważają, że oczy człowieka mówią więcej niż usta, i że to działa w dwie strony: kiedy się patrzy w oczy drugiemu człowiekowi i mówi szczerze, ta druga strona nie ma powodów, żeby nam nie ufać."

Szesnastoletnia Starr Carter ma kochającą rodzinę, z którą mieszka w Garden Heights zwanej murzyńskim gettem, a od innych dzieciaków z jej dzielnicy wyróżnia ją to, że uczęszcza do prywatnej szkoły dla "białasów". Lawirując pomiędzy dwoma odrębnymi światami nauczyła się, jak być dwiema odmiennymi Starr, tak by znajomi ze szkoły i szkolna administracja nie postrzegali jej jako "gniewnej czarnej". Starr ze szkoły to Starr mająca grupkę znajomych. To Starr grająca w kosza oraz Starr powstrzymująca się od używania slangu. To wreszcie Starr, która chodzi z białym i bogatym chłopakiem. Starr z Garden Heights nie dba o pozory, a dla większości jest po prostu "córką Mava, która pracuje w sklepie ojca" i zazwyczaj nie imprezuje. A jeżeli już imprezuje to nie ze "swoimi". Pewnej nocy jej przyjaciel z dzieciństwa i jednocześnie pierwsza miłość zostaje zastrzelony przez białego policjanta na jej oczach, choć tamten nie miał żadnej podstawy do zatrzymania, a tym bardziej uzasadnienia do użycia broni przeciwko... dzieciom. Świat Starr po raz kolejny legł w gruzach. Kolejna bliska osoba odchodziła na jej rękach, a ona mogła jedynie bezsilnie się temu przyglądać. Rozdarta nastolatka nie jest pewna czy otwarcie powinna zabrać głos w tej sprawie, tym bardziej, że prawda mogłaby zagrozić dotychczasowemu życiu, które wiodła z rodziną. Wszystko zmienia wyrok wydany przez Wielką Ławę Przysięgłych. Starr zaczyna wykorzystywać jedyną broń jaką dysponuje. Swój głos.

"Khalil, ja nigdy nie zapomnę.

Nigdy nie dam za wygraną.

Nigdy nie będę siedziała cicho.

Przyrzekam."

Kwestie rasowe do dzisiaj w niektórych miejscach na świecie są powodami konfliktów, zamieszek, prześladowań. Przez ostatnie lata dosyć głośno było o takich zdarzeniach jak strzelanie do czarnoskórych przez białych policjantów (co kończyło się tragicznie). Angie Thomas poruszyła właśnie tę kwestię w swojej powieści – można stawiać sobie pytanie: Dlaczego akurat teraz? Myślę, iż nie jest to temat, który ulega przedawnieniu – ciągle z różnych zakątków świata dochodzą nas słuchy o coraz to innych przykrych wydarzeniach dokonanych na tle rasowym bądź religijnym. Ważne jest to również to, by kwestia ta nie stała się tematem tabu, ponieważ o tym trzeba rozmawiać. Stworzenie historii Starr to próba wywołania dialogu, która, swoją drogą, się powiodła. Na jaką skalę? Nie mam pojęcia, lecz za granicą zrobiło się dosyć głośno zarówno dzięki książce jak i filmie, który teraz w październiku ma mieć światową premierę (kiedy doczekamy się polskiej, kto wie?).

„Czasami człowiek robi wszystko prawidłowo, a i tak wychodzi źle. Kluczem jest nieustawanie w próbach robienia dobrze”

Wykorzystanie takiego incydentu jak zastrzelenie niewinnego chłopaka ze względu na szeroko znaną stereotypową opinię o ludziach czarnoskórych samo w sobie zobowiązuje autorkę do wykreowania historii, która nie stanie się infantylna i nie zepchnie tego głównego wątku na dalszy plan. Na całe szczęście „Nienawiść, którą dajesz” nie jest napisana w takim duchu. Owszem, myśli Starr kręcą się również wokół swojego chłopaka, Chrisa, ale nie miałam poczucia, że dla tej swojej miłości spycha sprawę, która nie dotyczy już tylko jej przyjaciela z dzieciństwa – Khalila – ale i wszystkich z jej dzielnicy i otoczenia. Wydaje mi się, że Angie Thomas, pisząc powieść skierowaną w głównej mierze w stronę młodych dorosłych, miała na celu uświadomienie, że każdy jest równy, wolny i ma prawo do prowadzenia życia w spokoju niezależnie od koloru skóry. Kierując ją do nas, młodych (bo nie znajdziemy tutaj wykładów filozoficznych ani ciężkiego języka – wszystko jest proste, a w swojej prostocie ujmuje za serce), ponieważ to właśnie od naszego i jeszcze młodszego pokolenia zależy przyszłość i to jak będą wyglądały relacje międzyludzkie.

Starr jest bohaterką, od której bije siła pomimo tego, przez co przechodzi. Ukazano jej stan emocjonalny, ale i poświęcono chwilę na to, by przedstawić dwa światy, w których musiała żyć. Szkoła to jedno, dzielnica drugie – pytanie jednak, co się stanie, kiedy zetkną się ze sobą te sfery? Odpowiedź narzuca się sama nawet bez znajomości tekstu – może być różnie, zależnie od ludzi, którzy te światy tworzą.

„The Hate U Give Little Infants Fucks Everybody” Tupac Amaru Shakur

Historia opowiedziana przez Starr nie jest opatrzona jasnym, wprost napisanym happy endem, zakończenie pozostało otwarte – myślę, że to najlepszy sposób, ponieważ ta opowieść tak naprawdę dzieje się naocznie, tu i teraz. To od nas, współczesnych ludzi, zależą dalsze losy osób, które były prześladowane ze względu na kolor skóry (i nie tylko!). Uważam, że kończąc tak tę książkę, Czytelnik będzie miał możliwość do przemyślenia, refleksji.

Autorka w Podziękowaniach:

„Wasz głos się liczy, liczą się Wasze marzenia i życia. Bądźcie jak róże, które rosną w betonowej dżungli”

[Adres usunięty]