Nie ufam już nikomu

Depresja poporodowa pojawia się u 1 na 10 kobiet. Kobieta będąca w takim stanie czuje się źle, boi się, że nie da sobie rady jako matka. Smutek i przygnębienie - to stan, który stale towarzyszy chorej. Nieleczona depresja może trwać kilka lat lub niestety całe życie. Leczona może zniknąć po kilku tygodniach lub miesiącach. Matka jest zazdrosna o każdą osobę, która ma kontakt z jej dzieckiem. Prawie nie śpi - czuwa. Najchętniej nie wypuszczałaby dziecka ze swoich rąk lub nie ma ochoty nawet na nie patrzeć. Płacz dziecka jest dla chorej nie do wytrzymania...

W takiej życiowej sytuacji znajduje się główna bohaterka powieści Klaudia Muniak - strona autorska #NieUfamJużNikomu - Iga. Jest młodą matką, która cierpi na głęboką depresję poporodową. Ma stany lękowe i urojenia. Tylko czy te urojenia są prawdziwe? Czy ktoś specjalnie wprowadza ją w ten stan? Nasza bohaterka poddaje się eksperymentalnemu leczeniu. Ma wstrzyknięty czip, który odpowiada za podawanie leku... Tylko czy taki czip jest dobry? Czy doskonale spełnia swoje zadanie? Co jakiś czas Iga znajduje na ciele synka nowe siniaki. Nic nie pamięta. Nie wie kto je zrobił i dlaczego... Nie może nikomu ufać. Kto jest temu winny mąż, jej matka czy może najlepsza przyjaciółka? Czy może zupełnie ktoś inny- może ona? Z tym niestety będzie musiała zmierzyć się sama... Czy odnajdzie sprawcę tych bestialskich czynów nim będzie za późno?

Powiem tak Klaudia Muniak mnie zaskoczyła, zszokowała i do tej pory nie mogę się pozbierać. Doskonały medyczno-psychologiczny thriller. Cały czas śledzimy losy Igi ale to co się dzieje na końcu... to był dla mnie szok...Może będę nudna, ale nie spodziewałam się tego... Dlatego z całego serca polecam "Nie ufam już nikomu". 10/10 Autorce dziękuję za bardzo ważny temat książki ( mało się mówi o depresji poporodowej), za emocje i ten szok, po którym nie mogę się pozbierać 🥰🥰 Za egzemplarz ślicznie dziękuję Wydawnictwo Kobiece ❤😘🥰🌹

Klaudia Muniak potrafi wywrócić świat do góry nogami...🥰 Czy to co jest prawdą jest prawdziwe? Jeżeli lubicie rewelacyjne thrillery medyczne lub psychologiczne to dobrze trafiliście.

Jeżeli czujecie, że macie objawy depresji - proszę porozmawiajcie z kimś na ten temat. Czasami lepiej jest porozmawiać z obcą osobą niż bliską. Nie zostawajcie z tym sami... Sami niestety z tej choroby nie wyjdziecie... Będzie tylko gorzej... Czasami trzeba brać leki. Nie ma czego się wstydzić. Depresja to choroba XXI wieku. Życie w ciągłym biegu na pełnych obrotach. Wyścig szczurów... Walka o każdy grosz...To główne przyczyny depresji. Czasami trzeba iść do psychologa lub psychiatry. Oni nie gryzą, a mogą pomóc. Kochani polecam autorkę @klaudia_muniak , jej powieść "Nie ufam już nikomu", oraz @[Adres usunięty]ce . ❤️😍😘 Czytaliście? Polecacie? Co myślicie o depresji poporodowej? #klaudiamuniak #wydawnictwokobiece

Książka bardzo szybko zdobyła sobie moje uznanie, ponieważ już od pierwszych rozdziałów przykuła moją uwagę rozgrywającą się intrygą psychologiczną.

Główna bohaterka Iga jest świeżo upieczoną mamą, ukochaną żoną wziętego programisty komputerowego oraz kobietą spełnioną zawodowo. Do pełni szczęścia brakuje jej jedynie dobrostanu psychicznego. Okres połogu mocno daje jej się we znaki, pojawiają się stany depresyjne, a występujące jeszcze przed ciążą lęki i natręctwa wyraźnie się nasilają mimo zastosowania dość eksperymentalnej terapii. Iga decyduje się bowiem na wszczepienie jej medycznego chipa, który za pomocą specjalnej aplikacji, w oparciu o analizę samopoczucia pacjenta podaje odpowiednią dawkę leku. Kobieta czuje, że traci panowanie nad własnym życiem, ni stąd ni z owąd nawiedzają ją coraz bardziej niepokojące halucynacje, w których jej syna spotyka coś złego. Jest przerażona, gdy na ciele dziecka odkrywa siniaka. Nie wie, czy obwiniać samą siebie, oddanego męża, odwiedzającą ją przyjaciółkę, czy może własną matkę. By dowiedzieć się zaskakującej prawdy, musicie sięgnąć po książkę - nie będziecie zawiedzeni.

Ciekawym zabiegiem, jaki zastosowała autorka jest umiejscowienie czasu akcji naprzemiennie: "teraz" i "wtedy". Obie perspektywy są bardzo ważne - podczas gdy w obecnej doświadczamy pogarszającego się stanu zdrowia Igi, jej walki o samą siebie i odkrycie prawdy, w perspektywie przeszłej poznajemy bolesne fakty, które miały niebagatelny wpływ na teraźniejszość, wręcz ją zdeterminowały. Fabuła powieści mocno intryguje, jest dynamiczna i niepokojąca. Czytelnik obserwuje krok po kroku narastanie psychicznego obłędu, stanu, w którym niczego i nikogo już nie można być pewnym. Zastanawiamy się i stawiamy w myślach hipotezy - kto i dlaczego tu zawinił, a jeśli to intryga, to kto za nią stoi i czego chce uzyskać? Przyznam, że byłam zaskoczona rozwojem sytuacji, a moje podejrzenia (co akurat bardzo mnie cieszy) tylko w części okazały się słuszne. Książka Klaudii porusza również ważne zagadnienia: depresji poporodowej, z którą zmaga się coraz więcej kobiet oraz zagrożeń, jakie niesie ze sobą postęp naukowy (nowinki biotechnologiczne stosowane w medycynie mogą dawać margines swobody dla różnych manipulacji czy nadużyć). Polecam gorąco!😘

Ulubiony cytat:

"(...) chyba właśnie na tym polega przyjaźń. Ścieżki dwojga ludzi nieoczekiwanie się krzyżują i równie nieoczekiwanie zaczynają biec wspólnym torem".

Przed państwem kolejna książka Klaudii Muniak, tym razem pod tytułem "Nie ufam już nikomu". Gdy zobaczyłam ten tytuł w zapowiedziach wiedziałam, że nie mogę przyjść obok niego obojętnie. Już po zakończeniu poprzedniej książki tej autorki, czekałam na kolejną pozycję, ponieważ byłam ciekawa czy Klaudia dała radę podnieść sobie poprzeczkę jeszcze wyżej :)

I wydaje mi się że dała radę! 😃

Książkę czyta się błyskawicznie, myślę że zawdzięczamy to wykształceniu jakie posiada autorka, która jest absolwentem biotechnologii, a także zajmowała się nanotechnologią, jej wiedza oraz doświadczenie w tym zakresie sprawia że czytając wiemy o czym mowa, ponieważ książka napisana jest językiem zrozumiałym ale mimo wszystko profesjonalnym.

Nawiązując do zaburzeń obsesyjno - kompulsywnych autorka zwróciła uwagę, na to że coraz częściej nasze społeczeństwo musi zmierzać się z zaburzeniami psychiki.

.

Historia Igi zaczyna się pewnym wydarzeniem, które rzutuje na całe jej przyszłe życie, później już nic nie będzie takie samo, zawsze będzie do tego wracać.

Iga to naukowiec, wraz z mężem oraz innymi współpracownikami opracowują chip, dzięki któremu leki trafiają prosto do organizmu, a sterować wynalazkiem można przez telefon. Wie że ta metoda jest niezawodna, dlatego zgadza się na wszczepienie sobie nowatorskiego rozwiązania jakim jest chip, ma jej to pomoc w leczeniu swoich zaburzeń, które po porodzie nasiliły się.

Kobieta z biegiem czasu zaczyna się czuć coraz gorzej. Zaczyna ma mieć halucynacje oraz zaniki pamięci. Gdy jest stan się pogarsza, na ciele swojego dziecka znajduje siniaki, nie wie kogo podejrzewać o stan syna. Kochającego męża, a może matkę która porzuciła tymczasowo swoje życie aby pomóc córce w opiece nad dzieckiem, czy wierną przyjaciółkę która stara się być na każde jej zawołanie, zaczyna swoje podejrzenia kierować również w swoim kierunku. Kobieta zaczyna balansować na granicy obłędu, czy uda jej się zatrzymać tę spiralę dziwnych zbiegów okoliczności?

Do czego doprowadzi chęć doprowadzenia do sprawiedliwości sprzed lat?

.

Mimo że zagadkę da się rozwiązać dość szybko, cała opowieść trzymała mnie w napięciu do samego końca. Była ciekawa w jaki sposób to wszystko się zakończy. Wczułam się w losy głównej bohaterki - Igi, czułam wraz z nią strach, przeżywałam bolączki dnia codziennego z jakimi musi się zmierzyć osoba z zaburzeniami obsesyjno- kompulsywnymi.

Cała książka daje cenną lekcję i już czekam na kolejne spotkanie z twórczością Klaudii Muniak.

W polskiej literaturze thrillerów medycznych jest jak na lekarstwo. Klaudia Muniak zmienia ten trend. I bardzo dobrze. To, że uwielbiam czytać thrillery psychologiczne, wie każdy, kto przegląda czyt-NIKowe recenzje. Od dziś mogę śmiało powiedzieć, że również thrillery medyczne są w centrum mojego zainteresowania. „Nie ufam już nikomu”, to pierwszy po który sięgnąłem. I to był doskonały wybór. A gdy dojdzie do tego fakt, że jego autorka jest absolwentką biotechnologii, a od lat jako naukowiec zajmowała się nanotechnologią, to tylko potęguje świadomość, że książka napisana jest przez fachowca w dziedzinie.

Na kartach tej książki poznajemy historię Igi Walczak, dla której wydarzenia z czerwca 2005 roku wywarły trwały ślad w psychice. Kobieta zmaga się z zaburzeniami obsesyjno-kompulsywnymi. W opiece nad małym Joachimem pomaga jej matka, z którą relacje nie należą do najłatwiejszych. Mąż Igi, Nathan, pochłonięty pracą, nie jest dla niej wystarczającym wsparciem w dbaniu o domowe ognisko. Całą sytuację tym bardziej zaogniają problemy kobiety, która żyje na granicy świadomości. Często pogrążą się w urojeniach związanych z wypadkami. Iga podejmuje się ryzykownego i nowatorskiego leczenia, w którego opracowaniu sama brała udział.

Czy ten krok jest jedynym wyjściem do powrotu do normalnego życia? Czy warto jest podjąć się tak ogromnego ryzyka? Kobieta postanawia wszczepić sobie w ramię chipa, połączonego ze specjalną aplikacją zainstalowaną na telefonie. Jednak jak się okazuje skutki uboczne są zatrważające. Zaczynają prześladować ją halucynacje oraz pojawiają się zaniki pamięci. Dokuczające przywidzenia nabierały na sile. Na domiar złego na ciele jest syna pojawiają się siniaki. W pewnym momencie kobieta decyduje się zrobić to, co już od dłuższego czasu chodziło jej po głowie. Jedynym dla niej wyjściem było samodzielne usunięcie chipa. Nie ukrywam, że czytając ten fragment, musiałem wraz z Igą wstrzymać oddech, gdyż opis był nad wyraz sugestywny.

Klaudia Muniak trafnie operowała słowem doskonale celując w najczulsze zakamarki mojej percepcji. „Nie ufam już nikomu” to thriller medyczny, który polecam każdemu żądnemu mocnych wrażeń. Myślę, że każdy czytelnik znajdzie w nim solidny kawał mocnych emocji. Zdecydowanie polecam.

Za egzemplarz książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Kobiecemu [Adres usunięty]

[Adres usunięty]

Iga ma wszystko, o czym może marzyć młoda kobieta - ładny dom, fajną pracę, przystojnego męża i dziecko. Mimo to nadal musi się leczyć psychiatrycznie. Aby te leczenie ułatwić, poddaje się eksperymentowi ze stworzonym przez siebie i jej męża chipem. Z czasem jednak czuje się coraz gorzej fizycznie i psychicznie, a potem... Potem znajduje siniaki na ciele Joachima. Boi się, że przez swoją chorobę może sama robić mu krzywdę. Przestaje ufać bliskim i samej sobie, ale stara się także odkryć prawdę.

_______________________________________

Fantastyczny thriller medyczny, ale i psychologiczny pisany z kilku perspektyw. Jestem zachwycona kreacją głównej bohaterki. Jej czyny, przemyślenia, pogrążanie się w chorobie dodawało dreszczyku i było bardzo przyjemne w odbiorze. Bardzo irytowała mnie za to mama, jak i mąż Igi, którzy nie ułatwiali jej leczenia, a często stawiali między młotem a kowadłem. Sama bohaterka na początku także wprowadzała mnie w stan nerwowy, szczególnie gdy nie umiała sprzeciwić się swojej matce. Przy 200 stronach, już wiedziałam co się dzieje, ale żeby nie było nudno, pani Klaudia zaskakuje nas kolejnymi zwrotami akcji. Do samego końca czyta się z zapartym tchem. "Nie ufam już nikomu" swoją premierę ma już 29 lipca. Gorąco wam polecam. Dziękuję @[Adres usunięty]ce za egzemplarz.

Przedpremierowo „Nie ufam już nikomu” autorstwa Klaudii Muniak

Nic nie wydaje się rzeczywiste, wszystko budzi we mnie lęk. A prawda jest nieuchwytna. Zobacz, jak rodzi się obłęd…

29 lipca br. w nasze ręce Klaudia Muniak odda kolejny swój thriller psychologiczny „Nie ufam już nikomu”. Jest to moje kolejne spotkanie z twórczością autorki. Jak było tym razem?

Poznajemy Igę Wilczak. Dziewczynę, która tyle co urodziła synka Joachima. 11 czerwca dwa tysiące piątego roku, 11 godzina wieczorem, 11 tydzień ciąży – wydarzyło się coś, co zaważyło na jej dalszym życiu. W opiece nad dzieckiem pomaga jej mama. Bez niej Iga nie dałaby sobie rady, mimo niezbyt dobrych relacji kobiety jakoś się dogadują i wspierają. Mąż Natan spędza sporo czasu w pracy, ale wspiera swoją żonę w opiece nad Joachimem. Młoda matka cierpi na zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne. Chodzi również do psychoterapeuty. Depresja poporodowa, antydepresanty. Nie wie co jest jawą, a co snem. Rzuca dzieckiem o kanapę – jednak okazuje się, że to sen. Inna sytuacja to wózek z Joachimem wjeżdża pod pędzący samochód – również na szczęście to nie jawa.

Zanim zaszła w ciążę razem z Natanem pracowała w firmie farmaceutycznej specjalizującej się w leczeniu chorób cywilizacyjnych. Jej mąż awansował na kierowania działu informatyki i oprogramowania medycznego. Firma zajmuje się również sprzedażą aplikacji medycznej z której sama Iga korzysta. Pod skórą na ramieniu miała wszczepiony chip, który dzięki zaprogramowanym informacjom w aplikacji dawkował odpowiednie ilości leków o danej godzinie. Dawało to gwarancję tego, że nie zapomni się zażyć leku. Natan cały czas utwierdza się w przekonaniu, że Iga przyjmuje leki. W aplikacji wskazane jest również odnotowywanie różnych dziwnych sytuacji. Iga odnotowuje, że ma halucynacje. Takie notatki pozwalają algorytmowi dobierać nowe dawki.

Pewnego dnia na ciałku Joachima Iga dostrzega dużego siniaka. Nie pamięta aby mogła mu go zrobić, matka też się wypiera. Podejrzenia padły na Natana, który oczywiście też nie przyznał się do winy. Tego dnia u Igi była przyjaciółka z pracy Marta, co prawda Iga zostawiła Natana na minutkę z nią kiedy poszła przygotować kawę ale nie brała nawet pod uwagę aby ON to mogłaby to zrobić. Iga zauważa, że zaczyna się coraz gorzej czuć. Sprawdza aplikację z lekami, dzwoni do lekarza prosząc o raport leków z dawkami i nie może uwierzyć własnym oczom. Dawki leków są znacznie podwyższone, przekraczające dopuszczalne normy. Nie ma pojęcia, kto za tym stoi. Czy znowu to jej się tylko wydaje? Na wszelki wypadek spisuje w notatniku te dawki. Nie wie kto to zrobił. Mąż? Czyżby miał kochankę i w ten sposób chciałby się jej pozbyć? Iga postanawia wyciąć sobie z ciała chip i zabezpieczyć go w taki sposób aby aplikacja nadal twierdziła, że jest w ciele i dawkowała leki. Iga przypomniała sobie również, że w mieszkaniu mają kamerkę, którą zamontowali aby podglądać kota jak zostawał sam w domu. Co zobaczyła na nagraniu? Kto okazał się osobą, która krzywdziła dziecko i zmieniała jej ustawienia w aplikacji? Co wydarzyło się feralnego 11 czerwca dwa tysiące piątego roku?

Książka jest pisana z perspektywy teraz i wtedy. Do końca byłam święcie przekonana, kogo dotyczą rozdziały wtedy. Nie trafiłam. Było to dla mnie totalne zaskoczenie. Tak jak we wcześniejszej książce Klaudii Muniak tutaj też udało się mnie wciągnąć w historię bez reszty. Pisarka porusza również ważny aspekt – depresję poporodową, połóg. Temat tabu, mimo, iż mamy XXI wiek. Nie ma w tym nic złego, że kobieta po porodzie prosi o pomoc przy dziecku. Ma prawo czuć się gorzej, mieć zmiany nastrojów. Polecam każdemu kto lubuje się w thrillerach i zależy mu na książce, która wciągnie go w tajemniczość do samego końca.

[Adres usunięty]

Iga zmaga się z zaburzeniami obsesyjno-kompulsywnymi. Właśnie urodziła dziecko i chce wznowić leczenie z pomocą nowoczesnego chipu sterowanego przez telefon, który współtworzyła. Terapia nie przynosi pożądanych efektów, Igę nękają realistyczne halucynacje i zaniki pamięci. Gdy na ciele jej synka pojawiają się sińce, nie jest w stanie znaleźć winnego. Czy to ona sama, czy może bliscy, którzy ją otaczają? Niebawem przestanie nie tylko im ufać, ale także wątpić w skuteczność chipu…

To już drugie czytelnicze spotkanie z Klaudią Muniak i powiem Wam, że podobało mi się nawet bardziej niż poprzednio! Zacznijmy od tego, że podobnie jak w “Psychopacie”, mamy tutaj motyw medyczny, związany z nowoczesnymi metodami leczenia. Już fakt sprawił, że sięgnęłam po tę powieść z wielką chęcią. Przyznaję, że początek “Nie ufam już nikomu” trochę mi się ciągnął. Było tam sporo przemyśleń głównej bohaterki i przedstawienie relacji pomiędzy nią, a jej matką, mężem i przyjaciółką. Poruszony został temat depresji poporodowej. Podoba mi się, że Klaudia pisze o takich problemach szczerze, nie owijając w bawełnę, pokazując, jak wygląda smutna rzeczywistość. Akcja nabiera tempa stopniowo, atmosfera robi się coraz bardziej gęsta, Iga odkrywa kolejne niepokojące fakty i choć dosyć szybko domyśliłam się, co tak faktycznie jej dolega (a to tylko kropla w morzu, bo fabuła była o wiele bardziej złożona!), moja ciekawość nie zmalała nawet na chwilę. Autorka wyśmienicie zbudowała intrygę i nadała klimat całej tej historii! Zakończenie zaskakuje i trochę przeraża. Sama bohaterka zasługuje na ogromne uznanie, bo napędzana troską o synka, wyrwała się wrogowi i nie pozwoliła dalej sobą manipulować. Przez kilkadziesiąt pierwszych stron jakoś nie mogłam wkręcić się w tę książkę, kiedy w końcu pojawiła się między nami chemia, nie mogłam się już od niej oderwać. “Nie ufam już nikomu” to kolejna ciekawa i zaskakująca propozycja na rynku thrillerów. Ja z pewnością sięgnę po kolejne dzieła Klaudii Muniak, a Wam zdecydowanie polecam zainteresować się tą perełką!

Ciąża, poród, połóg - nie tylko wyjątkowy ale też bardzo wymagający czas w życiu kobiety. Iga Wilczak przechodzi te etapy ze zdwojoną trudnością. Oschłe wychowanie sprawiło, że już od dzieciństwa ma niską samoocenę. Przez lata pogłębiały się problemy psychiczne kobiety, sprawiając, że stawała się coraz bardziej wycofana i znerwicowana.

Szansą na skuteczną terapię okazuje się aplikacja medyczna, współtworzona przez Igę. Umieszczony w ciele kobiety chip, dzięki specjalistycznemu rozpoznaniu i pod ścisłą kontrolą algorytmu,aplikuje odpowiednią dawkę medykamentów.

Jako świeżo upieczona matka Iga doświadcza depresji poporodowej. Pomimo tego, że kocha Joachima całym sercem uważa, że jest złą matką i nie potrafi się nim zająć. W sprostaniu nowej życiowej roli nie pomaga to, że zaczyna coraz bardziej oddalać się od rzeczywistości. Doświadcza krótkich, realistycznych halucynacji, w których jej dziecku dzieje się krzywda - wózek toczy się wprost pod koła samochodów, główka dziecka uderza o coś twardego…

Czy to tylko objaw przewrażliwienia młodej mamy? Jaka jest faktyczna rola Igi w tych wizjach?

Kolejnymi problememi kobiety stają się zaniki pamięci oraz siniaki na ciele noworodka. Iga zaczyna balansować na krawędzi obłędu. Jeśli nie ona krzywdzi własne dziecko to kto? Jej mama? Najlepsza przyjaciółka? A może opiekuńczy i wyrozumiały mąż?

Pomimo (a może z powodu?) stale zwiększającej się dawki leków stan psychiczny Igi diametralnie się pogarsza. Zaczyna ona wątpić w skuteczność nowatorskiej metody leczenia. Jednak do kogo ma się z tym zwrócić skoro jej najbliżsi nie są z nią szczerzy?

Muszę przyznać, że ten thriller psychologiczny wciągnął mnie bez reszty. Pomimo trudnej tematyki powieść właściwie “sama się czytała” :). Bohaterowie zostali bardzo dobrze wykreowani - na dobrą sprawę każdy z nich ma coś na sumieniu a jednocześnie jest wiarygodny i czysty jak łza. Pomimo tego, że sama nie jestem jeszcze matką, depresja poporodowa Igi wstrząsnęła mną… No i cóż - nie spodziewałam się jaki zwrot akcji zaserwuje autorka.

Dobrze pamiętam, że PSYCHOPATA autorki nie rzucił mnie na kolana. Ale, że jakieś coś tam pomysłowego kiełkowało, jak założyłam, tak zrobiłam i dałam szansę drugiej książce.

Temat jest przykry i przytłaczający. Kobieta w połogu i wszelkie negatywne uczucia, których doświadcza. Do tego rzutujące na wszystko dzieciństwo i zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne. A wszystko w swoje macki objęła współczesna technologia medyczna, która niby ma pomóc.

W książce stany świadomości przeplatają się z urojeniami. Fabuła mknie opowiadana z dwóch różnych poziomów. Autorka ma znowu pomysł i to bazujący na temacie potrzebnym, o którym należy głośno mówić ale ja tej formy nie kupuję. Lubię zastanowić się nad tym co czytam ale tu jest męcząco i chaotycznie. Jest tak irracjonalnie, że aż trudno przejść przez nią emocjonalnie się angażując. Obie książki są do siebie bardzo podobne, więc i zaskoczenia nie ma i, co tożsame, spora przewidywalność . Ta sama forma narracji stanowi dla mnie i w tym przypadku problem. Nie podoba mi się, źle mi się to czyta. Bohaterowie mnie drażnią. Ton nadany historii miał pewnie intrygować ale mnie jedynie irytuje.

Autorka w słowie do czytelnika pisze, że jej wyobraźnia jest "wybujała i momentami nieposkromiona do tego stopnia, że często nie pozwala spać po nocach." No, ja to rozumiem, po przeczytaniu zakończenia też nie mogłam zasnąć, taka byłam rozbawiona... Ja już trzeciej książki autorki nie przeczytam, po dwóch mam podobną opinię, szkoda mojego czasu. Ale macie chęć czytajcie, na lubimyczytać świetne noty 🤨

Iga to świeżo upieczona matka, która cierpi na zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne i depresję poporodową. Jej stan nie ulega poprawie, kobieta funkcjonuje na granicy świadomości i urojenia. Jakiś czas temu wzięła udział w skomplikowanym leczeniu i pozwoliła wszczepić sobie w ramkę chip, który łączy się z aplikacją na telefonie. Jego zadaniem jest dostarczanie odpowiedniej ilości leków, ale Iga czuję się coraz gorzej. Prześladują ją halucynacje i zaniki pamięci, a jakby tego było mało zauważa na ciele synka siniaki. Sama już nie wie co myśleć, nie wierzy już nikomu bliskiemu, ani samej sobie. Co tak naprawdę dzieje się w jej życiu? Czy rzeczywiście nie powinna nikomu ufać?

Są takie książki, w których dynamiczna akcja i częste zwroty akcji nie są tak bardzo potrzebne, bo i bez tego są wciągające i ciekawe. Ta pozycja właśnie taka jest. Jest w niej tyle niepewności i tajemnic, że ciężko ją odłożyć zanim nie pozna się prawdy. Czytając o losach Igi sama nie byłam pewna w co wierzyć, nie wiedziałam co jest prawdą, a co wytworem wyobraźni bohaterki. Zastanawiałam się razem z nią czy ktoś chce jej zaszkodzić, czy jednak to wina nowoczesnego leczenia, które nie działa tak jak powinno. Autorka świetnie przedstawiła bohaterkę, jej problemy i targające nią emocje i uczucia. Dzięki temu, że to Iga jest narratorką możemy dobrze poznać jej myśli i psychikę. Bardzo mi się to spodobało, z dużym zainteresowaniem czytałam o Idze i o jej codzienności. Oprócz teraźniejszych wydarzeń są tutaj również rozdziały opisujące przeszłość. Są równie ciekawe i tajemnicze. Muszę przyznać, że domyślałam się kilku rzeczy, ale jednak udało się autorce mnie zaskoczyć. Do pewnego momentu miałam duży mętlik w głowie co do bohaterów, ale gdy doszłam do pewnego rozdziału to wszystko zaczęło mi się układać i zrozumiałam o co tak naprawdę chodzi i jaka jest prawda. W finale okazało się, że nie wszystko przewidziałam i zostałam zaskoczona. Według mnie to naprawdę ciekawa i dobra historia, która nie jest oczywista. To przede wszystkim opowieść o zacieraniu się granic pomiędzy rzeczywistością a wyobraźnią, o rodzącym się obłędzie, o tajemnicach i o bolesnej przeszłości, która nie daje o sobie zapomnieć. Warto ją poznać, ja jestem bardzo zadowolona z lektury.

Bohaterowie, których stworzyła autorka są bardzo ciekawi. Iga od niedawna jest matką, ale nie radzi sobie ze swoimi zaburzeniami. Dręczą ją straszne halucynacje i zaniki pamięci, nie jest pewna czy coś stało się naprawdę czy był to jednak wytwór jej wyobraźni. Wspierają ją najbliżsi, ale nawet im przestaje ufać. Oboje z mężem pracują w firmie, która stworzyła aplikację medyczną i chipa, który został wszczepiony w jej ramię. Iga jest niemal pewna, że to nowoczesne leczenie nie zawiera błędów, ale w takim razie dlaczego jej stan się pogarsza? Jej mąż Natan martwi się o żonę, stara się ją wspierać. Powoli jednak się od siebie odsuwają, a gdy na ciele ich syna pojawiają się siniaki nie wiedzą co myśleć. Iga nie chce wierzyć, że zrobiła to ona albo jej bliscy. Kobietę wspiera także jej matka i przyjaciółka Marta. Każda z postaci jest tutaj znacząca i każda odgrywa swoją rolę. Byłam bardzo ciekawa prawdy o nich, podejrzewałam już chyba każdego, by za chwilę znów zmieniać zdanie. Razem z Igą starałam się wszystko zrozumieć i tak jak i ona, ja również nie wiedziałam komu można wierzyć. Lubię taką niepewność i tajemniczość dotyczącą bohaterów, więc mnie lektura usatysfakcjonowała.

Wspomniałam już, że mamy tutaj narrację pierwszoosobową, bo głównie to Iga jest narratorką. Styl autorki bardzo mi się podoba, jest lekki i książkę naprawdę dobrze mi się czytało. Są tutaj przemyślenia bohaterki i poznajemy jej myśli, ale jest to potrzebne w tej historii. Podoba mi się również dodanie rozdziałów opisujących przeszłość, bo okazały się naprawdę intrygującym dodatkiem.

"Nie ufam już nikomu" to bardzo ciekawy thriller, który wciągnął mnie od pierwszych stron. Dynamiczna akcja wcale nie jest tu potrzebna, aby było ciekawie. Nie brakuje tu niepewności, nie wiadomo w co tak naprawdę wierzyć i komu. Autorka stworzyła intrygującą fabułę i ciekawych bohaterów. Z dużym zainteresowaniem czytałam tę książkę i ciężko było mi ją odłożyć zanim nie poznałam prawdy. Polecam ją osobom, które lubią takie klimaty. Moim zdaniem warto ją przeczytać.

"Wmawiając sobie, że inni mają lżej, tylko szukasz dla siebie wymówki. Każdy dźwiga swój osobisty bagaż. Jest taka oklepana złota myśl: ''Dziś zrób to, czego innym się nie chce, a jutro będziesz miał to, czego inni pragną"."

“Gdybym wtedy wiedziała, jak wiele będzie mnie kosztował ten jeden błąd, ta jedna chwila zapomnienia, głupoty, nie zrobiłabym tego.”

Przyznam szczerzę, że “Nie ufam już nikomu”, jest moim pierwszym spotkaniem z twórczością Klaudii Muniak, ale nie żałuję tego i czym prędzej mam w zamiarze nadrobić zaległości. “Nie ufam już nikomu” jest książką z gatunku thriller medyczny, jest to również pierwsze zetknięcie z tym tematem, ponieważ wcześniej nie mogłam jakoś się zabrać do takich książek. Klaudia Muniak w swojej książce przedstawia nam historię Igi, która jest świeżo upieczoną mamą. Powinna teraz przeżywać najpiękniejsze chwile w swoim życiu i być najszczęśliwszą kobietą na świecie, jednak kobieta czuje, że doświadcza depresji poporodowej.

Iga jest również uczestniczką w projekcie, nad którym sama również pracowała. Polega ON na wszczepieniu chipa do ciała i połączeniu go z aplikacją, która odmierza wyznaczoną ilość leków przepisanych indywidualnie do pacjenta, o stałych porach. Jednak krótko po tym, Iga zaczyna doświadczać przerażających halucynacji oraz zaników pamięci. Gubi się we własnym świecie coraz bardziej, nie rozumiejąc, dlaczego pomimo brania przepisanych jej lekarstw, objawy choroby towarzyszącej jej od dawna są bardzo odczuwalne. Jednak nie to jest jeszcze najgorsze, Iga po pewnym czasie zauważa na ciele swoje synka siniaki, jest święcie przekonana, że nie byłaby w stanie skrzywdzić swojego synka. Zaczyna obwiniać każdego po kolei, snując domysły i doszukując się prawdy kto był do tego zdolny. Jednak czy w świecie Igi, w którym wszystko zaczyna wydawać się niemożliwe, brakować elementów i mieć halucynacje, można jej wierzyć? Ale przede wszystkim, czy Iga jest w stanie zaufać samej sobie?

Klaudia Muniak i jej książka to po prostu petarda! Leciałam kartka za kartką, aby tylko dowiedzieć się co będzie dalej, poszukiwałam prawdy razem z Igą, jednak nie do końca byłam w stanie jej zaufać. W końcu to ona miała problemy z pamięcią oraz koszmarne przywidzenia. Ale autorka trzymała mnie w niepewności praktycznie do samego końca. Przyznam szczerze, że podejrzewałam, już co się wydarzy, jednak całe wyjaśnienie tej historii, wbija po prostu w fotel! Zdecydowanie polecam wam “Nie ufam już nikomu”! Wy również nie będziecie mogli zaufać nikomu w tej historii.

Psychika ludzka jest niezwykle kruchą strukturą, która jeśli zajdą odpowiednie warunki, może zostać momentalnie zniszczona. Jednak nie jest to słabość naszego umysłu. Osobiście wolałabym to paradoksalnie określić jako potęga ludzkości. Nasze umysły i przeżycia wewnętrzne są tak wielopoziomowe i mimo możliwości manipulacji i niszczenia ich, prowadzą nas przez życie i pozwalają wielokrotnie cieszyć się z najbłahszych wydarzeń, pozwalają pokonywać demony przeszłości, pozwalają radzić sobie ze swoim własnym szaleństwem.

Iga cierpi na zaburzenie obsesyjno-kompulsywne, które potocznie jest nazywane nerwicą natręctw. Lubi, gdy rzeczy są ustawione prosto i symetrycznie. Symetria jest dla niej niezwykle ważna i dlatego też tak bardzo ceni liczby parzyste. Dzięki nim można osiągnąć symetrię. Zaburzeniu towarzyszą również napady lękowe. Jednak Iga od lat leczy się, więc wie, że odpowiednie dawkowanie leków oraz systematyczne uczęszczanie na psychoterapię pozwala jej na całkowicie normalne życie. Tym bardziej że teraz ma największy skarb na całym świecie – swojego kilkutygodniowego synka Joachima. Poród okazał się doświadczeniem trudnym, gdyż trwał ponad przeciętny czas. Dlatego Iga musi podzielić obowiązki między sobą, a swoją mamą, która jako babcia jest bardzo zaangażowana. Wszystko to wygląda pięknie do momentu, gdy lęk wraca, a halucynacje stają się częścią codzienności. Co się dzieje? Iga za pomocą wszczepionego chipa dba o poprawne dawkowanie leków. Czy to możliwe, że zwariowała? A może ktoś inny nią manipuluje?

W świecie literackim książka odbiła się olbrzymim echem, a towarzyszyły temu prawie same pozytywne opinie. Przyznam, że taka zachęta w moim przypadku paradoksalnie działa jako zniechęcenie do lektury. Lecz mimo mojego sceptycyzmu zdecydowałam się przeczytać "Nie ufam już nikomu". Oczywiście przekonał mnie wątek zaburzeń psychicznych. Po trzech latach studiowania psychologii jestem już całkowicie oddana temu tematowi. Czy to była dobra decyzja? Czy pozytywne opinie sprawdziły się też w moim przypadku?

Autorka prowadzi historię w dwutorowy sposób – opowiada o wydarzeniach, które miały miejsce "wtedy" i wydarzeniach z "teraz". Ta koncepcja wyjątkowo przypadła mi do gustu, ponieważ miałam wrażenie panoramiczności oraz wgłębienia się w całą opowieść. Dzięki lekkiemu pióru brnęłam przez książkę w zawrotnym tempie, a na jeszcze większe zaangażowaniem w fabułę pozwalały liczne opisy przeżyć wewnętrznych. Doceniam je, gdyż to właśnie im czytelnik zawdzięcza tak dobre zrozumienie głównej bohaterki.

Choć muszę przyznać, że na początku powieść okazała się bardzo powolna. Długie opisy, które ograniczały akcję, sprawiały, że czułam się trochę znużona. Ale też sądzę, że w przypadku tej konkretnej historii takie wprowadzenie było konieczne i to ono pozwoliło w późniejszych częściach oddać mi się całą sobą fabule i wydarzeniom z życia Igi. Później kolejne aspekty coraz bardziej mnie szokowały i przerażały. Pisarka zaskoczyła mnie niesamowicie i tutaj wielki ukłon dla niej. Zazwyczaj moje przeczucia i przypuszczenia okazują się całkowicie słuszne. Tym razem każdy mój pomysł na zakończenie okazał się nietrafiony. Naprawdę jestem pod wrażeniem.

Niestety w czytaniu przeszkadzał mi pewien mankament, a konkretnie niedokładne dopracowanie bohaterów. Samej Idze z wiadomych względów autorka poświęciła naprawdę dużo czasu, co mnie oczywiście cieszy. Co prawda nie zapałałam do niej sympatią, momentami nawet nie cierpiałam, ale bez wątpienia jej kreacja była rozbudowana i wielowymiarowa. Wywoływała we mnie pokłady współczucia i pragnienie niesienie pomocy. Jednak pozostali bohaterowie byli i w sumie nic więcej... Męża Igi – Natana – polubiłam, ale zawdzięcza to tylko opisom, jaki był czuły, inteligentny i przystojny. W tym przypadku to trochę za mało, by przywiązać się do niego. Podobnie miałam z przyjaciółką Igi – Martą. Cały czas była gdzieś w tle, a stanowczo kandydowała na ważniejszą postać. Jestem tym zawiedziona.

"Nie ufam już nikomu" okazało się idealnie spełniać moje oczekiwania dotyczące aspektu psychiki ludzkiej. Uważam, że sposób, w jaki pisarka przedstawiła problemy psychiczne Igi, jest naprawdę zadowalający. Miałam wrażenie, że przeżywam to wszystko razem z główną bohaterką i tak samo jak ona jestem całkowicie zaplątana pomiędzy rzeczywistością a halucynacjami. Gdy nie można ufać swoim zmysłom, świat staje się niezwykle trudnym i niebezpiecznym miejscem. Tematyka zaburzeń psychicznych jest wybitnie istotna w naszym życiu. Ludzie chorzy kiedyś byli uważani za wariatów, którzy tylko szkodzą społeczeństwu. Mimo że czasy te minęły, to wiele tych przekonań zakorzeniło się w naszym sposobie myślenie. Jest to niesprawiedliwe, gdyż zaburzenia psychiczne najróżniejszego rodzaju wywołują olbrzymie cierpienie. Dzięki akceptacji można z nimi walczyć i pomóc chorym ludziom. Czasami z naszej strony jest to wielkie poświęcenie, ale czasami tylko chwila cierpliwości. Czy nie warto właśnie jej dać?

Niezwykle cieszę się, że nie czekałam, aż minie zbiorowa fala na tę książkę. Przeczytanie jej w tej chwili było dobrą decyzją i jeśli macie jakiekolwiek obawy co do niej, to zapewniam Was, że są zapewne tak samo wyolbrzymione jak w moim przypadku. Powieść za pomocą intrygującej i wciągającej fabuły daje wspaniałą rozrywkę, ale odwołuje się również do naszej empatii i pozwala lepiej zrozumieć trudności pochodzące z psychiki człowieka.

Ta pierwsza była dla mnie dość przewidywalna mimo, że z ciekawym pomysłem to wręcz od początku miałam wrażenie, że wiem co będzie za kilka stron i co właściwie wydarzy się na końcu. Ale, ponieważ bardzo lubię ten gatunek literacki, to z chęcią sięgnęłam po "Nie ufam już nikomu". Czy tym razem Autorce udało się mnie zaskoczyć?

Tym razem akcja osadzona jest w domu Igi, która dopiero co została mamą, ale również boryka się z pewnymi problemami. Młoda kobieta zmaga się z zaburzeniami obsesyjno-kompulsyjnymi i przez to przyjmuje leki, o których musi pamiętać. Dlatego decyduje się na nowoczesną terapię. Polega ona na tym, że pod jej skórą zostaje umieszczone małe urządzenie, które połączone jest z aplikacją mobilną i dawkuje jej leki.

Ponieważ Iga współtworzyła tę technologię, to jest wręcz święcie przekonana, że jest bezpieczna. Czy aby na pewno? Po pewnym czasie u kobiety zaczynają się pojawiać dziwne objawy, pogarsza się samopoczucie, a co za tym idzie, zostają zwiększone dawki leków. Żeby tego było mało, to jeszcze dochodzą zaniki pamięci, a na ciele synka pojawiają się siniaki. Iga sama nie wie czy to ona mu robi krzywdę, czy jej mąż, a może nadopiekuńcza matka. Po pewnym czasie kobieta zaczyna się zastanawiać co jest prawdą, a co wytworem jej umysłu...

Spodziewałam się, że autorka poruszy ponownie bardzo ciekawy temat i pod tym względem się nie zawiodłam. Choć podczas lektury miałam takie odczucie, że nieco mi się dłuży, że mogłaby być ta książka krótsza, to tematyka wygrała z moją ciekawością. Muszę przyznać, że nie spodziewałam się takiego zakończenia, jakim uraczyła mnie Klaudia Muniak i za to ogromny plus bo choć gdzieś w połowie domyślałam się o co chodzi, to nie było do końca tak, jak sobie wyobraziłam. Efekt zaskoczenia był, co już stawia tę książkę u mnie ponad "Psychopatą".

Iga mnie irytowała od pierwszych stron. Z resztą nie tylko ona, bo każda z opisanych bohaterek była dziwna. Myślę, że taki miał być zabieg. Żeby czytelnik zaczął się zastanawiać czy główna bohaterka jest dobrą matką, czy w ogóle chciała nią zostać i czy teraz nie żałuje tego, że zaszła w ciążę. To samo tyczy się równego rodzaju podejrzeń dotyczących jej męża. Z jednej strony wspaniały, kochający mąż, a z drugiej może to tylko pozory, może faszeruje ją potężnymi dawkami leków, ma kochankę, ucieka w pracę? Musicie przeczytać sami!

Kolejny raz Wydawnictwo Kobiece u mnie zdobywa plusika za okładki, które mimo, że to nie jest seria, to pokazują, że są to książki jednej autorki. Spójne, a jednocześnie intrygujące.

Polecam tę książkę! Zwłaszcza fanom gatunku, bo jest naprawdę dobra. Może nie wszystko mi się w niej podobało, ale uważam, że to kawał fajnego dreszczowca!

Wydawnictwu Kobiece dziękuję serdecznie za egzemplarz. Obie książki prezentują się cudownie na półce :)

Klaudia Muniak z wykształcenia jest biotechnologiem, na stałe mieszka w Londynie, gdzie przez pięć lat zajmowała się nanotechnologią. Zarówno w pracy, jak i literaturze uwielbia przecierać nowe szlaki, w swoich książkach łączy doświadczenie zawodowe z umiłowaniem do mrożących krew w żyłach zagadek. Jako wielka fanka thrillerów medycznych miałam wielką ochotę zapoznać się z twórczością Klaudii Muniak. Swoją debiutancką książką autorka wysoko postawiła poprzeczkę, czy Nie ufam już nikomu uda jej się powtórzyć sukces Psychopaty?

Iga nagle musiała przewartościować swoje życie, z pozycji wziętego  naukowca musiała przejść do roli matki. Macierzyństwo ją przerosło i nagle wrócił cały ten koszmar związany z nerwicą natręctw. Wierząc we własny projekt aplikowania leków psychotropowych za pomocą wszczepionego podskórnie chipa, decyduje się wziąć udział w nowatorskiej terapii, która może okazać się dla niej przepustką do normalności. Ma nadzieję, że nowa technologia pozwoli odzyskać jej spokój i da chwilę wytchnienia od uciążliwej w skutkach choroby. Chip łączy się zdalnie z aplikacją zainstalowaną w jej telefonie, dostosowując dawki leku  do  jej  obecnego samopoczucia. Iga zaczyna odczuwać niepokojące objawy, rozdrażnienie połączone z niewinnymi zanikami pamięci, które rujnują jej codzienność. Na ciele jej synka zaczynają pojawiać się siniaki, a ona nie ma pojęcia, w jaki sposób synek mógł odnieść tego  typu  obrażenia. Kobieta podaje w wątpliwość właściwe działanie nowoczesnej aplikacji i na własną rękę rozpoczyna prywatne śledztwo. Czy uda jej się odzyskać normalność?

Klaudia Muniak w tematyce zastosowania nowych  technologii w medycynie czuje się, jak  ryba w wodzie, podejrzewam, że do takiego stanu  rzeczy przyczyniło się jej doświadczenie zawodowe. Motyw przewodni związany z zastosowaniem nowoczesnej terapii stanowi miłe urozmaicenie na tle gatunku, a sama historia została nakreślona w bardzo wiarygodny sposób, przez co może dobrze się sprzedać. Nie bez znaczenia dla mocnego efektu  okazało się zastosowanie narracji  pierwszoosobowej, dzięki której niejako wdzieramy się w głąb umysłu  głównej bohaterki, co  stanowi główny atut tej pozycji. Poznajemy dwie historie, teraźniejszość Igi i mroczny pamiętnik pewnej  tajemniczej kobiety, o  której  nie dowiadujemy się za wiele. Pierwotnie miałam wrażenie, że te dwie postacie to  ta naprawdę jedna osoba, ale moje odczucia zmieniały się wraz z rozwojem akcji, co było ekscytującym doświadczeniem. W nie ufam już nikomu najbardziej liczy się ten  charakterystyczny klimat, w którym każdy jest podejrzany o  popełnienie małej zbrodni i trudno jest wytypować prawdziwego winowajcę. Sporo miejsca poświęcone zostało nakreśleniu szerszego spectrum profilaktyki i leczenia chorób psychicznych za pomocą nowoczesnego chipa, który zawiera bardzo zróżnicowany zapas leków psychotropowych. Całkiem nieźle oddany został dość niestabilny  nastrój Igi, bohaterka  w każdym ze swoich bliskich dopatrywała się potencjalnego  wroga. Trudno było mi wyczuć, czy kobieta cieszy się z powiększenia rodziny, odniosłam wrażenie, że opieka nad małym dzieckiem nie do końca jest jej na rękę. Iga jest  świadomą siebie kobietą, inteligentną i wykształconą, a co najważniejsze odnalazła spełnienie w pracy naukowej. Dało się odczuć ambiwalencję względem jej nowych obowiązków, która nasilała poczucie wyobcowania.

Intrygujące okazało się również otoczenia bohaterki, władcza matka, wyręczająca ją ze wszystkich obowiązków i z pozoru perfekcyjny mąż, który również skrywa swoje tajemnice. W tym  thrillerze ta zagadkowość i paniczny lęk głównej bohaterki robią całą robotę, wprowadzając czytelnika w nieoczywistą, ale jakże mrożącą krew w żyłach historię, która ma drugie dno. Emocje zostały perfekcyjnie oddane, miały taką specyficzną wyrazistość i dość pierwotny charakter, co było dla mnie nowym doświadczeniem literackim.  W tym scenariuszu liczą się niuanse, nie wiadomo, komu można ufać, co  potęguje zarówno wyobcowanie Igi, jak i napięcie towarzyszące lekturze. Czytałam z zaciekawieniem, zaserwowana historia pochłonęła mnie bez reszty, kolejne niepokojące epizody załamania psychicznego tylko  potęgowały przyjemność płynącą z lektury. Klaudia Muniak przykłada dużą wagę do szczegółów, tyczy się to  zarówno opisu innowacyjnej terapii, jak i wiernemu oddaniu stanów emocjonalnych głównej bohaterki, od histerii po chłodne podejście do tematu nadużyć względem jej syna. Mimo że nie ma tutaj czystej sensacji, to fabuła jest dynamiczna, dzięki kolejnym  psychologicznym przetasowaniom, które skutecznie mnie oczarowały. Wciągnęła mnie również historia tajemniczej kobiety, bo miałam dziwne przeczucie, że ta postać jest kluczowa dla rozwiązania zagadki. Klaudia Muniak starała się zmylić czytelnika, doprowadzając mnie przy tym  do palpitacji serca, niestety gdzieś w połowie udało mi się odkryć dalszy  ciąg zdarzeń, ale w żadnym razie nie czułam się rozczarowana. Zakończenie perfekcyjnie spięło tę opowieść i miało dość nieoczywisty charakter, przez co bardzo mi się spodobało.

Nowa książka Klaudii Muniak stanowi powiew świeżości w moim ulubionym gatunku, dodatkowo ta pozycja jest dowodem na to, że warto zaufać własnej intuicji i zaryzykować. Poza perfekcyjnie nakreślonym scenariuszem autorka uwrażliwia czytelnika na kwestie etyczne związane z zastosowaniem innowacyjnych metod  leczenia, przez co zyskuje na wartości. Czuje się bardzo usatysfakcjonowana i mam ochotę na więcej, Klaudia Muniak stworzyła mrożący krew w żyłach thriller psychologiczny, który daje do myślenia. Książkę polecam fanom gatunku oraz osobom złaknionym mocnych  wrażeń, na pewno się nie zawiedziecie!

Iga to świeżo upieczona mama,która balansuje na granicy świadomości i urojenia.Aby móc wrócić do normalności,poddała się eksperymentalnemu leczeniu i pozwoliła wszczepić sobie chip z lekiem,który jest połączony z aplikacją w jej telefonie.

Od tego momentu zaczynają ją jednak męczyć halucynacje i zaniki pamięci.

Do tego odkrywa na ciele swojego malutkiego synka siniaki.Czyżby to ona była ich sprawczynią?Czy może pomagająca jej w opiece nad dzieckiem matka?

Wszystko dookoła Igi wiruje,a każdy staje się podejrzanym.Nawet mąż i najbliższa przyjaciółka.

Czy kobieta ocknie się z letargu i odkryje co jest jawą,a co tylko wytworem jej wyobraźni?

********************************************

Czytając ,,Nie ufam już nikomu"kilka razy miałam ochotę pacnąć w kąt tę książkę,bo mimowolnie sama stałam się jej bohaterką-niespełna rozumu histeryczką.

Miałam totalny mętlik w głowie i to wszystko wydawało mi się głupie.

Ale z biegiem szaleństwa pojawiającego się na kartkach,zaczęłam chcieć..

Chcieć wiedzieć-o co tutaj naprawdę chodzi???

Kto tutaj jest kim???

I wiecie co?

Nie żałuję!

Bo końcówka totalnie mnie rozwaliła i powiem Wam,że to była tak mistrzowsko odjechana książka,że do dzisiaj nie mogę wyjść z podziwu.

Pani Klaudia tak potrafi człowiekiem zakręcić,że tylko czoło nam się marszczy od kombinowania.

Poza tym,bardzo sprytnie przemyciła temat depresji poporodowej oraz to,że czasami wcale nie jest dobrze,kiedy rodzice zdejmują ze swoich dzieci odpowiedzialność za ich karalne zachowanie.Bo to może się obrócić przeciwko nim.

Bo ból,cierpienie i wyrzuty sumienia potrafią skutecznie zatruć życie.Tak sprawcy,jak i ofiary.

Dlatego bardzo Wam tę książkę polecam.