(nie)piękność

Natasza Socha wydała już kilkadziesiąt książek. Postanowiłam skusić się na jej powieść sprzed kilku lat, ,,(Nie)piękność".

Piękno dla każdego z nas może oznaczać coś innego. Przykładem była Nasturcja, która najchętniej kryła się w domu, nie lubiła przebywać w biurze z kolegami z pracy, więc to robiła to w niepełnym wymiarze dni. Najlepiej pracowało jej się w domu, gdyż uważała, że jest brzydka. Jej sąsiadką, na którą patrzyła przez okno była starsza Patrycja, która od dzieciństwa miała wpajane, jak to jest być piękną.

Tematyka tej książki zawsze będzie na czasie. Piękno w różnych częściach świata postrzegane jest w zupełnie inny sposób. Czasem ulegamy stereotypom, które są zupełnie bezpodstawne. Piękno jest w każdym z nas i warto o tym pamiętać.

,,(Nie)piękność" Nataszy Sochy to powieść dla każdego czytelnika, co jakiś czas są też wstawiane ciekawostki o pięknie z innych krajów. Lektura idealna na wolne popołudnie, otwierająca oczy tym, którzy wierzą w stereotyp piękna.

Piękno to kwestia niezwykle sporna na całym świecie, bo każdy ma inne oczekiwania czy gusta, o których się przecież nie dyskutuje. Niektórzy nie wyobrażają sobie życia bez luster, inni wręcz ich unikają. Są tacy, którzy mnóstwo codziennego czasu poświęcają na zabiegi pielęgnacyjne czy wręcz chirurgiczne, inni nie słyszeli nigdy ich nazw. Którym w życiu jest lepiej?

Nasturcja i Paulina mieszkają w tej samej starej kamienicy, która dzięki swemu kształtowi, pozwala by kobiety podglądały siebie nawzajem. Są od siebie totalnie różne.

Nasturcja uważa się za brzydką, nie znajduje w swojej osobie nic pozytywnego, nawet jej praca pozwala ukrywać się przed światem. Jako ghostwriter potrzebuje do szczęścia jedynie laptopa a że ma dobre "pióro", to bez problemu zarabia na swoje skromne potrzeby. Nie ma w domu żadnego lustra, wystarczy że kiedy już musi wyjść, we wzroku mijanych ludzi "widzi" siebie. Nie chce mieć dzieci, by nie przekazać im beznadziejnych genów, nie lubi rozmawiać o schematach i stereotypach a wizyty w rodzinnym domu, zawsze powodują frustrację. Wciąż podziwia piękną Paulinę.

Pewnego dnia Nasturcja i Paulina spotykają się i choć nie można określić tamtej chwili jako wymiany grzeczności, to zaczynają się częściej widywać. Paulina uważa, że sąsiadka nie jest brzydka a jedynie poszarzała, zaniedbana, ale jednocześnie naturalna i nie trzeba przy niej udawać. Ona wciąż musi coś w siebie wcierać, poprawiać, naklejać, smarować, pryskać czy maskować. Jest tym niezmiernie zmęczona, ale nie potrafi inaczej, tak została wychowana.

Z czasem w życie pań wkracza dwóch jakże różnych panów: Karol Jermalonek zwany szczurołapem, który robi portfele ze skórek od pieczarek, zna legendę o uprowadzonych dzieciach, gra na drumli i potrafi ugotować erotyczną zupę z zielonego groszku oraz Michał Górecki, przystojny i dobrze sytuowany pracownik promocji. Cztery obce sobie osoby zaczynają się coraz lepiej rozumieć, czują się razem swobodnie, rozmawiają o pięknie, samotności oraz analizują różne przypadki brzydoty. Radość sprawia im bycie razem, tematy absurdalne oraz przeprowadzanie ciekawych eksperymentów. Ich wnioski każdy z nas zna, ale czy bazujemy na nich w swoim życiu?

"Piękno ujawni się dopiero wtedy, gdy będziesz szczęśliwa."*

Natasza Socha znów popełniła niezwykle nietypową, ale jednocześnie ciekawą i intrygującą powieść z serii 'Nie', tym razem o pięknie. Wszyscy wiemy, że ludzi oceniamy po wyglądzie i pierwszym wrażeniu...

Że piękni mają łatwiej. Że są szybciej dostrzegani, łatwiej odpuszcza im się błędy, sympatyczniej się z nimi rozmawia, tylko czy zawsze? Na przykładzie bohaterów tej powieści widzimy, że kiedy spotkały się dwie piękne osoby przeciwnych płci, to nie miały o czym rozmawiać. Bycie pięknym staje się obsesją a uroda jest teoretycznie atutem, ale po tyłku obrywa się przecież tak samo...

Tym brzydkim postaciom, nawet milczenie wychodziło przyjemniej. Brzydcy nie są wysłuchiwani, nikt nie zwraca na nich uwagi, odwraca wzrok. Taki człowiek wciąż próbuje udowodnić swoją wartość, choćby nie wiem jak rozległą wiedzę posiadał.

Dlaczego tak jest? Czy nie potrafimy dostrzegać wewnętrznego piękna? Prawdziwej wartości człowieka? Historia Nasturcji i Pauliny pokazała wiele prawd o ludzkim zachowaniu. Autorka tak poprowadziła fabułę, wplotła do niej bohaterów drugiego planu, którzy podkręcili akcję i uwypuklili to, co chciała uzyskać. Bardzo podobał mi się projekt 'piękno', który wraz z eksperymentem z Tadeuszem, puzzlami oraz cmentarzem sprawiał coraz większe zaintrygowanie dalszym ciągiem. Natasza sporo napisała o internetowych znajomościach czy pracy jaką wykonuje ghost - może kiedyś wyda powieść, której tworzeniem zajmowała się Nasturcja?

"Uroda nie jest synonimem szczęścia. (...) Ale determinuje większość naszego życia."**

Podsumowując - "(Nie) piękność" to ciekawa opowieść o pięknie i zaniedbaniu, o tym że każdy z nas, choćby uważał się niezbyt urodziwego, ma inne atuty, którymi powinien chwalić się w życiu. Jest to historia owinięta wokół sensu życia, marzeń, codziennych obowiązków oraz potrzebie bliskości drugiego człowieka. O samotności, spontaniczności, przytłaczających problemach, kocie Psie i o tym, żebyśmy spojrzeli w głąb drugiego człowieka i dostrzegli w nim coś więcej, niż zewnętrzna powłoka. Bo nawet jeśli nie podobają nam się piegi, nos, worki pod oczami czy krzywy uśmiech to przecież może właśnie w tym człowieku, czeka na nas oparcie, dobre słowo, bliskość każdego dnia i wspólne milczenie, gdy siedzimy przy stole. Gorąco polecam Wam tę powieść!

* N. Socha, "(Nie)piękność", Edipresse Książki, Warszawa 2019, s. 104

** Tamże, s. 149

We współczesnym świecie piękno stało się głównym wyznacznikiem wartości. Oceniamy ludzi niesprawiedliwie, bo czysto powierzchownie, naturalność stała się niemal powodem do wstydu, a delikatne skazy czy niedoskonałości traktowane są jak poważne ułomności. Zdawać się może, że im bardziej sztuczny i poprawiony człowiek, tym szczęśliwsze i satysfakcjonujące życie musi prowadzić. Czy to na pewno prawda? Czy idealny wygląd zapewnia sukces i powodzenie? A może dążenie do perfekcji wyniszcza mocniej, niż my, szare myszki zapatrzone w te piękne twarze, mogłybyśmy kiedykolwiek przypuszczać?

„Jeśli ktoś jest piękny, to automatycznie jest szczęśliwy, prawda?”

Natasza Socha jak zwykle nie zawodzi! Pod postacią subtelnej, spokojnej historii porusza najgłębsze zakamarki ludzkiego serca. Problem opisywany przez autorkę jest niesłychanie poważny, co gorsza, z każdym dniem skala jego rażenia poszerza się i dociera do coraz młodszych osobników. Pomiędzy rozdziałami powieści umieszczone zostały różne ciekawostki dotyczące piękna i dążenia do ideału, często opisujące skrajne przypadki, które bulwersują i przerażają. Byłam wstrząśnięta, jak wiele młodych osób, poprzez obecnie panującą modę na wstawianie przerobionych zdjęć, popada w załamanie, do jakich czynów są zdolni, by bardziej przypominać ideał. Zwykły człowiek nawet nie zdaje sobie sprawy, co może dziać się w głowie dopiero co psychicznie kształtującego się nastolatka. Dążenie do perfekcji coraz bardziej przypomina chorobę, zaślepiony wyścig, obłęd, a brak akceptacji samego siebie może wręcz zniszczyć komuś życie. A wszystko to przez krytykę innych i chęć dostosowania się do wzoru, utworzonego przez grupkę obcych ludzi, na dodatek na krótki czas, gdyż ideały przecież co chwilę się zmieniają. Czy naprawdę warto brać udział w tym nieobliczalnym i niestety odgórnie skazanym na porażkę wyścigu?

„Szkoda, że atrakcyjność rozdawana jest tak bardzo niesprawiedliwie. Że jedni dostają jej w nadmiarze, a innym nie przypada w udziale choćby kilka gramów. Że jednym wylewa się z kieszeni, a inni próbują utkać ją z tych nielicznych komplementów, które czasem ktoś im rzuci. Z łaski. Z przypływu dobrego humoru. Z chwilowej chęci bycia miłym. Człowiek brzydki całe życie próbuje udowodnić światu swoją wartość.”

Książka szokuje i otwiera oczy, pozwala się zatrzymać i spojrzeć na wszystko trzeźwym okiem. Każdy z nas chce być pięknym, akceptowanym przez siebie i innych. Staramy się dostosować, chcemy czuć się dobrze we własnej skórze i nie ma w tym absolutnie niczego złego, póki nie warunkujemy całego naszego życia od wyglądu i opinii innych. Linia jest niesłychanie cienka, łatwo ją przekroczyć i popaść w paranoję. Kolejne kosmetyki, zabiegi nakręcają następne, człowiek staje się zachłanny, a wkrótce uzależnia się od tych czynności i poświęca na nie większość swojego czasu. Na przykładzie nakreślonej przez autorkę Pauliny doskonale widzimy, jak męczące staje się dążenie do ideału, nie potrafi ona jednak z niego zrezygnować, gdyż wierzy, że nawet najmniejszy błąd odsunie ją od osiągnięcia wyznaczonego celu, jakim jest szczęśliwy związek. Tylko czy można wiecznie udawać? Czy można żyć z kimś, kto nigdy nie widział naszej prawdziwej twarzy?

„Nie żyjemy na tym świecie po swojemu, tylko według pewnych wizji, według norm ustalonych gdzieś kiedyś przez kogoś, według zasad narzuconych przez świat. Uroda jest twoim przewodnikiem, bez niej cały czas błądzisz.”

Nakreślone postacie stanowią bezsprzecznie fundament tej chwytającej za serce opowieści. To osoby prawdziwe, z którymi nie sposób się nie utożsamić. Myślę, że to właśnie autentyczny przekaz sprawia, że przeżywamy naszkicowaną historię całym sobą. Nasturcja i Paulina to kobiety skrajnie się różniące, a jednak stały się swoistym dopełnieniem. Ich odmienne światopoglądy i hierarchie wartości pozwoliły na odnalezienie złotego środku i odkrycie, co tak naprawdę jest w życiu najważniejsze i warunkuje szczęście. Wszyscy możemy uczyć się od obu pań, najgłębszym wnioskiem jaki wyciągniemy z tej relacji to fakt, że w każdym z nas jest niepodważalne piękno i każdy zasługuje na prawdziwą miłość oraz przyjaźń. Kompleksy czy odbieganie od wyimaginowanego ideału nie są zbyt silnym argumentem, by uciekać od ludzi i wmawiać sobie, że nie mamy prawa do spełnienia. Najistotniejsze jest nasze podejście, a doskonale wiadomo, że każdy mężczyzna prędzej wybierze uśmiechniętą, choć niedoskonałą kobietę, niż zgorzkniałą i zatraconą w dążeniu do ideału paranoiczkę. Jest jeszcze jedna kwestia, chyba najważniejsza, prawdziwa miłość bowiem tyczy się serca, charakteru, a nie wyglądu, który przecież przeminie.

„Widzisz swoje niedociągnięcia. Widzisz rysy, pęknięcia, widzisz każdą zmarszczkę. Lustro nie pokazuje ciebie. Pokazuje wypadkową cudzych opinii, ludzkich zdań, czyjegoś szyderczego śmiechu i wytykania palcami.”

„(Nie)piękność” jest wspaniałą, emocjonującą i wartościową historią o potrzebie akceptacji, ślepym podążaniu za ideałem, lecz także o silnym wpływie krytyki oraz niesprawiedliwych, pochopnych osądów. To poruszająca, sugestywnie napisana, prawdziwa opowieść, którą bezsprzecznie powinna poznać zarówno każda kobieta, jak i każdy mężczyzna. Paniom pozwoli się zatrzymać, dostrzec, jak łatwo popaść w chorobliwą obsesję i dostrzec piękno, które od zawsze w nich drzemie i jest niepodważalne, bez względu na obecnie wychwalane trendy. Panom natomiast, pomoże zrozumieć niektóre damskie zachowania, uświadomi, jak bardzo potrzebują ich pochwał, komplementów, doceniania. Nikt przecież tak nie podnosi poczucia wartości, jak kochający partner, który zaznacza, że akceptuje nas w pełni. Bez tego nie trudno ulec modzie na ciągłe upiększanie, jakie błyskawicznie staje się nałogiem. Sztuczne, oszukane piękno bardzo szybko okaże się prawdziwym przekleństwem, jeśli nie wierzycie, prędko zanurzcie się w tej obezwładniającej lekturze, Polecam całym sercem!

„Ktoś musi to w końcu przerwać. Inaczej zaleje nas fala nie tyle piękna, ale sfrustrowanych, pogubionych i nieszczęśliwych ludzi, którzy całe dnie będą doczepiać sobie nosy, powieki, cycki i pośladki. Którzy zapomną jeść, zapomną rozmawiać z innymi, a zamiast oczu wsadzą sobie kamery lustrujące wszystko i wszystkich dokoła.”

Nasturcja jest 28letnią kobietą, która z każdym dniem zamyka się w sobie coraz bardziej, a przyczyną są względy urodowe. Jest przekonana, że należy do grupy najbrzydszych kobiet świata. W związku z tym swoje miłosne życie ogranicza do świata internetu, gdzie uwodzi nieznajomych wykreowaną przez siebie postacią.

Paulina ma 45lat i jest absolutnym przeciwieństwem Nasturcji. Mimo, iż uchodzi za bardzo ładną, to w głębi serca jest samotna i zrozpaczona, a żaden jej związek nie przetrwał zbyt długiego czasu i kończy się bolesnym rozstaniem.

Pewnego dnia drogi tych dwóch, głęboko nieszczęśliwych kobiet się zejdą. Czy razem uda im się pokonać współczesne "granicę" jakie zostały obrane w kwestii piękna?

Książka zdecydowanie poruszająca jeden z (ostatnio) najważniejszych tematów współczesnego świata - piękno. Czym ono jest? Dlaczego jest tak ważne? W jaki sposób,w dzisiejszych czasach,kreuje się piękno i wyznacza się jego granice? A przede wszystkim dlaczego tak się dzieje? Jest to bardzo dziwna cecha dzisiejszego "być albo nie być". W końcu każdy z nas jest piękny na swój sposób, a ludzi idealnych nigdy nie było i nie będzie. Odpowiedzi na te pytania, które chwilami nurtują Nasturcję znajdziemy w książce. Mimo historii opowiadającej losy bohaterów, znajdziemy w niej wiele ciekawostek dotyczących kanonu piękna, które rozprzestrzeniały się i zmieniały na przestrzeni wieków.

A co jest dla ciebie ważniejsze?

Piękno zewnętrzne czy wewnętrzne?

Piękna, czyli jaka?

Wraz z upływem czasu zmieniają się kanony piękna, zaś to, co kiedyś było modne, teraz jest passe. Nie zmieniło się jednak nieustanne dążenie do ideału, niezależnie od tego, czy oznaczałby ON rubensowskie kształty, anorektyczką sylwetkę czy figurę przypominającą nieproporcjonalną z anatomicznego punktu widzenia lalkę Barbie. Co więcej, w tym dążeniu jesteśmy gotowi na wiele poświęceń, znosimy ból i niewygody, wydajemy mnóstwo pieniędzy na operacje plastyczne, kosmetyki „poprawiające” urodę bądź tuszujące jej niedoskonałości, katujemy się dietami, odmawiając sobie wszystkiego. Czy jesteśmy szczęśliwi z tego powodu? Czy osiągając to piękno, potrafimy się nim cieszyć czy raczej drżymy nieustannie, by go nie utracić? Czy takie sztuczne piękno jest rzeczywiście pięknem czy raczej maską, pod którą być może chowa się naprawdę urocza osoba, której jednak nie można poznać, bowiem sama zapomniała, kim jest?

Te wszystkie pytania rodzą się w trakcie lektury przejmującej, boleśnie prawdziwej książki Nataszy Sochy, pt. „(Nie)piękność”. Opublikowana nakładem Wydawnictwa Edipresse książki powieść obyczajowa, to doskonały obraz naszych czasów, w których całkowicie zatraciliśmy się w pogoni za ideałami. Ten, kto różni się od innych, kto nie przystaje do sztywnych kryteriów, jest odrzucany, uznany za mało atrakcyjnego lub nawet niewidoczny. Wygląd decyduje o tym, jaką mamy prace, ilu mamy znajomych, tyle tylko, że nie zawsze jest gwarancją szczęścia… Książka Sochy, to doskonała lektura dla wszystkich tych czytelników, którzy czują się mniej atrakcyjni od innych, lub też przeciwnie – mimo fizycznej atrakcyjności, nie mogą nazwać się szczęśliwymi osobami.

Poznajemy Nasturcję, w której piękne jest … tylko imię. Tak właśnie o sobie myśli, nienawidząc swojego wyglądu do tego stopnia, że nie posiada nawet w domu lustra, robi też wszystko, by ograniczać kontakty z ludźmi. Jest boleśnie świadoma swojej nijakości, podkreślanej jeszcze źle dobrana fryzurą i mało atrakcyjnymi swetrami, w których nieustannie chodzi. Nie robi nic, by dać się poznać innym ludziom, jest zresztą przekonana, że nikt nie chciałby nawiązywać z nią kontaktu. Całe dnie spędza przed komputerem, ukrywając się za monitorem i zatapiając w kolejnych zleceniach – jest jednym z najlepszych ghostwriterów w wydawnictwie, choć tak naprawdę stać ją na wiele więcej, co nieustannie powtarza jej szef, namawiając do wydania czegoś pod swoim nazwiskiem. Ona jednak woli pozostać anonimową, bezpieczną, w swojej strefie komfortu.

Jej jedyna rozrywka to korespondencja z aż siedemnastoma mężczyznami, flirt, dzięki któremu ukryta za fałszywym imieniem i atrakcyjnym awatarem, może poczuć się piękna i kobieca. Tak naprawdę jednak ma jeszcze jedną pasję, tyle że nieco wstydliwą – regularnie podgląda przez okno swoją piękną sąsiadkę, zazdroszcząc jej wyglądu i życia. Czy jednak Paulina, bo o niej mowa, rzeczywiście jest szczęśliwa? Spotkanie tych dwóch kobiet, które tylko pozornie wszystko dzieli, nie tylko odmieni ich przyszłość, ale też pomoże przedefiniować pojęcie piękna.

Co wniosą w swoje życie? Jak potoczą się dalsze losy Nasturcji i Pauliny? Co stanie się, kiedy w ich życie kroczą dwaj mężczyźni, przeciętny szczurołap z zawodu o imieniu Karol, dysponujący osobliwym podejściem do życia i niezwykłymi pomysłami, a także przystojny niczym model Michał, specjalista od marketingu w wydawnictwie? Czy niepiękność okaże się piękna? Odpowiadając na te pytania zagłębimy się w lekturze skłaniającej nas nie tylko do refleksji nad swoim życiem i podejściem do kwestii urody, ale i nad swoim postępowaniem. Socha poruszyła ważki szczególnie dla kobiet temat, rozbierając go niejako na części pierwsze, dogłębnie analizując, nadając mu kształt powieści, która może znacząco podnieść jakość naszego życia. Pod warunkiem, że zaakceptujemy swoją niepiękność, a nawet … ją pokochamy!

Justyna Gul

Qultura słowa