Nasze wszystkie światła

MIESZANE ODCZUCIA

Przyznam szczerze, że po opisie miałam nadzieję na jakiś młodzieżowy thriller, a jednak książka okazała się czymś zupełnie innym. Czy to źle? Może nie aż tak, jednak lekturę skończyłam z mieszanymi odczuciami.

Co mi się podobało?

Jamie McGuire poruszyła kilka ważnych tematów i całkiem nieźle je rozwinęła. Pierwszy z nich - rasizm, brak tolerancji oraz to, jak szybko zmienia się opinia społeczeństwa, w zależności od tego, czy okazujesz się w czymś najlepszy, czy może oskarżają cię o zrobienie komuś krzywdy. Drugi temat to toksyczne rodziny i to, jak bardzo cierpią w nich dzieci. A także do jakich tragedii może prowadzić lekceważenie problemów tego typu. W Naszych wszystkich światłach podobał mi się również zwrot akcji i cała historia, jaka się za nim kryła. Domyślałam się czegoś takiego i cieszę się, że autorka zdecydowała się na ten ruch, mimo że był bardzo śmiały.

A teraz czas na kilka słów o wadach.

Wątek miłosny - to była w pewnym sensie kula u nogi tej lektury. Trochę za słodko i cukierkowo. Nie potrafiłam jakoś uwierzyć w tę relację i jej realizm. Przykro mi, ale zupełnie nie było tam chemii, ani niczego, co pomogłoby mi kibicować bohaterom. Dodatkowo, momentami miałam zgrzyty przy stylu pisania autorki - był trochę zbyt prosty, momentami dziecinny. Jak gdybym czytała fanfiction. Przez to czułam, jakbym była na tę książkę za stara. A szkoda, bo miała trochę zalet, o których zresztą wspomniałam wyżej.

STRUKTURA

Książka podzielona jest na numerowane rozdziały, w których mamy dwóch pierwszoosobowych narratorów - Catherine i Elliotta. Poznajemy świat ich oczami, jednak niektóre tajemnice muszą poczekać, nim ujrzą światło dzienne i sądzę, że to dobre rozwiązanie, bo budowało trochę napięcia. Niestety, miałam trochę zgrzytów przy stylu pisania autorki, bo momentami było zwyczajnie zbyt prosto i jak wcześniej wspomniałam - zbyt dziecinnie. A szkoda, bo przyćmiewało to chwilami poważne tematy, jakie poruszyła w swojej książce autorka.

PODSUMOWUJĄC

Nasze wszystkie światła to książka, która z jednej strony odznacza się ciekawym pomysłem na historię, zaś z drugiej - nieco słabszym wykonaniem. Doceniam poruszenie tematów poważnych, szczególnie dla młodych osób, jednak żałuję, że czułam się chwilami za stara na tego typu książkę. Jak widzicie, lektura dostarczyła mi mieszanych odczuć, zdecydujcie więc sami - czy bardziej przemawiają do Was zalety powieści, czy może bardziej przeszkadzają Wam wymienione wady.

Ja lektury nie żałuję, ale pewnie szybko o niej zapomnę.

Amanda Says

Dostałam tę książkę na koniec roku szkolnego za wyniki w nauce i szczerze powiem, że cieszę się, że akurat taka mi się trafiła. Początkowo byłam sceptycznie nastawiona, gdyż nie przepadałam nigdy za romansami, zwłaszcza młodzieżowymi, ale z nudów i tak podjęłam się czytania. Książka ciekawa, wciągająca, bardzo nietypowa. Choć główna bohaterka nieco mnie denerwowała, a jej wybranek w wielu momentach wydawał się wręcz obsesyjny wobec niej, miło mi się czytało tę książkę. Podobał mi się plot twist, nie brakuje akcji. Jedyne, co mnie nieco gryzło to fakt, że "miłość" głównych bohaterów była nieco wyidealizowana i nie wyglądała zbyt realistycznie, wręcz zbyt słodko. Ale pomimo tego wszystkiego książka jest spoko, bo na szczęście są tam inne wątki, niż tylko miłosny:D Polecam!

Elliott i Catherine są przyjaciółmi od dziecka. Niestety w rodzinie obojga dzieci nie dzieje się najlepiej. U Elliotta rodzice nie dosyć ,że urządzają notoryczne kłótnie ,to ojciec jest alkoholikiem i nie dosyć ,że bije jego matkę ,to i ON również zostaje wciągnięty pod ciężką rękę ojca. Jego dzieciństwo nie jest usłane różami. Lecz kiedy przyjeżdża do ciotki jest szczęśliwy i spokojny ,w szczególności przy Catherine. Lecz i ona nie ma łatwo. Piętno ,które ciągnie się za nią z pokolenia na pokolenie nie jest łatwe. Matka nie jest łatwą osobą i kiedy zaczyna się kolejna awantura ucieka , by cieszyć się spokojem. Kiedy umiera jej tata ,a w nim zawsze miała oparcie , jej życie się zmienia. W szkole uważana jest za dziwadło ,a dom w którym mieszka ma pewną tajemnicę. Catherine potrzebowała w tym czasie swojego przyjaciela ,lecz ją w tym momencie zawiódł i wyjechał.

Kiedy Elliott wraca zupełnie odmieniony i staje się gwiazdą footballu. Postanawia odzyskać jej zaufanie. Catherine zaś pomaga mamie w prowadzeniu pensjonatu.

Lecz kiedy dochodzi do tragedii i wszystko wskazuje na Elliotta , Catherine stara się pomóc mu jak może. Lecz co tak naprawdę ukrywa Catherine? Czy dziewczyna wybaczy te lata rozłąki? Co wydarzy się dalej?

Tyle pytań, ciśnie się na usta. Dużo emocji ,co skrywa w sobie książka jest niebywała. I tajemnica skrywana przez rodzinę dziewczyny ,a w szczególności przez nią bardzo mnie zaintrygowała. Pięknie napisana historia przyjaźni i miłości ,a w tle tajemnicza zbrodnia,która wstrząśnie wszystkimi,kiedy tylko dojdą do końca książki. Z zapartym tchem śledziłam przygodę dwojga młodych ludzi. Niby nic takiego ,ale jednak coś w tej książce jest. Czyta się ją lekko i przyjemnie ,a zarazem szybko. Widać lekki styl autorki ,który jest naprawdę przyjemny dla oka.

Jeżeli chcecie przeżyć niesamowitą historię przyjaźni ,miłości ,która jest pełna wzlotów i upadków ,oraz tajemniczej zbrodni , którą musimy rozgryźć. To ta książka jest idealną pozycją. Polecam

Wiecie za co lubię długie weekendy? Za to uczucie, gdy wracam z pracy popołudniem i mam perspektywę tego spokoju, ciszy i wizje łóżka obstawionego dookoła hałdami książek. Jedyną plamą na słońcu jest świadomość, że w ciągu tych kilkudziesięciu godzin, nie przeczytam kilkuset książek, to mnie zasmuca, ale zaczynam czytać i jakoś to leci. Nasze wszystkie światła zaczęłam czytać tuż przed majówką, potrzebowałam czegoś lekkiego i czegoś co mnie poruszy i właśnie ta książka wpadła mi w oko, gdy przeglądałam nowości. Ja nie wstydzę się, tego że lubię czytać young adult ale treść tej książki, mnie zaskoczyła i to bardzo.

Catherine żyje z matką i ojcem w rodzinnym domu matki. Kiedyś, rodzina jej mamy była elitą miasta. Teraz są jakby pariasami, tylko matka nie chce zostawić tego domu, Catherine o wiele lepszą więź ma z ojcem, który dla niej jest centrum dziecięcego świata. Do czasu aż poznaje chłopca z sąsiedztwa Elliota i zaprzyjaźnia się z nim. Chłopak ma w sobie indiańską krew i problemy z kontrolowaniem gniewu, ale dzięki niemu Catherine może wyrwać się z ponurego domostwa i zaznać beztroskiej radości. Niestety jednego dnia dziewczyna traci i ukochanego ojca i przyjaciela. Gdy po latach Elliot wraca w nimbie sławy genialnego sportowca, dziewczyna w sobie ma wciąż żal, że zostawił ją bez słowa. Czy dziecięca przyjaźń przetrwa i zwycięża mrok podążający za Catherine?

Na początku byłam pewna, że to po prostu romansidło dla młodzieży, wiecie ze szkolnym klimatem. Mamy zagubioną dziewczynę, która przez całą szkołę jest postrzegana jako dziwaczka, trochę na własne życzenie, bo nikt jej nie odwiedza, odcięła się od swoich dawnych przyjaciół a teraz zaczyna się nią interesować gwiazdor miejscowej drużyny. Catherine nie wpuszcza jednak go do swojego życia bezwarunkowo, ciągle pamięta, że odszedł w najgorszym dniu jej życia, a później ona musiała znieść tak bolesną zmianę w swoim życiu. Na dodatek ON domaga się obietnicy, że odejdzie z nim, a ona powtarza, że nie może zostawić Mamy i dziwnego pensjonatu, który otoczony jest mroczną aurą. I właśnie ta zagadka pensjonatu, sprawia, że to nie jest zwykła i cukierkowa młodzieżówka. To jest duże wow.

Znajomość z dzieciństwa, która przetrwała wiele trudności.

Elliot wakacje spędzał u ciotki w mieście Oak Creek. Dzięki niej i wujowi dostaje namiastkę dobrego dzieciństwa, ponieważ u siebie w domu takiego nie zaznał. Ciotka obdarowuje go aparatem fotograficznym i to właśnie dzięki niemu chłopak poznaje Catherine , którą dostrzega pewnego dnia , siedząc na drzewie. Catherine również nie miała łatwego dzieciństwa. Problemy z chorą matką przekłada nad swoje własne szczęście. Kolejne dni sprawiają, że tych dwoje zaprzyjaźnia się. Stają się dla siebie bliskimi osobami. Jednak pewnego dnia wszystko się psuje, ponieważ chłopak pod przymusem musi wyjechać. Dziewczyna jest zrozpaczona i czuje się zraniona, dlatego nie dziwne jest to, że w momencie jego powrotu nie potrafi mu wybaczyć.

Jednak gdy w mieście dochodzi do tragedii, w której Elliot staje się głównym podejrzanym i znajomi się od niego odwracają to właśnie Catherine staję się dla niego oparciem i zostaję przy nim. Mimo, że w jej domu nie dzieje sie dobrze, a dziewczyna wcale nie czuje się szczęśliwa postanawia pomóc swojemu chłopakowi.

☆☆☆☆

Jeśli myślicie, że jest to obyczajówka lub słodki romans, to muszę powiedzieć że się mylicie. Historia jest jednocześnie piękna ale i bolesna. Podejmuje tematy dość trudne, o których powinno się mówić. Zakończenie jest bardzo zaskakujące i niespodziewane. Z ręką na sercu mogę polecić tę książkę.

Oczywiście na wstępie muszę zwrócić waszą uwagę na tę obłędną kolorystykę okładki i ogólnie jej wygląd wizualny bo jest piękna. Ogromnie doceniam, również umieszczenie imienia bohatera, który teraz będzie narratorem.

*

Teraz przejdźmy do konkretów. Zdaje sobie sprawę z tego, że opis brzmi dość banalnie trochę jak taka typowa młodzieżówka, ona jest szarą myszką, a ON sportowa gwiazda szkoły, ale musicie mi wierzyć na słowo, że to wcale nie jest takie oczywiste, a całość jest o wiele bardziej zawiła niż się może zdawać. Jednak jeżeli spróbuję powiedzieć coś więcej to na bank zdradzę wam coś kluczowego, więc nie mogę i musicie sami przeczytać by się dowiedzieć, a jest warto.

*

Nie mogę też powiedzieć, że przyjemnie mi się ją czytało, gdyż porusza ona ważne, a zarazem trudne tematy. Fabuła jest ciekawa, jest też tajemniczo, czasem trochę mrocznie, ale także radośnie (kilka razy nieźle się uśmiałam). Mimo, że niektóre wydarzenia udało mi się przewidzieć to jednak nie zdarzało się to często i wiele razy byłam mocno zaskoczona (raz nawet myślałam, że jest to błąd w druku). Bohaterowie natomiast stworzeni są tak, że jak macie kogoś znienawidzić to zapewne tak się stanie. Nie miałam większych „problemów” co do bohaterów (po za Presley bo jest okropna), mają różne i ciekawe osobowości.

*

Podsumowując było to ciekawe nowe doświadczenie i jeżeli szukacie jakieś niestandardowej młodzieżówki to prawdopodobnie traficie nią w dyche. Na bank wcisnę ją mamie i koleżance, a także sama chętnie przeczytam ją nie raz.

Są takie książki, które przeżywa się całym sercem i dosłownie oddycha się nimi w trakcie lektury. Ja tak miałam z „Naszymi wszystkimi światłami”. Momentalnie wsiąkłam w duszny klimat małego miasteczka, okryłam się jak kocem jego tajemnicami i chłonęłam historię, która się w nim rozgrywała. Autorka od pierwszych stron kupiła mnie motywem przyjaciół z dzieciństwa i relacji hate-love, ale okazało się, że to tylko dodatkowe smaczki, do głębokiej, pięknej i bolesnej opowieści o wielkiej miłości, zbrodni i mrocznych tajemnicach. W trakcie lektury miałam co prawda chwilę zwątpienia, kiedy sekrety i problemy spiętrzyły za bardzo, bym mogła dostrzec, co autorka próbuje mi przekazać, ale szybko wróciła na właściwe tory i udowodniła jak wyjątkową historię ma do opowiedzenia. Jamie McGuire opowiada o domu, który stał się więzieniem, o rodzinie, która może pociągnąć na dno i o przeszłości, która naznacza na całe życie. Skupia się na nietolerancji, stereotypach i szufladkowaniu ludzi przez wzgląd na pochodzenie. Udowadnia jak wielkie piętno może odcisnąć na człowieku jego przeszłość i brak pomocy. Ale opowiada również o miłości silniejszej niż wszystko inne, poświęceniu, przyjaźni i wsparciu. Udowadnia też, że nawet w najciemniejszym mroku zawsze można odnaleźć światło, które wskaże właściwą drogę. Jestem ZAKOCHANA w tej historii. Coś absolutnie pięknego!

Przyjaźń wystawiona na próbę, doświadczenia życiowe które wszystko odmieniły. Czy młodzi bohaterowie odbudują to co stracili?

Pamiętacie powieść "Piękna katastrofa"? Historię w stylu New Adult, bardzo poruszającą i dobrze napisaną? Taką, od której trudno było się oderwać? Ja pamiętam i do dziś bardzo miło ją wspominam dlatego z przyjemnością i rosnącymi nadziejami na to, że otrzymam coś równie dobrego o ile nie lepszego sięgnęłam po najnowszą powieść autorki "Nasze wszystkie światła".

Ta powieść to połączenie romansu, nurtu New Adult oraz subtelnego klimatu thrillera czy nawet kryminału (bardzo niewielkie ilości) jeśli weźmiemy pod uwagę tragedię do której dochodzi w trakcie lektury. Jednak przede wszystkim skupiamy się na trudnych relacjach pomiędzy głównymi bohaterami, obserwujemy ich problemy wieku dorastania, emocje jakie im przy tym towarzyszom oraz nastawienie na wzajemną relację. Całość nie jest jednak monotonna, nastawiona wyłącznie na jeden temat, ponieważ autorka serwuje nam sporo wątków pobocznych, które w trakcie czytania łączą się w konkretną całość, dzięki czemu otrzymujemy dojrzałą historię przy której można spędzić miłe chwile.

Nie brakuje emocji co bardzo lubię w podobnych historiach. Jeśli tak jak ja polubicie głównych bohaterów to na własnej skórze poczujecie to jak ciężko jest im na nowo odbudować utraconą relację. Elliott i Catherine poznali się gdy byli dziećmi a wiadomo, że w wieku kiedy nikt nie ma przed niczym oporów buduje się najlepsze przyjaźnie. Jednak ich drogi się rozeszły, ON opuścił miasto w dniu, kiedy ona potrzebowała go najbardziej i to pozostawiło w niej gorycz porzucenia. Po latach spotkali się na nowo, ale to już nie było to, czas zatarł pomiędzy nimi dawne emocje i chociaż próbowali to nie łatwo było im rozpocząć tą przyjaźń co kiedyś.

Jamie McGuire wiedziała co robi pisząc swoją powieść i to widać od pierwszej do ostatniej strony. Serwuje nam dojrzałych bohaterów z którymi bez problemu można się utożsamić oraz nawiązuje do współczesnych problemów pokazując, że nic nie jest czarne czy białe. Powrót chłopaka do miasta burzy spokój Catherine, która pomaga swojej mamie w prowadzeniu pensjonatu, ale nie można odebrać mu zaangażowania, gdy robi wszystko by odzyskać zaufanie dawnej przyjaciółki. Otrzymujemy zatem prosty wątek romantyczny, który nie jest przesłodzony czy nachalny a wręcz naznaczony tragedią, gdy wszyscy w mieście oskarżają Elliotta o coś czego nie zrobił.

Podoba mi się pomysł i jeszcze bardziej wykonanie. Nie jest to co prawda powieść, która wywraca nasze życie do góry nogami, ale całość dobrze się czyta, nawet nie wiem kiedy zamknęłam ostatnią stronę i na tyle mocno zżyłam się z bohaterami, że postanowiłam zrobić sobie na chwilę przerwę od czytania innej książki. "Nasze wszystkie światła" powoli zakrada się do serca i umysłu czytelnika, ale umiejętnie, przez co pozostała ze mną na dłużej z czego ogromnie się cieszę. Pośród wszystkich nowości ta zasługuje na największa uwagę.