Nastolatki też nie mają lekko

claudettaart

"Nastolatki też nie mają lekko" to bardzo ważna książka. Jest dosyć krótka, jednak przesłanie jakie z niej płynie jest duże.

Mikołaj kończy podstawówkę (proszę pamiętać, że gimnazjum już nie istnieje! Bo ja zapomniałam...) I lada moment wybierze liceum. Jednak jego nadwaga, chłopak jego mamy i prześladowcy ze szkoły nie pozwalają mu przejść tego okresu spokojnie.

Historia Mikołaja zahacza o wiele aspektów - relacją z rodzicami, relacje koleżeńskie, zauroczenia, ale też wygląd i akceptacja siebie.

Jako dorosła osoba mogę powiedzieć, że dla mnie są to rzeczy już "przerobione podczas życia". Dla młodego nastolatka może to być świetna historia, która otworzy oczy i pokażę nowe spojrzenie na świat. Że nie zawsze wszystko jest kolorowe, że nieraz musimy się z czymś zmierzyć.

Myślę, że w wolnej chwili rodzice też powinni sięgnąć po te książkę. Nie jest to poradnik, lecz może ona ukazać perspektywę dziecka, które jest nieco zagubione i szuka siebie.

Z całego serduszka polecam ją każdemu - chwila rozmyślań nad tym tematem może ukazać, jak ważne są to tematy, które przecież na co dzień pojawią się wśród ludzi, a często się o nich nie mówi.

Prosty styl pierwszoosobowy, idealnie dobrany do języka nastoletniego. Można ją potraktować jako dziennik chłopca, gdzie czytamy jego zapiski z każdego kolejnego dnia.I prawdą jest, że nastolatki nie moją lekko. Początkowo postać Mikołaja poznamy jako osobę, która ma problem z zajęciami wychowania fizycznego. Jeszcze nie wiemy co mu przeszkadza w zaliczeniu ćwiczenia, bardziej widzimy go jako fajtłapę. Później coraz bardziej inni zaczynają obwiniać go praktycznie o wszystko, robiąc niemiły kawał. To był etap, kiedy przyjaźń głównego bohatera z Arkiem została poddana próbie. Mikołaj czuje się źle, dlatego coraz bardziej podjada niezdrowe rzeczy. Jego mama stara się podstawić mu dietę cud, lecz my widzimy, że jest zbyt zajęta swoim życiem, by naprawdę dostrzec problemy chłopca. Oboje rodziców ma już nowych partnerów i Mikołaj czuje się z tego powodu spychany na bok. Po telefonie do ojca tylko się w tym utwierdza. Od tej pory wiemy, że chłopak wciąż ma zły humor, jest otyły i choć ma piętnaście lat, to jednak nie potrafi radzić sobie z emocjami. Chciałby też wierzyć matce, ale cokolwiek wcześniej mu obiecała, to teraz zmienia zdanie i chłopak obwinia o to nowego partnera matki Łukasza. Zły nastrój potęguje też przeprowadzka do bloku, który według niego jest malutki. Bardzo nie podoba mu się tam postać mężczyzny, która powiem wam, że faktycznie niczego mu nie ułatwia. Odnosi się do niego niby miło, ale nawet my czujemy tu rezerwę i traktowanie go z sarkazmem. Można by powiedzieć, że wiadomości od szkolnej piękności poprawiają nieco jego humor, ale coś nam się tu nie zgadza. Tym bardziej potęguje ją pewna sytuacja na korytarzu szkoły, kiedy stykają się dwie dziewczyny i wtedy można je ocenić. Znajomość z Tamarą rozpocznie się od nagłego impulsu i będzie to bardzo dobra postać, by pokazać innym, że nigdy nie wolno dać sobą pomiatać. Oczywiście Oliwia będzie tu bardzo mieszała, ale i jej osoba jest tu potrzebna, by otworzyć oczy gnębionym dzieciakom. Jak zatem zakończą się losy Mikołaja? Czy przekona się do partnera matki? Czy ujrzy spisek? Czy w ogóle będą geniuszem z matematyki można być ślepym na manipulacje?

Według mnie ta książka powinna być obowiązkową lekturą szkolną. Przedstawia ona problemy z otyłością, brak akceptacji w środowisku szkolnym, napiętnowanie innych za ich wygląd i zainteresowania oraz obraz uczuć osób skrzywdzonych, którzy nie chcą lub zwyczajnie nie mają komu o swoich problemach opowiedzieć. Bardzo ją polecam!

W czasach mojego nastoletniego życia

Instagram nie istniał. Na rynku pojawiały się pierwsze telefony komórkowe z kolorowym ekranem, a słynne restauracje z jedzeniem na wynos dopiero wkraczały na polski rynek. Galerie handlowe i markowe sklepy pojawiały się coraz liczniej w największych polskich miastach. Do Polski docierała namiastka zachodniego życia.

Dziś nastolatkowie żyją zupełnie inaczej. Zupełnie inne priorytety definiują przyjaźnie.

O tym, że życie nastolatka nie zawsze jest "lajtowe", pisze w swojej najnowszej książce pt. "Nastolatki też nie mają lekko" Maja Szanecka-Żołdak.

Pierwszoplanową postacią jest Mikołaj, przeciętny nastolatek, uczeń ósmej klasy. Jest bystry, dobrze sobie radzi z matematyką, ale w zasadzie nie ma przyjaciół. Jest tylko Arek, z którym jakoś się dogaduje. Jego lekka nadwaga staje się w klasie powodem drwin. Rodzice zajęci rozwodem i układaniem swojego życia na nowo nie zauważają, że chłopiec czuje się coraz bardziej samotny i niepotrzebny, a jego poczucie wartości stałe spada. Na domiar złego rodzinny dom zostaje sprzedany, a Mikołaj razem z mamą przeprowadza się do innej miejscowości. Kiedy Blanka, najładniejsza dziewczyna z klasy, zaczyna wysyłać Mikołajowi wiadomości, jego serce dostaje skrzydeł. Tymczasem codzienna wspólna podróż do szkoły z Tamarą staje się zalążkiem nowej, ciekawej znajomości.

Czy intencje obu dziewczyn są szczere? Czy Mikołaj zdoła dopasować się do nowego życia mamy i pogodzi się z tym, że dla ojca staje się balastem? Czy poradzi sobie z brakiem akceptacji?

Czytelnikowi może wydawać się, że historia Mikołaja porusza sprawy błahe. Nic bardziej mylnego. To co dla jednych nie ma znaczenia, dla innych staje się dramatem. Autorka prosto, a zarazem trafnie i z wyczuciem przedstawia szkolne życie, kasowe podziały, rówieśnicze przepychanki i trudne relacje nastolatka z rodzicami, którzy sami mają problem z wzajemną komunikacją.

Książkę powinien przeczytać każdy nastolatek. Uświadamia, że sytuacje, które wydają się niewinnym zabawnym żartem mogą nieść za sobą dużo poważniejsze konsekwencje.

Książka bardzo mi się podobała, niebanalna historyjka tylko poruszające opowiadanie o dorastaniu i lekcji samoakceptacji. Polecam.

Agnieszka Kusiak

Ta książka wymyka się kategoryzacji. To historia, która powinna trafić do każdego – i do rodzica, i do dziadków i do kumpla z ławki szkolnej. To historia, która domaga się rozmów, niekończących się debat.

Domaga się wspólnego czasu – niczego więcej. Domaga się otwarcia oczu i dojrzenia – kogoś, kto jest tuż obok i kto potrzebuje pomocy. Autorka, Maja, poruszyła w tej książce bardzo trudny, ale jakże istotny problem. Weszła w niego z odwagą zakładając buty nastoletniego Mikołaja. Pisze będąc nim, i ty czytasz będąc nim, bo się jednoczysz. Stajesz w ciele chłopca i czujesz się jak on. Jednocześnie chłoniesz treść i się z nią spajasz. Nie pozostajesz obojętny. „Nastolatki...” zmieniają myślenie każdego.

Do tego postaci, jaki poznaje chłopiec. Tamara, tak ciepła dziewczynka. Blanka, złośnica, której trzeba utrzeć nos. Kolega, który nagle nie wie kim jest dla niego przyjaciel.

Autorka stworzyła powieść, którą trzeba znać. Pożyczać dalej, innym. Trzeba puszczać w obieg, by krążyła i zbierała swoje żniwo. To dobre i właściwe...

Wspaniała, niesamowita historia. I świetne pióro.

Koniecznie...