Miłość '44. 44 prawdziwe historie powstańczej miłości

Każda rodzina "harcerska" ma ogromny sentyment i szacunek do tematyki Powstania Warszawskiego. Jak wiadomo, olbrzymią rolę w jego przebiegu odegrali harcerze. Przecież Batalion "Parasol" to batalion składający się przede wszystkim z harcerzy będących członkami "Szarych Szeregów". Podobnie "Zośka". Każdy harcerz do dnia dzisiejszego ma ogromny sentyment do książki "Kamienie na Szaniec". (Moja córka ma na półce kilka wydań, a ja dzielnie wraz z nią poszukuję kolejnych) Większość z nas - harcerzy - zna bohaterki książki "Dziewczyny z Powstania" i wielu wielu innych pozycji mówiących o tamtych ciężkich czasach. Teraz dzięki Pani Agnieszce Cubała powstała książka, która jest następnym "must have" dla każdego. To książka pt. "Miłość 44".

Nietrudno domyśleć się, co jest głównym tematem książki. To powstańcza miłość - uczucie rodzące się pomiędzy młodymi ludźmi, dla których jest jedynie tu i teraz. Nie wiedzą, czy jutro będą żyli, nie wiedzą czy dziś poślubiona druga połówka jutro nie zostanie wdową czy też wdowcem. Z każdej historii wydziera desperacja i nadzieja, że miłość pokona wszystko, że do ostatniej chwili zakochani będą razem. W tamtych trudnych chwilach, młodzi ludzie bardziej niż śmierci, bali się samotności. To wyraźnie widać w każdej (bez wyjątku) opisanej w książce historii.

W opowiadaniach spotkamy każdego – poczynając od sławnych ludzi takich jak Jan Nowak Jeziorański czy też Krzysztof Kamil Baczyński, poprzez zwykłych Warszawiaków, aż po młodziutką prostytutkę czy też zagubioną w ówczesnej codzienności artystkę, która związała się z niemieckim żołnierzem. Urzekła mnie historia pewnego Staruszka, który w wieku 90 lat był obserwatorem Powstania. Płakałam czytając o śmierci Baczyńskiego i jego ukochanej Basi. Złościłam się, kiedy okazywało się, że ta miłość powstańcza - tak silna i beznadziejna w tamtych dniach - nie potrafiła przetrwać w czasach spokojnych. Jedno niezmiennie rzucało się w oczy. Każda historia jest inna, choć w wielu aspektach taka sama. W każdej jest nadzieja, śmierć i smutek. Nawet jeżeli nasi zakochani przetrwali, to wkoło nich szerzyła się śmierć, która cieniem padała na szczęście młodych.

Na moją wyobraźnię bardzo działały zdjęcia umieszczone w książce. Bardzo często z fotografii na czytelnika patrzy śliczna buzia młodej panienki, a potem czytamy jak ta sama panienka walczyła, umierała albo opłakiwała śmierć bliskich. Wiele osób decydowało się na śmierć z rozpaczy po śmierci ukochanej osoby i to mnie najbardziej złościło. Taka śmierć - smutna i niepotrzebna – rodzi w czytelniku wiele emocji.

Autorka ma wspaniały dar reporterskiego pióra, które przy podawaniu na pozór suchych faktów jednocześnie rewelacyjnie wydobywa emocje z każdej kartki książki. Historie są różne - jedne zajmują kilkanaście kartek, inne zaledwie półtorej stronnicy. W jednych poznajemy bohaterów bardzo dobrze, w innych ledwie muskamy ich losy, oglądając scenkę niczym zdjęcie. Czytając końcowe rozdziały już wiedziałam, że jeżeli poznajemy blisko bohaterów to zapewne zginą a my pozostaniemy z pustką w sercu.

Powiem Wam, że bardzo, bardzo przeżyłam tę książkę. Przecież to tacy harcerze jak moja córka są bohaterami tych opowiadań. Różnica polega na tym, że moja Basia ma piętnaście lat, a historię zna min. dzięki obchodom pod Monte Cassino, w których uczestniczyła czy też dzięki rajdowi „Arsenał” organizowanemu przez warszawskich harcerzy. Dzięki wiedzy o Powstaniu Warszawskim ma szóstkę z historii i tylko chciałabym żeby zdawała sobie sprawę, że Powstanie Warszawskie to nie tylko wydarzenie, ale i ludzie. Przede wszystkim ludzie. „Miłość 44” pokazuje właśnie, że na Powstanie składa się nieskończona ilość pojedynczych historii, które niczym mozaika układają się w bardzo tragiczną całość.

Uwierzcie ni - nie ma znaczenie czy dla nas Powstanie było sukcesem czy porażką. Tyle młodych ludzi poświęciło swoje życie, że – moim zdaniem - nie ma miejsca na takie rozważania. Na pewno jednak jest miejsce na takie książki jak „Miłość 44”. To książka, która nadaje powstaniu ludzki charakter, pokazuje, że pomiędzy gruzami, barykadami i śmiercią były też piękne uczucia i szczęśliwe chwile.

Publikacja Miłość 44 to historie miłosne, które miały miejsce podczas powstania warszawskiego. Czy taką książkę powinno się oceniać pod jakimkolwiek kątem? Nie, nie powinno. Czy powinno się poddawać ocenie ludzkie życie pełno bólu i cierpienia, na które nikt nie miał wpływu? Nie. Nie można negatywnie odnosić się do czegoś co miało miejsce naprawdę i co na dodatek było tak piękne i wzniosłe. Za kreację fabuły nie odpowiada przecież autorka, ale życie. Nie można napisać, że zakończenie nie przypadło do gustu, bo nie zostało one stworzone tylko odtworzone z rzeczywistości. I tak, właściwie to chciałabym by większość z tych historii zakończyła się inaczej, ale niestety nikt już tego nie zmieni. Można gdybać czy te miłości miałyby w ogóle miejsce gdyby nie powstanie, jednak dlaczego mimo wszystko ich finał nie mógł być inny, nie mógł być szczęśliwy? Niestety, ani ta książka ani żadna inna nam tego nie wyjaśni, może ona nam tylko przybliżyć te słodko-gorzkie chwile na ulicach Warszawy. To świat i ludzie, prawdziwi ludzie odpowiadają za te historie - piękne, bolesne, wzruszające. Nie śmiem nawet wskazywać, którzy bohaterowie urzekli mnie najbardziej. Określenie którzy są bardziej ciekawi, a co za tym idzie bardziej tragiczni podchodziłoby pod brak szacunku względem pozostałych. Każda wspomniana w tej książce miłość jest wyjątkowa w swój sposób. Mogę tylko wspomnieć, że uczucie Basi i Krzysztofa Baczyńskich poznałam już w innych książkach, ale nie znaczy to, że do ich losów ciągnie mnie bardziej. Duże podziękowania dla autorki za możliwość zapoznania się z czym zmagali się ludzie, niektórzy znacznie młodsi ode mnie by chronić ukochanych, by móc chociaż chwilę napawać się szczęściem, by wziąć ślub, który w tamtym okresie przyjmował tak wzniosłą i ważną rolę w poczuciu spokoju i bezpieczeństwa. Jakimi jesteśmy uczuciowymi egoistami obecnie w odniesieniu do tego jak dawniej trzeba było walczyć o każdą godzinę z drugą osobą. Mając wszystko na tacy, żyjąc w bezpiecznym świecie zapominamy o tym co w życiu najważniejsze. Nie mogę więc wydać opinii na temat tego tytułu. Nie skupiałam się na tym czy posiada ON jakąś wadę, czy styl pisania jest wciągający i czy są literówki - to wszystko jest nieistotne ze względu na treść, która pełni nadrzędną wartość co do całej reszty. Nie ukrywam, że lubię czytać książki o takiej tematyce, ale wolałabym żeby materiał na którym bazują był nieprawdziwy. Myślę, że się ze mną zgodzicie.

Wszędzie wokół cierpienie, ludzkie dramaty, strach o jutro — czy w tak tragicznej sytuacji jest miejsce na miłość? Okazuje się, że owszem. Miejsce na miłość trudną, wymagającą poświęceń, ale szczerą, intensywną, na przekór szalejącej śmierci…

Powstanie Warszawskie to wydarzenie, które trwale odcisnęło się na historii Polski. Ogromnymi krokami zbliża się siedemdziesiąta piąta rocznica. Czas ucieka, należy zebrać jak najwięcej wspomnień z tamtych dni, aby móc przekazać je kolejnym pokoleniom. Dlatego nie rozumiem ludzi, którzy uważają, że książek o Powstaniu mamy przesyt na rodzimym rynku wydawniczym. Osobiście wydaje mi się, iż naszym obowiązkiem jest dbanie o przeszłość, bez zbędnej martyrologii. Chodzi po prostu o pamięć. Ucieszyłam się, gdy zauważyłam zapowiedź najnowszej książki autorstwa Agnieszki Cubały. Słyszałam o poprzednich jej publikacjach, śledziłam ich recenzje, ale jakoś nie miałam sposobności ich przeczytać, nad czym szczerze ubolewam. Jednak teraz przydarzyła się okazja do nadrobienia zaległości. A wszystko świetnie się zgrywa z rocznicą właśnie. Sierpień to idealny czas do sięgnięcia po tę pozycję. A muszę przyznać, że mnie zachwyciła.

Pisanie tego typu recenzji jest dla dość trudne, nie ukrywam. Wynika to z emocjonalnego podejścia do treści, choć bardzo staram się zachować obiektywizm. Mamy tutaj kilkadziesiąt opowieści, prawdziwych historii. Świadomość realności uderza, bo niby wszystko wiemy, ciągle słyszymy o Powstaniu w mediach, ale skupienie się nad książką — już sprawia dosadniejsze wrażenie. Podziwiam autorkę, ponieważ zdołała unieść ciężar tematu. A nie należy do tych łatwych. Miłość kroczy tuż obok śmierci, próbując ją odrobinę złagodzić. Stąd w czasie Powstania odbywało się tyle ślubów. Nikt nie chciał czekać, gdyż brakowało pewności w kwestii przyszłości. Dni gnały niczym oszalałe.

Całość napisano w prosty i przystępny sposób. Bez zbędnej „zabawy” w poetykę, tekst wypada naturalnie. W ogóle się nie nudziłam w trakcie lektury, za to ogromnie wzruszałam, więc wrażliwszym osobom polecam zaopatrzenie się w chusteczki. A wcześniej najlepiej zmyć makijaż. Cubała skupiła się na różnych postaciach, zarówno tych bardziej znanych, jak i mniej. Dlatego trafiamy na słynnego Krzysztofa Kamila Baczyńskiego i jego ukochaną Basie, ale też na młodą prostytutkę, która pomagała w szpitalu, oferując bliskość. Mnogość charakterów, ilu ludzi, tyle historii.

Miłość romantyczna znaczy wiele, zwłaszcza w czasie trudnych chwil. Lecz jestem zadowolona z faktu, że autorka nie bała się poruszyć kwestii seksu, będącego odprężeniem, poczuciem, iż nasza najbliższy człowiek nadal przy nas trwa. Jak jedyna pewna rzecz na świecie. Ciepło drugiego człowieka było w okresie wojny naprawdę istotne, w sensie i fizycznym, i emocjonalnym. Dodatkowo, odmalowano świetne tło. Czytamy nie tylko o uczuciach, ale również o życiu codziennym. O bukietach ślubnych, naprędce zrywanych z cudzego ogródka lub balkonu. O skromnych weselach, gdzie warzywa były niczym najprzedniejsze danie. O ciężkiej pracy sanitariuszek chcących przynieść ulgę rannym oraz umierającym. Fascynujące, momentami zatrważające, lecz ciągle ogromnie ważne…

Agnieszka Cubała stworzyła przepiękną książkę, po brzegi wypełnioną emocjami. Doceniam trud, który włożyła w nadanie tej pozycji odpowiedniego rysu, doceniam jej zaangażowanie. I mam nadzieję, że finalnie uda mi się sięgnąć po poprzednie jej publikacje, oby wkrótce! Teraz, w przededniu rocznicy Powstania Warszawskiego, pochylmy się nad historiami osób takich jak my, którym przyszło żyć w bardzo skomplikowanych czasach. Pamiętajmy, iż tamci starsi ludzie też niegdyś byli młodzi i marzyli o cudownej miłości, silniejszej od potężnej śmierci…

Jeśli chodzi o opowiadania to z tym gatunkiem u mnie różnie, raz mi się podobają, a czasem jest wręcz przeciwnie. Co do tej książki miałam pewne oczekiwania, ale nie nastawiałam się na jakikolwiek kierunek. Czy książka okazała się dobra czy jednak nie dla mnie?

'I choć świat dookoła zamieniał się w gruzy, natura ludzka pozostaje niezmienna - a zakochana dziewczyna chce się podobać temu, kto skradł jej serce!'

Książka jest zbiorem 44 opowiadań o miłości wśród powstańców w roku 1944. Autorka jak sama przyznaje, z wielu opowieści wybrała właśnie te konkretne i umieściła je w swojej książce. Czas wojny to czas smutku i cierpienia. Gdzie tutaj miejsce na miłość? A jednak znalazło się. Najczęściej młodzi powstańcy zakochiwali się w sobie, brali ślub. W sytuacji, w jakiej się znaleźli nic dziwnego, że działali szybko, a małżeństwa zawierane były już nawet po kilku dniach znajomości.

Sama nie wiem na co liczyłam, sięgając po tę pozycję. Chciałam przeczytać ciekawe opowiadania, a okazało się, że książka jest raczej swego rodzaju notką historyczną. Opowiadania były bardziej wspomnieniami, a historia z rozdziału na rozdział wydawała mi się taka sama. Literatura wojenna jest specyficzna, jednak w tym przypadku zabrakło mi tego czegoś, co nie pozwoliłoby mi oderwać się od książki. Z bólem serca muszę przyznać, że momentami mnie nudziła, niestety.

'Przyszli na świat po to, by się spotkać. A kiedy już to nastąpiło, żyli tylko dla siebie, we własnym świecie, niespecjalnie zwracając uwagę na to, co myślą inni.'

Po raz kolejny nie zniechęcam, ale też nie polecam z pełnym przekonaniem. Warto znać historię i warto poznać losy powstańców, ale może nie taka forma jest dla mnie odpowiednia. Jeśli jednak lubicie krótką formę przekazu to warto sięgnąć po ten tytuł. Zdecydujcie sami.

'Niekiedy miłość przypomina spacer podczas bardzo drobniutkiego deszczu. Człowiek idzie, idzie i dopiero po pewnym czasie orientuje się, że przemókł do głębi serca.'

“Melduję, panie poruczniku, że wyszłam za mąż !”

“Miłość 44” to 44 historie opowiadające o miłości w czasie Powstania Warszawskiego. Bohaterami książki są znani Warszawiacy - pisarze, aktorzy, piosenkarze, walczący powstańcy i ludność cywilna. Agnieszka Cubała w mistrzowski sposób zabiera czytelnika w świat Powstania Warszawskiego. Pokazuje relacje pomiędzy powstańcami. Autorka opisuje miłość, którą przeżywali w bardzo trudnym okresie. Kiedy nie byli pewni tego, nastanie jutro i czy następnego dnia będą oboje żyli. Ten strach przeistaczał miłość w jeszcze głębsze i mocniejsze uczucie. Niestety nie wszystkie związki, które powstały w powstańczej Warszawie przetrwały. Pokonała je śmierć, odległość lub problemy życia codziennego. Autorka w prosty sposób opowiada o tych pięknych uczuciach, które rodziły się w czasie tak strasznych chwil i były bardzo ważne dla powstańców. Dawały namiastkę bliskości i bezpieczeństwa. Pomiędzy historiami przewijają się zdjęcia walczącej Warszawy, co jeszcze bardziej pobudza wyobraźnię.

“Miłość 44” pokazuje jak wielka może być siła miłość, ile może przetrwać i w jakich warunkach może się narodzić.

Z 44 historii nie da się wybrać tej jednej, która byłaby najbardziej wzruszająca czy poruszając. Każda z nich pokazuje jak wielka siłę miała miłość w tamtych czasach i jak dużo znaczyła dla bohaterów. Każda z nich ma w sobie ogromną siłę miłości, która bohaterom dawała siłę i wsparcie. To całkiem inne spojrzenie na Powstanie Warszawskie ! Bardzo polecam !