Matka (prawie) idealna

Naprawdę świetna książka, którą czyta się jednym tchem. Fani książek Kerry Fisher nie zawiodą się. Świetna historia opowiadająca o matce, dzielnie walczącej o przyszłość swoich dzieci. Polecam!

Choć Kerry Fisher ma w swoim angielskim dorobku pisarskim już 5 książek, ja dopiero teraz zdecydowałam się na jedną z nich. Główny powód to chęć poznania kolejnej nowej dla mnie autorki. Miałam nadzieję na coś wciągającego, wciskającego w fotel, a było tak sobie, bez fajerwerków. Sięgnęłam po „Matkę (prawie) idealną” i uznałam, że pani Fisher trochę za dużo tematów chciała umieścić w jednym dziele. Niezbyt przepadam za przesytem formy nad treścią, a w tym przypadku można o takim błędzie mówić. Niemniej jednak, nie wszystko jest tu złe, banalne czy mało odkrywcze, ale o tym za chwilę.

Maia to główna bohaterka powieści. Kobieta ma dopiero 36 lat, a już może mówić o ogromnym bagażu doświadczeń życiowych. Kobieta nie pracuje, tylko haruje jako sprzątaczka, by móc w normalny sposób wychowywać dwójkę dzieci. Harley i Bronte to typowe młode i żywotne dzieciaki, które także chciałyby czasem coś zobaczyć, pochwalić się w szkole. Niestety, bieda nie pozwala ich mamie na to, by dzieci miały wszystko, czego dusza zapragnie. Mieszkanie w domu socjalnym może być przecież powodem do wstydu w szkole, prawda? Na dodatek parter bohaterki, Colin, niejednemu czytelnikowi podniesie ciśnienie. Jego zachowanie przypomina postawę serialowego Ferdynanda Kiepskiego. Colin całymi dniami zrzędzi, narzeka, siedzi przed telewizorem z puszką piwa w ręce, za to od swojej partnerki wymaga obowiązkowości i pracowitości. W głowie mu tylko pieniądze, ale leniwiec do potęgi entej nie zrobi nic, by zdobyć je uczciwie. Dlaczego Maia go nie zostawi? Dlaczego kisi się w tak nieudanej relacji? Ja tego nie zdradzę, ale wątek Colina na pewno na długo zostanie przeze mnie zapamiętany.

Czas mija, a nagle Harley i Bronte mają okazję, by uczyć się w elitarnej szkole. Jak to się stało, że leciwa pani profesor, u której Maia sprzątała, zdobywa się na tak ogromny gest? Tego także nie chcę, ale też nie mogę zdradzić, ale to też jest ciekawy wątek z kilku powodów. Po pierwsze, dowiemy się, czy dwie zupełnie inne klasy społeczne mogą się ze sobą dogadać. Po drugie, czy Harley i Bronte poradzą sobie w szkole z zasadami? Czy wykorzystają daną im szansę i zrobią postępy w nauce? A Maia- czy jako sprzątaczka odnajdzie się w towarzystwie snobistycznych i ociekających luksusem mam? Warto samemu zaznajomić się ze szczegółami.

Książka ta ma także klasyczny wątek miłosny, ale to nie na nim najbardziej się skupiłam. Temat, który bezapelacyjnie podwyższa moją notę, skierowany jest szczególnie do kobiet zapatrzonych w swoich wybraków. Kerry Fisher rozwinęła bowiem temat przemocy fizycznej wobec kobiet. Mam na myśli klasyczną przemoc domową, która kiedyś była wyłącznie tematem tabu. Dlaczego Colin podniesie rękę na Maię? Jak zareaguje kobieta- ślepo wybaczy, a może się opamięta? Czy ktoś jej pomoże? Sami musimy pamiętać o tym, że NIE MA usprawiedliwienia dla mężczyzn, którzy posuwają się do użycia siły wobec swoich wybranek.

Mam bardzo mieszane uczucia odnośnie do całej powieści. Są w niej elementy, które bardzo mnie interesowały, ale mam wrażenie, że tekst jest nieco za bardzo przegadany. O interesującej fabule wcale nie decyduje liczba stron- grubsza powieść nie daje gwarancji na to, że będzie wciągająco.

Czy polecam powieść? Można ją przeczytać, ale z całą pewnością poznałam już w swoim życiu lepszych pisarzy angielskich. Nie oznacza to jednak, że już nie zwrócę uwagi na pozostałe tytuły pani Fisher.

"Życie jest bezcenne. Wykorzystaj każdą jego chwilę."

Książka na sympatyczne podsumowanie ciepłych wakacji. Przyjemnie było się z nią spotkać, zanurzyć się w problemach głównej bohaterki, poczuć smak gorzkich i słodkich niespodzianek. Zdecydowałam się na nią, gdyż potrzebowałam lekkiej przygody czytelniczej, nie wybrzmiewającej przesadną egzaltacją, ambitniejszej niż zwykły romans, ciekawszej niż niezobowiązujące historie o losach ludzkich. „Matka (prawie) idealna” spełniła się jako odskocznia od mrocznych i makabrycznych historii, jakimi lubię się otaczać w literackim świecie. Kontrastowa do nich, odmienna z przesłaniami, stawiająca na humorystyczne spojrzenie na zwykłą codzienność, sprawiła mi frajdę i radość, szybko złapałam wiatr w żagle i z uśmiechem mknęłam po jej stronach.

Przyjemny styl narracji sprzyja atrakcyjnemu śledzeniu zabawnych potknięć kluczowej postaci, jej nieśmiałych ambicji i odważnych decyzji. Trzydziestosześcioletnia Maia Etxeleku wzbudza sympatię, ujmuje osobowością, zbliża przyzwyczajeniami, zwraca uwagę nieszablonowym podejściem do kłopotów. Ambitna i ciekawa świata osóbka, która wychowuje dwójkę dzieci, w zasadzie bez zaangażowania partnera, stara się dopiąć rodzinny budżet sprzątaniem u bogatych ludzi. Nagle dostaje szansę, aby zapewnić córce i synowi najlepsze wykształcenie w elitarnej szkole. Mimo wielu obaw decyduje się na opcję prywatnej edukacji Bronte i Harleya. Mierzy się z wieloma wyzwaniami, przyjemnymi i miłymi, choć i tych o negatywnych barwach też nie brakuje. Od tej chwili niemal wszystko w jej życiu podlega metamorfozie. Na jak wiele spraw ma wpływ sama Maia, a w ilu kwestiach to los i przypadek za nią decydują?

Fabuła rozwija się w przewidywalnym kierunku, oczywiście nie zabrakło perturbacji i zamieszania, czasem zdarzenia idą pod górkę, aby za chwilę gładko sunąć w dół. Jest trochę naigrywania się z ogólnie przyjętych klasowych stereotypów, ale wszystko ze smakiem i wyczuciem. Współczesny Kopciuszek, który najpierw toczy walkę ze złem, a w finalnej odsłonie zbiera to, co najlepsze. Książka na poprawę nastroju, odpoczynek w ujmującym klimacie, wdzięcznie wybrzmiewające nuty i słabość do prawie idealnej matki.

[Adres usunięty]

Kerry Fisher uwiodła mnie swoją twórczością już dwa lata temu książką „Posłuszna żona”. Wówczas było to spotkanie z literaturą obyczajową z lekką dozą thrillera. A jak było w tym przypadku? „Matka (prawie) idealna” to urocza i lekka komedia romantyczna, idealna na letnie dni. Spędziłam z tą pozycją przyjemny weekend, rozśmieszała mnie, ale jednocześnie bardzo wciągała, gdyż życie głównej bohaterki nie było usłane różami.

Tytułową matką jest Maia, która pracuje jako sprzątaczka. Nie jest to łatwy zawód, gdyż niejednokrotnie spotykała się z brakiem szacunku oraz poniżeniem. Ponad to problemów dokłada jej długoletni partner, lekkoduch na bezrobociu- Colin. Maia wkłada wiele wysiłku w wychowanie dwójki dzieci- Harleya i Bronte. Pewnego dnia pojawia się nieoczekiwana okazja, aby rodzeństwo zaczęło uczęszczać do nowej, prestiżowej szkoły. Czy dzieciaki z klasy robotniczej odnajdą się w zupełnie obcym środowisku?

Autorka posługuje się luźnym i lekkim językiem, a liczne metafory i porównania potrafią skutecznie rozbawić. Opisuje prawdziwe życie, codzienną rutynę w sposób interesujący i podnoszący na duchu. Bo przecież ciągle nie może być tylko źle, prawda? A przykre wydarzenia tylko nas umacniają i motywują do zmian. Niby są to oczywiste „dyrdymały”, ale wplecione w tak uroczą historię rzeczywiście potrafią poprawić humor.

Choć jest to komedia romantyczna, wątek miłosny nie był dominujący. Uczucie między bohaterami rozwijało się stopniowo i nieśmiało, co niewątpliwie budziło zainteresowanie.

Nie spodziewałam się, że ta pozycja może mnie zaskoczyć, ale jednak! Finał powieści sprawił, że rozdziawiłam buzię ze zdziwienia! Bardzo spodobał mi się ten trudny do przewidzenia twist, co wpłynęło pozytywny odbiór całości.

Po lekturze „Matki (prawie) idealnej” stwierdziłam, że twórczość Kerry Fisher to mój kolejny czytelniczy pewniak i po jej powieści mogę sięgać w ciemno!

Czy współczesny Kopciuszek odnajdzie prawdziwe szczęście? Polecam się przekonać 😊