Ktoś, kto będzie cię kochał w całej twej nędznej glorii

Więc zacznijmy od tego, że twórczość Raphaela Bob-Waksberga poznałem, tak jak pewnie większość, dzięki serialowi z netflixa, zatytułowanym "Bojack Horseman".

Serialem byłem zafascynowany już od samego początku, i nawet nie do końca oddający magię opowieści sezon pierwszy nie zniechęcił mnie ani na chwilę. Po obejrzeniu Bojacka przez długi czas nie mogłem się pozbierać, miałem niesamowitego kaca. Ciągle szukałem serialu, który mógłby chociażby dorównać konikowi (w dosłownym tego słowa znaczeniu) Raphaela, jednak na próżno. Kiedy wiec pojawiła się informacja o jego debiutanckiej książce, byłem wniebowzięty i kupiłem ją tak szybko jak mogłem.

Co tu dużo mówić, książka jest niesamowita. Jeśli polubiłeś Bojacka, to pokochasz i to. Jest to zbiór opowiadań o miłości. Każde z nich jest do bólu prawdziwe, idealnie absurdalne, z dozą czarnego humoru. Książka całkowicie mnie pochłonęła. Już na pierwszych stronach widać, że pisał ją ten sam mózg, który pisał Horsemana. To samo poczucie humoru, te same mrożące krew w żyłach metafory, te same wybitne dowcipy. Nie mam tej książce nic do zarzucenia. Za to za wiele rzeczy mogę ją pochwalić. I mogę to robić całą noc, ale chyba powiedziałem już wystarczająco.

Jeśli jesteś zagubioną duszą, fanem Bojacka albo po prostu czujesz nieodpartą chęć przeczytania czegoś dobrego, to "ktoś kto będzie cię kochał w całej twej nędznej glorii" jest wyborem idealnym.

Utwór można traktować zarówno, jak zwyczajnie dobry zbiór opowiadań, jak i jako swoistą terapię dla złamanych serc.

Tak bym ją określił, gdybym musiał to zrobić w jednym zdaniu.

Podsumowując więc,

"Ktoś kto będzie cie kochał w całej twej nędznej glorii" - Raphaela Bob Waksberga, to nie tylko przepiękna książka, ale też świetna terapia dla złamanych serc.

„Ktoś, kto będzie Cię kochał w całej Twej nędznej glorii”- Raphael Bob-Waksberg

„Nieodwracalnie zakochałem się po uszy w tej kobiecie, która dwa miesiące wcześniej wcisnęła się obok mnie, pijana, na imprezie, tak jakby mnie znała, i wybełkotała mi do ucha: ”

(To fragment mojego ulubionego opowiadania pt. „Zasady gry w tabu”.)

Płacz, śmiech i cała reszta emocji. Opowiadania o miłości i uczuciach, które przepełnione są tak czarnym humorem, że ledwo cokolwiek przez niego widać. Wspaniałe dzieło, ale uwaga nie czyta się szybko, trzeba pomyśleć i przetrawić to co się dzieje. Pierwszy raz czytałam coś tak abstrakcyjnego , zabawnego, ale też wzruszającego . Nie powiem Wam dokładnie o czym są te opowiadania, bo raczej nie ma to sensu, ale serdecznie polecam. Uważam, że jest to książka warta czytania i spędzenia nad na chwili. Mam ogromną nadzieję, że spod pióra tego autora wyjdzie jeszcze jakaś książka, a tymczasem jeżeli chcecie polecieć mi książki podobne do tej pozycji, to chętnie posłucham.

Ależ ta niepozorna, różowa książeczka jest 'rozkoszna'! Naprawdę świetnie się bawiłam czytając te opowiadania.

Autor tworząc ten zbiór udowodnił, że krótkie historie nie muszą być wcale nudne czy też melodramatyczne. Chociaż jak tak się głębiej i mocniej zastanowić, to kilku z nim blisko do melo czy tam dramatu, ale w przezabawny sposób ukazują one absurdy otaczającej nas rzeczywistości - i co ważniejsze - uwypuklają wszystkie paranoje, obsesje i nieszczęścia związane z miłością.

Są złamane serca, są nieznajomi, którzy nie mają odwagi do siebie zagadać i są zakochane pary. A wszystko to zostało opowiedziane w taki sposób, że serce zacznie Wam bić szybciej, by za chwilę roztrzaskać się na drobne kawałki. Bob-Waksberg stworzył coś kreatywnie dziwacznego i ukrył w tym głęboką i uniwersalną mądrość. Śmiem twierdzić, że autor jest cholernym geniuszem. Jego opowiadania są prześmiewcze, ale w żadnym wypadku nieprzekombinowane.

Ta książka jest mocno specyficzna. Z góry uprzedzam, że ten rodzaj humoru nie każdemu się spodoba. To raczej teksty skierowane do osób, które cenią sarkazm, ironię i mają dystans do siebie i świata. Jeśli o mnie chodzi, to w niektórych momentach dosłownie leciały mi ze śmiechu łzy.

Żeby nie było już tak kolorowo i w ogóle, to zaznaczę, że wcale nie było tak, że podobało mi się każde opowiadanie. Wydaje mi się, że może ze dwa nie do końca przypadły mi do gustu, ale cała reszta była więcej niż świetna. A to chyba już coś znaczy?

Nie będę ściemniać - nie sięgam zbyt często po opowiadania, ale gdy już to zrobię, uświadamiam sobie, że tak naprawdę bardzo lubię je czytać! Jeśli zaś chodzi o ten zbiór, to pełno w nim emocji - takich w najczystszej i najszczerszej postaci i właśnie ta ich emocjonalność sprawiła, że tak mnie zachwyciły.

Książka jest dziwna, absurdalna i.. cudowna! Jestem pewna, że jeszcze kiedyś do niej wrócę ;)