Księga Dwóch Dróg

Sięgając po książkę Jodi Picoult oczekiwałam wielkiego wow. Przyzwyczajona że jej wszystkie książki to bestsellery, byłam nastawiona na właśnie taką lekturę. Po przeczytaniu trochę rozczarowałam się , nie zrobiła na mnie większego wrażenia. Choć sama w sobie nie jest zła, to jednak drugi raz bym jej nie przeczytała, a właśnie to miało miejsce z poprzednimi książkami autorki.

Tym razem Picoult mocno mnie rozczarowała. Sięgając po jej książki liczę na mądrą, zmuszającą do refleksji lekturę, która porusza do głębi. Niestety przy „Księdze Dwóch Dróg” tego nie dostałam – jedyne emocje jakie ta lektura we mnie wywołała to nuda i irytacja. Główna bohaterka, matka, żona, kobieta, która pomaga ludziom przygotować się do śmierci, sama jest tak niedojrzała, że przechodzi to ludzkie pojęcie. Autorka dużo miejsca poświęca na opisywanie fizyki kwantowej (zawód męża bohaterki) i starożytnej historii Egiptu, jednak robi to w sposób tak nudny sposób, że miałam ochotę te fragmenty po prostu pominąć. Tematy, które książka ma poruszać, czyli głównie śmiertelność postrzegana współcześnie i te tysiące lat temu, ale i poszukiwanie własnej drogi i ostateczność podejmowania decyzji mają potencjał, jednak tu nie został ON wykorzystany – nie dowiedziałam się z książki niczego nowego i nie zmusiła mnie do własnych przemyśleń na ten temat. Nie dałam rady tej książki skończyć, a i tak żałuję czasu, który na nią poświęciłam.

Książkę przeczytałam dzięki portalowi CzytamPierwszy.

Śmierć, starożytny Egipt i trójkąt miłośny

Drodzy Czytelnicy mojego bloga!

Z przyjemnością donoszę, że Jodi Picoult, jedna z moich najukochańszych Autorek, nadal pisze świetne książki, a Jej pióro ma się bardzo dobrze. Świadczy o tym najnowsza powieść, która jest naprawdę niesamowita i ma w sobie niekłamany urok. Czyta się ją naprawdę świetnie. Osobiście dałam się ponieść jej klimatowi i kilkuwymiarowej fabule od samego początku. Wiele osób przestrzegało mnie, że czytanie o śmierci, odchodzeniu i smutnym prawie, że żyjemy by umierać w dobie pandemii może mnie pokonać. Tak się jednak nie stało, a ja, choć w dość refleksyjnym czasem nastroju, dałam się ponieść emocjom i tej powieści.

Dawn jest specjalistką od śmierci i umierania. Pracuje jako doula. Można wynająć ją by towarzyszyła osobie umierająco chorej do ostatniej chwili. Z jej wsparcia może też korzystać rodzina tej osoby. Dawn nie narzeka na brak zleceń. Jej praca jest bardzo trudna i wymagająca. Nieprzewidywalna i wyczerpująca emocjonalnie. Dawn wkłada w nią całe swoje serce i mimo woli związuje się z osobami, które stają na jej zawodowej ścieżce. A wszystko zaczęło się od choroby i odejścia jej matki, którą pokonał rak. W hospicjum poznała też mężczyznę z którym połączyło ją uczucie, dziecko i nowe życie. To stare czyli badania w Egipcie, archeologię i karierę oraz miłość do innego mężczyzny Dawn odłożyła do lamusa. Ale po latach nadszedł czas i okoliczności, które sprawiły, że kobieta udała się w sentymentalną podróż by spotkać dawną miłość i zmierzyć się z prawdą ukrytą w przeszłości. Od tej pory wszystko już stało się inne i nie było powrotu do dawnej rzeczywistości. Bo w życiu nie możemy wybierać dwa razy, nie możemy żyć podwójnie, nie możemy mieć ciastka i równocześnie zjeść ciastko!

Fabuła "Księgi Dwóch Dróg" jest skonstruowana na zasadzie pytania co by było gdyby? Tym samym jej Autorka podkreśla ogromną ważność wyborów w naszym życiu, których dokonujemy tysiące. Jedne są bardziej ważne, inne mniej. Każde mniej lub bardziej rzutują jednak na naszą przyszłość. Niestety nie mamy opcji być i tu i tam, robić i to i to. Nie mamy opcji funkcjonowania w dwóch światach, życia na dwóch płaszczyznach i w dwóch rzeczywistościach.

Dawn z pewnością byłoby wtedy łatwiej. Ta bohaterka pod wpływem różnych czynników wybiera jedną z dróg, jednego z mężczyzn. Żyje w jednym świecie, ale gdzieś z tyłu jej głowy drzemie pytanie co by było gdyby wybrała inaczej. Ta kwestia ożywa w niej i mocno komplikuje życie. A czytelnik, gdy zaczyna żyć życiem Dawn, jak ja, mocno przeżywa wszystkie dylematy. Tym samym lektura gwarantuje ogrom, prawdziwe wręcz zatrzęsienie emocji i wodospad wzruszeń. Autorka skłania nas ku refleksji czy w życiu można się cofnąć wstecz, wybrać jeszcze raz inaczej, wrócić do jakiegoś ważnego dla nas punktu i ułożyć swoje puzzle od nowa. Inaczej, w inny wzór.

Tę powieść nie połknęłam jednym ciągiem. Delektowałam się nią kilka dni. Błądziłam wokół jej fabuły myślami. Smakowałam jej przesłanie, które pewnie dręczyło niejednego z filozofów. Ta książka mocno uderzyła w najczulszą stronę mojej duszy. Pod jej wpływem sama zaczęłam szukać w moim życiu tych punktów, gdzie miałam alternatywę, gdzie rozgałęziały się moje ścieżki. Analizowałam moje wybory. Stawiałam sobie plusy i minusy. I ta czynność świetnie dopełniła lekturę, która ma swój smak i niesamowity wymiar. Nie jest to tylko jedna z wielu książek opartych na trójkącie: ich dwóch, a ona jedna. W tym tytule drzemie coś magicznego i wyjątkowego. Z pewnością uroku dodaje obecność starożytności i Egiptu sprzed wieków, który jest pełen tajemnic i mrocznych sekretów.

Reasumując Jodi Picult nadal pisze genialnie, świetnie zrealizowała nowy, świeży pomysł na powieść, która nie jest podobna do innych jej książek. Autorka ponownie śmiało podjęła trudne tematy, zagłębiła się w strony życia od których raczej staramy uciekać myślami. Spod jej pióra wyszło kolejne, doskonałe i mistrzowskie dzieło sztuki. Zatem, Kochani, sięgajcie po tę lekturę, dajcie jej się ponieść, podejmijcie wyzwanie zmierzenia się z trudnymi kwestiami. Polecam Wam koniecznie ten tytuł.

Czy w życiu można kochać tylko raz? Czy pierwsza miłość jest tą najważniejszą? Czy większy wpływ ma na nas teraźniejszość czy przeszłość? Czy można wszystko porzucić i powrócić do czegoś, co miało miejsce wiele lat temu? Czy można umrzeć spokojnie i być gotowym na odejście? Poszukajcie odpowiedzi w tej powieści.

Jodi Picoult to jedna z tych pisarek, których nie trzeba nikomu przedstawiać. Urzekające historie, emocjonalne rozwiązania, umiejętność zagłębienia się w uczucia bohaterów- to znaki charakterystyczne jej twórczości. W ostatnim czasie na mojej półce pojawia się mniej powieści obyczajowych, jednak zawsze i niezmiennie, zostawiam miejsce na jej książki.

„Księga dwóch dróg” to kolejna wyjątkowa propozycja autorki. Podobnie jak w poprzednich historiach, tak i w tym przypadku nie brakuje wspaniałego pomysłu, poruszających zwrotów akcji, świetnie zrealizowanej fabuły i wydarzeń dających do myślenia. Warto jednak podkreślić, że ta powieść nieco różni się od swoich poprzedniczek za sprawą wyboru miejsca akcji. Duża część opisywanych wydarzeń odbywa się w Egipcie, wśród grobowców starożytnych władców i gorącego piasku, którego nie sposób uniknąć.

Taki pomysł całkowicie mnie przekonał, szczególnie, że Picoult (jak zawsze) bardzo zadbała o oddanie realizmu i autentyczności tego miejsca. Podczas lektury miałam możliwość poczuć, jakbym sama znalazła się na chwilę w grobowcu, poznawała hieroglify czy uczestniczyła w misji badawczej, próbującej rozwikłać tajemnicę pradawnych kultur. Pisząc najnowszą książkę autorka współpracowała z egiptologami, odwiedziła miejsca, w których pracują, inspirując się tym, co napędza ich do działania i wytężonej pracy, a całą zdobytą wiedzę pięknie i ze smakiem umieściła na kartkach książki.

Obecność Egiptu i możliwość zanurzenia się w starożytności to tylko część tego, co tym razem przygotowała dla nas autorka. Picoult znana jest z wyboru trudnych tematów, których realizacji podejmuje się w niebanalny sposób. Nigdy nie można mieć pewności, co wydarzy się podczas lektury, a podejmowane przez nią rozwiązania wzbudzają mnóstwo emocji i refleksji. W „Księdze dwóch dróg” spotykają się tematy i kwestie tak różne, że tylko zdolny, dojrzały i doświadczony pisarz mógłby je połączyć tak, by miało to sens i mogło zadziałać. Autorka nie miała z tym najmniejszych trudności, kolejny raz zaskakując, na różnych płaszczyznach i pod wieloma względami.

Śledząc akcję jej powieści, często zastanawiam się nad wyborami, których dokonuje rozwijając fabułę. Nie są one oczywiste i nie zawsze się z nimi zgadzam, ale zawsze stanowią one dla mnie bazę do przeżywania silnych emocji i wzmożonych przemyśleń. Tym razem również akcja książki okazała się impulsem do zastanowienia nad własnym życiem i podjętymi decyzjami. Zawsze jestem pod dużym wrażeniem, jaki ogrom uczuć towarzyszy mi podczas lektury powieści Picoult. Jak mocno zatracam się w tych historiach, stając się ich częścią, a może to one stają się częścią mnie? Tyle w nich życia, szczerości i aktualności, że czasami trudno oddzielić je od prawdziwej codzienności.

„Księga dwóch dróg” to również możliwość przejrzenia się w sylwetkach nietuzinkowych bohaterów i spojrzenia inaczej na pewne sprawy. Nie od dziś wiadomo, że autorka cudownie radzi sobie z kreacją postaci, ale tym razem mam ochotę powiedzieć, że przeszła samą siebie. I na tym polu niczego nie można jej zarzucić.

Chętnie rozpływałabym się nad zaletami powieści i jej twórczyni jeszcze dłużej, ale naprawdę wierzę, że po tę książkę warto sięgnąć i samemu się z nią rozliczyć. Serdecznie polecam.

"Księga dwóch dróg" jest świetna, ale daleko jej do książek Jodie Picoult, które znałam do tej pory. Przyznam się, że wolę tamtą dawną Jodie, która w każdą książkę wplatała wątek sensacyjny, albo chociaż salę sądową, na której toczył się bój - często o wszystko. W "Księdze dwóch dróg" mamy do czynienia ze zwykłą powieścią obyczajową. Wprawdzie piękną, orientalną i jedyną w swoim rodzaju, ale jednak nadal jest to tylko obyczajówka.

Jedna kobieta - dwa życia; a właściwe jedno, ale dzielone na "przed" i "po". Dawn Edelstein "przed" była zdolną studentką, specjalizującą się w odczytywaniu hieroglifów. Te znaczki, wypisane tysiące lat temu na kamieniach, to jej pasja i radość życia. Kiedy trafiła na studia doktoranckie, w jej życiu pojawił się Watt Amstrong - równie genialne dziecko egiptologii. Nietrudno się domyśleć, co będzie dalej. Uczucia skwierczą, akcja przyspiesza i nagle bam! Wskutek tragedii rodzinnej Dawn zmuszona jest rzucić wszystko i wrócić do rodzinnego miasta. Tam zaczyna zupełnie nowe życie jako doula od umierania. Zostaje żoną fizyka kwantowego, Briana oraz matką zakompleksionej Meret. Żyje dalej, choć bardzo trudno jest jej uwolnić się od demonów przeszłości. Właściwie to nigdy się jej to nie udaje. Jednak – jak to w życiu bywa – jedno wydarzenie uzmysławia jej, że nie tego pragnie, że musi spróbować jeszcze raz…

„Księga dwóch dróg” jest delikatnie zakręcona. Akcja toczy się w trzech wymiarach, przy czym autorka w żaden sposób nie zaznacza, gdzie nas akuratnie fabuła poniesie. Zaczynając czytać kolejny rozdział czytelnik nie wie, w jakim wymiarze czasowym się znajdzie. Trochę to było irytujące, bo często mijało kilka akapitów zanim moja dezorientacja zastępowana była zrozumieniem.

Powieść czyta się szybko, choć przyznam, że naszpikowana jest wiedzą – zarówno taką materialną jak i duchową i mitologiczną. Pomijając wiedzę o starożytnym Egipcie, (której jest bardzo dużo i jest arcyciekawa) dowiemy się również sporo o irlandzkich przesądach, fizyce kwantowej i teorii lustrzanego wszechświata. Poznamy również szczegóły zaburzeń psychologicznych występujących u nastolatek i - chyba najważniejsze – dowiemy się, czym zajmuje się doula od umierania.

Ten ostatni element zszokował mnie trochę i długo musiałam się oswajać z takim podejściem do tematu śmierci. Przecież to nic dziwnego, że istnieje zawód, który pomaga umierającym przejść na drugą stronę. Otóż miałam z tym problem – a właściwe nie tyle z zawodem, ile z przedstawionym w książce podejściem do śmierci. Sama się sobie dziwiłam, że tak trudno mi przejść nad tą profesją do porządku dziennego.

Niewątpliwie to piękna książka. Judie Picoult to prawdziwa oratorka i jakikolwiek temat weźmie pod swoje pióro pewne jest, że zrobi z niego małe dzieło sztuki. Z tematem umierania też sobie świetnie poradziła i niewątpliwie oswoiła z nim czytelnika. Śmierć jest w książce wszechobecna. Bo czymże zajmuje się egiptologia, jak nie badaniem zjawiska śmierci? Mumie, sarkofagi, badanie śladów sprzed tysięcy lat... Cóż innego przychodzi do głowy, jak nie badania nad umieraniem?

Podsumowując – „Księga dwóch dróg” to bardzo dobra powieść obyczajowa, ale tęsknię za pazurem, z którego kiedyś słynęła Jodie Picoult. Tu nie ma tego ognia, jest za to szokujące podejście do tematu przejścia na drugą stronę życia. Warto, choć nie nastawiajcie się na fajerwerki.

Jodi Picoult to wspaniała autorka. Mam za sobą wiele jej powieści, a najnowsza pokazuje, że słusznie mam ją za jedną z lepszych pisarek na świecie. Picoult zawsze brała na warsztat trudne, życiowe tematy - tym razem zetknęła się z najtrudniejszym, z którym wielu ludzi sobie nie radzi, gdyż postanowiła napisać o samej śmierci. Powieść zmusza do refleksji, jest pełna bólu, smutku, żalu, ale nie brakuje w niej pozytywnych emocji. Z pewnością wrażenia po jej przeczytaniu pozostaną ze mną na długo.

Gdy mam ochotę na porządną i mądrą powieść obyczajową zawsze sięgam po książki Jodi Picoult, które dają prawdziwą lekcję życia.

Księga dwóch dróg to nic innego jak starożytny egipski przewodnik po życiu pozagrobowym, zawierający mapy oraz wskazówki, że dusza może wybrać dwie drogi. Śmierć nieustannie będzie się przewinąć na kartach tej powieści, a wraz z nią dylematy i odwieczne wybory - uczucia czy rozsądek, prawda, czy kłamstwo.

Powieści Jodi Picoult wybieram nie bez powodu, zawsze są dla mnie prawdziwą lekcją życia i zapewniają mnóstwo wzruszeń. Autorce udało się połączyć wiedzę historyczną z narracją momentami czysto liryczną. Otrzymujemy tu garść informacji na temat kultury starożytnego Egiptu, wierzeń, życia pozagrobowego. Od razu widać, że autorka świetnie przygotowała się do opisywanych zagadnień. Mnóstwo naukowych określeń, detali czy symboli sprawiło, że czułam się jakbym czytała podręcznik do historii. I wiecie co - wiele się z tej książki dowiedziałam, są tu informacje, o których nie miałam wcześniej pojęcia.

Wraz z główną bohaterką odkrywamy starożytne grobowce, bierzemy udział w wykopaliskach, czujemy piasek wdzierający się pod ubranie, pot spływający nam po plecach.

Tematyka śmierci z reguły przytłacza nas, jednak Jodi P. oswaja nas z nią, pokazuje w sposób sugestywny i liryczny, że nie jest niczym strasznym.

Powieści tej autorki zawsze będą mile widziane na mych książkowych półkach.

Uprzedzając pojawiające się pytanie- w tej powieści mamy mało akcji, ale dla mnie, aby powieść była wartościowa akcja wcale nie jest potrzebna.

Tak, jeżeli powiem, że jest to książka, której motywem przewodnim jest śmierć, to wiem, że ludzie nie będą zbyt chętni do jej przeczytania. Wszystko przez to, że zdecydowana większość z nas woli żyć w szczelnie zamkniętej bańce, gdzie o takich tematach się nie mówi. A to niedobrze. Warto być świadomym tego, że śmiertelność dotyczy każdego z nas. Cieszę się więc, że Jodi Picolut napisała taką oto książkę. Bohaterka musi sama zmierzyć się ze swoją śmiertelnością. Jak się okazuje - nie jest to dla niej łatwa sprawa. Czy uda jej się oswoić z tym tematem? Odsyłam Was do książki, abyście dowiedzieli się jaki jest finał powieści.

"KSIĘGA DWÓCH DRÓG" JODI PICOULT Prószyński i S-ka Czytadeliczne

Zastanawialiście się kiedyś co by było gdyby? Jak potoczyło by się Wasze życie gdybyście wybrali inną uczelnie, innego partnera, wyjechali zagranicę? Ta książka zadaje takie pytania o przyszłość, teraźniejszość czy przeszłość. Zawiera cytaty, sekwencje po których zastanawiasz się czy wybrałaś właściwą ścieżkę w swoim życiu?

Dawn poświęciła swoja karierę archeologa dla umierającej matki, której nie chciała zostawić samej na łożu śmierci, musi również zaopiekować się swoim młodszym bratem, bo mają tylko siebie. Te doświadczenie pomaga podjąć jej decyzje by zostać doulą od umierania - dziwnie to brzmi, bo Dawn nie jest lekarką, czy pielęgniarką jest kobietą do towarzystwa, dba o komfort psychiczny i spełnia wszystkie zachcianki umierającej osoby.

Teraźniejszość splata się z przeszłością i wspomnieniami z Egiptu, pierwsze dni w obcym kraju i szukanie wykopalisk, Księgi Dwóch Dróg, mumii, relacji całego zespołu, wzbogacone jest to wszystko o prawdziwe historie związane z sarkofagiem Dżehutinachta i jego żony przez co opowiadanie jest bardziej wiarygodne i czujesz się tak jakbyś była obecna w Egipcie i odkrywała wraz z głównymi bohaterami wykopaliska. Pokazane jest również jak technologia idzie do przodu i jakie problemy może zdziałać brak dofinansowania, bo jeśli nie wiadomo o co chodzi to chodzi o kasę.

Co prawda myślałam, że będzie w tej książce więcej aspektów metafizycznych i nadprzyrodzonych, ale mile mnie zaskoczyła wątkami obyczajowymi oraz miłosnymi dylematami. A końcówka wywarła na mnie ogromne wrażenie, bo myślałam, że to co było na początku książki miało wpływ na dalsze losy głównej bohaterki, ale... to był zabieg celowy by mnie zainteresować i podsycić niedomówione sprawy.

Czy Dawn żałuje, że obrała taki kierunek w swoim życiu, że miała stabilizację, dobrego męża i dziecko, że dzięki niej jej brat mógł zostać lekarzem? Myślę, że nie żałuje, ale po latach chce zrobić coś dla siebie, znaleźć brakującą cząstkę siebie. Czy dawne uczucie odżyje? Czy zapragnie porzucić dawne życie na rzecz swoich ambicji, aspiracji z lat młodzieńczych? A może to wszystko ma swój ukryty cel?

Ciekawa historia obyczajowa z miłosnym wątkiem w tle, opowiada o umieraniu, jak poradzić sobie ze stratą bliskich nam osób, pokazuje że niejednokrotnie jesteśmy pozostawienie sami na łożu śmierci. Mówi również o oddaniu i lojalności wobec drugiego człowieka. Niektóre sekwencje są smutne, ale po nich nastaje nostalgia dlatego nie można przejść obojętnie obok tej lektury - polecam :)

Wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma

„Można zaplanować swoje życie, a mimo to dać się zaskoczyć.”

Każdy z nas pewnego dnia stanie twarzą w twarz z własną śmiertelnością. „Księga dwóch dróg”, to starożytny egipski przewodnik po życiu pozagrobowym, pierwsza znana mapa zaświatów przedstawiająca dwie ścieżki, którymi dusza może podążać do tego samego celu. Zostaje ona poddana próbie, gdyż obie ścieżki są pełne walki i pokus. To doskonały punkt wyjścia powieści. To dwa wybory, dwa różne życia. Każde zarówno pełne radości, jak i smutku.

W powieści istnieją dwie główne historie, które są opowiadane w połączeniu, a zarazem ze sobą sprzeczne. Te światy są niekompatybilne i bardzo się od siebie różnią, a mimo to mkną naprzeciwko siebie po tym samym torze, gdzie kolizja jest nieunikniona.

Cechą charakterystyczną twórczości Jodi Picoult, jest jej błyskotliwość. Każdy, kto czyta książki autorki, dowiedział się rzeczy, o których prawdopodobnie wcześniej nie miał pojęcia, tym razem zabiera czytelnika w niesamowitą podróż, z której dużo można się dowiedzieć o kulturze starożytnego Egiptu. Czułam, jakbym sama przemierzała egipskie grobowce, brała udział w badaniach, siedziała obok bohaterów i słuchała ich rozważań. Fabuła kręci się wokół koncepcji alternatywnego świata. Raz znajdujemy się w Bostonie, gdzie główna bohaterka ma męża i córkę i zawodowo jest doulą od umierania, za chwilę w innym świecie gdzie wraz z Wyattem, otwierają sarkofag egipskiego faraona i widzą” Księgę dwóch dróg”.

Wybieram powieści Picoult z określonych powodów, bo to dobrze opowiedziane historie, zawierające jakąś tajemnicę, z dołączonymi lekcjami życia i z reguły niespodziewanymi zwrotami akcji. Ta powieść pozornie tego nie ma, ale kiedy wydawało mi się, że wiem już wszystko, cała moja wiedza poszła w rozsypkę, nastąpiło lądowanie awaryjne.

Autorka pokazuje dwie ścieżki życia Dawn, co by się stało, gdyby wybrała jedną z nich. Małe chwile to rodzina znajdująca się w kryzysie w Massachusetss, czułe i pełne tęsknoty oraz te większe w Egipcie. Główna bohaterka to skomplikowana postać, która wydawała mi się początkowo samolubna, ale wraz z rozwojem fabuły zaczęłam ją coraz bardziej lubić, okazała się zupełnie inną osobą, niż myślałam i zrozumiałam motywy jej postępowania.

Co by było gdyby, jest rzeczywiście sednem tej emocjonalnie bogatej i złożonej powieści. Idea dwóch możliwych żywotów oparta na starożytnym egipskim tekście „Księga dwóch dróg”. Żale i spoglądanie wstecz na niewykorzystaną drogę, rzeczy, o których wiemy, że powinniśmy podzielić się z innymi, ludzie, których czujemy potrzebę zobaczenia, gdy stajemy w obliczu końca życia. Chodzi o wybory, których dokonujemy, a także o okolicznościach, które zmuszają nas do dokonywania wyborów, o tym jak mogą one dać nam alternatywne możliwości. Jak każdy wybór, niezależnie, czego dotyczy ma wpływ na nasze życie. Podejmujemy decyzje, którą ścieżką mamy podążać, a każda z tych decyzji ma swoje konsekwencje, niezależnie od tego, co wybraliśmy.

„Księga dwóch dróg”, to epicka powieść o rozważaniu na temat życia i śmierci. Książka skoncentrowana na poszukiwaniu celu i sensu życia. Skupia się na miłości, tej pierwszej i na tym jak w ogóle w życiu zatrzymać miłość. Autorka nagromadziła w niej mnóstwo informacji i szczegółów, chwilami trudnych do przyswojenia, na temat egiptologii i fizyki kwantowej. Bardzo lubię dowiedzieć się czegoś nowego, ale ten nadmiar detali sprawiał, że chwilami miałam wrażenie, że czytam podręcznik, którego treść muszę zapamiętać na egzamin, a główny sens powieści zgubił się w gąszczu tych informacji. Z lektury jasno wynika, że Jodi Picoult przed napisaniem książki dokonała dokładnego i dogłębnego poznania tematu. Książka jest bogata w historię, o tym jak odmienna i odległa kultura radziła sobie ze śmiercią i umieraniem. Czuć wielką fascynację autorki Egiptem.

Podsumowując, najnowsza powieść Picoult jest zupełnie inna od tych, które do tej pory przeczytałam, bardzo trudna do oceny. Książka o miłości i stracie, życiu i śmierci, a także o Egipcie. Po lekturze mam mętlik w głowie, jak po każdej książce Picoult i mieszane uczucia, co do zakończenia. Doczytałam w notce, że Jodi chciała zupełnie innego finału, chciałabym się dowiedzieć, jakiego, co nie oznacza, że bardziej by mi się podobał. „Księga dwóch dróg”, jest obszerna z dużą ilością informacji, które zajmą sporo czasu i serca, ale naprawdę warto. Nie polecam na początek przygody z twórczością autorki.

„Śmierć wszystkich zaskakuje, co na dobrą sprawę jest idiotyczne. Przecież to rzecz najbardziej oczywista ze wszystkich. „

Jest to książka, z którą naprawdę warto się zapoznać. Porusza trudne tematy w dość nietypowy sposób, jednakże wciąż skłania czytelnika do wielu refleksji. Fabularnie dzieje się mało jak i dużo. Bardzo wyrazista i pełna emocji,

Poruszająca historia o odnajdywaniu siebie poprzez poznanie własnych uczuć i motywacji. Pozostaje głęboko w duszy czytelnika.