Tylko martwi nie kłamią - Katarzyna Bonda

"Tylko martwi nie kłamią" jest książką, od której zaczęłam zapoznawanie się z twórczością p. Bondy. Z pewnym żalem muszę jednak przyznać, że znajomość ta nie będzie długa. A nawet- już się zakończyła.

W wersji kieszonkowej książka ma ok. 600 stron. Prawdę mówiąc, kompletnie nic by się opowieści nie stało, w żaden sposób by jej to nie umniejszyło, gdyby została skrócona o jakieś 200 stron.

Za dużo wątków pobocznych, które całkowicie odsuwają od wątku głównego. Mnóstwo postaci przychodzi, odchodzi. Trudno stwierdzić, co ma znaczenie, a co nie. Poznajemy przeszłość i życie osobiste każdego bohatera z osobna. Wszystko to dałoby się jeszcze jakoś przetrawić, gdyby nie został wprowadzony wątek miłosny. Miłość, seks, wielkie pożądanie, tęsknota, rozpacz, rozsądek nad uczuciami, miłosne listy.... Tego było już za wiele. Ostatnie strony przeczytałam z szacunku tylko dla autorki, bo to przecież jej ciężka praca. Wiem jednak, że na pewno po żadną z jej powieści więcej nie sięgnę.

Lubię grube tomiszcza, których przeczytanie zajmuje wiele dni i wymaga większego skupienia niż kilka chwil przy kawie. Nie boję się opasłych, pokaźnych książek. Lubię jednak także, kiedy ta ogromna liczba liter, słów i rozdziałów coś ze sobą niesie. Tu mamy po prostu jedną historię, w której bierze udział wiele osób. Poznajemy losy każdej tej osoby, nawet jeśli nie mają one zbyt dużego znaczenia odnosząc się do wątku głównego. Pytam więc: "Po co?".

Bardzo często w trakcie czytania tej książki łapałam się nad tym, że szybko czytam jakiś urywek o losach ojca/żony/córki jakiegoś tam bohatera i nie mogę się doczekać powrotu do wątku głównego, czyli odpowiedzi na pytanie: Kto i dlaczego zabił śmieciowego barona? Tymczasem z najmniejszymi szczegółami dowiedzieliśmy się o całym jego życiu, poznaliśmy historię zabytkowych monet, zostały przed nami odkryte tajemnice bystrej księgowej. I to wszystko teoretycznie ma związek, ale bardziej z życiem ofiary, a nie śmiercią.

Zawiodła mnie również postać Huberta Meyera. Bardzo byłam ciekawa tego, jak zostanie przedstawiony profiler. Liczyłam na więcej szczegółów jego pracy, jego metod, sposobów tworzenia profili. Tu dowiadujemy się o jego nauce, zdobywaniu wiedzy, nieco o dotychczasowym przebiegu kariery. W trakcie śledztwa zadaje kilka pytań, obserwuje lokal, rozmawia z kilkoma osobami, a potem tworzy profil. I już. Takie to proste i mało ekscytujące.

Zawsze stroniłam od czytania tego, co aktualnie jest najbardziej reklamowane. Wydawało mi się, że książki, których premiery zapowiadają wszystkie księgarnie, o których jest tak głośno, że po prostu nie da się ich nie znać, mają nie tyle dobrych autorów, co marketingowców. I chciałam raz sprawdzić, czy mam jeszcze rację, czy może coś się zmieniło. Sięgnęłam po "Tylko martwi nie kłamią". I zdania nie zmieniam.

Druga książka Katarzyny Bondy, która wpadła w moje łapki.

"Tylko martwi nie kłamią" jest drugim tomem serii z Hubertem Mayerem, psychologiem śledczym. Pierwszym tomem, "Sprawą Niny Frank" byłam oczarowana, zatem po tej części także spodziewałam się wiele. Czy się zawiodłam? O tym za chwilę.

Na wstępie zacznę od tego, że treść tej książki uzupełniła niedopowiedzenia z poprzedniej, co pozwoliło mi bardziej docenić "Sprawę Niny Frank" i utwierdziło mnie w przekonaniu, że aby być w pełni nimi zachwyconym, trzeba przeczytać wszystkie. Najbardziej ucieszyłam się z wyjaśnienia (choć niedosłownego) zakończenia wyżej wspomnianej powieści, które skrytykowałam w recenzji o tejże książce. Konkretnie chodzi mi o ukazanie zdarzeń w alternatywnej rzeczywistości, co było dla mnie kompletnie niezrozumiałe. Teraz na szczęście jest inaczej.

Co do akcji- pierwsze kilkadzieścia stron dotyczących miejsca zbrodni, znalezienia ciała i całej procedury z tym związanej, w których poznajemy prokurator Weronikę Rudy i podinspektora Waldemara Szerszenia, którzy się ze sobą przekomarzają, nie wciągnęły mnie. Może dlatego, że nie było tam Mayera... Który jednak wreszcie się pojawił i sprawił dość komiczne wrażenie swoim ubiorem. Na wstępie zagiął panią prokurator, na której zrobił ogromne wrażenie, jednak okazało się, że Hubert nosi obrączkę, co zmieniło nastawienie Weroniki z przyjaznego na wrogie i zimne. I chyba właśnie dlatego tak bardzo ją polubiłam. Pani Bonda opisując przebieg znajomości tych dwóch postaci, mocno zabawiła się moimi emocjami. Kiedy już byłam pewna tego, jak teraz potoczą się ich losy, czy się do siebie zbliżą, czy nie- autorka zbijała mnie z tropu. Podobnie było z poszukiwaniem mordercy śmieciowego barona. Kiedy już byłam pewna, kto nim jest, na sprawę były rzucane zupełnie nowe światła i ta osoba przestawała pasować. Aby było jeszcze weselej, uwierzyłam mordercom z obydwu spraw, że są niewinni, bo dlaczego nie. Przecież na pewno się nie mylę! Byłam z siebie dumna, że tak szybko rozwiązałam tę zagadkę, że tak wszystko sobie ładnie poukładałam. A tu taka niespodzianka... A o jakich mordercach mowa?

1. Sylwester 1990-1991 r. zabójstwo bardzo bogatego Żyda na tle rabunkowym.

2. Majówka 2008 r. zabójstwo właściciela ogromnej, międzynarodowej korporacji zajmującej się śmieciami z POZOROWANYM tłem rabunkowym.

Co zatem było tym prawdziwym motywem? Kim był ów śmieciowy baron? Co miał na sumieniu? Co go łączy ze sprawą śmierci Żyda sprzed siedemnastu lat? Dlaczego obu zabójstw dokonano w tym samym lokalu? I co ma z tym wszystkim wspólnego dwudziestodolarówka? Wraz z przebiegiem śledztwa utwierdzamy się w przekonaniu, że tylko martwi nie kłamią, a żywi często przybierają maskę, chcąc zataić prawdę.

Wiele zaskakujących zwrotów akcji, wiele szczegółów z życia bohaterów. Z każdą kolejną stroną coraz bardziej zbliżałam się do Weroniki, jednocześnie coraz lepiej rozumiejąc Mayera i coraz bardziej lubiąc Szerszenia. Jednak każde z nich zdenerwowało mnie przynajmniej raz, co sprawiło, że wydają się jeszcze bardziej realni. Bo przecież nikt nie jest kryształowy. Bardzo spodobał mi się także opis Śląska i ukazania jego warstw, różnorodności. Podobało mi się wplatanie gwary śląskiej w wypowiedzi, co dodawało autentyczności całości. Ogromny plus za to. Jednak pani Kasia wprowadziła też pewien manewr, który bardzo mi się nie podobał, a mianowicie- zakończenie. Nie tak wyobrażałam sobie koniec tego etapu w życiu bohaterów. Nie tak wyobrażałam sobie ich dalsze losy.

Jak zatem oceniam? Wysoko. Nawet bardzo. I już teraz wiem, że po lekturze "Florystki", ostatniej części będę bardzo tęsknić za Mayerem i jego chłodem, jego rozterkami i uwielbieniem do piegów. Mimo, że zakończenie zagrało mi na emocjach, że mam kilkudniowego "książkowego kaca" i nie jestem wstanie zacząć żadnej nowej książki, to jestem pod pozytywnym wrażeniem. Dostajemy tutaj wachlarz rozbudowanych psychologicznie postaci, które grają z nami w swoją grę i nie możemy być w 100% pewni ich kolejnego kroku. W zasadzie, to niczego nie możemy być pewni. Nie możemy im ufać. Możemy jedynie chłonąć każde słowo i z wypiekami na twarzy i sercem w gardle czekać, co będzie dalej.

Recenzja z bloga: [Adres usunięty]

Kamienica na ulicy Stawowej w Katowicach to miejsce zbrodni na szanowanym przedsiębiorcy Johannie Schmidtcie. Podejrzanym może być każdy, gdyż ślady kryminalistyczne oraz motywy pozwalają sądzić, że nikomu nie można ufać. Tak naprawdę każdy trop kończy się niepowodzeniem, nic nie układa się w jedną całość. Na domiar złego śledczy Szerszeń, prokurator Rudy oraz profiler Meyer mierzą się z osobistymi kłopotami. Naciski szefa na prowadzącego śledztwo w sprawie jak najszybszego oskarżenia winnego nie pomagają w znalezieniu prawdziwego zabójcy. Na domiar złego w tej samej kamienicy kilkanaście lat temu doszło do zabójstwa Troplowitza. Na prowadzących sprawę ciąży ustalenie jak obie sprawy się łączą. Odkrycie kim tak naprawdę była ofiara i jakich czynów się dopuściła zaskakuje samych śledczych. Wreszcie profiler, psycholog śledczy Hubert Meyer tworzy profil nieznanego sprawcy. Tą ekspertyzą powoduje, że Szerszeń zaczyna patrzeć na sprawę pod zupełnie innym kątem. Wreszcie śledztwo nabiera tempa i wszystkie wątki się rozwiązują. Zakończenie było dla mnie całkowitym zaskoczeniem! Autorka Katarzyna Bonda umiejętnie kierowała wątkiem i do ostatnich stron trzymała mnie w napięciu kim tak naprawdę jest zabójca lub zabójcy. ,,Tylko martwi nie kłamią’’ to kryminał stanowiący lekturę obowiązkową dla wszystkich miłośników tego gatunku!

Jest to kolejna książka Katarzyny Bondy z serii o psychologu śledczym. Głównym bohaterem jest oczywiście Hubert Meyer. Jeśli nie wiesz czym ON się zajmuje to zajrzyj do mojego wcześniejszego postu o kryminale Katarzyny Bondy „Sprawa Niny Frank”, to pierwsza książka z tej serii i tam dokładniej opisałam pracę profilera.

Akcja dzieje się w Katowicach. To właśnie tam główny bohater i seksowna pani prokurator próbują rozwiązać zagadkę zabójstwa w zabytkowej kamienicy w samym centrum miasta. Zamordowany został śmieciowy baron a wszystkie poszlaki wskazują na porachunki biznesowe. Lecz Hubert ma inne przeczucia.

Co z tą śmiercią ma wspólnego zbrodnia z przed 17 lat? Czemu zabójstwo zostało dokonane w kamienicy i gabinecie pani doktor seksuolog? A może to córka śmieciowego barona zabiła własnego ojca by odziedziczyć firmę? Na te pytania odpowiesz sobie po przeczytaniu tego kryminału.

Jak już kiedyś wspominałam, spodobały mi się kryminały. Ta historia jest wciągająca, choć ja miałam kryzys w czytaniu, mniej więcej w połowie. Jakoś nie ciągnęła mnie ta książka do siebie. Lecz warto było do niej wrócić i skończyć ją czytać. Polecam.