Tam, gdzie spadają Anioły

Gdy rodzi się dziecko,rodzice reagują na każde jego westchnienie,płacz i najdrobniejszy ruch. W momencie,gdy pociecha dorasta zdarza się,że na chwilę spuszcza ja z oczu i wydarza się jakaś tragedia. Rodzice małej Ewy zajęci swoimi sprawami, zdaje się,że nie dostrzegają,że ich córkaod pewnego czasu przyciąga nieszczęścia. Tylko babcia widzi tę zmianę.

Dziewczynka traci swojego Anioła Stróża,który przez chwilowe zapomnienie i potrzebę brawury, traci Boskie moce i zaczyna tułaczkę po ziemi jako żebrak. Towarzyszy mu jego brat bliźniak - Czarny Anioł.

Chociaż historia jest osnuta bajkowa aura,czyta się ją wspaniale. Niesamowite dialogi pomiędzy przedstawicielami dobra i zła trafiają w czule,ludzkie punkty i szeroko otwierają oczy na sprawy przyziemne. Polecam!!

Czarny Anioł trzymał Avego zakrzywionymi szponami i uśmiechał się. Drugą ręką wyrwał mu puszyste, złotobiałe pióra. Ave spadł na Ziemię w głębi lasu dokładnie w tej samej sekundzie, w której mała Ewa wpadła do głębokiego kłusowniczego dołu. Jeszcze jedna ludzka Istota, tracąc Anioła Stróża, została skazana na kaprysy losu.

Dorota Terakowska, a właściwie Barbara Rozalia Terakowska to polska pisarka i dziennikarka, zmarła w 2004 roku. Jej debiutami są: Samotność Bogów, Tam, gdzie spadają Anioły, Ono oraz Córka czarownic.

Poruszająca powieść o miłości, przyjaźni, problemach dzieci i dorosłych.

Książkę czyta się przyjemnie poprzez swój prosty i ciekawy język oraz styl. Dokładne opisy pozwalają nam ujrzeć bohaterów jak i ich otoczenie.

Pięcioletnia Ewa widzi na niebie Anioły. Zachwycona tym niecodziennym obrazem, postanawia pójść za nimi do lasu. Nieostrożna dziewczynka wpada w kłusowniczy dół. Została skarcona przez rodzicieli. Oni nie zauważyli, że potrzebuje czułości i opieki, ani tego, że jej życie zostaje obrócone o 360 stopni.

Ewa to główna bohaterka powieści. Jest uroczą dziewczynką, która chce poznawać świat. Od pewnego momentu dzieje się z nią coś dziwnego. Szybko ulega wypadkom, tak, jakby straciła swojego Anioła Stróża.

A właściwie czemu wyobrażamy sobie, że Dobro musi być piękne? Przecież ono może tkwić w szpetnej skorupie.

Anna i Jan to wiecznie zapracowani rodzice, którzy według mnie są egoistami. Ona, młoda rzeźbiarka, która chce, aby ją docenili. On, zapalony naukowiec, który poprzez swoją pracę ma skrzywiony kręgosłup.

Cierpienie należy do życia. Jeśli cierpisz, wciąż żyjesz.

Książka obudziła we mnie wiele emocji, o których nawet nie wiedziałem. Od początku do końca zachwyca i uczy. Nie wiedziałem, że spotkam książkę, która urzeknie mnie swoją okładką, opisem oraz pomysłem, który może wydawać się banalny, choć taki nie jest.

Książkę polecam młodzieży, do których raczej książka jest kierowana. Można odnaleźć w niej bardzo dużo wartości, które przydadzą nam się w "dorosłym" życiu.