Słońce w mroku

Jak to dobrze przypomnieć sobie, że człowiek miał kiedyś naście lat i nie musiał się niczym przejmować. Po raz pierwszy o Belli i Edwardzie czytałam jak byłam w liceum. Tak było to już dawno temu. Cała seria podbiła wtedy moje serce. Pamiętam jak razem z koleżankami wzdychałyśmy, żeby tak każda z nas mogła spotkać takiego swojego Edwarda. Teraz pani Meyer na nowo pozwoliła mi powspominać te dobre czasy beztroski. "Słońce w mroku" jest genialne z wielu względów. Historia ta sama, ale opowiedziana z zupełnie innej strony. Brawo dla autorki za to, że napisała tak genialne dzieło literackie. Polecam.

🧛"Miłość nie zawsze przychodzi do nas w pasującym nam opakowaniu."

.

.

Doskonale pamiętam moment, w którym pokochałam sagę "Zmierzch" autorstwa Stephenie Meyer. Mama bardzo często namawiała mnie, żebym w końcu obejrzała jej niegdyś ulubiony film, czyli właśnie historię Belli oraz Edwarda, ale ja nigdy nie chciałam. Trwałam w przekonaniu, że wampiry i wilkołaki to kompletnie nie moja bajka. Nie przepadałam za horrorami, ani filmami fantasy, zresztą do tej pory to się nie zmieniło, dlatego też w głowie miałam myśl, że ta seria niekoniecznie przypadnie mi do gustu. Jednak wszystko zmieniło się, gdy miałam gdzieś tak mniej więcej szesnaście lat. W końcu odważyłam się i razem z mamą zasiadłam do wieczornego seansu. Pamiętam, iż śledziłam każdą scenę z ogromnym zainteresowaniem. Romans zwykłej nastolatki z wampirem niesamowicie mnie fascynował, dostałam wręcz na punkcie bohaterów obsesji. W ciągu dwóch dni udało mi się obejrzeć wszystkie pięć filmów na podstawie tej sagi, a kolejnego dnia poleciałam, z prędkością światła do księgarni, aby kupić całą serię, ale tym razem w papierowym wydaniu. Chcę Wam też powiedzieć, że przed „Zmierzchem” nie przeczytałam w całości żadnej książki. Każda narzucona z góry lektura szkolna po prostu mnie nudziła i tkwiłam w przekonaniu, że ich czytanie nie jest dla mnie. Myślałam, że nie uda mi się zapoznać z losami Belli i Edwarda spisanymi na łamach powieści, ale jakie było moje zaskoczenie, kiedy okazało się, że czytanie o miłości tej dwójki nie sprawia mi żadnego problemu. Wtedy właśnie odkryłam, że lektury szkolne, jak i klasyczne teksty znanych polskich pisarzy, takie jak „Lalka” Bolesława Prusa czy chociażby trylogia Sienkiewicza odbierały mi tylko czytelnicze chęci. Dzięki Stephenie Meyer pokochałam nie tylko czytanie, ale również dowiedziałam się, że romanse, fantasy i science fiction to gatunki dla mnie stworzone. W sumie całą sagę "Zmierzch" przeczytałam ponad pięć razy. Znam praktycznie każdą scenę i większość dialogów na pamięć. Do tej serii mam ogromny sentyment i praktycznie co roku, podczas wakacji do niej wracam i za każdym razem wywołuję ona we mnie mnóstwo różnych emocji. Nie ukrywam, iż jako wielka fanka czekałam z niecierpliwością na tę historię z perspektywy Edwarda. Zawsze zastanawiałam się, co Cullen czuł przebywając w towarzystwie Belli. Ciekawiło mnie, jakie uczucia nim targały i czy od początku wiedział, jak potoczy się ich dalsza przyszłość. Aczkolwiek, gdzieś tam w środku obawiałam się, że może „Słońce w mroku” zostało wydane za późno. W końcu szał na tę serię minął kilka lat temu, więc czy ten powrót do Forks po tak długim czasie był jeszcze potrzebny? Osoby, które poznały losy tej dwójki lata temu, teraz są już dorosłymi ludźmi i na pewno też niektórym zmienił się gust czytelniczy. Co prawda, tak jak wspomniałam wcześniej, ja mimo tego, iż mam już ponad dwadzieścia lat dalej uwielbiam wracać do losów Belli i Edwarda, ale czy „Słońce w mroku” zachwyciło mnie tak samo jak poprzednie części? Niestety nie.

.

Nowość od Stephenie Meyer zaczęłam czytać dokładnie w Sylwestra, jeszcze w ubiegłym roku, a skończyłam dopiero w marcu dwa tysiące dwudziestego pierwszego roku, czyli kilka dni temu. Zapytacie: dlaczego tak się stało? A to dlatego, iż miałam okropny problem z przebrnięciem przez kolejne rozdziały. To była istna droga przez mękę. Uważam, że ponad połowę tego tekstu można by było spokojnie wyciąć, a chodzi mi o fragmenty w których to Edward jęczał. Przyrzekam, ON ciągle tylko marudził, że zje Bellę, jak nie na śniadanie, to na obiad lub kolację. Za każdym spotkaniem z nią zastanawiał się, czy ją w końcu dziś zabiję, czy to jeszcze nie ten czas. Całkowicie rozumiem pragnienie Edwarda, a zarazem jego cierpienie, ależ ileż można powtarzać, że pali go w gardle żywym ogniem?! Nieustannie czytamy tylko jak jej zapach na niego działał, jak jej krew pociągała go o wiele bardziej, niż krew jakiejkolwiek innej istoty ludzkiej, którą miał okazję spotkać. Jednak tych dłużących się dywagacji i niepotrzebnych zresztą powtórzeń znajduję się tutaj o wiele za dużo. Podobało mi się natomiast, to w jaki sposób Cullen postrzegał śmiertelniczkę. Jaką niesamowitą miłością ją darzył i chciał ochronić przed całym złem tego świata. Widział w niej taką „bańkę mydlaną – delikatną i ulotną. Tymczasową.”. Uważał ją za największe szczęście, jakiego doznał w życiu. Darzył ją potężnym, wszechogarniającym uczuciem, tak silnym, że mogłoby zmiażdżyć jej kruche ciało. Dzięki niej, miał wrażenie, że jego martwe, zlodowaciałe serce znów zaczęło bić. Czuł jakby miało za chwilę wznowić swoje uderzenia. Wcześniej życie Edwarda stanowiło bezkresny środek nocy. Było puste i pozbawione sensu, jednak wszystko się zmieniło w momencie poznania Belli. Dzięki niej w samym środku mrocznej nocy wschodziło słońce. Bycie z nią intensyfikowało wszystkie jego doznania, a mimo to pragnął jej umysłu, duszy oraz ciała. Do gustu przypadły mi również sceny, w których to dowiadujemy się jak wyglądały początki Edwarda, jako wampira. Autorka opisała również jego pierwsze święta z Carlisem oraz spotkania z żywymi istotami od razu po przemianie. Wiele wątków zostało rozwiniętych, szczegółowo opisanych. Mieliśmy okazję też przeczytać kilka akapitów dotyczących polowań. Nie będę ukrywać, iż „Zmierzch” z perspektywy Belli podobał mi się o wiele bardziej. Edward zatrzymał się w zamierzchłych czasach, kiedy mężczyźni byli zaborczy, a zarazem troskliwi. Niby wiemy, iż już ponad sto lat znajdował się na tym świecie, podróżował, poznawał inne kultury, a jednak z drugiej strony miałam wrażenie, że nic nie wiedział o życiu, miłości, a przecież mieszkał z trzema zakochanymi w sobie parami i słyszał myśli innych ludzi. Mnóstwo scen zostało opisanych w sposób chaotyczny, dajmy na to rozdział dwudziesty piąty dotyczył tylko i wyłącznie wyścigu bohaterów do sali baletowej. Rodzina Cullenów pędziła, aby uratować Bellę z rąk oprawcy. Podczas drogi omijali auta, radiowozy policji, blokady na nich zastawione. Autorka nakreśliła, jak odbywały się kradzieże aut, przy okazji dodając ich marki i pokrótce charakteryzując. Jak czytałam o tym, że Edward zmieniał, co chwilę pasy ruchu to myślałam, że usnę. Co tu dużo mówić, ten rozdział był nudny, nic nie znaczący oraz nadawał się tylko i wyłącznie do wyrzucenia. Podobna sytuacja miała miejsce w przypadku rozdziału dwudziestego pierwszego, w którym to wampiry grały w baseball. Szczegółowy opis rozgrywki, podawania piłek, biegania między bazami to był istny galimatias. Nic z tego nie zrozumiałam i nie miałam pojęcia, co się na tym boisku działo. O tym sporcie niektórzy, łącznie ze mną nie mają żadnego pojęcia, więc autorka powinna swoim czytelnikom wytłumaczyć jak najlepiej zasady tam panujące, ale niestety wyszło jej to fatalnie, ale może było w tym trochę winy tłumacza? Zdenerwował mnie też fakt, iż Edward tak naprawdę od samego początku doskonale wiedział, jak będzie czuła się panna Swan, w momencie, gdy ją opuści. Zdawał sobie sprawę, że ich rozstanie ją złamie i stanie się przez nie cieniem samej siebie, a jednak w drugiej części sagi opuścił ją. Od początku, dzięki wizjom Alice przeczuwał, iż Bella kiedyś będzie taka jak on, a jednak postanowił zostawić ukochaną. Nie chciał, aby stała się potworem, choć i tak wiadome było, że to w nieokreślonej przyszłości nastąpi. Trochę jego myślenie, w pewnych momentach było pozbawione sensu i po prostu głupie.

.

„Słońce w mroku” mówiąc krótko i na temat: nie przypadło mi do gustu. Dalej pozostaje ogromną fanką „Zmierzchu”, dlatego też ubolewam, iż ta część to taki odgrzewany kotlet ciągnący się niczym flaki z olejem. Liczyłam na więcej ciekawostek z wcześniejszego życia Edwarda, opisów polowań czy rozmów z jego rodzeństwem, jednak dostałam tylko rozciągniętego do granic możliwości tasiemca, przez który trudno było przebrnąć. Wystarczającym dowodem na to, iż ten tom to istna katorga niech będzie dla Was fakt, iż czytałam go ponad trzy miesiące i to z przerwami, gdyż inaczej się po prostu nie dało. Książka została wydrukowana takim maczkiem, co stanowiło kolejną trudność w jej śledzeniu. Malutki druczek jeszcze dodatkowo mnie denerwował i niepotrzebnie męczył. Kilka razy zdarzyło mi się przysnąć podczas tej lektury. Naprawdę, momentami miałam jej po prostu dość. Chciałam się poddać, rzucić nią o ścianę i dać sobie z nią spokój. Jednak dotrwałam do końca, z czego niezwykle się cieszę. Autorka w perspektywie Edwarda niestety za bardzo popłynęła. Myślę, że oceniłabym tę powieść o wiele lepiej, gdybym nie natknęła się mnogą ilość opisów dotyczących praktycznie tego samego, czyli dylematu Edwarda czy w końcu zjeść Bellę, czy może jednak się powstrzymać. Komu spodoba się „Słońce w mroku”? Uważam, że na pewno młodszym czytelnikom, którzy dopiero zaczynają przygodę z sagą "Zmierzch" lub zatwardziałym fanom mającym do niej niemały sentyment.

Moja ocena: 6,5/10 🧛‍♀️

Dużo lepsza niż reszta sagi, przeczytana w 2 dni, polecam

Stephenie Meyer powraca z nową powieścią o kultowych bohaterach znanych ze „Zmierzchu”. „Słońce w mroku” to kolejny tom ze znanej i uwielbianej na całym świecie sagi. Tym razem autorka serwuje nam opowieść z perspektywy przystojnego wampira Edwarda. Bardzo cieszyłam się, że mogłam powrócić do wykreowanego przez panią Meyer świata i znów spędzić czas z bohaterami, których lubię. Możemy tu poznać przeszłość Edwarda oraz to, jak z jego perspektywy wyglądało poznanie i związek ze śmiertelniczką Bellą. Jest to w moim odczuciu uzupełnienie tego, co działo się wcześniej. Ogólnie to fajny dodatek do całego cyklu i nie ma zbyt wielu nowości, jednak jest kilka rzeczy, które mnie zaskoczyły. Polecam każdemu, kto lubi „Zmierzch”.

Początkowo wydawało mi się, że "Słońce w mroku" będzie jedynie powtórzeniem tych wydarzeń, które Stephenie Meyer opisała już w "Zmierzchu". Przeżyłam jednak miłe zaskoczenie, gdy okazało się, że autorka dodała do całej historii trochę nowych treści. Prześledzenie całej opowieści z perspektywy Edwarda jest bardzo ciekawe, zwłaszcza dla tych fanów serii, których przez lata nurtowały pewne pytania na temat jego przeszłości. Książka pozwala też na lepsze zrozumienie niektórych jego zachowań, a także poznanie sposobu myślenia. Jednocześnie "Słońce w mroku" stanowi miły powrót do mrocznego świata "Zmierzchu" sprzed kilkunastu lat, dlatego jest to świetna pozycja dla wszystkich osób, które jeszcze raz chciałyby przeżyć tę historię.

Podchodziłam do książki z pełną rezerwą, bo kiedy lata temu czytałam książki Meyer, to pamiętam je jako takie, które nie cieszyły się raczej opinią literatury dojrzałej - bardziej takiej młodzieńczej, którą każdy przez pewien krótki okres się fascynował, a potem robił się starszy :)

Uważam jednak, że nawet jeśli fascynację przekoloryzowanym i wybitnie romantycznym światem wampirów mamy już za sobą, to jednak warto (choćby z czystej ciekawości) sięgnąć po tę pozycję - czyta się lekko i szybko, wydaje mi się, że styl jest o wiele przyjemniejszy niż w poprzednich tomach. I wbrew pozorom wciąga, serio - to ciekawe uczucie czytać po raz drugi tę samą historię, ale tym razem z zupełnie innego punktu widzenia. Bardzo dobry pomysł i realizacja też bardzo na poziomie. Polecam na któryś jesienny, deszczowy wieczór :)

Stephenie Meyer kojarzyła mi się z sagą Zmierzch i dlatego też nie do końca byłam przekonana do jej książek, wyrabiając sobie złe zdanie przez film. "Słońce w mroku" to pierwsza książka autorki, po którą sięgnęłam. Okazało się, że jest to ciekawa opowieść ze świata "Zmierzchu", jednak opowiadana z perspektywy Edwarda. Książka jest pełna ponurej treści i na pewno jest całkiem odmienna od tego, co zaprezentowano w filmie. Niepokojąca, ale jednocześnie interesująca i posiadająca wartką akcję. Nie czytałam jeszcze "Zmierzchu", ale na pewno teraz po niego sięgnę i spojrzę na historię z innej perspektywy - myślę że książka dla fanów opowieści o wampirach będzie obowiązkową pozycją, szczególnie że można ją zaliczyć do udanych.

Początkowo, chwytając za nowe dzieło Stephenie Meyer, miałam mieszane uczucia. Popularna na całym świecie saga Zmierzch została zakończona, wątki rozwiązane, czyżby skok na pieniądze i potoczne odgrzanie kotleta? Muszę jednak cofnąć swoje zbyt pochopne osądy i pogratulować pisarce wspaniałej powieści. Teoretycznie wydarzenia są osadzone w czasie, w którym rozpoczyna się "Zmierzch". Mamy jednak pewną diametralną zmianę. Wszystkie znane miłośnikom serii wydarzenia przedstawione są z perspektywy Edwarda. Książka wiele wyjaśnia w kwestii jego postaci i pewnych zachowań, które reprezentował i nie były do końca zrozumiałe. Całość wydaje się też bardziej mroczna, co w moim odczuciu jest olbrzymim atutem. Pozycja obowiązkowa dla każdego miłośnika sagi.

Nie można zdradzić, o czym dokładnie opowiada ta książka, ale jednego można być pewnym. To absolutny hit, który z miejsca podbije serca wszystkich miłośników sagi Zmierzch. Jeżeli ktoś sądzi, że wszystko wie o bohaterach tej serii, to się grubo myli! Ogromną zaletą jest fakt, że wątków i perspektyw zaczyna się robić mnóstwo. Dzięki temu można być pewnym, że cała przygoda nie skończy się tak szybko. Chyba że ktoś będzie tak złakniony wiedzy, że tak jak ja spędzi pół nocy z książką w dłoni ;) Mało spałam podczas tej nocnej lektury, ale nie żałuję, bo znowu mogłam wrócić do jednych z moich ulubionych bohaterów.

Ktoś mógłby powiedzieć, że historia Belli i Edwarda to nuda, bo ile razy można mówić o tym samym? Oj, można mówić i to jeszcze bardzo długo. W szczególności, że Stephanie Meyer wydała na rynek tę książkę.

Niby historia nam znana, ale naprawdę z tego punktu widzenia - niespodziewania, niesamowita, jedyna w swoim rodzaju. Autorka naprawdę pozytywnie zaskoczyła, pokazując czytelnikom, że nadal potrafi pisać. Z przyjemnością sięgnęłam po tą książkę. Niejako z sentymentu, żeby przypomnieć sobie, jak po "Zmierzch" sięgałam w liceum. Niejako też z ciekawości i przyznaje się, że moja żądza zdobycia nowej wiedzy została absolutnie zaspokojona. Kto jeszcze nie czytał, ten nie powinien długo z tym zwlekać.

Stephenie Meyer powróciła z nową powieścią należącą do sagi "Zmierzch". Zaintrygował mnie fakt, że tym razem autorka postanowiła napisać coś mroczniejszego. Zanim książka trafiła na półki, zastanawiałem się, czym ten mrok ma być spowodowany. Żeby to sprawdzić, pozostało jedyne rozwiązanie - przeczytać "Słońce w mroku".

Rzeczywiście ta książki różni się od pozostałych z tej serii, lecz nie jest też od nich skrajnie inna. Tym razem Stephenie Meyer postawiła na męskiego bohatera i wniknęła w jego umysł i serce. Przyznam, że ta odmiana wyszła na dobre i cieszę się, że autorka postanowiła dodać świeżości całemu cyklowi. Powieść naprawdę dobrze się czyta i ma ona wszystko to, za co cenią pisarkę jej fani.