Pokuta gabriela. diabelski erotyk

Długo, oj długo kazał nam czekać wydawca na ostatnią część trylogii o Gabrielu Emmersonie. Po pawie dziesięciu miesiącach od światowej premiery, polskie wydanie trafiło w moje ręce. Czy warto było czekać? Zdecydowanie.

"Pokuta Gabriela" zdecydowanie jest dziełem wartym uwagi. Reynardowi udało się zakończyć trylogię powieścią niewymuszoną, mającą w sobie pewną świeżość dzięki której książka trzyma wysoki poziom. Autor zręcznie manipuluje emocjami czytelnika - potrafi wywołać radość, złość, zręcznie też potrafi zasiać niepewność. Pozwala wyciągnąć wnioski i prognozy z obserwowanej sytuacji, prędzej czy później konfrontując je ze stanem faktycznym ( i chwała mu za to że nie stosuje najprostszych wyjaśnień). Dużym plusem jest wyjaśnienie losów postaci drugoplanowych. Narracja płynnie przesuwa się pomiędzy postaciami, przez co czytelnik nie ma wrażenia "szoku" po nagłej zmianie miejsca i bohaterów akcji. Reynard umiejętnie operuje też rozdziałami - czasami jest to potęgowanie napięcia, a czasami chwila na złapanie oddechu. Na uwagę zasługuje dbałość o szczegóły- przywoływanie dzieł sztuki oraz interpretacje Dantego nie są nużące, a wręcz skutecznie zachęciły mnie do przeczytania "Boskiej komedii" (czeka już na półce).

"Pokuty Gabriela" nie oceniam na tle całości literatury - mogło by to być działanie krzywdzące dla niej. Zdecydowanie jednak mogę ocenić ją na tle literatury erotycznej/romansów : autorowi udało się stworzyć dzieło pośrednie gatunkowo: umiejętnie miesza romans z erotykiem, delikatnie przyprawiając go szczyptą innych gatunków. Na próżno szukać tu pornografii w książkowym wydaniu - chociaż opisy zbliżeń potrafią rozbudzić wyobraźnię, to zdecydowanie napisane są ze smakiem, nie wyróżniają się spośród reszty tekstu. Chwała też pisarzowi za odpowiednie "wyprowadzenie" czytelnika z akcji pod koniec powieści - to ostatnie zdania decydują o tym, jak ciężki będzie "kac książkowy".

Moja recenzja oczywiście mogła nie być w 100% obiektywna - Sylwain Reynard jest jednym z tych autorów, którzy nie pozwalają mi oderwać się od ich dzieł. Książkę przeczytałem "na raz" - usiadłem do niej rano, a kiedy skończyłem czytać za oknem było już ciemno. Kawa w kubku zupełnie już ostygła, a płyta winylowa skończyła grać już kilka godzin wcześniej...

Czy mogę polecić "Pokutę Gabriela" ? Z całą pewnością.

Czy przeczytam ją jeszcze raz ? Na pewno się nie powstrzymam. I to prawdopodobnie jeszcze w tym tygodniu.

Często ludzie żartują mówiąc, że miłość jest światłem życia, a małżeństwo to rachunek za prąd. Ile jest w tym racji? Czy na prawdę zawsze po ślubie wszystko się zmienia na gorsze? A może lepiej zastanowić się, czy jest możliwe wspólne życie bez jakichkolwiek zgrzytów czy kłótni? W końcu każdy jest tylko człowiekiem; raz mamy lepsze, raz gorsze dni. Możliwość głębszych rozważań nad tymi pytaniami daje Sylvain Reynard w swoim już ostatnim tomie trylogii opowiadającej o związku tytułowego Gabriela i Julii. Jakie przeciwności tym razem staną na ich drodze? Czy ich miłość przetrwa wszystko?

Pokuta Gabriela to trzecia i zarazem ostatnia już część trylogii Piekło Gabriela autorstwa Sylvain Reynard. Niezwykle romantyczną i pełną miłości historię profesora i jego studentki pokochali czytelnicy na całym świecie. Poprzednie tomy nie oczarowały mnie w tak dużym stopniu, aby z niecierpliwieniem wyczekiwać sięgnięcia po ostatni, aczkolwiek były na tyle przyjemne, że nie obawiałam się spadku formy pisarza w finale. Muszę przyznać, że z każdą kolejną częścią seria podobała mi się coraz bardziej i.. tak, zwieńczenie trylogii uważam, za najlepszy tom.

Julia i Gabriel przeszli już bardzo dużo i w końcu ich życie zaczyna się układać. Jako nowożeńcy przyzwyczajają się do życia w małżeństwie. W pracy również wszystko idzie po ich myśli - Gabriel w dalszym ciągu jest wykładowcą, a Julia studiuje na wymarzonym Harvardzie. Wydawać by się mogło idealne życie. Jednak niedługo przyjdzie cieszyć im się błogim szczęściem. Na horyzoncie pojawia się znów Christa Peterson, która planuje zniszczyć ich związek. Na domiar złego między zakochanymi zaczną ujawniać się problemy osobiste. Gabriel marzy o powiększeniu rodziny - Julia chce kontynuować swoją karierę akademicką. Czy dojdą do kompromisu? W finale autor ukazuje również dalsze losy Paula, który próbuje pozbierać się po zawodzie miłosnym oraz Simona, którego w końcu życie także doświadczy. Demony przeszłości po raz kolejny dadzą o sobie znać. Jak Gabriel poradzi sobie z nimi tym razem? Jak to się odbije na ich związku? Czy wśród problemów, niedomówień i monotonni dnia codziennego ta wielka miłość nie wygaśnie?

Zakończenie, które poznajemy w Ekstazie Gabriela na dobrą sprawę mogłoby być ostateczne, jednak autor pokusił się, aby pokazać dalsze losy Gabriela i Julii. Był to dobry krok z jego strony, gdyż finał Pokuty Gabriela zdecydowanie zadowoli każdego fana trudnej miłości. Jak wspominałam wyżej ten tom podobał mi się najbardziej, aczkolwiek nie są to jakieś ogromne różnice pomiędzy kolejnymi częściami. Poziom każdej z nich jest bardzo zbliżony, dlatego można śmiało stwierdzić, że trylogia ma równy poziom. Wcześniej mieliśmy okazję zobaczyć, jak czasami dużo trzeba przejść, aby być ze sobą. Tym razem pisarz ukazuje, że małżeństwo nie jest wcale końcowym etapem, do którego zmierzamy. A wręcz odwrotnie. Dopiero po nim pojawiają się kolejne, czasami jeszcze większe problemy z którymi trzeba się wspólnie zmierzyć. W powieści nie zabraknie w dalszym ciągu mnóstwa 'słodzenia', romantyzmu i namiętności. Sceny erotyczne napisane w bardzo delikatny i subtelny sposób, na pewno nie zgorszą najbardziej wrażliwej osoby. Do tego akcja utrzymana jest w dość dobrym tempie, dzięki czemu nie grozi nam nuda. Fabuła, jak już od pierwszego tomu wiadomo niczym oryginalnym nie grzeszy i same zakończenie również jest do przewidzenia. Jednak mniej schematyczne są wątki postaci pobocznych (Paula i Simona) przez co rozdziały z nimi czytało się z dużym zainteresowaniem. Duży plus dla autora za to, że nie skupił się tylko na dwójcie głównych bohaterów lecz również zamknął wątki drugoplanowe jak na finał przystało.

Autor zdążył przyzwyczaić nas do swojego nienagannego stylu, i także w tym przypadku nie zawodzi. Barwnym i pięknym językiem opisuje rzeczywistość, miejsca, ale także uczucia i emocje. Warsztatowi pisarza nie można wiele zarzucić, lecz momentami odnosiłam wrażenie, że ten elegancki i chwilowo wyniosły styl nie do końca pasuje w relacjach mąż-żona. Zwracając uwagę na erotyczny aspekt powieści, można rozpatrywać go dwojako; jeśli oczekujemy romansu z niewielką dawką erotyki to Pokuta Gabriela spełnia te wymagania. Jednak, jeśli oczekujemy - tak jak głosi okładka - diabelskiego erotyku, to niestety jest to słaba książka pod tym względem. Nie można nie zauważyć przygotowania Reynard w kwestii wątku Dantego i Beatrycze, który towarzyszy nam od pierwszej części, ale także wszystkie przemowy, referaty itp które występują w lekturze - widać, że autor musiał poświęcić na ich opracowanie wiele godzin. W powieści możemy dostrzec również wiele odwołań do religii. Czy było ich za dużo? Dla mnie nie, ale to już raczej każdego indywidualna sprawa, jak podchodzi do tego tematu. Jednak pisarz nie próbował tutaj w żaden sposób przepchnąć swoich własnych poglądów czy idei, a nawiązania do wiary wynikają z fabuły i stanowiska bohaterów.

Wraz z każdym tomem mogliśmy obserwować przemianę jaka zachodzi w bohaterach i jak wpływają na nich zdarzenia i problemy, które los rzucał pod ich nogi. Najbardziej cieszy mnie fakt, że Julia już w niewielkim stopniu przypomina tę ofiarę losu, którą była w Piekle Gabriela. Widać, że pod wpływem Gabriela i trudnych przeżyć wydoroślała, stała się bardziej pewna siebie i zdecydowana. Mimo to większą sympatią do niej nigdy nie zapałam - była zbyt idealna; piękna, mądra, pełna empatii, współczucia i wiary. Uosobienie wszystkich cnót i żadnej wady. Zmiany można dostrzec także w innych postaciach, dzięki czemu widać, że autor nie pozostawił swoich bohaterów takich jacy byli na początku, ale cały czas nad nimi pracował. Czasami zdarzało się, że chciał za bardzo - popadał w skrajności w skrajność, przez co postacie drugoplanowe były odrobinę czarno-białe (dobre albo złe). I tak do końca nie wiemy co kierowało nimi i czemu postępowali tak a nie inaczej.

Pokuta Gabriela to dobre zakończenie trylogii, które powinno zadowolić fanów dwóch poprzednich części. Autor tym razem skupił się na problemach małżeńskich, na trudach życia codziennego z którymi przychodzi zmierzyć się większości z nas. Nie najgorsi bohaterowie, piękny język i dużo romantyzmu sprawiają, że to pozycja zdecydowanie dla fanów romansów. Przeciwnikom tego gatunku zdecydowanie nie radzę sięgać po tę trylogię - będzie dla Was bezsprzecznie za słodko. Mimo tych wszystkich wad, jest to seria, którą mogę polecić; ma w sobie nieprzeciętny klimat, który sprawia, że pomimo tych wszystkich przerysowanych elementów czyta się ją bardzo przyjemnie.

Trylogię Gabriela czyta się szybko i duza z przyjemnością. I nie jest to erotyk, już prędzej nazwaa bym ją powiesćia kampusowa (campus novel) lub romansem akademickim.

Trzecią część przeczytałam po długiej przerwie po (wielokrotnej) lekturze dwóch pierwszych tomów. Szczerze mówiąc, długo zwlekałam, z obawy, że trzecia część, napisana sporo później, będzie trochę "na siłę", mniej szczegółowo dopracowana. Na szczęście bardzo miło mnie zaskoczyła :)

Książka jest wspaniała. Jest nierozerwalnie związana z dwiema pierwszymi częściami, ale jednocześnie ma w sobie coś świeżego, co sprawia, że czyta się ją całkiem inaczej. Właśnie dzięki temu połączeniu byłam zachwycona lekturą "Pokuty Gabriela" :)