Pokochałam wroga

Wojenne losy bohaterów, Polki i Niemca, którzy stoją po obu stronach barykady. Miłość rodzi się w straszliwych realiach wojny. Ten związek jest wielką tajemnicą rodzinną, wychodzi na jaw prawie po 50 latach, już w wolnej Polsce. Autorka przekazuje myśl, że nie ma odpowiedzialności zbiorowej i wśród nazistów byli i tacy, którzy nie zgadzali się z okrutną polityką Hitlera. Książka oparta jest na faktach i dlatego jest tak bardzo przejmująca. Autorka w sposób niezwykle wyrazisty pokazała emocje, uczucia i realia tamtych straszliwych lat. Bardzo zachęcam do czytania!

Miroslawa Kareta "Pokochalam wroga" - to historia ludzi, ich relacji i zachowan w swiecie ogarnietym wojna. Sila uczucia, wiara ze to co sie robi ma sens , nawet jesli dziela ich kraje, jezyki i wszechobecne okrucienstwo. Jednak nic nie jest w stanie zniszczyc tego co najbardziej istotne w czlowieku - wiara, ze uczucie potrafi pokonac niejedna bariere. Polecam

Mirosława Kareta jak sama o sobie pisze, urodziła się w poprzednim wieku. Jest żoną, matką, córką, synową, siostrą, szwagierką, ciotką, przyjaciółką i kumpelką. Po dziesięciu latach spędzonych w Niemczech powróciła do Polski. Obecnie mieszka w Krakowie. Studiowała historię i dziennikarstwo. Pracowała jako reporter w gazecie codziennej oraz redaktor niemieckojęzyczny.

Jadwiga – bohaterka „Pokochałam wroga” jest kobietą, która przeżyła drugą wojnę światową. Niespodziewanie umiera dostając ataku serca, pod wpływem silnych emocji wywołanych artykułem w gazecie. Pozostawia po sobie pamiętnik z nieczytelnym tekstem. Jej syn Maksymilian próbuje podążyć śladem wydarzeń mających miejsce prawie pół wieku wstecz. To co odkrywa szokuje, wzrusza i wyjawia na światło dzienne mocno strzeżone tajemnice.

Wojna jest tematem często poruszanym w literaturze. Autorzy próbują w jak najlepszy sposób odzwierciedlić zachowania ludzi dotkniętych realiami związanymi z tamtymi czasami. Mirosława Kareta idealnie ukazuje czasy okupowanego Krakowa, który funkcjonował wówczas jako stolica Generalnego Gubernatorstwa. Miał ON stać się miastem całkowicie niemieckim, nie tylko poprzez zmianę nazw ulic i składu narodowościowego ludzi, ale również wyglądu. Niszczono polskie dorobki kulturowe, mordowano ludzi, zdeptywano tradycje. Za każdym razem, gdy mam okazję zapoznać się z dziełem ukazującym historię Polski za czasów wojen chce mi się płakać. Dziękuję Bogu, że nie muszę żyć w tamtych czasach, walczyć o każdy dzień, martwić się o to czy moi najbliżsi wrócą do domu. Tak wiele krwi zostało przelanej, tak wiele ludzi musiało wycierpieć. Nasi dziadkowie i pradziadkowie walczyli o to, byśmy mogli żyć tak jak żyjemy teraz. Ludzie często przejmują się głupstwami i nie pamiętają o tym, co przeżyli nasi przodkowie, a trzeba być im wdzięcznym, za ich patriotyzm oraz walkę o nasz kraj.

Czytelnik ma również okazję poznać czasy upadku Muru Berlińskiego, po przeszło dwudziestu ośmiu latach swego istnienia oraz zakończenie komuny w Polsce, które przeszło w sposób pokojowy, na drodze negocjacji. To czasy kiedy „Solidarność” wyszła z podziemia, nastąpił nowy obraz polityczny i gospodarczy, a bony na żywność raz na zawsze przestały istnieć.

Losy Jadwigi i Maksymiliana Petrycych przeplatają się wzajemnie. Skrywany na strychu pamiętnik przedstawia obraz zakazanej miłości Polki do Niemca. Owa miłość wyróżnia się na tle historycznym. W sercu kobiety zrodziło się uczucie, które nigdy nie powinno istnieć. Było intensywne, burzliwe oraz wiecznie. Wraz z głównym bohaterem podążałam śladami jego matki. Zachłannie chłonęłam jej wspomnienia i wyruszyłam w podróż do Niemiec. Niejednokrotnie ocierałam łzę, która mimochodem kręciła się w moim oku. Z całego serca kibicowałam mężczyźnie, który próbował dowiedzieć się czegoś o swoich korzeniach. Zakończenie mnie zaskoczyło. Jestem niezmiernie ciekawa kolejnej części tej klimatycznej sagi.

Najbardziej jednak poruszyła mnie historia „Białej Róży” odgrywającej w książce jedynie wątek poboczny. Była to organizacja założona przez piątkę studentów uniwersytetu w Monachium i jednego profesora. Grupa próbowała obalić system nazistowski poprzez rozdawanie antyhitlerowskich ulotek i rozwieszanie plakatów. W 1943 wszyscy zostali skazani na karę śmierci przy użyciu gilotyny. Na ich cześć powstał pomnik przedstawiający autentyczne broszury rozdawane przez działaczy. Do tej pory nie miałam pojęcia o istnieniu „Białej róży”. Pozycje takie jak ta pozwalają dogłębniej poznać historię. Prawdziwym jest powiedzenie, że człowiek uczy się całe życie.

„Pokochałam wroga” to historia pełna skrywanych nadziei, tajemnic szukających ujścia, niespełnionej miłości. Mimo, iż książka opisuje fikcyjną historię, to zawiera wiele autentycznych zdarzeń. Idealnie oddaje klimat Krakowa z lat czterdziestych i dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku. Czytałam ją z zapartym tchem nie mogąc oderwać się od niej choćby na moment. Gorąco polecam i zachęcam do lektury.

Mirosława Kareta, autorka książki pt. „Pokochałam wroga” to dziennikarka i historyk. W swojej książce opisała realia życia w powojennym Krakowie, oraz przepiękną lecz zakazaną miłość Niemca i Polki.

Dla rodziny Jadwigi Ptaszyńskiej był to związek nie do pomyślenia, jak również trudna sytuacja dla samej głównej bohaterki. Max Bayer, który był Niemcem i człowiekiem bardzo szlachetnym, wynajmował pokój u państwa Ptaszyńskich, ale czy to jego wina, że jego brat był gestapowcem i mordował niewinnych ludzi? Maxowi jednak przyszyto łatkę, że ON też był zbrodniarzem. I cóż, w tajemniczych okolicznościach ginie Max i już się więcej nie pojawia, a Jaga zostaje sama zrozpaczona i to jeszcze z dzieckiem Maxa pod sercem. Pojawia się wtedy Benedykt Petrycy, ojczym Maksymiliana, który wychowuje go jak własnego syna. Jadwiga będąc na łożu śmierci wyznaje synowi, że u niej w mieszkaniu jest zielone pudełko, które syn musi otworzyć po jej śmierci. Nic więcej nie zdradza – umiera, a Maksymilian odkrywa, że matka prowadziła zapiski w latach 40, które skrzętnie przechowywała. Z tych zapisków Maksymilian dowiaduje się, że jest synem Maxa Bayera. Jak zareaguje na tą wiadomość? Kim była Klara z Monachium? Jak dalej potoczą się losy doktora Maksymiliana Petrycego?

Autorka książki opisuje realia Polaków podczas II wojny światowej, oraz kolumnę młodych mężczyzn kroczących pod strażą boso, ze związanymi z tyłu rękoma. Ustawiono ich przy płocie i wszystkich rozstrzelano, a ci którzy jeszcze żyli – dobijano strzałami z pistoletu w głowę. Maksymilian udaje się do Monachium, aby dowiedzieć się szczegółów na temat swojego biologicznego ojca i gdy przekracza granicę – dostaje pogróżki, a potem jest na niego zamach – dlaczego?

Książka napisana w sposób bardzo emocjonalny, trzymająca w napięciu i jest bardzo autentyczna. Pod koniec książki pojawia się mężczyzna, Zygmunt Tokon. Kim był? Dlaczego Maksymilian postanowił się z nim spotkać? Są to zagadki, które musisz sam odkryć kochany czytelniku.

Akcja książki rozgrywa się w dwóch okresach czasowych: w czasie II wojny światowej – czyli lata 40, w których żyła matka Maksymiliana i jego biologiczny ojciec, oraz w latach 90 – kiedy upadł Mur Berliński. Jest to pierwszy tom sagi rodziny Petrycych – gdzie historię rodu pisało samo życie.

Zapraszam Państwa do lektury, a na pewno nie pożałujecie. Czekam z niecierpliwością na kolejną część tej sagi.

Moja ocena: 10/10

Polecamy, zespół [Adres usunięty]

„ Pokochałam wroga „ to zupełnie inna historia, niż sobie wyobrażałam. Zapewne moje oczekiwania wzięły się stąd, że zasugerowałam się hasłem z okładki gdzie jest reklamowana, jako historia „ zakazanej miłości Polki i Niemca w okupowanym Krakowie „, co nie do końca jest zgodne z prawdą, gdyż wątek ten poznałam tylko dzięki pamiętnikowi Jadwigi a cała fabuła nie jest całkowicie osadzona w czasach drugiej wojny światowej, ponieważ autorka skupiła się na czasach współczesnych, a reklamowana miłość nie jest tematem wiodącym.

Główna bohaterka Jadwiga umiera na początku książki, ale później wielokrotnie pojawia się na kartkach swojego pamiętnika. Dzięki tak opowiedzianej historii dowiedziałam się, że w życiu kierowała się przede wszystkim sercem. Była patriotką oddaną ojczyźnie działającą instynktownie, lecz w czasie okupacji pewne okoliczności postawiły ją przed poważnym wyborem. Poznaje Niemca, okupanta i pomimo, że początkowo go nie znosi, później obdarza go uczuciem, z którym musi sobie jakoś poradzić.

Co okaże się ważniejsze: przywiązanie do ojczyzny czy miłość?

Książka, w pewnych kręgach, zwłaszcza po udzieleniu wywiadu przez autorkę, gdzie wypowiedziała się na temat pomysłu napisania takiej historii, wzbudziła kontrowersje. Jak można pisać o uczuciu do wroga, które w czasie wojny było szczególnie potępianie przez podziemie, gloryfikować i spłycać nazizm?

Zdziwiłam się, wypowiedziami niektórych osób, które nawet nie pofatygowały się, aby przeczytać książkę, ale miały za to najwięcej do powiedzenia na jej temat. Na szczęście czytelnicy mogli wyrobić sobie własne zdanie, czy Mirosława Kareta faktycznie przekroczyła granice dobrego smaku i czy powieść powinna wywołać oburzenie? Sądzę, że nie było to zamiarem autorki, aby jej zarzucać, że Wanda nie chciała Niemca a Krakowianka chciała okupanta, ale moim zdaniem Mirosławie Karecie udało się poruszyć autentyczne moralne dylematy a także wiernie oddać realia okupowanej Polski. To opowieść o trudnych czasach, niełatwych wyborach i decyzjach. To także lektura o tolerancji, uprzedzeniach. Podobne historie pisało samo życie - na ich ślady autorka, dziennikarka i historyk, natrafiła w Krakowie i w Monachium, miastach, z którymi związana jest od lat.

Pomysł na napisanie tej książki autorce zrodził się, aż trudno uwierzyć, bo 20 lat temu podczas wyjazdu do Niemiec. Przypadkowy pasażer w czasie podróży opowiedział o swoim życiu i prawdziwym ojcu, o istnieniu, którego dowiedział się wiele lat po wojnie. Następnie Kareta wykorzystała różne zasłyszane prawdziwe historie i wplotła w fabułę książki, bowiem pierwotnie powieść miała być tylko pamiętnikiem Jadwigi. Fakt, że potem autorka postanowiła uwspółcześnić całą opowieść dopowiadając losy syna Jadwigi i jego rodziny, umożliwił jej na kontynuowanie opowieści o rodzie Petrycych w dalszych częściach. Dwutorowe prowadzenie narracji pozwoliło mi oprócz realiów wojny, poznać także rzeczywistość lat 90, zmian, jakie zachodziły w naszym kraju. Jedynie wątek Monachijski wydaje mi się lekko naciągany i zbyt sensacyjny, ale nie miał ON zbytnio wpływu na odbiór całości. „Pokochałam wroga „ jest dobrze skonstruowaną powieścią obyczajowo – historyczną i w pewnym sensie wyróżnia się na tle innych książek tego typu napisana prostym przystępnym językiem, którą się czyta z wielką przyjemnością. Nie mniej jednak mogłoby być w niej więcej wojny, natomiast relacje pomiędzy Jadwigą i Niemcem, ukazane są jak dla mnie zbyt płytko, ale to moje subiektywne odczucia i tak z niecierpliwością czekam na ciąg dalszy.

„Ufajcie, że ręka Boga kieruje wszystko ku najwyższemu Dobru, nawet jeśli w danym momencie sprawia nam to ogromny ból... „